Μετά το Brexit, τί; (Από το 1989-1990, στο σήμερα : Μια ματιά, στον, υπό διαμόρφωση, νέο γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης, με την γεωστρατηγική ρευστοποίηση του ευρωπαϊκού χώρου, που επικαιροποιεί την κακή τύχη του τσαντηριού των σύγχρονων "ευρωγύφτων").

Μετά το Brexit, τί;


Είναι, πραγματικά, να γελάει, μέχρι, δακρύων, με τα παθήματα, που αναμένουν το ευρωτσαντήρι και την σύγχρονη ευρωγυφτική ελίτ του Βερολίνου και του Παρισιού, αλλά και αυτή των Βρυξελλών, μετά το  Brexit. Οι δυστυχείς γερμανόπληκτοι "ευρωενωσιακοί" έχουν αρχίσει να το υποψιάζονται, αλλά απέχουν, μακράν, από την εκτίμηση του τεράστιου εύρους της συμφοράς, που κτυπάει την πόρτα της τρισάθλιας παράγκας, που έχουν στήσει.

Η Angela Merkel, λίγο μετά την μεγάλη εκλογική νίκη του Boris Johnson και αφού, με βαριά καρδιά, τον συγχάρηκε, συνειδητοποιώντας και αναλογιζόμενη τα αποτελέσματα της γερμανικής ήττας, στην σύγχρονη "Μάχη της Αγγλίας", είπε ότι, τώρα πια η Βρετανία, από εταίρος, που ήταν, έγινε ανταγωνιστής.

Βλακείες.

Η Βρετανία δεν πρόκειται να είναι ένας απλός ανταγωνιστής της γερμανικής "Ευρώπης". Ήταν και θα εξακολουθήσει να είναι εχθρός της.

Αυτό που θα ακολουθήσει, μετά την ανάκτηση της εθνικής και της λαϊκής κυριαρχίας της Βρετανίας, είναι αυτό, που έχει, ήδη, συμφωνηθεί. Θα αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις, για μια εμπορική συμφωνία, ανάμεσα στην βρετανική κυβέρνηση και στην "Ευρωπαϊκή Ένωση", η οποία συμφωνία, όπως έχει εξαγγείλει ο Βρετανός πρωθυπουργός πρέπει να ολοκληρωθεί, μέχρι το τέλος του 2020.

Εννοείται ότι κάτι τέτοιο είναι, εξαιρετικά, δύσκολο, έως απίθανο. Αυτού του είδους οι διαπραγματεύσεις κρατούν, συνήθως, για κάποια (έως πολλά) χρόνια και ως εκ τούτου, αυτή η εξαγγελία του Boris Johnson αποδεικνύει ότι η βρετανική πλευρά δεν επιθυμεί καμμία συμφωνία, με την "Ε.Ε.", (πλην εκείνης, που θα ικανοποιεί όλες τις απαιτήσεις, που θα προβάλει, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων).

Για τον λόγο αυτόν, στο νομοσχέδιο, που φέρνει την Παρασκευή, στην βουλή των κοινοτήτων η κυβέρνηση Johnson, προβλέπεται ότι δεν πρόκειται να υπάρξει καμμία παράταση, στο προσωρινό καθεστώς, που θα ισχύει, στις σχέσεις Βρετανίας - "Ευρωπαϊκής Ένωσης", μέχρι το τέλος του 2020 (μια παράταση, έως δύο ετών, η οποία προβλέπεται, στην συμφωνία, που υπέγραψε ο Boris Johnson, με τους "ευρωενωσιακούς", για την έξοδο της χώρας του, από την "Ε.Ε.").

Με αυτή την τροπολογία, που εισήγαγε, στο νομοσχέδιο για το Brexit, την 31/1/2020, ο Boris Johnson καταργεί την οποιαδήποτε παράταση, για την επίτευξη εμπορικής συμφωνίας, με την "Ευρωπαϊκή Ένωση", πέραν της 31ης Δεκεμβρίου του ερχόμενου έτους και ουσιαστικά, λέει, στους "ευρωενωσιακούς" ότι δεν επιθυμεί καμμία συμφωνία, πέραν εκείνης, η οποία θα περιέχει τους δικούς του όρους, που, ουσιαστικά, θα αφήνουν την Βρετανία να λειτουργήσει, ως ένας φορολογικός παράδεισος, που θα βρίσκεται, στην γειτονιά της "Ε.Ε." και θα την ανταγωνίζεται, σφοδρότατα.

Αλλά τα παθήματα των "ευρωενωσιακών" δεν σταματούν, στο επίπεδο του σφοδρού εμπορικού και ευρύτερα, του οικονομικού ανταγωνισμού, που θα αντιμετωπίσουν, μετά το Brexit, από την Βρετανία. Αυτά είναι σημαντικά, μεν, αλλά, μακροπρόθεσμα, δεν είναι τα κυριότερα. Κάθε άλλο.

Τα κυριότερα παθήματα, που αναμένουν την παράγκα του "ευρωενωσιακού" κατασκευάσματος, αφορούν την δυσμενέστατη δυναμική της νέας γεωπολιτικής πραγματικότητας, που διαμορφώνεται, στην ευρωπαϊκή ήπειρο, σε βάρος της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" και ειδικότερα, σε βάρος της Γερμανίας και της Γαλλίας. Και φυσικά, τα παθήματα αυτά συνδέονται, με την νέα στρατηγική, η οποία, με την σειρά της, συνδέεται, με τις εξελίξεις, που πρόκειται να προκύψουν, ως συνέπεια αυτής της νέας γεωπολιτικής πραγματικότητας.

