1450 πΧ - 1200 πΧ Ίκλαινα, Μυκήνες, Πύλος. Οι πινακίδες, με την ελληνική γραμμική γραφή Β και η γραπτή μεθοδολογία της ανάγνωσής τους, από την Alice Kober και τελικά, τον Michael Ventris.
Μια πρόσφατη (2011) ανακάλυψη, στις ανασκαφές της Ίκλαινας, άλλαξε, για μια ακόμη φορά, κάποια δεδομένα σχετικά με τη Γραμμική Β'. Μια πινακίδα, ύψους 2,5 εκατοστών και πλάτους 4, βρέθηκε απανθρακωμένη, σε αποθέτη, όπου, προφανώς, είχαν καεί σκουπίδια. Η πινακίδα αναγράφει κάτι σχετικό, με μια κατασκευή, στην μια πλευρά και κατάλογο ονομάτων και αριθμών, στην άλλη πλευρά. Το σημαντικό στοιχείο είναι ότι η πινακίδα της Ίκλαινας χρονολογείται στα 1450 πΧ, δηλαδή είναι παλαιότερη, κατά δυόμισυ περίπου αιώνες, από τις πινακίδες της Πύλου, αποδεικνύοντας ότι η χρήση της γραφής, στον ελλαδικό χώρο, ήταν, κατά πολύ παλαιότερη, από ό,τι έως τότε, ήταν παραδεκτό και μάλιστα, ήταν γνωστή, ακόμη και σε μη ανακτορικά κέντρα.
1338 πΧ. αρχαία Αίγυπτος. Η καλοδιατηρημένη μούμια «γηραιά κυρία» (ηλικίας 35 - 40 ετών), που βρέθηκε, στον τάφο του Φαραώ Αμενχοτέπ Β’, είναι η βασίλισσα Τίη, σύζυγος του Φαραώ Αμενχοτέπ Γ’, μητέρα του Φαραώ Ακενατών και γιαγιά του Φαραώ Τουταγχαμών. Αυτά είναι τα αποτελέσματα των τεστ DNA.
6ος αιώνας πΧ. Αρχαία Άντισα (Οβρεόκαστρο), Λέσβος, Ο κάνθαρος του Εύμαχου.
1834 Αθήνα. Ένα χωριό 4.000 κατοίκων και η Ακρόπολη.
19ος αιώνας. Η πορνεία, στην μετεπαναστατική Αθήνα.
4/1891 Αθήνα. Άποψη, από την Ακρόπολη, προς τον Πειραιά.
29/10/1892 Παρίσι «Le Petit Journal», με εξώφυλλο τον βασιλιά Γεώργιο Α’ και την βασίλισσα Όλγα.
1890 Μοναστήρι (Bitola), Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το ελληνικό Γυμνάσιο Μοναστηρίου, στο οποίο φοιτούσαν 200, περίπου, μαθητές, από την πόλη και τα γειτονικά χωριά.
1903 Αθήνα. Βοσκότοπος, απέναντι, από την Ακρόπολη.
1910 Αθήνα, Κουκάκι. Η Λεωφόρος Συγγρού.
1900 (δεκαετία). Πόντος, Μικρά Ασία. Πόντιοι ακροβάτες· άγνωστο πού, ακριβώς.
1913 Αθήνα. Η Μαρίκα Κοτοπούλη.
1913. Ιωάννινα, Α’ βαλκανικός πόλεμος. Το πάτημα της τουρκικής σημαίας.
1922 Μικρά Ασία. Πριν την Μικρασιατική Καταστροφή.
1930 Αθήνα, Παναθηναϊκό Στάδιο και στο βάθος, ο Λυκαβηττός.
Μάιος 1934 Αθήνα. Πλατεία Ομονοίας, οδός Σταδίου.
1935 - 1937 ΗΠΑ. Robert Wadlow. Ο αγαθός Αμερικανός γίγαντας των 2,72 μέτρων.
Οκτώβριος 1935 Αθήνα, Παναθηναϊκό Στάδιο. Βασιλόφρονες πανηγυρίζουν, με ναζιστικές σημαίες το πραξικόπημα του στρατηγού Κονδύλη, για την άμεση επαναφορά του θεσμού της βασιλείας και του Γεωργίου Β’, στον θρόνο.
1930 (δεκαετία). Η τραγουδίστρια και ηθοποιός Στέλλα Γκρέκα, στα νειάτα της. Πέθανε, στα 103 της χρόνια, στις 6 Ιανουαρίου 2025.
