Δημοψήφισμα; Ο ΓΑΠ λέει ότι θέλει να δοκιμάσει την τύχη του. Μπορεί και να του βγει (αν η ανοήτως πανικόβλητη ελίτ τον αφήσει να το κάνει)...

Αργά θυμήθηκαν το δημοψήφισμα ο δυστυχής ΓΑΠ και ο κωλοτούμπας οπορτουνιστής Βαγγέλης Βενιζέλος (ο Βαγγέλης τώρα κάνει και τον ανήξερο!). Αν αφήσουν τον ΓΑΠ να το κάνει, αν το εννοεί και αν το τολμήσει, θα μπορούσε και να του βγεί. Αλλά...


Και όμως, το δημοψήφισμα είναι μια λύση, παρά το γεγονός ότι  η εξαγγελία του είναι προϊόν του πανικού του ΓΑΠ και του στενού κυβερνητικού επιτελείου. Η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, όμως, το φοβάται και φαίνεται ότι είναι διατεθειμένη να κάνει ό,τι μπορεί, για να το αποτρέψει. Και θέλει να το αποτρέψει, ακριβώς επειδή φοβάται την λαϊκή ετυμηγορία, η οποία μπορεί να οδηγήσει την χώρα, πίσω στην δραχμή και την ευρωζώνη στην διάλυση.


Οι φόβοι ενός ευάριθμου τμήματος της παραζαλισμένης και πανικόβλητης κοσμοπολίτικης/"ευρωπαϊστικής" ελίτ του τόπου δεν είναι αβάσιμοι. Όμως, μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι αναπότρεπτη, ούτε μοιραία. Μπορεί να καταστεί αναγκαία, αλλά, πριν συμβεί, θα πρέπει να γίνει αντικείμενο σκληρής διαπραγμάτευσης, με τους ευρωζωνίτες, των οποίων η ζώνη, κατά πάσα βεβαιότητα, δεν θα επιβιώσει, σε μια τέτοια περίπτωση. 

Αλλά, εδώ, που έφθασαν τα πράγματα, με τους τυφλούς (και μικρονοϊκά συμφεροντολογικούς) δογματισμούς της εθνικιστικής γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και την συνεργατική τακτική του Νικολά Σαρκοζύ, δεν υπάρχουν περιθώρια, για άλλες κινήσεις, από πλευράς του ΓΑΠ. Το δημοψήφισμα είναι το μόνο όπλο, που μπορεί να του δώσει μια ανάσα και να συνετίσει τους ανόητους και λειτουργικά αγράμματους ευρωζωνίτες, οι οποίοι δεν μπορούν να δουν αυτό που είναι μπροστά τους και το οποίο δεν είναι τίποτε περισσότερο από το απλούστατο γεγονός ότι όλες οι ενέργειές τους δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να αποδομούν το ευρώ και την ζώνη του.


Και αυτή η κίνηση του ΓΑΠ δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να τοποθετεί τους ευρωζωνίτες ενώπιον των ευθυνών τους και ενώπιον των επιλογών, έναντι των οποίων πρέπει να τοποθετηθούν :


Θέλουν να επιζήσει η ευρωζώνη; Αν η απάντησή τους είναι καταφατική, τότε πρέπει να θεσμοθετήσουν μηχανισμούς ανακύκλωσης των περισσευμάτων των πλεονασματικών χωρών, εντός της ευρωζώνης και μάλιστα εντός των ελλειμματικών χωρών και να βάλουν εμπρός για την οικοδόμηση ομοσπονδιακών δομών, μετατρέποντας την ευρωζώνη σε ομοσπονδιακό κράτος, το οποίο θα υπακούει στην βασική αστική δημοκρατική αρχής της πλειοψηφίας και της λαϊκής κυριαρχίας, οι οποίες αρχές έχουν καταπατηθεί βάναυσα, από την ευρωζωνίτικη ολιγαρχική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία αποτελείται από την σύγχρονη ευρωπαϊκή μπατιροτραπεζοκρατία και είναι υπηρέτης και εκφραστής της, περίπου, απόλυτης δικτατορίας του ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφαλαίου.


