Thomas Wieser, Klauss Regling, Γιάννης Στουρνάρας και ευρωγραφειοκρατία : Παπαρολόγοι ναι, αγράμματοι όχι. (Το σκληρό κοστούμι του 4ου Μνημονίου, που ετοιμάζουν για την Ελλάδα, ενώ το ΔΝΤ αρνείται, επί του παρόντος, να βγάλει μια έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους, εάν δεν διευκρινήσουν τις προθέσεις τους).

 Thomas Wieser - Γιάννης Στουρνάρας : Παπαρολόγοι ναι. Αγράμματοι όχι (σε καμμία περίπτωση). Απλώς, οδηγούν την χώρα, σε ένα 4ο Μνημόνιο. Όποιο όνομα και αν του δώσουν. (Συμφωνία, οδικό χάρτη, έγγραφο αρχών και δεν συμμαζεύεται)...





Ότι η ευρωγραφειοκρατία έχει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα, με την οικονομική επιστήμη και τα μακροοικονομικά μεγέθη δεν είναι κάτι το νέο. Το πρόβλημα αυτό είναι πασίγνωστο και δεν οφείλεται στην αγραμματοσύνη των ευρωγραφειοκρατών. Οφείλεται στην έφεση τους, στην προπαγανδιστική χρήση των δεδομένων της ευρωπαϊκής οικονομίας, ένα γεγονός, το οποίο οδηγεί τα στελέχη της ευρωγραφειοκρατίας, σε παροιμιώδεις απιθανολογίες, οι οποίες αποτελούν συγκροτημένα μυθεύματα παπαρολογικών κατασκευών, που βγάζουν άφθονο γέλιο, όταν εκστομίζονται. Και εκστομίζονται συχνά.

Ο κ. Thomas Wieser είναι ένας από αυτούς τους πολλούς ευρωγραφειοκράτες, που πρωταγωνιστεί, σε αυτά τα ρεσιτάλ της παπαρολογίας, ειδικευόμενος, στην "αιτιολόγηση" των απίστευτων βλακειών, που διέπραξε η τρόικα των ξένων δανειστών, στην Ελλάδα των Μνημονίων, τις οποίες συνεχίζει, ακαθεκτα και ακαταπόνητα, το κουαρτέτο.

Αφού, λοιπόν, ο κ. Wieser και η παρέα του τα έκαναν μαντάρα, ήλθε ο εν λόγω, κύριος, στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, να μας πει ότι οι δανειστές έκαναν λάθος, το 2010, που δεν προχώρησαν, στην ελάφρυνση του ελληνικού δημοσίου χρέους. Συνόδευσε, μάλιστα, αυτή την παραδοχή, με το "επιχείρημα" ότι οι ευρωθεσμοί, δεν είχαν την απαραίτητη τεχνογνωσία και για τον λόγο αυτόν, κάλεσαν το ΔΝΤ, προκειμένου να τους την μεταλαμπαδεύσει.

Φυσικά, οι ευρωγραφειοκράτες και οι ξένοι δανειστές δεν είχαν καμμία ανάγκη μεταλαμπάδευσης της όποιας εμπειρίας του ΔΝΤ, το οποίο έπεσε έξω, σε όλες τις προβλέψεις του, για την ελληνική οικονομία, όλα αυτά τα 8 χρόνια, που ακολούθησαν την σκοπούμενη ελληνική κρατική χρεωκοπία, οι οποίες, άλλωστε υπήξαν μεθοδεμένες προκειμένου να κρατήσουν την ελληνική οικονομία, σε ένα καθεστώς στενής επιτήρησης, ούτως ώστε να επιτύχουν εκείνες τις διαρθωτικές αλλαγές, που έκριναν, ως απαραίτητες.

Αυτές οι διαθρωτικές και λοιπές αλλαγές, που υπήρξαν ανεμάρτιστες και αποκλήθηκαν, ως μεταρρυθμίσεις, ενώ στην πραγματικότητα, ήσαν και παραμένουν μια λεπτομερής διαδικασία απομεταρρυθμίσεων και αντιμεταρρυθμίσεων, μπορεί, όπως ήταν φυσικό, να απέτυχαν, αλλά αυτό, ουδόλως, πτόησε την γραφειοκρατία των Βρυξελλών, αλλά και τους ξένους θεσμικούς δανειστές να επιμείνουν, πεισματικά, στην εφαρμογή τους, αφού ο διαβόητος Declan Costello επιμένει, στην συνέχιση ενός δεκαετούς προγράμματος στενής επιτήρησης, το οποίο είναι - κατ' αυτόν και την γραφειοκρατία των Βρυξελλών -, απαραίτητο, προκειμένου να μην εκτροχιασθεί το τραίνο των "μεταρρυθμίσεων", που επέβαλαν οι ξένοι δανειστές και το οποίο κατέστρεψε την ελληνική παραγωγική και την ευρύτερη οικονομική δραστηριότητα (η οποία, μόλις χθες, ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ ότι, σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία, ανήλθε στο επίπεδο του 1,4% του ΑΕΠ, έναντι του αμναμενόμενου 1,6%, ένα ποσοσστό το οποίο, προφανώς, θα αναθεωρηθεί, πιθανότατα, προς τα κάτω, μέχρι τον ερχόμενο Οκτώβριο, που θα ανακοινωθεί η δεύτερη εκτίμηση, για το ύψος της).

