ΕΚΛΟΓΕΣ 4/10/2009 - ΠΑΣΟΚ : ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ ΣΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ με τον ίδιο αριθμό ψήφων, που είχε και στις εκλογές του 2004! (Ή ΠΩΣ Η ΝΔ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ).
Αποτελέσματα Βουλευτικών Εκλογών 4/10/2009.
Τώρα που οι βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009 τελείωσαν και αφού πέρασε μια εβδομάδα από αυτές, με την νέα κυβέρνηση του ΓΑΠ να βρίσκεται στα πρώτα της βήματα και σε μια κατάσταση ευφορίας, με την αποδοχή του ελληνικού λαού - κάτι που είναι και αναμενόμενο, λόγω της πρόσφατης λαϊκής ψήφου, αλλά και λόγω της τραυματικής εμπειρίας από την απελθούσα κυβέρνηση Καραμανλή -, νομίζω ότι ήλθε η ώρα μιας πρώτης αποτίμησης του αποτελέσματος των εκλογών αυτών, που είχαν έναν αναμφισβήτητο θριαμβευτή :
Τον ΓΑΠ, ο οποίος, μάλιστα, ουδόλως κόπιασε για να κερδίσει την ΝΔ του απελθόντος πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, ο οποίος έκανε ό,τι μπορούσε για να καταφέρει ο αντίπαλός του αυτήν την μεγάλη νίκη, στην οποία οδηγήθηκε από τους καταστροφικούς χειρισμούς κατά το τελευταίο έτος της διακυβέρνησης της χώρας από το πελαγωμένο πολιτικό επιτελείο του τέως πρωθυπουργού.
Αποτελέσματα Βουλευτικών Εκλογών 7/3/2004.
Φυσικά, ο καλύτερος τρόπος για την αποτίμηση ενός εκλογικού αποτελέσματος είναι η σύγκρισή του με τα προηγούμενα αποτελέσματα, γι’ αυτό και παραθέτω εδώ τα αποτελέσματα των εκλογών της 4/10/2009 και της 7/3/2004, προκειμένου να γίνει αντιληπτή η όλη πορεία των μονομάχων και η εξέλιξη της εκλογικής τους επιρροής, κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από την κεντροδεξιά παράταξη της Ν.Δ. αυτά τα τελευταία πεντέμισυ χρόνια.
Οι εκλογές της 16/9/2007 έχουν και αυτές την σημασία τους, αλλά στην παρούσα δημοσίευση αντιμετωπίζονται, ως ένας ενδιάμεσος σταθμός, ένας σταθμός ανάμεσα στο θριαμβευτικό ξεκίνημα του Κώστα Καραμανλή και στο επονείδιστο τέλος, που τελείωσε μέσα στην γενική αποδοκιμασία του κοινού - και ιδιαίτερα μάλιστα εκείνου του κοινού, το οποίο, εκ πεποιθήσεως, βρίσκεται κοντά στον ιδεολογικοπολιτικό χώρο της ελληνικής κεντροδεξιάς και το οποίο υπήρξε αμείλικτο στην αποδοκιμαστική κρίση του, για τα έργα και τις ημέρες του Κώστα Καραμανλή και του επιτελείου του, όπως προκύπτει ακόμα και από την επιφανειακή συγκριτική ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων, από τον θρίαμβο του 2004 στην καταισχύνη του 2009.
Ζάππειο 4/10/2009 : Όλος ο θίασος των μαθητευόμενων μάγων στο τραγελαφικό πέσιμο της αυλαίας της διακυβέρνησης της χώρας από τον Κώστα Καραμανλή.
