2023 Η Ουκρανία μετατρέπεται, σε κουφάρι. Η υπόθεση αυτή πρόκειται να κριθεί, μόνο, στο πεδίο των μαχών και με πλήρη επικράτηση της Μόσχας. Όσο περνάει ο καιρός φαίνεται ότι ο ουκρανικός στρατός οδηγείται, αργά ή γρήγορα, σε κατάρρευση, ενώ το NATO, που θέλει να επέμβει, στρατιωτικά, δεν το πράττει, επειδή φοβάται το πυρηνικό οπλοστάσιο της Ρωσίας.

 

Από τότε, που ο, ανωτέρω, εικονιζόμενος στρατηγός Σεργκέι Σουροβίκιν ανέλαβε την ηγεσία, στην διεξαγωγή του πολέμου, στην Ουκρανία, κατέστη σαφές ότι σκοπός του είναι να μετατρέψει την γειτονική εμπόλεμη χώρα, σε ένα σκουπιδότοπο, σε έναν σωρό ερειπίων, κτυπώντας, μαζικά και αλύπητα, τις ενεργειακές και όλες τις άλλες υποδομές της χώρας αυτής, προκειμένου να την γονατίσει. Κάπως έτσι, η Ουκρανία και ο στρατός της οδηγούνται, στο να μετατραπούν, σε ένα κουφάρι, το οποίο, όσο περνάει ο καιρός, σαπίζει, με αποτέλεσμα, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, ο ουκρανικός στρατός να καταρρεύσει και η Ρωσία να μπορέσει να κυριαρχήσει, στο πεδίο των μαχών, άνευ άλλου αντιπάλου.

Και ενώ η Ρωσία ετοιμάζεται, για μεγάλης κλίμακας επίθεση, ο Σεργκέι Λαβρόφ, ασκώντας μια ανοικτή και απροσχημάτιστη πολιτική στρατιωτικής διπλωματίας, έστειλε τελεσίγραφο, στο Κίεβο, προσδιορίζοντας ότι, είτε η ουκρανική ελίτ θα εφαρμόσει τις αξιώσεις της Μόσχας, ή το ζήτημα θα το λύσει ο ρωσικός στρατός. Και φυσικά, αυτό μπορεί να είναι το τελευταίο τελεσίγραφο της Ρωσίας, προς την Ουκρανία.

«Οι προτάσεις μας, για την αποστρατιωτικοποίηση και την αποναζιστικοποίηση των εδαφών, που ελέγχονται, από το καθεστώς, την εξάλειψη των απειλών για την ασφάλεια της Ρωσίας, που πηγάζουν από αυτά, συμπεριλαμβανομένων των νέων εδαφών μας, είναι, καλώς εγνωσμένες, από τον εχθρό», δήλωσε ο Λαβρόφ και προχώρησε, στην απλοποίηση των πραγμάτων : 

«Το θέμα είναι απλό: Εφαρμόστε τις, για το δικό σας καλό. Σε διαφορετική περίπτωση, το ζήτημα θα το καθορίσει ο ρωσικός στρατός», πρόσθεσε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών. επισημαίνοντας ότι «η μπάλα» είναι, στο Κίεβο και στην Ουάσινγκτων, ως προς την πορεία και τον τερματισμό των πολεμικών συγκρούσεων.

Προφανώς, όλα αυτά, που λέγονται, από τον Σεργκέι Λαβρόφ, βρίσκονται και εντός του πεδίου του ψυχολογικού πολέμου, τον οποίο ασκεί το ρωσικό κράτος, αλλά αυτή δεν είναι δουλειά του υπουργείου Εξωτερικών, είναι πολύ περισσότερο δουλειά του ρωσικού υπουργείου Άμυνας, το οποίο εμμένει, στην στεγνή και βαρετή ενημέρωση, για τις στρατιωτικές ενέργειες, τις οποίες πραγματοποιεί, στα πολεμικά μέτωπα και ουδέν περισσότερον.

Αλλά  όπως φαίνεται, η εποχή των λόγων έχει παρέλθει και φθάνουμε και πλησιάζουμε, στην εποχή των έργων, τα οποία θα συνοδευτούν από μία ρωσική στρατιωτική καταιγίδα, η οποία φιλοδοξεί να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει, από την ουκρανική άμυνα, η οποία, αν, πλέον, μπορεί και στέκεται, αυτό το καταφέρνει, προς χάρη της τεράστιας βοήθειας στρατιωτικής βοήθειας, την οποία λαμβάνει, κυρίως, από την Ουάσινγκτων και την υπόλοιπη Δύση.