Εννοείται, βέβαια, ότι η ευρωγραφειοκρατία κι οι ευρωθεσμοί δεν είχαν καμμία έλλειψη τεχνογνωσίας, όσον αφορά το τί έπρεπε να  κάνουν και το τί έπρεπε να μην κάνουν, στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας, την περίοδο Απριλίου - Μαΐου του 2010 και ότι η χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας υπήρξε μια συνειδητή πολιτική και οικονομική τους επιλογή, αφού αρνήθηκαν την εφαρμογή της κεντρικής επιλογής, που τους πρότεινε το ΔΝΤ, στην τεχνογνωσία του οποίου κατέφυγαν, επειδή - υποτίθεται ότι - την είχαν ανάγκη, αφού το ΔΝΤ τους πρότεινε, από τότε, την ελάφρυνση του υπέρογκου ελληνικού δημόσιου χρέος, την οποία, με επιμονή και πείσμα, αρνήθηκαν, με αποτέλεσμα το ΔΝΤ (κακώς) να υποχωρήσει, στα αιτήματα των ευρωζωνιτών, με αποτέλεσμα την γνωστή αλυσίδα των βλακειών, που ακολούθησε.

Προφανώς, όπως έχουν ομολογογήσει οι ευρωζωνίτες, όλα αυτά δεν υπήρξαν τυχαία, ούτε προϊόν άγνοιας. Υπήρξαν συνειδητές πολιτικές επιλογές, που αποσκοπούσαν, όπως ομολόγησε η ευρωγραφειοκρατία, με επικεφαλής τον Jeroen Djisselbloem, στην διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, οι οποίες θα κατέρρεαν, εάν, μετά την επισημοποίηση της ελληνικής χρεωκοπίας, θα αφήνονταν, στην τύχη τους. Κάπως έτσι και με αυτόν τον στόχο, αποφασίστηκε η ψευδεπίγραφη διάσωση του ελληνικού δημοσίου και της ελληνικής οικονομίας, η οποία, μέσα σε αυτά τα δεδομένα, που είχαν διαμορφωθεί, από την σκοπούμενη αδυναμία δανεισμού του ελληνικού κράτους, ήταν το απαραίτητο εργαλείο, για την διάσωση της ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας και του ίδιου του ευρώ και της ζώνης του.

Έτσι, δεν χρειάζεται οποιαδήποτε ιδιαίτερη γνώση, για να γνωρίζει οποιοσδήποτε ασχολείται, ερασιτεχνικά, με τα ζητήματα της δημόσιας οικονομίας ότι ένα κράτος, που οδηγείται, μέσα, σε μια νομισματική ζώνη (αλλά και εκτός αυτής), στην αδυναμία εκπλήρωσης των δανειακών του υποχρεώσεων, χρειάζεται, μια δραστική ελάφρυνση του δημοσίου χρέος του, όπως συνέβη το 1953, με την Δυτική Γερμανία και όπως πρέπει να συμβεί, τώρα και με την Ελλάδα - και όχι, μόνο, με αυτήν, αλλά και με την Ιταλία, όπως και με ουκ ολίγες άλλες χώρες της ευρωζώνης.

Αυτή την ερασιτεχνική γνώση της οικονομικής επιστήμης ο κ. Thomas Wieser και οι λοιποί ενεργοί γραφειοκράτες της ευρωζώνης καμώνονται ότι δεν την έχουν και ότι την χρειάζονταν, από την εμβριθή τεχνογνωσία του ΔΝΤ, το οποίο απέτυχε, παταγωδώς, σε όλες του τις προβλέψεις, για την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας, υπό το καθεστώς των Μνημονίων και την οποία τεχνογνωσία, όταν τους παρασχέθηκε, ως προς την μεγάλη ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους - παρά το γεγονός ότι και η γραφειοκρατία του ΔΝΤ, που, ανοήτως, απεδέχθη τις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, έχει τις δικές της, επίσης, βαρύτατες ευθύνες -, την απέρριψαν, μετά βδελυγμίας.

