Οι εκλογές, η νέα βουλή και ο ορατός κίνδυνος, για την συνταγματική νομιμοποίηση του μνημονιακού καθεστώτος και ενός εκλογικού συστήματος ενισχυμένης αναλογικής, ή πλειοψηφικού. (Πρόκειται για βλακεία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ή για επίδειξη μακιαβελλισμού);

Γέρνει. Πολύ γέρνει. Μπάζει νερά. Ας πρόσεχε...




Μετά την τεράστια ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, στις ευρωεκλογές της 26/5/2019 και την σίγουρη επανάληψη της μεγάλης νίκης της Νέας Δημοκρατίας, στις βουλευτικές εκλογές της 7/7/2019, είναι χρήσιμο να μιλήσουμε, για μία από τις μεγάλες βλακείες της αλλοπρόσαλλης κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, την οποία θα βρούμε μπροστά μας, στην επόμενη βουλή.

Η βλακεία αυτή πραγματοποιήθηκε, κατά την περίοδο Φεβρουαρίου - Μαρτίου 2019 και αφορά την πρόταση, για την αχρείαστη συνταγματική αναθεώρηση, μια διαδικασία, που πρόκειται να ολοκληρωθεί, στην επόμενη βουλή, στην οποία η Νέα Δημοκρατία θα έχει την απόλυτη πλειοψηφία, ή, έστω, θα έχει μια άνετη σχετική κοινοβουλευτική πλειοψηφία και με διάφορες συμμαχίες, προς τα δεξιά και τα αριστερά της, θα μπορέσει να αλλάξει το περιεχόμενο των αλλαγών των κειμένων των, υπό αναθεώρηση, άρθρων του Συντάγματος, που ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ηγετική ομάδα του κόμματός του, επιθυμούν.

Ανάμεσα, σε αυτές τις διατάξεις του "ισχύοντος" Συντάγματος, που επίκειται να αναθεωρήσει η επόμενη βουλή είναι δύο διατάξεις, οι οποίες έχουν την ιδιαίτερή τους σημαντικότητα.

Η πρώτη, από αυτές, που είναι και η σημαντικότερη, αφορά το άρθρο 28, παράγραφος 2, που αφορά την ενσωμάτωση των διεθνών κανόνων, στη εσωτερική ελληνική έννομη τάξη και την ίδια την ενσωμάτωση του ελληνικού κράτους, στην αποκαλούμενη "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση" (μια ολοκλήρωση, που, όπως πολλές φορές έχουμε πει, αποτελεί μια σκέτη ανυπαρξία), το φάντασμα της οποίας κυνηγάει, μετά ψυχωσικής μανίας, η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ, εις βάρος της ζωής της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών, βεβαίως - βεβαίως.

Ας δούμε, το περιεχόμενο όλου του σχετικού άρθρου, για να αντιληφθούμε, περί τίνος πρόκειται :


Άρθρο 28: (Κανόνες του διεθνούς δικαίου και διεθνείς οργανισμοί).

1. Oι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου. H εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων στους αλλοδαπούς τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας.

2. Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.

3. H Eλλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας.

_______________________
Ερμηνευτική δήλωση : Το άρθρο 28 αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η ερμηνευτική δήλωση έγινε, με το Ψήφισμα της 6ης Απριλίου 2001 της Ζ'  αναθεωρητικής βουλής.



Όπως μπορεί να αντιληφθεί κάθε υποψιασμένος, από τα καταστροφικά έργα και τις υποχθόνιες απώτερες προθέσεις της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, η αναθεώρηση της παραγράφου 2 του άρθρου 28 του Συντάγματος, που αφορά το εσωτερικό και το διεθνές δίκαιο, όπως και την υποτιθέμενη "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση", στην οποία συμμετέχει η Ελλάδα, πέρα από τις όποιες προτάσεις των κομμάτων, που έχουν κατατεθεί, στην παρούσα βουλή, η οποία πνέει τα λοίσθια και οδεύει, προς το τέλος του βίου της, η αναθεώρηση αυτής της συγκεκριμένης διάταξης, εάν συμβεί. δεν είναι, καθόλου, αθώα. 

Μπορεί, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, που πέρασε, στην βουλή, με περισσότερες από 151 ψήφους και με λιγότερες των 180, να προβλέπει ότι η αναθεώρηση του άρθρου 28, παράγραφος 2 έχει να κάνει, με την δυνατότητα να προκηρύσσονται δημοψηφίσματα, για την κύρωση διεθνών συμβάσεων, όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι το κείμενο της πρότασης αναθεώρησης της διάταξης αυτής, που κατέθεσε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, δεν δεσμεύει, καθόλου, τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του, που θα προκύψει, μετά, από τις βουλευτικές εκλογές της 7/7/2019.

