1979 - 2020 Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στον Κώστα Σημίτη : Η ψοφοδεής ελληνική ελίτ, ανάμεσα στην τουρκοδουλεία και την ευρωδουλεία, επέλεξε την ευρωδουλεία. Τώρα, θα έχει και την τουρκοδουλεία.

Από την κατοχή της χώρας μας, από το "ευρωενωσιακό" κωλόχαρτο, στην συνδυαστική συγκυριαρχία των "Ευρωπαίων", με τους Τούρκους. Ένα ζοφερόν μέλλον, το οποίο πρόκειται να παρουσιασθεί, στην ελληνική κοινή γνώμη, από την εντόπια ελίτ και το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ως κάτι το αναγκαίο...





Στις τάξεις της εντόπιας ελίτ των μεταπολιτευτικών χρόνων έχει αρχίσει, εδώ και κάποιον καιρό, να επικρατεί ένας πανικός, ο οποίος εξελίσσεται και μετατρέπεται, από συγκαλυμμένος και αξιοπρεποφανής, σε φανερό και, ήκιστα, αναξιοπρεπή.

Με λίγα λόγια, όλοι αυτοί οι, απίθανα, ανίκανοι να αρθρώσουν ένα στοιχειώδες στρατηγικό σχέδιο, για την χώρα, τυποι, με πρώτους και χειρότερους τους επικεφαλής, τα λεγόμενα "πρώτα ονόματα", του πολιτικού προσωπικού, που εξυπηρετούν, τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας, έχουν, κυριολεκτικά, χεστεί, πάνω τους.

Οι καταιγιστικές εξελίξεις, που τους έχουν πάρει παραμάζωμα, κατά την διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, είναι, πραγματικά, ολέθριες, αν και η απλή αλήθεια είναι ότι όλα τα κακά, ενώπιον των οποίων βρίσκονται, τώρα, αποτελούν φυσική συνέπεια των διαχρονικών επιλογών τους και τα οποία κακά υπήρξαν αναμενόμενα, από έναν απλό και ψύχραιμο παρατηρητή της αλυσίδας των γεγονότων, όπως αυτά ξεκίνησαν την αποφράδα 28η Μαΐου 1979, με την Πράξη Προσχώρησης της Ελλάδας, στην ΕΟΚ, η οποία, έκτοτε, μετονομάστηκε, σε "Ευρωπαϊκή Ένωση" και στην συνέχεια, έχει οδηγηθεί, σε μια διαδικασία απορρύθμισης, αποδιοργάνωσης, που εξελίσσεται, σε αυτοκαταστροφή, εξ αιτίας της δημιουργίας της χαοτικής νομισματικής ένωσης, που ακούει, στο όνομα ευρωζώνη.

Ο πληθυσμός της χώρας, δυστυχώς, δεν γνωρίζει το πραγματικό στρατηγικό και ουσιαστικά, επιβιοτικό πρόβλημα, που αντιμετωπίζει, σήμερα, η χώρα  - το υποψιάζεται, σε έναν βαθμό, αλλά δεν το γνωρίζει -, επειδή η εντόπια πολιτικοοικονομική και πνευματική ελίτ, όχι, μόνο, δεν του έχει επικοινωνήσει, αυτό το επιβιοτικό πρόβλημα, αλλά και έχει καλλιεργήσει, μέσω επίμονων (στα όρια του αυτισμού) ψευδοσυνειδησιακών προπαγανδιστικών κατασκευών, την πεποίθηση ότι αυτό το πρόβλημα είναι ανύπαρκτο, ή ότι έχει επιλυθεί, με τις "σοφές" στρατηγικές επιλογές της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας.

Βλακείες. Η εντόπια ελίτ τα έκανε σκατά.

Ας δούμε το γιατί. 

Ξεκινώντας, από την εποχή της πτώσης της στρατιωτικής δικτατορίας, τον Ιούλιο του 1974 και με δύο κορυφαίους σταθμούς, κατά πρώτον, την προσχώρηση της Ελλάδας, στην ΕΟΚ, την περίοδο 1979 - 1981 και κατά δεύτερον, την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, την περίοδο 1999 - 2002, η εντόπια ελίτ, με κύριους εκφραστές τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Κώστα Σημίτη βρέθηκε, ενώπιον ενός διλήμματος, το οποίο φαινόταν - και ήταν - ουσιώδες, αν και περιλάμβανε και ενδογενή παραπλανητικά στοιχεία. 

Η μεταπολιτευτική ελίτ της χώρας θεώρησε ότι, με δεδομένα τα στρατηγικά αποτελέσματα της ήττας του Κ.Κ.Ε., στον εμφύλιο πόλεμο της περιόδου 1946 - 1949 και της στρατιωτικής νίκης των Αμερικανών και της ελληνικής κεντροδεξιάς, είχε να διαλέξει, ανάμεσα, σε δύο επιλογές, αφού ο νατοϊκός και συνάμα, φιλοδυτικός προσανατολισμός της χώρας εμφανιζόταν, ως αδιαπραγμάτευτος.

