Ο υβριδικός πόλεμος, που διεξάγει το τουρκικό κράτος, με την σχεδιασμένη και οργανωμένη προσπάθεια εισβολής ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ρευμάτων, στην Ελλάδα, πρέπει αντιμετωπισθεί και η χώρα να αντισταθεί. (Ο "προλεταριακός διεθνισμός" δεν μπορεί να είναι μονόπλευρος).

Η νέα αναζωπύρωση του μεταναστευτικού προβλήματος, με την ανεπίσημη, αλλά και πλήρως πραγματική κήρυξη του υβριδικού πολέμου, από το τουρκικό κράτος, με κύριο μέτωπο τον Έβρο και με όπλα δεκάδες χιλιάδες μετανάστες, τους οποίους η ΜΙΤ και η τουρκική στρατοχωροφυλακή έχουν εξαπολύσει, στο ποτάμι, που χωρίζει τα ελληνοτουρκικά σύνορα, με σκοπό την μαζική και ανεξέλεγκτη είδσοδο και μεταφορά τους, στα ελληνικά εδάφη, βρίσκεται, εδώ και ημέρες, σε πλήρη εξέλιξη.

Αυτή η πραγματικότητα δεν πρόκειται να έχει ένα αίσιο τέλος. Και για να είμαι ακριβής, η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται να έχει κανένα τέλος. Ήλθε, για να μείνει, μόνιμα και θα συνεχίσει την ύπαρξή της, με, κατά περιόδους, υφέσεις και οξύνσεις, ανάλογα με τις επιδιώξεις της τουρκικής ελίτ και την εξέλιξη των μεταναστευτικών και των προσφυγικών ροών, στην ίδια την Τουρκία και τον πόλεμο, στην Συρία, ο οποίος, παρά τις όποιες πρόσκαιρες συμφωνίες της ρωσικής ηγεσίας, με την τουρκική, έχει πάρει μια πολύ κακή τροπή, για τα τουρκικά συμφέροντα, στην περιοχή και θα καταλήξει, άσχημα, για την τουρκική κυβέρνηση, αφού το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασάντ, αργά ή γρήγορα, θα ανακαταλάβει και την τελευταία σπιθαμή του συριακού εδάφους, το οποίο, τώρα, βρίσκεται, στα χέρια των τζιχαντιστικών οργανώσεων και της λοιπής ένοπλης συριακής αντιπολίτευσης.

Ως εκ τούτου, στην "καλύτερη" περίπτωση, έστω και ως εκβιαστική τακτική, έναντι της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", αλλά πολύ περισσότερο, ως μια στρατηγική επιλογή, για την διαρκή φθορά των δυνάμεων καταστολής του ελληνικού κράτους, αλλά και για την καλλιέργεια της απογοήτευσης, του αισθήματος της αγανάκτησης και εξουθένωσης, που θα οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία, στην πεποίθηση ότι ευρίσκεται, σε θέση πλήρους αδυναμίας και στην υποταγή, στις θελήσεις του τουρκικού κράτους και των καθεστώτων του (αφού το πρόβλημα είναι και θα παραμείνει, για μακρύ και αόριστο χρονικό διάστημα και φυσικά, δεν πρόκειται να εξαντληθεί στην θητεία των ισλαμιστών του AKP και του προέδρου Recep Tayyip Erdogan), ο υβριδικός αυτός πόλεμος, που διεξάγει το τουρκικό κράτος, κατά του ελληνικού, δεν πρόκειται να έχει ένα προβλεπτό μέλλον. Θα διαρκέσει, επί μακρόν.

Αυτό, στην πράξη, σημαίνει ότι η ελληνική κοινωνία πρέπει, κατ' αρχήν, να συνειδητοποιήσει αυτή την σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα, εντός της οποίας ζει και θα ζήσει, επ' αόριστον και να πάρει τις αποφάσεις της. Και φυσικά, πρέπει να πάρει τις δικές της αποφάσεις η εντόπια ελίτ, που κανονίζει τις τύχες της χώρας μας.