Αν δεν θέλουν να επιζήσει η ευρωζώνη, τότε το ελληνικό δημοψήφισμα έρχεται αρωγός στο ξεκαθάρισμα της κατάστασης, με την παύση αυτού του οπισθοδρομικού τέλματος, στο οποίο αυτή, εδώ και δύο χρόνια, έχει περιέλθει, με σκοπό την αγορά χρόνου και την εξυπηρέτηση των στενών και επαρχιωτικής νοοτροπίας συμφερόντων των βόρειων πλεονασματικών χωρών και της μπατιροτραπεζοκρατίας.


Αυτή την κίνηση, η οποία έχει οδηγήσει την ευρωζώνη και την διεθνή οικονομία, σε έναν εξελισσόμενο πανικό και στην αποδιοργάνωση, ο ΓΑΠ άργησε να την κάνει. Και γι' αυτό και τώρα μπορεί να αποδειχθεί ότι η κίνηση αυτή ήλθε πολύ αργά και να καταστεί αναποτελεσματική, αφού ουδεμία λαϊκή νομιμοποίηση έχει και αυτό το γεγονός τον κάνει πολύ ευάλωτο, μπροστά στο σκηνικό της ανατροπής του (ή της ανατροπής της συγκεκριμένης επιλογής του, για την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος), που έχει στηθεί και το οποίο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.


Αυτή την κίνηση - σε διάφορες παραλλαγές - θα μπορούσε να την κάνει τον Απρίλιο του 2010, πριν την υπογραφή του επαίσχυντου Μνημονίου, στο οποίο τον οδήγησε η ανοησία και το χαοτικό περιεχόμενο των ενεργειών του, μαζί με τον άφατο πανικό, στον οποίο είχε οδηγηθεί από τις ραγδαίες εξελίξεις που είχαν έλθει, ως αποτέλεσμα των ανόητων χειρισμών του, που έριξαν την χώρα στα βράχια και ως αποτέλεσμα των ομοίως - ή και περισσότερο - ανόητων και ξιπασμένων ευρωζωνιτών, οι οποίοι, αν και είχαν μεγαλύτερη επίγνωση, από το πανικόβλητο επιτελείο του ΓΑΠ, για τις επιπτώσεις των ενεργειών τους, επέβαλαν μια αδιέξοδη πολιτική με το ολέθριο Μνημόνιο, προκειμένου να αγοράσουν χρόνο και προκειμένου να μην προκαλέσουν το γερμανικό "θηρίο", το οποίο απειλούσε με την έξοδό του από το ευρώ και την ζώνη του, αν η Ελλάδα και η ευρωζώνη δεν υιοθετούσαν την δική του πολιτική, η οποία συνοψιζόταν στην άρνηση του "να βάλει το χέρι στην τσέπη", να ανακυκλώσει, δηλαδή, τα πλεονάσματά του, εντός των ελλειμματικών χωρών της ευρωζώνης και να δεσμευθεί οριστικά, με την παραμονή του εντός της ευρωζώνης. Αυτούς τους ύπουλους και στενά συμφεροντολογικούς (αλλά μεσομακροπρόθεσμα καταστροφικούς για την Γερμανία) προσανατολισμούς μιας βλακωδέστατης μερίδας της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που βρίσκεται στους κυβερνητικούς θώκους της μεγάλης αυτής χώρας, μπορούσε ο ΓΑΠ να τους αντιμετωπίσει, αν είχε την διαπραγματευτική ικανότητα του αειμνήστου πατέρα του (στον οποίο ουδέποτε μπόρεσε να μοιάσει, όσο και αν το επιθυμεί, παρά το γεγονός ότι ουδέποτε θέλησε να αποδεχθεί αυτήν του την επιθυμία).

