Το δυσοίωνο και ζοφερό μέλλον των συντάξεων και των συνταξιούχων, μέσα από τους αριθμούς και τα μεγέθη του "Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Προσαρμογής 2018 - 2022" και του "μεταμνημονιακού" Μνημονίου. (Ο σώζων εαυτόν, σωθείτω)...

Τον πίνακα αυτόν τον έχουμε ξαναδεί. Προέρχεται, από το "Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής 2018 - 2022" και τον παρουσίασα, σε αυτό εδώ το μπλογκ, σε δημοσίευμα του περασμένου Ιουνίου, με τίτλο : Από το προκαταρκτικό "Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής" 2018 - 2022, μέχρι την ολοκλήρωση και την υπογραφή του 4ου Μνημονίου, η απόσταση, που μένει να διανυθεί είναι, πλέον, μικρή. Μόλις ένα τσιγάρο δρόμος..., αλλά είναι χρήσιμο να τον επεξεργαστούμε, αναλυτικότερα, διότι περιγράφει, ανάγλυφα και με αριθμούς, τις συμφωνημένες και προϋπολογισμένες "παρεμβάσεις", στις συνταξοδοτικές δαπάνες και τα λοιπά δημοσιονομικά μεγέθη. Περιγράφει, δηλαδή, τις τσεκουράτες περικοπές, που πρόκειται να γίνουν, σε όλη την διάρκεια της περιόδου, που ξεκινάει, από εφέτος και κλείνει το 2022. Για τον λόγο αυτόν τον ξαναπαρουσιάζω (διορθωμένο αυτήν την φορά, ως προς το χρονικό εύρος του), προκειμένου να δούμε τις χαοτικές αντινομίες των πεπραγμένων της σημερινής κυβέρνησης, με τους προπαγανδιστικούς ισχυρισμούς της.

Βέβαια, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, αφού συμφώνησε, στα κείμενα και στις δεσμεύσεις του "μεταμνημονιακού" Μνημονίου, δηλαδή, στο "Πρόγραμμα της μεταμνημονιακής παρακολούθησης", το οποίο αποτελεί την χρονική και ουσιαστική επέκταση του 3ου Μνημονίου και είναι ένα νέο Μνημόνιο και παρά το γεγονός ότι θα υποχρεωθεί να υπογράψει μια νέα (τροποποιημένη) σύμβαση χρηματοδότησης, με τον ESM του Klauss Regling, είτε με μόνη την υπογραφή του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου, είτε και με επικύρωσή της από την ελληνική βουλή, η οποία σύμβαση θα προσδιορίζει τους όρους εκταμίευσης της δόσης των 15 δισ. € του 3ου Μνημονίου, εξακολουθεί να προβάλει, προπαγανδιστικώ τω τρόπω, τον ισχυρισμό ότι η χώρα βγαίνει, από τα Μνημόνια, όμως αυτά που έχει υπογράψει, αυτά που έχει ψηφίσει και αυτά που έχει συμφωνήσει, για όσα πρόκειται να πράξει η ίδια και οι διάδοχοί της είναι πολύ σκληρά και φυσικά, αποδομούν το φαιδρό "αισιόδοξο" αφήγημα, πάνω στο οποίο προσπαθεί να στηριχθεί.

Έτσι, το "Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής 2018 - 2022", το οποίο, τον περασμένο μήνα, ψήφισε η ετοιμόρροπη κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ και η Απόφαση του Eurogroup της 21-22/6/2018, που θα συνοδευθούν, από την χρηματοδοτική σύμβαση , με τον ESM έχουν μια πολύ μεγάλη σαφήνεια και τα κείμενά τους είναι ευκρινέστατα, ως προς το τί πρέπει να γίνει, όλη αυτήν την πενταετία, που διανύουμε, μέχρι το 2022.

