Η σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, το "καθαρό μυαλό" του Αλέξη Τσίπρα, οι "παροχές" και το προεκλογικό "κυνήγι της πολιτικής διαφθοράς".

Πολλοί είναι αυτοί που μιλούν και γράφουν, για την προχωρημένη διαδικασία της επισημοποίησης της σοσιαλδημοκρατικοποίησης του πρώην ριζοσπαστικοφανούς ΣΥΡΙΖΑ και η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα, στο συνέδριο του κόμματος του εγκλήματος και της προδοσίας, του SPD και τα όσα εκεί, είπε, φαίνεται ότι είναι μια σαφής επιβεβαίωση αυτών των ισχυρισμών, που εδώ και καιρό προβάλλονται.

Πράγματι, μετά την συντηρητική στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιούλιο - Αύγουστο του 2015, με την, χωρίς προσχήματα, εγκατάλειψη (στα όρια της προδοσίας) της ετυμηγορίας του ελληνικού εκλογικού σώματος, η οποία προέκυψε, από το δημοψήφισμα της 5/7/2015 και οδηγούσε την χώρα, εκτός ευρωζώνης, το κόμμα αυτό γέρασε πρόωρα και ταχύτατα, με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται και να οδηγείται, με γοργούς ρυθμούς, στην αγκαλιά της γερασμένης, καταρρέουσας και εν πολλαίς αμαρτίας περιπεσούσας σοσιαλδημοκρατίας.

Αυτή η, καθ' οδόν, συνεύρεση (μετά από τα πείσματα του πρώτου καιρού, τότε που η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έλπιζε ότι η κονιορτοποίηση του ΠΑΣΟΚ θα ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση, που δεν θα έπρεπε να την απασχολεί, ως ένας προπομπός της δικής της τύχης και ο ΣΥΡΙΖΑ προέβαλε, στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, ως ένα ανερχόμενο κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, η οποία ανακάλυπτε, στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, έναν φέρελπι ηγέτη) υπήρξε και εξακολουθεί να είναι, απολύτως, φυσιολογική και αναμενόμενη. Το γιατί αυτή η ώσμωση αυτών των χώρων κατέστη αναγκαία δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε.

Η σοσιαλδημοκρατία και η ριζοσπαστικοφανής αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν προσχωρήσει, στην ιδεολογία του οικονομικού και κοινωνικού συντηρητισμού, που είναι η σημαία της ασθμαίνουσας παγκοσμιοποίησης και - το κυριότερο - υπηρετούν τους ίδιους εργοδότες : 

Την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία και τις "ευρωπαϊστικές" ελίτ, εγκαταλείποντας την κοινωνική βάση, που, πολιτικά, τις ανέδειξε. 


Την αιτιολόγηση αυτής της επιλογής του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή την υπηρέτηση των "ευρωπαϊστικών" ελίτ της ελληνικής και της ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας, όταν τα πράγματα κατέστησαν, κατ' επίφασιν, δύσκολα (και λέω ότι ήσαν κατ' επίφασιν, δύσκολα, επειδή αυτό που, πραγματικά, φοβήθηκε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η εσωκομματική αντιπολίτευση, η οποία, όμως, αποδείχτηκε ότι ήταν κατώτερη των περιστάσεων), από τον Αλέξη Τσίπρα, στο συνέδριο του SPD, έχει αξία να την παρακολουθήσουμε, για να διαπιστώσουμε την ανείπωτη διαστροφή των λογικών εννοιών, που αυτή η αιτιολόγηση περιέχει. 

Ας την δούμε :

"Όταν εγώ βρέθηκα μπροστά στο μεγαλύτερο δίλημμα, που θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί ένας πρωθυπουργός, τον Ιούλη του 2015, αυτό που με βοήθησε να πάρω δύσκολες αποφάσεις, ήταν, όταν με καθαρό μυαλό εκτίμησα τις συνέπειες, που θα είχε η όποια πολιτική επιλογή, στις κοινωνικές δυνάμεις, που η αριστερά οφείλει να εκπροσωπεί και να υπερασπίζεται. 

