Ποιός θα πληρώσει την κρίση του ευρωπαϊκού χρέους; (Γιατί ούτε η ΕΚΤ, ούτε οι "Μηχανισμοί στήριξης" μπορούν να σώσουν την Ελλάδα και την ευρωπαϊκή περιφέρεια).
Η ανόητη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ εγκατέλειψε την δραχμή και οδήγησε την χώρα στην πλήρη αδυναμία να αντιμετωπίσει μια μετρίας τάξεως οικονομική ύφεση, η οποία μετετράπη σε μια βαθιά οικονομική κρίση και μέσω του ευρώ, σε μια αναπόφευκτη διαδικασία ξαφνικού θανάτου, που οδήγησε το ελληνικό δημόσιο στην ουσιαστική χρεωκοπία, αφού πλέον δεν είχε τα αρχικώς απαραίτητα νομισματικά και στην συνέχεια, ούτε και τα δημοσιονομικά εργαλεία για να αντιδράσει. Έτσι, η εν δυνάμει χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, που παρέμενε στην αφάνεια, όσο οι διεθνείς χρηματαγορές το δάνειζαν, ήλθε στο προσκήνιο, με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο και οδήγησε την ελληνική κοινωνία στην μεγαλύτερη οικονομική κρίση της τελευταίας 60ετίας και δια της υπογραφής του Μνημονίου της ντροπής, σε ένα μοντέρνο καθεστώς πεονίας χωρίς να διαφαίνεται κάποια, έστω και αμυδρή, δυνατότητα εξόδου...
"Ουδενός επαίνου αξίζει, διότι είναι άνευ ουσίας και υποκριτική η τοποθέτηση της κ. Χαράς Κεφαλίδου.
Το πρόβλημα της χώρας δεν αντιμετωπίζεται με τέτοιου είδους επιδερμικές συμπεριφορές, όπως άλλωστε αποδέχεται και ο κ. Τσούκας.
Ούτε και το ζήτημα είναι να "αποκτήσουν πρόσωπο" οι βουλευτές. Το ζητούμενο είναι να ασκήσουν την όποια εξουσία τους, προς όφελος της χώρας και των εκλογέων τους και όχι προς όφελος των χρηματοδοτών τους (εν στενή και εν ευρεία εννοία).
Και αυτό - δηλαδή την άσκηση της εξουσίας τους υπέρ των συμφερόντων της χώρας και των εκλογέων τους - δεν το πράττουν, αφού επιτρέπουν στην κατοχική κυβέρνηση του ΓΑΠ να ασκεί αυτήν την τρέχουσα οικονομική πολιτική, που υπερασπίζει, πρώτα και πάνω απ' όλα, τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ελίτ, σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού πληθυσμού και όλων των συντελεστών της πραγματικής οικονομίας της χώρας.
Δρώντας μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο και υπερασπίζοντας την καταστροφική για τον τόπο και τις αναπτυξιακές του δυνατότητες οικονομική πολιτική του ΓΑΠ η κ. Χαρά Κεφαλίδου και όλος ο εσμός της κυβερνητικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να οδηγούν την χώρα στην καταστροφή και ως εκ τούτου οι όποιες τοποθετήσεις της κ. Κεφαλίδου, σαν και αυτές που περιγράφει ο κ. Τσούκας, λειτουργούν αποπροσανατολιστικά στην κοινωνική συνείδηση, διότι ξεκινούν από την εσφαλμένη και συμφέρουσα, για την ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, αντίληψη, που λέει ότι η τρέχουσα πολιτική του Μνημονίου της ντροπής και της μεταναζιστικής κατοχής είναι ορθή και ότι το μόνο που χρειάζεται είναι η εκλαϊκευσή της, με την διάχυσή της σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, μια διάχυση, η οποία - αυτή καθ' εαυτή - θα την νομιμοποιήσει.
Με δεδομένη την φιλομνημονιακή αντίληψη του κ. Τσούκα, πρέπει να πω ότι ο κ. καθηγητής ορθά εστιάζει στο ουσιαστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει το Μνημόνιο και η πολιτική που απορρέει από αυτό και το οποίο πρόβλημα έχει να κάνει με την ευρεία κρίση κοινωνικής νομιμοποίησης που αντιμετωπίζουν το Μνημόνιο, οι ξένοι εμπνευστές και οι επιχώριοι υποτακτικοί τους, κατά την εφαρμογή του στην πράξη. Για τον λόγο αυτόν και ο κ. Τσούκας στρέφεται προς την κ. Χαρά Κεφαλίδου και την επαινεί, αφού η πρότασή της ταιριάζει πλήρως με την αγωνιώδη προσπάθειά του να νομιμοποιηθεί κοινωνικά το Μνημόνιο και ο Μηχανισμός στήριξης του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο, κατ' ευφημισμόν, έχει αποκληθεί, ως "Μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας".
Οι προσπάθειες του κ. Τσούκα είναι μάταιες. Το Μνημόνιο της ντροπής έχει πλέον αποκτήσει, μέσα στην λαϊκή συνείδηση, μια τόσο άσχημη εικόνα, που οποιοδήποτε καμουφλάρισμα και οποιαδήποτε (εικονική, ή πραγματική) επιχείρηση διάσωσης της ουσίας της πολιτικής του, με τον όποιο (μεγάλο ή μικρό) περιορισμό των προνομίων των βουλευτών και ευρύτερα της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, δεν πρόκειται να μεταβάλει αυτήν την εμπεδωμένη πλέον λαϊκή πεποίθηση, η οποία όσο περνάει ο καιρός είναι απαύγασμα της προσωπικής εμπειρίας των μελών της ελληνικής κοινωνίας. Μια εμπειρία, η οποία (όσο και αν προσκρούει στο πλασματικό αδιέξοδο, που έχει κτίσει, ως δρώντα ιδεολογικό μηχανισμό, τον οποίον και διακινεί στην ελληνική κοινωνία - επιτυχώς, προς το παρόν - η ελληνική ελίτ) δυναμώνει την κοινωνική πεποίθηση ότι, παρά το αδιέξοδο, η εφαρμοσμένη πολιτική του Μνημονίου είναι καταστροφική για την χώρα και λειτουργεί προς το συμφέρον μιας εντόπιας ολιγαρχίας και της διεθνούς τραπεζικής ελίτ.
Το αστείο είναι ότι το αδιέξοδο, στο οποίο έχει οδηγηθεί η χώρα, από τις ανεφάρμοστες επιδιώξεις των εμπνευστών του Μνημονίου, έχουν αρχίσει να το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι οι εμπνευστές του (οι γερμανικές πολιτικές και χρηματοπιστωτικές ελίτ).
