5/7/2015 - 5/7/2018 : Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 τρία χρόνια μετά, μέσα από μια ψύχραιμη πολιτική αποτίμηση. (Πώς και γιατί το ΟΧΙ κέρδισε και νίκησε, στην ψηφοφορία αλλά έχασε και ηττήθηκε, από το ΝΑΙ, στην αδυσώπητη πολιτική πρακτική).

 5/6/2015 : Ένα μήνα πριν από το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου 2015, ο πρωθυπουργός, λέει ότι η κυβέρνησή του δεν θα φέρει και η βουλή των εκλογών της 25/1/2015 δεν πρόκειται να ψηφίσει νέο Μνημόνιο. Όμως, τα γεγονότα, που ακολούθησαν, μετά το δημοψήφισμα της 5/7/2015, οδήγησαν, στο 3^ο Μνημόνιο, (το οποίο αυτές τις ημέρες παρατάθηκε, μέχρι το 2022, ως "Πρόγραμμα Μεταμνημονιακής Παρακολούθησης"). Φυσικά, ο Αλέξης Τσίπρας αυτοδιαψεύστηκε. Και μάλιστα, αυτοδιαψεύστηκε, έχοντας προεπιλέξει να αυτοδιαψευσθεί…





Τρία χρόνια, μετά το δραματικό, ως προς την κατάληξή του, δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει. Τελικά, η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο πεζή, από όσο προσπαθούσα, εκείνη την εποχή του δημοψηφίσματος, να δω.

Δεν θα μείνω, στο γεγονός ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε το εκλογικό σώμα του "ΟΧΙ". Στην καθημερινή πολιτική πρακτική δεν υπάρχουν προδοσίες. Υπάρχουν πολιτικές τακτικές, που εξυπηρετούν συμφέροντα. Και το ύψιστο συμφέρον, για μια πολιτική κάστα, είναι η παραμονή, στην εξουσία. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα, αφού η πολιτική, ως τρέχουσα και πραγματική έννοια, δεν είναι τίποτε άλλο, από την κατάκτηση και την διατήρηση της πολιτικής εξουσίας, μέσα σε μια κοινωνία.

Και φυσικά, αυτό είναι εκείνο, που έπραξε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, με επί κεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα. Θεώρησε ότι, αν αποδεχόταν την λαϊκή εντολή, που προέκυπτε από το "ΟΧΙ" του δημοψηφίσματος της 5/7/2015, δεν θα μπορούσε να διαχειρισθεί την εξουσία και θα την έχανε, ενώ, παράλληλα, δεν μπορούσε να εγκαταλείψει τις "ευρωπαϊστικές" αυταπάτες της, που ήσαν απόρροια της ευρωσταλινικής της παιδείας, οι καταβολές της οποίας ανάγονται, στον Enrico Berlinguer και στον Λεωνίδα Κύρκο.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε καμμία προδοσία. Υπήρξε και έπαιξε - και εξακολουθεί να παίζει - καθοριστικό ρόλο, στην εξέλιξη των πραγμάτων, βλέποντας την απογοήτευση και την δυσθυμία, που υπάρχει, στην ελληνική κοινωνία, γεγονός το οποίο προοιωνίζεται, για δυσάρεστες εξελίξεις. Και τούτο διότι, όταν κάποιος καλεί το εκλογικό σώμα να ψηφίσει, κατά του νέου Μνημονίου, που οι ξένοι δανειστές ήθελαν να επιβάλουν στην ελληνική κοινωνία και στην συνέχεια, μετά από μια πανηγυρική νίκη, ανασταίνει τους νικημένους, με τους οποίους, προφανώς, έχει έλθει, σε προσυνεννόηση και εφαρμόζει τα αντίθετα, από την σαφέστατη λαϊκή εντολή του 68,31% του εκλογικού σώματος - γεγονός το οποίο, από μόνο του, συνιστά ένα βαρύτατο ποινικό αδίκημα -, προφανώς υπάρχει μια κοροϊδία, μια εξαπάτηση και ένα είδος προδοσίας του εκλογικού σώματος.

Αυτό, όμως, από κοινωνιολογική άποψη, είναι αδιάφορο, αφού στην καθημερινή πολιτική πρακτική, αυτή η συμπεριφορά είναι κάτι το σύνηθες. Απλώς, η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, αντιτιθέμενη, στο νέο Μνημόνιο, που, τελικά, εφαρμόστηκε, βρήκε - ως συνήθως -  τα λάθος εργαλεία, για να εκφράσει την βούλησή της. Και αυτά τα ακατάλληλα εργαλεία, για να εκφράσουν την λαϊκή βούληση, ήσαν ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου. Και δυστυχώς, μετά από την απομάκρυνση, από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Η πολιτική ομάδα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, απλώς, εξυπηρέτησε τα δικά της συμφέροντα, έτσι όπως αυτή θεώρησε ότι είναι αυτά τα συμφέροντα και έτσι όπως εκτίμησε ότι εξυπηρετούνται, ως μια συγκροτημένη εξουσιαστική ομάδα, με ιδιοτελή συμφέροντα.

Τα λαϊκά στρώματα, που εκφράστηκαν, με το "ΟΧΙ", κέρδισαν και νίκησαν, στο δημοψήφισμα της 5/7/2015, αλλά έχασαν και ηττήθηκαν, κατά κράτος, από την εντόπια ελίτ και τον μνημονιακό πολιτικό κόσμο, στην εφαρμοσμένη πολιτική, διότι δεν είχαν τα κατάλληλα όργανα, για να επιβάλουν την εφαρμογή της άποψής τους.

