"Χρυσή Αυγή" : Το γνήσιο τέκνο της ολέθριας πολιτικής της ελληνικής "ευρωπαϊστικής" ελίτ και προϊόν της αυξανόμενης κοινωνικής οργής. (Μια αναφορά στο ιστορικό και στις αιτίες της ανόδου του σύγχρονου ελληνικού νεοναζισμού).
Αφιέρωμα της "Χρυσής Αυγής" στον Adolf Hitler, όταν η ελληνική παραστρατιωτική οργάνωση ήταν ένα σεκταριστικό γκρουπούσκουλο. Όσο και να προσπαθεί η ηγεσία της "Χρυσής Αυγής", τώρα, που, από περιθωριακή παραστρατιωτική σέκτα, μεταμορφώθηκε σε κοινοβουλευτικό κόμμα, με ευάριθμο μέγεθος οπαδών και ευρεία κοινωνική επιρροή, να κρύψει τον εθνικοσοσιαλιστικό πολιτικοϊδεολογικό προσανατολισμό της, δεν το μπορεί. Όχι μόνον επειδή την ακολουθεί το παρελθόν της, ως περιθωριακής ομάδας, με τις ευθείες αναφορές στον Χίτλερ και την ιδεολογία του, αλλά και επειδή η ίδια η ταχεία γιγάντωση της οργάνωσης και η μετατροπή της σε ένα κόμμα, με σημαντική κοινοβουλευτική παρουσία και ο πολιτικοκοινωνικός της ακτιβισμός, ο οποίος λαμβάνει ευρείες διαστάσεις, ξεφεύγοντας από τα στενά πλαίσια ενός περιθωριακού γκρουπούσκουλου της ακροδεξιάς, όντας αποτέλεσμα της αδυσώπητης οικονομικής κρίσης που ενέσκηψε στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, μετά την χρεωκοπία του ελληνικού κράτους τον Απρίλιο του 2010, παραπέμπει στο ανάλογο πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο της ανόδου του ναζισμού στην μεσοπολεμική Γερμανία, η οποία άνοδος ήταν και αυτή προϊόν της τεράστιας οικονομικής κρίσης, που ενέσκηψε στην γερμανική οικονομία, όταν στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και στις αρχές της δεκαετίας του 1930, η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ επέλεξε την φανατική υπεράσπιση της αξίας του μάρκου και την δραστική και δραματική πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, ο συνδυασμός των οποίων οδήγησε τον γερμανικό λαό στην αγκαλιά των εθνικοσοσιαλιστών. Στην Ελλάδα της σημερινής εποχής, όπως αυτή οριοθετείται, με την έλευση της χρεωκοπίας της χώρας τον Απρίλιο του 2010, η αντίστοιχη πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης και της προστασίας της αξίας του ευρώ, που ακολουθεί, με πείσμα και νοοτροπία καμικάζι, η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ, η εμφάνιση της "Χρυσής Αυγής" δεν ήταν κάτι το μη αναμενόμενο. Αντίθετα, μάλιστα, υπήρξε αναπότρεπτη εξέλιξη και απότοκο της συνεπούς πολιτικής της "ευρωπαϊστικής" ελίτ, σε τέτοιο βαθμό, που μπορεί, με επιστημονική ακρίβεια, να ειπωθεί ότι, από κοινωνιολογική και πολιτική σκοπιά, η "Χρυσή Αυγή" είναι ένα γνήσιο τέκνο, όχι μόνον της ίδιας της κρίσης και της κοινωνικής οργής, όπως αρέσκονται να ισχυρίζονται πολλοί, αλλά αποτελεί, επίσης, ένα γνήσιο τέκνο της ίδιας της "ευρωπαϊστικής" ελίτ του τόπου και των πολιτικοοικονομικών και κοινωνικών επιλογών της, όπως αυτές εξειδικεύτηκαν τα τελευταία δυόμσυ χρόνια, οδηγώντας την χώρα και τον πληθυσμό της στην ολοένα και εντεινόμενη εξαθλίωση, στην διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και από εκεί, στην ανοικτή αγκαλιά των νεοναζιστών της "Χρυσής Αυγής". Πάνω σε αυτή την βάση και με γεννήτορα την ανόητη και πανικόβλητη "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολιτική και με ασθενείς εθνικές και πατριωτικές αναφορές, ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, ανδρώθηκε, ταχύτατα, η "Χρυσή Αυγή" και από ένα περιθωριακό μόρφωμα, μεταμορφώθηκε σε ένα, ολοένα και περισσότερο, διευρυνόμενο πολιτικό κόμμα, με κοινοτιστική αντίληψη και δράση, με κοινοβουλευτική παρουσία και με μια ευδιάκριτη, πλέον, θέση στην ελληνική πολιτική γεωγραφία, καταλαμβάνοντας ένα σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό τμήμα στον ευρύτερο συντηρητικό πατριωτικό χώρο. Μια θέση και έναν χώρο, που ουδείς μπορεί να της αρνηθεί, αφού έχει σαφή κοινωνικοπολιτικά ερείσματα στην ελληνική κοινωνία, τα οποία ολοένα και διευρύνονται - και θα εξακολουθούν να διευρύνονται, όσο η παρούσα καταστροφική πολιτική των "ευρωπαϊστών" θα συνεχίσει να ακολουθείται. Και όπως φαίνεται, θα συνεχίσει να ακολουθείται, προς τέρψη του κ. Νίκου Μιχαλολιάκου και της παρέας του...
Όσο και να το θέλει η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ, η θέλησή της δεν αρκεί. Θα βοηθούσε, εάν είχε (και χρησιμοποιούσε) τα κατάλληλα εργαλεία κοινωνικής τεχνολογίας και εφ' όσον αυτά τα εργαλεία εντάσσονταν μέσα σε ένα κοινωνικό σχέδιο, μέσα σε μια κοινωνική μηχανική, το οποίο και η οποία θα μπορούσαν να κρατήσουν το ανασχεδιαζόμενο κοινωνικό οικοδόμημα, σε μια στατική ισορροπία.
Λόγω της απίστευτης ανεπάρκειας της "ευρωπαϊστικής" ελίτ, το οικοδόμημα τελεί, υπό κατάρρευση και την οδηγεί σε εμβαλωματικές λύσεις, οι οποίες χειροτερεύουν το πρόβλημα της στατικότητας του κτιρίου και τούτο διότι κάλεσε άλλους ξένους κοινωνικούς μηχανικούς, οι οποίοι είναι χειρότεροι από αυτήν. Αυτό είναι, άλλωστε και το παρόν πρόβλημα του τόπου.
Το χειρότερο, γι' αυτήν, αλλά και για την ελληνική κοινωνία, είναι ότι οι κάτοικοι του κτιρίου έχουν αντιληφθεί ότι το οικοδόμημα καταρρέει και καταφεύγουν έντρομοι σε άλλους μηχανικούς, οι οποίοι έχουν ένα διαφορετικό σχέδιο κοινωνικής μηχανικής, με άλλα εργαλεία κοινωνικής τεχνολογίας και ένα brutal εφαρμοστικό προσωπικό, το οποίο, φυσικά, δεν μεταχειρίζεται τους κανόνες του σαβουάρ βιβρ, ως έλκον την καταγωγή του στην "δεκαετία του διαβόλου" (περί του προσωπικού της "Χρυσής Αυγής", που ανήκει στον έτερο "κοινωνικό μηχανικό" κ. Νίκο Μιχαλολιάκο, - ο οποίος, είναι η αλήθεια ότι τους περίμενε χρόνια στην γωνία - και περί της δεκαετίας του 1930, ο λόγος).
Οι άνθρωποι αυτοί, που οι αφελείς "ευρωπαϊστές", κατάφεραν να αναστήσουν, είναι απόλυτα σίγουρο ότι δεν θα είναι καθόλου ευχάριστοι και ουδόλως περιποιητικοί. Και το δυστύχημα είναι ότι αυτή τους η συμπεριφορά δεν θα απευθυνθεί μόνον στους "ευρωπαϊστές". Θα πάρει και πολλούς άλλους η μπάλλα.
Μιλούν για τα κόμματα του μέλλοντος στις όποιες επόμενες εκλογές και με κάνουν και γελώ, με όσα λένε, αφού, όχι μόνον δεν θα κάνουν κανένα κόμμα του μέλλοντος, αλλά "πέτυχαν" να αναστήσουν κόμματα του πολύ μακρυνού και του πιο σκοτεινού παρελθόντος.
Και αντί να περιπίπτουν σε μια κάποια περισυλλογή, για τα έργα τους αυτά, αυτοί αρνούνται να κάνουν και την παραμικρή αυτοκριτική (την έλλειψη της οποίας, όμως, πανεύκολα, διαπιστώνουν στους άλλους, τους οποίους, απλόχερα, κατακεραυνώνουν), για τους εντόπιους οπαδούς του Adolf Hitler και το κόμμα τους, το οποίο οι εντόπιοι "ευρωπαϊστές" κατέστησαν, με τις απίστευτα ευήθεις πράξεις τους - ως ελίτ -, ένα ευάριθμο και πολιτικά και κοινωνικά ορατό κοινοβουλευτικό κόμμα.
Οφείλω να αναγνωρίσω αυτήν την προσήλωσή τους στο μέλλον, η οποία επιτυγχάνει κάτι το απίθανο και απίστευτο και το οποίο συνίσταται στο ότι αυτή η προσήλωση στο μέλλον καταφέρνει να ενεργοποιεί το ... παρελθόν. Και μάλιστα, σε μια από τις πιο σκοτεινές εκδοχές του.
