Turkey vs Germany σημειώσατε τί; (Τα αίτια της πολιτικής και διπλωματικής κλωτσοπατινάδας μεταξύ Άγκυρας και Βερολίνου, το πραξικόπημα της 15/7/2016 και τα αποτελέσματά του, έναν χρόνο μετά).

Έναν χρόνο, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου​ 2016, από τους κεμαλιστές αξιωματικούς και το δίκτυο του ιμάμη Fethullah Gülen, κατά του προέδρου της Τουρκίας Recep Tayyip Erdoğan και τα όσα ακολούθησαν, τα πράγματα, ως προς τους εξωτερικούς διοργανωτές του τραγελαφικού αυτού εγχειρήματος και τις επιδιώξεις τους έχουν, αρκούντως, ξεκαθαρίσει.

Όσον αφορά το βαθύ αμερικανικό κράτος - και τα όργανά του, δηλαδή την CIA και το ΝΑΤΟ -, ήταν, ευθύς εξ αρχής, φανερό ότι το πραξικόπημα των κεμαλιστών και των γκιουλενιστών υπήρξε ένα δικό του έργο.

Η διοίκηση του Barack Hussein Obama, μέσα στον τεράστιο πανικό της, από όσα συνέβαιναν, στο παρασκήνιο και με δεδομένη την κλασική αλαζονεία της αμερικανικής υπερδύναμης, η οποία συνίσταται στην πεποίθηση ότι όλοι πρέπει να συμπεριφέρονται, όπως η ίδια επιθυμεί και ότι, όταν αυτό δεν συμβαίνει, τότε τα όργανά της έχουν την επιχειρησιακή ικανότητα να πράττουν ό,τι θέλουν, αποπειράθηκε, σε συνεργασία, με τα απομεινάρια του κεμαλικού στρατιωτικού κατεστημένου και το διαβρωμένο, από την CIA, δίκτυο των γκιουλενιστών, να ανατρέψει τον πρόεδρο της Τουρκίας και την κυβέρνηση των ισλαμιστών του AKP, με τον μόνο τρόπο, που υποτίθεται ότι μπορούσε να επιτύχει τον σκοπό των σχεδιαστών του επιτελείου της Ουάσινγκτων. Με ένα κλασικό στρατιωτικό πραξικόπημα, το οποίο η αμερικανική πρεσβεία, στην Άγκυρα, όπως προκύπτει από το παραπάνω μήνυμά της, προς τους Αμερικανούς πολίτες, που ήσαν στην Τουρκία, εκείνο το βράδυ, χαρακτήριζε, ως ... "τουρκικό ξεσηκωμό".

Το γεγονός ότι αυτή η απόπειρα απέτυχε παταγωδώς, απλώς, δείχνει την ηλιθιότητα και την ανικανότητα των σχεδιαστών και των εκτελεστών του βλακώδους και ουσιαστικά, απονενοημένου εγχειρήματος. Η Ουάσινγκτων, πλέον, δεν έχει την ικανότητα να σχεδιάζει και δεν έχει την δύναμη να φέρει, σε πέρας, πραξικοπήματα. Οι παλαιοί "ωραίοι" καιροί, κατά τους οποίους "τα δικά μας παιδιά" (όπως αποκαλούσαν, στην CIA τους πραξικοπηματίες, που είχαν, υπό την κηδεμονία τους) επιτύγχαναν την ανατροπή των, εκάστοτε, ανεπιθύμητων ηγετών, σε οποιαδήποτε γωνιά της υφηλίου, πέρασαν, ανεπιστρεπτί.

Όμως, στο αμερικανονατοϊκό πραξικόπημα της 15/7/2016, δεν ήταν, μόνο, η CIA και οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, που έδρασαν. Οι Αμερικανοί, βέβαια, αποτελούσαν το big boss του όλου εγχειρήματος, αλλά, στην όλη υπόθεση υπήρξε και συμμετοχή τουλάχιστον, ενός guest star, ο οποίος συνέπραξε, στην διεξαγωγή του πραξικοπήματος. Με δεδομένο το γεγονός της συμμετοχής του ΝΑΤΟ, δεν είναι δύσκολο να εντοπίσουμε αυτόν τον guest star. Κάθε άλλο.