Η φούσκα της ευρωπαϊκής και της διεθνούς μπατιροτραπεζοκρατίας (λιγότερο της αμερικανικής) σε όλο της το "μεγαλείο"! Το σχεδιαζόμενο από τον ΓΑΠ δημοψήφισμα θέτει, επί τάπητος, το ζήτημα της εκρηκτικής διάρρηξης αυτής της φούσκας. Μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι κακή. (Γι' αυτό και το δημοψήφισμα αυτό δεν έχει πολλές ελπίδες, για να πραγματοποιηθεί, εν όψει των καταιγιστικών εξελίξεων, που θα ακολουθήσουν. Αν και στην ζωή ουδείς μπορεί να γνωρίζει το μέλλον. Πολύ περισσότερο, αν ο ΓΑΠ καταφέρει να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης και αν επιμείνει στην πρότασή του, για την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Αν πάρει ψήφο εμπιστοσύνης - κάτι διόλου εύκολο - και αν έχει διδαχθεί από τα τραγικά λάθη του, θα επιμείνει. Αν δεν έχει διδαχθεί, θα ανακαλέσει αυτή του την απόφαση). Οψόμεθα...

Η ευρωπαϊκή μπατιροτραπεζοκρατία (αλλά και η διεθνής, όπως δείχνει η σημερινή παρέμβαση του Μπαράκ Ομπάμα) δεν αντέχει το ελληνικό δημοψήφισμα, το οποίο θα κάνει ό,τι μπορεί για να το αποτρέψει, παρά τα πονηρά λοξοκοιτάγματα της Αγκέλας Μέρκελ, η οποία βλέπει ότι αυτό το δημοψήφισμα μπορεί να της δώσει ένα άλλοθι, για μια έξοδο από την ευρωζώνη. Αλλά μια τέτοια έξοδος δεν είναι εύκολη για την Γερμανία. Δεν υπάρχει ομοφωνία στην γερμανική ελίτ για κάτι τέτοιο. Ούτε και της επιτρέπεται - τουλάχιστον, μέχρι τώρα και χωρίς ανταλλάγματα. Το σκηνικό κατάρρευσης της ευρωζώνης, που, ήδη, αρχίζει να λαμβάνει κατακλυσμιαίες διαστάσεις (προπομπός μιας πιο light εκδοχής αυτής της κατάρρευσης, άρχισε να διαφαίνεται, δύο 24ωρα μετά την κωμικοτραγική απόφαση των ευρωζωνιτών της 27/10/2011 και τις καταστροφικές επιπτώσεις της στην Ιταλία), αποδεικνύει του λόγου το αληθές και την χαμένη ιστορική ευκαιρία του ΓΑΠ να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη.


Τώρα, απ' ό,τι φαίνεται, το πουλάκι έχει πετάξει. Αν και η αλήθεια είναι ότι ο ΓΑΠ θα πουλήσει ακριβά το τομάρι του. Και αν τον αφήσουν να πράξει αυτό, που σχεδιάζει, ίσως και να του βγει...


Υπέρ δύο δημοψηφισμάτων είχα τοποθετηθεί είχα ταχθεί, από τις 19/9/2011, σε σχολιαστικές μου παρεμβάσεις σε άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα, το οποίο δημοσιεύτηκε στο μπλογκ του "ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ" (δείτε τα σχόλιά μου :  http://htsoukas.blogspot.com/2011/09/blog-post_19.html?showComment=1316419394471#c6800953740166174432 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/09/blog-post_19.html?showComment=1316421168845#c448379696646395196 στο κείμενο του κ. Τσούκα : http://htsoukas.blogspot.com/2011/09/blog-post_19.html ).

Ας δούμε τα κείμενα αυτά :




"Ατάλαντος δεν είναι ο αγαπητός κ. Τσούκας. (Η διαπίστωση ότι τον τελευταίο καιρό τα άρθρα του πάσχουν, είναι ορθή).


Άλλο είναι αυτό που του συμβαίνει και αυτό το άλλο το έχω περιγράψει στην σχολιαστική συζήτηση, που συνόδευσε το άρθρο του της 4/8/2010, για τους περίφημους "Φον Φούφουτους". Και αυτό που του συμβαίνει δεν αφορά μόνον αυτόν, αλλά το σύνολο της ελληνικής πολιτικοοικονομικής, κοινωνικής και πνευματικής ελίτ.