Και η σύγκριση ήταν τρομακτική. Διότι η Ελλάδα έφθασε στη χρεοκοπία εξαιτίας μιας συστηματικής κλοπής πλούτου και αγαθών, από τους πολλούς, προς όφελος μιας ελίτ που είχε καταφέρει να βγάλει το πλούτο της, σε τράπεζες του εξωτερικού. 

Συνεπώς, η επιλογή της εξόδου από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, που σε κάποιους ακούγονταν, εξόχως, επαναστατική και αριστερή επιλογή, ήταν, στη πραγματικότητα, η επιλογή της ολικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, προς όφελος αυτής της ελίτ. Μια βίαιη αναδιανομή πλούτου, από κάτω προς τα πάνω. Βιαιότερη από αυτή των μνημονίων της λιτότητας. Προτιμήσαμε, λοιπόν, ένα δύσκολο συμβιβασμό".

Το "καθαρό μυαλό", που είπε, στο συνέδριο του SPD, ότι είχε ο Αλέξης Τσίπρας, τον Ιούλιο του 2015, όταν επέλεξε, αυτό, που είχε, εξ αρχής, επιλέξει (και το οποίο, απλώς, μέχρι τότε, προσπαθούσε να κρύψει), δηλαδή την παραμονή της χώρας, με όποιο κόστος, στην τοξική ευρωζώνη, απεικονίζει, πλήρως αυτή την επιλογή των εργοδοτών, που επέλεξε να υπηρετήσει, με αντάλλαγμα την απρόσκοπτη παραμονή, στην κυβερνητική εξουσία, την οποία αυτοί δεν του στέρησαν. 

Ακόμη και τώρα, που, πολιτικά, αλλά και από απόψεως εκλογικής επιρροής, αυτός και το κόμμα του σέρνονται, οι ξένοι δανειστές τους αφήνουν ανενόχλητους, στην κυβέρνηση (και η μνημονιακή "αντιπολίτευση", ουδόλως, αντιδρά), προκειμένου να εγκαθιδρύσουν τους όρους μιας ομαλής και απρόσκοπτης παράδοσης της εξουσίας, στην Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη (που εμφανίζεται ως ο επίδοξος διάδοχος του ΣΥΡΙΖΑ και με αξιώσεις εκλογικής αυτοδυναμίας) και στο Κίνημα Αλλαγής της Φώφης Γεννηματά, με την κρυφή ελπίδα - η οποία, ανάλογα με τις εξελίξεις, μπορεί να μετασχηματισθεί, σε απαίτηση - ότι, όποτε και αν γίνουν οι βουλευτικές εκλογές, η μετεκλογική κυβέρνηση θα έχει ευρεία πολιτική έκταση και θα συμπεριλαμβάνει και τον ΣΥΡΙΖΑ, μαζύ με τα άλλα παραδοσιακά κόμματα του μνημονιακού τόξου.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ο Πάνος Καμμένος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, έχουν αρκετή δουλειά, ακόμη, να κάνουν, ως κυβέρνηση. Και θα την κάνουν, εξυπηρετώντας τα αφεντικά τους, τα οποία δεν εντοπίζονται, μόνο, στο Βερολίνο. Κατοικοεδρεύουν και στην Ουάσινγκτων. Και προφανώς, εκεί, στην Ουάσινγκτων, είναι που παίχτηκε το παιχνίδι της παραμονής του ΣΥΡΙΖΑ, στην κυβερνητική εξουσία.

