Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας, ως καθοριστικός παράγοντας και βασικό εργαλείο, για τον συστημικό επαναπροσδιορισμό του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού. (Το 19ο Συνέδριο του Κ.Κ.Κ., η αρραγής ενότητα και η αδιάκοπη συνέχιση της πορείας της Κίνας προς την πλανητική πρωτοκαθεδρία).

Η διεξαγωγή του 19ου Συνεδρίου του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος και η αναμφισβήτητη κυριαρχία του Γενικού Γραμματέα του κόμματος Xi Jinping, ο οποίος είναι, ex officio και πρόεδρος της αχανούς Κίνας, μας δίνει την ευκαιρία να αναρωτηθούμε, για το πού πάει αυτό το κόμμα, όπως και για τον ρόλο, τον οποίο παίζει, μέσα στα πλαίσια του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, του οποίου αποτελεί αναπόσπαστο και καθοριστικό τμήμα, αφού είναι ο κυρίαρχος παράγοντας, που προσδιορίζει το σύνολο της εσωτερικής και της διεθνούς πολιτικής της μεγάλης αυτής χώρας, η οποία, σταθερά, βαδίζει προς την κατάκτηση της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας, μέσα από μια συγκυριαρχία, με άλλες δυνάμεις και τον παραγκωνισμό των Η.Π.Α. και της Δύσης.

Όσοι, πριν από λίγες δεκαετίες, θεωρούσαν (ανάμεσα σε αυτούς και εγώ) ότι ένα απομεινάρι της αλήστου μνήμης Komintern (της Κομμουνιστικής Διεθνούς), ενός δημιουργήματος της στρατηγικής πολιτικής και προσωπικά, του ίδιου του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, θα βρισκόταν επικεφαλής, στον ριζικό επανακαθορισμό και τον συστημικό επαναπροσδιορισμό του ουσιώδους περιεχομένου του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, αντιμετωπίζονταν - στην καλύτερη περίπτωση - ως περίεργοι και γραφικοί.

Και όμως, μέσα από ένα απίστευτο, για πολλούς, αλλά και απολύτως, αναμενόμενο, για τους λιγότερους, σλάλομ των ιστορικών γεγονότων, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας βρίσκεται, εκ των πραγμάτων, τα οποία προκύπτουν από τον πλανητικό συσχετισμό των υπαρχουσών δυνάμεων, στην πρωτοπορεία της επανασύνδεσης του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, με μια μετακεϋνσιανή εκδοχή του ουσιώδους περιεχομένου του, η οποία εμποτίζεται, με τα λενινιστικά δόγματα, που εφαρμόζονται, μέσα στα πλαίσια του σύγχρονου μοντέλου της κινεζικής οικονομικής και κοινωνικής διοίκησης και διαχείρισης.

Όσο και αν η συστηματική απορρύθμιση των αγορών, που προέκυψε από τον σχεδιασμό των σύγχρονων παγκοσμιοποιητικών δυνάμεων, προσπάθησε να συσκοτίσει και να αντιστρέψει την εσώτερη δυναμική και το ουσιώδες περιεχόμενο του γραφειοκρατικού καπιταλισμού, όπως αναδείχθηκε, μέσα από την GREAT DEPRESSION της δεκαετίας του 1930, η αλήθεια είναι ότι αυτό το περιεχόμενο και η ίδια η συγκρότησή του, προσδιορίζουν τον γραφειοκρατικό καπιταλισμό, όχι ως ένα φιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, αλλά ως ένα σύστημα οικονομικής και κοινωνικής διακυβέρνησης, το οποίο εδράζεται και συγκροτείται, ως διευθυνόμενη οικονομία, η οποία καθοδηγείται από ένα σαφές ρυθμιστικό κέντρο, εντός του οποίου λαμβάνονται οι καθοριστικές αποφάσεις, όπως επίσης και αυτές, που αφορούν πλείστες λεπτομέρειες, οι οποίες δεν μένουν, μόνο, στον σχεδιασμό, αλλά αφορούν την υλοποίηση και την καθημερινή λειτουργία του συστήματος, σε επίπεδο οικονομικών επιχειρήσεων.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι ο γραφειοκρατικός καπιταλισμός, στην σύγχρονη έκδοσή του, πήγε να εξωκείλει, σε ένα αρρύθμιστο και δυναμικά, χαοτικό πλανητικό οικονομικό σύστημα, οι εμπνευστές του οποίου (η διεθνοποιημένη μπατιροτραπεζοκρατία, η τεχνοδομή των πολυεθνικών επιχειρήσεων και το υποταγμένο, σε αυτές, πολιτικό προσωπικό),  επιδίωξαν την επαναφορά, σε ισχύ, των παλαιών φιλελευθέρων δογμάτων των πατέρων της οικονομικής επιστήμης. Όπως έχει καταστεί γνωστό, αυτή η αποδιοργανωτική εξέλιξη, που έπληξε τα θεμέλια του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, υπήρξε αναπόφευκτη, μέσα στα  πλαίσια της δυτικόστροφης εκδοχής της παγκοσμιοποίησης, που επέβαλε το αμερικανικό κατεστημένο, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ύστερα από την αυτοδιάλυση της "Σοβιετικής Ένωσης" και του "υπαρκτού σοσιαλισμού".

