Η συμφωνία Η.Π.Α. - Ταλιμπάν, για την αποχώρηση των Αμερικανών από το Αφγανιστάν, το NATO, ως "χάρτινη τίγρη" και η εμφανής παρακμή της Δύσεως.

Η συμφωνία ανάμεσα στις Η.Π.Α. και την ηγεσία των Ταλιμπάν, που, τελικά, παρά τις τσιριμόνιες της αμερικανικής πλευράς, υπογράφηκε, αποτελεί την πιο πρόσφατη, αλλά και την μεγαλύτερη έμπρακτη απόδειξη της αργής, αλλά και σταθερά, επιταχυνόμενης μείωσης της επιρροής και της ισχύος της Δύσης.

Με δεδομένη την μακρόχρονη εμπλοκή, στον αφγανικό πόλεμο, του ΝΑΤΟ και των λοιπών συμμάχων των Η.Π.Α., δεν έχουμε να κάνουμε, απλώς, με την αμερικανική παρακμή. Έχουμε να κάνουμε, με την συνολική παρακμή της Δύσης, το στρατιωτικό σκέλος της οποίας - το ΝΑΤΟ - δεν στάθηκε ικανό να αντιμετωπίσει νικηφόρα, ένα μαζικό λαϊκό ανταρτικό κίνημα, το οποίο, ουκ ολίγες φορές, πήρε και την μορφή ενός κανονικού στρατού, ο οποίος, κατά τα μαοϊκά πρότυπα της εναλλαγής του ανταρτοπολέμου, με τις μάχες ενός τακτικού στρατού, κατάφερε να φθείρει και στην πράξη, επί του εδάφους της σκληρής και αδυσώπητης πραγματικότητας, να νικήσει την ισχυρότερη στρατιωτική συμμαχία, στον πλανήτη.

(Βέβαια, η νίκη των Ταλιμπάν δεν είναι αποτέλεσμα, μόνο, της δικής τους ισχύος. Η ισχύς αυτή ενισχύθηκε, από την κινεζική ηγεσία, όπως και από την Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος πήρε την δική του γλυκειά εκδίκηση, για την ήττα της "Σοβιετικής Ένωσης", στο Αφγανιστάν, η οποία υπήρξε αποτέλεσμα της αμέριστης υποστήριξης των Η.Π.Α., στους ισλαμιστές αντάρτες εκείνης της εποχής, στην οποία, μάλιστα, έδρασε και αναδείχτηκε ο Οσάμα μπιν Λάντεν, ως συνεργάτης της αμερικανικής CIA και του διαβόητου Gust Avrakotos. Αυτή η βοήθεια, προφανώς υπήρξε και είναι σημαντική, αλλά δεν αλλάζει την διαπίστωση, που, εδώ, κάνουμε. Το ΝΑΤΟ και οι παραστρατιωτικές δυνάμεις των στρατών, που έφεραν, στην χώρα αυτή, οι ιδιωτικές αμερικανικές εταιρείες "στρατιωτικής ασφαλείας", στο πεδίο των μαχών, ηττήθηκαν. Και μάλιστα, η ήττα τους αυτή είναι ντροπιαστική).

Η συμφωνία Η.Π.Α. και Ταλιμπάν, που υπογράφτηκε, στην Ντόχα του Κατάρ (υπό τις ιαχές "Αλλάχ Ακμπάρ"), ανάμεσα, στον Αμερικανό διαπραγματευτή Ζαλμάϊ Χαλιλζάντ και τον Αμπντούλ Γάνι Μπαραντάρ, ως εκπρόσωπο της ηγεσίας των Ταλιμπάν προβλέπει την έναρξη ενδοαφγανικών συνομιλιών, ήτοι των Ταλιμπάν, με το φιλοαμερικανικό αφγανικό στρατόπεδο, ενώ οι ΗΠΑ και η κυβέρνηση του Αφγανιστάν θα απελευθερώσουν 5.000 κρατούμενους και οι Ταλιμπάν, από την δική τους πλευρά, τους θα αφήσουν ελεύθερους 1.000 αιχμαλώτους.