Έχω ξαναγράψει ότι ο αείμνηστος διδάσκαλος - ο Karl Popper - θα χαμογελούσε μελαγχολικά, με τα καμώματά τους (ως ελίτ). Αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση, φυσικά, δεν θα έμενε μόνον σε αυτή την αντίδραση.
Αυτό το εξάμβλωμα, που, τόσο απρόσεκτα, εκκόλαψαν, δεν είναι καθόλου "αθώο", ούτε "ακίνδυνο". Και αυτό το γνωρίζουν οι "ευρωπαϊστές" μας, πάρα πολύ καλά.
Γι' αυτό και καλόν είναι να παύσουν τις μονομανείς ιδεοληψίες, διότι αυτές ουδόλως βοηθούν στην επίλυση του προβλήματος, το οποίο, μάλιστα, η επισυμβάσα ολική επαναφορά αυτού του εσμού, από το πιο ανήλιο μακρινό παρελθόν, το πολυπλοκοποιεί και το καθιστά, έτι περαιτέρω, δυσεπίλυτο. Και τούτο διότι αυτοί οι τύποι ήλθαν για να μείνουν. Δεν είναι περαστικοί, όπως, ίσως, ανέμελα, νομίζουν οι αφελέστατοι "ευρωπαϊστές" μας.
Για το κατόρθωμά τους (ως ελίτ) αυτό, δεν έχω να κάνω τίποτε περισσότερο από το να γελάσω πικρά. Και για το ίδιο το γεγονός, ως γεγονός, αλλά και για την απίστευτη αμεριμνησία τους (ως ελίτ, πάντα).
Φοβάμαι ότι πολλοί εξακολουθούν να μην αντιλαμβάνονται (ή να προσποιούνται ότι δεν αντιλαμβάνονται) ούτε την βαρύτητα του εγκλήματος, που διέπραξε η ελληνική “ευρωπαϊστική” πολιτικοοικονομική ελίτ, ούτε το τεράστιο μέγεθος του προβλήματος, που έχει να αντιμετωπίσει – ανάμεσα στα τόσα άλλα – η ελληνική κοινωνία, εξ αιτίας της εκκόλαψης και της νεκρανάστασης των νεοναζιστών της “Χρυσής Αυγής”, δια της μαζικής ψήφου, που έλαβαν στις βουλευτικές εκλογές και της ευάριθμης κοινοβουλευτικής παρουσίας τους.
Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, και το μη ευρωπαϊστικό τμήμα της ελληνικής ελίτ δεν είναι άμοιρο ευθυνών, για την πολυπρόσωπη εμφάνιση και την κοινωνική διείσδυση και δικτύωση του νεοναζιστικού φαινομένου στον ελληνικό πληθυσμό – και ιδιαίτερα, μάλιστα, η συντηρητικοποιημένη νομενκλατούρα του Κ.Κ.Ε., η οποία και αυτή έπαυσε να αποτελεί έναν σταθερό πυλώνα του πολιτικού συστήματος της χώρας, λόγω της εκλογικής συντριβής της στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές -, αλλά την πρώτιστη ευθύνη για την παρούσα εξέλιξη έχει η “ευρωπαϊστική” ελίτ του τόπου, διότι αυτό το τμήμα της ευρύτερης εντόπιας ελίτ είναι που έφερε και καλωσόρισε τους εκπροσώπους των δανειστών της χώρας στο τιμόνι της ουσιαστικής διακυβέρνησης της ελληνικής κοινωνίας, με την άτεγκτα δογματική και διαρκώς χειροτερεύουσα την επικρατούσα κατάσταση στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, οικονομική της πολιτική, η οποία στηρίζεται στην επιβολή ενός νεοκατοχικού καθεστώτος μιας μοντέρνας δουλοπαροικίας (πεονίας), που στόχο έχει την αποπληρωμή του ελληνικού δημόσιου χρέους, εις βάρος των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας και με την αφαίρεση απίστευτων ποσοτήτων από τα ολοένα και μειούμενα εισοδήματα του ελληνικού πληθυσμού. Και όλα αυτά, με τον επικουρικό μανδύα ενός προγράμματος "μεταρρυθμίσεων", που στην ουσία είναι ένα αντιμεταρρυθμιστικό πρόγραμμα και το οποίο δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να επικουρεί στην άμεση και συχνά βίαιη αφαίμαξη των ολοένα και μειούμενων εισοδημάτων του ελληνικού πληθυσμού, μέσα από ένα απίστευτο μίγμα εισοδηματικής, εργασιακής και φορολογικής πολιτικής.
Αυτήν την πολιτικοοικονομική και κοινωνική ατζέντα είναι που στηρίζει, αναφανδόν, η ελληνική “ευρωπαϊστική” ελίτ και μάλιστα με τόσο πολύ πείσμα και τέτοιας εκτάσεως φανατισμό, που παραπέμπουν σε μια εμπεδωμένη νοοτροπία καμικάζι, η οποία διακατέχει όχι μόνον τον σκληροπυρηνικό πυρήνα αυτής της ελίτ, αλλά και το σύνολο, σχεδόν, των μελών της. Και φυσικά, αυτή η ατζέντα είναι που τροφοδότησε (και θα συνεχίσει να τροφοδοτεί, ίσως με κάποιες αυξομειώσεις) και ανέπτυξε στις διαστάσεις ενός ευάριθμου κοινοβουλευτικού κόμματος τους οργανωμένους, για τέτοιου είδους καταστάσεις, παραστρατιωτικούς της “Χρυσής Αυγής”, οι οποίοι αποτελούν ένα επικίνδυνο πρόπλασμα των S.A. του αλήστου μνήμης Ερνστ Ραιμ.
Οι αριθμοί ομιλούν μόνοι τους και είναι καταδικαστικοί. Η “ευρωπαϊστική” ελίτ του τόπου ακολουθώντας τον δρόμο, που οδήγησε την χώρα στην χρεωκοπία και στην εφαρμογή του νεοκατοχικού τροϊκανού “μεταρρυθμισμού” άνδρωσε και μεγέθυνε τους παραστρατιωτικούς της “Χρυσής Αυγής”, κυριολεκτικά, εκ του μηδενός. Ας δούμε αυτούς τους αριθμούς :
Στις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009 η “Χρυσή Αυγή” έλαβε ποσοστό 0,29% και 19624 ψήφους, για να εξακοντισθεί, εντός 2 ετών και 7 μηνών, στις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012 στο ποσοστό του 6,97% και στις 440894 ψήφους (αφού, προηγουμένως, στις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου 2010 κατέγραψε μια πρώτη παρουσία, με την εκλογή του αρχηγού της, ως δημοτικού συμβούλου στον Δήμο Αθηναίων).
Αυτοί είναι οι αριθμοί, που δείχνουν την εξέλιξη της κοινωνικοπολιτικής διείσδυσης της "Χρυσής Αυγής".
Heinrich Bruning. Ο μοιραίος καγγελάριος που με την φανατική προσήλωσή του στην προστασία της αξίας του μάρκου και την δραματική πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης της γερμανικής οικονομίας, οδήγησε τον γερμανικό λαό στην αγκαλιά των εθνικοσοσιαλιστών του NASDAP και του Χίτλερ και από εκεί στον όλεθρο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ως εκ τούτου, ουδόλως χρήσιμο είναι και δεν βοηθάει καθόλου, το να προσπαθεί η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ να αποποιηθεί των βαρύτατων ευθυνών της, για το γεγονός ότι χειρίστηκε, με έναν άθλιο τρόπο, τα ζητήματα κοινωνικής μηχανικής και χρησιμοποίησε τα χειρότερα και ακαταλληλότερα εργαλεία της σύγχρονης κοινωνικής τεχνολογίας, προκειμένου να αντιμετωπίσει την βαθύτατη ύφεση, που έπληξε την ελληνική οικονομία το 2009, ακολουθώντας ένα μοντέλο οικονομικής πολιτικής, το οποίο προσιδιάζει στο καταστροφικό μοντέλο οικονομικής πολιτικής που ακολούθησε ο Γερμανός καγκελάριος Heinrich Bruning στις αρχές της δεκαετίας του 1930, που οδήγησε στην άνδρωση του, έως τότε, φυτοζωούντος ναζιστικού φαινομένου και στην επιβολή της δικτατορίας του Adolf Hitler, ύστερα από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, που έφεραν τον ηγέτη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην καγγελαρία. Αυτό το μοντέλο εμπνεύστηκαν οι εκπρόσωποι των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας και αυτό εφαρμόζει η εντόπια “ευρωπαϊστική” ελίτ, κάτω από τους ήχους των παλαμακισμών των μελών της πνευματικής συνιστώσας αυτής της ελίτ.
Αυτή η κοινωνική μηχανική και η χρήση της συναφούς κοινωνικής τεχνολογίας, η οποία συνοδεύει αυτήν την κοινωνική μηχανική, είναι που δημιούργησαν τις παρούσες και ολοένα και περισσότερο εντεινόμενες ασφυκτικές καταστάσεις στην ελληνική κοινωνία και εξέθρεψαν και διόγκωσαν, υπερτροφικά και εν ριπή οφθαλμού, το νεοφασιστικό παραστρατιωτικό μόρφωμα της “Χρυσής Αυγής”, που, έως πρόσφατα, φυτοζωούσε, όπως ακριβώς, φυτοζωούσε και το NSDAP στην Γερμανία, έως την έλευση του καγγελάριου Μπρύνινγκ, που, με όπλο τον φανατισμένα ιδεοληπτικό δογματισμό, που θεωρητική πηγή είχε το ιδεολογικό οπλοστάσιο του Friedrich von Hayek και μέσα από την πλήρη εξαθλίωση του γερμανικού λαού, άνοιξε στον Χίτλερ και τους οπαδούς του τον δρόμο προς την εξουσία.
