Γιατί και πως όλα τα ποσά του δήθεν "Μηχανισμού Στήριξης της Ελλάδας" χρηματοδοτούν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και όχι τους μισθούς.

Ένα ακόμα πολύ καλό σκίτσο του ΤΣΙΟΛΑΚΗ, που απεικονίζει την δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει η κυβέρνηση του ΓΑΠ και η χώρα, ως αποτέλεσμα των ανόητων στρατηγικών επιλογών της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ να εντάξει την χώρα μας στην ευρωζώνη και να καταργήσει την δραχμή, γεγονός το οποίο, με την έλευση της διεθνούς οικονομικής ύφεσης και των βλακωδών χειρισμών του ΓΑΠ, την οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Όμως, υπό τις παρούσες συνθήκες και με την επιμονή των Γερμανών να αρνούνται να συμβάλουν στην χρηματοδότηση της αποπληρωμής του δημόσιου χρέους της ευρωζώνης (παρά το γεγονός ότι η άνοδος του γερμανικού ΑΕΠ το 2010 έφθασε στο 3,6%, το εξωτερικό πλεόνασμα τον Σεπτέμβριο του 2010 έφθασε στα 182,7 δισ. €, ο πληθωρισμός διατηρήθηκε στο 1,1%, αν και η ανεργία έμεινε στο 7,5% του ενεργού πληθυσμού, με ένα δημοσιονομικό έλλειμμα που ίσως φθάνει στο 3,7% του ΑΕΠ)  η επιστροφή της Ελλάδας στην δραχμή καθίσταται αναπόφευκτη, διότι η γερμανική πολιτική, που αποκοπεί στο να μην συμμετάσχει η Γερμανία στην αποπληρωμή του χρέους των χωρών της ευρωζώνης, μέσα από τον εκπληθωρισμό του ευρώ, οδηγεί την χώρα μας και τις άλλες χώρες του νότου - και όχι μόνον αυτές - στην απώλεια του πλεονεκτήματος (που άτυπα είχαν) του εύκολου δανεισμού. Εκτός εάν η γερμανική πολιτική στην πορεία αλλάξει...




"Ουδεμία σχέση (ή μια πολύ μακρινή σχέση και αυτή εντοπιζόμενη σε ορισμένες κατηγορίες υπαλλήλων οι οποίοι ανήκουν στα ρετιρέ του δημοσίου και έχουν να κάνουν βασικά με το πολιτικό προσωπικό της χώρας) έχει η μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων με το δημόσιο χρέος.


Η επιβάρυνση έχει να κάνει με τα παίγνια των επιτοκίων, με τις άστοχες επενδυτικές πολιτικές των κυβερνήσεων (και τις μίζες που δόθηκαν και εισπράχθηκαν από τους ενδιαφερόμενους, δες τα σαπίζοντα στην κυριολεξία "ολυμπιακά έργα") και κυρίως, με την μετατροπή του χρέους από δραχμικό χρέος, (το οποίο πληρωνόταν άνετα, ακριβώς επειδή η χώρα είχε τον έλεγχο στην Κεντρική της Τράπεζα, η οποία ασκούσε το εκδοτικό της δικαίωμα και τύπωνε νόμισμα, εξυπηρετώντας το χρέος αυτό), σε χρέος σε ευρώ, κάτι που συνέβη με την άστοχη και εγκληματική είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη. Όλα αυτά μαζύ και κυρίως το τελευταίο, κατέστησαν το ελληνικό δημόσιο χρέος ένα επαχθές χρέος, το οποίο πρέπει να σταματήσει να πληρώνεται, διότι στην πλειοψηφία του έχει, ήδη, εισπραχθεί.


Πρέπει να ειπωθεί εδώ ότι η χώρα πρέπει άμεσα να παύσει να λαμβάνει την "βοήθεια" του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης των γαλλογερμανικών τραπεζών (που, κατ' ευφημισμόν, αποκαλείται "Μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας"), διότι αυτή η βοήθεια προς τις γαλλογερμανικές τράπεζες καθιστά μεσομακροπρόθεσμα δυσχερή την διαπραγματευτική θέση της χώρας και διότι τα χρήματα αυτά δεν βοηθούν την αναπτυξιακή πορεία της ελληνικής οικονομίας.