Η επόμενη κυβέρνηση μπορεί, κάλλιστα, να αλλάξει το περιεχόμενο της πρότασης, για την αναθεώρηση της διάταξης της παραγράφου 2 του άρθρου 28 του Συντάγματος και να το διαμορφώσει, έτσι ώστε να περιέχει ένα, εντελώς, άλλο περιεχόμενο, το οποίο και θα αποκλείει την δυνατότητα προκήρυξης δημοψηφισμάτων, για την κύρωση των διεθνών συμβάσεων και θα προσθέτει άλλα ζητήματα, τα οποία, φυσικά, θα μπορούν να ρυθμίζουν τις σχέσεις της χώρας, με τους διεθνείς θεσμούς και την πορεία της ενσωμάτωσής της, στην λεγόμενη "ευρωπαϊκή ενοποίηση".

Τί θέλω να πω, αναφέροντας τα παραπάνω; Νομίζω ότι αυτό, που λέω, είναι, απολύτως, κατανοητό.

Η επόμενη βουλή μπορεί, ακριβώς επειδή δεν δεσμεύεται, από το περιεχόμενο του κειμένου της πρότασης της παρούσας και απερχόμενης βουλής, κάλλιστα, με δεδομένες τις ανάλογες επιθυμίες των ευρωθεσμικών δανειστών του ελληνικού κράτους, να προχωρήσει, σε μια συναινετική (ή και μη συναινετική, εάν η επόμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία καταφέρει να βρει τις 180 ψήφους, που χρειάζεται) αναδιατύπωση της παραγράφου 2 του άρθρου 28 του Συντάγματος και να θεσπίσει την πλήρη συνταγματοποίηση των Μνημονίων και των υποχρεώσεων, που απορρέουν, από αυτά.

Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, από αυτή την βλακώδη (η οποία, πιθανότατα, να είναι και προσχεδιασμένη) ενέργεια της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα να προβεί, στην συγκεκριμένη πρόταση, για την αναθεώρηση του άρθρου 28, παράγραφος 2 του Συντάγματος.

Είναι σαφές και έχει ακουστεί πολλές φορές ότι οι ξένοι δανειστές, πάντοτε, ήθελαν και πίεζαν, για την συνταγματική κατοχύρωση των δανειστικών συμβάσεων και των Μνημονίων, που έχουν υπογράψει, με τις κυβερνήσεις της χώρας και η αλήθεια είναι ότι, τώρα, ο πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν ανοίξει τον δρόμο, για την υλοποίηση αυτών των επιθυμιών των τοκογλυφικών ευρωθεσμικών δανειστών, οι οποίοι γνωρίζουν, πολύ καλά, τα πραγματικά νομικά προβλήματα, που έχουν προκύψει, εξ αιτίας των Μνημονίων και ως προς την ελληνική έννομη τάξη, αλλά και ως προς το διεθνές δίκαιο.

Η, εν εξελίξει, παρούσα διαδικασία αναθεώρησης του ελληνικού Συντάγματος αποτελεί μια, πρώτης τάξεως, ευκαιρία, για τους ευρωθεσμούς, να απαιτήσουν την νομική κανονικοποίηση, δηλαδή την συνταγματική νομιμοποίηση των Μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και όλης της εσωτερικής μηνμονιακής νομοθεσίας, που έχουν θεσπισθεί και λειτουργούς, από τον Απρίλιο του 2010, οπότε και το ελληνικό δημόσιο οδηγήθηκε, στην χρεωκοπία και στην υπαγωγή του, μαζύ με την ελληνική κοινωνία, στο νεοαποικιακό καθεστώς της χρεωδουλείας.

Είναι σαφές ότι οι ευρωθεσμοί θα πράξουν αυτό, που είναι προς το συμφέρον τους και θα ζητήσουν την έμπρακτη συνταγματική νομιμοποίηση όλων όσων έχουν πράξει οι ίδιοι και οι υπηρετικές, προς αυτούς, κυβερνήσεις του ΓΑΠ, του Λουκά Παπαδήμου, των σαμαροβενιζέλων και του Αλέξη Τσίπρα. Προφανώς, πίσω από τις κουρτίνες, το έχουν πράξει και θα συνεχίσουν να το πράττουν, μέχρι την στιγμή, που η επόμενη κυβέρνηση και η επόμενη βουλή θα ασχοληθούν, με τις, υπό αναθεώρηση, διατάξεις του Συντάγματος.

Και φυσικά, τον δρόμο, για μια τέτοια δυσμενέστατη εξέλιξη, τον άνοιξε ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του.

Εννοείται, βέβαια, ότι μια τέτοια εξέλιξη πρέπει, όχι, μόνο, να αποτραπεί, αλλά και να μην επιτραπεί να υπάρξει οποιαδήποτε απόπειρα, για την υλοποίησή της. Η επόμενη κυβέρνηση - η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη - δεν πρέπει να αποδεχθεί και δεν πρέπει να διευκολύνει την διάπραξη ενός τέτοιου ανοσιουργήματος.

