Greece between Sculla and Charybdis! Οι σκοτεινές πλευρές της νέας γερμανικής πρότασης για "προσωρινή" έξοδο της χώρας, από την ευρωζώνη και η εναλλακτική της κατάσχεσης των καταθέσεων των ελληνικών τραπεζών.
2003 - 2012 : Οι προβλέψεις για το ελληνικό ΑΕΠ, σε σύγκριση με την πραγματική του εξέλιξη. Από το 2010 και μετά, οπότε η χώρα βρέθηκε υπό το καθεστώς των κατοχικών Μνημονίων των τοκογλυφικών δανειστών του ελληνικού κράτους, η απόκλιση των προβλέψεων, σε σχέση με την πραγματική εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ και της ελληνικής οικονομίας είναι χαώδης και φυσικά, εκθέτει, ανεπανόρθωτα, όσους προέβησαν στις προβλέψεις αυτές, οι οποίες δεν μπόρεσαν ούτε καν να υποψιασθούν την πραγματική εξέλιξη της ετήσια ελληνικής παραγωγής, σε αυτή την χρονική περίοδο. Και φυσικά, τα πράγματα είναι, ακόμη, χειρότερα, επειδή το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν μπόρεσαν, απλώς και μόνο, να προβλέψουν τις εξελίξεις, αλλά ότι, σε μεγάλο βαθμό, τις απέκρυπταν. Κάτι που, ακόμη, εξακολουθούν να πράττουν...
Η Ελλάδα βρίσκεται, για μια, ακόμη, φορά, ανάμεσα στην Σκύλλα και στην Χάρυβδη.
Καθώς, τα μακροοικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα οδεύει προς μια κρατικοποίηση, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και η παρούσα ανακεφαλαιοποίησή του θα αποδειχθεί ανεπαρκής, γεγονός που θα οδηγήσει στην ανάγκη μιας νέας ανακεφαλαιοποίησης, ενώ το δημόσιο χρέος παραμένει, απελπιστικά, μη διαχειρίσιμο, και καθώς προκύπτει, εκ των πραγμάτων, η εφιαλτική επικράτηση της αδυσώπητης λογικής ενός bail in (το οποίο, πιθανότατα, θα συνδιαστεί και με μια κάποια μορφή bail out), η τρικομματική κυβέρνηση της χώρας οδηγείται, ξανά, ενώπιον της τραγικής πρότασης, στην οποία βρέθηκε πέρυσι το καλοκαίρι, αμέσως, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 και η οποία, όλο τον Αύγουστο - αν και είχε γίνει στο παρασκήνιο, χωρίς να συζητείται, δημοσίως - φαινόταν, ως η περισσότερο πιθανή λύση.
Για την πρόταση αυτή, που προέβλεπε μια οργανωμένη "προσωρινή" άδεια εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη και με μια οικονομική "βοήθεια" της τάξης των 40 δισ. €, υπό την μορφή "μείωσης" του δημόσιου χρέους της χώρας, έχω κάνει εκτενή αναφορά, σε δημοσίευμά μου, στο παρόν μπλογκ, με τίτλο :
"Οι "ευρωπαϊστές" οδηγούν την Ελλάδα σε μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή. (Ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, ο "υπαρκτός ευρωπαϊσμός" του Λεωνίδα Κύρκου και η έμπρακτη αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2012/08/leonid-brezhnev-leonidas-kyrkos.html
Δεν βλάπτει να ξαναθυμηθούμε τις συνθήκες, υπό την επιρροή των οποίων, διαμορφώθηκε η πρόταση αυτή, καθώς και το περιεχόμενο αυτής της πρότασης, η οποία ξαναζεσταίνεται, τώρα και θα επιχειρηθεί να σερβιριστεί (εάν δεν έχει σερβιριστεί, ήδη, στο παρασκήνιο), για μία ακόμη φορά, σε λίγο, ή αργότερα και της οποίας η τυχούσα αποδοχή, από την παρούσα "ελληνική κυβέρνηση", ή οποιαδήποτε άλλη στην θέση της, θα συνιστά πράξη εσχάτης προδοσίας, κατά του ελληνικού λαού και του τόπου :
Γύρω στον Απρίλιο του 2012, η γερμανική μπατιροτραπεζοκρατία στην Φραγκφούρτη, υπό τον δοικητή της Bundesbank Jens Weidmann, μπροστά στα αδιέξοδα, στα οποία είχε εισέλθει η ευρωζώνη, με την ουσιαστική χρεωκοπία της Ισπανίας και της Ιταλίας και την ανάγκη χρηματοδότησης του δημόσιου χρέους τους, με 3 τρισ. €, προκειμένου αυτό να μετακυλιθεί, χωρίς να το φορτωθεί η Γερμανία, αφού ο ESM δεν είχε τα χρήματα, για να το αναχρηματοδοτήσει, αποφάσισαν να προτείνουν την άμεση χειρουργική επέμβαση στην ευρωζώνη, με την απομάκρυνση, υπό την μορφή της άδειας "προσωρινής" εξόδου, της Ελλάδας και της Πορτογαλίας.
Στην πρόταση αυτή βρήκαν πρόθυμο το μεγαλύτερο μέρος του γερμανικού πολιτικού προσωπικού, όπως και τις άλλες χώρες του πλεονασματικού βορρά. Και μπορεί, μεν, η νίκη του Hollande στην Γαλλία να έβαλε φρένο στις επιδιώξεις των Γερμανών, αλλά η πρόταση παρέμεινε ενεργή και έγινε επίμονη κρούση στους εντόπιους κυβερνήτες της τρικομματικής κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, οι οποίοι βρέθηκαν προ αδιεξόδου, αφού ήσαν ενώπιον της δαμόκλειας σπάθης της επιβολής της λύσης αυτής, μέσω μιας άμεσης χρηματοδοτικής ασφυξίας - η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, ως απειλή, παραμένει, μέχρι και σήμερα.
Η πρόταση αυτή δεν πέρασε.
Mario Draghi. Διοικητής της Ε.Κ.Τ. Το περασμένο καλοκαίρι απέτρεψε την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ξεκαθαρίζοντας στην Αγκέλα Μέρκελ ότι η έξοδος οποιασδήποτε χώρας από το κοινό νόμισμα δεν θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί από την Ε.Κ.Τ., με αποτέλεσμα της διάλυση της ευρωζώνης. Δεν αναμένεται να διαφοροποιηθεί η θέση αυτή, εν όψει της ανακίνησης του θέματος από την γερμανική μπατιροτραπεζοκρατία και την κυβέρνηση Μέρκελ...