Κάπως έτσι, προέκυψε και το κόστος των 85 δισ. € του 3ου Μνημονίου, που προσέθεσε, στο δημόσιο χρέος ο απίστευτος (και υπόδικος, για δωροληψία) Γιάννης Στουνάρας, πρώην υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης των Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου, τον οποίον οι κυβερνήτες εκείνης της εποχής, ενώπιον της επερχόμενης κατάρρευσής τους, τον "μετέθεσαν", ως Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, χρεώνοντας το χρέος αυτό, στον Γιάννη Βαρουφάκη, που ήταν υπουργός Οικονομικών, κατά το πρώτο 6μηνο του 2015 και στις διαπραγματεύσεις, που αυτός διεξήγαγε.

Βέβαια, πρέπει κάποιος να είναι παπαρολόγος ολκής και προπαγανδιστής της κακιάς ώρας, για να προσθέτει τα δάνεια, που συνάπτονται, προκειμένου να εξυπηρετηθούν προηγούμενα δάνεια και οι τόκοι τους, στο ολικό δημόσιο χρέος της χώρας, αλλά, όπως φαίνεται, δεν είναι αυτό, που απασχολεί τον ολέθριο, για την χώρα, κ. Διοικητή (για την οποία λυπάται, επειδή υφίσταται τον έλεγχο του ελληνικού δικαστικού συστήματος, στο σκάνδαλο, που αφορά τον πολυεθνική φαμακοβιομηχανία Novartis, αν και στην πραγματικότητα, είναι ο ίδιος, που είναι αξιολύπητος, για την δυσχερή κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει, από το γεγονός ότι το όνομά του συμπεριλαμβάνεται, στα έγγραφα του F.B.I.), ο οποίος υπήρξε, επί της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, επικεφαλής της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας, για την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη και είναι βασικός συνυπεύθυνος, για την χρονίζουσα και μη ανατάξιμη καταστροφή, που υπέστησαν η ελληνική οικονομία και κοινωνία. 

(Τα δάνεια του 3ου Μνημονίου υπολογίστηκαν να πάνε, κατά 53,8 δισ. €, στα τοκοχρεωλύσια, κατά 25 δισ. €, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, εκ των οποίων χρησιμοποιήθηκαν, μόλις 5 δισ. € και αυτά μετά βίας), ενώ τα 7,3 δισ. €, προγραμματίστηκε να πάνε, στις βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις του ελληνικού Δημοσίου).

Και αφού οι ευρωγραφειοκράτες βρήκανε παπά, για να θάψουνε πέντε-έξι (όχι ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης δεν έχει ευθύνες, για το πρώτο εξάμηνο του 2015. Έχει ευθύνες, για το γεγονός ότι δεν αντέδρασε έγκαιρα και για το ότι άφησε τα πράγματα να φθάσουν, ως στο τέλος, μη υποψιαζόμενος ότι ο πρωθυπουργός είχε υποκύψει, καιρό πριν, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών να υπογράψει ένα νέο Μνημόνιο, παρά τις περί του αντιθέτου, δημόσιες διαβεβαιώσεις του, αλλά και στο ότι επέτρεψε, στην Ε.Κ.Τ., να κλείσει τις ελληνικές τράπεζες, χωρίς να το κάνει νωρίτερα, ο ίδιος, προκειμένου να αποφύγει την διαρροή του ξένου συναλλάγματος - εννοώ, ως ξένο συνάλλαγμα, το ευρώ, το οποίο λειτουργεί, ως ξένο νόμισμα, όμως, όλα αυτά είναι άλλης τάξεως ζητήματα, που δεν δικαιολογούν τον ορυμαγδό όλης αυτής της προπαγανδιαστικής αρλουμπολογίας, που έχουν αναπτύξει οι ευρωγραφειοκράτες, προκειμένου να μεταθέσουν τις βαρύτατες δικές τους ευθύνες), ήλθε και ο Klauss Regling του ESM, να μας πει ότι η ζημιά, για την ελληνική οικονομία, δεν ήταν τα 85 δισ. €, για τα οποία μίλησε ο Γιάννης Στουρνάρας, αλλά 100 δισ. €, προσθέτοντας και τις - υποτιθέμενες - απώλειες της ελληνικής οικονομίας, από την πτώση του ελληνικού ΑΕΠ, κατά την τριετία, που ακολούθησε, με βάση τους υπολογισμούς του ΔΝΤ, το οποίο υπολόγιζε την ελληνική ανάτυξη, για την περίοδο 2015 - 2016, στο 6%+, δηλαδή κάπου στα 14 δισ. € και το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, ουδέποτε έπεσε μέσα (έστω και από μακριά) , στους υπολογισμούς του, για την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας και του ΑΕΠ της, από την αρχή της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας, τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010, μέχρι τις ημέρες μας. 