Αν δούμε τους αριθμούς, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα : Το 2010 η χώρα θα πάρει 38 δισ. €, από τα οποία τα 32,5 δισ. € θα πάνε για τοκοχρεωλύσια (19,5 δισ. € χρεωλύσια και 13 δισ. € τόκοι), ενώ το 2011 η χώρα θα πάρει 46,5 δισ. € από τα οποία τα 44 δισ. € θα πάνε για τοκοχρεωλύσια (28,1 δισ. € χρεωλύσια και 15,9 δισ. € τόκοι). Σχεδόν όλα τα χρήματα θα πάνε για να χρηματοδοτήσουν τους κατόχους των ομολόγων στο εξωτερικό, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν το 80% του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους, ενώ και τα υπόλοιπα θα πάνε για την στήριξη του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, στο οποίο είναι επίσης εκτεθειμένοι ομολογιούχοι από το εξωτερικό, με πρώτη από όλους την Ε.Κ.Τ. (Οι μισθοί, για τους οποίους, δήθεν, κόπτεται η κυβέρνηση, ανέρχονται γύρω στα 20 δισ. € και δεν πληρώνονται από τα δάνεια του Μηχανισμού Στήριξης. Ούτε, φυσικά, και οι συντάξεις. Και για να μην ακούγονται και γράφονται τερατολογίες, πρέπει να ειπωθεί ότι το συνολικό μισθολογικό κόστος του δημοσίου τομέα στην Ελλάδα ανέρχεται στο 20% του ΑΕΠ της χώρας και κυμαίνεται περίπου, στα μέσα επίπεδα των χωρών της ευρωζώνης. Αυτή είναι η αλήθεια).


Χωρίς τα δάνεια του Μηχανισμού θα ήσαν οι δανειστές που δεν θα πληρώνονταν και αυτοί θα είχαν το πρόβλημα, ενώ η προσφυγή τους στα δικαστήρια δεν θα τους απέφερε πολλά πράγματα και θα υποχρεώνονταν σε έναν συμβιβασμό επωφελή για το ελληνικό δημόσιο).


Για τον λόγο αυτό, δεν έχουμε κανένα λόγο να κοπτόμεθα για την όποια χασούρα των δανειστών και οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι, πέρα από τις ανοησιολόγες θεωρίες των παπαγαλακίων της διεθνούς και της εντόπιας χρηματοπιστωτικής ελίτ και των πολιτικών θεραπαινίδων τους, το ελληνικό δημόσιο τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010 μπορούσε (και όφειλε) να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος απέναντί τους, αν δεν είχε προηγηθεί η δυσκόλως, πλέον, κρυπτόμενη προδοτική πολιτική του ευήθους ΓΑΠ και του ανερμάτιστου επιτελείου του.


Αλλά θα μου αντιτείνεις, αγαπητέ mantz, ότι αν κάναμε κάτι τέτοιο θα αποκοπτόμασταν από την διεθνή χρηματοπιστωτική αγορά.


Βέβαια, αυτό συμβαίνει ήδη και θα εξακολουθήσει να συμβαίνει, για πολύ καιρό ακόμα, ακριβώς λόγω του επαχθούς και βλακωδώς δογματικού Μνημονίου, στις λευκές σελίδες του οποίου υπέγραψε ο ΓΑΠ τον περασμένο Μάϊο - παρά τις προβλέψεις όλων των ανοητούντων δημοσιογραφικών παπαγαλακίων του μοντέρνου μεταναζιστικού καθεστώτος, που αποστηθίζοντας τις πεποιθήσεις της Μέρκελ και του Σόϊμπλε πίστευαν ότι η εφαρμογή των όρων του Μνημονίου θα οδηγούσε την Ελλάδα στις αγορές, για δανειοδότηση τον Απρίλιο του 2011 (θυμάμαι τις σχετικές βαρύγδουπες αναλύσεις των γραφικών αυτών τύπων - μιλάω για τον άσχετο Πάσχο Μανδραβέλη και τον ακόμα πιο άσχετο Μπάμπη Παπαδημητρίου - και ξεκαρδίζομαι στα γέλια).


Με επαναφορά στη δραχμή και με την σύστοιχη επαναφορά του ελέγχου του νομίσματος και της κυκλοφορίας του από την χώρα, μέσω της Τραπέζης της Ελλάδος, η χώρα δεν θα είχε καμμία ανάγκη τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές. Το ελληνικό πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα (της τάξης του 3,9% του ΑΕΠ) θα καλυπτόταν ανετότατα από την εσωτερική αγορά, όπως συνέβαινε και πριν από την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, ακόμα και αν τα spreads των ελληνικών κρατικών ομολόγων θα έφθαναν στον θεό, όπως άλλωστε είχε συμβεί και παλαιότερα, χωρίς αυτό να ανακόψει την αναπτυξιακή πορεία της χώρας.


Άλλωστε, η παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου, η οποία είναι απαραίτητη διότι το ευρώ ρήμαξε την παραγωγική δομή της χώρας, με μια πτώση της ανταγωνιστικότητάς της, της τάξης του 30% και η επαναφορά της οικονομίας της χώρας σε ρυθμούς μεγάλης ανάπτυξης θα αποκαθιστούσε γρήγορα την εμπιστοσύνη των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών στην Ελλάδα και έτσι και την απρόσκοπτη χρηματοδότησή της από αυτές, μια χρηματοδότηση, που τόσο βλακωδώς διέκοψαν ο ΓΑΠ και ο παντελώς ανίκανος και άσχετος, ακόμα και με απλά ζητήματα διαχείρισης μπακάλικου Γιώργος Παπακωνσταντίνου...