1960 (αρχές δεκαετίας). Αθήνα. Ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Μαρινέλλα κάνουν πρόβες, στο σπίτι του Μανώλη Χιώτη, στην Κυψέλη (οδός Πάρνηθος 35), με τον συνθέτη και την Μαίρη Λίντα.
1960 Αθήνα, Θέατρο Σαμαρτζή. Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Νίκος Σταυρίδης, η Μάρω Κοντού και η Δάφνη Σκούρα, μελετώντας το σενάριο του θεατρικού έργου «Δέκα μέρες, στο Παρίσι».
1965 Αθήνα, καλοκαίρι, στην Πλάκα. Η Τζένη Καρέζη, στα 33 της χρόνια.
1975 - 2021 Η εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου χρέους. Ο πίνακας αυτός είναι θεμελιακά, εσφαλμένος, επειδή δεν υπολογίζει την τεράστια διαφορά, από την νομισματική βάση του χρέους αυτού και την μετατροπή της, από το, κατά 85% δραχμικό χρέος, έως την 31/12/2001 και την καταστροφική μετατροπή του, σε 100% χρέος εκφρασμένο, σε ευρώ, από την 1/1/2002 και μετά.
1960 (δεκαετία). Άγιοι Θεόδωροι. Ο Κώστας Σημίτης και η σύζυγός του, Δάφνη Αρκαδίου, στα νειάτα τους. Ο γάμος τους έγινε, το 1964.
9/1/2025 Αθήνα. «Τρεις κι ο κούκος», στην κηδεία του Κώστα Σημίτη.
12/2024 Νέα Υόρκη. Η 84χρονη Joan Chandos Báez, υψώνει το μεσαίο της δάχτυλο, μπροστά, από τον «Trump Tower».
8/1/2025 Αθήνα, Ακρόπολη.
1957. Γιάννενα. Στον δρόμο, για την αγορά.
1958 Μασσαλία, Γαλλία. Ο ποιητής Νίκος Καββαδίας και η ανηψιά του Έλγκα.
5/1/1965 Αεροδρόμιο Λευκωσίας. Η Ζωή Λάσκαρη, στην Κύπρο.
1977 Washington, HΠΑ. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Jimmy Carter.
1886. Οθωμανική Θεσσαλονίκη.
1/1/1904 Οθωμανική Θεσσαλονίκη. Πανοραμική θέα της πόλης.
1910 Οθωμανική Θεσσαλονίκη. Άνω Πόλη.
1940 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη, οδός Ακροπόλεως, στην στροφή Αγίου Παύλου. Ψηλά ο Πύργος Τριγωνίου (Πυροβολείο).
1947 Θεσσαλονίκη. Από το τέλος της οδού Φιλίππου, στο ύψος της οδού Αγίας Σοφίας, η Άνω Πόλη.
1950 (δεκαετία). Θεσσαλονίκη, Συκεές. Ο «Πράσινος Μύλος» ήταν η πιο φημισμένη ταβέρνα της περιοχής, αφού τραγούδησε σε αυτήν και ο Μάρκος Βαμβακάρης.
Ξεκίνησε, ως καφενείο και ταβέρνα. Πολύ σύντομα, όμως, εξελίχτηκε, σε μπαρμπουτιέρα και απέκτησε μεγάλη φήμη, στους θιασώτες της πράσινης τσόχας. Οι θαμώνες το αποκαλούσαν, μάγκικα, ως το “κρυφό σχολειό”. Ο Πράσινος Μύλος έκλεισε, κάπου, στην δεκαετία του 1970.
Σε αυτό το μαγαζί αναφέρεται και το τραγούδι, σε στίχους και μουσική του Σαλονικιού Μπάμπη Μαρκάκη (Μπάμπης Μπαλτόπουλος), με τίτλο : «Μες στο Πράσινο το Μύλο» Το τραγούδι, που, αργότερα, ερμήνευσε και η γνωστή θεσσαλονικιά ρεμπέτισσα Μαριώ, εξιστορεί την ιστορία ενός χαρτοπαίχτη, που χάνει τα λεφτά του, στον τζόγο και συγκεκριμένα, στα ζάρια, ή, στο μπαρμπούτι.
Μες στον Πράσινο το Μύλο
μου τα παίρναν ταχτικά,
μα τους τα ‘χω πάρει πίσω
από μια καλή ζαριά (δις)
Μάγκες μου, βάλτε
μπρος πίσω* πάτε
να σας τα πάρω
για να ρεφάρω.
