Πριν και μετά το 1992, στο 2002 και από εκεί, στο σήμερα : Το ελληνικό δημόσιο χρέος, ως άτυπος μηχανισμός νομισματοκοπής και οι καταστροφικές επιπτώσεις της ένταξης της Ελλάδας, στην ευρωζώνη. (Το ελληνικό δημόσιο χρέος των 155,8 δισ. € του 2001, ή των 300 δισ. € του 2009, ή των 360 δισ. € του 2019, με δραχμές μπορούσε να πληρωθεί. Με ευρώ, όχι).

Για την αναγκαιότητα της κατάργησης της φορολογίας και των συναφών εισπρακτικών μηχανισμών του κράτους, έχουμε, πρόσφατα, μιλήσει, εκτεταμένα. Όπως έχουμε γράψει, το κράτος - το οποιοδήποτε κράτος, το οποίο είναι κυρίαρχο - δεν χρειάζεται  τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, προκειμένου να εξασφαλίζει τα έσοδά του. 

Οι μηχανισμοί αυτοί δεν έχουν καμμία οικονομική χρησιμότητα, αφού το κράτος, σε όλες του τις μορφές, τις εμφανίσεις και τις εκδηλώσεις του, μπορεί και οφείλει, εύκολα και άκοπα, μέσω της νομισματοκοπής, να φροντίζει για την είσπραξη των εσόδων, τα οποία κρίνονται, ως απαραίτητα, για τις πολλαπλές λειτουργίες του, κυριότερες των οποίων είναι αυτές του εξισορροπιστή των μηχανισμών της ομαλής λειτουργίας της οικονομικής δραστηριότητας και της δημιουργίας των προϋποθέσεων, για την αναπτυξιακή πορεία της οικονομίας. 

Αυτή η απλή διαδικασία της εξυπηρέτησης των κρατικών εξόδων, με κρατικά έσοδα, προερχόμενα από το δικαίωμα του κράτους να κόβει νόμισμα, δηλαδή να εκδίδει και να κυκλοφορεί το χρήμα, μέσα στον οικονομικό χώρο της επικρατείας του, όπως είπαμε αφορά κάθε κυρίαρχο κράτος.

Δυστυχώς,  αυτή η διαδικασία δημιουργίας δημοσίων εσόδων δεν αφορά - και δεν μπορεί να αφορά - το ελληνικό κράτος, το οποίο έχει χάσει την κυριαρχία του, αφού, εντασσόμενο, στον νομισματικό χώρο του ευρώ και της ζώνης του, κατάργησε, από το 2002, το εθνικό νόμισμα της χώρας και το αντικατέστησε με το ευρώ, το οποίο εκδίδεται, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δηλαδή, από την μπατιροτραπεζοκρατία της Φραγκφούρτης, η οποία εφαρμόζει τα δικά της κριτήρια, για την έκδοση και της κυκλοφορία του ευρώ. Και φυσικά, τα κριτήρια αυτά δεν έχουν καμμία σχέση, ούτε και εξυπηρετούν τα συμφέροντα, τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομίας. 

Έτσι το ελληνικό κράτος, αλλά και η ελληνική οικονομία, ως ενότητα, όσο κινούνται, στον αστερισμό της ευρωζώνης, δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν την νομισματοκοπή, ως μέσο κάλυψης των δημοσίων εσόδων και πηγή ρευστότητας.

Και αυτό το γεγονός, φυσικά, είναι ένας βασικός λόγος, για την έξοδο της χώρας, από την ευρωζώνη. Μια έξοδος η οποία αποτελεί μια κυρίαρχη αναγκαιότητα, για την ισορροπία των ελληνικών κρατικών προϋπολογισμών και της ελληνικής οικονομίας, ως συνόλου, σε αυτά τα απαραίτητα επίπεδα της οικονομικής δραστηριότητας, που εξασφαλίζουν την πλήρη - ή την, περίπου, πλήρη - απασχόληση. 

Η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό κράτος, πριν από την είσοδο της χώρας, στην ευρωζώνη και - πολύ περισσότερο - πριν από την υπογραφή, το 1992, της Συνθήκης του Μάαστριχτ. δεν στηριζόταν πολύ, στα φορολογικά του έσοδα. Η φορολογική βάση, λόγω των πολλών φοροαπαλλαγών, αλλά και εξ αιτίας της μεγάλης κατάτμησης των παραγωγικών και εμπορικών μονάδων του, ήταν μικρή, ενώ τροφοδοτούσε, παραδοσιακά, την φοροδιαφυγή, η οποία κυμαινόταν, σε υψηλά επίπεδα.

Έτσι, τις προηγούμενες δεκαετίες ήταν η νομισματοκοπή εκείνη, που αποτελούσε έναν σημαντικό μηχανισμό τροφοδότησης των δημοσίων εσόδων, αφού τα κρατικά έσοδα, που προέρχονταν, από την νομισματοκοπή, έφθαναν, περίπου, στο 10% του συνόλου των εσόδων του δημοσίου.

