1989 - 2019 : Από την Τιέν Ανμεν, στο Χόνγκ Κονγκ. Ο παρατεταμένος ακτιβισμός των διαδηλωτών οδηγεί, σε μια νέα αιματηρή καταστολή. (Η νέα "πορτοκαλί επανάσταση" στην κινεζική επαρχία, οι επιδιώξεις της Ουάσινγκτων, η στάση της διεθνούς καπιταλιστικής γραφειοκρατίας και η εμμονή της κομματικής ηγεσίας του Πεκίνου, στην υπεράσπιση της ενότητας του κινεζικού κράτους).

Η προσωρινή αποκλιμάκωση του ριζοσπαστικοποιημένου ακτιβισμού των διαδηλωτών, στο Χόνγκ Κονγκ, εν όψει της επικρεμάμενης δυναμικής επέμβασης του κινεζικού στρατού, σε αυτή την αυτόνομη, από την 1η Ιουλίου του 1997, επαρχία της "Λαϊκής Δημοκρατίας" της Κίνας, μπορεί να είναι προϊόν του φόβου μιας αιματηρής καταστολής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μια αναζωπύρωση των ριζοσπαστικών δραστηριοτήτων του κινήματος των φοιτητών, που βρήκε ανταπόκριση, στους κόλπους σημαντικών στρωμάτων της κοινωνίας της επαρχίας αυτής, δεν πρόκειται να υπάρξει. 

Ούτε, φυσικά, αυτή η αποκλιμάκωση απομακρύνει τον κίνδυνο της παρέμβασης του Πεκίνου, το οποίο έχει αποστείλει μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις, στα σύνορα, με το Χόνγκ Κόνγκ, προκειμένου να καταστείλουν τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, τις οποίες ο Κινέζος πρόεδρος Σί Τζινπινγκ, αλλά και η ελεγχόμενη, από την κινεζική ηγεσία, κυβέρνηση της Κάρρυ Λαμ, αντιλαμβάνονται, ως εξέγερση, η οποία αποσκοπεί, στην ανατροπή της πολιτικής "Δύο πολιτικά συστήματα, ένα κράτος" και φυσικά, στην κατευθυνόμενη, από τις Η.Π.Α., διάσπαση της ενότητας του κινεζικού κράτους, με στόχο την απόσπαση αυτής της επαρχίας, από την κυριαρχία της "Λ. Δ." της Κίνας. 

Αυτή η διαπίστωση, προφανώς, σημαίνει ότι η αιματηρή καταστολή των διαδηλώσεων, στο Χόνγκ Κονγκ, ακριβώς, όπως συνέβη, πριν από 30 χρόνια, με τους διαδηλωτές, στην πλατεία Τιέν Ανμεν του Πεκίνου, παραμένει, πάντοτε, στην ημερήσια διάταξη της κινεζικής ηγεσίας, η οποία δεν πρόκειται να διαστάσει να στείλει τον κινεζικό στρατό, εάν και όταν η ίδια κρίνει ότι πρέπει να το πράξει.

Βέβαια, ο Σί Τζινπινγκ και το Πολιτικό Γραφείο του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, λαμβάνουν υπόψη τους τις οικονομικές επιπτώσεις, που θα ακολουθήσουν, μετά από μια (λιγότερο, ή περισσότερο) αιματηρή καταστολή των διαδηλώσεων, σε αυτή την υπεραναπτυγμένη επαρχία των 7.213.388 κατοίκων, οι οποίοι, κατά 92% είναι Κινέζοι, με, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ τα 54.427,50 € (ή τα 61.500 $) και με συνολικό ΑΕΠ, ίσο με  455,02 δισ. € (ή τα 455,90 δισ. $). Θα προτιμούσαν να αποφύγουν και την στρατιωτική επέμβαση και την αιματηρή καταστολή και φυσικά, οι, έως τώρα, ενέργειές τους αυτό υποδεικνύουν. Καλύτερα, για τους ίδιους, αλλά και για την διεθνή καπιταλιστική γραφειοκρατία, είναι να μην φθάσουν, σε αυτό το σημείο, τα πράγματα, στο μεγάλο χρηματοπιστωτικό κέντρο της ανατολικής Ασίας και του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι οι Κινέζοι ηγέτες δεν θα στείλουν τον κινεζικό στρατό να καταπνίξει τους διαδηλωτές, ευθύς μόλις κρίνουν ότι έχει φθάσει αυτή η ώρα. Θα τον στείλουν, χωρίς δεύτερες σκέψεις και δίχως πολλά λόγια. Και θα κρίνουν ότι έχει φθάσει αυτή η ώρα, όταν ενημερωθούν πως η αστυνομία του Χόνγκ Κόνγκ δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το κύμα των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών.