Δεν την άφησε να περάσει ο διοικητής της Ε.Κ.Τ. Mario Draghi, ο οποίος προέβη σε ασυνήθεις και εντυπωσιακές, για ευρωκεντροτραπεζίτη, ενέργειες, για να προλάβει τις εξελίξεις και κατέστησε σαφές, δημοσίως, τον περασμένο Ιούλιο, ότι η διάλυση της ευρωζώνης είναι πιθανή και παρούσα, μιλώντας, για το ρίσκο μετατρεψιμότητας (convertibility risk) του ευρώ σε εθνικά νομίσματα, λέγοντας ότι η Ε.Κ.Τ. θα έκανε ό,τι χρειαζόταν, για να αποφύγει μια τέτοια εξέλιξη, χωρίς να εξηγήσει το τί εννοούσε - προφανώς, για να ηρεμήσει τις αγορές. Βέβαια, δεν ήταν μόνο το ελληνικό και το πορτογαλικό πρόβλημα, που ταλάνιζε τον Μάριο Ντράγκι και την Ε.Κ.Τ. Τα πράγματα ήσαν περισσότερο πολύπλοκα, αφού στην όλη υπόθεση εμπλέκονταν, ολοένα και περισσότερο η Ισπανία και η Ιταλία, των οποίων η χρεωκοπία καθίστατο, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, εμφανής, αλλά το ελληνικό και το πορτογαλικό πρόβλημα αποδείχτηκε ότι ήταν ένα πολύ σημαντικό τμήμα του puzzle.
Ο Ντράγκι και η μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ., κατέστησαν σαφές στην Αγκέλα Μέρκελ ότι η έξοδος οποιασδήποτε χώρας - έστω και μίας - από την ευρωζώνη, δεν θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί από την Ε.Κ.Τ., ως προς τις επιπτώσεις της στις διεθνείς αγορές. με αποτέλεσμα την καταστροφή της ευρωζώνης. Στο πλευρό του ο Ντράγκι είχε και τον Γερμανό κεντροτραπεζίτη Γέργκ Άσμουσεν, η στάση του οποίου σηματοδότησε την διάσπαση της γερμανικής μπατιροτραπεζοκρατίας, γύρω από το θέμα αυτό και υποχρέωσε την Μέρκελ, θέλοντας και μη, να βάλει στην άκρη τα σενάρια της οργανωμένης αποπομπής της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Barack Obama. Ο πρόεδρος των Η.Π.Α., ενώπιον της πρότασης της γερμανικής κυβέρνησης για έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, κατέστησε σαφές ότι δεν επιθυμούσε να του χαλάσουν το σκηνικό των αμερικανικών προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου του 2012. Επίσης, ξεκαθάρισε στους Γερμανούς ότι η Ελλάδα έχει σπουδαία γεωπολιτική θέση στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, που δεν επιτρέπει την πολιτική και την οικονομική της αποσταθεροποίηση. Ούτε και αυτή η θέση αναμένεται να αλλάξει. Και η Γερμανία θα κουραστεί πολύ να τον πείσει ότι μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη δεν θα την αποσταθεροποιήσει. Πολύ περισσότερο, που οι πραγματικοί στόχοι των Γερμανών, για την ευρωζώνη, είναι σκοτεινοί και αμφιλεγόμενοι...
Δεν ήταν, βέβαια, μόνον ο Ντράγκι και η Ε.Κ.Τ., που έπαιξε ρόλο στην ανάκληση της απόφασης αυτής, την οποία είχε λάβει, παρασκηνιακά, η γερμανική κυβέρνηση (ή τουλάχιστον ένα μεγάλο τμήμα της, υπό τον Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε). Πολύ σημαντικότερο ρόλο έπαιξε ο αγγλοσαξωνικός κόσμος - δηλαδή οι Η.Π.Α. - στην γερμανική μεταστροφή. Ο Barack Obama κατέστησε σαφές στην Μέρκελ ότι δεν επιθυμούσε οποιαδήποτε αναταραχή, εν όψει των προεδρικών εκλογών, που είχε μπροστά του και οι οποίες αποδείχτηκαν πολύ δυσκολότερες, από ό,τι τις περίμενε. Και επίσης, κατέστησε σαφές, στο παρασκήνιο, ότι η έξοδος της Ελλάδας δεν ήταν αποδεκτή από τις Η.Π.Α. και για γεωστρατηγικούς λόγους, αφού η χώρα ήταν μέλος του ΝΑΤΟ, με σημαντική θέση στην γεωγραφία της νοτιοανατολικής Μεσογείου, γεγονός το οποίο απαγόρευε την αποσταθεροποίησή της. Η γερμανική πολιτική ελίτ κατάλαβε ότι δεν την παίρνει, για τέτοιου είδους πρωτοβουλίες και αυτοσχεδιασμούς. Ήταν, τότε, που η Άγκελα Μέρκελ ήλθε στην Αθήνα - αν και πεισματικά, αρνήθηκε να μιλήσει, για την θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη - και ήταν τότε που ο θυμόσοφος υπέργηρος πρώην καγκελάριος Helmut Schmidt δήλωσε, με πικρή διάθεση, ότι "κάναμε λάθος που βάλαμε την Ελλάδα στην ευρωζώνη, αλλά θα ζήσουμε, με το λάθος αυτό" (για να συμπληρώσει, βέβαια, ότι αυτό δεν θα γίνει με κάθε κόστος).
Προφανώς, στο παρασκήνιο έγιναν και ειπώθηκαν πολύ περισσότερα πράγματα, αφού όλοι οι συνομιλητές της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, αντιλαμβάνονται και γνωρίζουν καλά, ότι στην Γερμανία, υπάρχουν και δεύτερες σκέψεις, όπως και δεύτερα σενάρια, που αντιμετωπίζουν (και σε κάποιο επίπεδο, την θέτουν, ως στόχο) την έξοδο της Γερμανίας από την ευρωζώνη - κάτι που γίνεται και πολιτικά, σαφές πλέον, με την ίδρυση του νέου κόμματος "Εναλλακτική για την Γερμανία", που υποστηρίζει την επιστροφή στο μάρκο και την παραμονή της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το οποίο έχει την στήριξη ενός τμήματος της γερμανικής οικονομικής ελίτ και που φαίνεται πως απευθύνεται σε ένα υπαρκτό ρεύμα στην γερμανική κοινωνία, μιλώντας, μάλιστα, για "σωτηρία της Ε.Ε.", προφανώς, για να δείξει στους εταίρους της Γερμανίας και στις Η.Π.Α., ότι στηρίζει την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.