Η Ιστορία, όταν επισκοπείται, εκ των υστέρων, φαίνεται ότι παίζει πολλά περίεργα, και απροσδόκητα παιχνίδια. Η αλήθεια είναι ότι η ίδια η Ιστορία, ως μη έχουσα οποιονδήποτε, αφ' εαυτής, προσανατολισμό, δεν μπορεί να παίξει και δεν παίζει κανένα παιχνίδι. Όμως, στην πράξη, οι άνθρωποι και οι κοινωνικές τους συσσωματώσεις, μέσα από τον εγγενή εθισμό τους, στις κανονικότητες, εντός των οποίων συμβιούν και κινούνται, έτσι (ήτοι ως παίγνια της Ιστορίας) εκλαμβάνουν την αέναη ροή των ιστορικών γεγονότων, όταν επισκοπούν το όποιο ιστορικό υλικό. Όταν, δηλαδή, καλούνται να προβούν στην εξέταση του.

Η στάση αυτή, ούσα αντιεπιστημονική, αποτελεί ένα ουσιώδες μεθοδολογικό σφάλμα, το οποίο οδηγεί, σε συστημική αλλοίωση του εξεταζόμενου ουσιαστικού περιεχομένου του ιστορικού υλικού. Οι άνθρωποι και οι κοινωνίες, που σχηματίζουν, ρέπουν, προς το σφάλλειν και στις πλείστες των περιστάσεων, σφάλλουν. Αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να αγνοηθεί. Προφανώς, είναι δυσάρεστη, είναι άβολη και καθόλου, κολακευτική, για τους ανθρώπους και τους κοινωνικούς τους σχηματισμούς, αλλά είναι αυτή, που είναι και έτσι όπως, εδώ, περιγράφεται. Και ο παραγκωνισμός, όπως και η άγνοια αυτής της οχληρής πραγματικότητας αποπροσανατολίζει και συσκοτίζει, όταν καλούμεθα να προβούμε, σε μια, έστω, στοιχειώδη εξέταση των ιστορικών δεδομένων.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια της ιστορικής καταγραφής και ανάλυσης των γεγονότων, η ανάδειξη του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ως ενός καθοριστικού αποφασιστικού παράγοντα και κρίσιμου εργαλείου, στην διαδικασία της δομικής ανασυγκρότησης του, χαοτικά, αποδιοργανωμένου γραφειοκρατικού καπιταλισμού της εποχής μας, δεν πρέπει να προξενεί καμμία έκπληξη. Και φυσικά, δεν προξενεί καμμία έκπληξη, σε μένα.

Η εξέλιξη αυτή των σύγχρονων κληρονόμων της Κομμουνιστικής Διεθνούς, του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, του Ιωσήφ Στάλιν και του Mao Zedong, υπήρξε, απολύτως, αναμενόμενη, σε όλους όσους βλέπουν την συνολική συγκρότηση, την ιστορική πορεία του καπιταλιστικού συστήματος και τον μετασχηματισμό του, από τις πρωτόλειες φιλελεύθερες μορφές του, στον ολιγοπωλειακό καπιταλισμό των μέσων του 19ου αιώνα και από εκεί, στον διευθυνόμενο και σχεδιασμένο καπιταλισμό των γραφειοκρατιών των μεγάλων κρατικών και εταιρικών επιχειρήσεων και των μαζικών πολιτικών κομμάτων, αυτόν δηλαδή, που αποκαλούμε σήμερα, γραφειοκρατικό καπιταλισμό.

