Οκτώβριος 2009 - Οκτώβριος 2014 : Μια διεξοδική ανατομία της τεράστιας οικονομικής κρίσης και της ελεγχόμενης ανθρωπιστικής καταστροφής, με τις οποίες η ευρωζώνη έπληξε την ελληνική κοινωνία. (Ήταν δυνατόν να αποφευχθεί η παρούσα καταστροφή; Προφανώς, ναι)...

 
Πέντε χρόνια, μετά την  θριαμβευτική (αλλά και πύρρεια) εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, στις βουλευτικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 και ξαναπιάνοντας το νήμα των γεγονότων, από το δημοσίευμα [ ΕΚΛΟΓΕΣ 4/10/2009 - ΠΑΣΟΚ : ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ ΣΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ με τον ίδιο αριθμό ψήφων, που είχε και στις εκλογές του 2004! (Ή ΠΩΣ Η ΝΔ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ) ], που ανάρτησα, εκείνη την εποχή και μάλιστα, σε αυτό εδώ το μπλογκ, εμπλουτισμένο, με αναλυτικότερες σκέψεις μου, για τις εκλογές αυτές και τα, πιθανώς, μελλούμενα - τα οποία, τώρα, αποτελούν ένα οδυνηρό παρελθόν και ένα ακόμη οδυνηρότερο παρόν και μέλλον - βρισκόμαστε, ενώπιον των ερειπίων, που άφησε, πίσω της, η λαίλαπα της ελληνικής χρεωκοπίας, του Απριλίου του 2010, η οποία, ακόμη και σήμερα, βρίσκεται, πολύ μακριά, από το όποιο τέλος της.

Η κήρυξη των βουλευτικών εκλογών της 4/10/2009, την οποία ανακοίνωσε ο Κώστας Καραμανλής, αποδρώντας από την κυβερνητική εξουσία και τις ανάλογες ευθύνες, όχι μόνο δεν απέτρεψε την πορεία της ελληνικής οικονομίας, προς την χρεωκοπία, αλλά, αντιθέτως, λειτούργησε πολλαπλασιαστικά και την επιτάχυνε, δίκην χιονοστιβάδας.

Η παρουσία του αφελούς, ευήθους και ανίκανου ΓΑΠ υπήρξε ικανή εγγύηση, για αυτή την καταστροφική εξέλιξη. Αλλά, όσο ικανή και αν ήταν η παρουσία του ΓΑΠ, στο τιμόνι της χώρας, ως εγγύηση, για την πορεία της χώρας προς την καταστροφή, η αλήθεια είναι ότι η παρουσία του δεν υπήρξε αναγκαία συνθήκη, για την έλευση αυτής της κολοσσιαίας καταστροφής.

Έτσι, γεννάται το αμείλικτο ερώτημα :

Θα μπορούσε, άραγε, να αποφευχθεί η ουσιαστική ελληνική χρεωκοπία του 2010, μαζύ με την καταστροφή, που ακολούθησε την χρεωκοπία αυτή;

Βέβαια, η τυπική χρεωκοπία αποφεύχθηκε - και φυσικά, κακώς, αποφεύχθηκε, εάν αυτή επρόκειτο να επέλθει, με σκοπό την προστασία των συμφερόντων του πληθυσμού της χώρας -, διότι οι "εταίροι" της ευρωζώνης, κυρίως, οι Γάλλοι, αλλά και οι Γερμανοί, όπως και οι υπόλοιποι (και όταν μιλάμε για Γάλλους, για Γερμανούς και για τους υπόλοιπους ευρωζωνίτες, αναφερόμαστε στις τράπεζές τους και στο χρεωκοπημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα των χωρών τους), δεν ήσαν έτοιμοι και δεν μπορούσαν να αφήσουν μια χώρα της νεκρής νομισματικής τους ένωσης να χρεωκοπήσει, με επίσημο και "άτακτο" τρόπο.

Μια τέτοια ανοικτή και ευθεία χρεωκοπία οποιασδήποτε χώρας της ευρωζώνης, δεν ήταν ανεκτή και εξακολουθεί να παραμένει και σήμερα, απαράδεκτη, αφού δεν θα έκανε τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο, από την άμεση και ευθεία διακήρυξη και την επισημοποίηση της ίδιας της χρεωκοπίας της ευρωζώνης και την ανακοίνωση του θανάτου της, ως νομισματικής ένωσης.

Η επισημοποίηση της χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας και τότε και τώρα, όπως και η ανοικτή χρεωκοπία οποιουδήποτε άλλου κράτους και οποιασδήποτε άλλης οικονομίας, εκ των χωρών, που συμμετέχουν, στην ευρωζώνη, θα ανοίξει τις "πύλες της κολάσεως" και η κατάσταση θα είναι μη αντιμετωπίσιμη. 

Μετά από μια τέτοια "άτακτη" χρεωκοπία, η ευρωζώνη δεν θα είναι, πλέον, η ίδια.
 