Πρόκειται για την πλήρη σύγχιση, στην οποία έχει περιέλθει, εξ αιτίας των καταιγιστικών εξελίξεων, που ακολούθησαν την έλευση της μοντέρνας μεταναζιστικής Κατοχής, που επέβαλαν οι τοκογλυφικοί δανειστές της χώρας μας, ύστερα από πρόσκληση, την οποία την έλαβαν από την εκλεγμένη κυβέρνηση του τόπου, η οποία τους παρέδωσε τα κλειδιά της διακυβέρνησης του τόπου, μετά από την ουσιαστική της χρεωκοπία.


Η σύγχυση αυτή, η οποία αποτελεί ένα είδος προσωπικής και ομαδικής/κοινωνικής ψυχολογικής παραίτησης, οδηγώντας στην υποταγή στην κουλτούρα της ύφεσης - ένα φαινόμενο το οποίο παρατηρήθηκε στην διανόηση, κατά την διάρκεια της GREAT DEPRESSION της δεκαετίας του 1930 -, προσιδιάζει, πλήρως, στο αποπροσανατολιστικό φαινόμενο vertigo (υπό το κράτος του οποίου οι πιλότοι μπερδεύουν την θάλασσα, με τον ουρανό και κατευθύνουν το αεροπλάνο τους προς την θάλασσα, νομίζοντας ότι το οδηγούν προς τον ουρανό), το οποίο είναι προϊόν της απελπισίας και του πανικού, στην οποία και στον οποίο έχει περιέλθει το σύνολο, σχεδόν, της εντόπιας ελίτ - με προεξάρχουσα την αποκαλούμενη ως "πνευματική" τοιαύτη -, η οποία, αντιλαμβανόμενη την τεράστιας έκτασης στρατηγική ήττα, που υπέστη ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός, με την καταστροφική στρατηγική επιλογή της ένταξής του στην χαοτική θεσμικά ευρωζώνη, φοβάται ότι αποτελεί, για την ευρωπαϊκή/ευρωζωνική ελίτ, ένα αμελητέο και μη λαμβανόμενο υπόψη μέγεθος, το οποίο θεωρεί ότι είναι σαφώς και εύκολα αναλώσιμο και η οποία ευρωπαϊκή ελίτ προτίθεται να το καταστρέψει, άνευ δισταγμού και χωρίς δεύτερη κουβέντα, προς χάρη των δικών της επιδιώξεων και συμφερόντων.


Εξ ου και οι όποιες αυτοκατηγορητικές εξηγήσεις, στις οποίες καταφεύγουν ο κ. Τσούκας και οι συν αυτώ, οι οποίες στρέφονται προς την κοινωνία και κατά αυτής, προβαίνοντας σε μια στρεβλωτική αντιστροφή της πραγματικότητας, δια της οποίας στρεβλωτικής αντιστροφής δεν είναι η μπατιροτραπεζοκρατία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που ευθύνεται για την παρούσα κρίση, αλλά η κοινωνία και οι αδυναμίες της, οι οποίες εμπλουτίζονται από μια έντονη (και συνάμα υποκριτική) απαξία...


Ο κ. Τσούκας και το σύνολο της ελληνικής ελίτ - με προεξάρχουσα την "πνευματική" - έχουν παγιδευτεί σε μια ανάλογη παγίδα, με αυτήν που ο John Maynard Keynes έχει περιγράψει, μιλώντας για τις οικονομίες που βρίσκονται σε ύφεση, ως "παγίδα ρευστότητας". Μόνον που εδώ έχουμε να κάνουμε με την παγίδα του αποπροσανατολιστικού φαινόμενου vertigo, που περιέγραψα παραπάνω.


