1949 - 2019 : Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος, 70 χρόνια μετά. (Άξιζε να σκοτωθούν οι 100.000 άνθρωποι, που σκοτώθηκαν, κατά την διάρκειά του;).

 5/2/1946 : Η Έκθεση της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., προς την ηγεσία του Κ.Κ.Σ.Ε., με την οποία τέθηκε, ευθέως και χωρίς περιστροφές, το ζήτημα της ένοπλης κατάληψης της εξουσίας, στην Ελλάδα, με την βοήθεια της "Ε.Σ.Σ.Δ." και του, υπό δημιουργία, "σοσιαλιστικού στρατοπέδου". Λίγες ημέρες, μετά, ο Ιωσήφ Στάλιν συμφώνησε, στην διεξαγωγή του ανταρτικού κινήματος και στην έμπρακτη στήριξη της "Σοβιετικής Ένωσης". Στην συνέχεια, η Ολομέλεια της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., με την καθοδήγηση του Νίκου Ζαχαριάδη, έλαβε τις σχετικές αποφάσεις, για την λήψη των απαραίτητων στρατιωτικών μέτρων. Το εναρκτήριο λάκτισμα του ελληνικού εμφυλίου πολέμου είχε, πλέον, δοθεί.







Μιλώντας, για τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο (τον αποκαλούμενο και ως συμμοριτοπόλεμο, από όσους εκφράζουν την παλαιά ελληνική δεξιά, αλλά και τα απομεινάρια του παλαιού κέντρου), 70 χρόνια, μετά από την ήττα του Κ.Κ.Ε., που προσπάθησε, με τον αποκαλούμενο, ως Δημοκρατικό Στρατό, να καταλάβει, ένοπλα, την εξουσία, στην χώρα μας, είναι απαραίτητο να  προσπαθήσουμε, για μία ακόμη, φορά, να αποτιμήσουμε, συνολικά, αυτόν τον πόλεμο, ο οποίος, βέβαια, εκτός από τις εσωτερικές του διαστάσεις, οι οποίες, εν ολίγοις, συμπυκνώνονται, στην αποφασιστική επιλογή του γενικού γραμματέα του Κ.Κ.Ε. Νίκου Ζαχαριάδη να προχωρήσει στην διεξαγωγή του, υπήρξε προϊόν αποφάσεων, οι οποίες ελήφθησαν, στο εξωτερικό, από τον Ιωσήφ Στάλιν και φυσικά, εξυπηρετούσαν τα στρατηγικά συμφέροντα της "Σοβιετικής Ένωσης".

 Όπως, έχω ξαναγράψει [δείτε δύο δημοσιεύματα, που έκανα, πριν 10 χρόνια, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ : ΠΩΣ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ; (Αυτοκτονία ή δολοφονία;) και επίσης 14/12/1944 : Ο ΔΗΜΗΤΡΩΦ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΑΣΥΡΜΑΤΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΣΙΑΝΤΟ. (Η γελοιοποίηση των ισχυρισμών του σταλινικού 'βαρώνου Μυνχάουζεν' KillKiss)!], η Έκθεση της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. είναι, από απόψεως, τακτικής ανάλυσης των πραγμάτων, ένα από τα περισσότερο ρεαλιστικά κείμενα της ζαχαριαδικής ηγεσίας, εκείνη την εποχή.

Βέβαια το κείμενο αυτό στερείται στρατηγικής βαθύτητας, αφού μπορεί, μεν, να διαπιστώνει την μεσοπρόθεσμη αδυναμία των Βρετανών να κρατήσουν, manu militari, την χώρα μας, αλλά δεν μπορούσε, να προβλέψει την αντικατάστασή τους, από τους Αμερικανούς, περίπου, έναν χρόνο αργότερα. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Νίκο Ζαχαριάδη, γι' αυτή την αδυναμία. Ουδείς, στην Ελλάδα (και όχι μόνο) μπορούσε, τότε, να κάνει μια τέτοια πρόβλεψη, η οποία, άλλωστε, ακόμη και αν γινόταν, από τον ηγέτη του Κ.Κ.Ε., πιθανότατα, θα του ήταν αδιάφορη.

Βέβαια, ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς θα μπορούσε να προβλέψει την αμερικανική παρέμβαση και την υποκατάσταση των Βρετανών, από τους Αμερικανούς, αλλά η αλήθεια είναι ότι μια τέτοια πρόβλεψη θα ήταν και σε αυτόν, αδιάφορη, αφού, ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος συνεχίστηκε, με την έγκριση του ιδίου και πολύ μετά την επέμβαση των Αμερικανών, στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, τον Απρίλιο του 1947, έως την πλήρη ήττα των ανταρτών του "Δημοκρατικού Στρατού", που, από ένα σημείο και μετά, χρησιμοποιήθηκαν, στην διεθνή σκακιέρα, ως ένα όπλο πίεσης του ηγέτη της "Ε.Σ.Σ.Δ.", προκειμένου να αποσπάσει ανταλλάγματα, από την αμερικανική ηγεσία, κυρίως, στον χώρο της ανατολικής Ευρώπης - και όχι μόνο. 