 

Η εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ, κατά την περίοδο 2008 - 2014, όπως προκύπτει, από τον παραπάνω πίνακα δείχνει, πολύ παραστατικά, το μέγεθος της συντελεσθείσας καταστροφής, κατά την διάρκεια της εξαετίας από το 2009, μέχρι σήμερα (λαμβάνοντας υπόψη και το 2014). Τα μεγέθη είναι ασύλληπτα, δεν έχουν παρατηρηθεί, πουθενά, στον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο και φυσικά, επειδή ισοδυναμούν, με μια καταστροφή, που αντιστοιχεί σε πολεμικές περιόδους, για τον λόγο αυτό, μπορούμε, χωρίς να σφάλουμε, να μιλάμε, για ένα κοινωνικό και οικονομικό φαινόμενο, το οποίο έχει φθάσει, στα όρια της ανθρωπιστικής καταστροφής.

Έτσι, το ελληνικό ΑΕΠ, το οποίο, στον πίνακα, καταμετράται, σε δολλάρια Η.Π.Α., από τα 341,6 δισ. (ή 239,2 δισ. €), που ήταν το 2009, καταβαραθρώθηκε και το 2014, θα έχει πέσει, στα 241,6 δισ. $ (ή 184,05 δισ. €). Δηλαδή, το ελληνικό ΑΕΠ απώλεσε ένα ποσόν της τάξεως των 100 δισ. $ (ή των 55,15 δισ. €), περίπου, υπολογισμένο, με βάση την ισοτιμία των αγοραστικών δυνάμεων.

Αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό ΑΕΠ υπέστη μια κατακρημνιστική καταστροφική μείωση, η οποία έφθασε, στο 29,27%, ξεπερνώντας, ως προς την έκτασή της και την πτώση του αμερικανικού ΑΕΠ, κατά την πιο σκληρή περίοδο της GREAT DEPRESSION της δεκαετίας του 1930.

 
Τα στοιχεία του πίνακα, έτσι, όπως προκύπτουν, από την ΕΛΣΤΑΤ, για το, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ, στην Ελλάδα, κατά την περίοδο 2008 - 2013, δεν είναι καλύτερα, από όσα προκύπτουν, από τον προηγούμενο. Είναι χειρότερα.

Το, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ, που, πριν το 2008, ήταν πάνω από τα 26.000 $, έχει πέσει, το 2013, στα 16.218 $, ή στα 12.354 €, όταν, το 2001, το ελληνικό, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ έφθανε, στα 20.921 $, ή στα 15.939 €, με όλες τις καταστροφικές διαφοροποιήσεις, που έχουν γίνει, σε σχέση, με τότε, από την επιβάρυνση της φορολογίας και την υπερχρέωση των νοικοκυριών, εξ αιτίας της κρίσης και οι οποίες διαφοροποιήσεις έχουν καταβαραθρώσει το πραγματικό και το διαθέσιμο εισόδημα του πληθυσμού της χώρας.

Και αφού μιλάμε, για τον πληθυσμό της χώρας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός έχει υποστεί, από τον Ιανουάριο του 2010, μια δραματική μείωση, η οποία έχει να παρουσιασθεί, ως φαινόμενο, από την εποχή της γερμανικής, της ιταλικής και της βουλγαρικής Κατοχής. Φυσικά, η κατάσταση, που βιώνει, τώρα, ο πληθυσμός και οι απώλειές του απέχουν, μακράν, από όσα συνέβαιναν, κατά την περίοδο εκείνη, αλλά οι αντιστοιχίες, που υπάρχουν, δεν είναι χωρίς σημασία.

Έτσι, ο πληθυσμός της χώρας, όπως φαίνεται, από τον πίνακα της ΕΛΣΤΑΤ, βρίσκεται, σε μιαν ακάθεκτη πτώση, αφού, από τα 11,2 εκατομμύρια του Ιανουαρίου του 2010, μειώθηκε, στα 11,06 εκατομμύρια, τον Ιανουάριο του 2014 και αν δεχθούμε τις εκτιμήσεις τις Eurostat, τώρα, βρίσκεται κάτω από 11 εκατομμύρια (κάπου στα 10,9), αφού οι θάνατοι έχουν υπερβεί τις γεννήσεις, ενώ ένα πολύ σημαντικό τμήμα του νεανικού και του περισσότερο προσοντούχου πληθυσμού της χώρας μεταναστεύει. (Συν το γεγονός ότι η δραματική συρρίκνωση της οικονομίας έχει αντιστρέψει τις μεταναστευτικές ροές, προς την χώρα μας, καθιστώντας το σχετικό ισοζύγιο ροών - εκροών αρνητικό).

Όταν, στις 3 Σεπτεμβρίου 2009, ο, τότε, πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής ανακοίνωνε την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, προκηρύσσοντας βουλευτικές εκλογές, στις 4 Οκτωβρίου, περιέγραψε, ως αιτία της πράξης του αυτής, την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας και τους κινδύνους, που αντιμετώπιζε η ελληνική οικονομία.

