Η Theresa May πάει, για βρούβες. Και μαζύ με αυτήν ακολουθούν τον ίδιο δρόμο της ήττας και της καταισχύνης, οι Βρετανοί "ευρωπαϊστές" και οι "ευρωενωσιακοί". (Το Brexit έρχεται, με βήμα ταχύ και η "Ευρώπη" δεν αισθάνεται, καθόλου, καλά)...

Είναι ο Nigel Farage ο μοιραίος άνθρωπος της βρετανικής (και της ευρωπαϊκής) Ιστορίας; Όχι, ακριβώς...






Όπως προκύπτει, από τις τρέχουσες εξελίξεις, στην Βρετανία, η Theresa May "μας αφήνει χρόνους". Η πρωθυπουργική θητεία της οδεύει, τον ερχόμενο Ιούνιο, προς το τέλος της, αφού, προηγουμένως, έκανε το παν δυνατόν, για να βρει έναν κάποιο μηχανισμό, που θα βοηθούσε το Ηνωμένο Βασίλειο να παραμείνει, στην "Ευρωπαϊκή Ένωση", ή, έστω, θα το κρατούσε, όσο ήταν δυνατόν, πιο κοντά σε αυτήν.

Η δυναμική επανεμφάνιση του Nigel Farage και του νέου κόμματός του "Brexit Party", στις ευρωεκλογές και η δραματική συρρίκνωση, κατ' αρχήν των Συντηρητικών της Βρετανίδας πρωθυπουργού και κατά δεύτερο λόγο των Εργατικών του Jeremy Corbyn, όπως έχουμε, εγκαίρως, γράψει (δείτε το πρόσφατο δημοσίευμα, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο :  Brexit is going on, "EU" is deteriorating. Τα χειρότερα, για την "Ευρωπαϊκή Ένωση" και τα καλύτερα, για μας, είναι μπροστά μας), οδηγεί, αναπόδραστα, στην κατάρρευση αυτών των παρασκηνιακών σχεδιασμών της πλειοψηφίας του βρετανικού πολιτικού κόσμου, η οποία ήταν τοποθετημένη, κατά της εξόδου της Βρετανίας, από την "Ε.Ε.", ακόμη και όταν οι περισσότεροι πολιτικοί της χώρας αυτής, δεν τολμούσαν να εκφράσουν, ανοικτά και χωρίς περιστροφές, την θέση τους αυτή.

Η Theresa May είναι μια από αυτούς τους πολιτικούς. Κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, για το δημοψήφισμα της 23/6/2016, είχε εκφραστεί, δημόσια, υπέρ της παραμονής της Βρετανίας, στην "Ευρωπαϊκή Ένωση" και μετά την επικράτηση του Brexit, στην ψηφοφορία, υποτίθεται ότι ανέλαβε την διεκπεραίωση της εντολής της πλειοψηφίας του βρετανικού εκλογικού σώματος, αλλά, μέσα από μια σειρά καθυστερήσεων και προσπαθειών - πραγματικών ή εικονικών - να περάσει μια συμφωνία με την "Ε.Ε.", η οποία, στην ουσία, σκοπεύει να κρατήσει την χώρα, κοντά σε αυτό το "ευρωενωσιακό" θεσμικό οικοδόμημα, ή, ακόμη και να κρατήσει την Βρετανία, εντός της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", οδηγήθηκε, μαζύ με τους Βρετανούς "ευρωπαϊστές", σε πλήρη πολιτική κατάπτωση και κατάρρευση, στις τάξεις των ψηφοφόρων του Συντηρητικού Κόμματος, αλλά και ολόκληρης της βρετανικής κοινωνίας, που, προφανώς, αισθάνθηκαν ότι τους εμπαίζουν.

Κάπως έτσι επανεμφανίστηκε ο Nigel Farage και εν όψει της υποτιθέμενης, ως αιφνιδιαστικής, συμμετοχής της Βρετανίας, στις ερχόμενες ευρωεκλογές (γεγονός, το οποίο προέκυψε, λόγω της μετάθεσης της ημερομηνίας της εξόδου της χώρας, από την "Ε.Ε.", για την 31/10/2019), ήλθε να μαζέψει όλο το χαρτί των δυσαρεστημένων Βρετανών ψηφοφόρων και να παραγκωνίσει τα δύο μεγάλα κόμματα του βρετανικού δικομματισμού, ο οποίος, εάν δεν αλλάξει ρότα, είναι σαφές ότι πρόκειται να οδηγηθεί, σε πλήρη κατάρρευση.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο Nigel Farage, οδηγώντας την βρετανική ελίτ, στην εφαρμογή της εξόδου της χώρας, από την "Ευρωπαϊκή Ένωση", είναι ο άνθρωπος, που αλλάζει τον ρου της σύγχρονης βρετανικής Ιστορίας.

Υπερβολές. Μόνος του ο Nigel Farage δεν θα μπορούσε να πράξει τίποτε. 

Είναι η στήριξη και η πολλαπλή (οικονομική, επικοινωνιακή, πολιτική και λοιπή) βοήθεια, που έχει, από ένα πολύ σημαντικό τμήμα της βρετανικής ελίτ, που του επιτρέπει να πράττει ό,τι πράττει, δηλαδή να απευθύνεται, με αξιώσεις, στο εκλογικό σώμα και να ανατρέπει τους σχεδιασμούς των Βρετανών "ευρωπαϊστών". Αλλιώς, οι όποιες προσπάθειές του δεν θα είχαν καμμία τύχη.

