1967-2025 : Κύπρος - Ελλάδα - Τουρκία : Ένα ανισοσκελές τρίγωνο, με δυσμενέστατη, για την Λευκωσία και την Αθήνα κατανομή ισχύος, που αφήνει τον κυπριακό ελληνισμό απροστάτευτο, απέναντι, στις διαθέσεις της Άγκυρας, αφού ουδείς - και πρωτίστως, η Ελλάδα, μετά την καταστροφή του δόγματος του ενιαίου αμυντικού έχει εγκαταλειφθεί, από το 1996, επί πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη - έχει σκοπό να πολεμήσει, γι’ αυτήν. Η Λευκωσία είναι, δυστυχώς, μόνη.

Η τραγική θέση της Κύπρου του ελληνοκυπριακού πληθυσμού είναι, που με απασχολεί, στο παρόν δημοσίευμα όπως και στο, παραπάνω βίντεο, στο οποίο προβαίνω, σε μια ωμή, πλην όμως,  πραγματική και ορθολογική ανάλυση των δεδομένων, έτσι όπως αυτά προκύπτουν, από κατάσταση, που  επικρατεί, στο ανισοσκελές τρίγωνο Κύπρου-Ελλάδας-Τουρκίας και την βαρύτατη ανισότητα, σε επίπεδο ισχύος, εις βάρος της ελλαδικής και της ελληνοκυπριακής, η οποία αποτελεί και το κυριότατο όλων όπλο της Άγκυρας.

Ως εκ τούτου, παραπέμπω τους αναγνώστες του παρόντος δημοσιεύματος στο αρχικό βίντεο που τράβηξα χθες 17 Ιανουαρίου 2025 και στο οποίο αναλύω με ψύχραιμο και ψυχρό τρόπο τα πραγματικά δεδομένα, που έχουν διαμορφωθεί, στην Κύπρο, Μετά την εγκατάλειψη από την μεριά των ελληνικών κυβερνήσεων με έναρξη από την κυβέρνηση του Κώστα του Κώστα σπίτι του δόγματος Που ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδας και Κύπρου απέναντι στην Άγκυρα. Χρήσιμο είναι και απαραίτητο οι αναγνώστες να παρακολουθήσουν το αρχικό βίντεο, όπου θα δουν, περιεκτικά, τις δυσμενείς συνθήκες και την ανάλυση των χαωδών ανισορροπιών, που υπάρχουν, σήμερα, στην Μεγαλόνησο και τα οποία είναι πραγματικά και μη αναστρέψιμα.

Η στάση της Αθήνας είναι κι αυτή δεδομένη. Ενόψει της πραγματικής της αδυναμίας να προστατεύσει τον ελλαδικό χώρο, απέναντι στις αξιώσεις, που αναπτύσσει η Άγκυρα στον χώρο του Αιγαίου και του Λιβυκού πελάγους, όπως προέκυψε, από την εποχή των Ιμίων, τον Ιανουάριο του 1996 και μετά, είναι σαφές ότι η Κύπρος είναι απομονωμένη και χωρίς την στρατιωτική και αμυντική συνδρομή των Αθηνών, κάτι που, επίσης, επιβεβαιώθηκε, ως προανέφερα στις εποχές όπου Η ελλαδική ισχύς ήταν μεγαλύτερη από την τουρκική και παρόλα αυτά η Αθήνα και τα καθεστώτα της που προέκυψαν από το πραξικόπημα του 1967 και την απόσυρση της μεραρχίας της ελληνικής μεραρχίας, που είχε σταλεί, το 1964, δηλαδή, από την εποχή της κυβέρνησης του Γεώργιου Παπανδρέου, στην Κύπρο, για να αποκρούσει μια τουρκική εισβολή, στο νησί, καθιστώντας, έτσι, εν τοις πράγμασι, την εδαφική επικράτεια του νησιού μια προέκταση της ελλαδικής επικράτειας, όμως, η δικτατορία των συνταγματαρχών, το 1968, απέσυρε χωρίς να υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος, την ελληνική μεραρχία, από την Κύπρο, μετά από την συμφωνίας της Κεσσάνης, το 1967, ανάμεσα, στο ελληνικό δικτατορικό καθεστώς και τον βασιλιά Κωνσταντίνο Β’, από την μια πλευρά και της κυβέρνησης του Suleyman Demirel και την τουρκική στρατιωτική ηγεσία, υπό την επιστασία και την καθοδήγηση, φυσικά, της Ουάσινγκτων.