Ουσιαστικά, εκείνη την ημέρα, που ανακοίνωνε την πρόωρη και αιφνιδιαστική για πολλούς προσφυγή στις κάλπες, όπως, επίσης και, στην ομιλία του της 5/9/2009, στην 74η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, που έχει καταγραφεί, στο παραπάνω βίντεο, ο Κώστας Καραμανλής περιέγραφε - χωρίς να την κατονομάσει - την έλευση της ενεργού και χωρίς καθυστέρηση πιθανότητας μιας άμεσης χρεωκοπίας της χώρας, η οποία επέβαλε, με τον ίδιο άμεσο τρόπο, το ξεκαθάρισμα του εσωτερικού πολιτικού τοπίου, το οποίο είχε γίνει, εντελώς, θολό, εν όψει της αδυναμίας εκλογής προέδρου της χώρας, τον Μάρτιο του 2010, αφού ο ΓΑΠ και το ΠΑΣΟΚ είχαν διακηρύξει, σε όλους τους τόνους και ιδιαίτερα, μετά την εκλογική τους νίκη, στις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2009, ότι δεν επρόκειτο να στηρίξουν, μαζύ με την κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία, την επανεκλογή του Κάρολου Παπούλια, από την βουλή, που είχε προκύψει, από τις βουλευτικές εκλογές της 16/9/2007, αλλά θα υποστήριζαν την υποψηφιότητά του, μετά την διεξαγωγή νέων βουλευτικών εκλογών, τις οποίες θα προκαλούσε η, τότε, αξιωματική αντιπολίτευση, αφού η κυβέρνηση Καραμανλή δεν θα μπορούσε να βρει 180 ψήφους, για να επιβάλει την εκλογή προέδρου της χώρας, από την, τότε, παρούσα, βουλή.

Έτσι, ο Κώστας Καραμανλής, μπροστά, στο αδιέξοδο, που είχε δημιουργηθεί και με δική του ευθύνη, αφού επί ένα έτος, μετά την μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση, που ξέσπασε, τον Σεπτέμβριο του 2008, στις Η.Π.Α., με αφορμή τα ενυπόθηκα δάνεια και την άμεση μετατροπή της σε μια βαθιά ύφεση της διεθνούς οικονομίας, δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα, για την αντιμετώπιση των επιπτώσεών της, στην ελληνική οικονομία, έστω και αν αυτά τα μέτρα ήσαν αντισυμβατικά, ως προς την ευρωζώνη και την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία [δείτε το δημοσίευμά μου : Μια καλή συζήτηση, με τον (άγνωστο) φίλο gl_r, για την ανάπτυξη, μέσα στις σύγχρονες συνθήκες οικονομικής ύφεσης ], με αποτέλεσμα να βουλιάξει η ελληνική οικονομία και μαζύ, με αυτήν και η κυβέρνησή του. 

Το κυριότερο μέτρο, το οποίο μπορούσε να πάρει η κυβέρνηση Καραμανλή δεν ήταν η λιτότητα,  για την οποία έκαναν λόγο όλοι - ή σχεδόν όλοι - οι αναλυτές, μαζί με την ευρωγραφειοκρατία. Η λιτότητα θα βούλιαζε, ακόμη περισσότερο, την ελληνική οικονομία, στην ύφεση, η οποία, έτσι, θα  μετατρεπόταν, σε κρίση και με δεδομένες τις βαρύτατες δανειακές υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους, η χώρα θα οδηγείτο, στην χρεωκοπία.

Το κυριότερο και το πιο αποτελεσματικό μέτρο, που θα μπορούσε να πάρει η κυβέρνηση Καραμανλή ήταν η κρατικοποίηση των χρεωκοπημένων τραπεζών και η άσκηση ενεργού επεκτατικής νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, με μαζική χρηματοδότηση δημόσιων επενδύσεων, συνδυασμένη, με μια πολιτική περιορισμού της κίνησης κεφαλαίων, προκειμένου να αποφευχθεί (ή ορθότερα, να ανακοπεί) η μαζική φυγή καταθέσεων, προς το εξωτερικό και με την έκτακτη άσκηση του δικαιώματος της νομισματοκοπής, προκειμένου να αναταχθούν οι καταρρέουσες επενδύσεις και να ανακοπεί η πτώση της συναθροιστικής ζήτησης.

Φυσικά, όλα αυτά δεν ήσαν εύκολα. Οι ευρωγραφειοκράτες, η μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ. και η κυβέρνηση του Βερολίνου θα αντιδρούσαν, αλλά, παρά τις όποιες αντιδράσεις, η κυβέρνηση Καραμανλή θα μπορούσε, αν επέμενε, να επιτύχει τους στόχους της. Τα όπλα της ευρωγραφειοκρατίας δεν ήσαν - όπως και τώρα, εξακολουθούν να μην είναι - πολλά, απέναντι, σε μια αποφασισμένη να επιτύχει τους στόχους της ελληνική (ή όποια άλλη) κυβέρνηση. Οι ευρωζωνίτες θα οπισθοχωρούσαν και μάλιστα, ατάκτως, αν το παιχνίδι έπαιρνε διαστάσεις ανοικτής και απροκάλυπτης θεσμικής κρίσης, στην ευρωζώνη.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Κώστας Καραμανλής και το επιτελείο του τέτοιους στόχους δεν είχαν. Μπορεί να έβαλαν κάποια στιγμή τον, τότε, Διοικητή του Ταχυδρομικού Ταμιευτήριου Άγγελο Φιλιππίδη να απειλήσει την εντόπια μπατιροτραπεζοκρατία, με την κρατικοποίηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, αλλά έμειναν, στα λόγια.