Φυσικά, διέξοδος υπάρχει και είναι ο απεγκλωβισμός από τις ενοχοποιητικές κατηγοριοποιήσεις, στις οποίες έχουν εγκλωβίσει την την ελληνική ελίτ και μέρος του ελληνικού πληθυσμού οι γερμανικές ελίτ, τμήμα των οποίων μεθοδεύουν την φυγή της Γερμανίας από την ευρωζώνη, με άλλοθι την ελληνική χρεωκοπία και την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ και την ζώνη του. [Δείτε στο μπλογκ μου το κατατοπιστικό θέμα : "Η μπατιροτραπεζοκρατία και ο ΓΑΠ χρεωκοπούν ανεξέλεγκτα τον ελληνικό πληθυσμό. (Ελλάδα και Γερμανία : Φοβάται ο Γιάννης το θεριό, αλλά και το θεριό τον Γιάννη - αρκεί ο Γιάννης να μάθει ότι τον φοβάται και το θεριό...)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/09/batirotrapezokratia-gap-xreokopoun.html  ].


Ως προς το αίτημα της διενέργειας βουλευτικών εκλογών, συμφωνώ, με τον κύριο Τσούκα. Μόνον που αυτές θα έπρεπε να είχαν διεξαχθεί πριν από την υπογραφή του Μνημονίου, αφού ο ΓΑΠ είχε λάβει άλλου είδους εντολή στις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009 και δεν είχε εξουσιοδότηση να πράξει όσα, με ένα απίθανο hijacking, διέπραξε, παραδίδοντας την διακυβέρνηση του τόπου στους δανειστές της χώρας και στους εκπροσώπους τους, υποτάσσοντας την χώρα και τον πληθυσμό της στην ωμή και άμεση δικτατορία του χρηματιστικού κεφαλαίου, δηλαδή της ευρωπαϊκής και της διεθνούς τραπεζομπατιροκρατίας.


Τις βουλευτικές εκλογές τις θεωρώ, ως λύση ανάγκης, διότι προκειμένου να μην τεθεί οιοδήποτε ερώτημα στο ελληνικό εκλογικό σώμα, όπως επιδιώκει ο ΓΑΠ και τροϊκανή χούντα των τοκογλυφικών και υπό χρεωκοπία δανειστών της χώρας, μαζύ με τους εκπροσώπους των μπατιριμένων δανειστών, που εμφανίζονται, ως "εταίροι", η έλευση αυτών των εκλογών θέτει, έστω και έμμεσα το ερώτημα στο εκλογικό σώμα, για το τι πρέπει να γίνει.



Αυτό, όμως, που είναι ορθό να γίνει είναι άλλο. Το ορθό και αυτό που πρέπει να γίνει (και αυτό που θα έπρεπε να γίνει και τον Μάϊο του 2010 πριν υπογραφεί το κατοχικό Μνημόνιο) είναι να τεθούν, ευθέως, δύο ερωτήματα στο εκλογικό σώμα :


1) Πρέπει το ελληνικό δημόσιο να αποπληρώσει τα (τοκογλυφικά) χρέη του. η θα πρέπει να κηρύξει στάση πληρωμών και να διαπραγματευθεί την μερική - έως και πλήρη διαγραφή τους;


2) Πρέπει η Ελλάδα να μείνει ή να εξέλθει από την ευρωζώνη (και αν μείνει πρέπει η κυβέρνηση να κηρύξει την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, λόγω της έκρυθμης οικονομικής κατάστασης, αναλαμβάνοντας οικονομικές εξουσίες που προσιδιάζουν στην κατάσταση αυτή);


Και φυσικά, αυτά τα άμεσα και ευθέως τιθέμενα ερωτήματα, μπορούν να υποβληθούν στο εκλογικό σώμα μόνον με έναν τρόπο :


Με Δ Η Μ Ο Ψ Η Φ Ι Σ Μ Α - ή με περισσότερα του ενός δημοψηφίσματα, αν χρειασθεί (που θα χρειασθεί).


Η ελληνική ελίτ, βέβαια, φοβάται την δημοψηφισματική λαϊκή ψήφο, διότι αυτή μπορεί να καταστεί ανεξέλεγκτη - ιδίως τώρα σε αυτές τις συνθήκες, που επικρατούν στην ελληνική κοινωνία την τρέμει...


Θα μπορούσε, όμως, να δοκιμάσει την τύχη της. Μπορεί και να της βγει, όσο δύσκολο και απίθανο αν ακούγεται κάτι τέτοιο..."