1975 - 2023 : Μια επισκόπηση της οικονομικής και παραγωγικής πορείας της Ελλάδας και της ευρωζώνης : Ας δούμε γιατί η ευρωζώνη πρέπει να διαλυθεί (και σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα πρέπει να θέσει τον εαυτό της εκτός ευρωζώνης, ακόμη και εκτός “EE”), μέσα από την παρουσίαση των στοιχείων για την καταστροφική καθίζηση του πραγματικού ΑΕΠ, του πραγματικού ακαθάριστου σχηματισμού παγίου κεφαλαίου και την δυσμενή εξελιξη των μισθών.

 

Έχοντας υπόψη, ότι, με βάση τα προσωρινά στοιχεία, που παρουσιάζει η ΕΛΣΤΑΤ, για την χρονική περίοδο Ιανουαρίου 2022 - Νοεμβρίου 2022, ως προς το ελληνικό εμπορικό ισοζύγιο, τα μεγέθη αυτά και η συνολική εικόνα της ελληνικής οικονομίας, προσδιορίζουν και καθιστούν, κατά το έτος 2022, αλλά και για τα επόμενα χρόνια, που έρχονται, την κατάσταση, ως μη διαχειρίσιμη, οδηγώντας την ελληνική κοινωνία, σε μια νέα χρεωκοπία, μέσα, στην, ήδη, υπάρχουσα χρεωκοπία, από το 2010, αφού το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου, κατά το χρονικό διάστημα Ιανουαρίου 2022 - Νοεμβρίου 2022, ανήλθε σε 35.153,8 εκατ. ευρώ, έναντι 22.163,4 εκατ. ευρώ, κατά την αντίστοιχη χρονική περίοδο του 2021, παρουσιάζοντας μια αύξηση, σε ευρώ, κατά 58,6% (ενώ το αντίστοιχο μέγεθος, χωρίς τα πετρελαιοειδή, εμφάνισε αύξηση, κατά 6.415,4 εκατ. ευρώ, ήτοι 36,6% και ενώ το αντίστοιχο μέγεθος, χωρίς τα πετρελαιοειδή και τα πλοία, έχει μια αύξηση, κατά 6.156,8 εκατ. ευρώ, ήτοι 35,2%), χρήσιμο και απαραίτητο είναι να δούμε την συνολικότερη εικόνα και ως προς την κάκιστη σχέση της ελληνικής οικονομίας, με την οικονομία των χωρών της ευρωζώνης, αλλά και ως προς την ίδια την φθοροποιό και ουσιαστικά, καταστροφική ύπαρξη και πορεία της ίδιας της ευρωζώνης, ως συνόλου, που συγκροτεί, παρουσιάζει και υποδεικνύει μια σειρά δυσμενών και αποδιοργανωτικών, σε μακροχρόνια τάση, δεδομένων, τα οποία προκύπτουν, από τα, παραπάνω, παρουσιαζόμενα διαγράμματα.

