Ελλάδα και ευρωζώνη : Οι συνθήκες και οι προϋποθέσεις μιας ανεπιθύμητης επαναδιαπραγμάτευσης. (Ο Γιάννης Στουρνάρας, ως κλασσικό αντιπαράδειγμα διαπραγματευτή και οι παραεπιστημονικές αναλύσεις του στην υπηρεσία του Μνημονίου).

Με τον Γιάννη Στουρνάρα στην θέση του υπουργού Οικονομικών, κάθε επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού Μνημονίου καθίσταται, ως έννοια και ως περιεχόμενο, αδύνατη και ασύμβατη, με την πραγματικότητα, δεδομένου του γεγονότος ότι ο εικονιζόμενος (πέρα από το ότι είναι, ως μέλος του στενού κύκλου της ομάδας του Κώστα Σημίτη, ένας από τους κύριους υπεύθυνους για την καταστροφική στρατηγική επιλογή της εντόπιας βλαχομπαρόκ "ευρωπαϊστικής"/κοσμοπολιτικής ελίτ, που αφορά την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη) είναι και ένας από τους ένθερμους θιασώτες και συντάκτες των δύο Μνημονίων, που επέβαλαν στην χώρα μας οι ξένοι δανειστές. Ο κ. Γιάννης Στουρνάρας, μάλιστα είναι (δια του ΙΟΒΕ και τις τερατολόγες ψευδολογίες, που μέσω αυτού του οργάνου του ΣΕΒ έχει εξαπολύσει, παρουσιάζοντάς τες, ως "επιστημονικές" αναλύσεις - πρέπει να είσαι, κυριολεκτικά ... Στουρνάρας, για να αρνείσαι το πασιφανές, ότι δηλαδή το ευρώ, ως σκληρό νόμισμα, έβλαψε την χώρα και να αποσιωπάς ότι η νομισματική πολιτική, που είναι, μαζί με την δημοσιονομική και την εισοδηματική πολιτική, ένας από τους τρεις πυλώνες άσκησης οικονομικής πολιτικής δεν μπορεί να ασκηθεί, σε εθνικό επίπεδο, με αποτέλεσμα την τρέχουσα καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας, όπως και των άλλων οικονομιών της ευρωζώνης και μάλιστα πρέπει να είσαι δύο φορές ... Στουρνάρας, για να αποδίδεις αυτήν την καταβαράθρωση στην ύπαρξη των ... κλειστών επαγγελμάτων, η απελευθέρωση των οποίων υποτίθεται ότι θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη, σύμφωνα με τις - στρατευμένες στην υπηρεσία των συμφερόντων των μεγαλοαστών εργοδοτών και των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας - παρεπιστημονικές "αναλύσεις" του νέου υποψήφιου υπουργού Οικονομικών, ο οποίος και αυτός δεν έχει ακόμα, ορκισθεί και δεν έχει αναλάβει, επισήμως, την θέση αυτή. Ακόμη, θα πρέπει να είσαι τρεις φορές ... Στουρνάρας, για να διαπραγματεύεσαι, επί Σημίτη, την ισοτιμία της δραχμής,  με το ευρώ και να καταλήγεις, αποδεχόμενος την ισοτιμία των 340,75 δραχμών, προς 1 ευρώ, όπως έπραξε ο εν λόγω καταστροφέας του τόπου, κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων, πριν η Ελλάδα ενταχθεί στην ευρωζώνη και εν όψει της ένταξής της, ως κεντρικός διαπραγματευτής της ελληνικής πλευράς) και ένας από τους επίσημους συνεργάτες της τρόϊκας των εκπροσώπων των δανειστών, στους οποίους γνώρισε πλείστα πράγματα, τα οποία εκείνοι αγνοούσαν και ιδίως, τα ενδότερα της ελληνικής πραγματικότητας στα ασφαλιστικά και εργασιακά θέματα, μαζί με όλον τον γνωστό δωσιλογικό κύκλο των εντόπιων νεοφιλελεύθερων και τους εκπροσώπους των εργοδοτών, οι οποίοι είδαν στο Μνημόνιο την χρυσή ευκαιρία της επβολής της δικής τους ατζέντας. Ως εκ τούτου, κάθε πιθανότητα επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου καθίσταται, εκ των πραγμάτων, ανύπαρκτη και οποιαδήποτε "βελτίωσή" του δεν θα αφορά τον ελληνικό πληθυσμό, αλλά την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δανειστών. Με την επιλογή του Γιάννη Στουρνάρα, ως νέου υπουργού Οικονομικών, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και οι άλλοι δύο εταίροι του στην κυβέρνηση (Ευάγγελος Βενιζέλος και Φώτης Κουβέλης) σηματοδότησαν το επίσημο τέλος κάθε έννοιας επαναδιαπραγμάτευσης του ελληνικού Μνημονίου, πριν καν αυτή ξεκινήσει και την υποταγή της συγκυβέρνησης των Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ στις επιθυμίες και στις επιδιώξεις των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας. Με δεδομένη αυτή την σκληρή και αδυσώπητη, για την ελληνική οικονομία και κοινωνία, πραγματικότητα, οι μόνες δυνατότητες που υπάρχουν για την αλλαγή της κατάστασης μπορούν να προέλθουν από τις πιέσεις στην κυβέρνηση, που θα ασκήσει (ή δεν θα ασκήσει) η ελληνική κοινωνία και από τις εξελίξεις στο μέτωπο της ευρωζώνης, οι οποίες δεν είναι καθόλου ευοίωνες, παρά τα, εσχάτως και για πολλοστή φορά, λεγόμενα παραμυθολογήματα...



Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές είναι απαραίτητη. Η ουσία του προβλήματος είναι το, πως και υπό ποίες συνθήκες, διαπραγματεύεσαι μαζί τους.


Και το να διαπραγματευθεί κάποιος, με τους δανειστές του, σημαίνει ότι πρέπει να έχει ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα, τα οποία είναι, εκ των ων ουκ άνευ, όσον αφορά αυτή την ίδια την διαδικασία της διαπραγμάτευσης.