Η κατάρρευση του τραπεζικού δανεισμού, κατά την περίοδο, που ακολούθησε, την ελληνική χρεωκοπία του 2010, όπως αυτή η κατάρρευση απεικονίζεται, στον παραπάνω πίνακα της ΕΛΣΤΑΤ, δείχνει το τί έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση Καραμανλή και το γιατί ήταν - και παραμένει - απαραίτητη η κρατικοποίηση του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, ό,τι και αν λέει η εντόπια και η ευρωπαϊκή μπατιροτραπεζοκρατία.  

Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή - όπως, μετά από αυτήν και η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου - δεν ακολούθησε αυτή την οδό, παρά το γεγονός ότι η αποδιάρθρωση του τραπεζικού δανεισμού, προς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά είχε αρχίσει, επί των ημερών του.

Το αποτέλεσμα ήταν να ακολουθήσει η πλήρης καταστροφή, με όχημα την ανακοπή μεγάλου μέρους των παραγωγικών δραστηριοτήτων, στην ελληνική οικονομία και τα λουκέτα. Έτσι, οι όποιες κρατικές ενισχύσεις, προς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, οι οποίες έφθασαν, στα 28 δισ. €, - που ήσαν πολύ σημαντικές και χρέωσαν, υπέρμετρα, το ελληνικό δημόσιο, συμβάλλοντας, αποφασιστικά, στην χρεωκοπία του -, δεν πέρασαν, στην ελληνική οικονομία, ούτε ως χρηματοδότηση των δραστηριοτήτων των επιχειρήσεων, ούτε ως εισόδημα του πληθυσμού, το οποίο θα τόνωνε την καταρρέουσα ολική καταναλωτική δαπάνη της ελληνικής οικονομίας, διατηρώντας τα επίπεδα απασχόλησης και την ίδια την κατανάλωση, μαζύ με τα κέρδη των επιχειρήσεων, στα επίπεδα εκείνα, τα οποία θα επέτρεπαν, στην οικονομία να λειτουργεί, με όλο το διαθέσιμο δυναμικό της.

Από εκεί και πέρα, τα υφεσιακά φαινόμενα, στην ελληνική οικονομία εντάθηκαν και έλαβαν έναν μόνιμο χαρακτήρα, αφού ενισχύονταν, από την επιδείνωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, που ήταν αποτέλεσμα της ένταξης της Ελλάδας, στην ευρωζώνη και της υιοθέτησης του ευρώ, ως νομίσματος της χώρας, καθώς και της μαζικής φυγής κεφαλαίων, από την χώρα, φαινόμενα, τα οποία, προφανώς, υπήρχαν και πριν από την έλευση της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 και τα οποία γιγαντώθηκαν, σαν χιονοστιβάδα, μετά από αυτήν.

Έτσι, τον Σεπτέμβριο του 2009, έναν χρόνο, μετά το ξέσπασμα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή βρέθηκε, μπροστά, σε ένα πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο, απέναντι, στο οποίο αντέδρασε, με την εθελούσια φυγή του, τότε, πρωθυπουργού, από την  κυβερνητική εξουσία, η οποία είχε, σαφέστατα, τον χαρακτήρα της απόδρασης, προκειμένου να αποφύγει τον άμεσο κίνδυνο να σκάσει στα χέρια του η "βόμβα" της ανοικτής χρεωκοπίας της χώρας. 

Ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής, προκειμένου να δικαιολογήσει την ακατανόητη, για την μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, απόφασή του να προσφύγει, σε πρόωρες εκλογές, επικαλέστηκε, την επείγουσα ανάγκη να ξεκαθαριστεί το πολιτικό τοπίο. Και προφανώς, τέτοια ανάγκη υπήρξε, αφού ο ΓΑΠ και το ΠΑΣΟΚ δεν συναινούσαν, στην επανεκλογή του Κάρολου Παπούλια, ως προέδρου της χώρας, από την παρούσα βουλή και χρησιμοποιούσαν την διαδικασία αυτή, ως μέσο, για την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών. Αλλά, από την άλλη πλευρά, πέντε μήνες, ως πολιτικός χρόνος, δεν είναι λίγος, για έναν πρωθυπουργό και μία κυβέρνηση, που θα είχαν προετοιμασθεί, για σκληρές συγκρούσεις, με την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, την ευρωγραφειοκρατία των Βρυξελλών και την μπατιροτραπεζοκρατία της Φραγκφούρτης. 