Το αστείο και συνάμα τραγικό, στην όλη υπόθεση είναι ότι όλα αυτά γίνονται, με μια φαινομενικά απίθανη διαστροφή της πραγματικότητας, αφού ο Αλέξης Τσίπρας δικαιολογεί αυτή την απροκάλυπτη επιλογή των εργοδοτών του, ισχυριζόμενος ότι επέλεξε με καθαρό μυαλό, να κρατήσει την χώρα, στο ευρώ και την ζώνη του, για χάρη των αδύναμων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας και εις βάρος των εντόπιων "ευρωπαϊστικών" ελίτ, την ίδια στιγμή, που η μεγίστη πλειοψηφία των ελίτ αυτών, με επί κεφαλής την μπατιροτραπεζοκρατία, τασσόταν και τάσσεται, υπέρ της παραμονής της Ελλάδας, στην ευρωζώνη!

Μάλιστα, οι εντόπιες "ευρωπαϊστικές" ελίτ επέμειναν να επιλέγουν, χωρίς δεύτερη σκέψη, την παραμονή της χώρας, στην ευρωζώνη, ακόμη και όταν η μπατιροτραπεζοκρατία της Φραγκφούρτης επέβαλε τα capital controls, στην ελληνική οικονομία, στερώντας της την αναγκαία ρευστότητα και αφαιρώντας, από την ελίτ αυτή την δυνατότητα, για την ανεξέλεγκτη εξαγωγή αυτού του ρευστού χρήματος και των καταθέσεων, στο εξωτερικό, στην οποία επιδόθηκε, όλα τα προηγούμενα χρόνια, με αφορμή την κατάργηση της δραχμής και την αντικατάστασή της από το ευρώ, με την παράλληλη κατάργηση κάθε περιορισμού, στην κίνηση κεφαλαίων.

Βέβαια, η εντόπια ελίτ τα προηγούμενα χρόνια κατάφερε να βγάλει, στο εξωτερικό, τεράστια ποσά, τα οποία, μέχρι το 2015, πρέπει να ισούνται, με 4, ή 5 ελληνικά ΑΕΠ (πιθανόν και περισσότερα) και γι' αυτό δεν ενοχλήθηκε και τόσο, από τις αποφάσεις του Mario Draghi και του κογκλαβίου της Ε.Κ.Τ.  Η εντόπια οικονομική ελίτ, όπως φαίνεται από τις ποικίλες λίστες, με τα ονόματα και τα ποσά εκείνων που έβγαλαν χρήματα, στο εξωτερικό, είχε τις άκρες της και έκανε την δουλειά της.

Ως εκ τούτου, αυτά τα κοινωνικά στρώματα, που εβλάβησαν, από την απόφαση της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας να επιβληθούν μέτρα περιορισμού των αναλήψεων, από τις τραπεζικές καταθέσεις, δεν έχουν σχέση, με την βαθειά ελίτ της χώρας μας. Έχουν σχέση με τους μικρούς και τους μεγαλομεσαίους καταθέτες και τις εντόπιες επιχειρήσεις, οι οποίες είδαν την, ήδη, στενεμένη ρευστότητα της ελληνικής οικονομίας, να στενεύει, ακόμη περισσότερο.

Άλλωστε και η βίαιη αναδιανομή του πλούτου, για την οποία μιλάει ο Αλέξης Τσίπρας, στο συνέδριο του SPD, έγινε, πριν και κατά την διάρκεια των ετών των Μνημονίων και ουδόλως, έπαυσε, κατά την διάρκεια της δικής του θητείας. Η εντόπια ελίτ έβγαλε τα "χρήματά της", έξω και φυσικά, αυτό συνεχίζει να πράττει και τώρα, που η ελληνική κυβέρνηση χαλάρωσε τους περιορισμούς, στην κίνηση κεφαλαίων, την ίδια στιγμή, που η λογική λέει ότι θα έπρεπε να τους συνεχίσει.

Στην πραγματικότητα, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, σε συνδυασμό, με τους παραδοσιακούς ελέγχους, στην κίνηση των κεφαλαίων και τον έλεγχο των εισαγωγών, θα επέτρεπε την δημιουργία και την συγκράτηση της απαραίτητης ρευστότητας, στην ελληνική οικονομία και την επιστροφή ενός σημαντικού μέρους των κεφαλαίων, που όλα τα προηγούμενα χρόνια της ευρωζωνικής λαίλαπας, διέρρευσε, στο εξωτερικό και βοήθησε, στην ανάπτυξη των χωρών, στις οποίες βρήκε καταφύγιο.