Πρώτ' απ' όλα, πρέπει στην χώρα να έχει συγκροτηθεί μια ικανή διαπραγματευτική ομάδα, για να μπορέσει να διεξαγάγει μια, έστω στοιχειώδη διαπραγμάτευση. Και η νέα συγκυβέρνηση έχει αρχίσει να ομιλεί, για την συγκρότησή της, κυρίως, δια του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος θυμήθηκε την συγκρότησή της, μετά από - κάτι περισσότερο από - δύο χρόνια, από την έλευση της ουσιαστικής χρεωκοπίας της χώρας (η αφανής χρεωκοπία της άρχισε, με την ένταξή της στην ευρωζώνη και την υιοθέτηση του ευρώ, ως νομίσματος της χώρας) και αφού, προηγουμένως, δέσμευσαν, αυτός και οι κυβερνήσεις στις οποίες μετείχε, την χώρα, με τόσο επαχθείς υποχρεώσεις, οι οποίες είναι αβάστακτες και τις οποίες οι δανειστές (οι οποίοι, δολίως ενεργούντες, απέσπασαν αυτές τις δεσμευτικές υπογραφές των ΓΑΠ - Παπακωνσταντίνου - Βενιζέλου - Παπαδήμου - Σαμαρά κλπ) θεωρούν, ως προαπαιτούμενες και ειλημμένες υποχρεώσεις της χώρας, που πρέπει να υλοποιηθούν, για να προχωρήσει, περαιτέρω, η συζήτηση!!! Και μάλιστα, ο Βενιζέλος και οι συν αυτώ, απαιτούν και την συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει (ή λέει ότι έχει) άλλη διαπραγματευτική γραμμή!


Απαραίτητο, επίσης, είναι οι κατευθύνοντες και αυτοί που διενεργούν την διαπραγμάτευση να αντιληφθούν ότι οι δύο πλευρές της διαπραγμάτευσης (η Ελλάδα και οι δανειστές της, η πλειοψηφία των οποίων εμφανίζονται και ως εταίροι στην ευρωζώνη) έχουν αντιτιθέμενα και αντικρουόμενα συμφέροντα και ότι ο κάθε ένας από αυτούς θα κοιτάξει να προστατεύσει τα δικά του, εις βάρος του άλλου. Όσο και αν αυτό φαίνεται αυτονόητο, πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους μας, μέσα από την εμπειρία των τελευταίων δύο ετών, ότι δεν είναι, καθόλου, μα καθόλου, αυτονόητο. Και όχι μόνον αυτό, αλλά, όσο και αν κάτι τέτοιο φαίνεται απίστευτο, η ίδια η εμπειρία, που έχουμε όλοι αποκομίσει από τις εξελίξεις των δύο τελευταίων ετών, έχει αποδείξει ότι οι πλείστοι, εκ των Ελλήνων επισήμων συνομιλητών των δανειστών, θεωρούσαν ότι τα συμφέροντα της χώρας ταυτίζονται με αυτά των δανειστών, ή ότι "όταν ζητάς, όταν αιτείσαι, δεν μπορείς και να απαιτείς, ούτε να διαπραγματεύεσαι", όπως, ειλικρινέστατα και παραστατικότατα, δήλωσε δημόσια στην κρατική τηλεόραση ο τότε αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος, στα τέλη Απριλίου του 2010, όταν οι ΓΑΠ και Παπακωνσταντίνου είχαν υποβάλει το αίτημα, για την ένταξη της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης της Ε.Κ.Τ., της Comission και του Δ.Ν.Τ.


Όταν λοιπόν, ξεκινάς έτσι, ξεκινάς στραβά και φυσικά τα αποτελέσματα, για την χώρα, θα είναι ακόμα χειρότερα, διότι, απλούστατα, δεν υπάρχει κάποιος να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της, ενώ η άλλη πλευρά - αυτή των δανειστών - κατοχυρώνει, πλήρως, τα δικά της, εκμεταλλευόμενη την σύγχυση, γύρω από την ταυτότητα των συμφερόντων δανειζόμενου και δανειστών, που επικρατεί στον χώρο των εκπροσώπων του δανειζόμενου.


Πέρα από αυτά, πρέπει, ακόμη, οι κατευθύνοντες την διαπραγματευτική ομάδα και η ίδια η ομάδα να έχουν καταστρώσει ένα λεπτομερέστατο σχέδιο κεντρικής διαπραγμάτευσης, με διάφορες παραλλαγές και να έχουν, επίσης, καταστρώσει μια σειρά από εναλλακτικά σχέδια, για κάθε φάση της διαπραγμάτευσης και σε όλες τις εκδοχές της εξέλιξής της, λαμβανομένων υπόψη και της υπαρκτής πιθανότητας ασυμφωνίας, αδιεξόδου και αποτυχίας του συνόλου της διαπραγμάτευσης, καθιστώντας σαφέστατο το γεγονός ότι η ελληνική πλευρά δεν είναι δεδομένη, συζητεί για τα πάντα και είναι διατεθειμένη να πράξει τα πάντα, επισημαίνοντας και εννοώντας ότι αυτή η στάση δεν αποτελεί διαπραγματευτική μπλόφα, αλλά, άμεσα, υλοποιήσιμη πιθανότητα.


Αυτή η στάση, όμως, προϋποθέτει ότι η χώρα δεν κινείται εντός των πλαισίων των επιχειρημάτων και των συμφερόντων των δανειστών και δεν αποδέχεται τις τελικές θέσεις και το πλαίσιο διαπραγμάτευσης, που αυτοί επιθυμούν.


Αυτή την στάση, δυστυχώς, δεν την υιοθετεί η συγκυβέρνηση των Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, η οποία, παρά την ύπαρξη μιας σειράς από σωστές θέσεις, που εκφράζει στο εμφανιζόμενο, ως προγραμματικό πλαίσιο κυβερνητικής δράσης, τελικώς, οδηγείται στο να αποδεχθεί την επιχειρηματολογία, την εξυπηρέτηση των συμφερόντων και το διαπραγματευτικό πλαίσιο των δανειστών, διακηρύσσοντας ότι είναι σταθερή και δεδομένη η πολιτική της, για την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την ζώνη του. Αλλά όταν πηγαίνεις, με αυτή την θέση στην διαπραγμάτευση, τότε δεν κάνεις τίποτε περισσότερο από το να διακηρύσσεις ότι είσαι δεδομένος, για τους δανεστές σου, αφού αυτοί (κυρίως η Ε.Κ.Τ., όπως και η Comission και ατύπως, αλλά ουσιαστικά, το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών) προσδιορίζουν το τι θέλει και το τι δεν θέλει η ευρωζώνη, καθώς και το τι είναι και το πως ορίζεται η νομισματική πολιτική, γύρω από το ευρώ.


Από εκεί και πέρα, η όποια διαπραγμάτευση χάνει το ουσιαστικό περιεχόμενό της και μεταπίπτει σε ζητιανιά, καθιστώντας την χώρα περίγελω των δανειστών και της υφηλίου ολόκληρης. Και αυτό είναι το λιγότερο. Και είναι το λιγότερο, διότι το περισσότερο και χείριστο όλων είναι ότι η χώρα μετατρέπεται σε μια μπανανία, η οποία διοικείται από ένα ετεροκαθοριζόμενο καθεστώς μιας σύγχρονης δουλοπαροικίας, μιας πεονίας, η οποία δένει στα δεσμά της πολλές γενεές Ελλήνων.


