"Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη". Μια κριτική ματιά, διαβάζοντας το βιβλίο, για την ιδεολογική επιλογή και πολιτική δράση του Δημήτρη Κουφοντίνα. (Ο δρόμος, προς την κόλαση, είναι στρωμένος, με καλές προθέσεις)...

Τα φετινά μου γενέθλια - έκλεισα, αισίως, τα 63 - μου επιφύλασσαν μια έκπληξη, αφού μου δόθηκε, ως δώρο, μετά από δική μου επιλογή, το γνωστό βιβλίο του επιχειρησιακού οργανωτή της "Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη" Δημήτρη Κουφοντίνα "Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη", το οποίο είχα, πάντα, το ενδιαφέρον να το διαβάσω, προκειμένου να δω (όσο αυτό είναι δυνατό) την δική του οπτική γωνία, την δική του συλλογιστική, αν και λίγο, ή πολύ, δεν μου είναι άγνωστες. 

Σε αυτό το βιβλίο, έρχομαι, με το παρόν δημοσίευμα, να ασκήσω μια εποικοδομητική κριτική, που αφορά την ιδεολογική υπόσταση και την πολιτική πρακτική του συγγραφέα. 

Δεν πρόκειται να ασχοληθώ, με το ποινικό σκέλος της υπόθεσης. Αυτό, άλλωστε, έχει κριθεί και ως εκ τούτου, δεν έχει ενδιαφέρον, είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε, με την τελεσίδικη δικαστική απόφαση, η οποία, άλλωστε, δεν είναι απαλλαγμένη, από εσωτερικές πολιτικές και άλλες εξωγενείς γεωπολιτικές σκοπιμότητες, αφού οι 17Νοεμβριστές, σκότωσαν μέλη της εντόπιας πολιτικής και οικονομικής ελίτ και αξιωματούχους των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Τουρκίας.

Ούτε πρόκειται να εξετάσω το ηθικό ζήτημα, που γεννάται, από την χρήση της βίας, ένοπλης, ή μη, την οποία χρησιμοποίησαν και στις δύο μορφές της, ο Δημήτρης Κουφοντίνας και η "17 Νοέμβρη", ως εργαλείο πολιτικής δράσης και πρακτικής. Όσοι κάνουν μια τέτοια κριτική, είναι, στην μεγίστη πλειοψηφία τους, αντικειμενικά, ή υποκειμενικά, υποκριτές, στον βαθμό, που η βία, ως φαινόμενο, είναι, εκ των συστατικών στοιχείων των ανθρώπινων (και φυσικά, όχι, μόνον, των ανθρώπινων) κοινωνιών. 

Και φυσικά, οι οποιουδήποτε είδους κρατιστές βρίσκονται, στην πρωτοπορεία της υποκρισίας, αφού το ίδιο το κράτος, ως δύναμη, που είναι, αποτελεί ένα συνεπώνυμο του ίδιου του φαινομένου της βίας, μόνο που αυτό και οι - κάθε πολιτικής, ή κοινωνικής προελεύσεως - υποστηρικτές του, θεωρούν ότι είναι η προσωποποίηση της αποκαλούμενης, ως νόμιμης βίας. 

Αλλά αυτή η κρατική βία, που ασκείται, στην κοινωνία, φυσικά, δεν είναι άχρωμη, ούτε ουδέτερη. Έχει έναν σαφέστατο κοινωνικό προσανατολισμό και μέσα, στα πλαίσια των κοινωνικών ανταγωνισμών, μέσα στην πάλη των τάξεων, για την εξουσία και την κυριαρχία, αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο, για την εξυπηρέτηση των, πάσης φύσεως, συμφερόντων της σύγχρονης εταιρικής γραφειοκρατίας των μεγάλων επιχειρήσεων, των κλασικών καπιταλιστών και των σοσιαλιστικών πολιτικών και κομματικών γραφειοκρατιών. 