Ειδικά, ως προς τις συντάξεις και γενικότερα, την συνταξιοδοτική δαπάνη αυτό, που πρόκειται να συμβεί είναι, αρκούντως, δραματικό, αφού οι περικοπές, που θα ακολουθήσουν, μέσα στην πενταετία, θα φθάσουν και προϋπολογίζεται να ξεπεράσουν τα 13 δισ. €. Έτσι, οι προγραμματισμένες "παρεμβάσεις", στην συνταξιοδοτική δαπάνη, όχι, μόνο, δεν θα σταματήσουν το 2019, όπως θέλει να ισχυρίζεται η κυβέρνηση, η οποία, απλώς, ελπίζει και προσπαθεί, με αφορμή το μεγάλο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση της Angela Merkel, με το μεταναστευτικό, να της δοθεί, από το Βερολίνο, μια μικρή ετήσια, ή έστω, εξάμηνη αναβολή, αλλά, αντιθέτως, θα κλιμακωθούν, ως εξής :

Το 2019, οι προβλεπόμενες "παρεμβάσεις", στην συνταξιοδοτική δαπάνη, θα φθάσουν, στα 2,882 δισ. €. Το 2020, οι "παρεμβάσεις" αυτές θα φθάσουν, στα 2,967 δισ. €. Το 2021, οι "παρεμβάσεις", στην συνταξιοδοτική δαπάνη, θα εκτιναχθούν, στα 3,115 δισ. €. Και τέλος (;) το 2022, οι περικοπές θα ολοκληρωθούν (;), στα 2,918 δισ. €.

Προφανώς, ύστερα από όλα αυτά, οι συντάξεις, που θα απομείνουν να δίνονται, στους δυστυχείς δικαιούχους, θα είναι συντάξεις, οι οποίες θα μπορούν να χαρακτηρισθούν, ένα σύνολο φιλοδωρημάτων, αφού η μέση μηνιαία σύνταξη θα καταλήξει να έχει ένα ύψος μικρότερο, από τα 500,00 €, την στιγμή, που τώρα κυμαίνεται, κάπου στα 830,00 €.

Αυτή η προβλεπόμενη και συμφωνημένη εξέλιξη δεν είναι μη αναμενόμενη, αν μείνουμε, μέσα στα πλαίσια των απαιτήσεων των ξένων δανειστών, έτσι όπως αυτές προκύπτουν, από τις συντονισμένες δράσεις, που έχουν συμφωνηθεί, με την ελληνική κυβέρνηση (την οποία ο Αλέκος Αλαβάνος έχει χαρακτηρίσει, ως την πιο πουλημένη κυβέρνηση, από την εποχή της χρεωκοπίας του 1893. Δεν έχει δίκιο. Οι πιο πουλημένες κυβερνήσεις, που πέρασαν από τον τόπο, ήσαν οι κυβερνήσεις των δωσίλογων, κατά την περίοδο της γερμανικής Κατοχής, στην δεκαετία του 1940). Το γιατί δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε.

Οι ξένοι δανειστές, με την χρονική επιμήκυνση του 3ου Μνημονίου, απαιτούν τα εξής απίθανα :

1) Το 2018, το ελληνικό ΑΕΠ να φθάσει, στα 182 δισ. € και το ελληνικό δημόσιο χρέος να αντιστοιχεί, στο 183% του ΑΕΠ αυτού, δηλαδή να ισούται, με 333,06 δισ. €. (Το ελληνικό δημόσιο χρέος, ήδη, τον Μάρτιο του 2018, έχει φθάσει, στα 343 δισ. € και θα αυξηθεί, ακόμη, περισσότερο).

2) Το 2019, το ελληνικό ΑΕΠ θα πρέπει να φθάσει, στα 189 δισ. € και το ελληνικό δημόσιο χρέος να ισούται, με το 170% αυτού του ΑΕΠ, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι θα πρέπει να έχει πέσει, στα 321,3 δισ. €.