Εννοείται ότι το ΝΑΤΟ και ειδικά, η Ουάσινγκτων θέλουν να εμπλακούν, στρατιωτικά, στον πόλεμο της Ουκρανίας και θα το έκαναν, εάν ο πόλεμος αυτός επρόκειτο να μείνει, καθαρά, στο συμβατικό πεδίο, όπου οι αμερικανονατοϊκές στρατιωτικές δυνάμεις έχουν, έστω και δύσκολα, την υπεροπλία. Αλλά δεν πρόκειται να κάνουν τίποτε, διότι, τώρα, ο Jo Biden δεν βρίσκεται, στην πλεονεκτική στρατιωτική θέση, στην οποία βρισκόταν ο Franklin Delano Roosevelt, τον Δεκέμβριο του 1941, από την άποψη της δυνατότητας ανάπτυξης της αμερικανικής στρατιωτικής ισχύος, απέναντι των Ιαπώνων και κυρίως, των Γερμανών, απλώς, για τον λόγο ότι, όπως έχω γράψει και στο πρόσφατο παρελθόν, το ΝΑΤΟ και η Ουάσινγκτων φοβούνται - κυριολεκτικά τρέμουν - το τεράστιο ρωσικό πυρηνικό οπλοστάσιο, το οποίο αριθμεί, πάνω από 6000 πυρηνικές κεφαλές και διηπειρωτικούς και άλλους πυραύλους παλαιάς και νέας τεχνολογίας και έχει την ικανότητα και την απαιτούμενη επάρκεια, να αφανίσει την Δύση, στο σύνολό της.

Τα ρωσικά πυρηνικά όπλα αποτρέπουν την Δύση να κηρύξει πόλεμο, στην Ρωσία, κάτι που υποστήριξε και ο πρώην πρόεδρος της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ, λέγοντας ότι το ρωσικό πυρηνικό οπλοστάσιο και το ρωσικό πυρηνικό αμυντικό δόγμα, για την χρήση του, σε περίπτωση που απειληθεί η εδαφική ακεραιότητα της Ρωσίας, είναι οι μόνοι λόγοι, που αποτρέπουν την Δύση, από το να κηρύξει τον πόλεμο, σε βάρος της Ρωσίας.

Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ έχει δίκιο. Η Ουάσινγκτων και το ΝΑΤΟ θα επιτίθονταν, στην Ρωσία, εάν ο πόλεμος επρόκειτο να μείνει σε, καθαρά, συμβατικό στρατιωτικό επίπεδο. Γνωρίζοντας, όμως, ότι δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, εάν οι αμερικανονατοϊκές δυνάμεις εμπλακούν, σε έναν πόλεμο, με την Ρωσία, για χάρη της Ουκρανίας, δεν πρόκειται να κάνουν τίποτε περισσότερο, από αυτό, που κάνουν, μέχρι τώρα, δηλαδή να στέλνουν, στην Ουκρανία, μια πλουσιοπάροχη οικονομική και στρατιωτική βοήθεια, με την αποστολή πολεμικού υλικού, στο καθεστώς του Κιέβου, προκειμένου να αντέξει και αυτό, έως τώρα, είναι γεγονός ότι έχει αποδειχθεί αποτελεσματικό. Οι Ουκρανοί καταφέρνουν να αμύνονται, στις ρωσικές επιθέσεις.

Αλλά όλα αυτά, πέρα από την παραπλανητική εικόνα του αδιεξόδου, την οποία δημιουργούν, έχουν ένα τέλος και αυτό τέλος δεν πρόκειται να είναι ευνοϊκό, για το καθεστώς του Κιέβου, το οποίο πρόκειται να ηττηθεί, κατά κράτος, σε αυτήν την μαζική ρωσική στρατιωτική επίθεση, που έρχεται, ύστερα, από την συστηματική καταστροφή των ουκρανικών ενεργειακών και των υπολοίπων υποδομών της Ουκρανίας, είτε, στο μεθεπόμενο μαζικό κύμα των ρωσικών στρατιωτικών επιθέσεων, που θα ακολουθήσουν, εαν το επικείμενο κύμα των μαζικών στρατιωτικών επιθέσεων, από την πλευρά της Μόσχας, θα κριθεί (και κατά την γνώμη μου, είναι), ως ανεπαρκές. Η υφιστάμενη την ρωσική εισβολή χώρα, τελικά, πρόκειται να μετατραπεί, όπως έγραψα παραπάνω, σε ένα κουφάρι, σε έναν σωρό ερειπίων, τον όποιον η Μόσχα και οι συμμαχικές της δυνάμεις θα κληθούν να ανατάξουν, με τους αντιπάλους τους να παραμένουν απλοί θεατές, μιας κατάστασης, για την οποία θα είναι, ουσιαστικά συνυπεύθυνοι.

Οι αμερικανονατοϊκοί είχαν κάθε ευκαιρία  με τις συμφωνίες του Μινσκ, κατά την περίοδο 2014 - 2021, να αποφύγουν αυτήν την τραγωδία, αλλά, ουσιαστικά και ενσυνείδητα, προτίμησαν να ξεγελάσουν την ρωσική ηγεσία, πράγμα και το οποίο κατάφεραν, αφήνοντας τον καιρό να περάσει, ενώ οι ίδιοι εξόπλιζαν και εκπαίδευαν, εντατικά, τον ουκρανικό στρατό και τις παραστρατιωτικές του ομάδες, πρώτα να μπορέσουν να υπάρξουν και στην συνέχεια, να μπορέσουν να αμυνθούν, σε μια ολιγάριθμη ρωσική στρατιωτική εισβολή, η οποία είναι ένα - είναι γεγονός, το οποίο, μέχρι τώρα, δεν έχει αλλάξει η μερική ρωσική επιστράτευση.

Όσον αφορά την παρούσα αμερικανική κυβέρνηση του Jo Biden και την Δύση, συνολικά, είναι, πλέον, εδώ και ένας, τουλάχιστον χρόνος, που όλοι αυτοί έχουν μηδενική αξιόπιστα, στην Μόσχα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τακτική και η στρατηγική των ΗΠΑ και της Δύσης, σε ό,τι αφορά την πολιτική τους, στο ουκρανικό ζήτημα, περιγράφηκε, με ωμό τρόπο, από την πρώην Καγγελάριο της Γερμανίας Angela Merkel, η οποία, στην συνέντευξη, που έδωσε, στην εφημερίδα Die Zeit, που δημοσιεύτηκε, στις 7 Δεκεμβρίου 2022, ξεκαθάρισε, το πασιφανές (το οποίο, μόνον, ο Βλαντιμίρ Πούτιν και το επιτελείο του, αφελώς, όλα αυτά τα χρόνια, δεν θέλησαν να δουν καθαρά).

Όπως είπε η Angela Merkel : «Η συμφωνία του Μινσκ του 2014 ήταν μια προσπάθεια να δοθεί χρόνος, στην Ουκρανία… Ήταν σαφές, σε όλους μας, ότι επρόκειτο για μια παγωμένη σύγκρουση, ότι το πρόβλημα δεν είχε επιλυθεί, αλλά αυτό, ακριβώς, έδωσε, στην Ουκρανία, πολύτιμο χρόνο. Η Ουκρανία του 2014 – 2015 δεν έχει καμία σχέση, με την σημερινή Ουκρανία» εκφράζοντας τις αμφιβολίες της, για το, κατά πόσον, το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να συνδράμει την Ουκρανία, όπως το κάνει σήμερα.

Με δεδομένη αυτή την κατάσταση της έλλειψης οποιασδήποτε μορφής εμπιστοσύνης, ανάμεσα στους δύο κόσμους των υπερδυνάμεων, που εμπλέκονται  άμεσα και έμμεσα, στον ουκρανικό πόλεμο, είναι σαφές ότι η λύση θα δοθεί, από τα όπλα, στο πεδίο των μαχών, αργά ή γρήγορα. Και φυσικά, αυτή η λύση προϋποθέτει την ολοσχερή καταστροφή του παρόντος ουκρανικού κράτους και της κυβέρνησης του, αφού η Ουκρανία, στο τέλος του πολέμου, ουσιαστικά, πέρα από τα εδάφη, που θα χάσει, θα υποχρεωθεί να καταστεί ένα υποχείριο όργανο της Μόσχας, με ένα ελεγχόμενο, άμεσα, καθεστώς, ενώ η τύχη του πληθυσμού της χώρας αυτής, που έχει αποκτήσει ουκρανική εθνική συνείδηση, παραμένει άγνωστη. Δυστυχώς.

Θα δούμε.