9/2021 : Η κυβέρνηση ασθμαίνει, έχοντας μεγάλο πρόβλημα, προς τα δεξιά της, αλλά εξακολουθεί να μην έχει αντίπαλο, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κολλήσει, ανάμεσα στο 22-24% και δεν αποτελεί κίνδυνο.

Αποτελεί κοινό μυστικό, πλέον, ότι, βαδίζοντας προς το φθινόπωρο, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ασθμαίνει, έχοντας ξεπεράσει τα δύο έτη της θητείας της. Αυτό, άλλωστε, είναι και φυσιολογικό, δεδομένης αυτής της χρονικής περιόδου, κατά την οποία η - οποιαδήποτε - κυβέρνηση μόλις έχει ξεπεράσει την διετία, από την εκλογή της.

Αν και λοιπόν, ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένος, από τις εξελίξεις, στην πραγματικότητα, έχει πέσει, στου Μαξίμου, ένας μη δικαιολογημενος πανικός, όπως έδειξε ο κωμικοτραγικός κυβερνητικός ανασχηματισμός της τελευταίας ημέρας του Αυγούστου, με την ανοησία της επιλογής του Ευάγγελου Αποστολάκη  την οποία ο ίδιος ο υπουργοποιούμενος απέρριψε, μετά την επίσημη ανακοίνωσή της, από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.

Οι εκτεταμένες πυρκαγιές του καλοκαιριού είναι, προφανώς, η αφορμή για την επίδειξη αυτού του πανικού, που επικράτησε, στο επιτελείο του Μαξίμου, αλλά οι αιτίες βρίσκονται, στην έμφυτη ανασφάλεια του Κυριάκου Μητσοτάκη και στην επιδεικνυόμενη ανεπάρκεια του κυβερνητικού σχήματος, παρά την χαλαρότητα, με την οποία αντιμετωπιζεται, από το Βερολίνο και την Φραγκφούρτη και παρά την ανυπαρξία μιας πραγματικής αντιπολίτευσης, απέναντί του.

Η κυβέρνηση πνίγηκε, σε μια γουλιά νερό, για λόγους, που, μόνο, ο πρωθυπουργός μπορεί να ξέρει - και αν τους ξέρει, πράγμα ανεξερεύνητο και αμφισβητούμενο.

Αν υπάρχει κάτι, που μπορεί να τον φοβίζει, αυτό είναι το μέλλον, το οποίο μπορεί να είναι σκοτεινό, αλλά η αλήθεια είναι ότι η ελληνική κοινωνία έχει προσαρμοστεί, μετά το 2015, στις δυσκολίες της μακροχρόνιας μνημονιακής εποχής και στην ανυπαρξία εναλλακτικής προοπτικής.

Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος, για την εκδηλωθείσα επικοινωνιακή και πραγματική τρικυμία. Η κυβερνητική παράταξη διατηρεί, δημοσκοπικά, καθώς μπαίνει το φθινόπωρο, ένα πολύ άνετο και μεγάλο προβάδισμα, έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, όσον αφορά την ηγεσία και τον κομματικό μηχανισμό του, βρίσκεται πολύ πίσω, από την σύγχρονη πραγματικότητα, γεγονός το οποίο συμβαίνει, επειδή δεν έχει ανακτήσει την χαμένη, από τα πυκνά γεγονότα του καλοκαιριού του 2015, αξιοπιστία του  στο ευρύ εκλογικό σώμα και στην κοινωνία. Και στο ορατό μέλλον, δεν προβλέπεται να την αποκτήσει ξανά, ούτε και εν μέρει.

Βέβαια, ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αν και δεν μπορούν να το ομολογήσουν, δημόσια, πρέπει να αισθάνονται πολύ ευχάριστα, που το κόμμα τους εξακολουθεί να διατηρεί ένα δημοσκοπικό ποσοστό, κάπου ανάμεσα, στο 22-24%, αλλά, στις βουλευτικές εκλογές  όποτε και αν γίνουν, πρέπει να κοπιάσουν πολύ και δεν είναι καθόλου εύκολο να φθάσουν, στο 31,5% των τελευταίων βουλευτικών εκλογών.