Η ελληνική κοινωνία είναι σαφές ότι, στην συντριπτική της πλειοψηφία, έχει πάρει τις αποφάσεις της και δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί την χρησιμοποίηση του μεταναστευτικού και του προσφυγικού προβλήματος, ως μέσου διεξαγωγής αυτού του μοντέρνου και ιδιότυπου υβριδικού πολέμου, που έχει κηρύξει το τουρκικό κράτος. Η ελληνική κοινωνία είναι διατεθειμένη να αντισταθεί.

Μετά την παταγώδη αποτυχία της απερίσκεπτης προσπάθειας της ελληνικής κυβέρνησης, τον περασμένο Φεβρουάριο, να επιβάλει, με τα ΜΑΤ και την χρήση της κρατικής βίας, στους κατοίκους του βορειοανατολικού Αιγαίου, τα κλειστά (;) κέντρα μεταναστών, τώρα, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, αφήνοντας, στην άκρη, τις ανοησιολογίες των συμβούλων του, στο ΕΛΙΑΜΕΠ, δείχνει ότι είναι διατεθειμένος να σταθεί, σε αυτή την γραμμή της δραστικής και δυναμικής αντιμετώπισης του πολλαπλού και πολλαπλασιαστικού "οπλικού συστήματος" των μεταναστευτικών ροών, που χρησιμοποιεί η τουρκική πλευρά, ενισχυμένος και από το γεγονός ότι οι "ευρωενωσακοί" είναι διατεθειμένοι να τον στηρίξουν, προκειμένου όλες αυτές οι πάμπολλες εκατοντάδες χιλιάδες των μεταναστών και των προσφύγων, που βρίσκονται, στο τουρκικό έδαφος, με "ασπίδα" την χώρα μας, να μην περάσουν, στα εδάφη των δικών τους χωρών.

Αυτή είναι και αυτή πρόκειται να είναι η κατάσταση, στην οποία βρίσκεται, χρονίως, η ελληνική κοινωνία, η οποία δεν βρίσκεται, απλώς, με την προοπτική της αλλοίωσης του μοντέρνου πολιτισμικού της χαρακτήρα, εξ αιτίας της ασυμβατότητας των πολιτισμικών αναφορών των ανθρώπων, που συνθέτουν τις μεταναστευτικές ροές, από τις χώρες του παλαιού τρίτου κόσμου.

Το κυριότερο όλων είναι ότι, πέραν από την, ήδη, διαβρωμένη κοινωνική συνοχή - που προέκυψε, από την παγκοσμιοποίηση και την βαρύτατη οικονομική κρίση, που την έπληξε κατά την τελευταία 12ετία -, κινδυνεύει, άμεσα και το, ήδη, βαρύτατα, πεσμένο βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων τάξεων της χώρας και φυσικά, διακινδυνεύεται, επίσης, άμεσα, η ύπαρξη και των όποιων κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει να υφίστανται, μετά από την λαίλαπα των Μνημονίων.

Στην ουσία, αυτός ο υβριδικός πόλεμος (ο οποίος δεν είναι καινούργιος, εάν θυμηθούμε, το τί έγινε το 2015, παρά την ύφεση, που έφερε η συμφωνία του 2016, ανάμεσα στην "Ευρωπαϊκή Ένωση", με την Τουρκία), με όπλα τις μεταναστευτικές και τις προσφυγικές ροές, που διεξάγει το τουρκικό κράτος, κατά της ελληνικής κοινωνίας, έχει έναν σαφέστατο κοινωνικό/ταξικό χαρακτήρα και - εάν η τουρκική ελίτ επιτύχει τους στόχους της - θα έχει, ως αποτέλεσμα, την αποδόμηση οποιασδήποτε σοβαρής αντίστασης του ελληνικού εργατικού δυναμικού, απέναντι, στην, πάσης φύσεως, εργοδοσία.

