Ο Ανδρέας Λοβέρδος, ποιητικώς, in brief. (Μια αφήγηση των πεπραγμένων ενός πολιτικού, που είχε προσόντα, αλλά)...

Έναν μύθο θα σας πω,
όλο πιο αληθινό,
τον Ανδρέα τον Λοβέρδο,
μεσ' το πιάτο, σας τον φέρνω.


Κνίτης ήτανε σωστός
και σκληρός σταλινικός,
στα αμφιθέατρα κεντούσε,
με φανατισμό, πάντα, μιλούσε.


Δεν δεχότανε κουβέντα,
πάντοτε ο Ανδρέας είχε ρέντα,
του ΚουΚουέ ήταν καμάρι,
μα την έχασε την χάρη.


Άφησε τον Περισσό, ντουγρού,
εις τα κρύα του λουτρού,
γίνηκε πανεπιστημιακός
και του ΠΑΣΟΚ ένας πιστός.


Του Σημίτη υπουργός,
τό'παιζε, τότε, σεμνός,
μα του Μεταξόπουλου έκανε τον μάρτυρα,
του Αιμίλιου, της Παντείου το αμάρτημα.


Όμως δεν σταμάτησε εκεί,
αυτή η πονηρή μορφή,
ήταν υπερασπιστής του Άκη,
στων εξοπλισμών το μαύρο παραδάκι.


Παρέα, με τον Βενιζέλο τον χοντρό,
έκανε και τότε, τον σκληρό,
"αθώος", φώναζε, "ειν' ο Άκης",
που αποδείχτηκε αρπαχτάκης.


Επεράσανε τα χρόνια,
ύστερα ήλθαν τα Μνημόνια,
ο Ανδρέας έγινε θρασύς,
φανατικός τους υπερασπιστής.


Πήγε υπουργός Εργασίας
κι ύστερα, εις το Υγείας,
τά'κανε όλα σαλάτα,
έφυγε σαν βρεγμένη γάτα. 


Ύστερα έκανε την ΡΙΚΣΣΥ,
δικό του κόμμα θα ανοίξει,
αλλά, γι' αυτόνε, δυστυχώς,
απέτυχε παταγωδώς.


Έπαθε μεγάλο σοκ,
γύρισε πίσω, στο ΠΑΣΟΚ,
μέρες περάσανε σαράντα,
και μετά πήγε στην πάντα.


Δεν το έκανε οικειοθελώς,
τον έβαλε, στην άκρη, ο λαός,
το 2015 θέλων, μη θέλων,
την τύχη είχε των σαμαροβενιζέλων.


Αλλά η ιστορία δεν σταματά εκεί,
το τσιμπήσαν το παιδί,
άφησε πίσω εκκρεμότητες,
ως υπουργός έκαν' ωμότητες.

   
Πιάσανε τον πρώην κνίτη,
πούχει χρόνια σκάσει μύτη,
οι Αμερικανοί του Εφ Μπι Άϊ
κι' αυτός φωνάζει "άϊ".


Στις Novartis τα νερά,
μπήκε, χώθηκε βαθιά,
για χρηματισμό, τον πάνε,
για μαύρο χρήμα, τον ερευνάνε.


Πήρε απ' την Τουλουπάκη,
ένα ωραίο ραβασάκι, 
για "δωροδοκία πολιτικού, κατ' εξακολούθηση", 
τον στέλνει η δικαστική παρακολούθηση.


Αυτά είν' τα πεπραγμένα,
του Ανδρέα τα καημένα,
έργα κακοποιημένα
και απρόσεκτα φτιαγμένα. 


Όπως καιρό το έχω πει,
πρέπει μέσα να χωθεί,
μόνο έτσι δεν θα "ξεχάσει",
την αλήθεια θα ξεράσει.


Έχει, όμως, δυστυχώς
ψηφοφόρους, πως και πως,
στην βουλή, όλο τον στέλνουν
κι όλο, ναι, τον κανακεύουν.


Έτσι, συνεχίζει αυτός
να το παίζει πιο σκληρός,
τα δικαστικά όργανα χλευάζει,
παραμύθια μυρηκάζει. 


Αλλά ό,τι και να λέει,
όσο και να ψευτοκλαίει,
το παιχνίδι τό'χει χάσει,
δεν το έχει ξεπεράσει.

Όπως φαίνεται καλά,
τον κρατούν πολύ γερά,
οι Αμερικανοί έχουν ντοκουμέντα,
δεν σηκώνουνε κουβέντα.


Ελπίζει στην παραγραφή,
ως ιατρική αλοιφή,
θέλει να την βγάλει λάδι,
κάθε μέρα, κάθε βράδυ.


Μπορεί να τα καταφέρει,
αλλ' αυτό δεν θα του φέρει
τίποτε άλλο, από ντροπή
και λαϊκή κατακραυγή.


Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών,
ο τους πάντες αθωών,
του δίνει τις ελπίδες,
ν' αποφύγει τις ευθύνες. 


Απ' την διήγηση αυτή,
ένα συμπέρασμα θα βγει,
ο Ανδρέας είχε προσόντα,
δεν τα κατείχε, από σπόντα.


Αυτά, όμως, δεν αρκούν συνήθως,
χρειάζεται κι ένα κάποιο ήθος,
ή, τουλάχιστον, προσοχή,
μέσα στην συναλλαγή.


Οι πολυεθνικές δεν είν' κουτές,
οι επιχειρήσεις, σαν αυτές,
ντοκουμέντα, πάντα, μαζεύουν,
τα λεφτά τους προστατεύουν. 


Υπάρχουν κι ανταγωνιστές,
που ζητούνε αγορές,
των αντιπάλων κυνηγάνε τις κομπίνες
και αναζητούν ευθύνες.


Έτσι την πάτησε ο Ανδρέας,
πάει να γίνει ψόφιο κρέας,
στο τέλος όλοι θα τον κράξουν,
στην άκρη, θε να τον πετάξουν.


Τότε, τον Άκη θα πάει να βρει,
εκεί θα κλάψουνε μαζύ,
άκρη όμως δεν θα βρει,
θά'χει πετάξει το πουλί.


Αλλά, πάλι, το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ,
που κι' αυτό έχει πάθει σοκ,
με πείσμα τον Ανδρέα τον στηρίζει,
κάτι ύποπτο μυρίζει.


Χρήμα μαύρο έχει διακινηθεί,
έχει τούτο μοιρασθεί,
σε μαύρα ταμεία έχει πάει,
SIEMENS η υπόθεση βρωμάει.  


Τούτα είναι αρκετά,
είναι όλα τους σωστά,
κάπου εδώ, θα σας χαιρετήσω,
τον Ανδρέα, με λύπη, θ' αφήσω.


In brief, τα είπαμε εμείς,
τα πεπραγμένα μιας ζωής,
εδώ, τώρα, σταματάμε
άλλο δεν αξίζει να μιλάμε.