Ως εκ τούτου, παρασκηνιακά, κατέστη σαφές στην γερμανική κυβέρνηση ότι δεν είναι αποδεκτή η διάλυση της ευρωζώνης, ούτε άμεσα, ούτε τμηματικά. Όλοι οι άλλοι, όπως και ένα τμήμα της γερμανικής οικονομικής ελίτ, έχουν επενδυμένα συμφέροντα στην παραμονή της Γερμανίας στην ευρωζώνη, τα οποία δεν είναι μόνον - και για πολλούς, δεν είναι ούτε κυρίως - οικονομικά.
Η Γαλλία έχει καταστήσει σαφές ότι δεν επιθυμεί την Γερμανία ανεξέλεγκτη, εκτός ευρωζώνης και έχει συνδέσει την δημιουργία της ευρωζώνης, με την αποδοχή της γερμανικής ενοποίησης του 1990.
Σε αυτό τον συνδυασμό δέσμευσης και εγκλωβισμού της Γερμανίας στα ευρωπαϊκά πλαίσια, τα οποία, πλέον, καθίστανται κοστοβόρα, γι' αυτήν, έχουν συμφωνήσει και οι Η.Π.Α., με την Βρετανία, που δεν έχουν την διάθεση να αφήσουν την Γερμανία χωρίς χαλινό.
Όλοι αυτοί δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν τις κρυφές γερμανικές επιδιώξεις, ούτε και να εμπλακούν, σε μια νέα διαδικασία μακρόσυρτης επαναδιαπραγμάτευσης του ρόλου και της θέσης της Γερμανίας - εκτός εάν η Γερμανία δεχθεί να εμβαθύνει την δέσμευσή της, στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ή εκτός εάν μπορέσει να προσφέρει κάποια άλλα ζωτικά ανταλλάγματα και δεσμεύσεις, που θα ικανοποιήσουν τους υπόλοιπους, δηλαδή την Γαλλία και κυρίως, την αμερικανική υπερδύναμη.
Έτσι, για μία ακόμη φορά, η Γερμανία βιώνει ένα αδιέξοδο, στο οποίο την έχουν οδηγήσει οι εμβαλωματικές λύσεις, που άλλες, από αυτές, έχει επιβάλει και άλλες έχει αποδεχθεί, ως προϊόν διαπραγμάτευσης, με τους εταίρους της, μέσα στα πλαίσια της θέλησης της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ να παραμείνει η ευρωζώνη, ως έχει και της πεισματικής άρνησής της να αποδεχθεί το απλούστατο - πλην όμως, πραγματικό - γεγονός ότι η ευρωζώνη είναι ένα πτώμα, το οποίο περιφέρεται, ως ζόμπυ, επειδή η επαρχιωτική εθνικιστική νοοτροπία της γερμανικής ελίτ αρνείται να αποδεχτεί το γεγονός αυτό του θανάτου της ευρωζώνης και να προχωρήσει στην ταφή της, με την οικοδόμηση στην θέση της μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας.
Αντιθέτως, η γερμανική ελίτ αποδέχεται - προς το παρόν - την ταφή της ευρωζώνης, μόνο με τον όρο της επιστροφής της στο εθνικό της νόμισμα. Κάτι, όμως, που δεν αποδέχονται - προς το παρόν - οι άλλοι.
Αυτό το θεσμικό και λειτουργικό χάλι που επικρατεί στην ευρωζώνη και οι ανακολουθίες, που επικρατούν στις βουλήσεις όλων και κυρίως στην γερμανική ελίτ, έχουν οδηγήσει στο παρόν τέλμα.
Έτσι η πολιτική του Long Term Refinancing Operation, που ακολούθησε η Ε.Κ.Τ. στο τέλος του 2011, δηλαδή η πολιτική της μακροπρόθεσμης αναχρηματοδότησης των τραπεζών, με 1 τρισ. €, για μια τριετία, προκειμένου αυτές να αντιμετωπίσουν τα τεράστια προβλήματα ρευστότητας, που είχαν, αλλά, κυρίως, για να αναχρηματοδοτηθεί, έτσι, το δημόσιο χρέος της Ισπανίας και της Ιταλίας, δεν κράτησε, παρά μόνο - και με το ζόρι - 7 μήνες, αφού το ύψος του χρέους αυτού ανέρχονταν στα 3 τρισ. € και φυσικά δεν μπορούσε να χρηματοδοτηθεί, ούτε από το πρόγραμμα αυτό, ούτε και από τον EFSF και τον ESM, που, φυσικά, δεν είχαν τα ποσά που απαιτούνταν. (Και κάπου εκεί, ήλθε στους απελπισμένους μπατιροτραπεζίτες της Φραγκφούρτης η ιδέα της απομάκρυνσης της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, με "προσωρινή" άδεια εξόδου από την ευρωζώνη).
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, στις αρχές του περυσινού καλοκαιριού, η Ισπανία και η Ιταλία τέθηκαν, ουσιαστικά, εκτός αγορών, αφού το ισπανικό δημόσιο έπαυσε να δανείζεται, με ανεκτά επιτόκια, ενώ η άρνησή του να ενταχθεί σε οποιοδήποτε επισημοποιημένο Μνημόνιο επέτεινε το πρόβλημα, για να συμπαρασύρει και το ιταλικό δημόσιο, το οποίο και αυτό αρνήθηκε μια τετοια ένταξη, αφού η προϊστορία του ελληνικού Μνημονίου, καθώς και των άλλων, καθιστούσε απαγορευτική οποιαδήποτε τέτοια προσφυγή στην ισπανική και την ιταλική ελίτ.
Αυτό, που ακολούθησε, οδηγήθηκε στην αποτυχία, παρά το γεγονός ότι, αρχικά, εμφανίστηκε, ως επιτυχία. Με προεξάρχουσα την Ιταλία του Μάριο Μόντι και με την σταθερή υποστήριξη της Ισπανίας του Μαριάννο Ραχόϋ και της Γαλλίας του Φρανσουά Ολλάντ, ζητήθηκε από την ηγεσία της ευρωζώνης - δηλαδή, ουσιαστικά, την Γερμανία - να αποδεχθεί την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, από τον EFSF, χωρίς την πρόσθεση του κόστους στα χρέη των εθνικών κρατών της ευρωζώνης, ένα αίτημα το οποίο έκαιγε την Ισπανία, της οποίας το τραπεζικό σύστημα αντιμετώπιζε άμεσα τον κίνδυνο της κατάρρευσης και να ανακοινωθεί από την Ε.Κ.Τ., χωρίς καθυστέρηση η απεριόριστη αγορά ιταλικών κρατικών ομολόγων, προκειμένου να πέσουν τα επιτόκια δανεισμού του ιταλικού δημοσίου, κάτι που, όπως είναι κατανοητό, αφορούσε, άμεσα, την Ιταλία.