Ο εντοπισμός είναι πολύ εύκολος, αφού το κράτος, που συμμετείχε, στον σχεδιασμό του πραξικοπήματος, προφανώς, είναι μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας και είχε στρατιωτική παρουσία, στην βάση του Ιντσιρλίκ, η οποία έλαβε μέρος και στον επιτόπιο σχεδιασμό και στην υλοποίηση του πραξικοπήματος. Στο πραξικόπημα, λοιπόν, εκτός από τις Η.Π.Α., είχε συμμετοχή μια χώρα του ΝΑΤΟ. Μια ευρωπαϊκή χώρα. Τα πράγματα, τώρα, γίνονται περισσότερο ξεκάθαρα.

Η πολιτική και η διπλωματική κλωτσοπατινάδα, που εκτυλίσσεται, ανάμεσα, στο τουρκικό και το γερμανικό κράτος, όλο αυτό το χρονικό διάστημα, που έχει μεσολαβήσει, από την 15η Ιουλίου 2016, μέχρι και σήμερα, δείχνει ποιος είναι αυτός ο guest star.

Η κυβέρνηση της Angela Merkel, οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες [η BND (Bundesnachrichtendienst)] και το τμήμα των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων, που ήταν στο Ιντσιρλίκ, σύμφωνα με την τουρκική κυβέρνηση, συμμετείχαν, στο πραξικόπημα, ως κολαούζοι των Αμερικανών και φυσικά, η διαρκής διαπόμπευση του γερμανικού κράτους είναι ένα από τα τιμήματα, που καλείται να πληρώσει η Γερμανία, για την αστοχασιά της αυτή.

Όλα αυτά η τουρκική ηγεσία τα γνώριζε, από πολύ νωρίς και πάντως, πριν από την διεξαγωγή του πραξικοπήματος και απλώς, τα επιβεβαίωσε, όταν άρχισε να εξαρθρώνει το δίκτυο των πραξικοπηματιών. Άλλωστε, αυτό δεν ήταν, καθόλου, δύσκολο, αφού οι αθρόες συλλήψεις, που έγιναν, κατά την διάρκεια και μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος, οδήγησαν, στο άνοιγμα πολλών στομάτων και στην αποκάλυψη των όσων είχαν σχεδιασθεί.

Έτσι, ήδη, από τα ξημερώματα της 16ης Ιουλίου 2016, η MIT του Hakan Fidan και η τουρκική αστυνομία συνέλαβαν τον στρατιωτικό διοικητή της επαρχίας Χατάϊ, τον οποίο ανέκριναν και πληροφορήθηκαν ότι όλη η διαδικασία του έμπρακτου σχεδιασμού του πραξικοπήματος είχε ξεκινήσει, πριν από τρεις μήνες, στην νατοϊκή βάση του Ιντσιρλίκ, με την παρουσία Αμερικανών αξιωματικών, που καθοδήγησαν και εκπαίδευσαν τους πιλότους, που βομβάρδισαν το προεδρικό μέγαρο και την τουρκική εθνοσυνέλευση, στην Άγκυρα και επιτέθηκαν, στο ξενοδοχείο της Μαρμαρίδας, στο οποίο διέμενε ο Recep Tayyip Erdoğan.

Βέβαια, οι πραξικοπηματίες απέτυχαν να βρουν τον Τούρκο πρόεδρο, παρά τις πληροφορίες, που είχαν δοθεί, από τον γραμματέα του, επί των στρατιωτικών ζητημάτων, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα. Η ουσία της όλης υπόθεσης είναι ότι η αποτυχία αυτή οφείλεται, στο γεγονός ότι ο Τούρκος πρόεδρος ήταν ενημερωμένος και έφυγε, από το ξενοδοχείο, πριν φθάσουν οι πραξικοπηματίες, οι οποίοι, για κακή τους τύχη, δεν τον βρήκαν, εκεί.