Η αλήθεια είναι ότι αυτό συμβαίνει (αργά και βασανιστικά), λόγω της πρόσφατης ιρλανδικής κρίσης, η έλευση της οποίας - μαζί με τα αδιέξοδα, που αυτή επανέφερε, ύστερα από την ελληνική κρίση του περασμένου Μαΐου - υποχρέωσε ακόμα και την κ. Μέρκελ να ομιλεί, για το πραγματικό πρόβλημα της ευρωζώνης, δηλαδή, για "την κρίση χρέους της ευρωζώνης" (η οποία με την σειρά της είναι προϊόν της θεσμικής ανεπάρκειας της ευρωζώνης, η οποία δεν είναι ομοσπονδιακός κρατικός θεσμός, όπως θα έπρεπε να είναι).
Μπορεί οι τρέχουσες προτάσεις της Μέρκελ να είναι, στην παρούσα φάση, δογματικές στο περιεχόμενό τους και μεσομακροπρόθιεσμα ανεφάρμοστες, αλλά φαίνεται ότι η γερμανική ελίτ έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι το αδιέξοδο των πολιτικών, που πέρασαν με το ελληνικό και το υπό διαμόρφωση Ιρλανδικό Μνημόνιο, είναι πλήρες και δεν μπορεί πλέον να συνεχιστεί. Και δεν μπορεί να συνεχιστεί, διότι πρακτικά ο ιρλανδικός πληθυσμός δεν είναι διατεθειμένος να το ανεχθεί, γεγονός που θα εκφραστεί και στις κάλπες που θα στηθούν σε αυτήν την χώρα, ίσως και μέσα στον Φεβρουάριο και οι οποίες καθίστανται ένας παράγοντας ουσιώδους απροσδιοριστίας, ως προς τις εξελίξεις, αφού οι Ιρλανδοί κατά 80% επιθυμούν την επαναδιαπραγμάτευση του μόλις υπογραφέντος ιρλανδικού Μνημονίου, το οποίο δεν έχει προλάβει καν να εφαρμοστεί. Με δεδομένο ότι η αντίληψη αυτή των Ιρλανδών θα παίξει πρωταρχικό ρόλο στην κάλπη, οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και οι Γερμανοί πολιτικοί και τραπεζίτες είναι φυσικό να φοβούνται για το τι θα επακολουθήσει και να σχεδιάζουν μια άλλη γραμμή άμυνας, η οποία μένει τώρα σε επίπεδο διαρροών, αλλά θα εκδηλωθεί, ευθύς ως η κατάσταση στην Ιρλανδία μπορέσει να αποκτήσει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, μόλις δηλαδή εκφραστεί ο ατίθασος αυτός πληθυσμός και σχηματισθεί μια κυβέρνηση, με συγκεκριμένους στόχους και προσανατολισμούς.
Κατά τα άλλα, για τον κ. Τσούκα, το ελληνικό πρόβλημα παραμένει να είναι ένα "δημοσιονομικό πρόβλημα".
Δεν έχει αντιληφθεί (ορθότερα καμώνεται πως δεν έχει αντιληφθεί) ότι αυτό το δημοσιονομικό πρόβλημα, που άφησε πίσω της η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, έχει μετατραπεί, χάρη στις βλακώδεις ενέργειες των ΓΑΠ - Τρισέ - Μέρκελ, σε πρόβλημα χρέους της ευρωζώνης και κατ' ουσίαν, σε πρόβλημα της τραγικά ανεπαρκούς θεσμικής συγκρότησης της ευρωζώνης.
Στην στενή χρηματοπιστωτική του διάσταση το πρόβλημα της Ελλάδας και της ευρωζώνης είναι κυνικά και ωμά απλό και έχει να κάνει με το ποιός θα φορτωθεί τις ζημιές των τραπεζών και των λοιπών χρηματοπιστωτικών οργανισμών του επίσημου και του σκιώδους χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Μέχρι στιγμής, ο ΓΑΠ και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν αποφασίσει ότι οι τράπεζες και οι ομολογιούχοι πρέπει να σωθούν, με κάθε θυσία, σε βάρος των πολιτών των χωρών της ευρωζώνης και με όποιο κόστος - ακόμα και αν αυτό φθάνει μέχρι την χρεωκοπία (έως και την ελεγχόμενη πτώχευση) των κρατών της ευρωζώνης.
Οι τρέχουσες αντιλήψεις των Μέρκελ - Σόϋμπλε - Βεστερβέλλε δείχουν ότι, τελικά, οι τράπεζες δεν θα διασωθούν, όπως επίσης δείχνουν ότι και τα κράτη θα χρεωκοπήσουν. Το οιονεί ευρωομόλογο, το οποίο σκέπτονται να εκδώσουν (αν το εκδώσουν) θα πρέπει να καλύψει τις τεράστιες ανάγκες του Μηχανισμού στήριξης, που σκέπτονται να δημιουργήσουν, σε αντικατάσταση των δύο πρόχειρων Μηχανισμών, που έστησαν πέρυσι και που αφορούν, προς το παρόν, μόνον την Ελλάδα και την Ιρλανδία.* Τα ποσά που θα χρειαστεί είναι τεράστια και θα απαιτηθούν τουλάχιστον 2 τρισ. €, ποσόν που αντιστοιχεί, περίπου, στο 22% του ΑΕΠ της ευρωζώνης. Η χρηματοδότηση αυτή είναι τέτοιου μεγέθους, που ουδείς θα την παράσχει, χωρίς τις εγγυήσεις που θέλει.
Ακόμα και η ΕΚΤ έχει φθάσει στα όριά της. Στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, τον Νοέμβριο του 2010, έχει χορηγήσει 95 δισ. €, που αντιστοιχούν στο 26% των καταθέσεων και στο 40% του ελληνικού ΑΕΠ. Στην Ιρλανδία έχει χορηγήσει 136,3 δισ. €, ήτοι το 20% των καταθέσεων και το 86% του ΑΕΠ της χώρας. Στην Πορτογαλία έχει χορηγήσει 37,9 δισ. €, δηλαδή το 12% των καταθέσεων, ήτοι το 20% του ΑΕΠ της χώρας και στην Ισπανία έχει χορηγήσει 61,1 δισ. €, δηλαδή το 3% των καταθέσεων, ήτοι το 9% του ΑΕΠ της χώρας.
Μόνο στις τράπεζες αυτών των χωρών η ΕΚΤ έχει χορηγήσει 330 δισ. €, δηλαδή το 61% των συνολικών διαθεσίμων της. Και αν προσθέσουμε και τα 76,5 δισ. €, που έχει διαθέσει, μέχρι τις 17/1/2011, για την αγορά κρατικών ομολόγων στην δευτερογενή αγορά, αντιλαμβανόμαστε την δύσκολη θέση στην οποία η ΕΚΤ βρίσκεται.