Αυτό το ποσοστό του 31,5% είναι κρίσιμο, με δεδομένο ότι η Νέα Δημοκρατία δεν πρόκειται να φθάσει στο ποσοστό του 39,8%, που πήρε τον Ιούλιο του 2019, όποτε και αν ο πρωθυπουργός αποφασίσει την προσφυγή, σε βουλευτικές εκλογές, εντός του 2022, ή το 2023, κοντά στο τέλος της θητείας της παρούσας βουλής.

Ως εκ τούτου, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται όλο το ποσοστό, που κατάφερε - ανέλπιστα - να πάρει τον Ιούλιο του 2019, για να μπορέσει να αποτελέσει ένα κάποιο αξιόπιστο αντίπαλο δέος, για το κυβερνητικό κόμμα. Και για να μπορεί να έχει κάποιες ελπίδες να του κλέψει και την πρωτιά.

Κάτι τέτοιο  υπό τις παρούσες συνθήκες και στο ορατό μέλλον, δεν είναι πιθανό. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να έχει ένα τεράστιο πρόβλημα επαφής και σύνδεσης, με τους διάφορους κοινωνικούς χώρους και αρμούς, γεγονός που καθιστά δυσχερή την πολιτική του θέση. Η ψήφος, που έλαβε κατά την περίοδο 2012 - 2015, ήταν μια καθαρή πολιτική ψήφος, ενώ, το 2019, πήρε ψήφο ανοχής, ως μοναδικός σοβαρός αντίπαλος, στην επελαύνουσα δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Τώρα, αυτή η δεξαμενή των αντιδεξιών ψηφοφόρων, ανάμεσα, στο 22-24% και στο 31,5%, μένει μετέωρη και δεν είναι δεδομένο ότι θα ξαναψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ της Φώφης Γεννηματά δεν τους ελκύει και όπως φαίνεται, δεν πρόκειται να τους ελκύσει και οποιαδήποτε αλλαγή αρχηγού, στο ΚΙΝΑΛ, τον ερχόμενο Νοέμβριο.

Από εκεί και πέρα, αυτή η δεξαμενή ψηφοφόρων, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι οι εκλογές θα γίνουν, με το σύστημα της απλής αναλογικής, που ψήφισε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, μπορεί να στραφεί σε διάφορες κατευθύνσεις, οι οποίες δεν θα είναι αρεστές, στην Κουμουνδούρου.

Από την άλλη πλευρά, η Νέα Δημοκρατία έχει ένα μεγάλο και πολύ εμφανές πρόβλημα, με τους δεξιούς ψηφοφόρους, που την ψήφισαν, στις εκλογές της 7/7/2019 και απεχθάνονται τους νεωτερισμούς του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος τοποθέτησε ομοφυλόφιλους, στο υπουργικό συμβούλιο και εφαρμόζει την Συμφωνία των Πρεσπών, όχι εξ ανάγκης, αλλά, εκ πεποιθήσεως, ενώ, παράλληλα, έχει πληγεί και θα εξακολουθεί και στο μέλλον  να έχει απώλειες και προς τον διαφαινόμενο αντιεμβολιαστικό χώρο, που είναι στα σκαριά και πιθανότατα, θα γίνει υπαρκτός και επικίνδυνος αντίπαλος, για όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα.

Παρά ταύτα, στην παρούσα χρονική περίοδο, μέχρι το καλοκαίρι του 2022, η κυβέρνηση δεν έχει ουσιαστικό πρόβλημα και φυσικά, εντός αυτού του χρονικού διαστήματος, ο πρωθυπουργός μπορεί να προκηρύξει βουλευτικές εκλογές. Θα ήταν προτιμότερο, για το δικό του πολιτικό συμφέρον του, να πράξει κάτι τέτοιο, αλλά δεν φαίνεται να είναι αυτός ο σχεδιασμός του.

Θα δούμε...