Όπως πολλές φορές έχουμε γράψει, η γραφειοκρατικοποίηση του καπιταλιστικού συστήματος, όπως προκύπτει από την ιστορική διαδρομή του, προέκυψε, μέσα από δύο διαφορετικές κοινωνικές κατευθύνσεις, οι οποίες, όμως, υπήρξαν και συμφυείς, αφού γεννήθηκαν από την ίδια μήτρα, η οποία δεν είναι άλλη από την διαδικασία της συσσώρευσης του κεφαλαίου και της εντατικής (και εκτατικής, φυσικά) καπιταλιστικής ανάπτυξης, με όργανο την εκρηκτική τεχνολογική πρόοδο και την εισαγωγή της εφαρμοσμένης τεχνολογίας, στην σύγχρονη παραγωγική διαδικασία και τις διαρκείς καταλυτικές επιπτώσεις της, στην, ολοένα και περισσότερο, διευρυμένη καπιταλιστική αναπαραγωγή.

Η μία κοινωνική κατεύθυνση, στην οποία αναφερόμαστε, αφορά την ίδια την συγκρότηση των καπιταλιστών, ως άρχουσας τάξης, η οποία, από τους αρχικούς μικρούς ιδιοκτήτες παραγωγούς, οδηγήθηκε, από την τεράστια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, των μέσων μαζικής παραγωγής και την, ολοένα και περισσότερο, πολυπλοκοποιημένη διόγκωση των αναγκών, για την διοίκηση και την διαχείριση τους, στην γραφειοκρατικοποίηση και την υποκατάσταση της, από την τεχνοδομή, δηλαδή από ένα διευρυμένο κοινωνικό στρώμα γραφειοκρατών, οι οποίοι, με την εμφάνιση των μεγάλων εταιρικών επιχειρήσεων, ανέλαβαν την ουσιαστική διοίκηση και διαχείρισή τους, στο όνομα - υποτίθεται - των μετόχων των εταιρειών αυτών, αλλά στην πραγματικότητα, για την εξυπηρέτηση των δικών τους αυτοτελών και φυσικά, ιδιοτελών συμφερόντων.

Η δεύτερη κοινωνική κατεύθυνση, η οποία συγκαθόρισε την γραφειοκρατικοποίηση του καπιταλιστικού συστήματος έχει να κάνει με την γραφειοκρατικοποίηση του άλλου "εταίρου" των υποκειμένων της ίδιας της παραγωγικής διαδικασίας. Και αυτός ο άλλος "εταίρος" είναι η μισθωτή εργασία - η εργατική τάξη -, η οποία ακολούθησε τον αντίστοιχο δρόμο της δικής της διαδικασίας γραφειοκρατικοποίησης, αφού, σε ένα μεγάλο βαθμό, υποκαταστάθηκε, από μια μάζα μισθωτών, στα πλαίσια της οποίας δημιουργήθηκε η συνδικαλιστική και η εργατιστική κομματική γραφειοκρατική αριστοκρατία, οι οποίες ανέλαβαν τον διφυή ρόλο της διοίκησης της κοινωνικής τάξης και του κοινωνικού και κρατικού ανασχεδιασμού, αλλά και της εκπροσώπησής της, απέναντι στους καπιταλιστές και το κράτος.

Ως εκ τούτου, με δεδομένα τα παραπάνω, διαυγάζεται και γίνεται κατανοητός ο ρόλος ενός εκάστου, στα πλαίσια της ιστορικής πορείας της συμφυούς γραφειοκρατικοποίησης του καπιταλιστικού οικονομικού και κοινωνικού συστήματος. Μια γραφειοκρατικοποίηση, η οποία δεν υπήρξε τυχαία, ούτε ήταν ένα κάποιο ιστορικό λάθος, το οποίο θα μπορούσε να διορθωθεί.

Έτσι, εάν η ιστορική πορεία της τάξης των παλαιών καπιταλιστών, την οδήγησε, μέσω της εντατικής ανάπτυξης, στην γραφειοκρατικοποίησή της και στην δημιουργία της δυτικής εκδοχής του γραφειοκρατικού καπιταλισμού, η ίδια διαδικασία γραφειοκρατικοποίησης ενέσκηψε και μέσα στις τάξεις του κόσμου της μισθωτής εργασίας, με απότοκο την ανατολική εκδοχή του γραφειοκρατικού καπιταλισμού, έτσι όπως αυτή προέκυψε, ως κρατικό καπιταλιστικό μοντέλο, στην ακραία του έκδοση, μέσα από την ρωσική επανάσταση του 1917 και τον "υπαρκτό σοσιαλισμό".

Αυτό το μοντέλο, βέβαια, υπέστη μια κρίσιμη και καθοριστική σχετικοποίηση, στην μεταμαοϊκή κομμουνιστική Κίνα του Deng Xiaoping, ύστερα από την κατάρρευση της "Σοβιετικής Ένωσης" και των δορυφορικών καθεστώτων, που είχε εγκαθιδρύσει ο Ιωσήφ Στάλιν, στην ανατολική Ευρώπη, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, για να φθάσουμε, έτσι, στην αποκαλούμενη, ως "σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς", η οποία εκφράζει ένα, κατά βάση, κρατικό καπιταλιστικό μοντέλο, μέσα στο οποίο έχουν ενσωματωθεί πολλά στοιχεία της ιδιωτικής οικονομίας, με την ειδοποιό διαφορά ότι το κινεζικό κράτος και το Κομμουνιστικό Κόμμα παραμένουν οι βασικοί ιδιοκτήτες και οι διαχειριστές της κινεζικής οικονομίας, σε κάθε της λεπτομέρεια.

Στην ουσία, αυτό που συμβαίνει, στην σύγχρονη Κίνα, δεν είναι τίποτε άλλο, από μια μοντέρνα εκδοχή της λενινιστικής πολιτικής της ΝΕΠ, που ακολουθήθηκε, στην "Σοβιετική Ένωση", στα πρώτα χρόνια, μετά τον εμφύλιο πόλεμο, κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1920, η οποία στηρίχθηκε, στην μερική επαναφορά της κλασικής καπιταλιστικής παραγωγής, υπό την σαφέστατη καθοδήγηση και την επιτήρηση του κυβερνώντος κόμματος των Μπολσεβίκων και η οποία, στην συνέχεια, εγκαταλείφθηκε.

Αυτή την οικονομική και κοινωνική πολιτική εγκαθίδρυσε, από την δεκαετία του 1980, η κινεζική κομματική γραφειοκρατία, με την καθοδήγηση του Deng Xiaoping και αυτήν συνεχίζουν οι επίγονοί του, με την δημιουργία και την ανάπτυξη ενός στρώματος καπιταλιστών και τεχνοκρατών γραφειοκρατών, που, μαζύ με την τεχνοδομή των ξένων πολυεθνικών επιχειρήσεων, που έχουν κινητροδοτηθεί και έχουν, μαζικά, εισρεύσει, στην χώρα, διαχειρίζεται και διοικεί τον ιδιωτικό τομέα της κινεζικής οικονομίας, ως εντολοδόχος του κόμματος και του κράτους, το οποίο, όμως, ουσιαστικά, αποτελεί ένα, οιονεί, περιουσιακό στοιχείο του κυβερνώντος Κομμουνιστικού Κόμματος.

Και φυσικά, αυτό το άρχον κοινωνικό στρώμα των καπιταλιστών και της τεχνοδομής των ιδιωτικών (πλείστες των οποίων είναι, εμφανώς, ή αφανώς, κομματικές και σε κάθε περίπτωση, επιτηρούμενες και ελεγχόμενες) και των κρατικών επιχειρήσεων, προέρχεται, στην ολότητά του, από τις τάξεις της κομματικής γραφειοκρατίας.