Η γερμανική κυβέρνηση απεδέχθη την πρόταση για ανακεφαλαιοποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, με σκοπό να την υποσκάψει, αφού την συνέδεσε με την ενοποίησή του, την οποία, στην συνέχεια αρνήθηκε, στην πράξη, αφού την περιόρισε σε ένα μικρό κλαμπ τραπεζών, που φθάνουν γύρω στις 40, σε ένα σύνολο, περίπου 6.000, για να την συνδέσει, πρόσφατα, με την αλλαγή των συνθηκών της ευρωζώνης, όπως δήλωσε δημόσια ο Σόϋμπλε, καθιστώντας σαφές ότι η Γερμανία θέτει όρους, οι οποίοι καθστούν απαγορευτική την άμεση εφαρμογή της τραπεζικής ανακεφαλαιοποίησης και αποδεικνύοντας ότι δεν είναι διατεθειμένη να συμβάλει σε μια τέτοια λύση.
Με αυτόν τον τρόπο η γερμανική ελίτ έριξε την Ισπανία και την Ιταλία στον κουβά, αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι γερμανικές επιλογές εκτείνονται και προσανατολίζονται και εκτός ευρωζώνης, αφού η πρόταση για έξοδο Ελλάδας και Πορτογαλίας, από την ευρωζώνη απέκτησε μια πολύ συγκεκριμένη και πρακτική διάσταση, η οποία γνωστοποιήθηκε και στους εντόπιους ενδιαφερόμενους, όπως ομολόγησε ο Βενιζέλος.
Στο σημείο αυτό - μιλάμε για τον Αύγουστο, που πέρασε - ήταν που κατέστη σαφές στην γερμανική κυβέρνηση ότι η επιλογή μιας διάλυσης, ή διάσπασης της ευρωζώνης δεν ήταν αποδεκτή από τους βασικούς ενδιαφερόμενους, οι οποίοι δεν ήσαν άλλοι από τους Αγγλοσάξωνες και τους Γάλλους. Η γερμανική κυβέρνηση, η οποία είδε και την εντόπια τραπεζική ελίτ να διασπάται, ως προς την τελική της στάση και την αντιμετώπιση του προβλήματος, δεν είχε να κάνει τίποτε άλλο, από την ανάγκη, φιλοτιμία και να αποδεχθεί την νέα παρέμβαση του Μάριο Ντράγκι, ο οποίος, αφού είπε αυτά τα περί convertbility risks, από μια κατάρρευση του ευρώ και την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα και αφού συμπλήρωσε, αόριστα, ότι η Ε.Κ.Τ. θα κάνει ό,τι χριεάζεται για να αποφύγει αυτή την κατάρρευση και αφού άφησε να περάσει ολόκληρος ο Αύγουστος, βγήκε τον Σεπτέμβριο του 2012 και ανακοίνωσε τον νέο συμβιβασμό της Γερμανίας, με τους υπόλοιπους :
Η Ε.Κ.Τ. ήταν διατεθειμένη να αγοράσει οποιαδήποτε ποσότητα κρατικών ομολόγων της Ιταλίας και της Ισπανίας (χωρίς να αναφερθεί και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης, αλλά και χωρίς να τις αποκλείσει), απεριόριστα, με αποκλειστικό σκοπό να ρίξει τα επιτόκια δανεισμού των χωρών αυτών, σε λογικά επίπεδα. Για να συμπληρώσει ότι αυτό θα γινόταν, εάν και εφ' όσον αυτές υπέγραφαν ένα Μνημόνιο χρηματοδότησής τους - σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Γερμανίας.
Η ανακοίνωση αυτή, παρά το γεγονός ότι δεν συνοδεύτηκε από κάποια μέτρα, προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση και παρά το γεγονός ότι η ιταλική και η ισπανική ελίτ αρνούνται, πεισματικά και δικαίως, να υπογράψουν ένα Μνημόνιο, το οποίο θα οδηγούσε στον δανεισμό τους από τον ESM, έριξε τα επιτόκια δανεισμού των δύο αυτών χωρών, από τις 500 και 600, στις 260 και 278 μονάδες βάσης και πάγωσε την διαδικασία αποδόμησης της ευρωζώνης, χωρίς φυσικά, να την αντιστρέψει, παρά το γεγονός ότι το πρόγραμμα των απεριόριστων αγορών ομολόγων OTM (outright monetary transactions), που εξήγγειλε αυτή η ανακοίνωση, ουδέποτε εφαρμόστηκε, ακριβώς επειδή οι ελίτ των χωρών αυτών αρνούνται να πράξουν την ανοησία, που έπραξε ο Γιώργος Παπανδρέου, τον Απρίλιο του 2010 και να υποθηκεύσουν τις χώρες τους στην γερμανική ελίτ και τους τοκογλύφους δανειστές. Οι χώρες αυτές είναι πολύ μεγάλες και οι ελίτ τους, αρκετά, σοβαρές, για να αποδεχθούν την επιβολή ενός καθεστώτος πεονίας.
Η επιφανειακή ηρεμία, που ακολούθησε, βέβαια, δεν ήταν προϊόν του προγράμματος ΟΜΤ, που εξήγγειλε, χωρίς να το εφαρμόσει, ο Ντράγκι. Έπαιξε τον ρόλο του, στην προσωρινή ψύξη της κατάστασης στην ευρωζώνη, γιατί έδειξε ότι η Ε.Κ.Τ. θα έκανε κάτι, που ήταν έξω από τις προβλέψεις των ευρωπαϊκών συνθηκών, αλλά το σημαντικότερο, που οδήγησε στην προσωρινή ηρεμία, ήταν το γεγονός ότι συμφωνήθηκε ότι ουδεμία χώρα θα εξέλθει από την ευρωζώνη, το οποίο σήμαινε, για τις αγορές, ότι η Γερμανία, θέλοντας και μη, θα αναλάβει τα σχετικά κόστη, αν και όταν χρειασθεί.
