Το 5ετές κρατικό ομόλογο, με το πανάκριβο επιτόκιο 3,6%, το νέο success story, η προσπάθεια απεγκλωβισμού του ΣΥΡΙΖΑ, από τους όρους των ευρωθεσμών, εν όψει των επερχόμενων εκλογών και γαία, πυρί μειχθήτω.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος πανηγυρίζει, για το πανάκριβο 5ετές ομόλογο. Ουσιαστικά, αυτό που πράττει, είναι το να σκάβει τον λάκκο των επόμενων, για να στηρίξει την προεκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από την λογική του γαία, πυρί μειχθήτω. Όμως, ό,τι και να κάνει, τίποτε δεν σώζει την κυβέρνηση, η οποία, στην πραγματικότητα, παραπαίει και μένει, όσο μένει, επειδή εξοφλεί γραμμάτια, προς τους δανειστές και τις ξένες δυνάμεις. Αλλά και αυτό έχει μια κοντινή ημερομηνία λήξεως...





Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και ο ΟΔΔΗΧ, μέσα στα πλαίσια του άτυπου, πλην όμως, ουσιαστικού προεκλογικού αγώνα, που έχει, εδώ και καιρό ξεκινήσει, αποφάσισε να βγει, στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, προκειμένου, το ελληνικό δημόσιο να δανειστεί ένα ποσόν της τάξεων των 2,5 δισ. €, προκειμένου να ξεπληρώσει ένα αντίστοιχο ομόλογο, το οποίο είχε εκδώσει, τον Απρίλιο του 2014, η κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων, η οποία ήθελε να κτίσει την δική της ψευδή εικόνα του "success story", προκειμένου να αντιμετωπίσει τις επερχόμενες ευρωεκλογές και περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, εκείνης της εποχής. 

Οι σαμαροβενιζέλοι, τότε, πήραν αυτά τα 2,5 δισ. €, με ένα επιτόκιο, καθαρά, τοκογλυφικό, το οποίο έφθασε στα επίπεδα του 4,97%, όπως πράττει τώρα και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δανείζεται και αυτή, με ένα, επίσης, τοκογλυφικό επιτόκιο, που έφθασε, στο 3,6% (η κυβέρνηση στόχευε, σε ένα επιτόκιο 3,5%, αλλά απέτυχε), η οποία, για τους ίδιους, ακριβώς, λόγους - τις επερχόμενες ευρωεκλογές, περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, αλλά και τις βουλευτικές εκλογές, που και αυτές, εντός του έτους, θα πραγματοποιηθούν - βγήκε, στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, για να ενισχύσει την προπαγανδιστική ρητορική της, σχετικά, με το δικό της "success story", για την έξοδο από το καθεστώς των Μνημονίων και την λεγόμενη "μεταμνημονιακή" περίοδο, την οποία (ψευδώς) υποτίθεται ότι, μετά τον περασμένο Αύγουστο, διανύουμε, μέσα σε ένα, επίσης (ψευδώς) υποτιθέμενο κλίμα σταδιακής επαναφοράς, στην κανονικότητα και στην ομαλή δανειοδότηση του κράτους, από τις διεθνείς αγορές.

Προφανώς και τώρα, όπως και τότε, αυτή η έξοδος, για δημόσιο δανεισμό είναι μια "ψυχολογική έξοδος", η οποία, βέβαια, δεν αλλάζει την σκληρή πραγματικότητα, η οποία έγκειται, στο απλό γεγονός, ότι το ελληνικό κράτος παραμένει ανίκανο, για ομαλό δανεισμό. Ο δανεισμός, που μόλις έγινε, ήταν ένας προετοιμασμένος δανεισμός, με την έγκριση της Ε.Κ.Τ., με "αναδόχους" και με υψηλές προμήθειες και όπως είπαμε, με ένα υψηλό τοκογλυφικό επιτόκιο (3,6%), την στιγμή, που τα άλλα κράτη της ευρωζώνης δανείστηκαν, στην αγορά των πενταετών ομολόγων, με πολύ χαμηλότερα επιτόκια (η Ισπανία, με 0,2%, η Πορτογαλία, με 0,4%, η Ιταλία, με 1,25% κλπ). Τελικά, αυτό το ομόλογο δεν κέντρισε το ενδιαφέρον των τραπεζών, αφού, σχεδόν το 14% του ομολογιακού δανείου αγοράστηκε από αυτές, ενώ, στην αγορά του συμμετείχαν τα hedge funds, κατά 33%, οι διαχειριστές κεφαλαίων, κατά 49% και τα ασφαλιστικά ταμεία, μόλις, κατά 4%.