Η μεγάλη ήττα της κεντροδεξιάς στις αιφνιδιαστικές και άνευ αποχρώντος λόγου, εκλογές, που προκήρυξε ο Κώστας Καραμανλής στις 3/9/2009, ήταν προδιαγεγραμμένη, όχι από κάποιο μυστικό κέντρο, ή κάποια ξένη μεγάλη δύναμη, αλλά από τα απίστευτα πεπραγμένα του καραμανλικού πολιτικού επιτελείου και της κυβέρνησης, που ο τότε πρωθυπουργός σχημάτισε αμέσως μετά από την άνετη και χωρίς κόπο και πρόγραμμα νίκη του στις εκλογές της 16/9/2007, η οποία στηρίχτηκε στις προσωπικές και πολιτικές ανεπάρκειες του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, μια νίκη, όμως, που κτύπησε ένα πρώτο καμπανάκι, για την δυσφορία του κόσμου, για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης, κατά τα πρώτα τρισήμισυ χρόνια (2004 - 2007).
Και όμως, για πρώτη φορά στα πολιτικά χρονικά, μέσα σε ένα έντονα αρνητικό πολιτικό περιβάλλον, ο Κώστας Καραμανλής προσέφυγε σε εκλογές (κατ' ουσίαν, δηλαδή, αποδρούσε από την εξουσία και εξ αντικειμένου την παρέδιδε στον πολιτικό του αντίπαλο, δηλαδή στον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, αφού στην πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει κενό εξουσίας, το οποίο κενό εξουσίας η σύγχρονη κοινωνία ουδόλως επιθυμεί), τις οποίες ήταν περίπου σίγουρο ότι θα χάσει και μάλιστα με μια διαφορά, η οποία θα ξεπερνούσε τις 4,4 μονάδες των ευρωεκλογών του Ιουνίου του 2009.
Με το ξεκίνημα της προεκλογικής εκστρατείας, πολύ γρήγορα, φάνηκε ότι η νίκη του ΠΑΣΟΚ θα ήταν ευρεία (γύρω στις 6 μονάδες) και το μόνο που φαινόταν να παλεύει το εκλογικό επιτελείο της Ν.Δ. (Γιάννης Λούλης, Γιώργος Σουφλιάς κλπ) ήταν η σμίκρυνση της διαφοράς και η, κατά το δυνατόν, αποφυγή της αυτοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ, με κύριο στήριγμα της όλης πολιτικής επιχειρηματολογίας της Ν.Δ. την πολιτική και προσωπική ανεπάρκεια του ΓΑΠ, μια επιχειρηματολογία, όμως, η οποία συνοδευόταν από την καταθλιπτική νεοφιλελεύθερη πολιτικοοικονομική πρόταση της κυβέρνησης, που εξαντλείτο στο κάλεσμα των ψηφοφόρων για διετή περίοδο θυσιών (πάγωμα μισθών, άγνωστης έκτασης φορολόγηση κλπ), χωρίς χειροπιαστά αποτελέσματα και φυσικά δίχως οποιεσδήποτε υποσχέσεις. (Δείτε στο μπλογκ μου και το θέμα : ''4/10/2009 : ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟΥ ΙΔΕΑΣΜΟΥ'' http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/09/4102009.html ).
Φυσικά, αυτή η εκλογική τακτική του Κώστα Καραμανλή κατέρρευσε το βράδυ των εκλογών, αφού η προβλεπόμενη μεγάλη ήττα της τάξης των 6 περίπου μονάδων, μετατράπηκε, λόγω του φόβου των ψηφοφόρων, μπροστά στα διακινούμενα σενάρια, περί μη επίτευξης αυτοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ και της ακυβερνησίας, που θα επακολουθούσε, σε εκλογική συντριβή του Καραμανλή και της Ν.Δ., η οποία συντριβή έφθασε και ξεπέρασε τα επίπεδα των 10 μονάδων, όσον αφορά την διαφορά των εκλογικών ποσοστών του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.
Πράγματι, η νίκη του ΠΑΣΟΚ υπήρξε θριαμβευτική από απόψεως εκλογικών ποσοστών.