Η Γερμανία μπορεί, πιεζόμενη να υποχρεώθηκε σε τακτικούς συμβιβασμούς, αλλά δεν είναι διατεθειμένη να αναλάβει τα κόστη αυτά. Το γεγονός ότι αρνείται, πεισματικά, να δεχθεί την έκδοση ευρωομολόγων και την ανακεφαλαίωση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, από την Ε.Κ.Τ. και τον ESM, καθώς και η νέα λογική των bail in, δηλαδή των εσωτερικών ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών, με το κούρεμα των καταθετών τους, που ξεκίνησε με τις κυπριακές τράπεζες και θα έχει και συνέχεια, πιθανότατα, με τις ελληνικές, δείχνει ότι η Γερμανία όχι μόνο δεν πρόκειται να δεχθεί να αναλάβει το κόστος διατήρησης της ευρωζώνης, ως έχει, αλλά επιχειρεί και μια τεράστια προσπάθεια μετακίνησης κεφαλαίων από τις τράπεζες της περιφέρειας της ευρωζώνης προς τις γερμανικές τράπεζες, προκειμένου να συγκεντρώσει, σε αυτές, την, προς διάθεση, ρευστότητα, με αποτέλεσμα το ευρωσύστημα να αυξάνει την παρεχόμενη δανειακή ρευστότητα, προς τις τράπεζες της περιφέρειας, προκειμένου να κρατηθεί στην ζωή η ευρωζώνη.
Έτσι, το συνεχιζόμενο αδιέξοδο στην ευρωζώνη και η πτώση της Ελλάδας σε μια ολοένα και επιδεινούμενη κατάσταση, παρά τα δύο κουρέματα του δημόσιου χρέους της, που έγιναν με το πρώτο PSI του Μαρτίου του 2012 και το δεύτερο PSI του Δεκεμβρίου του 2012 (το οποίο ονομάστηκε "επαναγορά ομολόγων"), παρά το γεγονός ότι αφαιρέθηκαν, γύρω στα 135 δισ. € από το τοκογλυφικό ελληνικό δημόσιο χρέος, οδηγούν την γερμανική ελίτ να επαναφέρει στο τραπέζι την πρόταση, για μια "προσωρινή" άδεια έξόδου της χώρας μας, από την ευρωζώνη.
Jens Weidmann - Διοικητής της Bundesbank. Η παλαιά πρότασή του, για "προσωρινή" έξοδο της Ελλαδας από την ευρωζώνη βρίσκεται και πάλι, πίσω από τις κουρτίνες των κλειστών κύκλων της ευρωζώνης, στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ εξακολουθεί πεισματικά να αρνείται την συμβολή της στο κόστος της διάσωσης της ευρωζώνης και στην μετατροπή της σε ένα συνεκτικό ομοσπονδιακό σχήμα. Η πρόταση αυτή, που απορρίφθηκε το περασμένο καλοκαίρι, δεν είναι εύκολο να περάσει, αλλά, κάλλιστα, μπορεί να αντικατασταθεί από ένα κούρεμα των καταθέσεων του ελληνικού τραπεζικού συστήματος...
Πράγματι, μετά από τα δύο PSI του 2012, που οδήγησαν στην επίσημη χρεωκοπία της χώρας και στην ιδιότυπη πτώχευσή της, εντός ευρωζώνης, η Ελλάδα "κατάφερε" να έχει ένα δημόσιο χρέος, το οποίο να παραμένει, απελπιστικά, μη διαχειρίσιμο, αφού υπερβαίνει τώρα, τα 340 δισ. €, έναντι 298 δισ. € το 2009, σε σχέση με, ένα ΑΕΠ, πολύ μικρότερο, από εκείνο του 2009 (193,74 δισ. € το 2012, έναντι 231,08 δισ. € το 2009) και με ένα δημόσιο έλλειμμα της τάξης του 10% του ΑΕΠ - αν δεχθούμε τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. του υπόδικου Ανδρέα Γεωργίου.
Αυτή η κατάσταση οδηγεί την Γερμανία στην επαναφορά της παλαιάς πρότασης του Jens Weidemann και της Bundesbank, μιας πρότασης, που μπορεί να αποσύρθηκε πέρυσι το καλοκαίρι, αλλά δεν έπαψε να αποτελεί κρυφή επιλογή της γερμανικής ελίτ, η οποία επιλογή, είναι και το πιο πειστικό όπλο, απέναντι στους τρεις εντόπιους υποτακτικούς των δανειστών - των υποτακτικών που παριστάνουν ότι κυβερνούν τον τόπο.
Το ουσιαστικό πρόβλημα των Γερμανών εντοπίζεται στο τί θα γίνει με τις ελληνικές υποχρεώσεις, απέναντι στο ευρωσύστημα, που υπερβαίνουν, κατά πολύ, τα 100 δισ. €, εάν η Ελλάδα εξέλθει, οριστικά, από την ευρωζώνη.
Μια τέτοια έξοδος θα άφηνε ξεκρέμαστες αυτές τις υποχρεώσεις, οι οποίες θα μετακυλίονταν στην Ε.Κ.Τ. και δι' αυτής, στην Bundesbank και στην Γερμανία, ενώ η όποια διόρθωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, με την χρήση του εθνικού νομίσματος της χώρας, αντί του ευρώ, θα γινόταν, σε βάρος της Γερμανίας και χωρίς αυτή να επωφεληθεί από αυτή την διόρθωση και από την αναπτυξιακή τροχιά, στην οποία θα εισερχόταν η Ελλάδα.
Έτσι, η πρόταση για την προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, που προτείνουν οι Γερμανοί έρχεται να αντιμετωπίσει αυτού του είδους τα προβλήματα, προς όφελος της Γερμανίας και του ευρώ και εις βάρος της Ελλάδας και της οικονομίας της.
Η Bundesbank, λοιπόν, προτείνει την προσωρινή άδεια απουσίας της Ελλάδας από την ευρωζώνη, χωρίς οριστική έξοδο από αυτήν. Η άδεια απουσίας από την ευρωζώνη, ως προσωρινή, επιτρέπει στην Ελλάδα να παραμείνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ξεπερνώντας το σχετικό σκόπελο των ευρωσυνθηκών, που προβλέπουν ότι η έξοδος από την ευρωζώνη οδηγεί και σε έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παράλληλα, επιτρέπει, σε κάποιο χρονικό διάστημα, την επάνοδο στην ευρωζώνη, η οποία, φυσικά, δεν θα είναι αυτόματη, αλλά θα πραγματοποιείται, με διαπραγμάτευση, γύρω από το νέο κλείδωμα των ισοτιμιών και γύρω από όλα τα σχετικά ζητήματα, που θα έχουν ανακύψει, έως τότε.