Όμως, ο Κώστας Καραμανλής (που ήταν και είναι, πάντοτε, καλός, στα εύκολα και κακός, στα δύσκολα) και η κυβέρνησή του δεν είχαν τέτοιες διαθέσεις.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ και του ΓΑΠ υπήρξε εύκολη, αφού, ουσιαστικά, επιτεύχθηκε, χωρίς αντίπαλο. Πολύ περισσότερο, αφού οι υποσχέσεις, που μοίρασε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και η διαρκής επίκληση του διαβόητου συνθήματος "λεφτά υπάρχουν", που ο ίδιος λάνσαρε και το οποίο αναφέρει και στο παραπάνω βίντεο, που τραβήχτηκε, κατά την προεκλογική περίοδο, στην συνέντευξη τύπου, που έδωσε, στα πλαίσια της ΔΕΘ, έφεραν, άκοπα, στην κάλπη του ΠΑΣΟΚ πλήθη ψηφοφόρων, οι οποίοι είχαν απηυδήσει, ιδίως τον τελευταίο χρόνο, από το τέλμα της πολιτικής της κυβέρνησης Καραμανλή - χωρίς, φυσικά, να μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθος της καταστροφής, που επρόκειτο να ακολουθήσει.

Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι αυτής της καταστροφής, που έμελλε να αντιμετωπίσει και να υποστεί ο ελληνικός πληθυσμός, ως αποτέλεσμα της επιλογής του να ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, την αποφράδα 4η Οκτωβρίου 2009, την ημέρα της διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών, που τον ανέδειξαν, ως πανίσχυρο πρωθυπουργό, περιγράφεται, από τους παρακάτω πίνακες της ΕΛΣΤΑΤ, που απεικονίζουν την ιλιγγιώδη και άνευ προηγουμένου, εκτόξευση της ανεργίας, που ακολούθησε, την χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και συνακόλουθα, της ελληνικής οικονομίας, τον Απρίλιο του 2010 και έως σήμερα. 

Ιανουάριος 2010 - Ιανουάριος 2014 : Το ποσοστό ανεργίας, στον, οικονομικά, ενεργό πληθυσμό, εκτοξεύτηκε, σε επίπεδα, άνω του 27%, μέσα σε 4 χρόνια.

 

  
Ιανουάριος 2010 - Ιανουάριος 2014 : Ο αριθμός των εργαζομένων, μέσα στον γενικό πληθυσμό, ενώ ήταν πάνω από 4.400.000, κατρακύλισε, περίπου, στο 3.400.000.

 

Ιανουάριος 2010 - Ιανουάριος 2014 : Ο αριθμός των ανέργων, αντιστοίχως, εκτοξεύτηκε, στα επουράνια, αφού, από κάπου λιγότερο, από 600.000, που ήταν τον 1/2010 (αριθμός, που ήταν. ήδη, μεγάλος), άγγιξε, τώρα, το 1.400.000.

 

 Ιανουάριος 2011 - Ιανουάριος 2014 : Η μακροχρόνια ανεργία, που αφορά, όσους εργαζόμενους έχουν μείνει άνεργοι, πάνω, από 1 έτος, είναι το χειρότερο από όλα αυτά τα μεγέθη, αφού, από το 7%, που ήταν τον 1/2011 (και που ήταν, ήδη, πολύ μεγάλη), άγγιξε το 20%, μέσα στον γενικό πληθυσμό.

 

Πολύ γρήγορα - δηλαδή, αμέσως, μόλις ανέλαβαν την εξουσία - ο Γιώργος Παπανδρέου και το οπερεττικό οικονομικό επιτελείο του, βούλιαξαν την ελληνική οικονομία και την οδήγησαν, στην χρεωκοπία, με την ανακοίνωση και την, περαιτέρω, διόγκωση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009, από το, περίπου, 10% του ΑΕΠ, που ήταν (με τον τρόπο, που εμετράτο, τότε, το έλλειμμα αυτό και ο οποίος ουδείς λόγος υπήρχε, για να αλλάξει), στο 12,7% του ΑΕΠ και έναν χρόνο αργότερα, στο 15,6% του ΑΕΠ, κάτω από την καθοδήγηση του Walter Radermacher και του Oli Rehn και της παρέας τους στην Eurostat και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Αυτό το έπραξαν, για, καθαρά, μικροκομματικούς λόγους, που αποσκοπούσαν, στην εκδίκηση, απέναντι στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, που, με την διαδικασία της "απογραφής", είχε καταδείξει, τον Μάρτιο του 2004, τα πλαστά στοιχεία των προϋπολογισμών των κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη, που - ανάμεσα στα άλλα - οδήγησαν, στην καταστροφική, για την οικονομία του τόπου μας, ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη.

Όμως, η διαφορά, ανάμεσα, στις δύο περιπτώσεις, υπήρξε τεράστια και είχε να κάνει, με την συγκυρία. Ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Αλογοσκούφης, ως υπουργός Οικονομικών, μπορούσαν, χωρίς ουσιαστικό κόστος, να κάνουν αυτό που έκαναν, αφού το έκαναν, μέσα, σε μια ανώδυνη συγκυρία, δηλαδή, μέσα σε μια περίοδο, κατά την διάρκεια της οποίας δεν σοβούσε καμμία διεθνής κρίση, ούτε η ελληνική και η ευρωπαϊκή οικονομία ήσαν, σε μια κατάσταση βαριάς ύφεσης.