3) Το 2020, το ελληνικό ΑΕΠ θα πρέπει να φθάσει, στα 197 δισ. € και το δημόσιο χρέος της χώρας να αντιστοιχεί, στο 161% του ΑΕΠ. Δηλαδή να ισούται, με 317,17 δισ. €.

4) Το 2021 υποτίθεται ότι το ελληνικό ΑΕΠ θα συνεχίσει την ανοδική του πορεία και θα φθάσει, στα 204 δισ. €, ενώ το ελληνικό δημόσιο χρέος θα πρέπει να έχει πέσει, στο 153% του ΑΕΠ. Δηλαδή θα πρέπει να βρίσκεται στα 312,12 δισ. €.

5) Τέλος, το 2022, το ελληνικό ΑΕΠ θα πρέπει να φθάσει, στα 212 δισ. €, ενώ το ελληνικό δημόσιο χρέος θα πρέπει να ισούται, με το 150% του ΑΕΠ και να διαμορφωθεί, στα 318 δισ. €. 

Εννοείται ότι αυτοί οι συνδυασμοί είναι απίθανοι και δεν μπορούν να υπάρξουν. Όπως απίθανο είναι και το να αυξηθεί το ελληνικό ΑΕΠ, από το 2017, στο 2022, κατά 34,2 δισ. € (το 2017, το ελληνικό ΑΕΠ υποτίθεται ότι έχει φθάσει, στα 178 δισ. €, κάτι που, όμως, είναι, μόνο, μια υπόθεση και όχι πραγματικότητα) και παράλληλα το πρωτογενές πλεόνασμα των ελληνικών κρατικών προϋπολογισμών, κατά την ίδια περίοδο να φθάσει, στα 42,4 δισ. €, όπως, επίσης, απαιτούν οι ξένοι δανειστές και έχουν αποδεχθεί ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος.

Το αστείο είναι ότι, με βάση αυτές τις παραδοχές, έχουν υπολογισθεί οι "χρειαζούμενες", σύμφωνα με την συλλογιστική των ξένων δανειστών, των φωστήρων της οδού Καραγεγώργη Σερβίας, του Γιώργου Χουλιαράκη και του Ευκλείδη Τσακαλώτου, "παρεμβάσεις", στην συνταξιοδοτική δαπάνη, κατά την περίοδο 2018 - 2022.

Έτσι, οι περικοπές αυτές, οι οποίες είναι, ούτως, ή άλλως, θηριώδεις, ισχύουν και θα περιορισθούν, σε αυτά τα μεγέθη, εάν ισχύσει το "αισιόδοξο" σενάριο του "Μεσοπροθέσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Προσαρμογής 2018 - 2022". Όμως, δυστυχώς, για τους συνταξιούχους, εάν αυτό το σενάριο δεν ευδοκιμήσει, τότε, οι δημοσιονομικές "παρεμβάσεις" - δηλαδή, όπως έχουμε πει, οι περικοπές -, στην συνταξιοδοτική δαπάνη θα είναι, ακόμη, χειρότερες. Οι συντάξεις, απλώς, θα πετσοκοπούν και η μέση μηνιαία σύνταξη θα πέσει κάτω (έως και πολύ κάτω), από τα 500,00 €.

Αυτό είναι το δυσοίωνο και ζοφερό μέλλον, που επιφυλάσσει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και το "ευρωπαϊστικό" πολιτικό σύστημα της χώρας μας, στους συνταξιούχους του παρόντος και του μέλλοντος.

Ο σώζων εαυτόν σωθείτω.

Την παρούσα κυβέρνηση πάντως, δεν την σώζει κανένας (παρά, μόνο μια μικρή αναβολή, την οποία και προσπαθεί να παζαρέψει, με αφορμή το μεταναστευτικό, προκειμένου να μπορέσει να επιβιώσει εκλογικά, ως δεύτερη πολιτική δύναμη, στον τόπο). Ούτε και τις επόμενες, εάν τολμήσουν να εφαρμόσουν αυτά τα σχέδια επί χάρτου...