Με αυτά τα δεδομένα, είναι αστείο να μιλάμε για το "ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα", όπως ο κ. Τσούκας και να επιζητούμε το "καλό παράδειγμα" στις περικοπές των εισοδημάτων, ασχολούμενοι με τα λεγόμενα της κ. Κεφαλίδου, που και αποπροσανατολιστικά και υποκριτικά είναι..."
* (Από τότε που γράφτηκε το κείμενο έχουν υπάρξει εξελίξεις. Στον "Μηχανισμό στήριξης" εισήλθε και η Πορτογαλία, αφού το παμφάγο ευρώ συνεχίζει να τρώει τα παιδιά του...)
(Σχόλιά μου http://htsoukas.blogspot.com/2011/01/blog-post_31.html?showComment=1296500887466#c7302080338108184317 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/01/blog-post_31.html?showComment=1296504762135#c2703218341263869511 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/01/blog-post_31.html?showComment=1296504826301#c9079394528096610687 της 31/1/2011 στο άρθρο που δημοσίευσε ο κ. Χαρίδημος Τσούκας στο μπλογκ του «ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ», με τίτλο : "Η ηθική της ευθύνης" http://htsoukas.blogspot.com/2011/01/blog-post_31.html ).
Σχόλια
Πάντως, αυτό που εγώ θεωρώ, ως σημαντικό και χρήσιμο, σε όσα γράφω, έχει να κάνει με την επισήμανση ότι η αιτία της ελληνικής χρεωκοπίας βρίσκεται στην μετατροπή του ελληνικού δημόσιου χρέους από ένα, κατά βάση, δραχμικό χρέος, που ήταν πριν από την καταστροφική και κυριολεκτικά διαλυτική ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη, σε ένα χρέος σε ευρώ, δηλαδή σε ένα νόμισμα που είναι ουσιαστικά, για την Ελλάδα, ξένο νόμισμα, αφού η χώρα δεν ελέγχει την έκδοσή του, ούτε και μπορεί να προσδιορίσει και να διαχειριστεί τις ποσότητες κυκλοφορίας του.
Αυτή η εξέλιξη κατέστησε το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο πάντοτε ήταν μεγάλο (πάνω από το 100% του ΑΕΠ, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990), αδύνατο να εξυπηρετηθεί, έστω και στοιχειωδώς, αναγκάζοντας το ελληνικό δημόσιο να αναχρηματοδοτεί αυτό το χρέος, με νέο δανεισμό, γεγονός το οποίο μετασχημάτισε το χρέος αυτό και σε τοκογλυφικό χρέος, αφού η μεγάλη του πλειοψηφία στην τωρινή του σύνθεση αποτελείται από τόκους και ανατοκισμούς των παλαιών δανείων, που αναχρηματοδοτούντο από τις "αγορές", μέχρι τον Φεβρουάριο - Μάρτιο του 2010 και από τον τοκογλυφικό μηχανισμό των δανειακών συμβάσεων στις οποίες στηρίζεται το Μνημόνιο των Δ.Ν.Τ. - Comission - Ε.Κ.Τ., από τον Μάϊο του 2010 και μετά.
Αυτή η επισήμανση, για την αλλαγή της νομισματικής βάσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο, "αισίως" ξεπερνάει τα 345 δισ. €, νομίζω ότι είναι και η συνεισφορά μου, αφού αυτό το καίριο σημείο δεν το συζητεί καθόλου όλος ο εσμός των παπαγαλακίων της βλακώδους ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ. Όπως, επίσης, και η ίδια η ελληνική ελίτ δεν το συζητεί, ούτε καν το υπαινίσσεται. Αντιθέτως, συζητεί, εντελώς άλλα και τελείως άσχετα θέματα, τα οποία περιλαμβάνει στην ατζέντα της προπαγάνδας της, (η οποία αποσκοπεί στην συνέχιση της συστηματικής εξαπάτησης του ελληνικού πληθυσμού, μόνο και μόνο για να μην αντιληφθεί αυτός ο πληθυσμός το τεράστιο μέγεθος των καταστροφικών στρατηγικών της επιλογών, διότι αν ο πληθυσμός αυτός αντιληφθεί το τι έπραξε η ελληνική εξουσιαστική ελίτ, εν τη ανοησία και εν τη μεγαλομανία της, τότε θα την πάρει με τις πέτρες αυθωρεί και παραχρήμα), τα οποία θέματα ουδεμία σχέση έχουν με αυτήν την απλή και συνάμα καθοριστική αιτία της ελληνικής χρεωκοπίας.
Γι' αυτό το ζήτημα, που έχει να κάνει με την διαλυτική - για τον τόπο και τον πληθυσμό αυτού του τόπου - αλλαγή της νομισματικής βάσης/σύνθεσης του ελληνικού χρέους, ουδείς άλλος έχει μιλήσει (για την ακρίβεια, ελάχιστοι άλλοι έχουν μιλήσει - δηλαδή ο εξής ένας : ο Δημήτρης Καζάκης)...
Και όμως, αυτή η μετατροπή του ελληνικού δημόσιου χρέους από δραχμικό χρέος, που ήταν, πριν από την ένταξη στην ευρωζώνη, σε χρέος σε ευρώ - μια καταστροφική εξέλιξη, η οποία οδήγησε την χώρα προς την οδό ενός αθόρυβου και σιωπηλού ολέθρου, απετέλεσε την ουσιώδη αιτία για την ελληνική χρεωκοπία και για όσα δεινά αντιμετωπίζει και θα συνεχίζει να αντιμετωπίζει η Ελλάδα και ο πληθυσμός της...
Έχω διαβάσει όμως πως η χώρα κινδύνεψε με χρεωκοπία και το 1985 επι δραχμής όταν και αναγκάστηκε να πάρει δάνειο απο την ΕΟΚ και να εφαρμόσει ένα αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας.
Το πρόγραμμα αυτό ο Ανδρέας το εγκατέλειψε, ευθύς ως αποκαταστάθηκε η ισορροπία στο γενικό ισοζύγιο πληρωμών και μόλις η χώρα απέκτησε επαρκείς ποσότητες συναλλαγματικών αποθεμάτων.