Δυστυχώς, η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ έχει βαρύτατες ευθύνες, για την δημιουργία αυτού του κροκοδειλοτροφείου και το να λέει ότι ευθύνεται, γι’ αυτή την εξέλιξη, το παρασιτικό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που διαχειρίστηκε την ευρωπαϊκή στρατηγική της χώρας, όχι μόνον δεν σώζει την κατάσταση, αλλά, αντιθέτως, αποπροσανατολίζει, όσον αφορά τον προσδιορισμό της ατζέντας των προβλημάτων, που έχει να αντιμετωπίσει η χώρα και τον καθορισμό των προτεραιοτήτων. Και τούτο επειδή, μαζί με την αντιμετώπιση της χρεωκοπίας της χώρας και του βαρύτατου οικονομικού προβλήματος, που την έχει γονατίσει, έχουν τεθεί και δύο άκρως σημαντικά ζητήματα, αφ’ ενός μεν, λειτουργίας του αστικοδημοκρατικού πολιτεύματος και αφ’ ετέρου, δε, παραμονής της ελληνικής κοινωνίας, ως μιας ανοικτής κοινωνίας. Τα ζητήματα αυτά, που, έως πρόσφατα, δεν ετίθεντο και ενεφανίσθησαν, με την πολιτική και κοινωνική διόγκωση της νεοφασιστικής “Χρυσής Αυγής”, εκ του μηδενός, πολυπλοκοποίησαν, σε απίστευτο βαθμό, τα προβλήματα ουσιαστικής επιβίωσης, που αντιμετωπίζει ο τόπος και η ελληνική κοινωνία.
Αυτή είναι η ψυχρή πραγματικότητα και την έχω περιγράψει αρκετές φορές, εδώ και πολύν καιρό, πριν από τις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις και η μόνη άξια λόγου απάντηση, που έχω πάρει και η οποία έχει εκφραστεί από τον κ. Χαρίδημο Τσούκα, είναι ότι "την παραστρατιωτική χιτλερική οργάνωση της Χρυσής Αυγής δεν την ανάστησε η φιλευρωπαϊκή ελίτ αλλά το παρασιτικό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που ανέλαβε να διαχειριστεί την ευρωπαϊκή στρατηγική της χώρας". Βέβαια, η απάντηση αυτή είναι εσφαλμένη, γιατί βασίζεται σε ηθικολογικού περιεχομένου αξιωματικές παραδοχές. Ας δούμε το γιατί.
Όσον αφορά το ηθικό σκέλος του θέματος, που αφορά το εντόπιο πολιτικό σύστημα, πρέπει να πω ότι αυτό δεν είναι ένα πολιτικό σύστημα από ανθρώπους, χωρίς ιδεολογία και στρατηγικό προσανατολισμό. Σίγουρα, είναι ανίκανο. Σίγουρα είναι διεφθαρμένο. Σίγουρα είναι και παρασιτικό (αν και παρασιτική μπορεί να χαρακτηρισθεί κάθε διαδικασία διαμεσολάβησης, στον βαθμό που οι όποιοι συναλλασσόμενοι μπορούν να ενεργούν, χωρίς μεσολαβητές). Σίγουρα, έχει και πολλά άλλα αρνητικά χαρακτηριστικά και συναφείς ιδιότητες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει ιδεολογία και στρατηγικό προσανατολισμό. Και ιδεολογία έχει και στρατηγικό προσανατολισμό. Και αυτή η ιδεολογία και αυτός ο στρατηγικός προσανατολισμός περιγράφονται από τις πράξεις τους και από αυτό που ανέλαβαν να διαχειρισθούν, όπως και από αυτό, το οποίο υπερασπίζονται, ασχέτως από το πόσο καλά, ή άσχημα, διαχειρίζονται την υπόθεση, που έχουν αναλάβει να φέρουν εις πέρας. Όπως και αυτό το οποίο υπερασπίζονται, ως ιδεολογία και ως στρατηγικό προσανατολισμό, προσδιορίζεται από την έμπρακτη εφαρμογή του. Από την υλοποίησή του στην πράξη.
Ως εκ τούτου, αυτό το εντόπιο πολιτικό σύστημα και τα μέλη του, που διαχειρίστηκαν την ευρωπαϊκή στρατηγική της χώρας δεν έπραξαν, όσα έπραξαν και δεν πράττουν, όσα πράττουν, χωρίς ιδεολογικές αναφορές και χωρίς να πιστεύουν στον ευρωπαϊκό στρατηγικό προσανατολισμό της χώρας. Προφανέστατα και "ευρωπαϊστές" είναι και ευρωπαϊκό στρατηγικό προσανατολισμό έχουν. Το γεγονός ότι είναι παράσιτα και διεφθαρμένοι δεν αλλάζει ούτε την ιδεολογία τους, ούτε τον στρατηγικό προσανατολισμό τους. Ο “ευρωπαϊσμός” (όπως και κάθε -ισμος) δεν είναι κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ούτε ένα σύστημα ιδεών, που, εξ ορισμού, αποκλείει τους διεφθαρμένους, προτιμώντας τους όποιους ενάρετους – ή το αντίθετο. Αλλοίμονο, εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ουδέποτε συνέβη και δεν προβλέπεται ότι θα συμβεί (τουλάχιστον στο ορατό μέλλον).
Γι’ αυτό, ας αφήσουμε κατά μέρος την ηθικολογία. Ο “ευρωπαϊσμός” (ή ο “αντιευρωπαϊσμός”, όπως και κάθε –ισμός) ουδεμία σχέση έχει με την όποια ηθική συμπεριφορά των ατόμων, ή των κοινωνικών ομάδων. Και μπορεί να υπηρετείται και από διεφθαρμένους και από ενάρετους ανθρώπους και δεν είναι η ηθική ποιότητα του οποιουδήποτε που προσδιορίζει το τι θα υπηρετήσει και το τι δεν θα υπηρετήσει. Π.χ. ποιός μπορεί, άλλωστε, να αμφισβητήσει το γεγονός ότι ο Helmut Kohl υπήρξε ένας μεγάλος "ευρωπαϊστής", την ίδια στιγμή που, στις δεκαετίες του 1980 και του 1990, είχε στήσει έναν τεράστιο και παράνομο μηχανισμό μαύρων ταμείων, μέσα από τον οποίο χρηματοδοτούνταν αφανώς η γερμανική Χριστιανοδημοκρατία, ούτως ώστε να μπορεί να κερδίζει τις εκλογές;
Ας αποφύγουμε, λοιπόν, την όποια μεταφυσική, που θέλει την όποια «ιδέα», όταν αυτή κρίνεται ως ορθή να προσδιορίζει τους εφαρμοστές της, μόνον όταν αυτοι είναι ηθικοί (ή καλοί, ή όπως αλλιώς θέλουμε να τους παρουσιάσουμε, αξιολογώντας τους, με βάση την κλίμακα των προσωπικών μας αξιών). Για τον λόγο αυτόν, καλόν είναι να μην συσκοτίζουμε τα πράγματα, με μια ηθικολογία, η οποία δεν βοηθάει στον καθορισμό των προτεραιοτήτων που πρέπει να μπουν, πάντοτε σε σχέση με την παρούσα καταθλιπτική πραγματικότητα.
Και αυτή η παρούσα καταθλιπτική πραγματικότητα, καθίσταται, έτι περαιτέρω, καταθλιπτική, από το γέννημα της «Χρυσής Αυγής», το brutal και εντελώς ωμό πολιτικό και κοινωνικό προσωπικό της οποίας δεν ήλθε για να φύγει, αλλά ήλθε για να μείνει, χρησιμοποιώντας, μάλιστα, ως κεντρική πολιτική και κοινωνική του γραμμή τον ίδιο ηθικό και καθαρτήριο λόγο που χρησιμοποιούν και οι «ευρωπαϊστές» της πνευματικής ελίτ του τόπου, ακριβώς επειδή ο εγκέφαλος – περί του κ. Νίκου Μιχαλολιάκου ο λόγος -, που βρίσκεται πίσω από αυτό το προσωπικό (το οποίο δεν διακρίνεται για τις όποιες πνευματικές του ανησυχίες), θέλει να περιτυλίξει και να κρύψει την πραγματική πολιτική και κοινωνική ατζέντα, την οποία ενδιαφέρεται να εφαρμόσει.
(Γι' αυτό, άλλωστε, και πάντοτε ο αείμνηστος δάσκαλος, o Καρλ Πόππερ, υπήρξε δύσπιστος απέναντι την ανάπτυξη ηθικολογικού περιεχομένου επιχειρημάτων, προτιμώντας τον ρασιοναλιστικό λόγο. Και γι' αυτό θα χαμογελούσε, ειρωνικά, με την χειμαρώδη ανάπτυξη του ηθικολογικού λόγου, στην οποία επιδίδονται οι σύγχρονοι "μαθητές" του στην Ελλάδα).
Και το δυστύχημα είναι ότι αυτό το προσωπικό της «Χρυσής Αυγής» θα μείνει, παρά τις όποιες αυξομειώσεις των ψήφων της, όσο η παρούσα κρίση εμβαθύνεται.
Και η παρούσα κρίση θα εμβαθύνεται, όσο στο ελληνικό πειραματόζωο θα εφαρμόζεται το κοινωνικό μηχανούργημα (τι μηχανούργημα, δηλαδή, περί τερατουργήματος πρόκειται) των κοινωνικών μηχανικών των τροϊκανών εκπροσώπων των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας. Δυστυχώς.