Βέβαια, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είπε ότι αυτό το ποσόν των 2,5 δισ. € είναι ένα μέρος, από τα 7 δισ. €, που σχεδιάζει, εφέτος, να δανειστεί ο ΟΔΔΗΧ, αλλά το τί θα πράξει, μένει να το δούμε. Δεν αποκλείεται να το πράξει και να βγει να δανειστεί, με υψηλά επιτόκια, αφού αυτή η πολιτική εντάσσεται, μέσα στην προεκλογική τακτική του κυβερνητικού κόμματος, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι χωρίς προβλήματα, όπως προβλήματα, άλλωστε, είχε και ο περυσινός δανεισμός, στον οποίο είχε προβεί η κυβέρνηση, με το επταετές ομόλογο, που ήταν, επίσης, τοκογλυφικός, με υψηλό επιτόκιο.

Η αλήθεια είναι ότι η έκδοση αυτού του 5ετους ομολόγου, το οποίο είχε σχεδιαστεί να γίνει, αμέσως, μετά τον περασμένο Αύγουστο, καθυστέρησε, επί ένα 5μηνο και τελικά, έγινε, για να σπάσει την πεποίθηση ότι η χώρα, παραμένοντας εντός της ευρωζώνης, θα έπρεπε να στηριχθεί σε μια πιστοληπτική γραμμή στήριξης, ή θα έπρεπε να καταναλώσει το μαξιλαράκι, που της δόθηκε, ως προίκα (υπό προϋποθέσεις και πάντοτε, με την έγκριση, ως προς τις, εκάστοτε, εκταμιεύσεις των ποσών, από τους ξένους δανειστές).

Κατόπιν τούτων χρήσιμο είναι να δούμε τους πραγματικούς λόγους, για τους οποίους ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος προέβησαν, σε αυτόν τον ομολογιακό δανεισμό. Δεν είναι δύσκολο να αποκρυπτογραφήσουμε τους λόγους αυτούς. Ας ους δούμε.

Τον πρώτο λόγο, ήδη, τον αναφέραμε. Οι προεκλογικές ανάγκες του κυβερνητικού κόμματος, το οποίο, δημοσκοπικά, καταρρέει, χρειάζεται την πρακτική οικοδόμηση του δικού του "success story". Η ελληνική κοινωνία πρέπει να δει ένα κάποιο συνεκτικό προπαγανδιστικό παραμυθολογικό αφήγημα, το οποίο να λέει ότι έχουμε εισέλθει, στον δρόμο της ανάπτυξης, ότι το διεθνές τραπεζικό σύστημα εμπιστεύεται την ελληνική οικονομία και ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι - ή, έστω, ότι οδεύει να γίνει - βιώσιμο.

Ο δεύτερος λόγος, που είναι και ο κυριότερος, έχει να κάνει, με τον σκληρό πυρήνα της προεκλογικής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ευρισκόμενη, στο τέλος της παρούσας κοινοβουλευτικής περιόδου και στο τέλος του βίου της, προσπαθεί να απεγκλωβισθεί, για όλο το χρονικό διάστημα, μέχρι τις εκλογές, από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των ξένων δανειστών και θέλει να μην καταφύγει, στα δανειακά ποσά του μαξιλαριού, αφού η εκταμίευσή τους, συνοδεύεται, από όρους, οι οποίοι έρχονται σε σύγκρουση, με τις ανάγκες του προεκλογικού αγώνα και του κυβερνητικού σχεδιασμού.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προτιμάει να οδηγήσει το ελληνικό κράτος, στον ακριβό δανεισμό, από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, ο οποίος γίνεται χωρίς πολιτικούς και οικονομικούς όρους, παρά να απευθυνθεί, στους ευρωθεσμικούς δανειστές και να ζητήσει εκταμιεύσεις ποσών, από το μαξιλάρι, διότι αυτές οι εκταμιεύσεις συνοδεύονται, από όρους, οι οποίοι έχουν να κάνουν, με τις "μεταρρυθμίσεις", που εκείνοι απαιτούν να γίνουν και οι οποίες εμπεριέχονται, στο 4ο Μνημόνιο, που έχει υπογράψει η ελληνική κυβέρνηση.

Άλλωστε, ο όποιος τοκογλυφικός και ακριβός δανεισμός πραγματοποιηθεί, από την τωρινή κυβέρνηση, όσο και αν αυτός επιβαρύνει το σύνολο του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο, τώρα, θα πρέπει να βρίσκεται, στα επίπεδα των 360 δισ. €, δεν πρόκειται να πέσει στους ώμους αυτής της κυβέρνησης. Για την αποπληρωμή αυτού του δανεισμού, μετά από χρόνια, θα κληθούν άλλα κυβερνητικά σχήματα να φροντίσουν. Όχι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.

Ως εκ τούτου, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ενδιαφέρεται, για το τί θα γίνει, μετά τις εκλογές και ουσιαστικά, πρόκειται να οδηγήσει την επόμενη κυβέρνηση, στην ολοκλήρωση του ατελούς 4ου Μνημονίου, με ένα 5ο Μνημόνιο.

Γαία, πυρί μειχθήτω...