Και δυστυχώς, το διαπραγματευτικό πλαίσιο, που προκύπτει από το εμφανιζόμενο, ως συμφωνημένο, κυβερνητικό πρόγραμμα των Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ οδηγεί σε μια τέτοια εξέλιξη, αφού καθιστά δεδομένη την χώρα, για τους δανειστές της (οι οποίοι είναι φυσικό να θέλουν να πάρουν πίσω αυτά, που θεωρούν, ως χρεωστούμενα χρήματά τους και να βάζουν στο τραπέζι χίλιες δυό προφάσεις, για να πιέσουν, προκειμένου να γίνει αυτό που αυτοί επιθυμούν).


Μακάρι να κάνω λάθος και η συγκυβέρνηση να έχει - ή να προετοιμάζει - ένα εναλλακτικό σχέδιο, το οποίο, εάν το ετοιμάζει, είναι φυσικό να μην το ανακοινώνει. Αλλά, φοβούμαι ότι δεν πρόκειται περί αυτού. Φοβούμαι ότι πηγαίνει στην όποια διαπραγμάτευση, όντας και αυτή δεδομένη, όπως και οι προηγούμενες, ελπίζοντας ότι η ευρωζώνη δεν θα θελήσει να αυτοπυροβοληθεί και αγνοώντας ότι αυτό, το οποίο ελπίζει να μην συμβεί, έχει, ήδη, πραγματοποιηθεί.

Δυστυχώς, όμως, ουδεμία επαναδιαπραγμάτευση μπορεί να υπάρξει, με τον κ. Γιάννη Στουρνάρα στην θέση του υπουργού Οικονομικών. (Εάν, φυσικά, εννοούμε την επαναδιαπραγμάτευση, ως επαναδιαπραγμάτευση, επ' ωφελεία του ελληνικού πληθυσμού. Και τούτο διότι, με τον κ. Στουρνάρα, η όποια "επαναδιαπραγμάτευση" θα αποβεί, επ' ωφελεία των δανειστών).

Το γιατί ο κ. Στουρνάρας δεν είναι δυνατό και δεν επιθυμεί να κάνει οποιαδήποτε ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού Μνημονίου μπορούμε να το δούμε στο παρακάτω κείμενό μου, το οποίο δημοσίευσα, στις 5 και 6 Οκτωβρίου 2011, με την μορφή σχολίων, σε ένα άρθρο του, αμετροεπώς, φιλομνημονιακού κ. Γιώργου Προκοπάκη, που δημοσιεύτηκε, εκείνη την εποχή, στο μπλογκ "Αριστερή Στρουθοκάμηλος", με τίτλο : "Μετά το άρθρο Σημίτη" http://aristeristrouthokamilos.blogspot.gr/2011/10/blog-post_02.html και ενώ η κυβέρνηση του μοιραίου, για τον τόπο, ΓΑΠ έπνεε τα λοίσθια και διάφοροι κύκλοι της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ σχεδίαζαν, παρασκηνιακά, το εξωπέταγμα του τότε πρωθυπουργού από την κυβέρνηση και την αντικατάστασή του από κάποιον άλλον, με το όνομα του Κώστα Σημίτη να βρίσκεται, ξανά, στην επικαιρότητα. (Το τι έγινε στην συνέχεια το γνωρίζουμε, αφού το ζήσαμε : Ο Σημίτης και δίστασε, αλλά και δεν βρήκε κάποια ουσιαστική υποστήριξη, με αποτέλεσμα η σκυτάλη να περάσει στον Λουκά Παπαδήμο και αφού, προηγουμένως, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με την υποστήριξη της εντόπιας πολιτικοοικονομικής ελίτ και των ευρωζωνιτών, υποχρέωσε τον ΓΑΠ σε παραίτηση από την πρωθυπουργία, ενεργοποιώντας τους βουλευτές που επηρέαζε, οι οποίοι, με αφορμή το δημοψήφισμα, που εξήγγειλε ο παραπαίων πρωθυπουργός, ετεροχρονισμένα και το οποίο ουδέποτε διεξήχθη, του κατέστησαν σαφές ότι, εάν δεν αποχωρούσε από την πρωθυπουργία, θα τον καταψήφιζαν).

Ο Κώστας Σημίτης και η παρέα του, εξέχοντα στελέχη της οποίας υπήρξαν οι Βασίλης Ράπανος και Γιάννης Στουρνάρας, οδήγησαν την χώρα στην παρούσα δραματική κατάσταση, μέσω της επιλογής τους, για την ένταξη της Ελλάδας στην ζώνη του ευρώ και με όπλο την προπαγανδιστική παραμυθολογία, περί "ισχυρής Ελλάδας". Και όμως, ο Αντώνης Σαμαράς επέλεξε αυτούς τους καταστροφείς του τόπου, για να τους δώσει το υπουργείο Οικονομικών. Και μάλιστα, όταν ατύχησε με την επιλογή Ράπανου, λόγω της επιδείνωσης της κατάστασης της υγείας του εν λόγω υποψήφιου υπουργού Οικονομικών, ο οποίος, πάρ' ότι δεν πρόλαβε να ορκισθεί, μετέσχε (!) και στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά, επέλεξε στην θέση του τον έτερο Καππαδόκη του σημιτικού επιτελείου - και κατά πολύ χειρότερο από τον Ράπανο - Γιάννη Στουρνάρα...

Άλλωστε, η, έως τώρα, κατάληξη της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε., που βρίσκεται σε εξέλιξη, δείχνει το μέγεθος της ελληνικής διαπραγματευτικής ανικανότητας και ανυπαρξίας, αφού οι άλλες, υπό χρεωκοπία, χώρες της ευρωζώνης (Ιταλία, Ισπανία) επέβαλαν στην κ. Μέρκελ την, απευθείας, χρηματοδότησή τους από τα ευρωπαϊκά ταμεία στήριξης, προκειμένου να μειώσουν το κόστος δανεισμού τους, σε αντίθεση με την περίπτωση της Ελλάδας. Οι χώρες αυτές θα προχωρήσουν, απ' ό,τι φαίνεται, χωρίς τα κατοχικά μνημόνια αποικιοποίησης, αν και βρίσκονται στην ίδια, λιγότερο ή περισσότερο, κατάσταση με αυτήν, που βρισκόταν η Ελλάδα, όταν ο ΓΑΠ και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου προσέφευγαν, γονυκλινείς, στο ΔΝΤ και όταν θριαμβολογούσαν, για την σωτηρία της χώρας, την οποία οδήγησαν σε μια ατέρμονη διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης και εκπτώχευσης του πληθυσμού, παράλληλα με την διόγκωση του δημόσιου χρέους και την επιβολή ένός καθεστώτος υποτέλειας, που προσιδιάζει σε μια μοντέρνα πεονία.