Τί πρέπει να γίνει;

Για να δούμε και για να τεκμηριώσουμε το τί πρέπει να γίνει, είναι απαραίτητο να θυμηθούμε, για πολλοστή φορά, το παρακάτω προλεκτικό και πολύ πραγματιστικό κείμενο του Karl Marx και την συνδικαλιστική πρακτική της Πρώτης Διεθνούς, φύρω από τις μεταναστευτικές ροές, στην Ευρώπη (και όχι, μόνο), πριν την διάσπαση, που προέκυψε, ως αποτέλεσμα της πολιτικής σύγκρουσης του πατέρα του μαρξισμού, με τον Μιχαήλ Μπακούνιν και τους αναρχικούς. 

Ας το δούμε :

 


"Εδώ και λίγο καιρό, οι ραφτεργάτες του Λονδίνου ίδρυσαν μια γενική ομοσπονδία, για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους, εναντίον των εργοδοτών, που, στην πλειοψηφία τους, είναι μεγαλοκαπιταλιστές. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο να ανέβουν οι μισθοί ,στα επίπεδα των διαρκώς αυξανομένων τιμών των μέσων επιβίωσης, αλλά και να μπει ένα τέλος, στην υπερβολικά σκληρή μεταχείριση των εργατών, σε αυτόν τον κλάδο της βιομηχανίας.

Οι εργοδότες πίστεψαν ότι θα ματαιώσουν αυτό το σχέδιο, φέρνοντας εργάτες από το Βέλγιο, την Γαλλία, ή την Ελβετία. Πάνω σε αυτό το θέμα, το Κεντρικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης Εργατών δημοσίευσε στις βελγικές, γαλλικές και ελβετικές εφημερίδες, μια προειδοποίηση, η οποία είχε πλήρη επιτυχία. Η μανούβρα των εργοδοτών του Λονδίνου απέτυχε. Αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν και να ανταποκριθούν στα δίκαια αιτήματα των εργατών.

Έχοντας ηττηθεί, στην Αγγλία, οι εργοδότες προσπαθούν τώρα να πάρουν αντίμετρα, ξεκινώντας από την Σκωτία. Σαν αποτέλεσμα των όσων συνέβησαν στο Λονδίνο, αναγκάστηκαν, αρχικά και στο Εδιμβούργο, να συμφωνήσουν, σε μια αύξηση μισθών 15%. Την ίδια στιγμή, όμως, μυστικά, έστειλαν, στην Γερμανία, ανθρώπους, για να στρατολογήσουν εργάτες, ειδικά, από τις περιοχές του Αννόβερου και του Μεκλεμβούργου και να τους φέρουν, στο Εδιμβούργο. Η πρώτη ομάδα έχει, ήδη, μεταφερθεί. Ο σκοπός αυτής της εισαγωγής εργατών είναι ίδιος, με την εισαγωγή Ινδών κούληδων στην Τζαμάϊκα, δηλαδή η διατήρηση της δουλείας.

Αν οι εργοδότες του Εδιμβούργου πετύχουν, μέσω της εισαγωγής Γερμανών εργατών, να εξουδετερώσουν τις παραχωρήσεις που, ήδη, έχουν κάνει, αυτό θα έχει, αναπόφευκτα, τον αντίκτυπό του και στην Αγγλία. Και αυτοί, που θα υποφέρουν περισσότερο, θα είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί εργάτες, που, στην Μεγάλη Βρετανία, είναι περισσότεροι, από τους εργάτες άλλων εθνών της ηπειρωτικής Ευρώπης.

Αυτοί οι ίδιοι οι νεοεισαγόμενοι εργάτες, όντας τελείως αβοήθητοι, σε μια ξένη χώρα, θα βυθιστούν, σύντομα, στο επίπεδο ενός παρία. Είναι ζήτημα τιμής, για τους Γερμανούς εργάτες να αποδείξουν, στους εργάτες των υπολοίπων χωρών, ότι και αυτοί, όπως οι αδελφοί τους, στην Γαλλία, στο Βέλγιο και στην Ελβετία, γνωρίζουν πως να υπερασπιστούν τα κοινά συμφέροντα της τάξης τους και δεν θα γίνουν υποτακτικά όργανα του κεφαλαίου, στον αγώνα του, εναντίον της εργατικής τάξης".