Φυσικά, η επαναφορά της δραχμής δεν είναι ένα εύκολο εγχείρημα και για να γίνει θέλει επιδέξιους χειριστές, που δεν τους έχουμε. Και αυτό είναι το πρόβλημα, σήμερα.


Διότι, αν το εγχείρημα αυτό αποπειραθεί να το κάνει ο ΓΑΠ, τότε είμαστε για κλάματα, αφού στα χέρια του το εγχείρημα αυτό θα εξελιχθεί σε μια πλήρη καταστροφή.


Και αυτό που με φοβίζει ακόμη περισσότερο είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχουν ικανοί χειριστές, που θα μπορούσαν να φέρουν σε πέρας αυτό το εγχείρημα, όχι μόνο στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, αλλά και ευρύτερα, σε ολόκληρη την ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ.


Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά...


Και για να σου δώσω, αγαπητέ φίλε mantz, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα όπου το μισθολογικό κόστος έχει μια (μακρυνή) σχέση με το δημόσιο χρέος, θα σου φέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:


Κλασσική περίπτωση αποτελεί η περίπτωση του χρηματισμού του τέως υπουργού Μεταφορών Τάσου Μαντέλη από την SIEMENS. Θα με ρωτήσεις γιατί ο παράνομος αυτός χρηματισμός μπαίνει στα στοιχεία του μισθολογικού κόστους.


Μπαίνει και παραμπαίνει. Και μπαίνει, διότι ο κ. Τάσος Μαντέλης από καθαρά λογιστική άποψη ήταν ένας λειτουργός του δημοσίου, επί μισθώ. Ο μισθός του αυτός εισέρχεται στα στοιχεία του μισθολογικού κόστους του δημοσίου. Και μαζύ με τον νόμιμο μισθό του ως υπουργού, στα στοιχεία του μισθολογικού κόστους του ελληνικού δημοσίου, πρέπει να προσμετρηθούν και οι πάσης φύσεως αμοιβές που έλαβε, ακόμα και αυτές, οι οποίες είναι παράνομες - σαν και αυτές που έλαβε από τους δήθεν "αδιάφθορους" Γερμανούς της SIEMENS. Οι αμοιβές αυτού του είδους, που, εν τέλει, πλήρωσε, αφανώς, το ελληνικό δημόσιο, χωρίς να καταγραφούν επισήμως πουθενά, αποτελούν στοιχείο του δημόσιου μισθολογικού κόστους και επιβάρυναν, μακροπρόθεσμα, κατά πολύ το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα και δι' αυτού το ελληνικό δημόσιο χρέος.


Βέβαια, όπως γίνεται ευκόλως αντιληπτό, το πρόβλημα αυτό δεν αφορά, φυσικά, μόνον τον κ. Μαντέλη.


Αφορά όλη την ελληνική πολιτική και οικονομική τάξη και τις διεθνείς επιχειρήσεις - δηλαδή, για να έλθουμε και στο προκείμενο της υπόθεσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, τους δανειστές της χώρας και τους εκπροσώπους τους, οι οποίοι εμφανίζονται στην τωρινή περίσταση, ως "εταίροι".


Γι' αυτό και αυτό που ισχυρίζομαι είναι και το σωστό :


Ένα τεράστιο μέρος από τα ελληνικά δημόσια χρέη έχουν εισπραχθεί από τους δανειστές και πρέπει να παύσουν να πληρώνονται. Και αυτό πρέπει να το πράξει κάποια μελλοντική ελληνική κυβέρνηση, η οποία πρέπει να συστήσει μια ευρεία επιτροπή, που θα ξεσκονίσει όλες τις συμβάσεις με τους Έλληνες και ξένους δανειστές της χώρας, για να δει τι πραγματικά πρέπει να πληρωθεί και τι όχι. Και να προχωρήσει σε μια επιλεκτική στάση πληρωμών, έναντι εκείνων στους οποίους θα προκύψει ότι το χρέος προς αυτούς είναι ένα επαχθές χρέος. Όπως, επίσης, πρέπει να βρει και από που έχει λαμβάνειν, ως αποζημίωση για τις μίζες που εισπράχθηκαν και για το επαχθές χρέος που φορτώθηκε στο ελληνικό δημόσιο και στον ελληνικό λαό...


Και αυτό, βέβαια, δεν θα το κάνει ο ευήθης ΓΑΠ, ο οποίος είναι πλέον, ένας πιστός υποτακτικός της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ελίτ και απλός εκτελεστής τω εντολών της..."




(Σχόλιά μου http://htsoukas.blogspot.com/2010/12/blog-post.html?showComment=1293399106592#c7522360638239150127 της 26/12/2010 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/12/blog-post.html?showComment=1293401057720#c6075843060372212541 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/12/blog-post.html?showComment=1293404711003#c2290050973637802202 της 27/12/2010 στο άρθρο που δημοσίευσε ο κ. Χαρίδημος Τσούκας στο μπλογκ του "ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ", με τίτλο : "Μικροί άνθρωποι…" http://htsoukas.blogspot.com/2010/12/blog-post.html ).