Μια ματιά στην κατακρημνιστική πορεία της ελληνικής οικονομίας, από το 2009, στο 2014 και από εκεί, στο 2019. (Εκεί που πιάσαμε πάτο, ο πάτος έσπασε και προέκυψε ένας νέος κρημνός, του οποίου τον νέο πάτο αναζητούμε, ματαίως).

Το μέγεθος της ζημιάς, που διαπράχθηκε, εις βάρος της ελληνικής οικονομίας, από το ελληνικό αστικό και ριζοσπαστικοφανές νεοκομμουνιστικό ρεύμα της σύγχρονης εκδοχής της πολυχρονίσασας Νέας Αριστεράς, όπως αυτή εκφράστηκε και εξακολουθεί να εκφράζεται, από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τους ξένους τοκογλύφους δανειστές του ελληνικού Δημοσίου - τους ευρωθεσμούς και το ΔΝΤ -, είναι χαοτικής τάξεως και απεικονίζεται ανάγλυφα, στα παραπάνω στοιχεία, τα οποία προέρχονται, από τις υπηρεσίες της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" και τα οποία αφορούν το, κατά κεφαλήν ΑΕΠ των κρατών - μελών της "Ε.Ε.", στα χρόνια 2009, 2014 και 2019, μετρημένο, σε ποσοστά μονάδων αγοραστικής δύναμης, με βάση τον μέσο όρο 100 των 28 οικονομιών των χωρών της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" (και όχι των 27 ετών, όπως εσφαλμένα, αναφέρει ο πίνακας, αφού, σε αυτόν περιλαμβάνεται και η Βρετανία, η οποία απόχώρησε, από την "Ε.Ε.", την 1/2/2020).

Έτσι, ενώ το 2009 (το οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν ένα έτος κρίσης, για την ελληνική οικονομία), η Ελλάδα βρισκόταν, στην 15η θέση του πίνακα των 28 οικονομιών της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", με το, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ της χώρας μας να ισούται, με το 95% του αντίστοιχου, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ της "Ε.Ε.", το 2014 το ελληνικό, κατά κεφαλήν ΑΕΠ, είχε καταρρεύσει, στο 72% του μέσου, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ της "Ε.Ε.", κατατάσσοντας την Ελλάδα, στην 22η θέση του πίνακα.

Φυσικά, αυτή η, μέσα σε πέντε χρόνια, ξέφρενη ελληνική κατρακύλα των 23 ποσοστιαίων μονάδων, δεν σταμάτησε εκεί. Συνεχίστηκε και ως εκ τούτου, στο τέλος της επόμενης πενταετίας, το 2019, η Ελλάδα κατρακύλησε, ακόμη, περισσότερο, για να βρεθεί, στην 26η θέση του πίνακα, με το, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ της να έχει πέσει, ακόμη, περισσότερο, φθάνοντας, στο 68% του αντίστοιχου μέσου όρου του συνόλου των οικονομιών της "Ευρωπαϊκής Ένωσης".

Με τον τρόπο αυτόν, το ελληνικό, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ, ξεπερνά, πλέον, μόνο, την Κροατία και την Βουλγαρία, οι οποίες, όμως, πρέπει να πούμε ότι, κατά την διάρκεια αυτής της 11ετίας καλυτέρευσαν την θέση τους, αφού το μέσο ποσοστό των, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ τους, βελτιώθηκε, σε σχέση, με το αντίστοιχο ελληνικό, το οποίο παρουσιάσε μια εκθετική κατάπτωση, η οποία πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν έχει παρουσιασθεί, ως τέτοιας τάξεως μέγεθος, κατά την διάρκεια ειρηνικής περιόδου, σε παγκόσμια κλίμακα.

Πολλοί πίστεψαν και ουκ ολίγοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι αυτή η φρενήρης κατρακύλα θα μπορούσε να έχει και ότι θα έχει ένα σύντομο τέλος. 

Ανοησίες.