Εδώ είναι που εντοπίζεται η ωμή και αήθης διαστροφή της πραγματικότητας, από τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος εμφανίζει την πιστή εφαρμογή των οδηγιών των ξένων δανειστών και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της εντόπιας ελίτ, ως έργα, τα οποία προστάτευσαν τους αδύναμους Έλληνες.

Αλλά η διαστροφή αυτής της πραγματικότητας, δεν σταματάει, σε αυτό το σημείο. Μπορώ να πω και το ισχυρίζομαι, ότι αυτή η διαστροφική παρουσίαση της πραγματικότητας, απο τον πρωθυπουργό, δεν είναι και η κυριότερη. Δεν είναι η κυριότερη, διότι η αποκορύφωση της διαστροφικότητας των λόγων του Αλέξη Τσίπρα εντοπίζεται, στο σημείο εκείνο, στο οποίο προσδιορίζει την αιτία της ελληνικής χρεωκοπίας, στην συστηματική κλοπή του πλούτου και των αγαθών. Δηλαδή, στην διαφθορά, έστω και αν την εντοπίζει, μόνο, σε μια ολιγάριθμη ελίτ, σε βάρος των πολλών.

Αλλά, παρά τα όσα, ευκόλως, λέγονται, στην πραγματικότητα, όπως πολλές φορές έχουμε πει, οι αιτίες της ελληνικής χρεωκοπίας, δεν εντοπίζονται, κυρίως, στην διαφθορά της ελληνικής κοινωνίας, ή της εντόπιας ελίτ. Προφανώς, η νομότυπη εξαγωγή των κεφαλαίων (προ φόρων, ή μετά την φορολογία τους) έπαιξε τον ρόλο της, αλλά αυτή η πρακτική, η οποία, επί δραχμής, ήταν περιορισμένη, επειδή ήταν παράνομη νομιμοποήθηκε, από την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, η οποία, για τον λόγο αυτόν, επεδίωξε και επέτυχε την ένταξη της Ελλάδας, στην ζώνη του ευρώ. 

Και φυσικά, αυτή την καταστροφική πρακτική της εξαγωγής των κεφαλαίων, στο εξωτερικό, είναι που επαναφέρει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, η οποία, όπως και αυτή του Κώστα Σημίτη εξυπηρετεί αυτά τα συμφέροντα της ελληνικής ολιγαρχίας, τα οποία - υποτίθεται ότι - καταγγέλει, στο συνέδριο των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών. 

Αλλά, όπως είπαμε, δεν είναι η διαφθορά (και στην έννοια της διαφθοράς, περιλαμβάνεται, όπως έχω τονίσει και η νομιμοποιημένη εξαγωγή των κεφαλαίων, που έγινε, εν γνώσει του γεγονότος ότι θα οδηγήσει την ελληνική οικονομία, στην υπανάπτυξη) αυτή που, κυρίως, ευθύνεται, για την παρούσα καταστροφή. 

Αρεστή, ή όχι, η αλήθεια είναι ότι η αιτία της ελληνικής χρεωκοπίας βρίσκεται, στην ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη και στην κατάργηση της δραχμής. 

Αν δούμε τους αριθμούς, θα το κατανοήσουμε, πολύ εύκολα.

Το 2001, ύστερα από 170 χρόνια της ύπαρξης του ελληνικού κράτους, το δημόσιο χρέος της χώρας βρισκόταν, στα 159 δισ. €. Τώρα, μετά το 4ο Μνημόνιο, που συνήψε η κυβέρνηση, με τους ξένους δανειστές, το ελληνικό δημόσιο χρέος πλησιάζει - εάν δεν έχει ξεπεράσει - τα 360 δισ. €, υπολογίζοντας και το "μαξιλαράκι", που εξασφάλισε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, για να μπορεί το κράτος να εξυπηρετεί τα δάνειά του, για έναμισυ, ή δύο χρόνια, από τον Αύγουστο του 2018. Αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος φουσκώθηκε, μέσα σε 16 χρόνια, από το 2002, κατά 200 δισ. €!