Το κόμμα της, έως το βράδυ των εκλογών της 4/10/2009, αξιωματικής αντιπολίτευσης έφθασε στο 43,92% των έγκυρων ψηφοδελτίων, ενώ η, έως τότε, κυβερνώσα Ν.Δ. μόλις που κατάφερε να φθάσει στο 33,48%, ένα ποσοστό, το οποίο είναι και το χειρότερο της μεταπολιτευτικής ιστορίας της, αφού το μέχρι τότε χειρότερο εκλογικό ποσοστό της (μιλάμε για βουλευτικές εκλογές) ήταν το 35,86%, που έπιασε στις εκλογές της 18/10/1981, επί Γεωργίου Ράλλη, όταν, όμως, είχε απέναντί της το σαρωτικό ΠΑΣΟΚ του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου, με εκείνο το απλησίαστο, από τότε, ποσοστό του 48,07%.
Αν δούμε, όμως, τους αριθμούς και συγκρίνουμε τα αποτελέσματα, θα διαπιστώσουμε ότι η νίκη του ΓΑΠ και του ΠΑΣΟΚ δεν είναι τόσο μεγάλη, όσο φαίνεται.
Επίσης, θα διαπιστώσουμε ότι - στην πραγματικότητα - ουδόλως οφείλεται στις ικανότητες του ΓΑΠ και του εκλογικού του επιτελείου. Αντίθετα, μάλιστα η νίκη του ΠΑΣΟΚ ήλθε, παρά και ενάντια στις όποιες προσωπικές και πολιτικές αδυναμίες και ανεπάρκειες του ΓΑΠ, αποτελώντας ουσιαστικά ένα αναπόδραστο αποτέλεσμα μπροστά στα δεδομένα που είχε δημιουργήσει η φυγή - η κατά κυριολεξία απόδραση - του Κώστα Καραμανλή από την εξουσία και η εξ αντικειμένου παράδοσή της στον διάδοχό του στην πρωθυπουργία, ο οποίος, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν μπορούσε να είναι άλλος από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.
Η σύγκριση γίνεται ανάμεσα στην αφετηρία και στο τέρμα της διακυβέρνησης Καραμανλή. Φυσικά, τα μεγέθη του εκλογικού σώματος δεν είναι ακριβώς τα ίδια, αλλά, λόγω της μικρής χρονικά απόστασης ανάμεσα στις βουλευτικές εκλογές της 7/3/2004 και σε αυτές της 4/10/2009, είναι συγκρίσιμα και υπολογιστικά ασφαλή, όσον αφορά τα συμπεράσματα, σχετικά με την συμπεριφορά του εκλογικού σώματος.
Παρακολουθώντας, λοιπόν, τους παρουσιαζόμενους πίνακες των βουλευτικών εκλογών του 2004 και του 2009 βλέπουμε ότι στις βουλευτικές εκλογές της 7/3/2004, σε συνολικά 7.406.619 έγκυρα ψηφοδέλτια, το κυβερνών μέχρι τότε ΠΑΣΟΚ, το οποίο υπέστη μια μεγάλη ήττα, με αρχηγό τον Γιώργο Παπανδρέου, είχε λάβει 3.003.275 ψήφους, δηλαδή το 40,55% του συνόλου των εγκύρων ψηφοδελτίων, ενώ στις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009 έλαβε 3.012.373 ψήφους, δηλαδή το 43,92% του συνόλου των εγκύρων ψηφοδελτίων, τα οποία σε αυτές τις εκλογές της 4/10/2009 ανέρχονταν στα 6.858.342 ψηφοδέλτια.
Στις βουλευτικές εκλογές της 7/3/2004 η αντιπολιτευόμενη Νέα Δημοκρατία του πολλά υποσχόμενου Κώστα Καραμανλή έλαβε 3.359.682 ψήφους, δηλαδή το 45,36% του συνόλου των εγκύρων ψηφοδελτίων, που, όπως προανέφερα, ανέχονταν σε 7.406.619 ψηφοδέλτια, ενώ στις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009 έλαβε 2.295.967 ψήφους, δηλαδή το 33,48% των εγκύρων ψηφοδελτίων, τα αποία όπως προανέφερα ανέρχονταν σε αυτές τις εκλογές στα 6.858.342 ψηφοδέλτια .