(Και όλα αυτά συνέβησαν, μάλιστα - και αυτό είναι ένα πολύ αξιοσημείωτο γεγονός -, ενώ οι Η.Π.Α. είχαν, για ένα, αρκετά, μεγάλο χρονικό διάστημα, το μονοπώλιο των πυρηνικών όπλων, στον πλανήτη).

Τί ήταν αυτό, που διεκδικούσαν ο Νίκος Ζαχαριάδης, το Κ.Κ.Ε. και ο Ιωσήφ Στάλιν;

Λιγότερο, ή περισσότερο, ο παραπάνω χάρτης ο οποίος απεικονίζει τον διαμελισμό της Ελλάδας, ανάμεσα στον βρετανικό στρατό (οι λευκές περιοχές, στον χάρτη) και τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ (οι ριγέ περιοχές), αμέσως, μετά την αρχική συμφωνία της ανακωχής, που έγινε, στις αρχές Ιανουαρίου του 1945, με την οργανωμένη και σχεδιασμένη αποχώρηση των ανταρτών του ΕΛΑΣ, από την Αθήνα, μετά την λήξη των πολυαίμακτων Δεκεμβριανών του 1944 και ο οποίος χάρτης ίσχυσε, έως την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, στην οποία σύρθηκαν ο, τότε, γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Ε. Γιώργης Σιάντος και η ηγεσία του κόμματος, την οποία Συμφωνία ουδέποτε πίστεψαν και από την οποία υπαναχώρησαν, επειδή την θεώρησαν, ως έναν αναγκαίο και περιστασιακό συμβιβασμό, τον οποίο υποχρεώθηκαν να κάνουν, εν όψει της Συμφωνίας των Μεγάλων Δυνάμεων, στην Γιάλτα.

Η Ελλάδα, καθ' ολοκληρίαν, ή, έστω και διαμελισμένη, έπρεπε να περάσει, στην "σοβιετική" σφαίρα επιρροής.

Αυτή είναι η απλή αλήθεια, αφού, παρά την, επικοινωνιακού και παραπειστικού χαρακτήρα, παράδοση των όποιων δύσχρηστων και άχρηστων όπλων του ΕΛΑΣ, η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. επέλεξε να κρατήσει ζωντανή την έμπρακτη δυνατότητα, για την διεξαγωγή ενός ανταρτικού κινήματος, για την ένοπλη κατάληψη της εξουσίας, με την μαζική απόκρυψη του οπλισμού, σε όλη την ελληνική επικράτεια, που βρισκόταν, μέχρι τότε, στα χέρια των κομμουνιστών ανταρτών, όπως, πλέον έχει αποδειχθεί και επίσημα, με την γνωστή, πλέον, μυστική τηλεγραφική εντολή, της 31/1/1945, που εξέδωσε, προς όλα τα ένοπλα τμήματά του, το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ, η οποία φέρει την υπογραφή του Άρη Βελουχιώτη.

Έτσι, όπως έχω ξαναγράψει [δείτε το δημοσίευμα, με τίτλο : 5/1/1945 - 12/2/1945 - 24/3/1945 : Η αποχώρηση του ΕΛΑΣ, από την Αθήνα, η Συμφωνία της Βάρκιζας, ο παραπειστικός "αφοπλισμός" του ΕΛΑΣ και οι αυταπάτες του Άρη Βελουχιώτη. (Ανασκόπηση μιας πολυαίμακτης περιόδου, κατά την οποία διακυβεύτηκε η πολιτική και η εδαφική ενότητα της Ελλάδας)], "όταν, στο τέλος Φεβρουαρίου 1945, υποτίθεται ότι ολοκληρώθηκε, επίσημα, ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, είχαν παραδοθεί, στους Βρετανούς και στην ελληνική κυβερνηση, 100 πυροβόλα, 210 όλμοι, 420 πολυβόλα, 1.400 οπλοπολυβόλα, 700 αυτόματα και 49.000 τουφέκια και πιστόλια, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του οπλισμού του ΕΛΑΣ είχε, ήδη, τεθεί, σε απόκρυφα σημεία, σε όλη την επικράτεια και με αυτόν τον οπλισμό, μπορούσε να εξοπλισθεί μια δύναμη, τουλάχιστον, 30.000 μαχητών, όποτε η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. θα αποφάσιζε να προχωρήσει, σε έναν νέο ένοπλο αγώνα, κατά του ετοιμόρροπου αστικού καθεστώτος και των Βρετανών".