Αυτό το πακέτο, που ξαναζεσταίνουν οι Γερμανοί, λύνει το πρόβλημα των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας, προς το ευρωσύστημα, αλλά και προς τα κράτη της ευρωζώνης, αποφεύγοντας ένα κούρεμα των υποχρεώσεων αυτών, αφού οι απαιτήσεις του ευρωσυστήματος και των κρατών της ευρωζώνης θα μείνουν ως έχουν και θα αποκτήσουν - υποτίθεται - μια κάποια προοπτική τακτοποίησης, χωρίς να τις επωμισθούν η Γερμανία και οι άλλες χώρες της ευρωζώνης (και στο τέλος πάλι, κατά πλειοψηφία, οι Γερμανοί).
Η γερμανική πρόταση, βέβαια, μπορεί να μην περάσει.
Δεν είναι εύκολο να περάσει, αν και έχει κάποιες δικλείδες ασφαλείας, οι οποίες, όμως, προφανώς δεν θα λειτουργήσουν στην πράξη. Μια τέτοιας μορφής έξοδος της Ελλάδας (ίσως και της Πορτογαλίας) από την ευρωζώνη, θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου στην ευρωζώνη και τα αποτελέσματά της θα είναι τελείως διαφορετικά - ίσως άλλωστε, αυτός να είναι και ο τελικός στόχος της γερμανικής ελίτ, μέρος της οποίας διακινεί και στηρίζει το σενάριο εξόδου της Γερμανίας από την ευρωζώνη.
Αλλά η πρόταση αυτή έχει και άλλες προεκτάσεις, σχετικά με τις προθέσεις της γερμανικής ελίτ, οι οποίες έχουν να κάνουν, με την ανάληψη, εκ μέρους της Γερμανίας, της υποχρέωσης για αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, μετά τον Σεπτέμβριο του 2013, δηλαδή μετά τις γερμανικές βουλευτικές εκλογές. Μια υποχρέωση, που έχει αναλάβει η ευρωζώνη και η Γερμανία, με την τελευταία αναθεώρηση του 2ου Μνημονίου, έναντι του Δ.Ν.Τ., προκειμένου αυτό να συνεχίσει να συμμετέχει στην χρηματοδότηση του Μνημονίου.
Ως εκ τούτου, η γερμανική πρόταση για προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, δεν είναι καθόλου αθώα και ως προς το σκέλος αυτό. Με δεδομένο ότι το 60% του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι, πλέον, στα χέρια της ευρωζώνης και των κρατών που μετέχουν σε αυτήν, η Γερμανία θέλει να αποφύγει ένα κούρεμα του θεσμικού χρέους της Ελλάδας προς την ευρωζώνη, αφού κάτι τέτοιο δεν θα ήταν αποδεκτό από το γερμανικό κοινό, αλλά ούτε και από το κοινό των άλλων χωρών και γι' αυτό, άλλωστε, η όλη συζήτηση μετατέθηκε, μετά τις γερμανικές εκλογές του ερχόμενου Σεπτεμβρίου.
Όμως, το πρόβλημα θα παραμείνει και μετά τις εκλογές αυτές, αφού η Γερμανία, ως ομοσπονδιακό κράτος βρίσκεται, συνεχώς, σε προεκλογική περίοδο, λόγω των εκλογών στα ομόσπονδα κρατίδια που την συναποτελούν. Αλλά και πέρα από τις εκλογές, η Γερμανία δεν είναι διατεθειμένη να πληρώσει τα χρέη των άλλων, ούτε και να αποδεχθεί υπερβολικούς συμψηφισμούς των χρεών προς αυτήν, γεγονός, το οποίο θα δημουργήσει κακά προηγούμενα, για τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, οι οποίες θα θελήσουν να προβούν, σε τέτοιους συμφηφισμούς.
Προφανώς η Γερμανία είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί μια, περαιτέρω, μείωση των επιτοκίων. Μπορεί να αποδεχθεί, ακόμη και μετάθεση αποπληρωμής των δόσεων, σε ένα βάθος χρόνου, αρκετά μεγάλο, αλλά, πέραν τούτου, δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί χάρισμα μέρους των θεσμικών χρεών του ελληνικού δημοσίου, μέσω κουρέματός τους. Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι η γερμανική πλευρά εξετάζει την ελαχιστοποίηση της συμμετοχής της στά βάρη της ευρωζώνης και αυτό εκφράζεται με την πολιτική των κουρεμάτων των τραπεζικών καταθέσεων, που εγκαινίασε, με τις κυπριακές τράπεζες.
Ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε και το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών είναι πολύ δύσπιστοι για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό το 2013. Αλλά, ακόμη και αν αυτό επιτευχθεί, οριακά (κάτι που θα συμβεί κάποια στιγμή - μαγειρευμένα, ή όχι -, αν συνεχισθεί αυτή η πολιτική, αφού ο πήχυς της ισορροπίας, στην ελληνική οικονομία, θα κατέβει τόσο χαμηλά, ώστε τα έσοδα, πρωτογενώς, να υπερβούν τις δαπάνες) οι Γερμανοί θεωρούν ότι είναι πολύ πρόωρο να μιλήσουν για αναδιάρθρωση/ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, προς τους θεσμικούς φορείς της ευρωζώνης και θέλουν να περιμένουν την επιβεβαίωση της σταθερότητας των τάσεων και των εξελίξεων των πραγματικών μακροοικονομικών μεγεθών και μέσα στο 2014, πριν προβούν σε μια ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως προβλέπει και το αναθεωρημένο 2ο Μνημόνιο.
Και φυσικά την ελάφρυνση αυτή δεν την εννοούν, ως κούρεμα των δανείων, που έχουν χορηγήσει στο ελληνικό δημόσιο οι θεσμικοί φορείς και τα κράτη της ευρωζώνης.
Για τον Σόϋμπλε και το υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας δεν τίθεται θέμα κουρέματος των χρεών προς τα κράτη, αφού και το αναθεωρημένο Μνημόνιο δεν μιλάει για κούρεμα, αλλά για την λήψη των κατάλληλων μέτρων για να γίνει το ελληνικό δημόσιο χρέος διατηρήσιμο. Και για την γερμανική πλευρά, το κούρεμα των χρεών προς τους θεσμικούς φορείς δεν αντιμετωπίζεται, ως κατάλληλη λύση.