Η μία επιλογή, που είχε μπροστά της η εντόπια ελίτ ήταν η υποταγή τις απαιτήσεις της Τουρκίας, η οποία, αν και, τότε, την δεκαετία του 1970 και του 1980, δεν ήταν μια περιφερειακή δύναμη, αλλά εμποιούσε τον φόβο, στην ελληνική πλευρά.

Αυτή ήταν η επιλογή της τουρκοδουλείας.


Η δεύτερη επιλογή, για την ελληνική ελίτ, η οποία έψαχνε αντίβαρα, προκειμένου, με δεδομένες τις υποτιθέμενες, ως δυσμενείς, μέλλουσες εξελίξεις, στο πεδίο των πολιτικοοικονομικών και στρατιωτικών ισορροπιών, ανάμεσα στις δύο γειτονικές χώρες, να αποφύγει την οριστική ένταξη και ως εκ τούτου, την δορυφοροποίηση της Ελλάδας, στην τουρκική σφαίρα επιρροής, ήταν η υποταγή της, στις απαιτήσεις της δυτικής Ευρώπης.

Αυτή ήταν η επιλογή της ευρωδουλείας.

Η εντόπια ελίτ, ξεκινώντας, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και συνεχίζοντας, μετ' επιτάσεως, με τον Κώστα Σημίτη δεν δίστασε, στην επιλογή της, στην οποία επέμεινε, χωρίς ουσιαστικές ταλαντεύσεις, από τότε, μέχρι τις ημέρες μας.

Οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας, ανάμεσα, στην τουρκοδουλεία και στην ευρωδουλεία, επέλεξαν την ευρωδουλεία.
 
Δυστυχώς, όμως, τώρα, θα έχουν και την τουρκοδουλεία.

(Παρά τα όσα λέγοντα, αυτή η εξέλιξη δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό. Η περιβόητη Συμφωνία της Μαδρίτης της 8/7/1997 - η οποία δεν ήταν συμφωνία, αλλά ένα απλό κοινό ανακοινωθέν της ελληνικής και της τουρκικής κυβέρνησης -, που υπέγραψε ο Κώστας Σημίτης, με τον Suleyman Demirel, αποτελεί το πραγματικό και ουσιαστικό σημείο τομής της ευρωδουλείας, με την τουρκοδειλία και η εντόπια ελίτ, προφανώς, γνωρίζει του λόγου το αληθές).


Αυτό, που δεν μπόρεσε και δεν θέλησε η ελληνική πολιτική τάξη να αντιληφθεί είναι ότι αυτές οι δύο στρατηγικές επιλογές δεν είναι αντιτιθέμενες, παρά το γεγονός ότι τις εμφάνιζε, στην ελληνική κοινή γνώμη, ως αλληλοσυγκρουόμενες. Οι επιλογές αυτές επιδέχονταν έναν συγκερασμό τους, ενώπιον του οποίου ο πολιτικός κόσμος και η εντόπια επιχειρηματική ελίτ βλέπουν ότι βρίσκονται, τώρα. Όπως επίσης, βλέπουν ότι αυτόν τον συκερασμό, ο οποίος σημαίνει, την, de facto, συγκυριαρχία των Τούρκων και των "Ευρωπαίων", στον ελληνικό χώρο, θα υποχρεωθούν να τον αποδεχθούν, εάν επιθυμούν να αποφύγουν τα χειρότερα.

Με δεδομένο το γεγονός ότι η τουρκική ελίτ δεν αστειεύεται, στο ζήτημα της χωροθέτησης της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, στην νοτιοανατολική Μεσόγειο (όπως και στα ζητήματα της υφαλοκρηπίδας και του εύρους των ναυτικών μιλίων, αλλά και της ΑΟΖ, στο Αιγαίο) και φυσικά, θα προχωρήσει στις έρευνες και αργότερα, στην άντληση των υποθαλάσσιων φυσικών πόρων, που έχει οριοθετηθεί, στην συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης και με, επίσης, δεδομένο το γεγονός ότι οι "ευρωενωσιακοί" δεν έχουν καμμία διάθεση να στηρίξουν τις ελληνικές διεκδικήσεις η Ελλάδα θα οδηγηθεί, σε ένα σαφές καθεστώς ευρωτουρκικής συγκυριαρχίας και συνδιαχείρισης, το οποίο θα προκύψει, εκ των πραγμάτων.

Όποιος παρακολούθησε την πρόσφατη συζήτηση της Ντόρας Μητσοτάκη (Μπακογιάννη), με τον φαφλατά Βαγγέλη Βενιζέλο, ενώπιον ενός πλήθους, αποτελούμενο, από μέλη της αθηναϊκής αστικής τάξης, τα οποία, με τρόμο, ενώπιον των προοπτικών που διαφαίνονται, επιθυμούν την κατοχύρωση των καλοζωισμένων τομαριών τους, αντιλήφθηκε ότι όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι, που το μόνο που θέλουν, είναι η ησυχία τους, έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια και ότι είναι διατεθειμένοι να πουλήσουν και την ίδια τους την μάνα, προκειμένου να το κατφέρουν.