 

Τον Οκτώβριο του 2009 τα πράγματα ήσαν, εντελώς, διαφορετικά. Αυτή την πραγματικότητα ο Γιώργος Παπανδρέου και το επιτελείο του, όπως φαίνεται και από το παραπάνω βίντεο, που αφορά και πάλι την συνέντευξή του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, στα πλαίσια της ΔΕΘ, δεν την έλαβαν καν υπόψη τους. Την αγνόησαν και έπραξαν, όσα έπραξαν, σαν να μην υπήρχε. Το αποτέλεσμα ήταν, απολύτως, καταστροφικό, για την χώρα.

Ο Κώστας Καραμανλής και η κυβέρνησή του μπορεί να είχαν καταφέρει να κουκουλώσουν, κουτσά-στραβά, την κακή κατάσταση, που βρισκόταν η ελληνική οικονομία και κυρίως, τα τεράστια δημοσιονομικά προβλήματα, που είχε το ελληνικό κράτος, λόγω των τεράστιων ελλειμμάτων, που είχαν προκληθεί, από την ίδια την εμβάθυνση της βαθιάς και παρατεταμένης ύφεσης, που είχε πλήξει την ελληνική οικονομία, κρατώντας το ελληνικά διαφορικά επιτόκια του ομολογιακού δανεισμού, επί ένα έτος, μετά την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του Σεπτεμβρίου του 2008, σε, μόλις, ανεκτά επίπεδα, αλλά αυτό ήταν κάτι, που ήταν εύθραυστο.

Η συγκυρία του Οκτωβρίου του 2009 ήταν, εντελώς, άλλη, από εκείνη του Μαρτίου του 2004. Και ήταν, άκρως, επικίνδυνη. Ο ΓΑΠ και το ανερμάτιστο οικονομικό επιτελείο του (Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Λούκα Κατσέλη, Φίλιππος Σαχινίδης, κλπ) αγνόησαν αυτή την επικινδυνότητα της συγκυρίας και προχώρησαν, σαν να ήσαν οι μόνοι - ή οι κυρίαρχοι - παίκτες, στην σκακιέρα, χωρίς να υπολογίσουν τις επιπτώσεις.

Πλην, όμως, δεν ήσαν αυτοί οι κυριότεροι παίκτες στο παιχνίδι - αν και θα μπορούσαν να είναι. Αφού ο ΓΑΠ και η ολιγόμυαλη παρέα του, την οποία αυτός κατέστησε κυβέρνηση του τόπου, είχαν αποδεχθεί να παίξουν, σύμφωνα, με τους κανόνες της μπατιροτραπεζοκρατίας της Φραγκφούρτης, της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και της νέας συντηρητικής κυβέρνησης του Βερολίνου, οι πραγματικοί κυρίαρχοι παίκτες ήσαν άλλοι.

Η μπατιροτραπεζοκρατία, η ευρωγραφειοκρατία και κυρίως, η γερμανική κυβέρνηση, ήσαν αυτοί, που έκαναν το πραγματικό κουμάντο, όσον αφορά τις τύχες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Και όλοι αυτοί οι μηχανισμοί άσκησαν το imperium, που τους παρεχώρησαν οι εντόπιοι "κυβερνήτες" των Αθηνών (ο ΓΑΠ και η κυβέρνησή του, καθώς και οι κυβερνήσεις, που ακολούθησαν, στην συνέχεια, μέχρι σήμερα και για άγνωστο, για πόσο, ακόμη), οδηγώντας το ελληνικό δημόσιο και την ελληνική οικονομία στην χρεωκοπία, καθώς, επίσης και την ελληνική κοινωνία, σε μια διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης και ειδικής εκκαθάρισης. Πάντοτε, βέβαια, με την απόλυτη συγκατάθεση των εντόπιων κυβερνητών, οι οποίοι μετασχηματίστηκαν, σε μπράβους των δανειστών.

Έτσι, τον Νοέμβριο του 2009, ο, τότε, Διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Jean-Claude Trichet, με αφορμή την ανακοίνωση, που έκανε το νεόκοπο κυβερνητικό επιτελείο της κυβερνησης του ΓΑΠ, δια στόματος του, τότε, νεοδιορισμένου υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου, που ήταν, στις Βρυξέλλες, ότι το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 έφθανε στο 12,7% του ΑΕΠ και τις ανοδικές τάσεις των spreads των ελληνικών κρατικών ομολόγων, που ακολούθησαν αυτή την ανακοίνωση και το ξεκίνημα των υποβαθμίσεων της ελληνικής οικονομίας, ανακοίνωσε, βλακωδώς, ότι από την 1/1/2011, τα ελληνικά κρατικά ομόλογα δεν θα γίνονταν αποδεκτά, ως μέσα πληρωμών, από την Ε.Κ.Τ. 