Πάντως, η αλήθεια είναι ότι, στην παρούσα φάση, αυτή που κουβανοποιεί τον ελληνικό πληθυσμό είναι η "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολιτική ελίτ του τόπου μας και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τις δικές του ευθύνες, για το γεγονός ότι, ως "ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ", στήριξε τις επιλογές της ελίτ αυτής. Και επίσης, έχει ευθύνες για το γεγονός ότι, ακόμη και τώρα, συνεχίζει σε αυτό το μοτίβο, όχι επειδή δεν βλέπει τον όλεθρο στον οποίο οδηγούν την χώρα οι διάφορες φράξιες των (διεφθαρμένων, αλλά και των μη διαφθαρμένων) "ευρωπαϊστών", αλλά για λόγους, που έχουν να κάνουν με τον τρέχοντα εκλογικίστικο πολιτικό τακτικισμό του, που δεν θέλει να συγκρουστεί, με τις αυταπάτες του πληθυσμού, γύρω από το ευρώ και τον ρόλο του.
Επίσης, το πρόβλημα των ξένων μεταναστών, που τίθεται από την "Χρυσή Αυγή", έχει μία βάση και φυσικά, πρέπει να αντιμετωπισθεί. Αυτό, όμως, πρέπει να γίνει ορθολογικά και όχι με φυλετικά, ή θρησκευτικά κριτήρια. Και φυσικά, στην όποια αντιμετώπιση των προβλημάτων απαραίτητο είναι να τεθούν προτεραιότητες. Αλλιώς, άκρη δεν θα βρεθεί και το θέμα θα χρησιμοποιείται, ως άλλοθι της εντόπιας ελίτ, για τον αποπροσανατολισμό του πληθυσμού, από τα άμεσα και ζέοντα προβλήματα επιβίωσης, που αντιμετωπίζει και τα οποία, στην παρούσα φάση, είναι άλλα, ακόμα και όταν δεν τα αντιλαμβάνεται, ή τα μισοκαταλαβαίνει.
Μια περιεκτική ανάλυση του σύγχρονου ευρωπαϊκού τοκογλυφικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, που οδηγεί στην κρατική χρεωκοπία και από εκεί στην μετατροπή των υφέσεων σε κρίσεις. Αυτό το σύστημα υπερασπίζονται, με νύχια και με δόντια, οι δεξιοί, οι αριστεροί και οι κεντρώοι "ευρωπαϊστές", με αποτέλεσμα την φτωχοποίηση και την εξαθλίωση της κοινωνίας και στην άνοδο του νεοναζισμού, ο οποίος είναι γνήσιο τέκνο αυτής της πολιτικής και έχει σαν φυσικούς γονείς αυτούς που την εφαρμόζουν...
Και στην παρούσα φάση, ύψιστες απειλές, για την χώρα και τον πληθυσμό της, δηλαδή για το έθνος μας, αποτελούν :
1) Το κατοχικό καθεστώς που τους έχει επιβληθεί από τους τοκογλυφικούς δανειστές του ελληνικού δημοσίου, οι οποίοι εμφανίζονται ως "εταίροι" και
2) Το ξένο νόμισμα (το ευρώ), που έχει υποκαταστήσει το παλαιό τοπικό νόμισμα της χώρας (την δραχμή) και το οποίο ξένο νόμισμα οδηγεί (με το κλείσιμο της στρόφιγγας της χρηματοδότησης της χώρας, από την "πολιτισμένη" ευρωπαϊκή ελίτ - και δη την γερμανική -, που ελέγχει την εκτύπωση και την κυκλοφορία του) την ελληνική οικονομία και κοινωνία στον αργό, βασανιστικό και στραγγαλιστικά ασφυκτικό θάνατο.
Και επειδή αυτή η κατεπείγουσα κατάσταση χρήζει άμεσης αντιμετώπισης (εδώ και τουλάχιστον, δυόμισυ χρόνια), είναι αυτή που προέχει να αντιμετωπισθεί και όχι το ζήτημα των μεταναστών, η λύση του οποίου μπορεί να ακολουθήσει, αφού προηγουμένως, η χώρα αντιμετωπίσει τον, εξ Εσπερίας, άμεσο και θανατηφόρο κίνδυνο, που έχει ενώπιόν της.
Και όσο και αν αυτό δεν αρέσει στους ψευδοευρωπαϊστές μας, η ωμή και συνάμα πικρή αλήθεια είναι ότι, τώρα που μιλάμε και όσο η χώρα μας και ο λαός της βρίσκονται μέσα στην ευρωζώνη και όσο αυτή η ευρωζώνη είναι αυτή που είναι (δηλαδή ένα άταφο αιμοποτικό ζόμπυ, το οποίο αφήνουν να επιβιώνει η κ. Μέρκελ και η παρέα της), ο κίνδυνος της άμεσης καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας δεν προέρχεται από την Λαχώρη, αλλά από το Βερολίνο, την Φραγκφούρτη και τις Βρυξέλλες.
Δεν φτάνει που οι αφελείς "ευρωπαϊστές", με την καταστροφική πολιτική τους από το 2009 και μετά, ανέστησαν τον, πρακτικά ανύπαρκτο και ουσιαστικά νεκρό, ελληνικό νεοναζισμό, έρχονται τώρα να καυχηθούν, για το "θεάρεστο" έργο τους! Και μάλιστα, ειδικά, οι αριστεροί "ευρωπαϊστές", οι πολιτικοί απόγονοι του ευρωσταλινικού Λεωνίδα Κύρκου είναι εκείνοι, που αυτή την εποχή πρωταγωνιστούν σε αυτή την τραγική συμπεριφορά. (Όταν, μάλιστα αυτοί στο παρελθόν έχουν υπάρξει και ως κνίτες, τότε τα πράγματα γίνονται, απείρως, χειρότερα). Συμμετέχοντας, μάλιστα, στον παρόντα κυβερνητικό συνασπισμό, είναι εκείνοι οι οποίοι υπερασπίζονται το ευρώ και την ζώνη του, πάση θυσία και το διακηρύσσουν, ως καμικάζι.
Οι ναζί πραγματοποιούν πανηγυρικά το συνέδριό τους, ενώ είναι, πλέον, στην εξουσία, χάρη στην άφρονα και καταστροφική πολιτική του κλασσικού φιλελεύθερου μονεταρισμού, την οποία ακολούθησε η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, υπό τον καγγελάριο Bruning, στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Το αστείο είναι ότι ο Heinrich Bruning παρά το γεγονός ότι ήταν ο κύριος υπεύθυνος αυτής της πολιτικής, που έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία, ουδέποτε αναγνώρισε ότι ο ίδιος και η πολιτική του οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Πέθανε, πιστεύοντας (ή υποκρινόμενος πως πιστεύει) ότι η πολιτική της ακραίας και δραματικής εσωτερικής υποτίμησης, στην οποία πίστευε και που ακολούθησε ο ίδιος, δεν ευθυνόταν για την άνοδο του ναζισμού στην εξουσία. Είπε κανείς ότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται;
Με κάτι τέτοιες αντιλήψεις, η γερμανική ελίτ των αρχών της δεκαετίας του 1930, που με τον σκληρό μονεταρισμό και την άτεγκτη οικονομική πολιτική της προστασίας του σκληρού μάρκου του συντηρητικού καγγελάριου Heinrch Bruning εξέθρεψε και με τις αυταπάτες του γηραιού και αρτηριοσκληρωτικού προέδρου Paul Ludwig Hans Anton von Beneckendorff und von Hindenburg, περί της “συστημικότητάς” τους, ανέβασε τους αυθεντικούς ναζί στην εξουσία, παραχωρώντας τους την πρωθυπουργία, σε μια κυβέρνηση συνασπισμού με τον ηγέτη του Deutsche Zentrumspartei (του κόμματος του "Καθολικού Κέντρου") Franz von Papen, πιστεύοντας ότι έτσι θα ελέγχει τον "δεκανέα" - έτσι αποκαλούσε ο απόστρατος στρατηγός και πρόεδρος της χώρας τον Adolf Hitler. (Τα πράγματα, βέβαια, στην πράξη πήραν άλλην τροπή. Δεν έλεγξαν αυτοί τον Adolf Hitler. Αντίθετα, μάλιστα, ήταν αυτός που τους μάζεψε όλους τους).
Λοιπόν, για να μην έχουν αυταπάτες οι φίλοι της, όντως συστημικής και νεοσυντηρητικής "ανανεωτικής" αριστεράς, καλόν είναι να μάθουν (για να μην μπορούν να ισχυρισθούν αργότερα ότι "δεν ήξεραν") ότι, με τα μυαλά που κουβαλούν και με όσα κάνουν, δεν θα αργήσει και πολύ να έλθει η ώρα, που οι "λεβέντες" της "Χρυσής Αυγής" θα τους μαντρώσουν. Αυτό θα πάρει ίσως κάποιον χρόνο, αλλά, εάν δεν αλλάξουν πολιτική, θα πραγματοποιηθεί. Ως εκ τούτου, έχουν κάποιον χρόνο μπροστά τους, για να αλλάξουν πορεία. Ο χρόνος αυτός δεν είναι απεριόριστος, αλλά τους είναι επαρκής. Καλό, για τους ίδιους είναι αυτόν τον χρόνο να τον εκμεταλλευθούν.