Με δεδομένες τις σύγχρονες γεωπολιτικές ισορροπίες, που αναδύονται, με την έξοδο της Βρετανίας, από την "Ευρωπαϊκή Ένωση", επανέρχεται, στην επικαιρότητα αυτός ο γεωπολιτικός χάρτης της ευρωπαϊκής ηπείρου, ο οποίος σχεδιάστηκε, το 1989 - 1990, κατά την περίοδο της Συμφωνίας της Μάλτας, ανάμεσα στον, τότε, πρόεδρο των Η.Π.Α. George Bush Sr και τον τελευταίο ηγέτη της "Σοβιετικής Ένωσης" Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και έδινε ένα περίγραμμα, για το πώς έβλεπε η "σοβιετική" πλευρά, την γεωπολιτική κατάσταση, στην κεντροδυτική Ευρώπη, μετά την διάλυση του λεγόμενου σοσιαλιστικού στρατοπέδου, στην ανατολική Ευρώπη και του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Βέβαια, οι προβλέψεις της Συμφωνίας της Μάλτας δεν τηρήθηκαν, εις ολόκληρον, αφού οι καταιγιστικές εξελίξεις, που ακολούθησαν, οδήγησαν και στην άτακτη διάλυση της "Ε.Σ.Σ.Δ." και ως εκ τούτου, οι επιθυμίες της ύστερης "σοβιετικής" ελίτ καταποντίστηκαν, αλλά η πραγματικότητα του Brexit, καθιστά και πάλι αυτόν τον παλαιό χάρτη επίκαιρο (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι γραμμές που έχουν χαραχθεί, σε αυτόν, πρόκειται να αναβιώσουν).

Αυτό που συμβαίνει, στην μετάBrexit, διαμορφούμενη γεωπολιτική πραγματικότητα, είναι το εξής απλό, το οποίο αποτελεί αντίφαση και ως εκ τούτου, δεν πρόκειται να επιβιώσει. 

Ας την δούμε αυτή την αντίφαση :

Α) Στον ηπειρωτικό ευρωπαϊκό χώρο υπάρχει ένα περίεργο μόρφωμα, που λέγεται "Ευρωπαϊκή Ένωση" και το οποίο, αν και δεν είναι, σε καμμία περίπτωση, κράτος, τελεί υπό την γαλλογερμανική καθοδήγηση, με το κέντρο βάρους του, εν λόγω, μορφώματος να βρίσκεται, στο Βερολίνο της ενοποιημένης Γερμανίας.

Β) Στην περιφέρεια αυτού του μορφοποιημένου κεντροευρωπαϊκού χώρου βρίσκονται δύο παραδοσιακές μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Η Βρετανία και η Ρωσία.

Γ) Στον ευρωπαϊκό χώρο βρίσκονται, μέσω του ΝΑΤΟ, ως μεγάλη στρατιωτική υπερδύναμη, αλλά όχι και ως οικονομική δύναμη, οι Η.Π.Α.


Αυτό, που προκύπτει, από την ίδια την Ιστορία της ευρωπαϊκής ηπείρου, πριν, ακόμη, από την εποχή της Ιεράς Συμμαχίας, είναι πολύ απλό. 

Ας το διατυπώσουμε :

Κανένα κεντροευρωπαϊκό κράτος δεν μπόρεσε να επικρατήσει και κανένα διακρατικό, ή συνομοσπονδιακό, ή ομοσπονδιακό μόρφωμα, ή σχήμα, δεν μπόρεσε και δεν πρόκειται να σταθεί, στην ευρωπαϊκή ήπειρο, χωρίς την ενεργό παρουσία της Βρετανίας (και της Ρωσίας), ή/και χωρίς την παρουσία και την έγκριση των Η.Π.Α.

Με δεδομένη την εχθρότητα της Βρετανίας (και πίσω από αυτήν, των Η.Π.Α., που δεν επιθυμούν τον "ευρωενωσιακό" ανταγωνισμό και όσο η παρουσία της, ιλιγγιωδώς, ανερχόμενης Κίνας, στο παγκόσμιο γεωπολιτικό στερέωμα, επιβάλλει, στην Ουάσινγτων, μια νέα στρατηγική και τις συνακόλουθες νέες γεωπολιτικές ισορροπίες), τα πράγματα, για το ευρωτσαντήρι, δεν είναι καλά. 

Ο ευρωπαϊκός χώρος οδηγείται, προς μια νέα και ουσιωδώς, πραγματική ρευστοποίηση, με άδηλο μέλλον, αφού δημιουργούνται οι συνθήκες, για μια νέα συμφωνία των υπερδυνάμεων, η οποία δεν θα έχει την ίδια τύχη, με εκείνη της συμφωνίας της Μάλτας, του 1989.

Φυσικά, η Βρετανία και πίσω από αυτήν, οι Η.Π.Α. - οι οποίες, πολύ σωστά, αντιλαμβάνονται ότι όταν ο Emmanuel Macron λέει ότι "το ΝΑΤΟ είναι, εγκεφαλικά, νεκρό", υποδεικνύει ότι η Ουάσινγκτων πρέπει να τα μαζεύει, από την Ευρώπη και ότι δεν μπορεί, πια, να αποτελεί παράγοντα της ευρωπαϊκής γεωστρατηγικής αρχιτεκτονικής -, αλλά και η Ρωσία (παρά την "επίθεση φιλίας", που πρόκεται να κάνει, στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες, αλλά και - λιγότερο - στο Βερολίνο), θα αναδιατάξουν τον ευρωπαϊκό χώρο, σύμφωνα, με τις νέες γεωστρατηγικές ανάγκες τους.

Ως εκ τούτου, όσον αφορά τις ελίτ της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", η οποία εισέρχεται, τώρα, στην φάση μιας μακράς υπαρξιακής αστάθειας, τα χειρότερα έπονται.

Ελπίζω να είμαστε παρόντες και να τα δούμε...