Από τους παραπάνω αριθμούς και τις συγκρίσεις, γίνεται αντιληπτό ότι, όσον αφορά τα εκλογικά αποτελέσματα της 4/10/2009, ουδόλως έχουμε να κάνουμε με έναν θρίαμβο του ΓΑΠ και του ΠΑΣΟΚ.
Η νίκη του ΠΑΣΟΚ και του προέδρου του είναι αναμφισβήτητη, αλλά δεν είναι προϊόν της όποιας πολιτικής τους πρότασης (όχι ότι η επένδυση στην ελπίδα που έκανε το εκλογικό επιτελείο του ΠΑΣΟΚ δεν έπαιξε τον ρόλο της στην υπερψήφιση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τους ψηφοφόρους εκείνους, οι οποίοι είχαν απομακρυνθεί από το 2004 από το ΠΑΣΟΚ).
Η νίκη του ΠΑΣΟΚ είναι προϊόν - κατά κύριο λόγο - της κατάρρευσης της Ν.Δ., μιας κατάρρευσης, η οποία ήλθε και επισφραγίστηκε, με έναν εκκωφαντικό τρόπο και με ένα μη αναμενόμενο μέγεθος και ένταση, την εκλογική βραδιά της 4/10/2009, αφού η Ν.Δ. απώλεσε πάνω από 1.100.000 ψήφους μέσα σε πεντέμισυ χρόνια!
Οι αριθμοί είναι αδιάψευστοι. Και οι αριθμοί δείχνουν ότι ένα πλήθος ψηφοφόρων μετατοπίστηκε στην αποχή, ανάμεσα στις δύο βουλευτικές εκλογές του 2004 και του 2009.
Πράγματι, στις 7/3/2004 ψήφισαν 7.573.358 ψηφοφόροι, ενώ στις 4/10/2009 ψήφισαν 7.044.479 ψηφοφόροι. Έχουμε δηλαδή μεγάλη αύξηση της αποχής, ανάμεσα στις δύο ψηφοφορίες, που λίγο - πολύ συμποσούται πάνω από τον αριθμό των 520.000 ψηφοψόρων, οι οποίοι ενώ στις 7/3/2004 άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα, κατά την διάρκεια των εκλογών της 4/10/2009 προτίμησαν να απόσχουν από την ψηφοφορία. Και φυσικά, οι ψηφοφόροι αυτοί - κατά πλειοψηφία - είχαν προτιμήσει την Ν.Δ. από την κάλπη της οποίας προτίμησαν συνειδητά να απόσχουν.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν και οι μετακινήσεις και προς τον ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, αλλά και προς το ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα κόμματα, μέσα από ένα ντόμινο μετακινήσεων των ψηφοφόρων, που οδήγησαν την Ν.Δ. στην εξευτελιστική συντριβή, η οποία ήταν αναμενόμενη και δεδομένη, ως μεγάλη ήττα, πλην όμως, μη αναμενόμενη, ως προς το τεράστιο εύρος της έκτασής της.
Αυτή είναι η ωμή αλήθεια και τίποτε περισσότερο.
Το ερώτημα είναι γιατί ο Καραμανλής έκανε εκλογές, μέσα σε αυτό το πολιτικό κλίμα - έστω και αν δεν περίμενε ότι η ήττα της Ν.Δ. θα έφθανε στα επίπεδα του εκλογικού διασυρμού, όπως τελικά συνέβη.
Κωνσταντίνος Καραμανλής
Ο παλαιός Κωνσταντίνος Καραμανλής έχει πει ότι ''πολλές φορές κάνουμε και χανόμαστε μέσα σε βαρύγδουπες αναλύσεις, για να εξηγήσουμε μια πολιτική πράξη, ενώ στην πραγματικότητα αυτή η πράξη εξηγείται απλούστατα, αν λάβουμε υπόψη μας τον παράγοντα της ανθρώπινης μαλακίας''.