Και έπραξε σωστά, που εγκατέλειψε αυτό το πρόγραμμα λιτότητας, παρά τα όσα, εκ των υστέρων, του καταμαρτυρούν, διότι είχε αντιμετωπίσει το πρόβλημα, το οποίο είχε προκύψει, λόγω της επεκτατικής οικονομικής πολιτικής που είχε ακολουθήσει, μετά τις εκλογές της 18/10/1981. Η οικονομική του πολιτική στην πρώτη του τετραετία αύξησε σε μεγάλο βαθμό τα εισοδήματα του πληθυσμού, ο οποίος εστράφη, μαζικά, στην κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων, γεγονός το οποίο έφερε την μεγάλη ανισορροπία στο ισοζύγιο πληρωμών της χώρας, η οποία ανισορροπία δεν συνοδεύτηκε από μια πραγματική υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολλαρίου και των άλλων ξένων νομισμάτων, με τα οποία η Ελλάδα πραγματοποιούσε τις εξωτερικές της οικονομικές δοσοληψίες.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αυξηθεί το κόστος παραγωγής, λόγω του διαφορικού επιπέδου του ελληνικού πληθωρισμού από την εξέλιξη των τιμών στις άλες χώρες με τις οποίες η Ελλάδα είχε οικονομικές συναλλαγές, να πέσει η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων και της τουριστικής βιομηχανίας της χώρας και μαζύ με την τεράστια αύξηση των εισαγωγών να εξαντληθούν τα συναλλαγματικά αποθέματά της.
(Περιττό να πω ότι ο Ανδρέας κινήθηκε χειρουργικά. Ουδείς πήρε χαμπάρι το τι συνέβαινε και όλα έγιναν κυριολεκτικά μέσα σε μια νύκτα).
Το πρόβλημα, τότε, ήταν εντελώς διαφορετικό από ότι τώρα. Εκείνο ήταν ένα βραχυπρόθεσμο πρόβλημα εξωτερικής ρευστότητας, που λύθηκε μεσοπρόθεσμα, ευθύς ως αποκαταστάθηκαν τα μειωμένα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας, ενώ το τωρινό πρόβλημα είναι ένα μακροπρόθεσμο πρόβλημα χρέους, το οποίο δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται το ελληνικό ισοζύγιο πληρωμών, ακριβώς επειδή η χώρα δεν έχει συναλλαγματικά αποθέματα, αφού το εσωτερικό της νόμισμα λειτουργεί ως καθ' ολοκληρίαν ξένο νόμισμα και τα όποια της νομισματικά αποθέματα πρέπει να μπορούν να καλύπτουν το σύνολο των συναλλαγών της.
Όπως καταλαβαίνεις, αγαπητέ φίλε, σε μια υπερχρεωμένη χώρα, όπως η Ελλάδα, που το χρέος της δεν είναι ένα εσωτερικό χρέος, όπως ήταν τότε, αλλά έχει μετατραπεί σε ένα καθ' ολοκληρίαν εξωτερικό χρέος, εξ αιτίας του γεγονότος ότι το νόμισμά της λειτουργεί στην πράξη, ως ξένο νόμισμα, αυτό είναι αδύνατο, αφού η χώρα αυτή δεν ελέγχει την έκδοση του νομίσματός της, ούτε και μπορεί να προσδιορίσει τον όγκο της κυκλοφορούσης ποσότητάς του.
Η πρώτη ήταν μια ανατάξιμη κρίση ρευστότητας, ενώ η δεύτερη δεν είναι μια απλή κρίση ρευστότητας. Είναι μια κρίση χρέους, η οποία καθιστά την χώρα αναξιόπιστη, ως προς την δυνατότητά της να ανταποκριθεί στην αποπληρωμή του χρέους της και οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορεί να εξοφλήσει αυτό το χρέος, με το νόμισμα στο οποίο το χρέος αυτό είναι εκφρασμένο (δηλαδή το ευρώ), παρά το γεγονός ότι το νόμισμα αυτό είναι το νόμισμα, με το οποίο αυτή κάνει τις εσωτερικές της συναλλαγές!!!
Είναι και αυτό το γεγονός, μια από τις παραδοξολογικές λειτουργίες αυτού του εικονικού οθνείου νομίσματος, το οποίο περισσότερο λειτουργεί, ως ομόλογο, παρά ως πραγματικό νόμισμα).
H Πορτογαλία είναι στον μηχανισμό ενώ και στην Ισπανία η κρίση και η ανεργία είναι μεγάλη.
Στις περιόδους που ακολουθεί η ανάπτυξη και όλα πάνε καλά (ή, για να μιλάμε καλύτερα και ορθότερα, φαίνονται ότι πάνε καλά) οι αναπτυσσόμενες χώρες απολαμβάνουν το λεγόμενο peg, δηλαδή τα θετικά αυτής της σύνδεσης των τοπικών νομισμάτων με τα σκληρά νομίσματα. Όμως, αυτό που συμβαίνει, συνήθως, είναι ότι, κατά την διάρκεια της περιόδου που η ανάπτυξη είναι στην ημερησία διάταξη, ουδείς λαμβάνει υπόψη του το τι θα ακολουθήσει, όταν η τοπ΄κές οικονομίες των αναπτυσσόμενων χωρών μπουν, για οποιονδήποτε λόγο, σε μια περίοδο ύφεσης. Αυτό, ακριβώς, είναι που οδηγεί στην καταστροφή.
Και η καταστροφή έρχεται επειδή οι ομολογιούχοι και οι λοιποί επενδυτές (οι ραντιέρηδες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, για να θυμηθούμε και τον αείμνηστο John Maynard Keynes) θα κάνουν αυτό που τους επιτρέπει το peg : Θα ρευστοποιήσουν τα ομόλογά τους και κάνοντας χρήση της σταθερής ισοτιμίας του τοπικού νομίσματος με το αντίστοιχο σκληρό νόμισμα, με το οποίο είναι δεμένο το εν λόγω τοπικό νόμισμα και θα βγάλουν στο εξωτερικό τα χρήματά τους. Στην συνέχεια, θα ακολουθήσει ένα παρατεταμένο κερδοσκοπικό παίγνιο, γύρω από το πότε θα διαραγεί η διασύνδεση του τοπικού νομίσματος μς το αντίστοιχο σκληρό νόμισμα και η τοπική οικονομία της αναπτυσσόμενης χώρας θα βουλιάξει στην κινούμενη άμμο της ύφεσης, η οποία πολύ γρήγορα θα πάρει τις διαστάσεις μιας καταστροφικής κρίσης, η οποία θα ανακοπεί μόνο με την διάρρηξη της σύνδεσης των δύο αυτών νομισμάτων.
Στην ευρωζώνη και με δεδομένη την χαώδη θεσμική ανεπάρκεια, γύρω από το ευρώ και τις διαδικασίες έκδοσης και νομισματικής κυκλοφορίας αυτού του νομίσματος (και κυρίως, εξ αιτίας της ανυπαρξίας μιας ομοσπονδιακής κρατικής οργάνωσης που να παραπέμπει στην συγκρότηση και την εφαρμογή μιας οργανωμένης και συστηματικοποιημένης οικονομικής πολιτικής από μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση, που να έχει αρμοδιότητες σαν αυτές που υπάρχουν στις Η.Π.Α., ή σε οποιοδήποτε άλλο ομοσπονδιακό κράτος), τα πράγματα είναι χειρότερα.