Στην συνέχεια, τον Δεκέμβριο του 2009, την σκυτάλη, για την καθοδήγηση της ελληνικής οικονομίας, προς την χρεωκοπία, την πήρε ο νεόκοπος κυβερνητικός συνασπισμός της Angela Merkel και του Guido Westerwelle, που, δια στόματος της καγγελαρίου και του νέου υπουργού Οικονομικών Wolfgang Schaueble, αρνήθηκε οποιαδήποτε στήριξη των ελληνικών κρατικών ομολογιακών τίτλων και της ελληνικής οικονομίας, μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2010, οπότε, πλέον, τα ελληνικά διαφορικά επιτόκια του κρατικού ομολογιακού δανεισμού είχαν πετάξει, στα επουράνια.

Εκείνη την εποχή οι γερμανικές τράπεζες (κυρίως, η Deutsche Bank) είχαν προσπαθήσει να κάνουν ένα σχέδιο δανεισμού, που θα στήριζε τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, προκειμένου να αποφύγουν την άτακτη χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου. Αυτό, που λέει ο Josef Ackermann, τώρα, δεν είναι κάτι τό νέο. Είναι γνωστό, από εκείνη την εποχή. Όπως, επίσης, είναι γνωστή και η άρνηση της γερμανικής κυβέρνησης να το στηρίξει. 

Τελικά, αυτό που έγινε, είναι ότι η Ελλάδα οδηγήθηκε, στην ουσιαστική χρεωκοπία, όταν όλοι συνειδητοποίησαν ότι η επίσημη και άτακτη χρεωκοπία έπρεπε να αποφευχθεί. 

Αυτό, που επιλέχθηκε, ήταν η σκληρή λιτότητα και ο τοκογλυφικός δανεισμός του χρεωκοπημένου και ευρισκόμενου, σε αδυναμία να πληρώσει, ελληνικού δημοσίου, από την ευρωζώνη και τα κράτη της, σε συνδυασμό, με μια διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης, που ανακαλύφθηκε ... καθ' οδόν! Και αυτό, μάλιστα, έγινε, τον Μάρτιο του 2012, με το καταστροφικό PSI, το οποίο οι ευρωζωνίτες διακήρυξαν ότι αποτελούσε μια, εφ' άπαξ διαδικασία, η οποία όλοι τους δεσμεύθηκαν ότι δεν θα επαναληφθεί (και επιμένουν, ανοήτως, σε αυτή τους την δέσμευση, μέχρι σήμερα και έως το απρόβλεπτο μέλλον). 

Έτσι, η Ελλάδα, έχει βρεθεί, ως προς τα θετικά μακροοικονομικά της μεγέθη, κάπου 60% χαμηλότερα από εκεί όπου θα ήταν, εάν δεν είχε ακολουθήσει, τον Απρίλιο του 2010, την οδό των Μνημονίων και το ΑΕΠ της θα πλησίαζε και θα ξεπερνούσε, εφέτος, τα 295 δισ. €, ενώ αυτό, που είναι, πραγματικά, ανησυχητικό, έως ζοφερό, είναι ότι το χάσμα διευρύνεται, χωρίς προοπτική γεφύρωσης και μείωσης της ψαλίδας, έστω και στο μακρινό μέλλον, αφού η  η μακροχρόνια κρίση και η επικείμενη παρατεταμένη ύφεση μειώνει τις όποιες αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας, που θα εξασφάλιζε μια έξοδος της Ελλάδας, από την ευρωζώνη - όσο η ευρωζώνη είναι αυτή, που είναι (μια νεκρή νομισματική ένωση, που επιβιώνει, ως ζόμπυ) και όσο μέει, σε αυτή την κατάσταση. 

Το πώς είναι δυνατόν μια έξοδος, από την ευρωζώνη και η επιστροφή, στο εθνικό μας νόμισμα, την δραχμή, να οδηγήσει, στην γοργή επάνοδο της ελληνικής οικονομίας, σε μια ταχύρρυθμη και διατηρήσιμη αναπτυξιακή διαδικασία, με μονιμοποιημένα χαρακτηριστικά, αποτελεί ένα ερώτημα, το οποίο δεν είναι, καθόλου, δύσκολο να απαντηθεί, όσο και αν μια τέτοια εξέλιξη παρουσιάζεται, ως ακατόρθωτη, από τους ιδεοληπτικούς, θορυβημένους και κατατρομοκρατημένους οπαδούς της (πάση θυσία και ανεξαρτήτως, του όποιου κόστους) παραμονής, της Ελλάδας, καθώς και του χρεωκοπημένου ελληνικού κράτους, στο ευρώ και την ζώνη του, με τα σημερινά, δεκαετούς διάρκειας, επιτόκια του διεθνούς ομολογιακού δανεισμού, της τάξεως των 546 μονάδων βάσης.

Η γειτονική μας Τουρκία, με το δικό της εθνικό νόμισμα, την τουρκική λίρα, με μέσο ετήσιο, κατα κεφαλήν, ΑΕΠ, της τάξεως των 15.300 $, με ένα ΑΕΠ, που φθάνει τα 1,16 τρισ. $ και ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης, που κινείται, κατά την περίοδο 2011 - 2013, ανάμεσα, στο 8,8% και το 3,8%, δείχνει, πολύ παραστατικά, την οδό, για την γοργή ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας μιας ευέλικτης περιφερειακής οικονομίας του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου. 