Τάκης Μπίθας
Από την άλλη μεριά, ο καλός μου φίλος ο Τάκης Μπίθας, μου έδωσε μια δική του εξήγηση της πολιτικής κίνησης του Κώστα Καραμανλή να προκηρύξει εκλογές, μέσα σε αυτό το καταστροφικό, για το κόμμα του και τον ίδιο, πολιτικό κλίμα.
Έχει την γνώμη ότι ο πρώην πρωθυπουργός δεν ήταν διατεθειμένος να βάλει τις υπογραφές στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, έτσι όπως θέλουν οι υπερατλαντικοί μας σύμμαχοι και (αλλά όχι μόνον) εν όψει της αξιολόγησης της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, από το Συμβούλιο τον υπουργών της Ε.Ε. στην κρίσιμη Σύνοδο του ερχόμενου Δεκεμβρίου, όπου η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι προαπαιτούμενο για την γείτονα χώρα, αλλά και για την συνέχιση των διαπραγματεύσεων Χριστόφια - Ταλάτ, αλλά και τον αγωγό Μπουργκάζ - Αλεξανδρούπολης, όπως επίσης και κατά δεύτερο λόγο στο Μακεδονικό και την ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ.
Θεωρεί, λοιπόν, ότι ο Κώστας Καραμανλής πελαγωμένος και πιεζόμενος για να υπογράψει και να συναινέσει στην δρομολόγηση αυτών των ζητημάτων, κατά τις θελήσεις των Η.Π.Α. και των εταίρων μας στην Ε. Ε., προτίμησε να παραδώσει την εξουσία στον ΓΑΠ και το παγκοσμιοποιητικής αντίληψης επιτελείο του, οι οποίοι φαίνονται διατεθειμένοι να υποχωρήσουν στις απαιτήσεις αυτές και φυσικά να χρεωθούν το όποιο πολιτικό κόστος.
Ένα πρώτο δείγμα μιας τέτοιας στάσης μπορεί να είναι η κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας - Θράκης (στην οποία προέβη, αμέσως με την ανάληψη των καθηκόντων της, η κυβέρνηση του ΓΑΠ), κάτι που απαιτούσε η σλαβομακεδονική πολιτική ελίτ των Σκοπίων και το οποίο υπήρξε και μέσα στις προτάσεις του Αμερικανού διαπραγματευτή Μάθιου Νίμιτς.
Και ένα δεύτερο δείγμα μπορεί να είναι η πραγματοποιηθείσα πρώτη επίσημη επίσκεψη του ΓΑΠ στο εξωτερικό, αυτή δηλαδή στην Κωνσταντινούπολη και η συνάντησή του με την τουρκική πολιτική ηγεσία, που συνοδεύτηκε με παύση των παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου από τα τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα και η εκτίμηση των Τούρκων διπλωματών ότι ''η Ελλάδα αλλάζει εξωτερική πολιτική''.
Καλό είναι, πάντως, να περιμένουμε τις εξελίξεις, προκειμένου να δούμε τα τεκταινόμενα και το παρασκήνιο που κρύβεται πίσω τους.
Είτε ισχύει η εκδοχή του παλαιού Καραμανλή (θείου του απερχόμενου αρχηγού της Ν.Δ.), είτε ισχύει η εκδοχή του Τάκη Μπίθα, είτε ισχύει ένας συνδυασμός των δύο αυτών εκδοχών.