Προφανώς, λοιπόν, το τωρινό δημοσίευμα αποτελεί συνέχεια του δημοσιεύματος της περασμένης Τρίτης, 10/11/2023, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο :  2009 - 2021 : Μια απεικόνιση της καταστροφικής εξέλιξης και πορείας του ελληνικού, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ, σε Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης, μέχρι τις ημέρες μας. Είναι σαφές ότι η ελληνική οικονομία πρέπει να εξέλθει, από το ευρώ και την ζώνη του και κατά δεύτερο λόγο, από την “Ευρωπαϊκή Ένωση”, για να μπορέσει να αναπτυχθεί, με ταχείς ρυθμούς.Το ΚΚΕ (και ο Ανδρέας Παπανδρέου, στην δεκαετία του 1970), είχαν δίκιο, αλλά… και έρχεται να βαδίσει, στον μακρύ δρόμο των, ριζοσπαστικά, κριτικών δημοσιευμάτων μου, για την ευρωζώνη και την “Ευρωπαϊκή Ένωση”, όλα αυτά τα χρόνια της αποσαθρωτικής κατάρρευσης, σε ρυθμούς slow motion και των δυο αυτών οικονομικών και διακυβερνητικών οικοδομημάτων, με, απλώς, ενδεικτική σύγκριση το παλαιό δημοσίευμα, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : 1970 - 2008 Ελλάδα - "Ευρωπαϊκή Ένωση" - Ευρωζώνη : Η μαθηματική καταγραφή της καταστροφής, που υπέστη η ελληνική οικονομία, από την ένταξή της στην ΕΟΚ και στην ευρωζώνη, μέσα από την syntheticcounterfactual (SCM) οικονομετρική μελέτη των N. Campos, F. Corricelli και L. Moretti., όπως και το δημοσίευμα του Δεκεμβρίου του 2011, με τίτλο : Et preterea censeo Germania metanazistica delenda est. (Η ανακύκλωση των πτωχευτικών ευρωδανείων, η διόγκωση της χρηματοπιστωτικής φούσκας και η συνεχιζόμενη αποδόμηση της ευρωζώνης), του οποίου η λατινόμορφη προτροπή, για την αναγκαιούσα πλήρη καταστροφή του συγκροτητικού και συστατικού πυρήνα των κεκαλυμένων εθνικιστικών οικονομικιστικών ιδεοληψιών της μεταναζιστικής ολιγαρχικής ελίτ, εξακολουθεί, πάντοτε, να ισχύει, πλήρως και χωρίς καμμία έκπτωση.  Όμως, σε κάθε περίπτωση, και τα τρία αυτά δημοσιεύματα αξίζει να διαβαστούν.

Αλλά, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε, περί τίνος πρόκειται (γιατί, δηλαδή, αναδεικνύεται όλος αυτός ο ζόφος, για τις παρούσες και τις μακροπρόθεσμα, ερχόμενες προοπτικές της Ελλάδας και της ευρωζώνης), είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε το τί περιγράφουν οι παρουσιαζόμενοι, στο παρόν κείμενο, πίνακες.

Ο πρώτος πίνακας που είναι και ο ευκολότερος στην κατανόηση αφορά την εξέλιξη του Α.Ε.Π. της ευρωζώνης και της Ελλάδας, από το 1995 μέχρι το 2019, Αλλά, ειδικά, στην ευρωζώνη, η μέτρηση ΑΕΠ γίνεται με δύο τρόπους.  Ο ένας τρόπος, που απεικονίζεται, με τις διακεκομμένες λεπτές κόκκινες γραμμές, παρουσιάζει το πώς, πραγματικά, διαμορφώθηκε το ευρυζωνικό ΑΕΠ, κατά την συγκεκριμένη περίοδο, 1995 - 2019, ενώ ο δεύτερος τρόπος απεικόνισης του ευρωζωνικού ΑΕΠ με τις χοντρές κόκκινες γραμμές παραπέμπει, αφενός, μεν, στην πραγματική εξελικτική πορεία του ευρωζωνικού ΑΕΠ, κατά την χρονική περίοδο 1995 - 2007 και αφετέρου, δε, συνεχίζει και υπολογίζει την αναμενόμενη διαμόρφωση του ευρωζωνικού ΑΕΠ, μέχρι το 2019, εάν η ευρωζώνη είχε προσπαθήσει να αντιμετωπίσει την έλευση και είχε επιτύχει να αποφύγει την εσωτερίκευση της αμερικανοφερμένης χρηματοπιστωτικής κρίσης και της βαθιάς οικονομικής ύφεσης, που ακολούθησε, με σκαμπανεβάσματα, από τον Σεπτέμβριο του 2008, μέχρι σήμερα.

Έτσι, στον χώρο της ευρωζώνης, ξεκινώντας, από τον Σεπτέμβριο του 2008, η ύφεση αυτή εντάθηκε, κατά την δεκαετία του 2010, λαμβάνοντας τα χαρακτηριστικά της οικονομικής κρίσης, που, λίγο-πολύ, συνεχίζεται, συνοδευόμενη, από έναν παρατεταμένο στασιμοπληθωρισμό, που, αυτόν τον καιρό, στις ημέρες μας, επαναφέρει και συνεχίζει την καθοδική πορεία των οικονομιών των χωρών της ευρωζώνης.