15/6/2016 Οι πραξικοπηματίες βομβαρδίζουν το ξενοδοχείο, στην Μαρμαρίδα, όπου διέμενε, κάνοντας τις καλοκαιρινές του διακοπές, ο Recep Tayyip Erdoğan, αλλά δεν τον βρίσκουν εκεί. Είχε ειδοποιηθεί και είχε φύγει...



Έτσι, ένα από τα τρία ελικόπτερα, που κτύπησαν το ξενοδοχείο, καταρρίφθηκε και όλοι όσοι επέβαιναν, σε αυτό - μαζύ με τον πιλότο του, που ήταν εκείνος, ο οποίος είχε καταρρίψει το ρωσικό Suhoy, στον εναέριο χώρο των συροτουρκικών συνόρων, τον Νοέμβριο του 2015, μετά από εντολή του, τότε, πρωθυπουργού Ahmet Davutoğlu  και υπό την καθοδήγηση του ΝΑΤΟ - έχασαν την ζωή τους. Το δεύτερο ελικόπτερο ήταν αυτό, που ο πιλότος και οι επιβάτες του, το οδήγησαν, στο ελληνικό έδαφος και για τους οποίους έγινε όλος αυτός ο θόρυβος, για το, εάν έπρεπε, ή δεν έπρεπε να εκδοθούν, στην Τουρκία, ενώ η τύχη του τρίτου ελικοπτέρου δεν έχει γίνει γνωστή.

(Με δεδομένη την, εντελώς, βρώμικη και πρακτόρικη μεθόδευση του πραξικοπήματος, που διεξήγαγε το βαθύ αμερικανικό κράτος και η κυβέρνηση του ανεκδιήγητου Barack Hussein Obama, του έγχρωμου αφεντικού των κεμαλιστών και γκιουλενιστών αξιωματικών, οι Τούρκοι πραξικοπηματίες, που επέβαιναν, στο ελικόπτερο, σκέπτομαι ότι, κανονικά, θα έπρεπε να εκδοθούν, στην Άγκυρα, για να βρουν την τύχη, που τους αξίζει. Αυτό δεν έγινε, αφού το ελληνικό δικαστικό σύστημα δεν δέχτηκε το αίτημα της τουρκικής κυβέρνησης, αν και σε άλλες περιπτώσεις, είχε κρίνει διαφορετικά. Βέβαια, η απόφαση αυτή έχει στερεή νομική βάση, αλλά αποτελεί ερώτημα το εάν η απόφαση αυτή ελήφθη, με αποκλειστικά νομικά κριτήρια).

Η αποτυχία του πραξικοπήματος έχει φέρει, στην επιφάνεια, την πραγματοποίηση όλων των φόβων, που οδήγησαν το βαθύ κράτος της Ουάσινκτων, στην προσπάθεια της ανατροπής του Recep Tayyip Erdoğan. Και οι φόβοι αυτοί, που είχαν φθάσει, στα όρια του πανικού, αφορούσαν - πέραν από την πολιτική αυτονόμησης της Τουρκίας, από την αμερικανονατοϊκή επιρροή και καθοδήγηση, την οποία η Ουάσινγκτων, μπορούσε, μέχρις ενός σημείου, να ανεχθεί - την προσέγγιση του Τούρκου προέδρου, με την Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Αυτή η προσέγγιση είχε αρχίσει να γίνεται, ήδη, από τον Ιούνιο του 2016 και οδήγησε το επιτελείο της Ουάσινγκτων, στις σπασμωδικές κινήσεις της 15/7/2016 και στην παταγώδη αποτυχία του τραγελαφικού πραξικοπήματος.