Μου τα παίρναν και γυρνούσα
με τα πόδια απ’ τις Συκιές,
και δεν είχα να γουστάρω
στα μπουζούκια δυο πενιές (δις)
Έχω μια μεγάλη ρέντα
κι όλοι οι μάγκες απορούν
και στην τσόχα καραγκιόζη
ψάχνουν άδικα να βρουν,
* «Μπρος πίσω» : Είναι τρόπος πονταρίσματος. Π.χ κάποιος ποντάρει ένα συνολικό χρηματικό ποσόν, εκ του οποίου το ένα τμήμα, επί τόπου (δηλαδή «μπρος») και το υπόλοιπο «πίσω». Σε αυτή την περίπτωση, με απλές ζαριές (πχ έξι, πέντε -, άσσο, δυο) κερδίζει, ή χάνει, μόνον, τα «μπρος», ενώ, με διπλά (εξάρες - άσσοι) κερδίζει, ή χάνει και τα «μπρος» και τα «πίσω», δηλαδή ολόκληρο το χρηματικό ποσόν.
1958 Θεσσαλονίκη. Η πλατεία του Λευκού Πύργου.
1960 Θεσσαλονίκη. Εργάτριες, στην μακαρονοποιία “ABEZ”, συσκευάζουν μακαρόνια. Το εργοστάσιο βρισκόταν, στην οδό Παπαζώλη, είκοσι μέτρα, από την πλατεία Αντιγονιδών.
1970 Θεσσαλονίκη. Η οδός Βενιζέλου.
1980 Θεσσαλονίκη. Η Εγνατία οδός, στο ύψος της Καμάρας.
Σχόλια
Άλλωστε, είναι σαφές αυτό, επειδή, ενσυνείδητα, αποφεύγω να αναφερθώ, περιγράφοντας, γενικά, την περιοχή, ως «Πόντος, Οθωμανική Αυτοκρατορία», όπως είναι, το, ιστορικά, ακριβές και που το κάνω, στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, όπου στις φωτογραφίες της πόλης, που βρίσκω και έχουν τραβηχτεί, πριν από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης (10/1912), αναγράφω το «Οθωμανική Θεσσαλονίκη».
Στην περίπτωση του Πόντου, δεν μου πάει το χέρι, να γράψω «Πόντος, Οθωμανική Αυτοκρατορία», που είναι το ορθό, μέχρι το 1924 ή «Πόντος, Τουρκία», μετά το 1924. Γι’ αυτό και προτιμώ το «Πόντος, Μικρά Ασία».
Έλληνες ήσαν, λοιπόν, οι ακροβάτες εκείνοι. Έλληνες Πόντιοι. Αλλωστε, όπως, ίσως, έχεις δει, σε άλλα δημοσιεύματα του παρελθόντος, όταν αναφέρω τους μουσουλμάνους του Πόντου (τώρα, αυτοί έχουν φθάσει, στον αριθμό των 2.000.000), περίπου), τους αναφέρω, ως Πόντιους μουσουλμάνους και όχι, ως Τούρκους.
Δεν μου πάει το χέρι. Και δεν το θεωρώ σωστό· αν και πολλοί, από αυτούς, δεν αρνούνται την τουρκική τους ταυτότητα.
Αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Τότε, ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Λογικό ήταν και οι Έλληνες Πόντιοι να έχουν, στις δημόσιες εκδηλώσεις τους, την τουρκική σημαία.
Επίσης, δεν είχαν ξεκινήσει οι βαλκανικοί πόλεμοι και ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος (αυτά έγιναν πολύ αργότερα), ενώ όσον αφορά τους Πόντιους μουσουλμάνους, οι παραστάσεις, που έχω από τους προγόνους μου, που έζησαν μαζί τους, είναι ότι επρόκειτο, για ανθρώπους, οι οποίοι ήσαν αγαθοί και φτωχοί, που ασχολούνταν, με γεωργικές εργασίες και συνήθως, ήσαν, στην δούλεψη των των Ελλήνων του Πόντου, για ένα κομμάτι ψωμί. Οπότε δικαιολογείται η ύψωση της τουρκικής σημαίας, στις δημόσιες εκδηλώσεις, διότι οι Πόντιοι Μουσουλμάνοι δεν γνώριζαν και δεν ασχολούνταν, με καλλιτεχνικά θεάματα επιδείξεων, όπως αυτά της ακροβασίας κλπ.
Αντιθέτως, οι Έλληνες Πόντιοι συνήθιζαν να ασχολούνται, με τέτοιου είδους καλλιτεχνικές εργασίες.