Οι Βρετανοί Remainers και οι "ευρωενωσιακές" ελίτ νόμιζαν ότι θα μπορούσαν, με κάποιον τρόπο, να αποτρέψουν το Brexit. Πιθανότατα, πίστευαν ότι η βούληση της πλειοψηφία του βρετανικού εκλογικού σώματος και της βρετανικής κοινωνίας θα μπορούσε να χειραγωγηθεί, μέσα από την διασπορά του φόβου και της απογοήτευσης, όπως συνέβη, με την ελληνική κοινωνία, ύστερα από την διεξαγωγή του ελληνικού δημοψηφίσματος της 5/7/2015 και την μετατροπή του ΟΧΙ, σε ΝΑΙ.

Έσφαλαν. Το βρετανικό εκλογικό σώμα είναι, τελείως, διαφορετικό από το ελληνικό και ως εκ τούτου, συμπεριφέρεται διαφορετικά, ενώ η αλήθεια είναι ότι, στην Ελλάδα, η κυριαρχία των "ευρωπαϊστών" είναι, περίπου, πλήρης, αφού η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ έχει ποντάρει τα πάντα, υπέρ της παραμονής, στην ευρωζώνη και στην "Ε.Ε.", χωρίς καμμία επιφύλαξη, με αποτέλεσμα η αρνητική πλειοψηφική τάση, που επικρατεί, στον πληθυσμό της χώρας μας, να μην μπορεί να εκφραστεί, πολιτικά, αφού οι διάφοροι πολιτικοί και κομματικοί χώροι, που είναι υπέρ ενός Grexit παραμένουν διασκορπισμένοι και ως εκ τούτου, αναξιόπιστοι και το κυριότερο, χωρίς υποστήριξη, από το εντόπιο κατεστημένο.

Στην Βρετανία, τα πράγματα είναι, εντελώς, διαφορετικά. Ένα πολύ σημαντικό τμήμα της ελίτ της χώρας αυτής ευνοεί και στηρίζει, όπως είπαμε, την προοπτική της εξόδου της Βρετανίας, από την "Ευρωπαϊκή Ένωση", με αποτέλεσμα οι πολιτικές κινήσεις του Nigel Farage (αλλά και του Boris Johnson και πολλών άλλων, εντός των Συντηρητικών, όπως και αρκετών, εντός των Εργατικών) να βρίσκουν επαφή, με την πλειοψηφική τάση του βρετανικού εκλογικού σώματος και να έχουν την απαιτούμενη ανταπόκριση, υπέρ του Brexit.

Κάπως έτσι, η Theresa May πάει, για βρούβες. Και φυσικά, ο αντικαταστάτης της Βρετανίδας πρωθυπουργού (είτε αυτός είναι ο Boris Johnson, είτε κάποιος άλλος) δεν πρόκειται να είναι καλός και γαλαντόμος, με τους "ευρωενωσιακούς", οι οποίοι, άλλωστε, πρόκειται να υποστούν συντριβή, στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου. Όπως φαίνεται, θα πέσουν σφαλιάρες.

Και μαζύ με αυτήν, ακολουθούν τον ίδιο δρόμο της ήττας και της καταισχύνης, οι Βρετανοί "ευρωπαϊστές" και οι "ευρωενωσιακοί", αφού, όπως πολλές φορές έχουμε τονίσει, η βρετανική έξοδος, από την "Ευρωπαϊκή Ένωση", οδηγεί αυτό το, παρά φύσιν, θεσμικό οικοδόμημα, στην μακροχρόνια διαδικασία της αποδιοργάνωσης και της καταστροφής του.

Το γελοίο της όλης υπόθεσης είναι ότι αυτή την διαδικασία, η οποία είναι αναγκαία, προκειμένου η διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης να τεθεί, σε νέες βάσεις, οι οποίες δεν μπορεί να ορίζονται - όπως συμβαίνει, στις ημέρες μας και μάλιστα, με έναν καπιταλισμό, ο οποίος, κυριαρχούμενος, από τα υπερεθνικά ολιγοπώλια των μεγάλων επιχειρήσεων και κρατών, συνεχώς, γραφειοκρατικοποιείται -, από τους υποτιθέμενους και ως εκ τούτου, εξωπραγματικούς κανόνες της οικονομικής επιστήμης, όπως αυτοί ίσχυαν τον 19ο αιώνα και αφορούσαν τις ελεύθερες αγορές, οι "ευρωενωσιακές" και ιδιαίτερα, οι ευρωζωνικές, ελίτ υποκρίνονται πως δεν την βλέπουν και θέλουν να συνεχίσουν να ενεργούν και να κάνουν business as usual, αν και ο πανικός τους δεν κρύβεται.

Εννοείται ότι βλακεύουν, όπως, άλλωστε, συμβαίνει, διαχρονικά, αφού, με όλα όσα έπραξαν, κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα, οδήγησαν τους εαυτούς τους, στα τωρινά χάλια τους, τα οποία συνίστανται, στο απλούστατο γεγονός ότι αυτό, που όλοι αυτοί αποκαλούν "Ευρώπη" (και το οποίο, όσο η Ρωσία παραμένει, εκτός αυτού του γεωπολιτικού σχήματος, φυσικά, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι Ευρώπη), αποτελεί ένα ασήμαντο μέγεθος, το οποίο ουδείς, εκ των παγκόσμιων παικτών, λαμβάνει υπόψη του, παρά μόνον, ως νηπιακό θεατή.

Και φυσικά, η έξοδος της Βρετανίας, από την "Ευρωπαϊκή Ένωση" πρόκειται να καταστήσει αυτό το χαοτικό θεσμικό σχήμα, που, πλέον, δεν αισθάνεται, καθόλου, καλά, ακόμη περισσότερο αμελητέο, από ό,τι είναι σήμερα. Και στην συνέχεια, θα το στείλει, στον τάφο.

Ας πρόσεχαν...