Προφανώς, αυτός ο τεράστιος όγκος, από τα χρέη του ελληνικού δημοσίου (ο οποίος είναι πολύ μεγαλύτερος, εάν υπολογίσουμε, στα ελληνικά δημόσια χρέη και τα 52 δισ. €, που κουρεύτηκαν το 2012, με το PSI του Ευάγγελου Βενιζέλου, κατά την διάρκεια της κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου, οπότε η διόγκωση του κρατικού χρέους της χώρας θα έφθανε, τα 260, με 270 δισ. €, συνυπολογιζομένων και των τόκων, ενώ το σύνολο του δημόσιου χρέους θα υπερέβαινε τα 400 δισ. €) δεν μπορούν να οφείλονται - και δεν οφείλονται -, στην διαφθορά της ελληνικής κοινωνίας. Και για να είμαστε αντικειμενικοί, δεν οφείλονται, κατά κύριο λόγο, ούτε στην διαφθορά - στις κλοπές - της εντόπιας ελίτ.

Μάλιστα, τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα, εάν στα χρέη αυτά, προσθέσουμε και τα χρέη των ιδιωτών, προς το, πάσης φύσεως, Δημόσιο και τις σαράφικες τράπεζες, αφού το χρέος αυτό ξεπερνά τα 240 δισ. €. Έτσι, εάν προσθέσουμε και αυτά τα χρέη, τότε το χρέος της χώρας ξεπερνάει τα 600 δισ. €, χωρίς να υπολογίζουμε, φυσικά, το κούρεμα, που έγινε, με το PSI.

Τα χρέη αυτά είναι τεράστια και φυσικά, δεν έχουν να κάνουν, με την ελιτιστική διαφθορά του ελληνικού οικονομικού και κοινωνικού σχηματισμού. Δεν οφείλονται, στις καταχρήσεις, στην κακοδιαχείριση, στις μίζες και στις κλοπές. Όσο και να κλέψουν οι πολιτικοί και οι επιτήδειοι ολιγάρχες, αυτά τα ποσά, που χρωστάει η χώρα δεν μπορούν να κλαπούν.

'Οπως, από την αρχή της ελληνικής κρίσης έχω τονίσει, το ελληνικό χρέος είναι προϊόν της λογιστικής αλλαγής του χρέους, από ένα μαλακό χρέος, που ήταν εκφρασμένο σε δραχμές, σε ένα σκληρό χρέος εκφρασμένο σε ευρώ, το οποίο, όπως έχουμε πει, μπορεί να εμφανίζεται, ως νόμισμα, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας ανελαστικός μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών, που πνίγει την ελληνική οικονομία.  

Ως εκ τούτου, όλα όσα λέει ο Αλέξης Τσίπρας, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα δεν στέκουν. Απλώς, τα λέει, για να τα λέει και για να τον πιστεύουν, όσοι τον πιστεύουν. 

Στην πραγματικότητα, το μυαλό του πρωθυπουργού είναι αλλού. Είναι, στις συντάξεις, που πασχίζει να μην κοπούν, παρά τα όσα έχει ψηφίσει, δύο φορές, το 2017 και το 2018. Και φυσικά, είναι, στα περιθώρια, που έχει, για να περάσει τις παροχές, που θέλει να κάνει, σκορπώντας και το "μαξιλαράκι", που έχουν δανείσει, στο ελληνικό δημόσιο, οι ευρωθεσμοί, προκειμένου να μπορέσει, όχι να κερδίσει τις εκλογές, όποτε και αν αυτές πραγματοποιηθούν, είτε (το πιθανότερο και το λογικότερο) τον Μάϊο του 2019, είτε τον Οκτώβριο του 2019, αλλά να κατοχυρώσει την δεύτερη θέση, για το κόμμα του. 