Στην ευρωζώνη και τα κράτη που την συναποτελούν, δεν μπορεί να λειτουργήσει η αποσύνδεση των τοπικών νομισμάτων από το σκληρό ευρώ και τούτο επειδή δεν υπάρχουν τοπικά νομίσματα, τα οποία να είναι συνδεδεμένα με το ευρώ, αφού το ευρώ είναι το κοινό νόμισμα όλων!!! Έτσι, οι χώρες της λεγόμενης ευρωπαϊκής περιφέρειας θυμίζουν τις αναπτυσσόμενες χώρες, με την διαφορά ότι στην περίπτωση της ευρωζώνης δεν μπορεί να λειτουργήσει η λυτρωτική αποσύνδεση των τοπικών νομισμάτων, από το αντίστοιχο σκληρό νόμισμα, διότι το αυτό το ίδιο το σκληρό νόμισμα έχει αντικαταστήσει το τοπικό νόμισμα, του οποίου έχει πάρει την θέση, καταδικάζοντας τις χώρες της ευρωζωνικής περιφέρειας (και όχι μόνο) σε μια διαρκή και μόνιμη ύφεση, η οποία θα τις οδηγήσει, αναπόδραστα, όσο το ευρώ παραμένει σκληρό, στην εξαθλίωση και στην πείνα.
Μιλώντας π.χ. για την Πορτογαλία, που μπήκε στον "Μηχανισμό Διάσωσης" και ο οποίος λειτουργεί, ως μηχανισμός καταβαράθρωσης της χώρας αυτής, πρέπει να επισημάνουμε ότι, αντίθετα με την Ελλάδα, η χώρα αυτή (όπως και η Ισπανία, που είναι υποψήφια) δεν είχε, ούτε τεράστιο χρέος, ούτε και ένα τόσο μεγάλο έλλειμμα, όπως η Ελλάδα. Μάλιστα, η κατάσταση στην Πορτογαλία είναι και θα έπρεπε να θεωρείται, ως μια διαχειρίσιμη κατάσταση.
Παρά ταύτα, όμως, η Πορτογαλία πτώχευσε (και το ίδιο κινδυνεύει να πάθει και η Ισπανία). Αυτό συμβαίνει επειδή το πορτογαλικό κράτος άρχισε να πιέζεται, αμέσως μετά το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης πέρυσι την άνοιξη και όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες, που βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση, όταν κάποιο κράτος πιέζεται, οι κάτοχοι των ομολόγων του τα πουλάνε. Αν η Πορτογαλία είχε το δικό της τοπικό νόμισμα, το εσκούδο, θα είχε την άμεση δυνατότητα να προβάλει γραμμές άμυνας και εν πάση περιπτώσει, η πώληση των κρατικών ομολόγων της θα απέφερε στον εντόπιο, ή και στον ξένο ιδιοκτήτη τους ντόπιο χρήμα, το οποίο, ή θα το χρησιμοποιούσε για να αγοράσει άλλα περιουσιακά στοιχεία μέσα στην ίδια την χώρα, ή θα το αντάλλασσε με ξένο νόμισμα. Και στις δύο περιπτώσεις, η τοπική οικονομία θα είχε σημαντικές θετικές αντισταθμίσεις, αφού το χρήμα που θα έμενε στην Πορτογαλία, θα τόνωνε την δημόσια και την ιδιωτική οικονομία με τις επενδύσεις και τους φόρους, που θα εισέρεαν στα δημόσια ταμεία, ενώ η φυγή του χρήματος στο εξωτερικό θα έριχνε την συναλλαγματική αξία του εσκούδο, αυξάνοντας την ελκυστικότητα των εξαγωγών της χώρας και μειώνοντας τις εισαγωγές.
Με το ευρώ, όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά και λειτουργούν καταστροφικά για την Πορτογαλία, αφού η πώληση των κρατικών ομολόγων δεν ανακυκλώνει το χρήμα στην χώρα αυτή, διότι ο πωλητής μπορεί να χρησιμοποιήσει για να αγοράσει γερμανικά, ή γαλλικά, ή άλλα περιουσιακά στοιχεία. Αυτό το χρήμα, στην πράξη είναι χαμένο για την χώρα και την τοπική οικονομία.
Με αυτόν τον τρόπο, ακόμα και μια μικρή κρίση (όπως αυτή που ξέσπασε στην ευρωζώνη στα τέλη του 2009 και στις αρχές του 2010, με αφορμή την ελληνική δημοσιονομική κρίση, που, βλακωδώς, ανακίνησε το απίθανο αυτό σαλτιμπαγικό δίδυμο των ΓΑΠ - Παπακωνσταντίνου, με την βοήθεια του Ζαν-Κλωντ Τρισέ), αυτοτροφοδοτείται, καθώς δεν υπάρχει κάποια αυτόματη αντίρροπη δύναμη, που να σπάει τον φαύλο κύκλο ,που δημιουργείται από το πανικό πωλήσεων των κρατικών ομολόγων, που ακολουθεί και που οδηγεί τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας (και όχι μόνον αυτές) στον πάτο...
Μόνη λύση, εντός ευρωζώνης, είναι το μαλάκωμα του ευρώ. Αλλά ποιός (και πότε) θα το αποφασίσει αυτό;
Η άλλη λύση είναι η έξοδος από την ευρωζώνη. Αλλά και πάλι προκύπτει το ερώτημα : Ποιός θα πάρει μια τέτοια απόφαση; Οι ελίτ που ενέταξαν τις χώρες τους σε αυτήν και οι οποίες ελίτ ομνύουν στον ζουρλομανδύα του Μάαστριχτ, έχοντας ουκ ολίγες εξαρτήσεις και συμφέροντα να υπηρετήσουν;
Οψόμεθα...
Προς το παρόν κυριαρχούν οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις περί του "κακού" κράτους και της "λογικής" αγοράς.
Κάπου παλαιότερα είχα πετύχει να γράφετε και σε κάποιο φόρουμ.
Εσύ σε ποιό φόρουμ με συνάντησες;
Πιο πολύ κάποιες αναλύσεις στο δεύτερο για την οικονομία πέτυχα,με αναφορά και στο κράχ του 29.
Πάντως απο το μαζικής συμμετοχής phorum απουσιάζουν απόψεις ας πούμε κευνσιανής φύσεως και εμπεριστατωμένες όπως οι δικές σας.
