Ο "παντοδύναμος" Αντωνάκης (που θα πάει άκλαυτος), οι καμικάζι του ευρώ και η κακή τους μοίρα. (Ένα καυστικό κείμενο που έκοψε η λογοκρισία των σαμαροφυλάκων του ANTINEWS).
Ο Αντωνάκης ο Σαμαράς και οι άλλοι δύο καμικάζι του ευρώ είναι, απολύτως, διατεθειμένοι να χορέψουν τον χορό του Ζαλόγγου, προκειμένου να σώσουν αυτό το νόμισμα και την ζώνη του, που είναι εργαλεία του κυρίαρχου γερμανικού εθνικισμού, της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και της κοσμοπολιτικής ευρωπαϊκής πολιτικοοικονομικής ελίτ. Δικαίωμά τους να πράξουν ό,τι θέλουν και να εξαφανισθούν από προσώπου γης, αυτοί και τα κόμματά τους, μαζί με τις αδηφάγες κομματικές νομενκλατούρες τους. Αυτό είναι, εντελώς, αδιάφορο για την χώρα και τον πληθυσμό της. Το πρόβλημα είναι ότι μαζί τους έχουν σκοπό να πάρουν στον τάφο τους και την ελληνική κοινωνία, την οποία σκοπεύουν να μετατρέψουν σε μια αποικιοκρατούμενη κοινωνία αφρικανικού τύπου, να την υποτάξουν, σε ένα καθεστώς μιας μοντέρνας πεονικής δουλοπαροικίας και να την θυσιάσουν προς χάρη της σωτηρίας του ευρώ και της ζώνης του, ως μιας ζώνης σκληρού νομίσματος. Το έργο, που έχουν να φέρουν εις πέρας, είναι, ομολογουμένως, ηράκλειο και ως εκ τούτου, οι πιθανότητες είναι εναντίον τους, παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι και τα κόμματά τους δεν πρόκειται να επιβιώσουν και θα ρευστοποιηθούν, μέχρι σημείου βρασμού και πλήρους εξατμίσεως. Αλλά, η αποτυχία της επίτευξης των στόχων, στους οποίους αποσκοπούν και στην υλοποίηση των οποίων έχουν στρατευθεί, δεν θα έλθει από μόνη της, ούτε και θα συμβεί, έτσι και αλλιώς, με μια αυτόματη διαδικασία. Το έργο, που έχουν αναλάβει να φέρουν, εις πέρας, για να μην μπορέσει να πραγματοποιηθεί, χρειάζεται και την παρέμβαση του παράγοντα της ελληνικής κοινωνίας, η οποία, σε τελική ανάλυση, είναι η μόνη που μπορεί να ανακόψει και να αποτρέψει την υλοποίησή του, ακριβώς, επειδή η διεκπεραίωσή του την οδηγεί στην ολοκλήρωση της εξελισσόμενης, ήδη, ανθρωπιστικής καταστροφής, που λαμβάνει σάρκα και οστά. Και απ' ό,τι φαίνεται, η ελληνική κοινωνία δεν είναι διατεθειμένη να επιτρέψει την υλοποίηση των σκοπών και των στόχων ενός έργου, το οποίο την οδηγεί στον μετασχηματισμό της σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης, που, μέσα στις καινούργιες, μοντέρνες και πρωτοφανείς συνθήκες ενός καθεστώτος νομισματικής ζώνης, η οποία τελεί, υπό μια παρατεταμένη, εμβαθυνόμενη και απροσδιορίστου λήξεως οικονομική κρίση, θυμίζει ένα σύγχρονο Άουσβιτς. Αλλά. σε τέτοια ζητήματα, που έχουν να κάνουν με την κοινωνική δυναμική, οι προβλέψεις έχουν, πάντοτε, ένα βαθμό επισφάλειας και ως εκ τούτου, η αντίδραση της κοινωνίας δεν είναι, εξ ορισμού, εξασφαλισμένη, ούτε υπάρχει κάποιο μοντέλο - μαθηματικό, ή άλλο -, το οποίο να την εξασφαλίζει. Ως, εκ τούτου, η διεκπεραίωση του τιτάνιου έργου, που έχουν να εκτελέσουν οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι, δεν μπορεί να αποκλειστεί. Η διεκπεραίωση αυτή είναι σχεδόν ακατόρθωτη, έχει όλες τις πιθανότητες εναντίον της, αλλά δεν μπορεί να αποκλειστεί. Αλλά, οποιαδήποτε και αν είναι η τύχη του ηράκλειου αυτού έργου, είτε η υλοποίησή του επιτευχθεί, είτε όχι, η οποιαδήποτε θετική, ή αρνητική, εξέλιξη δεν θα επηρεάσει την τύχη και των τριών εντόπιων κυβερνητικών ταλιμπάν του ευρώ και της ζώνης του. Και για τους τρεις καμικάζι, η τύχη τους είναι δεδομένη και ο πολιτικός τους τάφος θα είναι κοινός. Ιδιαίτερα, για τον Αντώνη Σαμαρά ο δρόμος αυτός αποτελεί μονόδρομο, παρά την εικόνα του "παντοδύναμου", που προσπαθούν να του προσδώσουν οι θλιβεροί σύγχρονοι γερμανοτσολιάδες των κομματικών γραφείων της Συγγρού, των υπογείων του Μαξίμου και του γραπτού και του ηλεκτρονικού τύπου, σαν τους μοσχαναθρεμμένους κολαούζους του στο ANTINEWS, που είχαν το θράσος να το παίζουν (και κάποιοι ακόμα καμώνονται ότι είναι) αντιμνημονιακοί. Υστερα, μάλιστα, από την "θριαμβευτική" νίκη του Μανώλη Κεφαλογιάννη, επί του Νικήτα Κακλαμάνη, στην ψηφοφορία για την εκλογή νέου γραμματέα της Νέας Δημοκρατίας, τα πράγματα, που έχουν να κάνουν με την μέλλουσα, αλλά, οπωσδήποτε, επερχόμενη εξευτελιστική αποκαθήλωση του Αντωνάκη, καθίστανται, πλέον, σαφή, παρά το δημοσιογραφικό ρετουσάρισμα, που γίνεται από τα ΜΜΕ, που τον στηρίζουν. Δεν είναι μόνο ότι ο Κακλαμάνης, ως αντίπαλος του υποψηφίου, που υπέδειξε ο αρχηγός, πήρε 186 ψήφους (οι οποίοι δεν είναι καθόλου λίγοι - αντίθετα, είναι πολλοί, μα πάρα πολλοί), έναντι 301 του Κεφαλογιάννη. Το κύριο γεγονός είναι ότι αυτό συνέβη σε ένα διαλυμένο κόμμα και σε μια περίοδο, όπου ο αρχηγός θα έπρεπε να βρίσκεται στο απόγειο της δύναμής του και δεν έχει αντίπαλο, όχι γιατί είναι παντοδύναμος, αλλά επειδή ουδείς επιθυμεί να βρίσκεται, υπό τις παρούσες συνθήκες, στην θέση του αρχηγού της Ν.Δ. Και αν στο "απόγειο της δύναμης" του αρχηγού ο Κακλαμάνης καταφέρνει, σε μια κρίσιμη κομματική ψηφοφορία, σαν αυτήν, για την εκλογή γραμματέα του κόμματος, να παίρνει 186 ψήφους, τότε μπορούμε να καταλάβουμε το τι θα συμβεί, όταν αυτή η (κακήν-κακώς κατασκευασμένη) "παντοδυναμία" του αρχηγού (που, ήδη, καταρρέει - τρομάρα του) θα αρχίσει να μην μπορεί να κρύψει την, ήδη, υφιστάμενη πραγματικότητα της απόλυτης αδυναμίας του Αντωνάκη του πολιτευόμενου (για να θυμηθούμε και την παλαιά, αλλά εξαιρετική ελληνική ταινία της δεκαετίας του 1950, όπου ο πολύ καλός ηθοποιός, ο μακαρίτης, πλέον, Βύρων Πάλλης, παίζει τον ρόλο του - διαρκώς, αποτυγχάνοντος να εκλεγεί - Θανασάκη του πολιτευόμενου). Το γέλιο, που έχει να πέσει, θα είναι πηγαίο και άφθονο. Και φυσικά, δεν θα αργήσει. Καλομελέτα και έρχεται...