Περιττό να πω ότι η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, μέσω του ESM και η εποπτεία της Ε.Κ.Τ., στον βαθμό που εφαρμοστεί, δεν αλλάζει το μοντέλο ανάπτυξης και λειτουργίας της ευρωζώνης, που, ήδη, υφίσταται και με δεδομένη την αντιπληθωριστική μεθοδολογία, που ακολουθεί η Ε.Κ.Τ., πιθανόν είναι ότι θα καταλήξει στην έμμεση μεταφορά των βαρών των τραπεζικών ανακεφαλαιοποιήσεων στους εθνικούς προϋπολογισμούς, φορτώνοντας τα μεγαλύτερα βάρη της διάσωσης των τραπεζών στις πλεονασματικές χώρες, εάν η Γερμανία αποδεχθεί μια ολοκληρωμένη τέτοια ρύθμιση (κάτι που αποτελεί γρίφο στην απόφαση των ευρωζωνιτών). Στην πραγματικότητα,  αυτή η, υπό τελική επεξεργασία, απόφαση της Συνόδου αποτελεί άλλη μια σημαντική νίκη της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας - αν και αυτό εξαρτάται από τον τρόπο επανακεφαλαιοποίησης των τραπεχών της ευρωζώνης, καθώς και από την έκταση, που θα λάβει το φαινόμενο αυτό, στον βαθμό, που τα ταμεία στήριξης EFSF και ESM έχουν μια άκρως καταστροφική τοξική διάρθρωση και ελάχιστα κεφάλαια, για να επιτελέσουν ένα τέτοιο έργο -, εις βάρος των πλεονασματικών χωρών και κυρίως των Γερμανών, οι οποίοι, για πρώτη φορά, υποχωρούν σημαντικά, αν και εξακολουθούν να έχουν προνομιακή θέση στις χρηματικές ροές και στην νομισματική κυκλοφορία και δι' αυτών, ένα σημαντικό ανταγωνιστικό και στρατηγικό πλεονέκτημα. (Για τα αδιέξοδα της ευρωζώνης και μια χρήσιμη ιστορική αναδρομή στην λειτουργία των νομισματικών ζωνών και στα αίτια της αποτυχίας τους να επιβιώσουν, μέσα στο διάβα της Ιστορίας, μπορούν οι αναγνώστες να διαβάσουν στο μπλογκ μου το άρθρο : “Τα αδιέξοδα του νέου Μνημονίου και το τραγελαφικά αναποτελεσματικό PSI. (Η ιστορική εμπειρία των νομισματικών ζωνών και τα αδιέξοδα της ευρωζώνης, ενώπιον της ανάγκης για ανακύκλωση των πλεονασμάτων, που πανικοβάλλει την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ)” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/02/psi.html ).

Όμως, εάν και όταν εξειδικευτεί και ολοκληρωθεί αυτός ο καινούργιος μηχανισμός ανακεφαλαιοποίησης του τραπεζικού συστήματος (και εφ' όσον οι Γερμανοί αποδεχθούν ότι πρέπει να πληρώσουν, κάτι που δεν είναι καθόλου δεδομένο), η Ελλάδα - εάν δεν ακολουθήσει μια σκληρή διαπραγμάτευση, η οποία θα μεταχειρισθεί και ανορθόδοξες μεθόδους (π.χ. την απειλή και την ίδια την άσκηση του δικαιώματος του seigniorage) θα είναι δυνατό να οδηγηθεί σε έξοδο από την ευρωζώνη, πολύ πιο εύκολα, από ό,τι τώρα και πιθανώς, χωρίς να υπάρξουν οι καταστροφικές επιπτώσεις, για το ευρώ και την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, αφού αυτή η συμφωνία, εάν εφαρμοστεί ολοκληρωμένα, δημιουργεί ένα τείχος προστασίας των ευρωπαϊκών τραπεζών από το ενδεχόμενο  μας ελληνικής στάσης πληρωμών - αν και όλα αυτά, ουδόλως είναι σίγουρα (κάθε άλλο μάλιστα) και θα πρέπει να τα δούμε να εφαρμόζονται στην πράξη. 

Και ενώ οι άλλες κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής περιφέρειας κατάφεραν να διατηρούν ένα κρίσιμο μέγεθος διαπραγματευτικής ισχύος, λόγω της εκμετάλλευσης της διαπραγματευτικής τους ικανότητας, οι ελληνικές κυβερνήσεις των ΓΑΠ και Λουκά Παπαδήμου, με την ενεργό συμμετοχή του Αντώνη Σαμαρά, κατά την σύνταξη του δεύτερου και επαχθέστερου Μνημονίου, φρόντισαν να παραδοθούν στην γερμανική πολιτική ελίτ και στην τρόϊκα των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας, άνευ όρων. Ως εκ τούτου, η Ελλάδα πρέπει να ανακτήσει το μέγεθος της διαπραγματευτικής ισχύος, που είχε τον Απρίλιο του 2010 και το οποίο δεν χρησιμοποίησε και να αποκτήσει και να εκμεταλλευθεί την απαραίτητη διαπραγματευτική ικανότητα, την οποία δεν επέδειξε τα δύο τελευταία καταστροφικά χρόνια. 

Αλλά με ποιόν θα επιτύχει αυτούς τους στόχους, σε αυτή την κρίσιμη περίοδο; Με τον κ. Γιάννη Στουρνάρα και την ψοφοδεή λοιπή "ευρωπαϊστική" πολιτικοοικονομική ελίτ του τόπου; Δεν νομίζω. Μακάρι να κάνω λάθος και τούτο διότι υπάρχουν, πλέον, πολύ περισσότερα περιθώρια διαπραγμάτευσης. Αλλά δεν νομίζω ότι κάνω λάθος...

Ας δούμε, όμως, το κείμενο αυτό, για το οποίο έκανα λόγο, παραπάνω :


"Η χώρα μας βρίσκεται εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο ολοένα και βαθύτερης ύφεσης, χαμηλής ανταγωνιστικότητας και αφερεγγυότητας. Με την επίδραση και της πολιτικής της κοινωνικά αντιδραστικής μερκέλειας δημοσιονομικής περιστολής, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας έχει πάρει τον δρόμο προς τα δυσθεώρητα ύψη του 200% του ΑΕΠ - παρά τις εσχάτως ανακοινωθείσες αλχημείες της ΕΛΣΤΑΤ του απίθανου αυτού ανθρώπου, που από στέλεχος του Δ.Ν.Τ., έφθασε να προεδρεύει σε αυτήν και ο οποίος, πιθανώτατα, με το εξωπέταγμα της κυβέρνησης του ευήθους ΓΑΠ, θα βρεθεί στην φυλακή, ή θα φύγει από την χώρα, όταν και εάν οι εις βάρος του κατηγορίες, λάβουν την μορφή ενός επίσημου κατηγορητηρίου και τεκμηριωθούν δικαστικά.