Και βέβαια, αυτός ο σαφής κοινωνικός/ταξικός προσανατολισμός της κρατικής βίας, ιδιαίτερα, στην σύγχρονη εποχή του γραφειοκρατικού καπιταλισμού, όποια προέλευση και αν αυτός έχει, είτε προέρχεται από τον κλασικό καπιταλισμό, που περιέγραψε ο Karl Marx, είτε είναι προϊόν της εργατιστικής ιδεολογίας και κοινωνικοοικονομικής εφαρμογής του μαρξισμού, είτε στην ρεφορμιστική, είτε στην "επαναστατική"/"ριζοσπαστική" εκδοχή του, συνυπάρχει με την, πάσης φύσεως, ιδιωτική βία, που ασκούν οι επιχειρηματίες και η εταιρική γραφειοκρατία. 

Όλα αυτά δεν τα γράφω, προκειμένου να "νομιμοποιήσω" την όποια βία ασκείται, μέσα στις κοινωνίες. Άλλωστε, την άποψή μου, για την βία και την χρήση της, την έχω εκφράσει αρκετές φορές. 

Η βία είναι, εξ ορισμού, κακή, αλλά, ουκ ολίγες φορές, είναι χρήσιμη και απαραίτητη, χωρίς αυτή η όποια χρησιμότητα και η αναγκαιότητα της βίας να αλλάζει τον κακό χαρακτήρα της. Η βία, ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση, παραμένει, πάντα, κακή. 

Και είναι και παραμένει κακή η βία, διότι δεν αποτελεί ένα απλό εργαλείο, το οποίο, μετά την χρήση του, το πετάς, ή το βάζεις, στην άκρη. Η βία είναι ένα διαμορφωτικό και χαρακτηροποιητικό εργαλείο, που πλάθει συνειδήσεις, στάσεις και συμπεριφορές, προσωπικές και κοινωνικές. Και αυτό είναι κάτι, που δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ.

Με αυτά τα δεδομένα, η βία που άσκησε ο Δημήτρης Κουφοντίνας και η "17 Νοέμβρη", κρίνεται και ως προς την συνείδηση των αυτουργών της, απέναντί της, ως εργαλείου, αλλά και από την χρησιμότητα, την αναγκαιότητα και την αποτελεσματικότητά της, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και σε συνάρτηση, με τους σκοπούς και τους στόχους, που ο ίδιος ο Δημήτρης Κουφοντίνας και οι συναγωνιστές του, έθεσαν, ως καθήκοντα προς επιτέλεση. 

Μπαίνοντας στην ουσία της όλης υπόθεσης, δεν μπορώ να μην διαπιστώσω, αυτό, που η ίδια η Ιστορία έχει καταγράψει και το οποίο αποτελεί διαπίστωση όλων, όπως και του ίδιου του συγγραφέα του βιβλίου.

Η "Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη" και ο Δημήτρης Κουφοντίνας ηττήθηκαν, στρατιωτικά, πολιτικά, ιδεολογικά. 

Και πάνω, από όλα, ηττήθηκαν, κοινωνικά. 

Δεν με αφορά το στρατιωτικό σκέλος της ήττας της οργάνωσης. Αυτή η στρατιωτική ήττα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, νωρίτερα, ή αργότερα, ή και μπορούσε, λόγω της ανικανότητας των διωκτικών αρχών, να μην συμβεί και ποτέ. Βέβαια, ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει ένα δίκιο, για την αστραπιαία κατάρρευση της οργάνωσης, εξ αιτίας της προδοσίας της, από τα, αρχικώς, ύποπτα, στην αστυνομία και κατόπιν, συλληφθέντα μέλη της "17 Νοέμβρη", μετά τον τραυματισμό του Σάββα Ξηρού. Αλλά ο όλος προβληματισμός, δεν εξαντλείται εκεί, ενώ η επίκληση της απρόσεκτης στρατολόγησης μελών, αν και ορθή, παραμένει ανεπαρκής.

Η πολιτική ήττα της "17 Νοέμβρη" υπήρξε σαφής, παρά το γεγονός ότι οι πολιτικές της αναλύσεις είχαν πολλά ενδιαφέροντα σημεία και ο ακτιβισμός της τράβηξε την, εκ του μακρόθεν και εκ του ασφαλούς, ηθική αποδοχή ενός σημαντικού τμήματος του πληθυσμού, μέσα, από μια αόρατη μορφή ανάθεσης, στην οργάνωση, της τιμωρίας των μελών και των οργάνων της λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης και των ξένων πρακτόρων, ή μη, με τον φονικό και απαλλοτριωτικό ακτιβισμό της. 