Όμως η επίτευξη αυτών των δύο στόχων δεν είναι εύκολη. Τα οικονομικά δεν πάνε καλά και οι δανειστές δεν θα είναι εύκολοι, στην αποδοχή των σχεδιασμών του Αλέξη Τσίπρα και του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου.

Ως εκ τούτου, ο κυβερνητικός σχεδιασμός, εξ ανάγκης, θα επικεντρωθεί, στις δικαστικές διώξεις πολιτικών στελεχών της αντιπολίτευσης, για ζητήματα διαφθοράς, στην διαχείριση του δημοσίου χρήματος, όπου, πράγματι και η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ έχουν βαρύ πρόβλημα, λόγω του γνωστού κακού παρελθόντος τους.

Έτσι, η μακρά προεκλογική περίοδος, που έχει, ήδη, ξεκινήσει, με δεδομένο το γεγονός ότι η διαδικασία, για την υπερψήφιση των αλλαγών του "μακεδονικού" Συντάγματος έχει ξεκινήσει και έτσι έχει αποτρέψει μια πρόωρη προσφυγή, στις κάλπες, με την "ευλογία" του αμερικανικού παράγοντα, αλλά και εξ αιτίας της μαλακής στάσης των ξένων δανειστών, είναι προφανές ότι θα καταναλωθεί, στο "κυνήγι της πολιτικής διαφθοράς", με άφθονη σκανδαλολογία, η οποία, βέβαια, δεν θα είναι ανύπαρκτη, ως προς το ουσιαστικό της περιεχόμενο.

Όμως, αυτό που ενδιαφέρει την κυβέρνηση και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά, δεν είναι η πάταξη της διαφθοράς, ούτε η τιμωρία των ενόχων. Αυτό, που ενδιαφέρει και τις δύο, είναι το να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να βελτιώσουν, όσο είναι δυνατόν, τις εκλογικές επιδόσεις τους.

Βέβαια, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά η αλήθεια είναι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμμία ελπίδα, για ανάταξη των βαρύτατων τραυμάτων, που έχει προξενήσει, στο κόμμα της, η κυβερνητική διαχείριση της τελευταίας τετραετίας. Θέλει να ελπίζει, στην άνετη κατάκτηση της δεύτερης θέσης και στην απογοήτευση των ψηφοφόρων, που υπολογίζει ότι θα τους αποτρέψει το να ψηφίσουν τους εκλογικούς αντιπάλους της.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι και οι αντίπαλοί της - κυρίως της αντιμνημονιακής αριστεράς - έκαναν και κάνουν ό,τι μπορούν, για να βοηθήσουν την κυβέρνηση, στο έργο της, όπως, άλλωστε, βλακωδώς, έπραξαν και στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015. Και φυσικά, όλοι αυτοί μαζύ, δίνουν αέρα στα κουρελιασμένα πανιά της Νέας Δημοκρατίας, η οποία πιστεύει ότι μπορεί να πάρει την πρωτιά και να "κλέψει", ακόμη και την αυτοδυναμία.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, σήμερα. Αλλά αυτό, που συμβαίνει σήμερα, μπορεί αύριο να ανατραπεί. Και αυτό μπορεί, πολύ πιο εύκολα, να συμβεί, όταν ο δρόμος είναι μακρύς. 

Και πράγματι, ο αγώνας δρόμου, μέχρι τις εκλογές, είναι όντως, μακρύς. Και για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι τραχύς και δύσκολος. Διότι την δεύτερη θέση την θέλει και πιστεύει ότι θα την κατακτήσει.

Το ζήτημα είναι το αν μπορεί. Και για μένα, δεν είναι δεδομένο το ότι μπορεί. Όσο και αν αυτή η προοπτική φαίνεται - και είναι - εξωπραγματική, σήμερα.

Αύριο μπορεί, κάλλιστα, να μην είναι...