Αλλά πέραν της καθαρής νομισματοκοπής, υπήρχε και ένας δεύτερος άτυπος μηχανισμός, ο οποίος λειτουργούσε, ως, οιονεί, νομισματοκοπή και ο οποίος, προοπτικά, με την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, μετετράπη, σε μια κακοήθη εξαλλαγή, η οποία οδήγησε το ελληνικό δημόσιο και την ελληνική οικονομία, στην αρχική υπόκωφη και αφανή χρεωκοπία του 2002, με την αντικατάσταση της δραχμής, από το ευρώ. Αυτή η αφανής χρεωκοπία, στην πορεία του χρόνου, μετεξελίχθηκε, σε φανερή και παταγώδη χρεωκοπία, τον Απρίλιο του 2010. 

Αυτός ο δεύτερος άτυπος μηχανισμός νομισματοκοπής ήταν η, εξ αντικειμένου, μη χρειαζούμενη δημιουργία της διόγκωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο, αμέσως, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, στην εξουσία, εξακοντίστηκε, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, σε τεράστια επίπεδα, υποκαθιστώντας, αυτόν τον μηχανισμό της νομισματοκοπής, στον οποίο, μόλις, αναφέρθηκα.

Αυτός ο χρεωστικός μηχανισμός της άτυπης νομισματοκοπής, ο οποίος στηρίχθηκε, στην έκδοση δραχμικών έντοκων γραμματίων και ομολόγων του ελληνικού κράτους, μπορούσε να είναι ακίνδυνος και επωφελής, όσο το ελληνικό κράτος εξέδιδε την δραχμή, ως νόμισμα της χώρας. Σε δραχμές πουλούσε και σε δραχμές πλήρωνε. Κάπως έτσι, οι ισορροπίες κρατιούνταν, σε ένα εξελισσόμενο και αβλαβές ισοζύγιο.

Τα πράγματα, όμως, άλλαξαν, άρδην και επί τα, καταστροφικώς, χειρότερα, όταν αυτά τα χρεώγραφα του ελληνικού δημοσίου μετατράπηκαν, σε ευρώ και συνέχισαν να εκδίδονται, σε αυτό το νέο νόμισμα, το οποίο, αν και εμφανίζεται, ως νόμισμα της χώρας, στην πράξη, λειτουργεί, ως ένα σκληρό/ακριβό ξένο νόμισμα, ακριβώς, επειδή αυτό το νόμισμα δεν εκδίδεται, από το ελληνικό κράτος, αλλά από έναν μη κρατικό υπερκρατικό μηχανισμό, ο οποίος φυσικά, δεν ελέγχεται, από τα ελληνικά κρατικά όργανα και δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα ούτε του ελληνικού κράτους, ούτε της ελληνικής οικονομίας.

Κάπως έτσι, ο μηχανισμός της δημιουργίας και της διόγκωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους έπαυσε να λειτουργεί, ως ένας άτυπος μηχανισμός νομισματοκοπής και κάλυψης των χρηματικών αναγκών του ελληνικού κράτους και μετατράπηκε σε έναν τοκογλυφικό μηχανισμό καταστροφής και του ελληνικού κράτους, αλλά και της ελληνικής οικονομίας.

Το ελληνικό δημόσιο χρέος των 155,8 δισ. € του 2001, ή των 300 δισ. € του 2009, ή των 360 δισ. € του 2019,  δεν μπορεί να πληρωθεί, με ευρώ. Με δραχμές μπορούσε να πληρωθεί. Και πληρωνόταν. Με ευρώ, όχι.  

Αυτό είναι, που ζούμε, σήμερα. Και αυτό, που ζούμε και το οποίο είναι αποτέλεσμα της στρατηγικής ανοησίας της εντόπιας πολιτικοοικονομικής ελίτ να εντάξει, την Ελλάδα στην Ε.Ο.Κ./"Ε.Ε." - και κυρίως, στην ευρωζώνη -, οδηγώντας την ελληνική κοινωνία, σε μια απίστευτης έκτασης στρατητική ήττα, πρέπει να παύσουμε να το ζούμε.

Αλλά, για να παύσουμε να ζούμε τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής καταστροφής, αυτό που χρειάζεται είναι πολύ απλό. Και από όσα, μέχρι εδώ, είπαμε, είναι φανερό το τί πρέπει να γίνει.

Η χώρα πρέπει να βγει από την ευρωζώνη και να επιστρέψει, στο εθνικό της νόμισμα. Και φυσικά, σε αυτό το ελληνικό εθνικό νόμισμα, πρέπει να μετατραπεί και το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο, βλακωδώς, το 2002, μετατράπηκε, σε ευρώ.


Απλά πράγματα...