Και κάτι ακόμα,πολλοί θεωρούν πως για την ενδεχόμενη χρεωκοπία της χώρας ή τελοσπάντων για το πρόβλημα της παραγωγικότητας τεράστια ευθύνη έχει ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ποια είναι η γνώμη σας;
Φυσικά, ουδεμία σχέση έχει η τωρινή χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Αυτή η χρεωκοπία οφείλεται στους χειρισμούς της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, κατά την τελευταία δεκαετία (μετά βίας φθάνουμε στο 1996, ακριβώς τότε, δηλαδή που ανέλαβε ο Κώστας Σημίτης), με καθοριστικό σημείο καμπής το 1999 και τις αρχές της δεκαετίας του 2000, οπότε και οριστικοποιήθηκε η ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη, χωρίς αυτή να πληροί ούτε ένα από τα κριτήρια του Μάαστριχτ και η αντικατάσταση της δραχμής από το ευρώ.
Αυτή η απόφαση μετέτρεψε, όπως έχω, επανειλημμένα, γράψει, το κατά 85% δραχμικό χρέος του ελληνικού κράτους (και το οποίο από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπερέβαινε το 100% του ελληνικού ΑΕΠ), σε καθ' ολοκληρίαν, χρέος σε ευρώ, δηλαδή σε ένα νόμισμα, το οποίο λειτουργεί, κατ' ουσίαν, ως ξένο νόμισμα.
Αυτή η μετατροπή ενός εσωτερικού χρέους, σε ένα εξωτερικό χρέος και μάλιστα σε σκληρό νόμισμα, (συνοδευόμενη από την εξ ίσου άφρονα πρακτική της ελληνικής κυβέρνησης να προβεί σε πώληση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού χρέους σε ξένους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, οι οποίοι προέβησαν στην αγορά του ελληνικού δημόσιου χρέους, με ανταλλάγματα κάτω από το τραπέζι, σε δοσοληψίες των επιχειρήσεων που ελέγχουν, με το ελληνικό δημόσιο και με παρέμβαση των γερμανικών και των γαλλικών κυβερνήσεων, διασπείροντας την πλειοψηφία του ελληνικού δημόσιου χρέους στα πέρατα της οικουμένης) οδήγησε το ελληνικό δημόσιο στην ουσιαστική χρεωκοπία, η οποία παρέμενε μια εν δυνάμει χρεωκοπία, όσο υπήρχε ανάπτυξη στην Ελλάδα και στην ευρωζώνη, για να μετατραπεί σε μια ουσιαστική χρεωκοπία, ευθύς ως η χώρα μπήκε σε ύφεση και μόλις οι αγορές αντελήφθησαν, χάρη στις ανοησίες του ΓΑΠ, ότι επικρέμαται ένα πραγματικό φέσωμά τους, αφού η χώρα δεν μπορούσε να τους επιστρέψει την αγορά του ελληνικού δημόσιου χρέους, στην οποία αυτές προέβησαν, με την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη, η οποία ευρωζώνη ήρε την πεποίθηση, που επικρατούσε, μέχρι το 2009 και η οποία συνοψιζόταν στο ότι υπήρχε στην ευρωζώνη μια άτυπη, αλλά ουσιαστική εγγύηση των χρεών των κρατών της.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ουδεμία σχέση είχε με όλα αυτά. Αυτός διαχειρίστηκε ένα δραχμικό χρέος και το διαχειρίστηκε αρκετά καλά, αδιαφορώντας για τα διαφορικά επιτόκια (spreads) της εποχής του, τα οποία είχαν ξεπεράσει τις 1800 μονάδες βάσης, κάποιες φορές. Και αδιαφορούσε διότι αυτά δεν επηρέαζαν ουσιαστικά την χώρα, αφού αφορούσαν ένα μικρό τμήμα του χρέους και το κόστος ήταν αμελητέο, σε γενικές γραμμές.
Δεν τον άκουσαν. Με αποτέλεσμα να ζούμε, τώρα, τα αποτελέσματα αυτής της καταστροφικής στρατηγικής επιλογής της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που ενέταξε την χώρα στην ευρωζώνη, χωρίς να λάβει υπόψη της αυτήν την προειδοποίηση.
Και γι' αυτό το γεγονός δεν φταίει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Φταίνει οι επίγονοι, όσο και αν αυτοί θέλουν να φορτώσουν σε εκείνον τις δικές τους αποκλειστικές ευθύνες...
Οι επικριτές του Ανδρέα Παπανδρέου (κάθε απόχρωσης, από τον Κωνσταντίνο Κόλμερ, τους νεοφιλελεύθερους - π.χ. Μάνο και Ανδριανόπουλο -, τους συντηρητικούς φιλελευθερους - π.χ. Παναγιώτη Γεννηματά - ή τους σοσιαλνεοφιλελεύθερους - π.χ. τον ΓΑΠ, τον Φλωρίδη και τον Χρυσοχοΐδη -, αλλά ακόμα και τους σοσιαλιστές, σαν τον Μανώλη Δρεττάκη, ακόμα και από την πλευρά της κομμουνιστικής ή της κομμουνιστογενούς Αριστεράς - π.χ. Ματσαγγάνης, Παπαδάκη κ. α.-) ισχυρίζονται, λίγο - πολύ, ότι δεν έπρεπε να γίνει αυτή η αναδιανομή του πλούτου, διότι έτσι επιβαρύνθηκε το ελληνικό δημόσιο με ένα δυσβάστακτο χρέος, αποδίδοντας σε αυτήν την διαδικασία και την πτώση της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας, όπως, επίσης και την τωρινή κρίση χρέους.
Σε μια από τις τελευταίες τηλεοπτικές έρευνες του Παύλου Τσίμα έγινε ανααφορά στους περίφημους πίνακες του ελληνικού δημόσιου χρέους, ξεκινώντας από την εποχή της δικτατορίας, οπότε το χρέος ήταν αμελητέα ποσότητα (κάτω από 30% του ΑΕΠ).
Στην συνέχεια έγινε αναφορά στην πρώτη οκταετία του Ανδρέα Παπανδρέου (1981 - 1989), εποχή κατά την οποία το ελληνικό δημόσιο χρέος υπερδιπλασιάστηκε, υπερβαίνοντας το 60% του ΑΕΠ.
Και τέλος έγινε αναφορά στην μετέπειτα περίοδο (από την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, μέχρι τώρα) κατά την οποία το χρέος αυτό ξεπέρασε το 100% του ΑΕΠ.
Το ρητό και κατηγορηματικό συμπέρασμα ήταν ότι η περίοδος του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η "μήτρα του κακού", για την διόγκωση του ελληνικού δημόσιου χρέους και για την τωρινή χρεωκοπία της χώρας. Οι προηγούμενοι είναι οι καλοί της ιστορίας και οι επόμενοι απλώς διαχειρίστηκαν μια κακή κατάσταση (λιγότερο ή περισσότερο άσχημα ο καθένας τους) οι αιτίες της οποίας, όμως, δεν ευρίσκονται σε αυτούς, αλλά στον Ανδρέα Παπανδρέου και στον "λαϊκισμό".