Όσον αφορά την εξελικτική πορεία του κατακρημνιζόμενου, από το 2009-2010 και μετά, ελληνικού ΑΕΠ, κατά την μακρά χρονική περίοδο 1995 - 2019, αυτή απεικονίζεται, από την συνεχόμενη παχεία μπλε γραμμή και είναι, ευθέως, κατανοητή.

Πάνω στα ίδια πεπατημένα βήματα, βαδίζει και ο δεύτερος πίνακας, που καταγράφει την εξελικτική πορεία των επενδύσεων, ήτοι του ακαθάριστου παγίου κεφαλαίου, στην ευρωζώνη, πάλι με την παρουσίαση των δυο εκδοχών, που ανέπτυξα, αναφερόμενος, στον πρώτο πίνακα και φυσικά, το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα. 

Αυτό που γίνεται, ευθέως, σαφές και απόλυτα, κατανοητό, από τον δεύτερο πίνακα, είναι η πραγματική κατάρρευση των επενδύσεων, δηλαδή του ακαθάριστου παγίου κεφαλαίου, στην Ελλάδα, οι οποίες, μετά την ιλιγγιώδη κατακρήμνισή τους, που ξεκίνησε, περίπου, από το 2010, μόλις το 2016 έπιασε, μέχρι στιγμής, πάτο και από εκεί και πέρα, παρουσιάζει μια στασιμότητα, η οποία τις έχει φέρει, σε επίπεδα, κατώτερα, από αυτά, στα οποία βρίσκονταν το 1995. Και φυσικά, αυτή η καταμετρημένη και απεικονιζόμενη μακροχρόνια κατάσταση, είναι προϊόν της ένταξης της ελληνικής οικονομίας, στην ευρωζώνη, η οποία, μετά την κατάργηση της δραχμής, λειτούργησε, προσωρινά, ως μια οικονομική φούσκα, η οποία έσκασε, με μεγάλο πάταγο, όταν προέκυψε η χρηματοπιστωτική κρίση, στην Νέα Υόρκη, τον Σεπτέμβριο του 2008 και η οποία εσωτερικεύθηκε, με τον χείριστο δυνατό τρόπο, από την, θεσμικά, σαθρή ευρωζώνη, με αποτέλεσμα την ελληνική κρατική χρεωκοπία και την μνημονιακή οικονομική και κοινωνική καταστροφή, που ακολούθησε, στην Ελλάδα, η οποία και συνεχίζεται, επ’ αόριστον.

Στον δεύτερο πίνακα, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε την καταφανέστατη και την σαφέστατη προβληματικότητα της ευρωζώνης, ως προς την μεγάλη πτώση και στην συνέχεια, την αναιμική και προφανώς, ανεπαρκή ανοδική κίνηση του ακαθάριστου παγίου κεφαλαίου στην οικονομική αυτή ένωση, της οποίας οι επενδύσεις, μόλις το 2019, κατάφεραν να ξεπεράσουν τα επίπεδα του 2008, όταν μετρούμε, βέβαια, τον μέσο όρο των, εν λόγω, επενδύσεων ακαθάριστου παγίου κεφαλαίου, στον χώρο των οικονομιών των χωρών της ευρωζώνης.

Ο τρίτος πίνακας, ο οποίος, όπως αναφέρει, περιγράφει το ποσοστό, που ιδιοποιείται η εργασία, από το συνολικό ΑΕΠ και παρουσιάζει σαφή καθοδικά σκαμπανεβάσματα, από το 1995 και μετά, έχει, επίσης, σαφή μεθοδολογικά, οικονομοτεχνικά και προσεγγιστικά προβλήματα, διότι δεν προσδιορίζει, ακριβώς, για ποιό είδος και ποιά μορφή εργασίας περιγράφει. Εννοεί, αναφερόμενος, στον όρο εργασία, καθαρά, την μισθωτή εργασία; Ή περιλαμβάνει και την εργασία των μη μισθωτών απασχολούμενων (αυτοαπασχολούμενων και λοιπών). Περιλαμβάνει, μόνο το ενεργό ποσοστό των μισθωτών - εάν αναφέρεται, σε αυτούς -; Ή περιλαμβάνει και το ποσοστό του άνεργου και δυνάμει, απασχολήσιμου εργατικού δυναμικού, το οποίο δεν απασχολείται και κατά την περίοδο, από το 2009 και μετά, παρουσιάζει αρκετά μεγάλα μεγέθη;

Αυτά τα κρίσιμα ερωτηματικά δεν απαντώνται, μέσα από τα στοιχεία του τρίτου πίνακα, αλλά, αν και ασαφή, θα θεωρήσω ότι το περιγραφόμενο, ως εργασία, μακροοικονομικό μέγεθος, στον πίνακα αυτόν, αφορά την ενεργή μισθωτή εργασία και όχι τους μη μισθωτούς απασχολούμενους. Ένα άλλο ερώτημα, που προκύπτει, από τον τρίτο πίνακα, αφορά το τί περιλαμβάνει, το, πέραν της εμφανιζόμενης, ως εργασίας, ποσοστό του ΑΕΠ, κατά την διάρκεια όλης αυτής της μακροχρόνιας περιόδου, από το 1995, έως τις ημέρες μας, αλλά και πέραν από αυτές, αφού ο πίνακας αναφέρει το 2024, ως τελευταίο έτος της εμφανιζόμενης κατανομής του ΑΕΠ, ανάμεσα, στην εργασία και του υπόλοιπου τμήματος του ΑΕΠ, το οποίο δεν κατονομάζεται και ως εκ τούτου, μου δίνει το δικαίωμα να το χαρακτηρίσω, σε χονδρικές γραμμές, ως Κεφάλαιο.

Πάντως, αφήνοντας, στην άκρη, τα παρουσιαζόμενα μεθοδολογικά, οικονομοτεχνικά και προσεγγιστικά προβλήματα του τρίτου πίνακα, αυτό, που παρατηρούμε, ειναι την φθίνουσα συμμετοχή του παράγοντα της εργασίας, στο ΑΕΠ. Και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό και πολύ σοβαρό ζήτημα, παρατηρώντας τα στοιχεία του τέταρτου και τελευταίου πίνακα, ο οποίος παρουσιάζει, μια μεγάλη και σαφέστατη πτωτική πορεία της αγοραστικής δύναμης των μισθών, από το 2910 και μετά, μέχρι τις ημέρες μας. Μια πτωτική πορεία η οποία, όπως δείχνει ο τέταρτος πίνακας, τείνει να συνεχιστεί.

Ειδικά, στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, αφού, μιλώντας. με γενικούς όρους απασχόλησης, οι εργαζόμενοι πλήρους και μερικής απασχόλησης, που πληρώνονται, με τον κατώτατο μισθό, στον ιδιωτικό τομέα, είναι, περίπου, 650.000, μέσα στο σύνολο των 4.138.133 εργαζομένων, στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα και φυσικά, οι εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης στην Ελλάδα βρίσκονται, στις τελευταίες θέσεις της “Ευρωπαϊκής Ένωσης” αφού οι αποδοχές τους δεν φθάνουν ούτε τις μισές του μέσο όρου της “ΕΕ” και είναι υψηλότερες, μόνο, από τις αποδοχές των, πλήρως, απασχολούμενων, σε Πολωνία, Ρουμανία, Ουγγαρία και Βουλγαρία. 

Έτσι, σύμφωνα, με τα στοιχεία της Eurostat, για το 2021, ο μέσος όρος των μισθών, στην “Ευρωπαϊκή Ένωση”, φθάνει, στα 33.500 ευρώ, ενώ ο αντίστοιχος μέσος όρος των μισθών, στην Ελλάδα, φθάνει, στα 15.800 ευρώ, δηλαδή, ούτε στο μισό του ευρωπαϊκού μέσου όρου, αφού η χώρα μας βρίσκεται στην 23η θέση στη σχετική λίστα, την ίδια στιγμή, που στην κορυφή της λίστας βρίσκονται το Λουξεμβούργο, με μέσο όρο 72.200 ευρώ, η Δανία, με μέσο όρο τα 63.300 ευρώ και η Ιρλανδία, με μέσο όρο τα 50.300 ευρώ (αν και τα στατιστικά στοιχεία των μακροοικονομικών μεγεθών της Ισλανδίας είναι, εξόχως, αμφίβολα και αμφισβητούμενα). 

 

Έχοντας λοιπόν υπόψη μας τα παραπάνω παρουσιαζόμενα μακροχρόνια οικονομικά δεδομένα και μεγέθη, δεν μπορούμε, εάν θέλουμε να είμαστε νουνεχείς και ψυχρά, αμερόληπτοι, να μην παρατηρήσουμε την πολυετή καταστροφική πορεία, που έχει ακολουθήσει η ελληνική οικονομία και μαζί της, η ελληνική κοινωνία, εξ αιτίας, κατά πρώτο και κύριο λόγο, της ένταξης της Ελλάδας, στην ευρωζώνη και της μοιραίας αντικατάστασης του εθνικού νομίσματος της χώρας, από το ευρώ, το οποίο, ως νόμισμα, λειτουργεί, ως ένας κρυφός και δύσκαμπτος - έως, παλαιότερα, παγωμένος - μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών, ανάμεσα, στις ανισότιμες οικονομίες των χωρών της, καθοδηγούμενος, από την μπατιροτραπεζοκρατία της Φραγκφούρτης και την γερμανική και την γαλλική κυβέρνηση.

Έτσι, το ευρώ οδηγεί, στην καταστροφή, την ελληνική οικονομία, όπως και των άλλων χωρών του ευρωπαϊκού νότου και στην πράξη (στην καλύτερη περίπτωση), έχει οδηγήσει το σύνολο των οικονομιών της ευρωζώνης, σε μια παρατεταμένη και αργά, καθοδική στασιμότητα.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, οι οποίες, στην πορεία των χρόνων, που έρχονται, δεν πρόκειται να αλλάξουν, παρά, μόνο, προς το χειρότερο, αυτό που πρέπει και είναι το, άμεσα, καλύτερο να γίνει, προκειμένου να σταθούν, στα πόδια τους, η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία, είναι ότι πρέπει η χώρα, άμεσα, να εγκαταλείψει το ευρώ και την ζώνη του. 

Η Ελλάδα είναι απαραίτητο να επανέλθει, σε ένα εθνικό νόμισμα, προκειμένου, αφενός, μεν, να βάλει μια τάξη, στα του οίκου της και αφετέρου, δε, να αποκαταστήσει την πραγματική και ουσιώδη εθνική της κυριαρχία, η οποία έχει διασαλευθεί και έχει αναιρεθεί, εξ αιτίας του γεγονότος ότι η Ελλάδα και η οποιαδήποτε κυβέρνησή της, δεν έχουν κανέναν λόγο, στην δημιουργία του χρήματος και των κρίσιμων και καίριων αποφάσεων, που απαιτούνται, για μια στοιχειώδη άσκηση εθνικής νομισματικής, δημοσιονομικής, παραγωγικής, επενδυτικής, εισοδηματικής και ευρύτερης οικονομικής πολιτικής. 

Αυτό είναι το αναγκαίο πρώτο βήμα, σε μια πρώτη φάση. Οι ευρωζωνίτες, προφανώς, θα ζοριστούν και θα έχουν πολλές αντιρρήσεις και ισχυρές αντιδράσεις, αλλά, τελικά, θα υποχρεωθούν να εισέλθουν, σε μια συζήτηση και να προχωρήσουν, σε μια συνεργασία, για να αντιμετωπισθούν μια σειρά, από ακανθώδη ζητήματα, κυριότατο των οποίων, πέρα από τα πρακτικά και τεχνικά ζητήματα της εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, είναι η ρύθμιση του ελληνικού δημοσίου (και του ιδιωτικού) χρέους, το οποίο πρέπει να μετατραπεί και να πληρωθεί, στην μεγίστη πλειοψηφία του (κάπου ανάμεσα, στο 80% και στο 85% του ύψους του, το οποίο, τώρα, φθάνει στα 425 δισεκ. ευρώ. 

Το τέλος της πορείας αυτής της διαδικασίας της εξόδου της χώρας μας, από την ευρωζώνη και της διαπραγμάτευσης, για το χρέος και τις τεχνικές λεπτομέρειες, που θα προκύψουν, θα είναι λυτρωτικό, για την ελληνικη οικονομία και κοινωνία, αρκεί η διαπραγματευτική ομάδα να είναι επαρκής και ικανή και να έχει έναν, πολύπλοκο, αλλά και σαφές, πλήρες και λεπτομερειακό πρακτικό σχεδιασμό, προκειμένου να φέρει, εις πέρας και με τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα, όλη την διαπραγματευτική διαδικασία, οποία πρόκειται να είναι επίπονη. 

Αλλά αυτή η διαδικασία της εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, πρέπει να αποτελεί ένα πρώτο βήμα, μια πρώτη φάση, αφήνοντας ανοικτό το ζήτημα ενός δυνητικού δεύτερου βήματος και μιας δυνητικής δεύτερης φάσης, στις σχέσεις της Ελλάδας, με την “Ευρωπαϊκή Ένωση”, που μπορεί, άμεσα, ή, αργότερα, σε δεύτερο χρόνο, η χώρα μας να εκτιμήσει, ανάλογα, με την εξέλιξη των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών, ότι είναι αναγκαίο (και κατά την γνώμη μου, είναι αναγκαίο, χωρίς να είναι γεωπολιτικά, αναγκαστικό και επωφελές) να εξέλθει η Ελλάδα και από την “Ευρωπαϊκή Ένωση”, μια ένταξη, η οποία, μακροπρόθεσμα, έβλαψε - αν και δεν κατέστρεψε - την ελληνική οικονομία.

Το καλύτερο σενάριο είναι το να κινηθεί η ελληνική οικονομία, χωρίς τις δεσμεύσεις της “Ευρωπαϊκής Ένωσης”, εντασσόμενη, στην διεθνή αγορά, στην οποία μπορεί να σταθεί και να ανάκτηση μια δυναμική και γοργή αναπτυξιακή πορεία, συνάπτοντας, παράλληλα, με τα διαφορά κράτη και τα υφιστάμενα ευρύτερα οικονομικά σύνολα (“Ευρωπαϊκή Ένωση, BRICS, ΗΠΑ κλπ) οικονομικές και εμπορικές συμφωνίες, στις οποίες θα μπορούσε να ενταχθεί και η παλαιά - την δεκαετία του 1970 - πρόταση του Ανδρέα Παπανδρέου, για την σύναψη μιας ειδικής σχέσης, με την “Ευρωπαϊκή Ένωση” (τότε ΕΟΚ), μια πρόταση, που ο ιδρυτής και τότε, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψε, αδικαιολόγητα, όταν, τον Οκτώβριο του 1981, έγινε πρωθυπουργός.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου πίστεψε ότι η επαναδιαπραγμάτευση της ένταξης της Ελλάδας, που πέτυχε, τα αποτελέσματα της οποίας υπήρξαν καλύτερα, σχετικά, με την επαχθή, για την ελληνική οικονομία Συμφωνία της ένταξης της Ελλάδας, στην ΕΟΚ (που είχε αποδεχθεί, τον Μάιο του 1979, η, τότε, κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος υπήρξε υποχωρητικός και αποδέχτηκε ό,τι ήθελαν οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών, προκειμένου να εντάξει, οπό ως-όπως και με κάθε θυσία, την Ελλάδα, στην ΕΟΚ και για γεωπολιτικούς λόγους, που είχαν να κάνουν, με τον τουρκικό παράγοντα και την ανάσχεση, σε έναν όχι ασήμαντο βαθμό, του κινδύνου, που η Άγκυρα αποτελούσε και εξακολουθεί ανά αποτελεί), μαζί με την δημιουργία των Ολοκληρωμένων Μεσογειακών Προγραμμάτων, το 1986, μπορούν να αντιμετωπισθούν τα ακανθώδη και δυσεπίλυτα προβλήματα, που παρουσίαζε και συνεχίζει να εμφανίζει η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής παραγωγής, με την de facto δημιουργία μιας ειδικής σχέσης της Ελλάδας, με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, κρατώντας την χώρα μας, μέσα στην ΕΟΚ.

Όμως, η Συμφωνία του Μάαστριχ, το 1992, που, στρατηγικά, εσφαλμένα, αποδέχθηκε, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευση, στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ψήφισε, στην βουλή, μαζί με την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ αντιστρατευόταν τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εσωστρεφούς ελληνικής οικονομίας και φυσικά, η δημιουργία της ΟΝΕ και η, αφύσικη, οικονομικά, ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, το 2002, ηταν λογικό, επόμενο και αναμενόμενο να οδηγήσει, στον όλεθρο, που ακολούθησε, αφού, με την απώλεια της έκδοσης του εγχώριου νομίσματος, πέρα από το γεγονός ότι έθιγε τον σκληρό πυρήνα της κυριαρχίας της ελληνικής κοινωνίας και κατέστησε το ελληνικό κράτος, ως μη κράτος και ως μια αφανή επαρχία, με χαρακτηριστικά αποικίας του ευρωπαϊκού μητροπολιτικού κέντρου, δημιούργησε τεράστια ζητήματα ρευστότητας, στην αγορά, αφού η κοπή χρήματος στένεψε, η ελληνικη οικονομία υποχρηματοδοτείται και το ελληνικό κράτος, έφθασε, λίγα χρόνια, μετά την ένταξη της χώρας, στην ευρωζώνη, στο σημείο να μην μπορεί να χρηματοδοτήσει τις δαπάνες και το τεράστιο χρέος του, το οποίο, μετατρεπόμενο, από ένα μαλακό και εύκολα, παραγόμενο μαλακό νόμισμα - την δραχμή -, στο σκληρό ευρώ, που είναι δυσεύρετο και δεν μπορεί να παραχθεί, απο το ελληνικό κράτος, κατέστη αδύνατο να χρηματοδοτηθεί, ύστερα από την χειριστή εσωτερίκευση, στην ευρωζώνη, της χρηματοπιστωτικής κρίσης, στην Νέα Υόρκη, τον Σεπτέμβριο του 2008 και την βαθιά παγκόσμια ύφεση, που ακολούθησε. 

Έτσι, επήλθε η ελληνική κρατική και οικονομική χρεωκοπία του 2010, η οποία σάρωσε την ελληνική οικονομία και κοινωνία, μια διαδικασία, η οποία συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, όσο η Ελλάδα παραμένει να έχει, ως νομισμά της το ευρώ, το οποίο λειτουργεί, ως ξένο νόμισμα, επειδή δεν ελέγχεται η έκδοσή του, από το ελληνικό κράτος, αλλά από την ΕΚΤ, που κατοικοεδρεύει, στην Φραγκφούρτη, επί της όποιας ουδεμία ουσιώδη επιρροή διαθέτει η χώρα μας και οι αλληλοδιάδοχες κυβερνήσεις των Αθηνών. 

Τούτων δοθέντων, γίνεται σαφές ότι η Ελλάδα πρέπει, οπωσδήποτε, να εγκαταλείψει το ευρώ και την ζώνη του και να επιστρέψει, στην έκδοση ενός νέου εθνικού νομίσματος, αν θελουμε η ελληνική οικονομία να πάρει μπρος και να επανέλθει, σε υψηλούς και ταχείς αναπτυξιακούς ρυθμούς.

Ακόμη και αυτά τα ριζοσπαστικά μέτρα μπορεί να μην είναι αρκετά, ικανοποιητικά, αλλά είναι, ζωτικά, αναγκαία.

Είναι, όμως, μια πολύ καλή αρχή. Από εκεί και πέρα, βλέπουμε και πράττουμε, αναλόγως.

Αλλά η αλήθεια είναι, επίσης, ότι και ίδια η ευρωζώνη πρέπει να διαλυθεί, διότι, εκτός από την Ελλάδα, αποτελεί τροχοπέδη και για την οικονομική ανάπτυξη των χωρών, που την αποτελούν, όπως δείχνουν τα στοιχεία των μακροοικονομικών μεγεθών, που παρουσιάζονται, στο παρόν κείμενο.

Όλα τα άλλα είναι άνευ ουσίας…