Και φυσικά, εννοείται ότι το στρατόπεδο της εντόπιας αστικής ελίτ δεν ήταν απληροφόρητο, για τα πεπραγμένα του μηχανισμού του Κ.Κ.Ε. και του ΕΛΑΣ. 

Η αστική πολιτική ηγεσία γνώριζε, πολύ καλά, τα σχέδια και τα έργα των ηγετών του Κ.Κ.Ε. και φυσικά, πήρε τα δικά της μέτρα προφύλαξης, με την απηνή καταδίωξη των μελών, των οπαδών και των προσκείμενων φίλων του κόμματος, μια καταδίωξη την οποία, άλλωστε, επεδίωξε και ο Νίκος Ζαχαριάδης, μετά τον επιστροφή του, στα τέλη Μαΐου 1945, από το Νταχάου και την επιλογή του να ξεκινήσει, όπως δείχνει και το αρχικό ντοκουμέντο, που παρουσιάζω, στο παρόν κείμενο, τον εμφύλιο πόλεμο, στην Ελλάδα, μέσα και από την επιλογή του, για την αποχή των ψηφοφόρων του Κ.Κ.Ε., από τις βουλευτικές εκλογές της 31/3/1946, η οποία θα εξέθετε τους οπαδούς και τους φίλους του κόμματος, στις αρχές του αστικού κράτους και θα τους οδηγούσε, στην παρανομία και στον ένοπλο αγώνα.




Η αιματηρή δεκαετία του 1940, μέσα από ένα ενημερωτικό, αν και μεροληπτικό, βίντεο, το οποίο επισκοπεί εκείνη την καταστροφική, για τον πληθυσμό της χώρας μας, εποχή, κατά την οποία το σύνολο των νεκρών του πολέμου, κατά των Ιταλών και των Γερμανών, μαζύ με αυτούς της Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου, που ακολούθησε και έληξε τον Αύγουστο του 1949, ξεπέρασε, κατά πολύ τους 600.000. Το τίμημα της ατιμίας του Benito Mussolini υπήρξε πολύ βαρύ, αφού, τελικά, πάνω, από το 12% του πληθυσμού της χώρας μας, εξοντώθηκε, από τους πολέμους και την πείνα, στην Κατοχή. 






Βέβαια, πέραν από την απόδοση των όποιων ευθυνών, για την διεξαγωγή του εμφυλίου πολέμου της περιόδου 1946 - 1949 - που, όπως δείξαμε, ανήκουν, στον Νίκο Ζαχαριάδη και στην ηγεσία του Κ.Κ.Ε., όπως και στον ίδιο τον Ιωσήφ Στάλιν και την λοιπή "σοβιετική" ηγεσία, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, από όσο, γενικώς, νομίζεται -, σημασία έχει να αποτιμήσουμε τα αποτελέσματα του πολέμου αυτού, που οδήγησε, στον θάνατο, κάπου, 100.000 ανθρώπους, οι οποίοι βρέθηκαν, και στις δύο πλευρές των πολεμικών μετώπων, ή ήσαν άτυχοι και έχασαν την ζωή τους, λόγω συγκυριών και χωρίς να έχουν εμπλακεί, σε αυτόν.

Εννοείται ότι ο θάνατος όλων αυτών των ανθρώπων αποτελεί και θα αποτελεί, πάντοτε, αντικείμενο μελέτης και συναφών εκτιμήσεων των όποιων μελετητών και όσων εντρυφούν, ή διερωτώνται, γι' αυτήν την περίοδο της ελληνικής Ιστορίας.

Άραγε, άξιζε να πεθάνουν, εξ αιτίας του πολέμου, αυτοί οι άνθρωποι; 

Όχι, βέβαια. Οι άνθρωποι αυτοί δεν άξιζε και δεν έπρεπε να πεθάνουν.


Όμως, μπορεί ο θάνατος αυτών των ανθρώπων να υπήρξε αχρείαστος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν ανώφελος. Βέβαια, όπως είναι φυσικό, ήταν, προφανέστατα, ανώφελος, για τους ίδιους. Υπήρξε, όμως, επωφελής, για τις γενιές, που ακολούθησαν.

Πιο ψύχραιμη - έστω και αν αυτή είναι, απολύτως, ψυχρή - αποτίμηση των αποτελεσμάτων του ελληνικού εμφυλίου πολέμου των μέσων της δεκαετίας του 1940, δεν μπορεί να υπάρξει.

Δυστυχώς. Αλλά και ευτυχώς.