[Αν και (απ' ό,τι φαίνεται), είναι πιθανόν, πίσω από την προσφυγή του μικρού Καραμανλή στις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, να βρίσκεται ο φόβος του ιδίου και του επιτελείου του, για την διαχείριση της οικονομικής ύφεσης και η πιθανότητα μετάπτωσής της, σε μια βαθιά οικονομική κρίση, βοηθούσης της ουσιαστικής ακυβερνησίας, μέχρι τον Μάρτιο του 2010 και του μεγάλου δημόσιου χρέους, που - υπό προϋποθέσεις - θα μπορούσε να οδηγήσει, σε ανεπάρκεια δανεισμού του ελληνικού κράτους, όπως απειλήθηκε να γίνει το περασμένο καλοκαίρι, κατά την περίοδο των ευρωεκλογών, με την (προσωρινή;) εκτίναξη των διαφορικών επιτοκίων δανεισμού του ελληνικού δημοσίου, πάνω από τις 300 μονάδες βάσης. Αν και στην χειρότερη δυνατή περίπτωση, υπήρχαν πολλά περιθώρια επιτυχούς χειρισμού, τα οποία, μάλλον, οι Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Σουφλιάς και Γιάννης Παπαθανασίου δεν θέλησαν (ή φοβήθηκαν) να χρησιμοποιήσουν. Όμως, εάν επανέλθει, τώρα, ή προσεχώς, μια ανάλογη δυσμενής εξέλιξη στα διαφορικά επιτόκια του ελληνικού δανεισμού, η οποία, ουσιαστικά, θα σημάνει την χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, καθώς και συναφώς, την χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας, πιθανότατα, θα φέρει την χώρα - όσο αυτή μένει εντός της ευρωζώνης, με νόμισμά της το σκληρό ευρώ - σε ένα καθεστώς, το οποίο θα θυμίζει μια σύγχρονη έκδοση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Και ο ΓΑΠ δεν είναι ό,τι καλύτερο, για να αποφευχθεί μια τέτοια εξέλιξη. Αν και στην ζωή ουδέν μπορεί κάποιος να το θεωρεί ως δεδομένο, ή να το αποκλείει. Όσο και ευήθης και αν είναι ο νεόκοπος πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος - μας αρέσει, δεν μας αρέσει - εξελέγη, με άνετη πλειοψηφία, η αλήθεια είναι ότι έχει δυνατά χαρτιά στα χέρια του, για να αποτρέψει μια ελληνική χρεωκοπία και την επακόλουθη οικονομική κρίση, που εκ των πραγμάτων θα προκύψει και η οποία ουδεμία σχέση θα έχει με την τωρινή ύφεση, που επικρατεί στην ελληνική οικονομία, ως απότοκο της βαθιάς διεθνούς οικονομικής ύφεσης, που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2008 και τώρα κτυπάει τις πόρτες της ευρωζώνης. Το δυνατότερο χαρτί, που έχει ο νέος Έλληνας πρωθυπουργός, σε περίπτωση μεγάλης ανόδου των ελληνικών επιτοκίων δανεισμού, είναι η κήρυξη της χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και η προσφυγή του ελληνικού κράτους στο δικαίωμα της νομισματοκοπής (seigniorage). Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει εκτύπωση των απαραιτήτων ποσοτήτων ευρώ, στα εντόπια νομισματοκοπεία, προκειμένου να αναχρηματοδοτηθεί το δημόσιο έλλειμμα, ή/και το ελληνικό δημόσιο χρέος, εφ' όσον στην ευρωζώνη επικρατήσουν οι δογματικές απόψεις της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας, που εκφράζεται από την Ε.Κ.Τ. και τον Jean-Claud Trichet, οι οποίες απόψεις συμπίπτουν, με αυτές της νέας γερμανικής συντηρητικής κυβέρνησης των Angela Merkel και Guido Westerwelle, που προέκυψε από τις βουλευτικές εκλογές του περασμένου μήνα. Φυσικά, μια τέτοια ενέργεια, η οποία θα είναι σοκαριστική, για την ευρωζώνη, δεν είναι εύκολη. Μπορεί, όμως, να καταστεί απαραίτητη, έστω και ως διαπραγματευτικό χαρτί (το οποίο, όμως, δεν θα πρέπει να αποτελεί μια σκέτη μπλόφα). Θα το χρησιμοποιήσει αυτό το διαπραγματευτικό χαρτί, ο Γιώργος Παπανδρέου;]
Θα δούμε....
Σχόλια