Θα μου επιτρέψεις, αγαπητέ φίλε, να διαφωνήσω με όλα αυτά.
Όχι γιατί ο Ανδρέας δεν έχει κάποιες ευθύνες (προφανώς έχει, αλλά είναι άλλης τάξεως και δεν σχετίζονται αυτές οι ευθύνες, με την τωρινή χρεωκοπία της Ελλάδας), αλλά διότι όλα αυτά λέγονται, εκ του πονηρού, για να ξεπλύνουν τις ευθύνες των επιγόνων του στην διαχείριση των οικονομικών του κράτους και της χώρας.
Προφανώς, λοιπόν, ο Ανδρέας Παπανδρέου διόγκωσε, συνειδητά, το δημόσιο χρέος (το οποίο στην πορεία, με την πάροδο του χρόνου, κατέστη επιτοκιακό/ανατοκιστικό χρέος).
Ήταν, όμως, όπως λένε οι επικριτές του, κακό αυτό;
Αυτό δεν ήταν, κατ' ανάγκην, κακό, όπως λένε οι επικριτές του. Το αντίθετο, μάλιστα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως οικονομολόγος - και μάλιστα, ως ένας καλός οικονομέτρης που ήταν - γνώριζε πολύ καλά την αντίληψη των Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς και Ίρβινγκ Φίσερ, για το χρήμα και τον ρόλο του στην οικονομική ανάπτυξη, καθώς και τις μεγάλες δυνατότητες, που δίνει η δημιουργία εύκολου και άφθονου εικονικού χρήματος, όταν η πηγή του χρήματος αυτού είναι εσωτερική και ελεγχόμενη. Όταν, δηλαδή είναι ουσιαστικά ε ι κ ο ν ι κ ή. Σε αυτήν την διαδικασία, που προφανώς δημιούργησε και πληθωριστικές πιέσεις, άλλωστε, στηρίχθηκε και το οικοδόμημα του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ιδιαίτατα και μάλιστα κυρίως από την πετρελαϊκή κρίση του 1973 και μετά, με ιδιαίτερη ένταση, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980.
Επίσης, ο Ανδρέας Παπανδρέου γνώριζε, πολύ καλά, το γεγονός (το οποίο τώρα δεν το λένε τα παπαγαλάκια της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία του δημοσιογραφικού και του λοιπού "πνευματικού" κόσμου της χώρας) ότι η ελληνική οικονομία δεν ήταν διόλου εξωστρεφής, ως προς τις πηγές της χρηματοδότησής του δημόσιου τομέα, αφού το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας, πρωτογενώς, έφθανε σε επίπεδα το πολύ του 4% (στην χειρότερη στιγμή του το πρωτογενές ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 άγγιξε το 3,9% του ΑΕΠ) και ότι αυτό το επίπεδο ελλείμματος μπορούσε άνετα να χρηματοδοτηθεί από την εσωτερική χρηματοπιστωτική "αγορά" - κάτι που συνέβαινε, μέχρι την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη.
Με αυτά τα χρηματοπιστωτικά και λοιπά οικονομικά εργαλεία, που στηρίχθηκαν στην παραγωγή λογιστικού χρήματος (fiat money) και στην διαδικασία του εικονικού δανεισμού (IOU), χρηματοδοτήθηκαν, επί Ανδρέα Παπανδρέου, οι ανάγκες του ελληνικού δημοσίου, κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, κατά τις οποίες το ελληνικό ΑΕΠ και ο πλούτος στην χώρα έλαβε διαστάσεις τέτοιες, που δεν είχε γνωρίσει ο τόπος, μέσα σε συνθήκες ασφάλειας και χωρίς τον κίνδυνο χρεωκοπίας (με μόνο περιστατικό την συναλλαγματική κρίση του 1985, η οποία γρήγορα αντιμετωπίστηκε).
Αυτή η χρηματοπιστωτική λειτουργία του μορφώματος του ελληνικού γραφειοκρατικού καπιταλιστικού σχηματισμού, που στηρίχθηκε στην αύξηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, ως μηχανισμού για την εισοδηματική αναδιανομή και για την οικονομική ανάπτυξη, υπήρξε επιτυχής και λειτουργική, ακριβώς επειδή στηριζόταν, κατά βάση, στον εσωτερικό δανεισμό (κάτω από το 15% του ΑΕΠ ήταν εκφρασμένο σε ξένα νομίσματα, όταν η χώρα εισήλθε στην ΟΝΕ) και στην δραχμή, η οποία ήταν το βασικό και το κρίσιμο στοιχείο αυτού του λειτουργικού χρηματοπιστωτικού μηχανισμού, που τροφοδοτούσε το ελληνικό δημόσιο και την ελληνική οικονομία.
Χωρίς την δραχμή αυτός ο τύπος χρηματοδότησης της οικονομίας δεν μπορούσε να αντέξει, πολύ περισσότερο εάν και εφ' όσον οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί υποκαθιστούσαν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, ως χρηματοδότες του ελληνικού δημοσίου.
Αντικατέστησαν την δραχμή, με ένα ουσιαστικά ξένο και σκληρό νόμισμα (το ευρώ) και διέσπειραν στα πέρατα της γης, δηλαδή στους ξένους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, το ελληνικό δημόσιο χρέος, καθιστώντας επισφαλή την εξυπηρέτησή του και δι' αυτού του τρόπου, καθιστώντας ακόμα πιο επισφαλή την συνέχιση της χρηματοδότησης του ελληνικού δημοσίου, αλλά και του συνόλου της ελληνικής οικονομίας, μια χρηματοδότηση η οποία θα έπαυε, με το πρώτο ξέσπασμα μιας μέτριας ύφεσης. Όπερ και έγινε 18 μήνες μετά την εμφάνιση της παγκόσμιας ύφεσης του 2008.
(Και το οποίο θα μπορούσε πολύ εύκολα να γίνει ακόμα και αν το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν πολύ μικρότερο από το 115% του ΑΕΠ που ήταν το 2009, όπως μας δείχνουν τα παραδείγματα της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας).
Δεν είναι, λοιπόν, το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου χρέους και η διεύρυνσή του από τον Ανδρέα Παπανδρέου, η αιτία της ελληνικής χρεωκοπίας του 2010.
Είναι η αλλαγή της νομισματικής σύνθεσης του ελληνικού δημόσιου χρέους και η αντικατάσταση της δραχμής από το ευρώ, ως νομίσματος της χώρας, που έφεραν την χρεωκοπία (μαζύ με τις ανοησίες του ΓΑΠ την περίοδο Οκτωβρίου 2009 - Απριλίου 2010).