Αυτή η Τουρκία, με πολύ υψηλά επιτόκια δανεισμού, για τα 10ετή κρατικά της ομόλογα, που, τώρα, είναι πολύ μεγαλύτερα, από αυτά της Ελλάδας και φθάνουν τις 852 μονάδες βάσης, δεν έχει χρεωκοπήσει. Και δεν πρόκειται να χρεωκοπήσει, ακόμη και αν τα επιτόκια δανεισμού των δεκαετών κρατικών ομολογιακών τίτλων της ξεπεράσουν τις 1.000 μονάδες βάσης και ακόμη και αν φθάσουν, σε πολύ μεγαλύτερα επίπεδα.

Αυτό συμβαίνει, επειδή η Τουρκία δεν χρειάζεται τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς - δηλαδή τους διεθνείς τοκογλύφους -, για να χρηματοδοτήσει την αναπτυξιακή της διαδικασία και τα δημοσιονομικά της ελλείμματα. Της αρκεί η εγχώρια αποταμίευση και η προσφυγή της, σε διεθνή δανεισμό είναι, εξαιρετικά, περιορισμένη. Όπως, ακριβώς, συνέβαινε και με την Ελλάδα, πριν από την ένταξή της, στην ευρωζώνη. Και όπως συμβαίνει σε κάθε φυσιολογική χώρα, στον κόσμο.

Και αν η Τουρκία έχει ένα μικρό δημόσιο χρέος (της τάξεως του 36,6% του ΑΕΠ της, έναντι του ελληνικού δημόσιου χρέους, που φθάνει, σχεδόν, στο 180% του ΑΕΠ της χώρας μας), η Ιαπωνία, με το δικό νόμισμα - το γεν - και το δικό της δημόσιο χρέος, που φθάνει, στο 226% του ιαπωνικού ΑΕΠ, έχοντας, παράλληλα, ένα δημόσιο έλλειμμα της τάξεως του 8,8% του ΑΕΠ, για το 2013, αποτελεί ένα άλλο πολύ καλό παράδειγμα, για το πώς η διατήρηση  του εθνικού νομίσματος θωρακίζει μια χώρα και της εξασφαλίζει την διατήρηση της ανταγωνιστικότητάς της (η Ιαπωνία, με ένα ΑΕΠ που φθάνει, στα 4,73 τρισ. $ ακολουθώντας την πολιτική της νομισματικής χαλάρωσης είχε ρυθμούς ανάπτυξης, για το 2012 και το 2013, της τάξεως του 2%, ετησίως και ξέφυγε από την ύφεση, στην οποία βρισκόταν το 2011, όπου το ΑΕΠ της μειώθηκε, κατά 0,6%), με παράλληλο φθηνό δανεισμό, αφού τα επιτόκια του διεθνούς δανεισμού, για το ιαπωνικό κράτος,  είναι αρνητικά και φθάνουν, στις -38,7 μονάδες βάσης!

Έτσι, λοιπόν, γίνεται κατανοητό, χωρίς κόπο, ότι, όπως δείχνουν όλα τα μακροοικονομικά μεγέθη, η λιτότητα, που επέβαλε η ευρωζώνη, στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, ήταν - και παραμένει - μια πλήρης, μια απόλυτη καταστροφή. Το πιο τραγικό της υπόθεσης είναι ότι όλα τα δεινά, που πέρασε και περνάει η Ελλάδα (όπως και οι άλλες χώρες της ευρωζώνης), ήσαν, εντελώς, περιττά.

Το μάταιο, το μη αναγκαίο και το καταστροφικό στοιχείο, σε όλη αυτή την διελκυστίνδα, βρίσκεται, στο γεγονός ότι οι οικονομίες της ευρωζώνης βρίσκονται, σε μια καθοδική στασιμότητα. Μια στασιμότητα, που η ελληνική οικονομία, βρίσκει μπροστά της, αφού όλα αυτά τα χρόνια, που πέρασαν, μετά την χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, υπέστη την, απίστευτης έκτασης, κατακρήμνιση όλων των μακροοικονομικών μεγεθών της, που, με διεξοδικό τρόπο, μόλις, περιέγραψα.

Έτσι, η ύφεση παραμένει σταθερή, έχοντας αποκτήσει χαρακτηριστικά μονιμότητας, η ανεργία παραμένει σε επίπεδα ρεκόρ και απλησίαστα, κατά το πρόσφατο και το απώτερο παρελθόν, πριν από την κρίση του 2008, ενώ το πραγματικό και το διαθέσιμο, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ παραμένει χαμηλότερο, στις περισσότερες χώρες της ευρωζώνης, από τα επίπεδα, που βρισκόταν, πριν από την έλευση της κρίσης.

Και φυσικά, έπεται συνέχεια, αφού το έργο βρίσκεται, εν πλήρη εξελίξει και παίζεται, επί της οθόνης...