Η συμφωνία, επίσης, προβλέπει ότι η αποχώρηση των αμερικανικών και των νατοϊκών δυνάμεων, από το Αφγανιστάν, θα αρχίσει άμεσα και θα πραγματοποιηθεί, σταδιακά, με χρόνο ολοκληρώσεως τους 14 μήνες, ενώ οι ΗΠΑ υποτίθεται ότι θα άρουν, μέχρι τον ερχόμενο Αύγουστο, τις κυρώσεις, που έχουν επιβάλει, σε μέλη των Ταλιμπάν.

Βέβαια, η υλοποίηση αυτής της συμφωνίας πρόκειται να έχει τις δυσκολίες της, οι οποίες δεν πρόκειται να αποδειχθούν, ως μικρές, όμως είναι να γελάει, αλλά και να κλαίει κανείς, με τα παθήματα των νατοϊκών, οι οποίοι υποτίθεται ότι  και ισχυρίζονται ότι θέλουν και μπορούν να αντιμετωπίσουν, στο πεδίο των μαχών, την Ρωσία και την Κίνα. Η πραγματικότητα του 19ετούς πολέμου, στο Αφγανιστάν - του πρώτου πραγματικού και άξιου λόγου, πολέμου, στον οποίο ενεπλάκη το ΝΑΤΟ -, αποδεικνύει αυτό, για το οποίο ήμουν, πάντοτε, βέβαιος. Και αυτό, που αποδεικνύει, η πραγματικότητα του αφγανικού πολέμου είναι πολύ απλό :

Το ΝΑΤΟ είναι ανίκανο να διεξαγάγει οποιονδήποτε, σοβαρής εκτάσεως, πόλεμο, όπως απέδειξε η ουκρανική κρίση του Φεβρουαρίου του 2014. Δεν πρόκειται να διεξαγάγει κανέναν πόλεμο. Και αν χρειασθεί να τον διεξάγει, θα διαλυθεί, στα εξ ων συνετέθη. Πρόκειται, κυριολεκτικά, για πεταμένα λεφτά.

Το ΝΑΤΟ, απλούστατα, αποτελεί μια "χάρτινη τίγρη", για να θυμηθούμε και τον Μάο Τσετουνγκ.

Η μόνη πραγματική ισχύς του ΝΑΤΟ, όπως αποδεικνύουν οι εξελίξεις, στο συριακό μέτωπο, στο οποίο η Τουρκία αφήνεται, στην τύχη της και στις ορέξεις της ρωσικής υπερδύναμης, είναι η πυρηνική ισχύς των Η.Π.Α. Αυτή η ισχύς είναι που κάνει το ΝΑΤΟ να μοιάζει και να φαίνεται, σε πλανητικό επίπεδο, ότι είναι μια υπολογίσιμη δύναμη.

Αλλά η πυρηνική ισχύς έχει νόημα, μόνον όταν αυτός, που την διαθέτει, έχει την βούληση να την χρησιμοποιήσει. 

Όμως, όπως αποδεικνύει και ο αφγανικός πόλεμος, για την διεξαγωγή του οποίου η Ουάσινγκτων είχε εύλογες δικαιολογίες (τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11/9/2001, από την al Qaeda), οι Η.Π.Α. του Donald Trump και η Δύση δεν διέθεταν και δεν διαθέτουν, σήμερα, μια τέτοια βούληση.

Αυτήν την βούληση, που οι Αμερικανοί ηγέτες και οι Δυτικοί, σήμερα, δεν έχουν, θα την αποκτήσουν αύριο, εάν χρειασθεί, σε κάποιο ευρωπαϊκό μέτωπο, ή σε κάποιο μέτωπο, στις θάλασσες, ή στα εδάφη της ανατολικής Ασίας;

Δεν το νομίζω. (Ελεγχόμενα και σε περιορισμένη έκταση, ίσως. Αν και αυτό, ακόμη, είναι αμφίβολο).


Ό,που φύγει, φύγει, λοιπόν, από το Αφγανιστάν, οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ, αφήνοντας, στην τύχη τους, τους εντόπιους Quislings, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να ριζώσουν, παρά μόνο, σε ένα περιορισμένο τμήμα της πολυφυλετικής κοινωνίας της χώρας αυτής.

Έτσι συμβαίνει, συνήθως. Όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια...