Στην κατάργηση της υπόστασης του ουκρανικού κράτους και στην ενσωμάτωση της ουκρανικής κοινωνίας, στην ρωσική, αποσκοπεί η Μόσχα; Προφανώς, ναι. (Και πάλι, ΟΧΙ, στον πόλεμο).

Καθώς περνούν οι ημέρες και οι μήνες και η ρωσική εισβολή, στην Ουκρανία, συνεχίζεται, έχουν αρχίσει να γίνονται φανεροί οι ουσιαστικοί και πραγματικοί λόγοι αυτής της εισβολής και να αποκαλύπτονται οι προθέσεις του Κρεμλίνου, σχετικά με την τύχη Ουκρανίας και - για να είμαι σαφής και συγκεκριμένος - του ουκρανικού κράτους, στην κατάργηση του οποίου φαίνεται ότι, προφανώς, αποσκοπούν ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η ρωσική ηγεσία. 

Αφορμή, για το συμπέρασμα αυτό (πέρα από την συνέχιση της εισβολής) είναι η χορήγηση της ρωσικής υπηκοότητας, σε όλους τους πολίτες της Ουκρανίας, που το επιθυμούν, σύμφωνα, με το πρόσφατο προεδρικό διάταγμα, που υπέγραψε ο Ρώσος ηγέτης. Η υπογραφή αυτού του προεδρικού διατάγματος υποδεικνύει, καταφανώς, ότι η ρωσική ηγεσία αποσκοπεί, στο να ενσωματώσει την ουκρανική κοινωνία, ή ό,τι απομείνει, μεταπολεμικά, από αυτήν, στην ευρύτερη ρωσική κοινωνία, αποβάλλοντας, από την ουκρανική επικράτεια, που, με κάποιον τρόπο θα κατακτηθεί, από τον ρωσικό στρατό, όλους όσους επιθυμούν να μην γίνουν Ρώσοι και να παραμείνουν Ουκρανοί.

Η διαδικασία αυτή, πιθανότατα, οδηγεί, στην αλλαγή του χαρακτήρα της αποκαλούμενης, από την ρωσική ηγεσία, ως “ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης”, στην Ουκρανία και στην επίσημη κήρυξη πολέμου, από την Μόσχα, κατά του Κιέβου, κάτι το οποίο, εφόσον συμβεί, θα φέρει δραματικές αλλαγές, στην υπόθεση της ρωσικής εισβολής, αφού, προφανώς, το τωρινό μικρό εκστρατευτικό σώμα που έχει αποστείλει Μόσχα, κυρίως, στην Ανατολή και στον νότο της Ουκρανίας θα ενισχυθεί αποφασιστικά από τον ρωσικό στρατό, αφού η Ρωσία θα τεθεί και Επίσημα σε κατάσταση πολέμου. 

Στην πράξη αυτό θα σημάνει ότι η Ουκρανία θα δεχθεί πλήρη πολεμική επίθεση, από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις - επίγειες, εναέριες και διαστημικές - και φυσικά, θα ισοπεδωθεί, ολοκληρωτικά, ενώ ο ουκρανικός πληθυσμός, που δεν θα δεχθεί να πάρει την ρωσική υπηκοότητα, θα υποχρεωθεί να εκπατρισθεί, από την Ουκρανία και είναι προφανές ότι θα υποχρεωθεί να καταφύγει, στο εξωτερικό, στην περίπτωση που η κατάληψη της κατεδαφισμένης και ερημωμένης, πλέον, Ουκρανίας από τον ρωσικό στρατό θα είναι πλήρης, θα γίνει, σχετικά γρήγορα και δεν θα επιτρέψει να παραμείνει, στην γη του, οποιοσδήποτε κάτοικο της χώρας, που δεν θα δεχθεί να γίνει Ρώσος. 

Σαφώς και αυτή η εξέλιξη πρέπει να αποφευχθεί. Αλλά, εδώ, δεν μιλάμε, για τα δέοντα. Μιλάμε, για την ωμή πραγματικότητα, την οποία θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και που θα πραγματοποιηθεί, από την ίδια την δυναμική φορά των γεγονότων, που πρόκειται να συμβούν, εφόσον κηρυχθεί και επίσημα, ο Ρώσο ουκρανικός πόλεμος. Έτσι, σε αυτή την περίπτωση, δεν αρκούν τα ευχολόγια και φυσικά, δεν έχουν νόημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τοποθετηθούμε, έναντι αυτών των πολύ κακών εξελίξεων, που θα προκύψουν, με την επίσημη έναρξη του Ρώσο ουκρανικού πολέμου. 

Ως εκτούτου δεν πρόκειται να αποφύγω να τοποθετηθώ, επί του θέματος. Και φυσικά, είμαι, απολύτως, αρνητικός, απέναντι σε μια τέτοια εξέλιξη των πραγμάτων. 

Σε κάθε περίπτωση είναι η ουκρανική κοινωνία έτσι, όπως αυτή συντίθεται σήμερα, εκείνη, που πρέπει να αποφασίσει, για την τύχη της, ήτοι, για το εάν - και ποιο κομμάτι της - θα ενσωματωθεί, εφόσον το επιθυμεί, στην ρωσική κοινωνία. 

Δυστυχώς, μια τέτοια απόφαση δεν πρόκειται να κληθεί να λάβει ο πληθυσμός της χώρας, ένα σημαντικό κομμάτι του οποίου έχει, ήδη, προσφυγοποιηθειί. Τα όπλα είναι είναι εκείνα, που θα αποφασίσουν, για την τύχη του πληθυσμού.  

Γι’ αυτό, είναι καλύτερα η ρωσική ηγεσία να μην προχωρήσει, στην, περαιτέρω, κλιμάκωση του πολέμου. Αλλά το τι θα πράξει το Κρεμλίνο είναι αυτό, που εκείνο και μόνον, εκείνο, θα αποφασίσει. 

Όλοι υπόλοιποι, απλώς, θα είναι παρατηρητές και απλοί θεατές των εξελίξεων. Δυστυχώς.