"Κοιμάστε τον ύπνο του δικαίου, αγαπητοί φίλοι και προσπαθείτε να σώσετε μια χαμένη υπόθεση.
Άκλαυτος θα πάει ο … ‘‘παντοδύναμος’’ Αντωνάκης. Στην επερχόμενη πολιτική κηδεία του υποτακτικού της Μέρκελ δεν θα παρευρεθεί ούτε η κ. Γεωργία, που τόσο πολύ τον κανάκεψε στα χρόνια της πολιτικής ερήμου, που διέβη από το 1996 μέχρι το 2007. Η τύχη του θα είναι η ίδια (ή και χειρότερη), με εκείνη του παλαιού του συγκάτοικου. Ελπίζω, μόνο, να μην είναι χειρότερη. Αν και θα του άξιζε, μια τέτοια εξέλιξη. Και τούτο επειδή ο συγκάτοικός του υπήρξε και παραμένει βλάξ, ενώ ο ίδιος δεν έχει (και δεν μπορεί να επικαλεστεί) το ευεργέτημα της βλακείας – ή της άγνοιας.
Ήδη, η κοινωνία τον αντιμετωπίζει, όπως ακριβώς είναι. Σαν έναν αποσυνάγωγο ξεπουληματία, που μεταχειρίστηκε, όπως και ο παλαιός του συγκάτοικος, ως εργαλείο, την πολιτική απάτη, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των τοκογλύφων δανειστών του ελληνικού κράτους.
Και γι' αυτήν την αντιπατριωτική και ανοικτά προδοτική του στάση θα έλθει (αργά, ή γρήγορα - και απ' ό,τι φαίνεται, αυτό θα συμβεί, μάλλον, γρήγορα) η εποχή της λογοδοσίας (του "λόγον διδόναι") και για τον ίδιο και για τον "χουβαρδά", που έχει διορίσει - προφανώς, μετά από υπόδειξη των τοκογλύφων, που πραγματικά διοικούν την χώρα, έχοντας τον ίδιο ως κολαούζο τους -, ως υπουργό Οικονομικών, ενώπιον του εκλογικού σώματος και του ελληνικού λαού.
Ανάλογη τύχη περιμένει και το κόμμα του, το οποίο και αυτό θα έχει ακολουθήσει την τύχη του ιδίου και η τύχη αυτή θα είναι ίδια και χειρότερη από την τύχη του κόμματος του συγκατοίκου του.
Μπορεί τα ελάχιστα κομματόσκυλα, που του απέμειναν και θέλουν να γλύψουν και το τελευταίο κοκαλάκι από το πτώμα της χώρας μας, να αδιαφορούν, γι' αυτή την κατάσταση. Κάποια από αυτά, μάλιστα, εθελετυφλώντας, ίσως και να μην θέλουν να την δουν. Αλλά, ούτε αυτά, ούτε εκείνος θα καταφέρουν να την αποφύγουν και θα υποστούν τα, εκ του νόμου, επίχειρα των πράξεών τους.
Ο καιρός γαρ εγγύς..."
Το κείμενο αυτό στάλθηκε, στις 31/8/2012, σαν σχόλιο, στο άρθρο, που δημοσιεύτηκε στο μπλογκ "ANTINEWS", με τίτλο : "Πως ο Κακλαμάνης κατάφερε να επιβεβαιώσει…την παντοδυναμία Σαμαρά στη ΝΔ" http://www.antinews.gr/2012/08/31/177048/ . Στην αρχή το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε, ως σχόλιο, αλλά, μετά από λίγο, διαγράφτηκε από τους υπεύθυνους του μπλογκ. Προφανώς, δεν τους άρεσε. Πρόβλημά τους.
Μετά την διαγραφή του σχολίου, τους έστειλα νέο σχόλιο, στο οποίο τους έγραφα ότι, αν είχαν φιλότιμο, δεν θα έκαναν όσα έκαναν, ότι δεν πειράζει που διέγραψαν το σχόλιο αυτό, αφού αυτοί είναι εκείνοι, που έχαναν από την ενέργειά τους αυτή και ότι όλοι μας θα κριθούμε, για όσα πράττουμε.
Φυσικά και αυτό το δεύτερο σχόλιο δεν το δημοσίευσαν. (Και δεν με εξέπληξαν καθόλου, γι' αυτό)...
Σχόλια