Όσο περνάει ο καιρός [και παρά την αγωνιώδη προσπάθεια των φιλομνημονιακών - σαν τον κ. Γιώργο Προκοπάκη, ο οποίος δυστυχώς ολισθαίνει σε έναν ολίγον συγκεκαλυμμένο πινοσετισμό και τον, επίσης, απίθανο στις πιρουέττες του, κ. Αρίστο Δοξιάδη, ο οποίος στην πρόσφατη θλιβερή εκπομπή του, αμετροεπώς, μνημονιακού κ. Σταύρου Θεοδωράκη, το μόνο "επιχείρημα", που θέλησε να προβάλει κατά της επιστροφής στην δραχμή, ήταν "ο φόβος του για το πως ελληνική πολιτική τάξη θα διαχειρισθεί το δικαίωμα για την προσφυγή στην κοπή του χρήματος, αν πάρει στα χέρια του το νομισματοκοπείο"!!! Σαφές είναι ότι τον κ. Δοξιάδη, ο οποίος επανανακαλύπτει την αριστερή εκδοχή του "νόμου του Jean-Baptiste Say" (για τόσο ... μοντέρνες πρακτικές οικονομικές ιδέες μιλάμε, οι οποίες βρίσκονται ουκ ολίγες δεκαετίες από τον Jonh Maynard Keynes, αυτόν τον κακό δαίμονα του κ. Δοξιάδη και των νεοσυντηρητικών ευρωκομμουνιστογενών και νεοφιλελεύθερων φίλων του) ουδόλως τον απασχολεί το απλούστατο γεγονός που έχει να κάνει με το ότι η ελληνική οικονομία στραγγαλίζεται μέσα από την ασφυκτική υποχρηματοδότησή της - να συγκαλύψουν την δυσάρεστη, γι' αυτούς, πραγματικότητα, η οποία έγκειται στο απλούστατο γεγονός ότι το αβαθές ευρώ και η θεσμικά χαοτική ευρωζώνη κατασπαράσσουν τις οικονομίες των χωρών, που το και την δόμησαν, καθώς επίσης και το ότι το Μνημόνιο και οι στόχοι του ήσαν θνησιγενείς], γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι για να γλιτώσει, η Ελλάδα πρέπει να ξεκινήσει μία διαδικασία ανεξέλεγκτης χρεωκοπίας (όχι - και μάλιστα, επ' ουδενί - πτώχευσης) και να επιστρέψει στην δραχμή, εάν αυτό χρειασθεί, αφού προηγουμένως, τσουρουφλίσει τους ευρωζωνίτες, ακόμη και με την εκτύπωση νομίσματος (ευρώ), για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες της.


[Ως προς το γιατί θα τσουρουφλισθούν οι ευρωζωνίτες και μπατιροτραπεζοκρατία, που αυτοί υπερασπίζονται, δεν θα γράψω εδώ πολλά, λόγω στενότητας χώρου. Μπορεί, όποιος θέλει, να δει τα θέματα, που έχω δημοσιεύσει στο μπλογκ μου, τα οποία είναι τα κάτωθι : «Η χρησιμότητα της θεωρίας του Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς, για την πτώση της οριακής και της μέσης ροπής προς κατανάλωση (marginal and average propensity to consume) στην εξέταση της παρούσας καπιταλιστικής ύφεσης. (Η ανισοκατανομή του εισοδήματος και η ανάγκη για την "ευθανασία των εισοδηματιών")» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/09/margine-and-average-propensity-to.html και «Δύο χρόνια από αποφράδα ημέρα των εκλογών της 4/10/2009, που έφερε τον ευήθη ΓΑΠ στην εξουσία και οδήγησε την χώρα στην εξελισσόμενη παρούσα καταστροφή. (Ώρα να φύγει - αν και δεν έπρεπε να είχε έλθει)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/10/4102009.html ].

Δεν τα γνωρίζει αυτά ο αγαπητός κ. Προκοπάκης; Τα γνωρίζει. Πλην, όμως, δεν τα επιθυμεί και γι' αυτό καταφεύγει στην πνευματική άσκηση της κατασκευής .... παλατιανών πραξικοπημάτων [ως βασιλιάς Κωνσταντίνος Β', ή ως ... Γεώργιος Αθανασιάδης - Νόβας (o γνωστός "γαργάλατας"), σαν πνευματικός άνθρωπος που είναι]. Το γιατί μπορεί, εύκολα, να βγει, ως συμπέρασμα.


Η συμφωνία της 21/7/2011, για ανταλλαγή χρεών που δήθεν έδωσαν στην Ελλάδα αποτελεί απάτη και είναι ληστεία, αφού ουσιαστικά δημεύει την δημόσια περιουσία της, υπέρ των τοκογλυφικών δανειστών. Εάν δούμε χωριστά τα στοιχεία και συγκεφαλαιώσουμε τις πρόνοιες υπέρ των δανειστών, τότε καταλαβαίνουμε ότι ουσιαστικά η βοήθεια που θα δοθεί στην χώρα μας είναι μηδενική.


Αυτό που πρέπει να κάνει η χώρα είναι να πετάξει στα σκουπίδια αυτή την συμφωνία (και ένα δημοψήφισμα, με οποιοδήποτε περιεχόμενο θα είναι πολύ χρήσιμο, εάν ο ευήθης ΓΑΠ αποφασίσει να το διεξαγάγει) και, υπό την απειλή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, να διαπραγματευτεί μία καλύτερη, επισείοντας, επικουρικά και την (πραγματική) απειλή της εξόδου από την ευρωζώνη και την επιστροφή στην δραχμή, η οποία - αν συμβεί - θα θάψει οριστικά το ευρώ και την ζώνη του.


Αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι το γεγονός - το οποίο, επίσης, το ξέρει ο κ. Προκοπάκης - ότι, αν οι ευρωζωνίτες χορηγήσουν στην χώρα μας μια πραγματική και ουσιώδη βοήθεια, για το δημόσιο χρέος της, η Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να επανέλθει στην ανάπτυξη εάν δεν ανακτήσει σημαντικά την ανταγωνιστικότητά της. Και χωρίς επιστροφή στην ανάπτυξη, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα παραμένει μη βιώσιμο, όσο και αν κουρευτεί, ακόμα και αν διαγραφεί ολοκληρωτικά.


Η πρώτη επιλογή θα ήταν μία σημαντική νομισματική χαλάρωση στην ζώνη του ευρώ, η οποία, όσο και αν είναι αναγκαία, λόγω της στενοκεφαλιάς και της εθνικιστικής/επαρχιωτικής νοοτροπίας της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, η οποία αρνείται πεισμόνως να ανακυκλώσει εντός ευρωζώνης τα πλεονάσματά της και δεν θέλει να δεσμεύσει οριστικά τις τύχες της, με την ευρωζώνη, στην προσπάθειά της να βρει άλλες διεξόδους εκτός αυτής.