Όμως, ως "ανανεωτικά" δογματικοί, που είναι και καθώς είναι κολλημένοι στις ιδεοληψίες τους, που έχουν να κάνουν με τον "υπαρκτό ευρωπαϊσμό" και την φανατική υπεράσπισή του (ακριβώς, όπως οι κνίτες υπερασπίζονταν τον "υπαρκτό σοσιαλισμό" και όπως, εξακολουθούν να κάνουν, ακόμα και τώρα), το πιο πιθανό είναι να μην εκμεταλλευθούν αυτόν τον χρόνο, που έχουν μπροστά τους και να επιμείνουν στα ίδια, με αποτέλεσμα οι χρυσαυγίτες να τους μαντρώσουν. Μετά, βέβαια, δεν θα τους φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή οποιοσδήποτε άλλος, για όσα τους συμβούν.
Και φυσικά, για όσα τους συμβούν, ενώ θα βρίσκονται υπό την καθόλου φιλόξενη σκέπη των Ελλήνων νεοναζιστών, θα είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι. Και θα είναι άξιοι της μοίρας τους. Δεν πρόκειται να βρεθούν πολλοί να τους λυπηθούν. Θα είναι ελάχιστοι (και εγώ θα είμαι μέσα σε αυτούς τους ελάχιστους).
Το πρόβλημα είναι ότι, μαζί με αυτούς, θα την πληρώσουν και άλλοι. Και μαζί με τους άλλους και η ελληνική κοινωνία, στο σύνολό της.
Αυτό είναι εκείνο, που έχει την μέγιστη σημασία και αυτό είναι το κύριο ζήτημα, που με απασχολεί. Και αυτό είναι εκείνο, που πρέπει να αποτρέψουμε. Όλα τα άλλα έχουν την σημασία τους, αλλά αυτή είναι δευτερεύουσα, μπροστά στον κίνδυνο τον οποίον αντιπροσωπεύει το ελληνικό νεοναζιστικό μόρφωμα, που έφεραν στην επιφάνεια και στον αφρό οι ανόητοι «ευρωπαϊστές» μας, χαρίζοντάς του και μια θέση στο πλαίσια του ευρύτερου πατριωτικού χώρου, αφού τώρα πια δεν είναι ένα απλό ακροδεξιό σεκταριστικό γκρουπούσκουλο, αλλά ένα πολιτικό κόμμα, το οποίο ξεφεύγει από την μίζερη αριθμητική μιας περιθωριακής παραστρατιωτικής οργάνωσης και εξαπλώνεται με πολλαπλασιαστική ταχύτητα σε ευρύτερα στρώματα του ελληνικού πληθυσμού. Και δυστυχώς, κυρίως στο πιο δυναμικό τμήμα της. Την νεολαία, στις τάξεις της οποίας οι Έλληνες νεοναζιστές κάνουν θραύση…
Όλη αυτή η "επιχειρηματολογία" των νεοϋπερσυντηρητικών "ανανεωτών" της αριστεράς και αρειμάνιων οπαδών του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" είναι προϊόν του πανικού, από τον οποίον διακατέχονται και ο οποίος είναι αποτέλεσμα του εφιαλτικού παρόντος, το οποίο αποτελεί απαύγασμα της δικής τους πολιτικής.
Η "Χρυσή Αυγή" είναι τέκνο τους και καρπός των αγώνων τους, για την κοσμοπολιτική "Ευρώπη" των ραντιέρηδων του αποχαλινωμένου χρηματοπιστωτικού συστήματος, αιχμή του οποίου είναι η Ε.Κ.Τ. και η ανεξαρτησία της, η οποία ανεξαρτησία, μέσα στην βαμπιρική νομισματική ένωση, που αποκαλείται ευρωζώνη, λειτουργεί ως μηχανισμός διάλυσης των εθνικών οικονομιών της και ως καταστροφέας των πληθυσμών των χωρών, που απαρτίζουν αυτήν την θνήσκουσα ένωση.
Αν τα πράγματα δεν ήσαν τόσο τραγικά όσο είναι και όσο θα εξελιχθούν στο αμέσως προσεχές μέλλον, θα έλεγα ότι η συμπεριφορά των πανικοβλημένων και απελπισμένων νεοδογματικών "ανανεωτών" είναι γεμάτη από χιούμορ και εξελίσσεται στο να καταστεί απολαυστικά ξεκαρδιστική. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι να κάνουν και το τι τέξεται η επιούσα. Αλλά επειδή τα πράγματα είναι άσχημα και πρόκειται να εξελιχθούν σε χειρότερα, η έντρομη συμπεριφορά των νεοϋπερσυντηρητικών "αναεωτών" είναι, κυριολεκτικά, για λύπηση.
Μου προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι σε αρκετόν κόσμο - και μάλιστα μορφωμένο - αυτή η τοποθέτηση ακούγεται για πρώτη φορά. Μου είναι πολύ δύσκολο να το πιστέψω και είμαι δύσπιστος, όταν κάποιοι μου δηλώνουν ότι δεν τους έχει περάσει από το μυαλό αυτή η ιδέα. Βέβαια, όχι λίγοι από αυτούς είναι υποκριτές. Όμως, πλάϊ στους υποκριτές, δεν θα υπάρχουν και άλλοι, οι οποίοι θα είναι ειλικρινείς; Ίσως. Δεν το αποκλείω.
Αλλά, ας δούμε, μέσα από τα γεγονότα (τα οποία είναι αμείλικτα και δεν μπορούν να παρακαμφθούν) το γιατί οι "ευρωπαϊστές" έχουν άμεση ευθύνη για το φαινόμενο της ραγδαία αυξανόμενης κοινωνικής και πολιτικής επιρροής του ελληνικού νεοναζισμού (ο οποίος για ιστορικούς λόγους ντρέπεται να πει το όνομά του, αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτε το ουσιαστικό στο περιεχόμενο του φαινομένου αυτού), για να γίνει κατανοητό αυτό που λέω :
Το βράδυ της 6/5/2012 ο γενικός γραμματέας της "Χρυσής Αυγής" κ. Νίκος Μιχαλολιάκος πραγματοποιεί μια πανηγυρική και συνάμα αυταρχική εμφάνιση στα ΜΜΕ. Δεν είχε άδικο, αφού η ανόητη ελληνική "ευρωπαϊστική" ελίτ, με την καταστροφική πολιτική της, μετέτρεψε το κόμμα του από μια ολιγάριθμη εθνικιστική σέκτα, σε ένα πολιτικό κόμμα του κοινοβουλίου, με κοινωνική επιρροή και αυτόν αρχηγό αυτού του κόμματος και συνομιλητή του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου...
Η έλευση της "Χρυσής Αυγής" στο πολιτικό προσκήνιο προέκυψε, μέσα από εκλογές και προτιμήθηκε από ένα ευάριθμο τμήμα του εκλογικού σώματος, για πρώτη φορά στις τελευταίες εκλογές του Μαΐου του 2012 και του Ιουνίου του 2012, παρά το γεγονός ότι η παρουσία αυτού του χιτλερικού παραστρατιωτικού πολιτικού μορφώματος είναι παλαιά (υπάρχει από την δεκαετία του 1980) και παρά το γεγονός ότι όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, η οργάνωση αυτή παρέμενε στα επίπεδα μιας περιθωριακής εθνικιστικής σέκτας.
Έτσι στις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, πριν, δηλαδή, έλθει στην εξουσία ο μπαχαλάκιας ΓΑΠ και διαλύσει την σύμπασα χώρα, για χάρη της σωτηρίας του ευρώ και της ζώνης του, η "Χρυσή Αυγή", πήρε 19.624 ψήφους και ποσοστό 0,29%.
Μετά την χρεωκοπία της χώρας, τον Απρίλιο του 2010 και την υπαγωγή της στο πρώτο Μνημόνιο και με ενδιάμεσο σταθμό τις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010, όπου η οργάνωση έβγαλε τον κ. Νίκο Μιχαλολιάκο δημοτικό σύμβουλο στην Αθήνα (γεγονός το οποίο η εντόπια ελίτ δεν έλαβε σοβαρά υπόψη της, αν και να το ελάμβανε υπόψη της δεν είχε σκοπό, ούτε και μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα, εν όψει της διάλυσης του κρατικού μηχανισμού και της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού, που αποτελούν στόχους, στους οποίους είχε συμφωνήσει, με την τρόϊκα των δανειστών), η οργάνωση των Ελλήνων νεοναζιστών στις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012 πήρε 440.894 ψήφους και ποσοστό 6,97%, καθιστάμενη κόμμα του κοινοβουλίου και ένας σοβαρός και υπολογίσμος παίκτης στην ελληνική πολιτική σκηνή, μετά την κατάρρευση του ατελούς δικομματικού πολιτικού συστήματος, το οποίο είχε εγκαθιδρυθεί και παγιωθεί στην χώρα, μετά το 1974.
Το αστείο είναι ότι και μετά από αυτή την ζοφερή εξέλιξη, η εντόπια ελίτ και τα δημοσιογραφικά και τα λοιπά παπαγαλάκια της, εν όψει των επερχόμενων δεύτερων εκλογών τον Ιούνιο του 2012, εξακολουθούσε να ελπίζει και να διαδίδει ότι το νεοναζιστικό φαινόμενο είναι παροδικό και ότι στις δεύτερες εκλογές ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του θα ξεφούσκωναν. Η εντόπια ελίτ, φυσικά, έπεσε έξω, επειδή οι επικρατούσες συνθήκες στην Ελλάδα την καθιστούν ανίκανη να δει ψύχραιμα τα πράγματα, όπως επίσης οι συνθήκες αυτές καθιστούν λειτουργικά άχρηστα τα όποια κοινωνιολογικά και πολιτικά αναλυτικά εργαλεία έχει στην διάθεσή της. Η "Χρυσή Αυγή" δεν ξεφούσκωσε. Στις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 πήρε 425.980 ψήφους και 6,92%.