Όλα αυτά, βέβαια, έχουν συμβεί, εδώ και πολλά χρόνια, πριν από το 19ο Συνέδριο του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος και αποτελούν το κεκτημένο, πάνω στο οποίο, αυτό το Συνέδριο διεξάγεται. Ως εκ τούτου, η κομματική ελίτ συνεδριάζει προκειμένου να καταγραφεί η πλήρης κυριαρχία της ηγετικής ομάδας, υπό τον Xi Jinping και για να χαράξει τις πινελιές της ηγεσίας, στην πορεία, για την ανάδειξη της Κίνας, ως ηγετικής δύναμης, στον πλανήτη.

Αυτό είναι το αντικείμενο των εργασιών του Συνεδρίου και τίποτε άλλο. Παρά τις εκκλήσεις της τεχνοδομής των πολυεθνικών εταιρειών και των διαφόρων παραγόντων της Δύσης, η κινεζική ηγεσία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την κομμουνιστική ιδεολογία και δεν έχει σκοπό να αφαιρέσει τον όρο "Κομμουνιστικό", από τον τίτλο του κόμματος και φυσικά, ουδόλως, σκέπτεται - αντιθέτως, μάλιστα, απορρίπτει, πλήρως - οποιαδήποτε εισαγωγή ενός δυτικού μοντέλου διακυβέρνησης της αχανούς χώρας του 1.379.000.000 ανθρώπων και την χαλάρωση του ασφυκτικού ελέγχου, που ασκεί, το κράτος και το κόμμα, σε όλες τις εκφράσεις της κινεζικής οικονομίας και κοινωνίας.

Αυτή η στάση, φυσικά, δεν είναι χωρίς αιτιολογία. Και αυτή η αιτιολογία έχει να κάνει, με την ίδια την κυριαρχία της άρχουσας τάξης, στην χώρα αυτή, με τους στόχους της κινεζικής ελίτ και με την ίδια την συγκρότηση της κινεζικής κοινωνίας, η οποία, στην μακραίωνη ιστορία της, έχει διδάξει την κινεζική ηγεσία ότι η οποιαδήποτε αποδυνάμωση του κεντρικού κράτους, έχει οδηγήσει, πάντοτε, στην αποδιοργάνωση της κοινωνίας, στον κατατεμαχισμό της χώρας και στην αποικιοποίησή της, μέσα από την επικράτηση ξένων δυνάμεων.

Κάπως έτσι, δηλαδή ως μια δόλια προτροπή, προς την αυτοκτονία, αντιλαμβάνεται η κινεζική κομματική και κρατική γραφειοκρατική ελίτ τις εκκλήσεις της τεχνοδομής των πολυεθνικών επιχειρήσεων, της διεθνούς μπατιροτραπεζοκρατίας και της Δύσης, για την απομάκρυνση της, από την κομμουνιστική ιδεολογία, με πρώτο βήμα την αλλαγή του τίτλου του Κόμματος.

Ως εκ τούτου και με δεδομένες τις εμπειρίες του Κ.Κ.Σ.Ε. και της "Σοβιετικής Ένωσης", από το εκτροχιασθέν πείραμα των "μεταρρυθμιστών" του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και την εσωτερική διαμάχη, στο Κ. Κ. Κίνας, τον Ιούνιο του 1989, η οποία διεξήχθη, ακριβώς, για τους ίδιους λόγους - δηλαδή για την "αποκομμουνιστικοποίηση" της Κίνας και την εισαγωγή ενός δυτικόμορφου συστήματος πολυκομματικής διακυβέρνησης - και έληξε, με την επικράτηση του Deng Xiaoping και την ανατροπή του, τότε, φιλοδυτικού Γενικού Γραμματέα του κόμματος Zhao Ziyang και των υποστηρικτών του, οι προτροπές των Δυτικών δεν έχουν καμμία τύχη. Πέφτουν και θα συνεχίσουν να πέφτουν, στο κενό.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε ότι εκείνη την εποχή, ο γηραιός Deng Xiaoping έσωσε την Κίνα από μια ανάλογη περιπέτεια, με αυτή, που υπέστη η "Σοβιετική Ένωση" και η μετασοβιετική Ρωσία και φυσικά, η κινεζική ηγεσία απορρίπτει κάθε ιδέα, που θα οδηγήσει την χώρα της, σε αυτή την διαλυτική πορεία και κατεύθυνση, αφού, έτσι, θα αμφισβητήσει τις σταθερές βάσεις της εξουσίας, που ασκεί η ίδια η κομματική και η κρατική ελίτ και θα καταστρέψει το σχέδιο, για την μετατροπή της Κίνας, με το τωρινό (στοιχεία του 2016) ΑΕΠ των 21,29 τρισεκατομμυρίων δολλαρίων, που την καθιστά, ήδη, πρώτη, από άποψη συνολικού μεγέθους ΑΕΠ, στον κόσμο, σε μια υπερδύναμη, η οποία φιλοδοξεί να παραγκωνίσει τις Η.Π.Α. και την Δύση και να έχει τον πρώτο λόγο, στα όσα συμβαίνουν στον πλανήτη.  Η κινεζική ηγεσία δεν πρόκειται να συνεργήσει, στην ευόδωση των σχεδίων της αμερικανικής ελίτ και της Δύσης.