Απίθανο είναι και το ενδεχόμενο μιας μείωσης - εξπρές του ελληνικού εργατικού κόστους, με τις επιχειρούμενες, στο κεφάλι του κασίδη, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, που θα μεγάλωνε την παραγωγικότητα περισσότερο από τους μισθούς. Αυτή η οδός, εν μέσω κρίσεως, είναι αδιέξοδη, για τους ίδιους λόγους που ήταν αδιέξοδη και στην κρίση της δεκαετίας του 1930, αλλά το κυριότερο επειδή δεν είναι το εργατικό κόστος η αιτία της κρίσης, αλλά η μπατιροτραπεζοκρατία και οι απίστευτες πρακτικές τις οποίες γέννησε η αποδιοργάνωση του εσωτερικού και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, με την πτώση της οριακής ροπής προς κατανάλωση, η οποία οδήγησε στην (μη αναμενόμενη από τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές θεωρίες που επεκράτησαν, κατά την δεκαετία του 1990) πτώση της μέσης ροπής προς κατανάλωση, η οποία είχε ανασταλεί όσο το κεϋνσιανό προστατευτικό δίκτυ ασφαλείας - η κρατική παρέμβαση στην οικονομία - και ο έλεγχος της διαδικασίας της οικονομικής και της χρηματοπιστωτικής παγκοσμιοποίησης, λειτουργούσαν, κατά την διάρκεια των δεκαετιών που ακολούθησαν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και την πτώση της "Ε.Σ.Σ.Δ." και του "υπαρκτού". Η Γερμανία, άλλωστε, εφαρμόζοντας την πολιτική του ντάμπινγκ του εργατικού κόστους χρειάστηκε μία δεκαετία για να αυξήσει την παραγωγικότητά της. Η Ελλάδα, όσο και αν αυτό δυσαρεστεί τους νεοφιλελεύθερους, δεν έχει τις αντοχές να βρίσκεται σε ύφεση για μία δεκαετία.


Η τρίτη επιλογή είναι του ταχύτατου αποπληθωρισμού σε τιμές και μισθούς. Δηλαδή στην περίφημη εσωτερική υποτίμηση. Αυτή η επιλογή όμως, θα οδηγήσει, τουλάχιστον, σε μία πενταετία ακόμη πιο βαθιάς ύφεσης, ενώ θα καταστήσει μη εξυπηρετίσιμο το ελληνικό δημόσιο χρέος, όσο και αν αυτό κουρευτεί.


Με αυτά τα δεδομένα, η επιστροφή της Ελλάδας στην δραχμή, με απότομη υποτίμηση η οποία θα οδηγήσει σε γρήγορη επανάκτηση της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης, όπως έγινε σε πολλές άλλες αναπτυσσόμενες χώρες που εγκατέλειψαν τις συναλλαγματικές τους συνδέσεις. Και αυτό δεν αφορά μόνον την χώρα μας, αλλά και τις άλλες χώρες της ευρωζώνης.


Αυτή η οδός δεν θα είναι εύκολη. Προφανώς, θα είναι δύσκολη.


Αλλά το κυριότερο και το πιο δύσκολο σημείο θα έχει να κάνει με τις κεφαλαιακές ζημίες της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και των πολιτικών τους θεραπαινίδων. Δικό τους πρόβλημα.


Και ενώ τα χρέη της ελληνικής κυβέρνησης, των ελληνικών τραπεζών και επιχειρήσεων σε ευρώ θα φθάσουν στον ... ουρανό, η επαναδραχμοποίηση αυτών των χρεών θα δώσει λύση στο πρόβλημα. (Και σε όποιον δεν αρέσει, υπάρχει η δικαστική οδός. Μπορεί να καταφύγει στα αρμόδια δικαστήρια, για να διεκδικήσει τις απαιτήσεις του).


Τουλάχιστον, η έξοδος από την ευρωζώνη (αν αυτή σχεδιασθεί λεπτομερειακά από ένα ικανό και επαρκές επιτελείο, το οποίο δεν φαίνεται να διαθέτει η ανίκανη και ψοφοδεής ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ - το οποίο δεν μπορεί να αποτελείται από το αφελές, καταστροφικό και μοιραίο, για τον τόπο και τον πληθυσμό του, "ευρωπαϊστικό"/κοσμοπολίτικο τμήμα της -) θα οδηγήσει σε άμεση ανάκτηση της ανάπτυξης, αποφεύγοντας μία δεκαετία ενός αποπληθωρισμού, που θα εμβαθύνει την καταπληξία της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, μετασχηματίζοντας την βαθιά ύφεση σε κρίση, η οποία θα αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά και θα μετασχηματίσει την χώρα σε μια ευρωπαϊκή Ζιμπάμπουε. (Ούτε καν Ινδία, αν επικρατήσει η αριστερή νεοευρωκομμουνιστική λογική του δημοκρατικοφανούς πινοσετισμού και των παλατιανών προνουτσιαμέντων, που θέλει να εισάγει στην πατρίδα μας ο αγαπητός κ. Γιώργος...)


Κάποιοι φίλοι που διάβασαν τα παραπάνω σχόλιά μου, με ρώτησαν πριν από λίγο στο γνωστό καφέ, που βρεθήκαμε, γιατί δεν αναφέρομαι στις "προτάσεις Σημίτη", επί των οποίων τοποθετείται, θετικότατα, ο κ. Προκοπάκης.


Το να ασχοληθώ με τον πιστό υπηρέτη των συμφερόντων συγκεκριμένων τμημάτων της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και τον κύριο υπαίτιο (τον πρωταίτιο) του σύγχρονου ελληνικού δράματος και του παρόντος ολέθρου, που οδηγεί στην διάλυση την ελληνική οικονομία και κοινωνία, δηλαδή με τον - πνευματικά οκνηρό και λειτουργικά αγράμματο - κ. Κώστα Σημίτη, δεν αποτελεί την πρώτη προτεραιότητά μου, μέσα στην παρούσα καταθλιπτική συγκυρία.


Θα γίνει και αυτό. Στην ώρα του...


(Άλλωστε, μέσα στην απελπισία του, από το γκρεμοτσάκισμα των εγκληματικών και καταστροφικών, για τον τόπο και τον πληθυσμό του, στρατηγικών του επιλογών, δεν προτείνει και κάτι καινοφανές, αφού η εισαγωγή μιας "ευρωδραχμής", ή ενός νέου "μαλακού" ευρώ, ως παράλληλου νομίσματος της χώρας, αντιστοιχεί, πλήρως, στο κατοχικό νόμισμα που εξέδωσαν οι δωσιλογικές κυβερνήσεις των Γεωργίου Τσολάκογλου - Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου  - Ιωάννη Ράλλη, την περίοδο της ναζιστικής Κατοχής 1941 - 1944, υπό την καθοδήγηση των Γερμανών κατακτητών και του τότε gauleiter Hermann Neubacher).


Ο Κωνσταντίνος Σημίτης, ως πιστός νεοδωσιλογικός εκφραστής των συμφερόντων της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, και των άμεσων σύγχρονων gauleiters Olli Rehn και Horst Reichenbach, δεν πράττει κάτι το διαφορετικό από τους παλαιούς δωσίλογους, ούτε κομίζει γλαύκα εις τας Αθήνας, ό,τι και αν ο ίδιος νομίζει, ή φαντασιώνεται...


Δεν μιλάω τυχαία όταν αναφέρομαι σε όσα αναφέρομαι, για τον Κώστα Σημίτη.


Τα παιχνίδια με την Goldman Sachs και η παραποίηση των στοιχείων είναι ένα μικρό κομμάτι της όλης υπόθεσης και το πιο "αθώο". Η πραγματική ιστορία είναι πολύ πιο σκοτεινή, από όσο παρουσιάζεται και από όσο γνωρίζουμε.


Ο Κώστας Σημίτης, αγαπητοί φίλοι, είχε την ατυχία, πέρυσι τέτοιον καιρό, να υποστεί τα αποκαλυπτήρια του ρόλου του, από την κυρία Μέρκελ, η οποία διοχέτευσε στον γερμανικό τύπο -προκειμένου να ξεδοντιάσει το SPD -, αρκετά κρατικά έγγραφα της εποχής της διακυβέρνησης της Γερμανίας από το SPD, από τα οποία αποδεικνύεται ο ρόλος του εν λόγω κυρίου και της παρέας του στην προώθηση των επιχειρηματικών συμφερόντων στην Ελλάδα μιας μερίδας της γερμανικής οικονομικής ελίτ - αυτής που ανέλαβε όλα αυτά τα έργα που αναφέρεις καθώς και πολλά άλλα -, με αντάλλαγμα την αποδοχή από την τότε γερμανική κυβέρνηση συνασπισμού των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων, των παραποιημένων στοιχείων, γύρω από το ελληνικό δημόσιο χρέος και τα ελληνικά δημοσιονομικά μεγέθη και την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη το 2002, την κιβδηλότητα των οποίων η κυβέρνηση Γκέρχαρντ Σρέντερ - Γιόσκα Φίσερ γνώριζε πλήρως και επακριβώς, επικαλούμενη το επιχείρημα ότι η είσοδος της Ελλάδας στην ευρωζώνη δεν ήταν μια απόφαση η οποία εδραζόταν στα οικονομικά δεδομένα της χώρας, αλλά ήταν μια "πολιτική απόφαση", εννοώντας ότι αυτή στηριζόταν στην εξυπηρέτηση των γερμανικών επιχειρηματικών συμφερόντων, ενώ, παράλληλα, είχε καταστεί σαφές στην ελληνική κυβέρνηση ότι η είσοδος αυτή γινόταν με δική της ευθύνη, αφού η χώρα δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις εισόδου σε μια ζώνη υψηλής ανταγωνιστικότητας.


Εκείνη την εποχή, η υπόθεση αυτή έκανε πάταγο στην Γερμανία. Στην Ελλάδα, όμως, η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, μέσα από τα δημοσιογραφικά της όργανα, έθαψε το άκρως σημαντικό αυτό θέμα.


Δεν είναι, λοιπόν, τόσο "αθώα" τα πράγματα, αγαπητοί φίλοι.


Και μια ουσιαστικά ανεξάρτητη δικαστική διερεύνηση των πεπραγμένων εκείνης της εποχής (αφού πρώτα καταργηθεί η παραγραφή των αδικημάτων που διαπράχθηκαν από τα μέλη του τότε υπουργικού συμβουλίου, μέσω μιας συνταγματικής αναθεώρησης) έχει να αποκαλύψει πολλά για τον κ. Σημίτη και την παρέα του...


Ορισμένοι φίλοι νομίζουν ότι το πραγματικό ΑΕΠ της Ελλάδας θα υποχωρήσει περισσότερο στο σενάριο εξόδου από ότι από την πολιτική του αποπληθωρισμού (που, προς το παρόν, έχει μια φορολογική πληθωριστική διάσταση, η οποία κάποια στιγμή θα παύσει να υφίσταται).


Πρόκειται περί σφάλματος. Ακόμη και στην περίπτωση του αποπληθωρισμού, η πραγματική αγοραστική δύναμη της ελληνικής οικονομίας και ο πλούτος της θα μειωθούν όταν θα πραγματοποιηθεί η πραγματική υποτίμηση, χωρίς να ακολουθήσει ανάπτυξη, ανάμεσα στα άλλα και λόγω του σκληρού ευρώ (όπως, επίσης, λόγω και της εσωτερικής υποτίμησης που γίνεται και στις άλλες οικονομίες εντός - αλλά και εκτός - ευρωζώνης, η οποία δεν προστατεύεται, επαρκώς, από τον διεθνή ανταγωνισμό).


Μέσω του συνδυασμού της ονομαστικής, κυρίως, υποτίμησης της νέας δραχμής και μιας επικουρικής μερικής πραγματικής υποτίμησης, η έξοδος από το ευρώ οδηγήσει σε άμεση ανάκτηση της ανάπτυξης, με την αποφυγή μίας δεκαετίας υφεσιακού αποπληθωρισμού.Αυτό φαίνεται, μέσα στην παρούσα καταθλιπτική κατάσταση, εξωπραγματικό. Είναι, όμως, εφικτό και - το κυριότερο - εξαρτάται από την οικονομική πολιτική και το μίγμα της, που θα ακολουθήσει η ελληνική κυβέρνηση (η οποία, βέβαια, δεν μπορεί να είναι η παρούσα κυβέρνηση των αφελών παγκοσμιοποιημένων και υποτακτικών στην διεθνή χρηματοπιστωτική ελίτ Quislings).


