Από τον Φεβρουάριο, στον Οκτώβριο του 1917. Η ρωσική επανάσταση και οι επιπτώσεις της, 100 χρόνια μετά. (Ένας προσωρινός αναστοχασμός, γύρω από την αλύσωση των ιστορικών εξελίξεων, που ήλθαν και θα ακολουθήσουν, ως αποτελέσματα των πεπραγμένων του V. I. Lenin).

Η ρωσική επανάσταση, μέσα από ένα αμερικανικό φιλμ εποχής, που αποτελείται, από ένα αυθεντικό σύνολο σκηνών του πολυαίμακτου ρωσικού εμφυλίου. Το φιλμ αυτό, αν και είναι φιλικό, προς τους Μπολσεβίκους και τα έργα τους, αποτελεί μια πολύτιμη πηγή, ως μια αυθεντική καταγραφή του κλίματος εκείνης της εποχής, των ανθρώπων και της δράσης τους.



100 χρόνια μετά την ρωσική επανάσταση του 1917, έτσι όπως αυτή εξελίχθηκε και στις δύο της φάσεις, από την υποτιθέμενη, ως αστικοδημοκρατική μορφή της, τον Φεβρουάριο, έως την αποκαλούμενη ως προλεταριακή εξέγερση και την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν και τους αριστερούς σοσιαλεπαναστάτες, με την ανατροπή της κυβέρνησης του μενσεβίκου Αλεκσάντρ Κερένσκυ, οι επιπτώσεις αυτής της επαναστατικής διαδικασίας, σε όλον τον πλανήτη, παραμένουν έντονες και ανεξίτηλες. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.

Η ρωσική επανάσταση αποτελεί ένα σημείο μιας βαθιάς τομής, ενός εκτεταμένου σεισμικού ρήγματος, που διαχωρίζει την παγκόσμια ιστορία, σε ένα πριν και σε ένα μετά, χαράζοντας και προσδιορίζοντας δύο, εντελώς, διαφορετικές ιστορικές εποχές.

Και φυσικά, αυτή η εξέλιξη δεν υπήρξε, ως μια τυχαία αλύσωση γεγονότων και περιστασιακών συμβάντων, στον βαθμό, που η ίδια η έννοια της ιστορίας, ως παγκόσμιας ιστορίας, ως μιας ενοποιητικής κοινότητας, που συγκροτεί την ανθρωπότητα, ως κοινωνία και τον κόσμο, ως κοινό σύνολο, συγκροτήθηκε και μορφοποιήθηκε, μέσα στο καμίνι του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και της ρωσικής επανάστασης, που ξεπήδησε, ως ανθρώπινη δημιουργία, μέσα από αυτόν.

Προφανώς, η ρωσική επανάσταση είναι ένα γνήσιο τέκνο του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος και συγκροτήθηκε, με μια σφοδρότατη δυναμική έμπρακτης αμφισβήτησής του, μέσα από την σύσταση και την οργάνωση των εργατικών συμβουλίων, στην οποία πρωταγωνίστησαν, μέσα από μια ειρωνεία της ίδιας της ιστορίας, ως κοινωνικού φαινομένου, οι Μενσεβίκοι, ως μια αστικοποιούμενη συντηρητική πτέρυγα του διχασμένου Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας (Σ.Δ.Ε.Κ.Ρ.), οι οποίοι, στις 27 Φεβρουαρίου του 1917, με δεδομένη την εμπειρία της ηττηθείσας εργατικής εξέγερσης του 1905, μία ημέρα, μετά την άρνηση του στρατιωτικού συντάγματος Βολίνσκυ να εκτελέσει τις εντολές των ανωτέρων του και να πυροβολήσει, κατά του εξεγερμένου πλήθους, κάλεσαν τους εργάτες και τους στρατιώτες να συγκροτήσουν συμβούλια, ως όργανα της επανάστασης.

Ο πρώτος ευρωπαϊκός πόλεμος, που εξελίχθηκε, σε παγκόσμιο, ενιαιοποιώντας, με βίαιο τρόπο, την ιστορία της ανθρωπότητας, είχε καταλυτικές επιπτώσεις, στην αχανή ρωσική αυτοκρατορία. Η Αγία Ρωσία του τσάρου Νικόλαου Β', η δυναστεία των Ρομανώφ και ο ίδιος ο αυτοκρατορικός θεσμός δεν επρόκειτο να έχουν ένα οποιοδήποτε καλό, ή, έστω, αδιάφορο τέλος. Το τέλος τους θα ήταν κακό. Πολύ κακό. Το χείριστο δυνατό.