Αλλά αυτή δεν είναι η μόνη (προσχεδιασμένη) βλακεία της παρούσας κυβέρνησης. Η πρότασή της, για την αναθεώρηση του άρθρου 54 του Συντάγματος, το οποίο αφορά την εκλογική διαδικασία και την συνταγματική καθιέρωση του συστήματος της απλής αναλογικής, είναι η δεύτερη. 

Βέβαια, αυτή η πρόταση, για την συνταγματική κατοχύρωση της απλής αναλογικής, είναι ήσσονος σημασίας, σε σχέση, με την προηγούμενη, που αναφέραμε, αλλά και αυτή δεν στερείται σημασίας και αποδεικνύει τον απίστευτο ερασιτεχνισμό, με τον οποίο το επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα, ασχολήθηκε, με το ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης, η οποία, πολιτικά και από στρατηγικής απόψεως, ήταν - το λιγότερο - αχρείαστη και ουσιαστικά, βλαπτική, για το κυβερνόν κόμμα, αφού η επόμενη βουλή, η οποία ήταν, εδώ και καιρό, δεδομένο ότι θα αποτελείται, από μια πλειοψηφία, στην οποία θα κυριαρχεί η Νέα Δημοκρατία, δεν πρόκειται να ψηφίσει υπέρ της συνταγματικής κατοχύρωσης της απλής αναλογικής.

Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο, για τον υποτιθέμενο σχεδιασμό του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Το χειρότερο είναι ότι η επόμενη βουλή και η μέλλουσα κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, με την βοήθεια κάποιων συμμάχων, που, ίσως, βρει (π.χ. το ΚΙΝΑΛ της Φώφης Γεννηματά, αλλά και άλλους), είναι πιθανό να βρει τις απαιτούμενες, τουλάχιστον, 180 ψήφους (τόσες απαιτούνται, επειδή, στην παρούσα βουλή, η συγκεκριμένη πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν βρήκε αυτές τις 180 ψήφους), για να ψηφίσει ένα άλλο σύστημα ενισχυμένης αναλογικής (ή και πλειοψηφικό σύστημα) και να το καταστήσει μια συνταγματική διάταξη, η οποία - εάν περάσει - θα είναι, εξαιρετικά, δυσχερές, στο μέλλον, να αλλάξει. (Στην πράξη, δεν θα αλλάξει).

Βέβαια, ουδόλως, αποκλείεται, στα πλαίσια μιας αφανούς άμεσης, ή έμμεσης συνεννόησης, για την παγίωση του τωρινού μικρού δικομματισμού, ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, να πράττουν όσα πράττουν, ακριβώς, επειδή γνωρίζουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας δεν δεσμεύονται, από την πρόταση της τωρινής κυβέρνησης, για την συνταγματική καθιέρωση της απλής αναλογικής και η νέα κυβέρνηση, που θα προκύψει, από τις βουλευτικές εκλογές της 7/7/2019, μπορεί να αλλάξει το περιεχόμενο της πρότασης, για την αναθεώρηση, που πρότεινε η τωρινή βουλή και στην θέση της να αποπειραθεί και να μπορέσει να ψηφίσει μια, εντελώς, διαφορετική πρόταση, για την αναθεώρηση του άρθρου 54 του Συντάγματος και έτσι να κατοχυρώσει, συνταγματικά ένα πλειοψηφικό σύστημα, ή ένα σύστημα ενισχυμένης αναλογικής.

Μπορεί αυτό, που γράφω να φαίνεται μακιαβελλικό, αλλά έτσι είναι η τρέχουσα, η πρακτική πολιτική. Και φυσικά, εάν κάτι τέτοιο συμβεί και η επόμενη βουλή καταφέρει να ψηφίσει την συνταγματική κατοχύρωση ενός ενισχυμένου, ή πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, τότε και ο θεσμός της απλής αναλογικής του Ν. 4406/2016, που ψήφισε η παρούσα βουλή, καταργείται, άμεσα και δεν πρόκειται να εφαρμοσθεί ποτέ. 

Με αυτές τις σκέψεις, μπορούμε να καταλάβουμε το πώς λειτουργούν ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως, επίσης, μπορούμε να αντιληφθούμε και τις βαθύτερες ουσίες της καταστροφής, που υπέστησαν, αμέσως μετά την διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών της 20/9/2015. Την οποία καταστροφή προτίμησαν, όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, από τότε, να την αγνοήσουν, εξυπηρετώντας τα σχέδια των ξένων δανειστών.

Τώρα, όμως, τα ψέμματα τελείωσαν και οι ημέρες, που έρχονται, πρόκειται να είναι εφιαλτικές, γι' αυτούς. 

Καιρός να τα μαζεύουν.