Και αφού οι ευρωγραφειοκράτες υπολόγισαν το "κόστος Βαρουφάκη", στα 100 δισ. €, δεν ήταν δύσκολο να αναθεωρήσουν, στην συνέχεια και με τον κ. Thomas Wieser, να ανεβάσουν το "κόστος" των βαρουφάκειων διαπραγματεύσεων, στα 200 δισ. €, έτσι χωρίς, περαιτέρω αιτιολόγηση, με τον ισχυρισμό ότι η αποπληρωμή των παλαιότερων χρεών λειτουργεί ... αθροιστικά, στο ύψος του δημόσιου χρέους της χώρας μας και όχι αποσβεστικά! Σκέτος τραγέλαφος, δηλαδή, από ειδικούς, οι οποίοι καμώνονται πως δεν ξέρουν την τύφλα τους.

Όμως, όταν ο γνωστός παπαρολόγος κ. Wieser και η παρέα του, λένε όσα λένε, αυτό αποδεικνύει ότι μυαλό αρνούνται, με πείσμα, να βάλουν. Έτσι ακόμη και τώρα, που έρχεται η "ώρα της κρίσεως", με την λήξη του 3ου ελληνικού Μνημονίου, παρά τις πιέσεις του ΔΝΤ και το γεγονός ότι, εάν δεν καταστούν σαφείς οι προτάσεις και οι προθέσεις της ευρωγραφειοκρατίας, για το ελληνικό δημόσιο χρέος και την ελάφρυνσή του, η οποία θα πρέπει να είναι δραστική, έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους, από την Ουάσινγκτων, δεν πρόκειται να εκδοθεί, η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, οι ευρωθεσμοί και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αρνούνται, προς το παρόν, αλλά και ως το τέλος της όλης διαδικασίας να παρουσιάσουν μια συγκεκριμένη και σαφή πρόταση.

'Ολοι αυτοί αρκούνται, στην αοριστολογία, η οποία παραπέμπει, στην αναβλητικότητα και καθιστά σαφές ότι οι ευρωζωνίτες δεν έχουν και δεν θέλουν να διαμορφώσουν έναν ξεκαθαρισμένο οδικό χάρτη, διότι όλο αυτό το σχήμα έχει ένα σαφές οικονομικό και πολιτικό κόστος. Ως εκ τούτου, όσο επιμένουν, σε αυτή την στάση, η γραφειοκρατία του ΔΝΤ δεν πρόκειται να βγάλει μια έκθεση, η οποία θα καθιστά αξιόχρεο το ελληνικό δημόσιο.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και για τον λόγο αυτόν, οι ευρωζωνίτες ετοιμάζουν έναν νέο στενό κορσέ, στην ελληνική οικονομία, με ένα 4ο Μνημόνιο, το οποίο θα συνεχίζει την ασφυκτική επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας, από το κουαρτέτο, ή από μια νέα τρόϊκα των ευρωθεσμών, εάν αποφασιστεί η μη συμμετοχή του ΔΝΤ, στο νέο αυτό πρόγραμμα, κάτι το οποίο καθίσταται πολύ πιθανό, εάν τα εκατέρωθεν μέλη των δανειστών δεν μεταβάλουν τις προθέσεις και τις θέσεις τους.

Αυτό το σχεδιαζόμενο 4ο Μνημόνιο (παρά το γεγονός ότι οι χρηματοδοτικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας, μέχρι το 2021, φαίνονται να είναι καλυμμένες και από το μαξιλαράκι των 19 δισ. €, που δημιουργείται αυτόν τον καιρό, αφού οι ανάγκες αυτές υπολογίζονται, κάπου στα 44 δισ. € και τα υπολογιζόμενα, ως εξασφαλισμένα έσοδα, στα 48 δισ. €) μπορεί να συνδυασθεί και με μια ανεπαρκή ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, προκειμένου, μέσα σε ένα βάθος χρόνου να συνδυασθεί με τις - υποτιθέμενες ως αναγκαίες - "μεταρρυθμίσεις", που πρέπει να γίνουν, σε βάθος δεκαετίας και οι οποίες - υποτίθεται ότι - κινδυνεύουν, εάν χαλαρωθεί η τωρινή σκληρή επιτήρηση, την οποία υφίστανται οι ελληνικές κυβερνήσεις, σύμφωνα με τον κ. Declan Costello και την δική του παρέα των εκπροσώπων των ξένων δανειστών, που έχουν το λύειν και το δεσμείν, στα της ελληνικής οικονομίας. 

Οι ξένοι δανειστές, με εργαλείο την "πιστοληπτική γραμμή" και την όποια ανεπαρκή "διευθέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους", ράβουν το κοστούμι του 4ου Μνημονίου. Το ζήτημα είναι το τί θα πράξουν οι "δικοί" μας, τα ορφανά του ελληνικού σταλινισμού και οι κυβερνητικοί τους εταίροι.

Ίδωμεν...