Η ρωσική κοινωνία και ιδιαίτερα, το πιο μικρό, αλλά, παράλληλα, το πιο δυναμικό και ριζοσπαστικό κομμάτι της, η ρωσική εργατική τάξη, το ρωσικό προλεταριάτο, το οποίο ζούσε και είχε διαπαιδαγωγηθεί, σε συνθήκες, οι οποίες θύμιζαν το γαλλικό προλεταριάτο της εποχής της Κομμούνας του Παρισιού, δεν είχαν καμμία διάθεση να περιμένουν άλλο. Οι άρχουσες τάξεις και οι ελίτ, που κυβερνούσαν την χώρα, δεν είχαν καμμία άλλη πίστωση χρόνου.

Στις 23 Φεβρουαρίου 1917, ένα τεράστιο πλήθος εργατριών της υφαντουργίας, στα εργοστάσια της Πετρούπολης, κατέβηκε, στους δρόμους, διαδηλώνοντας, ως διαμαρτυρία, για τις μεγάλες ελλείψεις του ψωμιού. Μία ημέρα μετά, στην πόλη, περισσότεροι, από 250.000 εργάτες, προχώρησαν σε απεργία και δυναμικές διαδηλώσεις και σε συγκρούσεις, με την αστυνομία, η οποία αδυνατούσε να επιβληθεί. Την επόμενη ημέρα, τα πράγματα χειροτέρεψαν, για το καθεστώς, αφού οι φοιτητές και οι μικροαστοί βγήκαν, στους δρόμους, απαιτώντας την πτώση της κυβέρνησης.

Τότε ήταν, που κλήθηκε ο στρατός, για να επιβάλει την τάξη. Στις 26 Φεβρουαρίου, οι στρατιώτες άνοιξαν πυρ, κατά του πλήθους, με αποτέλεσμα οι δρόμοι της Πετρούπολης να γεμίσουν πτώματα. Αλλά, κάπου εκεί, αυτή η αιματοχυσία σταμάτησε. Όπως είπαμε, την επόμενη ημέρα το σύνταγμα της φρουράς Βολίνσκυ, όπως και άλλες στρατιωτικές μονάδες αρνήθηκαν να εκτελέσουν τις διαταγές του τσάρου Νικόλαου Β' και των αξιωματικών του. Το καθεστώς ήταν, πλέον, μετέωρο και ουσιαστικά, νεκρό. Το 1905, με την σταθερή και επίμονη βοήθεια του στρατού, είχε αντέξει, επί 12 μήνες. Τώρα, μέσα σε ελάχιστες ημέρες, είχε καταρρεύσει.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, συγκροτήθηκε το Συμβούλιο - το σοβιέτ - των αντιπροσώπων των εργατών και των στρατιωτών της Αγίας Πετρούπολης, του Πέτρογκραντ, το οποίο υπήρξε ένας από τους πιο καθοριστικούς παράγοντες, όσον αφορά την κοινωνική κοσμογονία, που ακολούθησε, αφού μπορεί οι δυστυχείς Μενσεβίκοι να είδαν αυτή την κοινωνική πρωτοβουλία, στην οποία - υποτίθεται ότι - πρωταγωνίστησαν, ως ένα χρήσιμο εργαλείο, για την επιβολή της δικής τους ισχύος, πλην όμως, η ιστορική εξέλιξη ακολούθησε άλλες υποτιθέμενες, ως μη αναμενόμενες, ατραπούς.

Και αυτό συνέβη, όταν οι Μενσεβίκοι σοσιαλδημοκράτες βρέθηκαν να είναι μειοψηφία, σε αυτά τα επαναστατικά σώματα, αφού τον Οκτώβριο του 1917, μέσα από ένα απίστευτο σλάλομ της Ιστορίας, η πλειοψηφική φράξια του Σ.Δ.Ε.Κ.Ρ., οι Μπολσεβίκοι, οι μετονομασμένοι, ως Κομμουνιστές, πρώην σοσιαλδημοκράτες του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, κάτω από την αταλάντευτη καθοδήγησή του, κατέκτησαν την πλειοψηφία στο επαναστατικό σώμα του Συμβουλίου εργατών και αγροτών της Πετρούπολης και με πρόεδρο τον Λέοντα Νταβίντοβιτς Τρότσκυ, προέβησαν στο επαναστατικό κίνημα της 25ης Οκτωβρίου 1917, στην ανατροπή της προσωρινής κυβέρνησης και στον σχηματισμό νέας επαναστατικής κυβέρνησης, με σοσιαλιστικό χαρακτήρα, με σαφή εντολή από το επαναστατικό αυτό κοινωνικό σώμα και στο όνομα της εξουσίας των εργατών και των στρατιωτών.