Τώρα, μάλιστα και πριν, ακόμη, η κυβέρνηση καταλήξει στο νέο πακέτο μέτρων των 11,5 δισ. € (και βάλε), η "Χρυσή Αυγή" έχει εκτοξευθεί σε ποσοστά πολύ πάνω από 10% και μετά την ανακοίνωση και την πλήρη εφαρμογή των μέτρων του δεύτερου Μνημονίου, η ελληνική νεοναζιστική οργάνωση θα σαρώσει, δεδομένων των κάτωθι ρεαλιστών παραδοχών :
1) Η "Χρυσή Αυγή" είναι, πλέον, κόμμα του κοινοβουλίου και έχει πρόσβαση στην κρατική χρηματοδότηση.
2) Έχει, θεαματικά, αυξήσει τα μέλη της, έχοντας αποκτήσει, πλέον, πανελλαδική εμβέλεια και δεν είναι πια ένα απλό εθνικιστικό σεκταριστικό γκρουπούσκουλο.
3) Προσελκύει την νεολαία, δηλαδή το πιο δυναμικό στρώμα του ελληνικού πληθυσμού, το οποίο είναι διατεθειμένο, λόγω της κοινωνικής θέσης στην οποία βρίακεται και με δεδομένη την διαρκή εξαθλίωση της προσωπικής ζωής κάθε νέου, να δώσει μάχες για την οργάνωση και τους στόχους της και θα υπακούσει στις ντιρεκτίβες της ηγεσίας της.
4) Έχει ένα ευρύτερο και ολοένα και πολυπληθέστερο κοινωνικό ακροατήριο - και αυτό είναι το χειρότερο -, το οποίο θα διευρυνθεί, εξ αιτίας της υπακοής της κυβέρνησης στις εντολές των δανειστών. Το ακροατήριο αυτό θα καλύψουν, τώρα και τα γερασμένα στρώματα του πληθυσμού, τα οποία θα υποστούν μια άνευ προηγουμένη εξαθλίωση και θα είναι θύματα της επελθούσας, ήδη και διαρκώς εντεινόμενης ανθρωπιστικής καταστροφής, αφού μεγάλα κομμάτια των Ελλήνων γερόντων θα μείνουν, κυριολεκτικά, χωρίς φάρμακα και θα πεθαίνουν σαν το σκυλί στο αμπέλι.
5) Η "Χρυσή Αυγή" έχει πλέον δεσμούς με την κοινωνία και με τα αναξιοπαθούντα και εξαθλιούμενα στρώματά της, αλλά και με το ευρύτερο κοινό, λόγω του εντεινόμενου ακτιβισμού της, ο οποίος είναι αρεστός σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, αφού καλύπτει και υπηρετεί τα "θέλω" αυτών των τμημάτων, ακόμα και όταν ο ακτιβισμός αυτός έχει αποκρουστικές πλευρές. Όπως, επίσης, είναι αρεστός επειδή έχει και μια κάποια κοινωνική διάσταση, η οποία στα μάτια του πληθυσμού φαίνεται σημαντική, εξ αιτίας της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους και του ίδιου του κρατικού μηχανισμού, ως μηχανισμού ασφαλείας. (Η Αριστερά, που, παλαιά, διακρινόταν για τα κοινωνικά δίκτυα που ανέπτυσσε, σε τέτοιες συνθήκες, είναι, κυριολεκτικά, ανύπαρκτη και με δεδομένη την απαίτηση της τρόϊκας για τις περικοπές των προϋπολογισμών των δήμων και την κατάρρευση των κοινωνικών δικτύων, που έχει η τοπική αυτοδιοίκηση, το πρόβλημα θα ενταθεί. Και επειδή η κοινωνία απεχθάνεται το κενό, η "Χρυσή Αυγή" θα έχει μια πολύ καλή ευκαιρία για να καλύψει αυτό το κενό. Και φυσικά, θα κάνει ό,τι μπορεί, για να το καλύψει).
7) Όλα αυτά, θα της φέρουν (και προφανώς θα της έχουν ήδη φέρει) και πρόσβαση σε σημαντική ιδιωτική χρηματοδότηση και αυτό θα φουσκώσει, ακόμα περισσότερο, τα πανιά της και την εκλογική και την κοινωνική της επιρροή.
Αυτή είναι η αλήθεια, με την "Χρυσή Αυγή". Έχει "λαμπρό" μέλλον μπροστά της, αν σταθεί ικανή να εκμεταλλευθεί τις περιστάσεις. Και θα το πράξει - εκτός αν η ηγεσία της αποτελείται από ηλίθιους (δεν φαίνονται, για κάτι τέτοιο, μάλλον άπειροι είναι), ή από πράκτορες εντόπιων ή/και ξένων μυστικών υπηρεσιών (αυτό δεν το γνωρίζω, αλλά και πάλι επικίνδυνο είναι).
Και φυσικά, όλα αυτά είναι προϊόν των πολιτικών επιλογών των "ευρωπαϊστών" μας, αφού πριν από τις μοιραίες βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, η "Χρυσή Αυγή" ήταν, πρακτικώς, ανύπαρκτη. Και όπως προκύπτει, εκ του αποτελέσματος, η παρουσία της και η ραγδαία ενδυνάμωσή της είναι φαινόμενα, που γέννησε η εμμονή της πανικόβλητης "ευρωπαϊστικής" πολιτικοοικονομικής ελίτ να υπακούει στα κελεύσματα της γερμανικής πολιτικής ελίτ, των δανειστών, της ευρωγραφειοκρατίας και της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας.
Χωρίς αυτές τις πολιτικές, η "Χρυσή Αυγή" θα έμενε ένα περιθωριακό γκρουπούσκουλο.
Και όσο ακολουθούνται αυτές οι πολιτικές, τόσο η "Χρυσή Αυγή" θα δυναμώνει.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος κορυφή της κοινωνιολογικής επιστήμης, για να αντιληφθεί το αυτονόητο.
Πιστεύω ότι αυτή την κατάσταση κάποιοι, μέσα στην ΔΗΜΑΡ, την βλέπουν και γι' αυτό και οι τελευταίες κινήσεις πανικού, με τις "απειλές" του κ. Θεόδωρου Μαργαρίτη - ο οποίος, άλλωστε, ήταν και ο πιο ακατάλληλος να τις εκτοξεύσει -, προς τον Σαμαρά, ο οποίος θα γράψει τις απειλές αυτές στα παλαιότερα των υποδημάτων του, απαντώντας, προφανώς, ότι, εάν η ΔΗΜΑΡ θέλει να τον ρίξει, ας τον ρίξει. (Θα το πράξει αυτό η ΔΗΜΑΡ; Όχι, βέβαια. Δεν θα το πράξει. Δυστυχώς, θα υπερασπιστεί το ευρώ και την ζώνη του, μέχρι το τέλος, αναλώμασι του ελληνικού πληθυσμού).
Καιρός, λοιπόν, να αλλάξουν πολιτική.
Όσον αφορά την ΔΗΜΑΡ, θα ήταν ευχής έργο να πηδήσει από το καράβι της συγκυβέρνησης Σαμαρά, όπως έπραξε ο Γιώργος Καρατζαφέρης, πηδώντας από το αντίστοιχο καράβι της συγκυβέρνησης Παπαδήμου. Η ΔΗΜΑΡ, όμως, δεν θα πράξει κάτι τέτοιο. Όχι, χωρίς να εξασφαλίσει ότι θα υπάρξει μια "ευρωπαϊστική" εναλλακτική λύση, στην θέση της κυβέρνησης Σαμαρά. Και αυτό θα το πράξει, λόγω της δογματικής ιδεολογικής της προσήλωσης στο ιδεοληπτικό μόρφωμα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού". Όσο αυτή η "ευρωπαϊστική" εναλλακτική λύση δεν υπάρχει, η ΔΗΜΑΡ θα μένει πιστή στην παρούσα κυβέρνηση, παρά τις όποιες απώλειές της και παρά την κοινωνική και την πολιτική της κονιορτοποίηση, στην οποία, άλλωστε, είναι, ιστορικά, εθισμένη, αφού πάντοτε ήταν ένα ευρωσταλινικό σεκταριστικό γκρουπούσκουλο, το οποίο απεχθάνονταν τις ευρύτερες λαϊκές και κοινωνικές συσσωματώσεις, απέναντι στις οποίες κρατούσε και επεδείκνυε, πάντοτε, μια ελιτιστική στάση και συμπεριφορά, ως γέννημα του σεκταριστή ιδεολογικού της πατέρα - περί του Λεωνίδα Κύρκου ο λόγος.
Δεν έχει, λοιπόν, να χάσει πολλά πράγματα, επιδεικνύοντας την παραδοσιακή περιφρόνηση, που επεδείκνυε, πάντοτε, απέναντι στα πολυπληθή κοινωνικά σύνολα. Απλώς, θα γυρίσει, πάλι, σε αυτά που ξέρει από το όχι και τόσο μακρυνό παρελθόν της. Στην κοινωνική και την πολιτική απομόνωσή της, κλαίγοντας την μοίρα της και το κακό ριζικό της.
Και ρίχνοντας, φυσικά, τα βάρη στους άλλους...