Δεν επρόκειτο να έχει ένα τέλος, παρά το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία, το 2017 έφθασε σε έναν φαινομενικό πάτο και από εκεί και πέρα, φαινόταν ότι είχε βρει τις ισορροπίες της, μέσα στα επίπεδα των, εξαιρετικά, χαμηλών πτήσεων, που της επέβαλαν τα (3+1) Μνημόνια του ελληνικού πολιτικού κόσμου και των ευρωθεσμών. Άλλωστε, η εξακολουθητική πτωτική πορεία της χώρας, από το 2014, μέχρι το 2019, έστω και αν η κατακλυσμιαία ορμή της, ανέκοψε ρυθμούς, δείχνει ότι η ελπίδα αυτή υπήρξε φρούδα.

Η καταστροφική (και αχρείαστη, εν πολλοίς) δέσμη οικονομικών μέτρων, που πήρε, την άνοιξη του 2020 η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η λεγόμενη υγειονομική κρίση, εξ αιτίας του COVID-2019, απέδειξε ότι υπάρχει και ακόμη μεγαλύτερο βάθος, για την κατάπτωση της ελληνικής οικονομίας. 

Ο υποτιθέμενος πάτος, τον οποίο υποτίθεται ότι αυτή είχε πιάσει, αποδείχτηκε εύθραυστος και ως εκ τούτου κατέρρευσε, αποκαλύπτοντας έναν νέο κρημνό, με αποτέλεσμα, τώρα, να αναζητείται το νέο τέρμα, ο νέος πάτος αυτής της κατακρήμνισης της ελληνικής οικονομίας, με την κατασκευή διάφορων σεναρίων, τα οποία θέλουν να σπείρουν την ελπίδα ότι το 2021 θα είναι ένα έτος, στο οποίο όλα αυτά θα σταματήσουν, έστω και μόνον, αν και επειδή θα υπάρξει μια βροχή, με μάνα εξ ουρανού (όπου, ως ουρανός θεωρούνται τα κονδύλια της "Ευρωπαϊκής Ένωσης").

Η ελληνική οικονομία θα συνεχίσει, με αυξανόμενους ρυθμούς την καταπτωτική της πορεία και θα εξέπιπτε (και φυσικά μπορεί, εις το μέλλον, να εκπέσει), στην θέση μιας τριτοκοσμικής οικονομίας, εάν "καταπολεμηθεί" - όπως επιμένουν, μετά από την 12ετή κρίση, στην οποία διαβιούν, εξακολουθητικά, η ελληνική οικονομία και κοινωνία να λένε οι διάφοροι ανοησιολόγοι "εκσυγχρονιστές" και "ευρωπαϊστές", οι οποίοι τα έχουν κάνει σκατά - η φοροδιαφυγή και η παραοικονομία, οι οποίες, με το συνολικό μεγεθός τους, που φθάνει και ξεπερνάει το 45%, με 50% του ελληνικού ΑΕΠ (είναι η πικρή αλήθεια) κρατούν όρθια την ελληνική οικονομία και συγκρατούν την ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού πληθυσμού.

Όσα και αν, ως ασκήσεις θάρρους, λέγονται και προβάλλονται, από τους διάφορους καθεστωτικούς ειδήμονες και τους λοιπούς αφελείς, η συνέχιση της πτωτικής πορείας της ελληνικής οικονομίας, στα χρόνια, που έρχονται, δεν πρόκειται να λάβει τέλος. Το μόνο, που μπορεί να συμβεί, είναι η ανακοπή των αυξημένων, των ορμητικών, μετά τον κορωνοϊό, ρυθμών αυτής της κατάπτωσης και η εξισορρόπιση των παραγωγικών και των λοιπών επιπέδων της ελληνικής οικονομίας, στον νέο πάτο, τον οποίο, κάποια στιγμή, στο προσεχές μέλλον, αυτή θα αγγίξει.

Τα πράγματα, δυστυχώς, πρόκειται να προχωρήσουν, επί τα πολύ χείρω. Και δυστυχώς, οι νέες ισορροπίες, που πρόκειται να προκύψουν, στο προσεχές μέλλον, θα είναι χειρότερες, από αυτές του 2019.

Εκεί που νομίσαμε ότι πιάσαμε πάτο, ο πάτος έσπασε και προέκυψε ένας νέος κρημνός, του οποίου τον νέο πάτο αναζητούμε, ματαίως.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. 

Και σε αυτή την αλήθεια, οφείλουμε όλοι να προσαρμοσθούμε και να την λάβουμε υπόψη μας...