Έτσι δεν είναι καθόλου απίθανο - αντιθέτως, μάλιστα, καθίσταται ολοένα και περισσότερο πιθανό - η Γερμανία, ευρισκόμενη ενώπιον των πιέσεων, για ουσιαστική αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που είναι στα χέρια των λεγόμενων φορέων του θεσμικού τομέα, να αντιπροτείνει - και αυτό φαίνεται ότι θα κάνει - το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους που βρίσκεται στα χέρια του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, το οποίο συμμετέχει (μαζύ με ξένες τράπεζες), σε αυτό κατά 38,5 %, περίπου, μέσα από τα έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου. Αυτή η πρόταση, φυσικά, θα οδηγήσει στην ανάγκη νέας ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών, η οποία θα γίνει και μέσω του κουρέματος των καταθέσεών τους.
Θα ξαναπώ εδώ ότι οποιαδήποτε "προσωρινή" έξοδος της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, που, τυχόν, γίνει αποδεκτή, θα αποτελεί πράξη εσχάτης προδοσίας, αφού θα θέτει την χώρα, ουσιαστικά, εκτός ευρωζώνης, με όλες τις τοκογλυφικές υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους, της ελληνικής οικονομίας και του πληθυσμού της χώρας ενεργές και αυξανόμενες, γεγονός το οποίο θα σημαίνει ότι αυτές θα είναι αδύνατον να εξυπηρετηθούν, όπως, συμβαίνει και τώρα και ότι αυτές οι απεχθείς και επαχθείς υποχρεώσεις θα απομυζούν τους πόρους του ελληνικού λαού, στερώντας του οποιαδήποτε δυνατότητα ανάπτυξης, ακόμη και εκτός ευρωζώνης, παρά την ύπαρξη ενός εθνικού νομίσματος, το οποίο, ουσιαστικά, θα είναι και θα λειτουργεί, ως ένα κατοχικό νόμισμα.
Η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφήσει το ευρώ, στα χέρια των Γερμανών και των υπόλοιπων ευρωζωνιτών. Το ευρώ είναι κοινό νόμισμα όλων και δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί, αβασάνιστα και αμαχητί, ή, έστω, εάν αυτό κριθεί αναγκαίο, χωρίς να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες, οι οποίες θα απεγκλωβίσουν την χώρα από την, τραγικά, αποτυχημένη στρατηγική της επιλογή να εγκαταλείψει το εθνικό της νόμισμα και να υιοθετήσει, στην θέση του, το ευρώ.
Αυτό σημαίνει ότι η χώρα πρέπει, επειγόντως, να επιδιώξει, να διαπραγματευθεί και να επιβάλει την εφαρμογή των παλαιών προτάσεών μου, που έχουν να κάνουν με την :
α) Μετατροπή των ελληνικών κρατικών ομολόγων, σε οιονεί ευρωομόλογα.
β) Ανάληψη της εξυπηρέτησης του ελληνικού δημόσιου χρέους από την Ε.Κ.Τ., με την εφαρμογή και την επέκταση του νεκροφανούς προγράματος OMT, αυτό δηλαδή της απεριόριστης αγοράς των ελληνικών κρατικών ομολόγων, μέχρις ότου τα ελληνικά επιτόκια δανεισμού πέσουν σε λογικά επίπεδα.
γ) Άμεση δανειοδότηση του ελληνικού κράτους από την Ε.Κ.Τ., με αρνητικά επιτόκια και
δ) Χρήση του δικαιώματος, για άμεση χρηματοδότηση, μέσω νομισματοκοπής, μέσω δηλαδή του δικαιώματος του seigniorage, από την Ε.Κ.Τ., για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου. Και εάν η Ε.Κ.Τ. αρνηθεί να ασκήσει αυτό το δικαίωμα, υπέρ του ελληνικού κράτους, η ελληνική κυβέρνηση να ασκήσει η ίδια, κυριαρχικά, κηρύσσοντας την χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, το δικαίωμα κοπής νομίσματος, για την χρηματοδότηση των αναγκών του ελληνικού κράτους, κόβοντας τις απαραίτητες ποσότητες ευρώ, στα, εν Ελλάδι, ευρισκόμενα νομισματοκοπεία.
Φυσικά, η κυβέρνηση των τριών προδοτών ούτε καν σκέπτεται τα παραπάνω.
Είναι προφανές ότι οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν συμφωνήσει να μην ζητηθεί από την Ε.Κ.Τ. να ασκήσει το δικαίωμά της, για νομισματοκοπή, με σκοπό την χρηματοδότηση των κρατών, που είναι μέλη της ευρωζώνης, όπως, επίσης, έχουν συμφωνήσει να μην ασκηθεί το δικαίωμα των κρατών, για νομισματοκοπή, ακόμη και σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, όπως είναι η παρούσα. Το μόνο που σκέπτεται η τρικομματική κυβέρνηση, που λειτουργεί, ως συμμορία μπράβων των δανειστών, είναι το πώς θα ικανοποιήσει, ακόμη και την πιο ανορθόδοξη και διαστροφική επιθυμία των τοκογλύφων, που εμφανίζονται, ως "εταίροι" και των εκπροσώπων τους.
Αλλά τα περιθώριά της στενεύουν, αφού πίσω από την εικονική πραγματικότητα των στουρνοσαμαράδων και των συνεταίρων τους στην κυβέρνηση, που μιλούν για "πλεονάσματα", αυτό που υπάρχει είναι οι τεράστιες τρύπες δισεκατομμυρίων ευρώ, λόγω των χαμηλών εισπράξεων και της διαρκούς αναβολής εκτέλεσης δαπανών, που διογκώνουν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του ελληνικού δημοσίου. οι οποίες δεν πρόκειται να καλυφθούν, παρά μόνο με νέες αφαιμάξεις, αμφιβόλου αποτελεσματικότητας.
Ετσι, αν και έχουν αρχίσει κάποιες πληρωμές παλαιών ληξιπρόθεσμών οφειλών, δημιουργούνται, συνεχώς, νέες, με αποτέλεσμα το συνολικό ποσόν των ληξιπρόθεσμών οφειλών του δημοσίου να μένει στα 8 δισ. €, παρά την ουσιώδη μνημονιακή υποχρέωση να μηδενισθούν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές.
Ακόμη, η τρύπα των ασφαλιστικών ταμείων διογκώνεται, όπως και η τρύπα στις οφειλές στο σύστημα της ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία φθάνει στο 1,5 δισ. €.