Η αποστολή μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων, στα σύνορα της επαρχίας δείχνει ότι αυτή η ώρα είναι κοντά και ότι η κινεζική κομματική γραφειοκρατία έχει αποφασίσει να καταστείλει τους διαδηλωτές, οι οποίοι, ουκ ολίγες φορές έφθασαν στα όρια της εξέγερσης, αν και είναι αλήθεια ότι, έως τώρα, παρά το γεγονός ότι έφθασαν, στα όρια, τελικά, απέφυγαν να σπάσουν το σχοινί, που τραβούν (όπως και η αστυνομία, η οποία έπαυσε να αποκαλεί τα γεγονότα, ως εξέγερση και τους διαδηλωτές, ως επαναστάτες, αφού η χρήση των όρων αυτών οδηγεί στην νομιμοποίηση της στρατιωτικής επέμβασης του Πεκίνου).

Αλλά, σιγά-σιγά, η παρατεταμένη αναταραχή, στο Χόνγκ Κονγκ οδηγεί τα πράγματα, στα άκρα και οι ηγέτες του Πεκίνου, οι οποίοι - όχι αδίκως - βλέπουν ότι, όλα αυτά παραπέμπουν, σε καθοδηγημένες, από τις Η.Π.Α., "πορτοκαλί επαναστάσεις", όπως συνέβη στις χώρες της πρώην "Σοβιετικής Ένωσης" και των χωρών του "υπαρκτού σοσιαλισμού", στην ανατολική Ευρώπη και αλλαχού, θα καταστείλουν, με όση βία χρειασθεί, τους διαδηλωτές, έχοντας προεξοφλήσει τις όποιες οικονομικές επιπτώσεις, οι οποίες, άλλωστε, θα υπάρξουν, από την Ουάσιγκτων, η οποία, απλώς και μόνον, θα χρησιμοποιήσει τα υποτιθέμενα, ως μελλούμενα, κατασταλτικά μέτρα του Πεκίνου, στο Χόνγκ Κονγκ, μόνον, ως αφορμή, για να επιβάλουν, στην Κίνα μέτρα, τα οποία έχουν προαποφασίσει, ούτως, ή άλλως, να της τα επιβάλουν, μέσα στα πλαίσια του οξύτατου οικονομικού και εμπορικού πολέμου, τον οποίον διεξάγουν, με σαφέστατη και ολοένα και μεγαλύτερη κλιμάκωση, τα τελευταία χρόνια.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι το παγκόσμιο γραφειοκρατικό καπιταλιστικό σύστημα (η διεθνής μπατιροτραπεζοκρατία, οι πολυεθνικές εταιρείες κλπ) δεν πρόκειται να δει, με κακό μάτι, μια στρατιωτική επέμβαση του Πεκίνου, στο Χόνγκ Κόνγκ, αφού είναι σίγουρο ότι η παρατεταμένη αναταραχή, σε αυτό το διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο, χαλάει την πιάτσα και ως εκ τούτου, η - αιματηρή, ή μη - καταστολή των διαδηλώσεων θα αποκαταστήσει την "διασαλευθείσα τάξη". 

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο Σί Τζινπινγκ και η λοιπή κομματική ηγεσία πρόκειται να κτυπήσουν τους διαδηλωτές, όταν κρίνουν ότι πρέπει να το πράξουν. Και θα το πράξουν, χωρίς καμμία άλλη περίσκεψη, διότι, όπως είναι λογικό, εμμένουν, στην πολιτική της αδιάσπαστης ενότητας του κινεζικού κράτους, η οποία πλήττεται, καίρια, από τα συνθήματα, για την ανεξαρτησία του Χόνγκ Κονγκ, από το κινεζικό κράτος, που, ουκ ολίγοι, διαδηλωτές προπαγανδίζουν, στον πληθυσμό, με σκοπό να αποσπάσουν αυτή την αυτόνομη επαρχία, από την κινεζική κυριαρχία και να την στρέψουν, προς την Δύση.

Μια τέτοια εξέλιξη η κινεζική κομμουνιστική γραφειοκρατία δεν πρόκειται να την επιτρέψει ποτέ.

Ως εκ τούτου, το τί πρόκεται να συμβεί, σε αυτή την μακρινή περιοχή, πρόκειται να έχει πολύ, μα πάρα πολύ, ενδιαφέρον.