Και αυτή την πολιτική ήττα την έχει παραδεχθεί ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ως αποτέλεσμα της αδυναμίας - αλλά και της έμπρακτης αδιαφορίας - της οργάνωσης να συνδεθεί με το εργατικό και με οποιοδήποτε άλλο, πραγματικό, ή υποτιθέμενο, μαζικό κίνημα, στην χώρα μας. 

Αλλά και αυτή η εξέλιξη δεν υπήρξε αναίτια και δεν οφείλεται, στην δυσπιστία  στον κλειστό οργανωτισμό, στον επίμονο σεκταρισμό και στον στεγανό ακτιβισμό της οργάνωσης. 

Ο παραπάνω πίνακας, που έχει να κάνει, με την διαχρονική εξέλιξη του, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ, στην Ελλάδα, από το 1833, μέχρι το 2019, αναδεικνύει την συντριπτική κοινωνική διάσταση της ήττας της οργάνωσης, ως ριζικής αιτίας της συνολικής ήττας της "17 Νοέμβρη". 

Φυσικά, ο πίνακας αυτός δεν είναι ακριβής, εξ αιτίας του τεράστιου χρονικού διαστήματος, στο οποίο εκτείνεται, αλλά, κυρίως, επειδή το επίσημο, το καταγεγραμμένο ελληνικό ΑΕΠ είναι μικρότερο, τουλάχιστον, κατά 45% (και περισσότερο), από το πραγματικό, λόγω της εκτεταμένης φοροδιαφυγής, της μαύρης εργασίας και της δυναμικής παραοικονομίας, που υφίστανται, αλλά, εκ των πραγμάτων, δεν καταγράφονται, στα επίσημα τηρούμενα στοιχεία. 

Αλλά, παρά ταύτα, ο πίνακας είναι ενδεικτικός και περιγραφικός, όσον αφορά την διαχρονική εξέλιξη της οικονομικής βάσης και εξελικτικής κατάστασης, στην ελληνική κοινωνία, όλα αυτά τα 184 χρόνια, που εξετάζει, με αποκορύφωση τις περιόδους, της τελευταίας μεταπολεμικής εποχής. 

Η ραγδαία άνοδος του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού και των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, όπως και η περιορισμένη παρουσία του βιομηχανικού προλετάριατου μαζί με την γραφειοκρατικοποίηση των εργαζομένων μισθωτών στρωμάτων, είναι η ριζική αιτία της συνολικής ήττας της "17 Νοέμβρη" και αποτελεί την, εκ των πραγμάτων, ριζική κοινωνική ήττα όλων των οργανώσεων της ένοπλης πάλης, κατά του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, που έδρασαν στην χώρα μας.

Αυτήν την ραγδαία και ριζική κοινωνική μεταβολή, ως αιτία της συνολικής ήττας της "17 Νοέμβρη", ο Δημήτρης Κουφοντίνας αποφεύγει να την ανιχνεύσει, επειδή δεν την έλαβε υπόψη του, παρά μόνο, σαν ένα φευγαλέο και προσωρινό φαινόμενο, το οποίο υποτίθεται ότι επρόκειτο να ξεφουσκώσει.

Σε έναν αξιοσημείωτο βαθμό, μετά την είσοδο της Ελλάδας, στην ευρωζώνη και εξ αιτίας αυτής της εισόδου, αυτή η ριζική κοινωνική μεταβολή υπέστη μεγάλες ρωγμές, αλλά, τότε, πια δεν υπήρχε η "17 Νοέμβρη", για να δείξει το, εάν και το τί θα μπορούσε να πράξει, πέραν του ρόλου του τιμωρού Ζορρό. Έναν ρόλο, τον οποίο, όμως, ουδέποτε, κατά την διάρκεια του 27χρονου βίου της, η οργάνωση θέλησε να εγκαταλείψει. 

Πέραν τούτων, η ήττα της "17 Νοέμβρη" ήταν και ιδεολογική. Αυτή την ήττα ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν την έχει αποδεχθεί. Παραμένει μαρξιστής, λενινιστής, με σταλινικό και μαοϊκό προσανατολισμό. Και φυσικά, αυτό δεν το αναφέρω, ως έπαινο, ή κατηγορία. 