Η προσέγγιση, με την Ρωσία ήταν αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η τουρκική κυβέρνηση, μετά την απομάκρυνση, από την πρωθυπουργία, του φιλοαμερικανού Ahmet Davutoğlu, είχε αντιληφθεί ότι η αμερικανική πολιτική του προσεταιρισμού των Κούρδων της Συρίας του YPG και των Κούρδων της Τουρκίας του PKK, που στρεφόταν, κατά των συμφερόντων του τουρκικού κράτους, δεν μπορούσε να αναχαιτισθεί. Οι προτάσεις των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, στην Αντιόχεια, ενώπιον εκπροσώπων του PKK, του YPG και του συριακού FSA, δεν μπορούσαν να γίνουν αποδεκτές, από τον Τούρκο πρόεδρο και την κυβέρνηση του Binali Yıldırım. 

Αυτό, που πανικόβαλε την Ουάσινγκτων (η οποία, με περισσή αλαζονεία, ανάμεικτη με ηλιθιότητα, απειλούσε, μέσω του ελεγχόμενου, από αυτήν, αμερικανικού τύπου, την Άγκυρα, με την διεξαγωγή πραξικοπήματος, νομίζοντας ότι ο Recep Tayyip Erdoğan ήταν ... Manuel Norriega), ήταν η επιστολή της συγγνώμης, που ζήτησε ο Τούρκος πρόεδρος, από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, για την κατάρριψη του ρωσικού Suhoy. Αυτή η πράξη ήταν αποτέλεσμα της συνάντησης των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, με την MIT και ένα τμήμα του FSA, στο Γκαζιαντέπ και η ρωσοτουρκική συμφωνία, που προέκυψε, για την καταπολέμηση του ISIS και του YPG, ταυτοχρόνως, γεγονός, το οποίο σήμαινε ότι οι αμερικανικές προτάσεις είχαν απορριφθεί, άνευ επαίνων.

Τότε, ήταν, που ελήφθη, στην Ουάσινγκτων, η απόφαση, για την επίσπευση του σχεδιαζόμενου πραξικοπήματος. Μόνο, που οι Αμερικανοί και οι νατοϊκοί έσπασαν τα μούτρα τους.

Έχοντας υπόψη όλα αυτά τα δεδομένα, αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της ενδημικής βλακείας, της παροιμιώδους επιχειρησιακής ανικανότητας και της απύθμενης υποκρισίας των Αμερικανών και των Γερμανών κολαούζων τους, όσον αφορά τις ... "δημοκρατικές ελευθερίες" του τουρκικού λαού, τις οποίες όλη αυτή η κακόγουστη δυτική κουστωδία είχε αποπειραθεί να καταστείλει, με την επιβολή μιας στρατιωτικής δικτατορίας, στην οποία θα συμμετείχε ένα πλήθος από αξιωματικούς, πολιτικούς και διάφορα μέλη της "πνευματικής" ελίτ της γειτονικής χώρας.

Παρά το γεγονός ότι το κόμμα και η κυβέρνηση των Τούρκων ισλαμιστών και ο Recep Tayyip Erdoğan έχουν εκμεταλλευθεί την όλη κατάσταση, που, ανοήτως και αστόχαστα, δημιούργησε η Ουάσινγκτων, το Βερολίνο και το ΝΑΤΟ του απίστευτου Jens Stoltenberg (τον οποίο, ίσως και να μην είχαν, καν, πληροφορήσει για το πραξικόπημα, τα αφεντικά του) και έχουν εξαπολύσει ένα κύμα εκφοβισμού των πολιτικών αντιπάλων τους και πιθανότατα, έχουν συλλάβει και ανθρώπους, οι οποίοι δεν συμμετείχαν, στο πραξικόπημα και δεν γνώριζαν τίποτε, γι' αυτό, δεν μπορούμε, παρά να καγχάσουμε και να γελάσουμε, ηχηρότατα, με την καρδιά μας, για όλο αυτό το show της επίδειξης υποκρισίας, παραπληροφόρησης και αποπροσανατολισμού, στο οποίο επιδίδονται οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί υποτακτικοί τους.