Υπό το φως αυτών των δεδομένων, οποιοσδήποτε κομπασμός του Στουρνάρα και της παρέας του, για επίτευξη "πρωτογενούς πλεονάσματος", στον κρατικό προϋπολογισμό είναι, εκ των πραγμάτων, γελοίος, αφού, ουσιαστικά, η τρύπα διογκώνεται και η άρνηση πληρωμών των οφειλών του δημοσίου, μια πρακτική που το καθιστά υπερήμερο, αφαιρεί, από το οικονομικό επιτελείο, το δικαίωμα να ομιλεί, για "πρωτογενές πλεόνασμα", αφού, για να μπορέσουν να κάνουν λόγο, για κάτι τέτοιο, πρέπει, προηγουμένως, να τακτοποιήσουν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του ελληνικού κράτους, απέναντι στους ιδιώτες και να φροντίσουν να παύσει το ελληνικό δημόσιο να δημιουργεί νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές - κάτι που, δικαίως, απαιτεί η τρόϊκα των εκπροσώπων των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας.
Όπως, επίσης, είναι απαραίτητο το ελληνικό δημόσιο να δει το τί θα κάνει, με τις ληξιπρόθεσμες οφειλές των ιδιωτών, προς αυτό, πράγμα, που σημαίνει ότι πρέπει να προσδιορίσει το ποιές από αυτές είναι εισπράξιμες και ποιές όχι.
Και αφού γίνουν όλα αυτά, τότε θα μπορέσει ο Στουρνάρας να μιλήσει, για την δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος στον κρατικό προϋπολογισμό, αφήνοντας τις παραπλανητικές αλχημείες, οι οποίες, άλλωστε, δεν γίνονται πιστευτές.
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι, κάποια στιγμή, δεν θα υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα στον κρατικό προϋπολογισμό, ή ότι αυτό είναι καλό. Προφανώς, κάποια στιγμή, θα υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα στον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου απλό και εύκολο.
Όπως, επίσης, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης, όπως αυτές, που επικρατούν στην ελληνική οικονομία, η ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος, στον κρατικό προϋπολογισμό, είναι μια πολύ αρνητική, έως καταστροφική εξέλιξη, αφού συμπιέζει την ενεργό συναθροιστική ζήτηση και προσανατολίζεται στην μεταφορά πόρων της ελληνικής οικονομίας, προς τους δανειστές του ελληνικού κράτους, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ένα καθαρά τοκογλυφικό χρέος.
Δυστυχώς, για το τρίο της συμφοράς, πέρα από αυτά, μπροστά τους βρίσκεται και η μνημονιακή πρόβλεψη για την διαπραγμάτευση και την οριστικοποίηση των νέων μέτρων, για την διετία 2014 - 2015, ενώ εκκρεμούν και μέτρα, για το 2013 και τις τρύπες, που έχουν και θα έχουν δημιουργθεί, μέχρι τον Ιούνιο.
Ακόμη, το ευρωσύστημα, αθετώντας τις δεσμεύσεις του, για μετατόπιση στο απώτερο μέλλον της πληρωμής των ελληνικών κρατικών ομολόγων, που βρίσκονται στην κατοχή του και συμποσούνται, μέσα στο 2013 και το 2014, στο ύψος των 3,7 δισ. €, υποχρεώνει τον Στουρνάρα να προσφύγει στα έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου, για δανεισμό από τις τράπεζες, οι οποίες με την σειρά τους δανείζονται από την Ε.Κ.Τ., μέσω του E.L.A. γεγονός που επιβαρύνει το έλλειμμα του προϋπολογισμού, για το 2013, με μη προβλεπόμενες τοκοχρεωλυτικές δαπάνες.
Από την άλλη πλευρά, το Δ.Ν.Τ., το οποίο, προφανώς, δυσπιστεί και για τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας, αλλά και για τις προθέσεις του Βερολίνου και της ευρωζώνης, δεν έχει, ακόμη, εγκρίνει, την εκταμίευση της συμμετοχής του, στην δεύτερη δόση του δανείου, που προβλέπει το αναθεωρημένο 2ο Μνημόνιο, γεγονός το οποίο αυξάνει το χρηματοδοτικό κενό και μπορεί να οδηγήσει, επίσης, στην προσφυγή στον δανεισμό, μέσω των εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου.
Και φυσικά, όλα αυτά εντείνουν τις υποψίες ότι οι Γερμανοί ετοιμάζονται να επιβάλουν ένα κούρεμα του ελληνικού δημοσίου χρέους, σε εκείνο το τμήμα του, που έχει να κάνει με τις τράπεζες - κυρίως τις ελληνικές - οι οποίες στήριξαν την χρηματοδότηση του ελληνικού κράτους, μέσω των εντόκων γραμματίων.
Φυσικά, όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε ένα τραγικό οικονομικό περιβάλλον, αφού, κατά την τριετία 2010 - 2012, οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου παρουσίασαν μια σαρωτική κατακρήμνιση, της τάξεως του 62%, γεγονός που δείχνει την ραγδαία αποεπένδυση στην ελληνική οικονομία, που καθιστά, απολύτως, παραμυθολογικά τα κυβερνητικά παραληρήματα, περί ανάπτυξης. Το, ακόμη, χειρότερο είναι ότι το 83% των πόρων, που συγκεντρώνει το ελληνικό δημόσιο, πηγαίνει στην αποπληρωμή του δημόσιου χρέους, δηλαδή στους δανειστές, ενώ η ανεργία καλπάζει και θα εκτοξευθεί, μέσα στο 2014, στα επίπεδα του 35% του εργατικού δυναμικού της χώρας!
Η ώρα του απολογισμού πλησιάζει. Όπως πλησιάζει και η ώρα της ραγδαίας εκτροπής όλων των σχεδιασμών, του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου, που έχουν να κάνουν με τους υπολογισμούς των μακροοικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας.
Οψόμεθα...
[Δείτε και τις σχετικές δημοσιεύσεις μου, σε αυτό εδώ το μπλογκ : "Kicking Greece out of eurozone. (Η γερμανική "επίθεση φιλίας" και ο Νοέμβριος της φωτιάς. Ετοιμάζονται να πετάξουν την Ελλάδα έξω από την ευρωζώνη; Οψόμεθα).."
http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/09/kicking-greece-out-of-eurozone.html
και "Troika in Greece : Γιατί καθυστερούν και ροκανίζουν τον χρόνο; Ποιά είναι η κρυφή agenda των τοκογλυφικών δανειστών της Ελλάδας;"
http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/09/troika-in-greece-agenda.html ].
Σχόλια