Είναι μια απλή και αβίαστη διαπίστωση, από τα γραφόμενα του συγγραφέα, ο οποίος αποδίδει τον υποτιθέμενο, ή και πραγματικό ρεφορμισμό των κομμουνιστών κομμάτων, στο 20ο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης, το 1956, όπου αποφασίστηκε, όσον αφορά τις κλασικές καπιταλιστικές χώρες, η δυνατότητα και η επιλογή του ειρηνικού περάσματος, στον σοσιαλισμό. Και από εκεί και πέρα, ο Δημήτρης Κουφοντίνας περιγράφει την πολιτική της "Σοβιετικής Ένωσης", ως σοσιαλιμπεριαλισμό, όπως ακριβώς έπραξαν ο Μάο Τσετούνγκ και το ΚΚ Κίνας. 

Φυσικά, δεν έχει δίκιο. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. 

Από εκεί και μετά, ο Δημήτρης Κουφοντίνας παλεύει με (και περιγράφει) το περιεχόμενο της δικής του ψευδούς συνειδήσεως, που τον περιέφερε, στα αδιέξοδα, στα οποία, από μικρό παιδί περιήλθε, τα οποία, αν και κάποιες φορές αναγνώρισε, παρά ταύτα, επέλεξε να παραμείνει, εντός αυτών, ως άνθρωπος, που προκρίνει την πράξη, ως στοιχείο, που ενοποιεί τους, επί μέρους, πολιτικούς χώρους, σε σχέση, με την θεωρία, η οποία διχάζει, σύμφωνα, με το γνωστό ρητό των Τουπαμάρος, το οποίο αρκετές φορές αναφέρει, στο βιβλίο του. 

Όμως, ο μαρξισμός, σε όλες του τις μορφές και αποχρώσεις, έχει φάει τα ψωμιά του, ως επαναστατική θεωρία, που προωθεί την κοινωνική απελευθέρωση και έχει, εδώ και περισσότερο, από έναν αιώνα, καταστεί ιδεολογία της εργατικής αριστοκρατίας και της εργατιστικής γραφειοκρατίας των καθεστώτων του "υπαρκτού σοσιαλισμού", που κατέρρευσαν  κατά την περίοδο 1989 - 1991, αλλά και των λοιπών αντίστοιχων καθεστώτων, που επιβιώνουν, μέχρι τις μέρες μας. 

Αυτήν την αδυσώπητη πραγματικότητα και αλήθεια Δημήτρης Κουφοντίνας και η "17 Νοέμβρη" ουδέποτε την διαπίστωσαν και ουδέποτε την αντιμετώπισαν. Μπλεγμένοι, στα γρανάζια της ατομικής και συλλογικής ψευδούς συνειδήσεώς τους, δεν στάθηκαν ικανοί, δεν μπόρεσαν και δεν θέλησαν να προβούν, σε αυτού του είδους τις διαπιστώσεις. 

Πάντως - και αυτό πρέπει να καταγραφεί -, η στάση, που επέδειξε ο Δημήτρης Κουφοντίνας, μετά την εξάρθρωση και την αστραπιαία κατάρρευση της οργάνωσης, υπήρξε ορθή και παλικαρίσια, αφού κάποιος έπρεπε να αναλάβει την πολιτική ευθύνη, για τα έργα και τις ημέρες της "17 Νοέμβρη". 

Μέσα, σε αυτόν τον εξευτελισμό των, περίπου, αβίαστων ομολογιών των εντοπισθέντων και συλληφθέντων μελών της οργάνωσης, κάποια από τα οποία ακολούθησαν τον δρόμο της σιωπής και της άρνησης, έπρεπε να εμφανισθεί ένας, που να αναλάβει την πολιτική ευθύνη να εξηγήσει και να υπερασπισθεί την πολιτική, τα έργα και την ιδεολογία της οργάνωσης. 

Αυτό το έπραξε ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Και πάρα την ριζική πολιτική διαφωνία, που έχω, μαζί του, δεν μπορώ να μην του αποδώσω την τιμή, που του πρέπει.