Πρώτοι και "καλύτεροι", σε αυτή την δουλική συμπεριφορά ήσαν οι συνομιλητές, σε αυτήν την συζήτηση, οι οποίοι ομολόγησαν ότι είχαν αυταπάτες σε σχέση με την Τουρκία και ότι όλη η στρατηγική, που ακολούθησαν, απέναντι, στην γειτονική χώρα, κατά την διάρκεια της τελευταίας 20ετίας, που στηριζόταν, στην εξημέρωση του τουρκικού θηρίου, μέσα από την άρση κάθε εμποδίου, στην αποκαλούμενη, ως "ευρωπαϊκή πορεία" της Τουρκίας, η οποία πορεία θα οδηγούσε την γειτονική χώρα, στην ένταξή της, στην "Ευρωπαϊκή Ένωση".

Βλακείες. 

(Το αστείο είναι ότι ο χοντρός - ο Βαγγέλης Βενιζέλος - έθεσε, στο τραπέζι της συζήτησης, το ανύπαρκτο ζήτημα της προσφυγής, στην Χάγη, για τα ζητήματα των διαφορών, με την Τουρκία, όσον αφορά τον θαλάσσιο χώρο. Από το 1976, η τουρκική πλευρά έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν έχει καμμία διάθεση να υπογράψει, με την Ελλάδα, συνυποσχετικό, για κοινή προσφυγή, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Πέραν τούτου, ακόμη και αν υπάρξει μονομερής ελληνική προσφυγή, στο δικαστήριο αυτό, ακόμη και αν υπάρξει κάποια ευνοϊκή απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου, για τα ελληνικά συμφέροντα, η Τουρκία δεν πρόκειται να την αποδεχθεί. Θα την γράψει, στα παλαιά της τα παπούτσια).

Με ποιά λογική, με ποιά νηφάλια και ψύχραιμη παρατήρηση των πραγματικών δεδομένων, που είχε μπροστά της, η ελληνική ολιγαρχία και η πολιτική τάξη, που την υπηρετεί, μπόρεσε να πιστέψει, όλα αυτά τα χρόνια, ότι η τουρκική ελίτ θα μπορούσε να πάρει, στα σοβαρά, την (ανύπαρκτη) προοπτική, για την ένταξη της χώρας της, στην "Ευρωπαϊκή Ένωση", γνωρίζοντας ότι αυτή η ένταξη δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ;

(Αυτό που συνέβη είναι ότι η τουρκική ελίτ - ιδιαίτερα αυτή των ισλαμιστών του AKP - χρησιμοποίησε την λεγόμενη "ευρωπαϊκή πορεία" της Τουρκίας, ως σημαία ευκαιρίας και ως εργαλείο, στον αγώνα των εσωτερικών πολιτικών αντιπαλοτήτων, για την επικράτησή τους, επί του τουρκικού βαθέος κράτους και των κεμαλιστών και ότι, μετά από αυτή την επικράτηση, έπαψαν να ασχολούνται, με τα καμώματα των "ευρωενωσιακών", τα οποία τα έγραψαν και εξακολουθούν να γράφουν, στα παλαιότερα των υποδημάτων τους).

Πώς ήταν δυνατόν να πιστέψει η εντόπια ελίτ ότι οι "ευρωενωσιακοί" θα δέχονταν μια τεράστια μουσουλμανική χώρα, σαν την Τουρκία, στους κόλπους τους, με δεδομένη την αρνητική στάση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, η οποία είχε εκφραστεί, ευθύς εξ αρχής, επισήμως, από τον, τότε πρόεδρο της Γαλλίας Jacques Chirac, ο οποίος, ρητά και κατηγορηματικά, είχε διακηρύξει ότι η ένταξη της Τουρκίας, στην "Ε.Ε." θα ετίθετο σε δημοψήφισμα, στην χώρα του;

Πώς ήταν δυνατόν οι εντόπιοι ολιγάρχες και οι πολιτικοί υποτακτικοί τους, να πιστέψουν, σε αυτό το βλακώδες σχέδιο της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, το οποίο, ακόμη και εγώ που δεν ήμουν - και δεν είμαι -, στα πράγματα, γνώριζα, από την αρχή ότι ήταν για γέλια και ότι, φυσικά, δεν είχε καμμία τύχη;

Η εντόπια ελίτ, βλέποντας την κατάρρευση των βλακωδών αυταπατών της και του πολύχρονου στρατηγικού σχεδιασμού της, η οποία συμπληρώνεται, από τα αδιέξοδα, που αντιμετωπίζει η "Ευρωπαϊκή Ένωση", που οδεύει, προς έναν αργό και βασανιστικό θάνατο, έχει κάθε λόγο να τρομοκρατείται. 

Γι' αυτό και οδηγείται, στην έσχατη απαξίωση, στην ακραία δουλοφροσύνη, στην ευρωτουρκική συγκυριαρχία του ελλαδικού χώρου και ως εκ τούτου, στην πλήρη παράδοση, στα συνδυαζόμενα σχέδια των "ευρωενωσιακών" και της ελίτ της Άγκυρας.

Ας πρόσεχε...