Παναγιώτης Πιπινέλης : Ο ακραία συντηρητικός πολιτικός, που διετέλεσε και βραχύβιος κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός της ΕΡΕ το 1963 καθιέρωσε το Επίδομα Θερινών Διακοπών, για τους εργαζομένους. Το 2010 ο σοσιαλιστής ΓΑΠ το κατακρεούργησε, ενώ η αριστεροδεξιά κυβέρνηση των Αντώνη Σαμαρά - Ευάγγελου Βενιζέλου - Φώτη Κουβέλη προσανατολίζεται να το καταργήσει. Είναι δυνατόν, μετά από αυτές τις εξελίξεις, να υπάρχουν άνθρωποι που να διερωτώνται, γιατί ανεβαίνει η επιρροή της "Χρυσής Αυγής" και να μην συνδέουν αυτή την άνοδο με την ολέθρια πολιτική των "ευρωπαϊστών";
Οι συγκυβερνώντες, μάλιστα, είναι πίσω και από την δεξιά του 1960. Εκείνη η δεξιά - κακά τα ψέματα - και σχέδιο είχε και τις βάσεις του κοινωνικού κράτους έθεσε. Π.χ. Ποιός θυμάται ότι στην Ελλάδα το Επίδομα Θερινών Διακοπών στους εργαζομένους το καθιέρωσε το 1963 η βραχύβια κυβέρνηση του Παναγιώτη Πιπινέλη (του ακροδεξιού στελέχους της ΕΡΕ, που διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το οποίο στέλεχος, αργότερα, έγινε υπουργός Εξωτερικών του Γεώργιου Παπαδόπουλου και της χούντας του). Αυτό το Επίδομα Θερινών Διακοπών το πετσόκοψε ο οπαδός του λουξεμπουργκιανού συνθήματος "Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" Γιώργος Παπανδρέου και φιλοδοξεί να το εξαφανίσει από προσώπου γης η αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση των Αντώνη Σαμαρά - Ευάγγελου Βενιζέλου - Φώτη Κουβέλη.
Αρεστόν, ή όχι, αυτή είναι η αλήθεια.
Όσον αφορά τις "προσωπικότητες", που στήριξε ο κυρ-Φώτης, όλοι και όλες τους είναι, "πιάσε τον έναν και χτύπα τον άλλον". Τι να πει κάποιος για το "μανιτάκι με τα σπίρτα"; Μια ζωή κομπλεξικό ήταν. Ένας πρώην αριστεριστής, με πολύν μισανθρωπισμό, αφού ουδείς τον έπαιρνε στα σοβαρά και ο οποίος στην διαδρομή του βίου του μπέρδεψε τον διεθνισμό με τον κοσμοπολιτισμό και την ορθή ιδέα της ενότητας των λαών της Ευρώπης, με την Ε.Ε. - και ακόμα χειρότερα - με την ευρωζώνη, για να καταντήσει αυτό που τώρα είναι. Δηλαδή ένας υπουργός μιας κυβέρνησης, υπό τον Αντώνη Σαμαρά, η οποία υλοποιεί, με όργανο τον ίδιο, όλα όσα το ίδιο το μανιτάκι διεκήρυσσε ότι βρίσκονται, εκτός των πλαισίων του ελληνικού συνταγματικού τόξου και των κανόνων του σύγχρονου Κράτους Δικαίου (και το οποίο μανιτάκι στην πορεία της ιστορικής του διαδρομής "ξέχασε" ότι αυτό το "Κράτος Δικαίου" είναι ένα αστικό κράτος δικαίου και όλες τις κοινωνικές και ταξικές συνεπαγωγές, που σέρνει μαζί της αυτή η συγκεκριμένη ιδιότητα του κράτους).
Τι να πει κάποιος για την "μουτσοπουλίνα", την κ. Σκοπούλη και τις αναθέσεις της σε φαρμακευτική εταιρία, που χρηματοδοτεί την επιστημονική έρευνα του συζύγου της;
Όσον αφορά τα ηγετικά στελέχη της ΔΗΜΑΡ, που συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να προχωρήσουν, από κοινού, τις κοοπτάτσιες, για την κατεδάφιση των όποιων ψηγμάτων των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων έχουν διασωθεί, μέχρι τώρα, από την κατοχική καταδυνάστευση, που υφίσταται η χώρα, από την τρόϊκα των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας, αυτοί παίζουν τον ρόλο του δουλικού υπηρέτη και του πιστού διεκπεραιωτή των εντολών των δανειστών και τούτο επειδή ούτε οι ίδιοι, ούτε οι αρχηγοί τους, ούτε τα κόμματά τους, έχουν κάποιο - έστω και βραχυπρόθεσμο, έστω και πρόχειρο - σχέδιο, για την ελληνική κοινωνία και τους προσανατολισμούς της.
Και ποιοί, άλλωστε, είναι οι διαπραγματευτές της ΔΗΜΑΡ;
Δημήτρης Χατζησωκράτης : Ο νεοσυντηρητικός ευρωσταλινικός διαπραγματευτής της ΔΗΜΑΡ και από τους βασικούς υπευθύνους για τα μέτρα που έρχονται.
Ο ένας είναι ο Δημήτρης Χατζησωκράτης, του οποίου τα τωρινά πεπραγμένα και πραττόμενα ήσαν και είναι - για μένα, που έχω παρακολουθήσει την πολιτική πορεία του ανδρός - είναι απολύτως αναμενόμενα. Πάντα νεοσυντηρητικός ήταν ο άνθρωπος και φυσικά ένα κλασσικό στέλεχος της κομματικής και της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας του χώρου, θιασώτης του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", με τον ίδιο φανατισμό, που οι άλλοι ήσαν οπαδοί του "υπαρκτού σοσιαλισμού". Είναι, δηλαδή ένας αντεστραμένος κνίτης, που, ως τυπικός ευρωσταλινικός, για χάρη του δόγματος και της υπαρκτής υλοποίησης αυτού του δόγματος, όπως αυτό εκφράζεται από το ευρώ και την ευρωζώνη, αποδέχεται, πλήρως και ομοθύμως, με τους συντρόφους του, τον κοινωνικό σφαγιασμό ενός ολόκληρου λαού και την ρίψη του στην πυρά, προκειμένου να διασωθεί και να δικαιωθεί το δόγμα, πάντοτε, φυσικά, εις βάρος των ανθρώπων και των κοινωνιών.
Όπως, ακριβώς, πράττουν, άλλωστε και οι πρώτοι διδάξαντες και σύντροφοί τους οι κληρονόμοι του μπερλινγκουερικού ευρωσταλινισμού στην γειτονική Ιταλία, στηρίζοντας την κυβέρνηση του Mario Monti και την πολιτική της, που σφαγιάζει τις εργασιακές και ευρύτερες κοινωνικές κατακτήσεις του ιταλικού λαού, ρίπτοντάς τον στην πυρά, για χάρη του ευρώ και της ζώνης του και για χάρη της ανεξαρτησίας της Ε.Κ.Τ. και εις εκτέλεσιν των εντολών της γερμανικής ελίτ, η οποία συμπεριφέρεται με μια αυτοκρατορική νοοτροπία, που πηγάζει από το γεγονός ότι θεωρεί την ευρωζώνη, ως την σύγχρονη "Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους".
Σάκης Παπαθανασίου : Ο νεοσυντηρητικός αριστερός "ευρωπαϊστής" και δεύτερος εκ των διαπραγματευτών της ΔΗΜΑΡ, με το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης Σαμαρά. Μαζί με τον Δημήτρη Χατζησωκράτη, στρώνουν τον δρόμο τον οποίον θα βαδίσει η "Χρυσή Αυγή" και στον οποίον στηρίζεται η ραγδαία εκλογική άνοδός της και η ογκούμενη κοινωνική της επιρροή...
Ο άλλος διαπραγματευτής, ο κ. Σάκης Παπαθανασίου, πίνει νερό στο όνομα του ευρώ και της ζώνης του. Και μαζί με τον κ. Φώτη Κουβέλη, όλοι αυτοί οι κληρονόμοι του σεκταριστικού πνεύματος, που άφησε πίσω του ο μακαρίτης Λεωνίδας Κύρκος, δηλώνουν καθαρά και ξάστερα, ότι το πρώτο μέλημά τους είναι να παραμείνει η χώρα στο ευρώ και την ζώνη του. Όλα τα άλλα είναι, γι' αυτούς, δευτερεύοντα και άνευ σημασίας. Ακόμη και αν ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός οδηγείται στην πλήρη εξαθλίωση, εξ αιτίας του καθεστώτος του σύγχρονου καθεστώτος της τοκογλυφικής πεονίας, στο οποίο έχει υπαχθεί η χώρα και ο πληθυσμός της. Όλα αυτά, τους είναι αδιάφορα, για χάρη της υλοποίησης του παλαιού ευρωσταλινικού δόγματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", έτσι, όπως αυτό συγκεκριμενοποιείται με την ευρωζώνη και την διάσωσή της - εις βάρος των λαών της, βεβαίως, βεβαίως.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα, που δημιούργησαν οι "ευρωπαϊστές" μας, έχοντας ξεχάσει και αφήσει στην άκρη, την όποια κλασσική μαρξιστική παιδεία είχαν και έχοντας λησμονήσει και τα ίδια τα διδάγματα της κοινής ιστορικής πείρας, κατάφεραν να εκκολάψουν και να αναστήσουν μια σύγχρονη εκδοχή του παλαιού ναζιστικού φαινομένου, όπως, άλλωστε, ήταν αναμενόμενο, για κάθε απροκατάληπτο και ψύχραιμο παρατηρητή, ότι θα συμβεί, ως αποτέλεσμα των δογματικών, σεκταριστικών και βολονταριστικών πολιτικών εμμονών τους, τις οποίες μετασχημάτισαν σε εφαρμοστέες πολιτικές.