Προφανώς, αργότερα, μετά την νίκη των Μπολσεβίκων, στον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο της περιόδου 1918 - 1921, οι Μενσεβίκοι κατηγορήθηκαν και οι ίδιοι μετάνοιωσαν, για την προτροπή τους, στην δημιουργία των εργατικών συμβουλίων, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο ρόλος τους, σε αυτή την διαδικασία, έχει υπερτονισθεί.

Τα εργατικά συμβούλια, ως όργανα πραγματικής εξουσίας, μέσα στην ρωσική κοινωνία, θα σχηματίζονταν, ούτως ή άλλως, είτε με την προτροπή των Μπολσεβίκων, είτε των σοσιαλεπαναστατών και των αναρχικών. Η εργατική τάξη της Ρωσίας, μέσα από την συνεχή επίδραση των μαρξιστικών και των αναρχικών επαναστατικών ομάδων, όπως και οι στρατιώτες, μέσα από την καταστροφική επίδραση του πολέμου, είχαν ριζοσπαστικοποιηθεί.

Ο τροχός της ιστορικής εξέλιξης είχε τεθεί σε κίνηση. Οι Μενσεβίκοι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο, εκτός από αυτό, που έκαναν. Και αυτό, που έκαναν, τότε, που το επιχειρούσαν, καλώντας τους εργάτες να προχωρήσουν, στην άμεση συγκρότηση των συμβουλίων, ως οργάνων άσκησης της εργατικής εξουσίας, συμβάδιζε, απόλυτα, με το δικό τους συμφέρον, ως μιας ελιτιστικής εξουσιαστικής πολιτικής ομάδας, που διεκδικούσε ένα σεβαστό μερίδιο, στην άσκηση της νέας εξουσίας, που θα προέκυπτε, από την αντικατάσταση της καταρρέουσας παλαιάς αυτοκρατορικής εξουσίας, από ένα νεαρό κοινοβουλευτικό καθεστώς.

Ως εκ τούτου, οι όποιες κατηγορίες, εις βάρος των Μενσεβίκων και οι όποιες μεταγενέστερες αυτομαστιγωτικές "τύψεις" των στελεχών τους, για την συμβολή τους, στην συγκρότηση αυτών των ριζοσπαστικών θεσμικών οργάνων άσκησης της εργατοαγροτικής εξουσίας είναι άνευ ουσίας και ιστορικής αξίας.

Αλλά αυτό, που εδώ, έχει σημασία δεν είναι να περιγράψουμε τα ίδια τα γεγονότα και το όποιο περιεχόμενό τους, όσον αφορά εκείνη την τρικυμιώδη εποχή. Αυτό το έχουμε πράξει, σε άλλα κείμενά μας.

[Υπάρχουν, σε αυτό εδώ το μπλογκ δύο πολύ αναλυτικά κείμενα , γύρω από την ρωσική επανάσταση. Οι τίτλοι τους είναι : 21/1/1924 - 21/1/2014 : Η πολιτική κληρονομιά του Β. Ι. Λένιν, 90 χρόνια μετά. (Από το σύνθημα "Όλη η εξουσία στα σοβιέτ", στην οικοδόμηση της ολοκληρωτικής εξουσίας της σοβιετικής γραφειοκρατίας) και V. I. Lenin και Rosa Luxemburg : Βίοι παράλληλοι και αντίθετοι. Ή ο λενινισμός, ως μια αντιελευθεριακή και αντιδημοκρατική παιδαγωγική. (Μια αποτίμηση της πορείας, προς την ουτοπία και των αδιεξόδων του κοινωνικοαπελευθερωτικού πειράματος των εργατικών και αγροτικών συμβουλίων από το 1919 μέχρι το 1921). Και τα δύο αυτά δημοσιεύματα είναι χρήσιμα να διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται, προκειμένου να έχουν μια ολοκληρωμένη εικόνα, για όσα, εδώ,αναφέρονται].