Και καλά, ως προς τους Αμερικανούς. Αυτοί είναι πιο συγκρατημένοι και απολύτως, μετρημένοι, διότι γνωρίζουν ότι διέπραξαν μια ανοησία. Οι Γερμανοί, όμως, είναι, απολύτως, ξεκαρδιστικοί, με τα καμώματά τους. Επιχειρούν, με ένα κωμικοτραγικό θράσος χιλίων πιθήκων να παρουσιασθούν, ως αμύντορες της ... δημοκρατίας, την οποία προσπάθησαν, στην περίπτωση της Τουρκίας, να καταλύσουν, επειδή δεν τους αρέσει το γεγονός ότι η παρούσα τουρκική ηγεσία προσπαθεί να κατοχυρώσει την αυτονομία του κράτους της και υπερασπίζεται τα συμφέροντά του (ακόμη και όταν κάποια και πολλά, από αυτά είναι, κακώς, εννοούμενα).

Ακόμη χειρότερα, καθίστανται τα πράγματα, για την γερμανική πολιτική τάξη, όταν την υπεράσπιση των ... δημοκρατικών δικαιωμάτων του τουρκικού λαού αναλαμβάνουν πολιτικοί, που προέρχονται, από το SPD, το αποσυντιθέμενο κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας του εγκλήματος και της προδοσίας, σαν τον Sigmar Gabriel και τον Frank-Walter Steinmeier, τους οποίους ο Recep Tayyip Erdoğan και η τουρκική κυβέρνηση έχουν πάρει, στον μεζέ και τους δουλεύουν κανονικότατα, αρνούμενοι να επιτρέψουν, στους Γερμανούς βουλευτές να επισκεφθούν τους Γερμανούς στρατιωτικούς, που υπηρετούσαν, έως πρόσφατα, στο Ιντσιρλίκ (από όπου υποχρεώθηκαν να τα μαζέψουν και να φύγουν), ή στο Ικόνιο.

Και φυσικά, οι Τούρκοι ηγέτες πράττουν, ορθώς, αφού γνωρίζουν, πολύ καλά, ότι η ίδια η παρουσία του Τούρκου προέδρου και της κυβέρνησης των ισλαμιστών εκνευρίζει την Angela Merkel, τον Wolfgang Schäuble και όλους τους άλλους, διότι τους θυμίζει την παταγώδη αποτυχία τους να τους ανατρέψουν και την πολιτική βλακεία, που έκαναν, ακολουθώντας τους Αμερικανούς, στην υλοποίηση αυτού του αποτυχημένου σχεδιασμού, τα αποτελέσματα του οποίου καλούνται να πληρώσουν. Και τα οποία θα εξακολουθήσουν να πληρώνουν, μέσα από τον διαρκή διασυρμό και τον εξευτελισμό τους.

Ως εκ τούτου, ο αγώνας Γερμανίας - Τουρκίας (Angela Merkel - Recep Tayyip Erdoğan) σημειώνεται, με καθαρό 2 και είναι - και θα είναι - πολύ διασκεδαστικός, λόγω του δεδομένου διασυρμού του γερμανικού πολιτικού κόσμου, ο οποίος έχει επιδοθεί, σε έναν αγώνα, ο οποίος είναι ασύμμετρος και στον οποίο η Γερμανία δεν μπορεί να ανταποκριθεί, αφού ο αντίπαλος είναι σκληρός, αποτελεί μια ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη και μπορεί να βλάψει και εσωτερικά, το γερμανικό πολιτικό κατεστημένο, το οποίο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει μπροστά του, την διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών.

Σε κάθε περίπτωση, η όλη υπόθεση μέλλεται να έχει άφθονο γέλιο...