Για λογαριασμό του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών.

Καρλ Μαρξ, Λονδίνο 4 Μαΐου 1866.


Αυτό, που καθίσταται σαφές είναι ότι αυτή η οργανωμένη, από το τουρκικό κράτος - την ΜΙΤ, την στρατοχωροφυλακή, τις λοιπές δυνάμεις ασφαλείας και τον στρατό -, απόπειρα και κάποιες φορές επιτυχής προσπάθεια μαζικής εισβολής, (σήμερα, δεκάδων χιλιάδων και αύριο εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων), στην ελληνική επικράτεια, πρέπει να αποτραπεί και να αποκρουσθεί.

Σε κάθε περίπτωση, ο λεγόμενος "προλεταριακός διεθνισμός" δεν μπορεί να είναι μονόπλευρος. 

Πρέπει να επιδεικνύεται και από τις δύο πλευρές. Και από τους εργαζόμενους των χωρών υποδοχής, αλλά και από το εργατικό δυναμικό των χωρών προέλευσης των μεταναστών. 

Αυτό, δυστυχώς, δεν συμβαίνει, στις ημέρες μας. 

Και εάν, στην εποχή του Karl Marx, η Πρώτη Διεθνής μπορούσε να διεξαγάγει - και διεξήγαγε - συνεχείς, επίμονους και έντονους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες, για την αποτροπή των οργανωμένων, από τους εργοδότες, μεταναστευτικών ρευμάτων, τώρα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης του γραφειοκρατικού καπιταλισμού, ούτε Διεθνής των Εργαζομένων υπάρχει, ούτε ο,τιδήποτε άλλο, το οποίο θα μπορούσε να την υποκαταστήσει, στον αναγκαίο ρόλο της. Και φυσικά, αυτό συμβαίνει, εξ αιτίας και με ευθύνη όλων των ρευμάτων της, πάσης φύσεως, Αριστεράς, του Κέντρου και της Δεξιάς.

Κάπως έτσι, οι γραφειοκρατικές ελίτ του παγκοσμιοποιούμενου καπιταλιστικού συστήματος έχουν καταφέρει, από την εποχή της δεκαετίας του 1990, να προξενούν συνεχείς, τεράστιες, σε αριθμούς και εν πολλοίς, ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές (εξαίρεση αποτελεί η περίπτωση των, πλήρως, οργανωμένων και απολύτως, ελεγχόμενων, από το κράτος, μεταναστευτικών ροών, από την "Λαϊκή Δημοκρατία" της Κίνας), που βοήθησαν, εξαιρετικά, στην συγκράτηση και την ραγδαία πτώση του εργασιακού κόστους, στις αναπτυγμένες χώρες του γραφειοκρατικού καπιταλισμού και στην πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων τάξεων, σε αυτές.

Με αυτά τα δεδομένα, η αντιμετώπιση της παρούσας κατάστασης, που επικρατεί, στα χερσαία και τα θαλάσσια σύνορα της χώρας μας, είναι μονόδρομος :

Η σχεδιασμένη και οργανωμένη προσπάθεια εισβολής ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ρευμάτων, στην Ελλάδα, πρέπει - όπως είπαμε - να αποτραπεί και να αποκρουσθεί.

Οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι πρέπει να ενθαρρυνθούν να επιστρέψουν, στις πατρίδες τους και να τις ανορθώσουν.

Και εκεί, φυσικά, πρέπει να στραφεί η αναγκαία επίδειξη του "προλεταριακού διεθνισμού", με την παροχή κάθε οικονομικής, τεχνικής και λοιπής βοήθειας.

Όλα τα άλλα είναι μια σκέτη αποτυχία. 

Και αυτή η αποτυχία θα φέρει την καταστροφή.