Αυτό, που, τώρα, πρέπει να κάνουμε, είναι να δούμε τις επιπτώσεις αυτών των γεγονότων και της επαναστατικής διαδικασίας, που ξέσπασε και εδραιώθηκε - όπως και αν αυτή εδραιώθηκε -, στις μετέπειτα εξελίξεις, στην σημερινή εποχή και στο αύριο της παγκόσμιας κοινότητας των ανθρώπων. Αυτό, άλλωστε, είναι που έχει σημασία.

Ιανουάριος 1924 : Η πολιτική κηδεία του Β. Ι. Λένιν, η οποία, ουσιαστικά, διενεργήθηκε, ως ένα οργανωμένο λαϊκό προσκύνημα και φυσικά, ουδέποτε, ολοκληρώθηκε, αφού η σορός του μπολσεβίκου ηγέτη παραμένει, μέχρι τις ημέρες μας, άταφη...



Η πτώση της τσαρικής απολυταρχίας είναι, βέβαια, από μόνη της, ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Αλλά, από ιστορική άποψη, αποτελεί κάτι το δευτερεύον, όταν βλέπουμε το ευρύτερο πλαίσιο, μέσα, στο οποίο επήλθε η πτώση του τσαρικού καθεστώτος, εν όψει των κατακλυσμιαίων κοσμοϊστορικών γεγονότων, των οποίων αυτή η εξέλιξη υπήρξε δημιουργός και με δεδομένες, πλέον, τις διαρκείς και απολύτως, ενεργές, στις ημέρες μας και εις το διηνεκές, επιπτώσεις, που ακολούθησαν και θα εξακολουθήσουν να λαμβάνουν χώρα, στο απώτερο και απροσδιόριστο μέλλον.

Η "Σοβιετική Ένωση" (η "Ε.Σ.Σ.Δ."), που αντικατέστησε την Ρωσική Αυτοκρατορία και το Κομμουνιστικό Κόμμα της "Σοβιετικής Ένωσης", που διαδέχτηκε τον τσάρο Νικόλαο Β' και την αυλή του, εγκαθιδρύοντας την 74ετή μονοκομματική εξουσία του, στα αχανή εδάφη της, δηλαδή , σε τελική ανάλυση, οι Μπολσεβίκοι, οι κομμουνιστές του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ (Λένιν) επιχείρησαν και επέβαλαν - για πρώτη φορά, στην καταγεγραμμένη σύγχρονη Ιστορία, μετά το πρωτόλειο και χαοτικό, ως προς τους επαμφοτερίζοντες προσανατολισμούς των πρωταγωνιστών του, πείραμα της Κομμούνας του Παρισιού, της οποίας η ιστορική αξία μπορεί, ίσως, να επικεντρώνεται, περισσότερο, στους ιστορικούς συμβολισμούς, αν και βέβαια, δεν εξαντλείται, μόνον, σε αυτούς, αλλά η αλήθεια είναι ότι και οι συμβολισμοί έχουν την δική τους ιστορική αυταξία και καθίστανται, ιστορικά, αναγκαίοι -, με πλήρη και διαυγή συνείδηση έχοντας στο πλευρό τους, την συντριπτική πλειοψηφία του ολιγάριθμου ρωσικού προλεταριάτου, στις πόλεις, όπως επίσης και την ενεργό υποστήριξη μεγάλου μέρους της μάζας των αγροτικής προέλευσης στρατιωτών, αλλά και ενός μεγάλου τμήματος των κατοίκων της ρωσικής υπαίθρου, την δημιουργία του πρώτου κομμουνιστικού κράτους και μιας συναφούς κοινωνικής διαστρωμάτωσης.

Βέβαια, αυτή η πρακτική εξειδίκευση της, επιστημονικοφανούς περιεχομένου και κοινωνιολογικού χαρακτήρα, κομμουνιστικής εξαγγελίας του Karl Marx, η οποία υποτίθεται ότι θεμελιώνεται, στον άκαμπτο οικονομικό ντετερμινισμό των περίφημων μαρξικών εξισώσεων, που (ομοίως, υποτιθέμενα) αποδεικνύουν την κατάρρευση του καπιταλισμού, ως οικονομικού συστήματος και την αντικατάστασή του, από τον σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής, μπορεί να οδηγήθηκε, στο να εξελιχθεί, μέσα από την "σοβιετική" μορφή της, σε μια συγκεντρωτική και κρατικιστική πρακτική κοινωνική και οικονομική εκδοχή του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού. Και αυτό είναι που έγινε.  [Δείτε ένα ενημερωτικό δημοσίευμα, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : 14/3/1883 - 14/3/2013 : 130 χρόνια μετά τον θάνατο του Karl Marx. (Ο Μαρξ σαν επαναστάτης υπερασπιστής της εργατικής τάξης και σαν συντηρητικός θεωρητικός θεμελιωτής της εξουσίας της διευθυντικής ελίτ του γραφειοκρατικού καπιταλισμού)].