Αν δεν προσέξουν, το γέννημά τους αυτό, θα τους καταπιεί αμάσητους. Και δυστυχώς, όχι μόνον αυτούς. Και πολύ φοβάμαι ότι είναι τόσο τυφλωμένοι από τον μισαλλόδοξο φανατισμό τους και από την απελπιστική κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει, ώστε δεν θα προσέξουν. Αν και έχουν τα χρονικά περιθώρια για να αποφύγουν αυτό το τεράστιο σφάλμα.
Και ναι μεν τα χρονικά περιθώρια, για να αποφύγουν το σφάλμα, τα έχουν. Δεν έχουν, όμως, την απαιτούμενη ψυχραιμία και νηφαλιότητα...
Είναι τόσο πανικόβλητοι και αποπροσανατολισμένοι, που πολλοί από αυτούς θεωρούν, μέσα στην μαύρη απελπισία τους, ότι τα τωρινά μέτρα δικαιολογούνται, επειδή δεν έγινε π.χ. η ασφαλιστική "μεταρρύθμιση" των Σημίτη - Γιαννίτση! Δεν είναι την μη πραγματοποιηθείσα "ασφαλιστική μεταρρύθμιση" (ποια "μεταρρύθμιση", δηλαδή, περί αντιμεταρρύθμισης επρόκειτο), που πληρώνουμε τώρα.
Την είσοδο της χώρας στο ευρώ και την ζώνη του είναι, που πληρώνουμε.
Αλλά, πού να το καταλάβουν αυτό οι "ευρωπαϊστές" μας. Αν το καταλάβαιναν, άλλωστε, δεν θα ήσαν "ευρωπαϊστές". Όταν θα παύσουν να είναι ο εαυτός τους (όταν, δηλαδή καταστούν, έστω και ελάχιστα ψύχραιμοι) θα το καταλάβουν.
(Καλόν θα ήταν, επίσης, να γίνουν, έστω και ελάχιστα, επιμελείς, δίνοντας ένα τέλος σε αυτήν την ακατάπαυστη πνευματική τεμπελιά που επιδεικνύουν και την οποία οι ίδιοι, με πολλήν ευήθεια, θεωρούν ως ... σοφία).
Λένε, π.χ. ότι το ελληνικό κράτος είναι υπερτροφικό. Γνωρίζουν, για ποιό πράγμα μιλάνε και ξέρουν το τι εννοούν, ισχυριζόμενοι αυτό που λένε, ή απλώς, πετάνε μια κουφή στον αέρα, για το θεαθήναι και για να έχουν να λένε, πως κάτι είπαν;
Αυτό που βλέπουν είναι ότι έρχονται οι τίτλοι τέλους.
Μόνο που είναι οι τίτλοι του δικού τους τέλους. (Του πολιτικού και κοινωνικού τους τέλους, εννοείται)...
Το έχουν αντιληφθεί, αλλά καμώνονται τους ανήξερους, προκειμένου να καταλαγιάσουν τον ολοένα και διογκούμενο πανικό τους και για να μην τους πάρουν χαμπάρι (λες και οι άλλοι τρώνε κουτόχορτο).
Δεν ωφελεί. Τους έχουν πάρει χαμπάρι. Και απ' ό,τι φαίνεται, η απάντηση της κοινωνίας δεν θα είναι καθόλου κολακευτική, για αυτούς.
Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος. Πριν 90 χρόνια, σαν τούτες τις ημέρες, είχε ένα φρικτό τέλος, όταν οδηγήθηκε στα χέρια του τουρκικού πλήθους, ύστερα από την κατάληψη της Σμύρνης από τον στρατό του Κεμάλ. Ελπίζω ότι η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική, που ακολουθούν οι εντόπιοι "ευρωπαϊστές", δεν θα οδηγήσει την ελληνική κοινωνία της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, σε μια ανάλογη συμπεριφορά. (Αν και για κάτι τέτοιο δεν υπάρχει καμμία εγγύηση)...
(Φαντάζομαι, μέρες του Σεπτεμβρίου, που είναι, ένα απόκοσμο σκηνικό, 90 χρόνια πριν, ένα περιστατικό στην Σμύρνη, την εποχή του "συνωστισμού". Όταν οι τσέτες, μέσα σε αυτόν τον "συνωστισμό", συνέλαβαν τον μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο και τον παρουσίασαν στον Νουρεντίν πασά, αυτός είπε στον αιχμάλωτο ορθόδοξο ιεράρχη ότι το τουρκικό κράτος τον έχει καταδικάσει σε θάνατο, για εσχάτη προδοσία, λόγω της δράσης του, υπέρ του ελληνικού στρατού κατοχής και του ελληνικού κράτους, από την εποχή που η έδρα της κυβέρνησης ήταν στην Άγκυρα και ότι την τύχη του θα την έκρινε ο τουρκικός λαός της Σμύρνης. Έτσι ο Νουρεντίν απευθύνθηκε στο πλήθος των Τούρκων - μαχητών και πολιτών -, που ήταν έξω από το προσωρινό κτίριο της τουρκικής διοίκησης στην Σμύρνη, στο οποίο πλήθος παρέδωσε τον Χρυσόστομο, λέγοντας : "Αν ο άνθρωπος αυτός σας έκανε καλό, να του το ανταποδώσετε. Αν σας έβλαψε, να τον βλάψετε". Η τύχη του Χρυσόστομου είναι γνωστή, αφού, φυσικά, ως μητροπολίτης του ελληνικού πληθυσμού της Σμύρνης, ό,τι και αν είχε κάνει, ήταν αδύνατο να θεωρηθεί, από τους συγκεντρωμένους Τούρκους - Σμυρνιούς και άλλους - ότι οι πράξεις του δεν ήσαν βλαπτικές για τον τουρκικό πληθυσμό. Γι' αυτό και τον διαπόμπευσαν, του έβγαλαν τα μάτια και τον ξύρισαν, κόβοντάς του, μαζί με τα γένια και το πρόσωπο. Την λύτρωση, τελικά, την έδωσε στον Χρυσόστομο ένας τουρκοκρητικός, που στο τέλος της όλης διαδικασίας αναγνώρισε τον, κυριολεκτικά, αγνώριστο μακαριστό μητροπολίτη Σμύρνης και τον σκότωσε με έναν πυροβολισμό, προφανώς για να τον απαλλάξει από την συνέχιση ενός αχρείαστου μαρτυρίου. Ελπίζω, μόνον, σήμερα, η ελληνική κοινωνία να μην φθάσει σε μια τέτοια κατάσταση εξαχρείωσης των ηθών και των ανθρώπινων συμπεριφορών. Αν και αυτό δεν είναι καθόλου απίθανο)...
Ψυχραιμία, λοιπόν και νηφαλιότητα. Ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος...
Όλα αυτά έχουν να κάνουν με την ενσωμάτωση των αριστερών "ευρωπαϊστών" (των ευρωσταλινικών) στο κατεστημένο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον, που αναπτύχθηκε, μετά την μεταπολίτευση. Το να έχει κάποιος γίνει, μέσα στο διάβα της ζωής του καπιταλιστής (κάτι που δεν είναι κακό - το αντίθετο μάλιστα), δεν σημαίνει ότι έχει παύσει να είναι και να παραμένει πεπαιδευμένος, ως κνίτης (κάτι που είναι κακό - και πολύ μάλιστα). Απλώς, άλλαξε σημαία, μεταπηδώντας από την φανατική υπεράσπιση του ενός "υπαρκτού" (σοσιαλισμού), στην ομοίως φανατική υπεράσπιση του άλλου "υπαρκτού" (ευρωπαϊσμού). Το περιεχόμενο του φαινομένου δεν αλλάζει. Ο κνίτης, ακόμα και αντεστραμένος, παραμένει κνίτης, ακριβώς επειδή είναι πεπαιδευμένος, ως κνίτης.
Γι' αυτό, λοιπόν, η ψυχραιμία παραμένει, ως η πιο ενδεδειγμένη λύση. Δεν αποτελεί, βέβαια, από μόνη της λύση. Όμως, βοηθάει στην εξεύρεση της λύσης, επειδή βασικό στοιχείο της ψυχραιμίας είναι η νηφαλιότητα. Και της νηφαλιότητας, κυρίαρχο συστατικό είναι το καθαρό μυαλό, το οποίο επιτρέπει την δημιουργία του απαραίτητου περιβάλλοντος, για την λήψη των ορθών αποφάσεων.
Άλλωστε, η ψυχραιμία είναι και ο πιο καλός βοηθός, για την αντιμετώπιση της τωρινής κακής και απογοητευτικής κατάστασης, όταν μετά την πτώση του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και εκεί που, επιτέλους, ο κνίτης έχοντας αντιστρέψει τον εαυτό του, πίστεψε ότι βρίσκεται στην σωστή πλευρά της Ιστορίας, βρίσκεται, ξαφνικά και από το πουθενά, μπροστά και σε μια σε slow motion πτώση και του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού".
Γι' αυτό η ψυχραιμία είναι απαραίτητη, τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά...
(Το παραπάνω κείμενο έχει βασιστεί σε σχόλιά μου, που έγιναν στα πλαίσια γόνιμων συζητήσεων στα άρθρα : "Η αρχή του τέλους" http://htsoukas.blogspot.com/2012/05/blog-post_08.html , "Ποιόν τρομάζει η σύνταξη στα 67;" http://aristeristrouthokamilos.blogspot.gr/2012/09/67.html και "Αλλάζει το κλίμα" http://mhmadas.blogspot.gr/2012/09/blog-post_3534.html ).
Σχόλια