Αυτήν την τελική απόφαση, για αυτές τις καταστροφικές στρατηγικές αλλαγές στην ελληνική οικονομία δεν την πήρε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Την πήραν, οριστικά το 1999 - 2000 οι επίγονοι του Ανδρέα Παπανδρέου, αφρόνως και χωρίς να σταθμίσουν, με ψύχραιμο μάτι, τα αντικειμενικά δεδομένα.
Κατάργησαν την ελεγχόμενη μαλακή τοπική δραχμή, υιοθέτησαν το ανεξέλεκτο σκληρό υπερεθνικό ευρώ και μετέτρεψαν την νομισματική βάση και σύνθεση του τεράστιου ελληνικού δημόσιου χρέους από δραχμικό χρέος, σε χρέος σε ευρώ, μετατρέποντάς το από ένα εικονικό χρέος, το οποίο μπορούσε εύκολα να πληρωθεί με την απλή εκτύπωση χρήματος, σε ένα πραγματικό χρέος, το οποίο δεν μπορούσε, πλέον, να πληρωθεί.
Από εκεί και πέρα, αυτά που τώρα συμβαίνουν υπήρξαν απολύτως αναμενόμενα.
Και αυτά δεν τα έπραξε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τα έπραξαν οι επίγονοι, οι οποίοι έχουν την πλήρη ευθύνη, διότι αυτοί έλαβαν αυτές τις καταστροφικές τελικές αποφάσεις, τις οποίες, αν είχαν ελάχιστο μυαλό και λίγη προβλεπτικότητα, δεν θα τις ελάμβαναν.
Όμως, ούτε μυαλό είχαν, ούτε προβλεπτικότητα. Αυτή είναι η ουσία του πράγματος και η ωμή αλήθεια.
Μάλιστα κάπου είχα δεί στοιχεία για το έλλειμα,επι ευρώ εκτινάχθηκε σε διψήφιο αριθμό.
Επίσης επι δραχμής δεν ήταν μόνο μικρότερο το έλλειμα αλλα το κράτος μια χρονιά είχε πετύχει και σημαντικό πρωτογενές πλεόνασμα αν πρόσεξα καλά.
Αυτά τα ζητήματα, όχι μόνο δεν κουβεντιάζονται, αλλά και στην κυριολεξία έχουν αποκρυβεί, συστηματικά, από την άρχουσα ελίτ του τόπου και τα μισθωμένα παπαγαλάκια της.
Αυτή την συζήτηση, για τις τραγικά αποτυχημένες στρατηγικές επιλογές της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, με :
1) την μοιραία, για τον τόπο, κατάργηση της δραχμής και την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη
2) το πως το ελληνικό δημόσιο χρέος κατέστη αδύνατο να πληρωθεί, εξ αιτίας αυτών των αποτυχημένων επιλογών,
3) και το αναπόφευκτο της ελληνικής χρεωκοπίας,
δεν θα την βρει κανείς στο διαδίκτυο, ούτε και πουθενά αλλού.
Όμως, αυτό που δεν συζητείται στα διάφορα πάνελς, ως αιτία της παρούσας κρίσης χρέους της Ελλάδας, δηλαδή :
α) η εισαγωγή του ευρώ ως νομίσματος της χώρας,
β) η κατάργηση της δραχμής και
γ) η μετατροπή του ελληνικού δημόσιου χρέους, από δραχμικό χρέος, σε χρέος σε ευρώ, το οποίο χρέος ήταν πλέον αδύνατο να πληρωθεί,
αυτό αποτελεί και την αιτία της κρίσης αυτής.
Αυτή είναι η ωμή αλήθεια, την οποία η ανόητη ελληνική πολιτικοοικονομική και κοινωνική ελίτ πασχίζει, με νύχια και με δόντια, να μην ομολογήσει και επιδιώκει να την απωθήσει στο σκοτάδι της λήθης και στο πυρ το εξώτερο.
Ουσιαστικά, κατηγορούν τον Ανδρέα Παπανδρέου για την οικονομική του πολιτική της περιόδου 1981 - 1989, αυτήν την πολιτική των παροχών και της εισοδηματικής ανακατανομής, υπέρ των κατώτερων στρωμάτων του πληθυσμού, ισχυριζόμενοι ότι αυτή οδήγησε στην χρεωκοπία.
Θα τονίσω, εδώ, ένα άλλο κομμάτι της ευθύνης του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, για την τρέχουσα κρίση. Και η ευθύνη αυτή είναι βαρύτατη, αφού το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι υπεύθυνο για την διασπορά του ελληνικού δημόσιου χρέους στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, όπως οι κυβερνήσεις, του Κώστα Σημίτη και του Κώστα Καραμανλή έχουν την δική τους ευθύνη, διότι έδωσαν την κατεύθυνση, για την διασπορά αυτή, η οποία έβαλε την ταφόπλακα, πάνω στον τάφο της ελληνικής οικονομίας, οδηγώντας την στην χρεωκοπία.
Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος αυτής της τεράστιας ευθύνης, πρέπει να δούμε το παράδειγμα της Ιταλίας. Η Ιταλία δεν έχει κάθόλου μικρό δημόσιο χρέος. Το ιταλικό δημόσιο χρέος φθάνει το 115% του ΑΕΠ της χώρας υπερβαίνει, δηλαδή, τα 2 τρισ. €. Η χώρα έχει αποφύγει την χρεωκοπία, προς το παρόν, λόγω του γεγονότος ότι οι ιταλικές τράπεζες, μετά την ένταξη της χώρας τους στην ευρωζώνη, απέφυγαν να διασπείρουν το ιταλικό δημόσιο χρέος στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και το κράτησαν στα χέρια τους. Αυτό το γεγονός, παρά την υποβάθμιση της Ιταλίας από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης, έχει συγκρατήσει την σπέκουλα, γύρω από το ιταλικό δημόσιο χρέος και προς το παρόν κρατάει την χώρα έξω από τον "μηχανισμό στήριξης" (αν και η Ιταλία παραμένει υποψήφια για χρεωκοπία).
Γι' αυτό, λοιπόν, ας αφήσουν τον Ανδρέα Παπανδρέου ήσυχο στον τάφο του. Άλλες είναι οι δικές του ευθύνες και όχι αυτές που του καταμαρτυρούν, για να αποκρύψουν τις δικές τους ευθύνες για την παρούσα χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου...
Εσείς και άλλος ένας ακόμα σε άλλο μέρος του διαδικτύου είστε οι μόνοι που είχατε επισημάνει την λειτουργία του νομίσματος και της οικονομίας.
Όλα αυτα θα ήταν χρήσιμο να αναπαράγονται και σε μαζικά φόρουμς όπως το www.phorum.gr
http://www.phorum.gr/viewforum.php?f=80
http://www.phorum.gr/viewforum.php?f=79