Εξαπατήθηκαν; Ναι. Αλλά η αλήθεια είναι ότι εμπιστεύθηκαν εκείνους που δεν έπρεπε. Και αυτό δεν λέγεται, ως μομφή, ή κατηγορία. Λέγεται, ως διαπίστωση και με σαφή γνώση και κατανόηση του πως λειτουργούν οι εξουσιαστικές πολιτικές ελίτ, μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες.  

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αν και είχε πάρει τις αποφάσεις της και είχε ταθεί, υπέρ της άνευ όρων, παραμονής στην ευρωζώνη, διεξήγαγε το δημοψήφισμα, όχι, τόσο, για να πιέσει τους ευρωζωνίτες. Είχε αντιληφθεί ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, αφού εκείνοι είχαν καταλάβει ότι ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχαν υποταχθεί, στις ντιρεκτίβες του ευρωδιευθυντηρίου.

Το δημοψήφισμα το πραγματοποίησαν οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, προκειμένου, να ηττηθεί η εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και με προοπτική να χαθεί, με την υπερψήφιση του ΝΑΙ, ή, με μια οριακή νίκη του ΟΧΙ, που θα επέτρεπαν, στον Αλέξη Τσίπρα να κάνει μια αξιοπρεπή κωλοτούμπα, με τον ισχυρισμό ότι δεν μπορεί να μην αποδεχθεί την λαϊκή ετυμηγορία, ή ότι δεν είναι διατεθειμένος να διχάσει τον λαό.

Τελικά, η μεγάλη νίκη του ΟΧΙ, μπορεί να δυσκόλεψε την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτή η ομάδα, ανασταίνοντας τους πεθαμένους και ηττημένους κομματικούς αντιπάλους της, δηλαδή με την βοήθεια της μνημονιακής αντιπολίτευσης, έκανε την κωλοτούμπα, ψήφισε το 3ο Μνημόνιο και κατάφερε να υπερκεράσει και να νικήσει την εσωκομματική της αντιπολίτευση, με την προκήρυξη των βουλευτικών εκλογών της 20/9/2015, χάρη και στα παιδαριώδη λάθη εκλογικής τακτικής του Παναγιώτη Λαφαζάνη και του κόμματός του, που αρνήθηκαν να συνάψουν την απαραίτητη εκλογική συμμαχία, που έπρεπε, με το ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη.

Αν είχαν συνάψει αυτήν την εκλογική συμμαχία, το σημερινό πολιτικό σκηνικό θα ήταν, ριζικά, διαφορετικό, αφού αυτός ο εκλογικός συνασπισμός θα είχε εισέλθει, στην βουλή και φυσικά, η παρούσα κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να είχε σχηματισθεί, ενώ και το πολιτικό κλίμα θα ήταν, εντελώς άλλο και τελείως διαφορετικό. Κυβέρνηση των μνημονιακών δυνάμεων θα είχε, προφανώς, σχηματισθεί, αλλά ο βηματισμός της κοινωνίας θα είχε άλλους ρυθμούς και η εφαρμογή των μέτρων του 3ου Μνημονίου θα ήταν, πολύ πιο δυσχερής. Δυσχερέστατη.

Το συμπέρασμα που βγαίνει, από όλη αυτή την τραγική διαδικασία, είναι ότι, εντέλει, ο Αλέξης Τσίπρας μπορούσε να μην διεξαγάγει το δημοψήφισμα της 5/7/2015. Δεν το χρειαζόταν. Υπερεκτίμησε τις δυνατότητες της εσωκομματικής του αντιπολίτευσης και υποτίμησε την προσωπική επιρροή του, στο εκλογικό σώμα, που, τότε, ήταν πολύ μεγαλύτερη, από όσο αυτός υπολόγιζε. Και μάλιστα, πολύ μεγαλύτερη από όσο θα έπρεπε να ήταν.

Αλλά, αυτή η κατάσταση, που επικρατούσε, στην κοινωνία και στο εκλογικό σώμα, ήταν, τότε, φυσιολογική.

[Όποιος θέλει μπορεί να δει και τα δημοσιεύματα, που έκανα, εκείνη την εποχή, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλους : Δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου 2015; Καλοδεχούμενο, αν και απροετοίμαστο, αφού η διεξαγωγή του θα πλήξει, καίρια, τον σκληρό πυρήνα του ελιτιστικού κατασκευάσματος της ευρωζώνης. (Σε παράλληλο τοπικό νόμισμα, θα οδηγήσει η καταψήφιση των προτάσεων των δανειστών); και Το δημοψήφισμα της 5-7-2015 και το μετέωρο βήμα του εκλογικού σώματος, προς το OXI, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών. Το θολό εκλογικό τοπίο, ενώπιον της αποτυχίας των διαπραγματεύσεων, του ελληνικού bank run και του κλεισίματος των ελληνικών τραπεζών. (Γιατί δεν πρέπει να επιτραπεί στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μια ηρωική απόδραση, από την κυβερνητική εξουσία) και 5/7/2015 : Ένας θρίαμβος για το OXI, το οποίο δεν πρέπει να μετατραπεί, σε ΝΑΙ. (Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι απειλές για χρήση του seigniorage και η ιστορική ευκαιρία, για την Ελλάδα, να εγκαταλείψει το ευρώ και να αναστείλει την συμμετοχή της, στην ευρωζώνη). It's time to go back to drach... και 25/1/2015 - 20/9/2015 : Έγκλημα και τιμωρία, χωρίς άμεσες συνέπειες, για τον ΣΥΡΙΖΑ, που έχασε 320.074 ψήφους. (Η άνετη εκλογική νίκη του Αλέξη Τσίπρα και ο επικείμενος πολιτικός αφανισμός του κόμματος, στο οποίο ηγείται).. Έχουν την χρησιμότητά τους].