Έτσι, η Κύπρος απογυμνώθηκε στρατιωτικά και αμυντικά και από εκεί και πέρα, όσα συνέβησαν το τραγικό καλοκαίρι του 1974, με το πραξικόπημα, κατά του Μακαρίου, που διοργάνωσε η δικτατορία των Αθηνών και την τουρκική εισβολή, στην Κύπρο, συνέβησαν, ακριβώς, επειδή η ελλαδική πλευρά εγκατέλειψε το νησί, στις ορέξεις της Άγκυρας αφού, ωμότατα και κυνικά, τον Αύγουστο του 1974 και λίγο πριν από την δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, που ολοκλήρωσε την κατάκτηση, από τον τουρκικό στρατό, του 36% των κυπριακών εδαφών, ο, τότε, πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, που είχαν καλέσει οι δικτάτορες και του παρέδωσαν την κυβέρνηση, ξεκαθάρισε, ωμότατα και κυνικά, στον, τότε, προεδρεύοντα του κυπριακού κράτους Γλαύκο Κληρίδη ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να στηρίξει αμυντικά και στρατιωτικά, την Κύπρο απέναντι, στην επικείμενη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής και ότι από δω και πέρα, ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν μόνος του, απέναντι, στην Άγκυρα, πιέζοντας, με αυτόν τον τρόπο, τον ελληνοκύπριο ηγέτη να υπογράψει μια συμφωνία, με την Άγκυρα, η οποία “συμφωνία” θα νομιμοποιούσε την τουρκική εισβολή, στην Κύπρο. 

Ο Κληρίδης δεν υπέγραψε - και καλώς έπραξε -, διότι, σε τελική ανάλυση, η κυβέρνηση της Άγκυρας είχε αποφασίσει να πραγματοποιήσει την δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, στο νησί, στις 14/8/1974, με την οποία ολοκληρώθηκε η κατάκτηση του 36% των κυπριακών εδαφών, στον βορρά, για να ακολουθήσει η εθνοκάθαρση των ελληνοκυπρίων, στον βορρά και των τουρκοκυπρίων στον νότο.

Κάπως έτσι φτάσαμε, στα χάλια, που βρισκόμαστε, σήμερα, με τις ελλαδικές κυβερνήσεις να έχουν, ουσιαστικά, ξεκαθαρίσει ότι η Κύπρος είναι και παραμένει μόνη της, απέναντι, στην Άγκυρα, αφού εγκαταλείφθηκε, οριστικά, το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδας και Κύπρου, το οποίο είχε περάσει, στην πράξη, κατά την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας μας, από τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά οι, μετέπειτα, από αυτόν κυβερνήτες, με πρωτεργάτη τον Κώστα Σημίτη, κυριολεκτικά, έθαψαν αυτήν την αμυντική πολιτική, απέναντι στην Άγκυρα και τώρα, η Κύπρος εξακολουθεί να παραμένει μόνη και απροστάτευτη, απέναντι στις ορέξεις της τουρκικής ελίτ. 

Αυτά είναι, που περιγράφω, στο αρχικό βίντεο του παρόντος δημοσιεύματος, με αναλυτικό τρόπο και για μία ακόμη φορά καλώ τους αναγνώστες να το παρακολουθήσουν. 

Από εδώ και πέρα, αυτό, που έχει να κάνει η Κύπρος είναι να ψάξει να βρει άλλους συμμάχους, που θα μπορούσαν, ίσως, να την προστατέψουν, απέναντι, στην τουρκική βουλιμία. 

Ως εκ τούτου, όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο, η στρατιωτική συνεργασία, που αναπτύσσει η Λευκωσία, με την Ουάσινγκτων και το Τελ Αβίβ, έχει ουσία και είναι σημαντική, όσο κι αν αυτό ενοχλεί τους κυβερνώντες την Άγκυρα.

Δεν χρειάζεται να προχωρήσω περισσότερο, το παρόν κείμενο, διότι ό,τι έπρεπε να γράψω, το έγραψα. 

Και όσα έγραψα είναι αρκετά.