Μπορεί, στην συνέχεια, η κατάρρευση του αποκληθέντος, ως υπαρκτού σοσιαλισμού, δηλαδή της πρακτικής εκδοχής του μοντέλου, που ο Ιωσήφ Στάλιν οικοδόμησε ως "σοβιετικό κρατικό κομμουνισμό", να μετεξελίχθηκε, μέσα από την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, που ακολούθησε την απόσυρση, από το ιστορικό προσκήνιο, του "σοβιετικού" κράτους, σε μια μικτή κρατική και "ιδιωτική" (με και χωρίς εισαγωγικά) τεχνοδομική έκδοση του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, στην οποία διαπλέκονται οι γραφειοκρατικές κοινωνικές δομές και εξουσιαστικές ομάδες των μεγάλων κρατικών/κομματικών και ιδιωτικών πολυεθνικών (και μη) επιχειρήσεων, έτσι όπως αυτό το ιστορικό κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό σύμπλεγμα εκφράζεται, από το σύγχρονο κινεζικό κράτος των διαδόχων του Μάο Τσετουνγκ, από την εποχή του "Μεγάλου Τιμονιέρη", ή του Ντενγκ Ξιάοπινγκ και των διαδόχων του, στην στιβαρή ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας.

Προφανώς, κάτι τέτοιο συνέβη. Ήδη, από την εποχή του Β. Ι. Λένιν, αμέσως, μετά το τέλος του ρωσικού εμφυλίου πολέμου και την Νέα Οικονομική Πολιτική (Ν.Ε.Π.) και το κομματικό σύνθημα "Πλουτίστε", που προπαγάνδιζε ο Νικολάϊ Μπουχάριν, στην διάρκεια της δεκαετίας του 1920, απευθυνόμενος, στους "σοβιετικούς" πολίτες και ιδίως, στην νέα εξουσιαστική τάξη, που γεννιόταν, στην μετεπαναστατική Ρωσία των μονοκομματικών "εργατικών συμβουλίων" και του κομμουνιστικού κρατικοκαπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης, μέσα από μια ολοκληρωτική εκδοχή του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, δημιουργήθηκε το πρόπλασμα της "σοσιαλιστικής οικονομίας της αγοράς". Οι μεταγενέστεροι ηγέτες του Κ. Κ. Κίνας δεν βάδισαν στο κενό.

Και φυσικά, το γεγονός ότι, σε αυτή την πολύπλοκη κοινωνικοϊστορική και οικονομική διαδικασία, ενεπλάκησαν, ως βασικές κοινωνικές συνιστώσες, οι γραφειοκρατικές ελίτ των "επαγγελματιών επαναστατών", που συγκροτήθηκαν, ως εξουσιαστικές ομάδες και κοινωνικές τάξεις με τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα, τα οποία, φυσικά, εξυπηρέτησαν και εξακολουθούν να υπηρετούν, μέσα στα πλαίσια της λενινιστικής ιδεολογίας και πρακτικής και αφορούσαν το σχέδιο οργάνωσης και δράσης των κομμουνιστικών κομμάτων, που μετεξελίχθηκε και μετασχηματίσθηκε, σε ένα ευρύτερο σχέδιο οργάνωσης των κομμουνιστικών κρατών και δι' αυτών της ίδιας της οργάνωσης των αποκαλούμενων, ως σοσιαλιστικών κοινωνιών, ουδόλως, διαφοροποιεί τα δεδομένα και τα γεγονότα, όταν αυτά εξετάζονται, από κοινωνιολογική και ιστορική σκοπιά.

Σε καμμία περίπτωση, όμως, αυτή η πολύπλοκη και πολυπλόκαμη κοινωνικοϊστορική διαδικασία δεν αναιρεί και δεν αλλάζει τα γεγονότα και την φορά των πραγμάτων, αφού αυτή η ποικιλομορφία, όπως και ο εσώτερος και ο βαθύτερος πυρήνας των διάφορων εκδοχών των νέων κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών καθεστώτων και των ελίτ, που συγκροτήθηκαν, ως κοινωνικές τάξεις και συσσωματώσεις και άσκησαν και ασκούν, ακόμη και σήμερα, εξουσία, δεν θα είχαν υπόσταση, έως τις ημέρες μας, ούτε και μετά από αυτές.

Οι ομάδες αυτές, οι κοινωνικές τάξεις, καθώς και τα κοινωνικά και οικονομικά καθεστώτα, που γεννήθηκαν και τροποποιήθηκαν, υπάρχουν και συγκροτούνται, ως προϊόντα και αποτελέσματα της ρωσικής επανάστασης και ως, κοινωνιολογικώ τω τρόπω, άμεσοι και έμμεσοι κληρονόμοι αυτής της επαναστατικής διαδικασίας, που γέννησε τον έμπρακτο κομμουνισμό, μέσα από την δράση του Κ.Κ.Σ.Ε., της Κομμουνιστικής Διεθνούς και του κομμουνιστικού κινήματος.

Η ύπαρξη του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος και η στιβαρή εξουσία, που ασκεί, στην πολυάνθρωπη και αχανή Κίνα των 1.373.541.278 ανθρώπων, με εθνική συνοχή της τάξεως του 91,6% και με μια οικονομία, η οποία, σήμερα, είναι πρώτη στον κόσμο, από απόψεως μέγεθους ΑΕΠ, το οποίο έφθασε, το 2016, στα 21,27 τρισ. $, με ετήσια ανάπτυξη της τάξεως του 6,7%, δηλαδή σε μια χώρα, η οποία φαίνεται να οδεύει (εάν δεν ανασχεθεί), προς την πλανητική πρωτοκαθεδρία, δείχνει ότι ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, μέσω των πολιτικοϊδεολογικών του κληρονόμων, δεν έχει πει την τελευταία του λέξη και ότι οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, στην δυτική εκδοχή του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, δεν έχουν ξεμπερδέψει μαζύ του, όπως, ίσως, νόμισαν, κατά την δεκαετία του 1990, μετά την κατάρρευση της "Ε.Σ.Σ.Δ." και της "σοβιετικής" εκδοχής του "υπαρκτού σοσιαλισμού". Κάθε άλλο.

Αλλά η ύπαρξη του νεοκομμουνιστικού καθεστώτος της Κίνας, ως μιας υβριδικής μορφής του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, δείχνει και κάτι άλλο :

Ότι, μέσα από τα δεδομένα, που προκύπτουν, ως αποτελέσματα της ίδιας ιστορικής εξέλιξης, τελικά, ο λενινισμός δεν είναι, τίποτε άλλο από ένα εργαλείο της ίδιας κοινωνικοϊστορικής εξέλιξης, η οποία οδήγησε, στην γραφειοκρατικοποίηση του καπιταλιστικού συστήματος.

Μια διαδικασία, της οποίας το πρώτο, σαφές, αν και δυσδιάκριτο - και ως εκ τούτου, όχι, εύκολα, παρατηρήσιμο - ιστορικό ιχνογράφημα, ανιχνεύτηκε, στην Πρώτη Διεθνή και την συνδικαλιστική και πολιτική γραφειοκρατία, που εμβρυικά, αλλά και σαφέστατα, συγκροτήθηκε, γύρω από τον Karl Marx και τους οπαδούς του, όπως καταγγέλθηκε, επίμονα και (τρόπος του λέγειν) προφητικά, αν και αναποτελεσματικά, από τον Μιχαήλ Μπακούνιν. (Δείτε το παλαιό κείμενό μου, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : Ο Mikhail Aleksandrovich Bakunin 138 χρόνια μετά : Ο διεισδυτικός αναλυτής και προφήτης ενός ζοφερού μέλλοντος, το οποίο, ήδη, αποτελεί ένα σκοτεινό παρελθόν και επιβιώνει ως ένα κακό παρόν)].

Εν τέλει, παρά τα λεγόμενα των πανικόβλητων Μενσεβίκων, οι οποίοι (όπως, άλλωστε και η έκπληκτη και απροετοίμαστη ηγεσία των Μπολσεβίκων), εντυπωσιασμένοι και περιδεείς παρακολουθούσαν, τον Απρίλιο του 1917, τις θέσεις του, παραπάνω εικονιζόμενου και νεοφερμένου, εκείνο τον καιρό, από το εξωτερικό, Β. Ι. Λένιν, για την ανατροπή της προσωρινής ρωσικής κυβέρνησης και την άμεση κατάληψη της εξουσίας, από τα εργατικά συμβούλια και διέδιδαν ότι "ο Λένιν διεκδικεί, τον κενό θρόνο του Μιχαήλ Μπακούνιν", στην πραγματικότητα, ο ηγέτης των Μπολσεβίκων, δεν ήταν και φυσικά, ουδέποτε θέλησε να γίνει Μπακούνιν.

Αυτό, που μπόρεσε να κάνει ο Λένιν, ήταν το να δει ότι η εξουσία ήταν διαθέσιμη και ότι ήταν δυνατόν να καταληφθεί, αφού όλες οι κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις, για να ευοδωθεί ένα τέτοιο πολιτικό εγχείρημα, στην επαναστατημένη Ρωσία, ήσαν παρούσες. Και αυτό ήταν εκείνο, που έπραξε, ανοίγοντας τον δρόμο, για τις τεράστιες αλλαγές, που ακολούθησαν και οι οποίες ξεπέρασαν κατά πολύ, τις προθέσεις του (τόσο πολύ που ούτε ο ίδιος περίμενε) και εξαπλώθηκαν, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη μας, σε ένα βάθος χρόνου, το οποίο είναι ανυπολόγιστο και πρακτικά, ανεξάντλητο και με αποτελέσματα, πολλά, εκ των οποίων υπήρξαν (και θα εξακολουθήσουν και στο μέλλον να είναι), πλήρως, απρόσμενα και απολύτως καθοριστικά.

Ως εκ τούτου, πέρα από τις όποιες προθέσεις και επιδιώξεις, που, όπως πολλές φορές έχουμε πει, ουδέποτε υπήρξαν και ουδέποτε είναι τόσο αγαθές, όσο θέλουν οι πρωταγωνιστές τους να τις παρουσιάζουν και οι οποίες παραμένουν σκοτεινές, ακόμη και όταν αυτοί νομίζουν ότι δεν είναι, τελικά, αυτό, που στην πράξη μετράει και νοηματοδοτεί την ιστορική εξέλιξη και την αλύσωση των γεγονότων, που συγκροτούν την ίδια την Ιστορία, είναι οι πράξεις και η κοινωνικοϊστορική αλύσωσή τους, μέσα από την κοινωνιολογική διάσταση και ανάλυση των δεδομένων, που συγκροτούν, συνθέτουν και συνδέουν τις πράξεις αυτές, ως κοινωνικοϊστορικές δημιουργίες των ανθρώπινων όντων και των κοινωνικών ομάδων, που σχηματίζουν, τα συμφέροντα των οποίων, τελικώς, προσδιορίζουν, εμβαπτίζοντας και καλύπτοντάς τα, μέσα στα πέπλα της ιδεολογίας, η οποία, πάντοτε, κοινωνιολογικά, προσδιορίζεται, ως ψευδής συνείδηση. Έτσι, δηλαδή όπως, με δεδομένο τον ανήσυχο και ριζοσπαστικό ερευνητικό ζήλο της νεότητας τους, προσδιόριζαν την ιδεολογία (την κάθε και όποιας φύσεως και προελεύσεως ιδεολογία) ο Karl Marx και ο Friedrich Engels.

Αυτή είναι η Ιστορία, ως δημιουργία. Ουδείς μπορεί να την προβλέψει, παρά το γεγονός ότι πολλοί προσπάθησαν να το επιτύχουν, ή νόμισαν ότι τα κατάφεραν. Προφανώς, ο Karl Marx και οι μαρξιστές, με τον ψευδοορθολογικό ντετερμινισμό τους, συγκαταλέγονται, σε αυτούς.

Δεν είναι οι μόνοι. Πριν από αυτούς, υπήρξαν πλείστοι άλλοι. Και είναι σίγουρο ότι, στους καιρούς που έρχονται και θα ακολουθήσουν, μετά από εμάς, πολλοί άλλοι θα επιχειρήσουν, με διάφορους τρόπους να πράξουν ανάλογα.

Με την ίδια μεγαλοπρεπή και παταγώδη αποτυχία...