Με αυτή την λογική της αρραγούς κομματικής και εθνικής ενότητας, που συμπυκνώνεται, στην αντίληψη της δοκιμασμένης, στην πράξη, θεωρίας του "η ισχύς εν τη ενώσει", η κινεζική γραφειοκρατία παραμένει αγκυρωμένη, στην πάταξη κάθε αποσχιστικής, ή διασπαστικής κίνησης, είτε αυτή αφορά το κόμμα και την ιδεολογία του, είτε το κινεζικό έθνος και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, στηριζόμενη, στο γεγονός ότι το 91,6% του πληθυσμού της θεωρεί ότι ανήκει στην κινεζική φυλή των Χαν, αλλά και έχοντας υπόψη ότι μεγάλες εκτάσεις της, που είναι αραιοκατοικημένες, κατοικούνται, είτε από τους Θιβετιανούς, είτε από τους μουσουλμάνους Ουιγούρους Τούρκους, οι οποίοι θέλουν να αποσχισθούν και να ανεξαρτητοποιηθούν, από την κυβέρνηση του Πεκίνου, ενώ, παράλληλα, μένει ανοικτό και το ζήτημα της Ταϊβάν. 

Όπως τόνισε, χαρακτηριστικά, ο Xi Jinping δεν πρόκειται να παραχωρηθεί, ή να εγκαταλειφθεί ούτε μία ίντσα της χώρας. Και φυσικά, δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί η κομμουνιστική ιδεολογία.

Υπ' αυτές τις συνθήκες και με αυτά τα δεδομένα, η κινεζική ηγεσία θα απομακρύνει, στο απώτερο μακρινό και απροσδιόριστο μέλλον την πιθανή σύγκρουση, που κυοφορείται, εξ αιτίας της δημιουργίας, εντός του κινεζικού κοινωνικού σχηματισμού, της ανερχόμενης τάξης των καπιταλιστών και της συναφούς τεχνοδομής των μεγάλων επιχειρήσεων και θα συνεχίσει να πορεύεται, όπως έχει συνηθίσει να πράττει, χωρίς καμμία ουσιαστική αλλαγή, πέραν από την παροχή, ακόμη, περισσότερων κινήτρων, στους ξένους επενδυτές, προκειμένου αυτοί να συνεχίσουν να βλέπουν την Κίνα, ως αυτό, που έχει καταστεί, μετά την πλήρη ένταξή της, στην σύγχρονη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή, ως ένας παράδεισος φθηνών παραγωγικών συντελεστών και μεγάλων και εξασφαλισμένων κερδών.

Και φυσικά, έτσι θα συνεχίσει να πορεύεται, προκειμένου να κερδίσει την πλανητική πρωτοκαθεδρία, μέσα από τον παραγκωνισμό της αμερικανικής υπερδύναμης και των συμμάχων της, στην Δύση, που, ως σύνολο, εμφανίζουν έντονα σημάδια παρακμής, η οποία, όσο περνάει ο καιρός, καθίσταται ανεπίστρεπτη.

Ίδωμεν...