Προφανώς, τα πράγματα θα είναι δύσκολα και με την έξοδο από το ευρώ. Θα υπάρξει, όμως, προοπτική. Και το κυριότερο είναι ότι η χώρα δεν θα έχει ανάγκη τις διεθνείς πηγές δανεισμού. Αυτό φαίνεται απίστευτο, αλλά η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα, μέχρι το 2009, με όλα τα χάλια που είχε το κράτος της, δεν είχε ανάγκη, για να χρηματοδοτήσει τα πρωτογενή της ελλείμματα, τον διεθνή τοκογλυφικό δανεισμό. Με ένα πρωτογενές ελλειμμα στο κρατικό προϋπολογισμό της τάξεως του 4% του ΑΕΠ - στην χειρότερη περίπτωση, κατά το έτος 2009 - η χώρα μπορούσε να το χρηματοδοτεί τα δημόσια ελλείμματά της, πριν την ένταξη στην ευρωζώνη, από τον εσωτερικό δανεισμό και να αδιαφορεί για τα ύψη των spreads στις διεθνείς χρηματαγορές, αφού το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν κατά 85% δραχμικό και αυτοεξυπηρετούμενο από την ελληνική εκδοτική τράπεζα (όπως συμβαίνει σε όλον τον κόσμο, πλην ευρωζώνης - π.χ. στην Ιαπωνία το κρατικό χρέος εκεί έχει φθάσει στο 230% του ΑΕΠ της χώρας και ανεβαίνει ακόμα περαιτέρω, χωρίς η Ιαπωνία να αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα χρεωκοπίας, το οποίο θα αντιμετώπιζε, εάν ήταν ενταγμένη στην χαοτική ευρωζώνη, ή σε μια ζώνη ασιατικού σκληρού νομίσματος).


Αυτό ήταν και το μέγιστο έγκλημα του Κώστα Σημίτη και της παρέας των "εκσυγχρονιστών"/ευρωπαϊστών"/κοσμοπολιτών και της ελίτ που τους στήριξε. Πήραν μια χώρα με μαλακό νόμισμα και αντιστοίχως, μαλακό/εικονικό και αυτοεξυπηρετούμενο χρέος και το μετέτρεψαν, με την υιοθέτηση του ευρώ, σε ένα σκληρό, πραγματικό, απαιτητό και αυτομάτως μη δυνάμενο να εξυπηρετηθεί χρέος, αφού οι ελληνικές αρχές δεν έλεγχαν πλέον, την έκδοση και της κυκλοφορία του νομίσματος της χώρας (του ευρώ), το οποίο έτσι ήταν στην πραγματικότητα και λειτουργούσε, ως ένα μη ελεγχόμενο ξένο νόμισμα, καθιστώντας το ελληνικό κράτος αφανώς, αλλά ουσιαστικά ένα κράτος υπό χρεωκοπία, ένα ουσιαστικά χρεωκοπημένο παρία, ο οποίος απλώς περίμενε την αναγγελία της πτώχευσής του.


Γι' αυτό, καλόν είναι να μην περιμένουμε να μιλήσουν οι υπαίτιοι για τις καταστροφικές επιπτώσεις της ένταξης της ελληνικής οικονομίας στην ευρωζώνη, δηλαδή σε μια ζώνη σκληρού νομίσματος. Τι να πει, δηλαδή, ο Γιάννης Στουρνάρας (ή τι θα μπορούσε να πει ο μακαρίτης Νίκος Θέμελης), για το ζήτημα αυτό; Ο Στουρνάρας είναι ένας από τους βασικούς διαπραγματευτές αυτής της εξέλιξης και φυσικά είναι, ως εκ τούτου, κύριος υπεύθυνος για την παρούσα καταστροφή, που υφίσταται η χώρα και ο πληθυσμός της, ενώ έχει εμπλακεί και στις σκοτεινές διαπραγματεύσεις, που έγιναν κάτω από το τραπέζι με την γερμανική πολιτική ελίτ, την περίοδο της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Ως εκ τούτου, όλοι αυτοί και τα παπαγαλάκια τους δεν πρόκειται να πουν τίποτε, διότι, στις περιπτώσεις αυτές, "η σιωπή είναι χρυσός".


Και τι θα μπορούσε να πει ο βασικός υπαίτιος αυτής της κατάστασης - ο υπηρέτης των συμφερόντων της γερμανικής οικονομικής ελίτ - ο Κώστας Σημίτης; Τίποτε, απολύτως...


(Περιττό να πω και πάλι, ότι ουδεμία πτώχευση πρέπει να γίνει, διότι η κήρυξη της χώρας σε πτώχευση - εμφανή ή συγκεκαλυμμένη - θα οδηγήσει στην μεταφορά του συνόλου της ελληνικής δημόσιας περιουσίας στα χέρια των δανειστών, αντί πινακίου φακής, μέσα από μια διαδικασία ενός ξεπουλήματος, στο οποίο η χώρα και ο πληθυσμός της δεν θα έχουν κανένα λόγο. Αυτό ετοιμάζουν, άλλωστε, οι ευρωζωνίτες "εταίροι" και η ψοφοδεής "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολιτική ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, έχει σκύψει το κεφάλι και έχει αφήσει τον ελληνικό πληθυσμό έρμαιο στις διαθέσεις των τοκογλυφούντων δανειστών και των εκπροσώπων τους].


Πάντως, η έξοδος από την ευρωζώνη, για μένα, στην παρούσα φάση, δεν είναι κάτι που πρέπει να γίνει αμέσως. Προηγουμένως, πρέπει να φύγει η παρούσα κυβέρνηση και να ακολουθηθεί μια άλλη πολιτική, που θα αποκαθιστά την, με βάναυσο τρόπο, τρωθείσα κρατική κυριαρχία της χώρας μας και να αποκατασταθεί ένα minimum εθνικής αξιοπρέπειας, που έχει εκλείψει. Αυτό σημαίνει ότι πρώτα πρέπει να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση με τους "εταίρους" της ευρωζώνης, με ένα σκληρό και ανελέητο τρόπο, εντός του ευρώ. Και η επαναδιαπραγμάτευση αυτή - αφού καταστρωθεί ένα λεπτομερές σχέδιο και σχηματισθούν οι κατάλληλες συμμαχίες - να μην ακολουθήσει κανόνες και να μην έχει όρια.


Και στην συνέχεια, αν χρειασθεί και αν δοθούν τα κατάλληλα ανταλλάγματα - και αν η ευρωζώνη το αντέξει - να βγούμε από το ευρώ και την ζώνη του...


Και για να κλείσω, θα το ξαναγράψω :


Όχι σε οποιαδήποτε μορφή πτώχευσης του ελληνικού δημοσίου.


Πολύ περισσότερο όχι σε κάθε μορφή πτώχευσης του ελληνικού κράτους, ακριβώς επειδή την προαναγγέλει ο βασικός υπαίτιος αυτής της κατάστασης - ο υπηρέτης των συμφερόντων της γερμανικής οικονομικής ελίτ - ο Κώστας Σημίτης ο οποίος έχει το θράσος να κάνει λόγο, στις τελευταίες προτάσεις του, για τον ορισμό συνδίκου στην ελληνική πτώχευση. Τόσο άθλιος είναι. 


Αλλά δεν φταίει αυτός. Φταίνε εκείνοι που του επιτρέπουν να κυκλοφορεί ελεύθερος..."