Η Γαλλία στην κόψη του ξυραφιού, ανάμεσα στον "αυγουλά" Macron και την σωβινίστρια Lepen. (Η ραγδαία pasokisation του PSF, η κατάρρευση του γαλλικού πολιτικού σκηνικού και οι ανοικτές θύρες, για την προσωρινή ανασύστασή του, αλλά και για την έλευση ενός μελλοντικού γαλλικού "Μάη").

Στις 6 Ιουνίου 2016, τον υπουργό Οικονομικών του ανεκδιήγητου Hollandreou, τον Emmanuel Macron, τον είχαν υποδεχθεί, με αυγά. Τώρα, πάει, για πρόεδρος του γαλλικού κράτους, αλλά...



Ο πρώτος γύρος των γαλλικών προεδρικών εκλογών της περασμένης Κυριακής επισημοποίησε, με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, την ουσιαστική διάλυση του Parti Socialiste Français, το οποίο κτυπήθηκε, κατά πάσα πιθανότητα, από μια ραγδαία και αθεράπευτη εκδοχή της γνωστής αποσυνθετικής διαδικασίας pasokisation, η οποία ολοκλήρωσε, στην παρούσα φάση και την κατάρρευση του παραδοσιακού πολιτικού σκηνικού, που είχε εγκαθιδρυθεί, στην Γαλλία, από τις βουλευτικές εκλογές του 1977, όταν το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα του François Mitterrand πήρε την πρωτοκαθεδρία, στον χώρο της γαλλικής αριστεράς, από το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, για να αποτελέσει, από εκεί και πέρα και μέχρι την περασμένη Κυριακή τον μόνιμο παρτεναίρ της γαλλικής δεξιάς, αν και η τελευταία εκφραζόταν, ως ένας χώρος συνασπισμένων κομμάτων, στον οποίο, βέβαια, κυρίαρχο ρόλο έπαιζε το κόμμα των γκωλλικών, όποια και ήταν η ονομασία του και όποιος και αν ήταν ο αρχηγός του, από τον Jacques Chirac, μέχρι τον Nicolas Sarkozy και τον François Fillon.

Όπως, άλλωστε, είχαμε, έγκαιρα, προβλέψει, ο François Hollande, ο δουλικός υπηρέτης της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και της γερμανικής καγκελαρίας, αυτή η, συναρπαστικά, κωμική έκδοση του τυπικού Γάλλου εραστή (τρομάρα του), ο φαιδρός μιμητής του Pierre Laval κατάφερε, ως ένας άξιος Hollandreou, να μιμηθεί τα έργα και τις ημέρες του ημέτερου και γνωστού, για την παροιμιώδη και ατελεύτητη ευήθειά του, ΓΑΠ. [Όποιος επιθυμεί, μπορεί να δει ένα παλαιότερο κείμενό μου, το οποίο δημοσιεύτηκε, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : Πού πάει η Γαλλία; Η γερμανική ελίτ στηρίζει την γαλλική, αλλά... (Ο θλιβερός "Hollandreou" και το Parti Socialiste Français καταρρέουν, ενώπιον των κοινωνικών αντιδράσεων, εισπράττοντας αυτό που τους αξίζει). Τα όσα περιέχονται, μέσα σε αυτό το κείμενο, περιγράφουν, αρκετά καλά, αυτό που, τώρα, προέκυψε, ως αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών, σε αυτή την μεγάλη χώρα].

Τα τελικά αποτελέσματα στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, επιβεβαιώνουν αυτή την τεράστια επιτυχία του πιο ανίκανου και του πιο αποτυχημένου προέδρου της Γαλλίας, από την εποχή του στρατηγού Charles de Gaulle. Η κατάρρευση του παραδοσιακού πολιτικού σκηνικού της μεγάλης αυτής χώρας ολοκληρώθηκε. Οι Σοσιαλιστές και οι Ρεπουμπλικάνοι, έμειναν, για πρώτη φορά, εκτός του δεύτερου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών, αφού το κατασκεύασμα και ο υπηρέτης της γαλλικής μπατιροτραπεζοκρατίας, ο κενός περιεχομένου Emmanuel Macron, πήρε το 23,75% των ψήφων, η υποψήφια του "Front National" Marine Lepen, απέσπασε το 21,53% των ψήφων και μαζύ, με τον Macron, πέρασε, στον δεύτερο γύρο, αφήνοντας έξω από την συνέχεια της εκλογικής κούρσας, τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών François Fillon, ο οποίος απέσπασε το 19,91%, ενώ η - υποτιθέμενη ως - έκπληξη, ο Jean-Luc Mélenchon , ως υποψήφιος της, πέραν του Σοσιαλιστικού Κόμματος, αριστεράς, έλαβε το, καθόλου, ευκαταφρόνητο ποσοστό του 19,64% των ψήφων του εκλογικού σώματος, την ίδια ώρα, που ο ατυχής υποψήφιος των Σοσιαλιστών Benoît Hamon , κυριολεκτικά, καταποντίστηκε, μαζύ με το PSF, στο αξιοθρήνητο ποσοστό του 6% των ψήφων, ακολουθώντας την διαδικασία της πολιτικής κονιορτοποίησης του πολιτικού χώρου των Σοσιαλιστών, η οποία, πολύ επιτυχώς, έχει αποκληθεί, με τον όρο "pasokisation", επωμιζόμενος το άγος της διακυβέρνησης της χώρας, από το ολέθριο δίδυμο του Hollandreou και του Manuel Valls, ο οποίος ήταν πρωθυπουργός του.

Η αλήθεια είναι ότι η διαδικασία του σιωπηρού και άτυπου Μνημονίου, το οποίο η κυβέρνηση του Hollandreou, εφάρμοσε, πεισματικά και χωρίς υποχωρήσεις, με την συμμετοχή του Emmanuel Macron, ο οποίος ήταν υπουργός της κυβέρνησης των Σοσιαλιστών, κατά την περίοδο 2014 - 2016 και ο αυθεντικότερος εκφραστής της "μεταρρυθμιστικής" (και στην πραγματικότητα, αντιμεταρρυθμιστικής και σφοδρότατα, αντιδραστικής) ατζέντας της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας, έχει οδηγήσει, στην ολοένα και περισσότερο, διευρυνόμενη διαίρεση της χώρας, η οποία οδηγείται, στο να εξελιχθεί, σε έναν ανοικτό διχασμό, εάν τα πολιτικά πράγματα αφεθούν, στην τύχη τους. Εάν δηλαδή, οι "μεταρρυθμίσεις", που έχουν προγραμματισθεί, από την μπατιροτραπεζοκρατία, συνεχισθούν, από τον νέο πρόεδρο της χώρας αυτής, ο οποίος, κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι ο εκλεκτός της συνάδελφος, ο επίσης, μπατιροτραπεζοκράτης Emmanuel Macron, εάν αυτός μπορέσει, στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, να βρει ένα κυβερνητικό σχήμα και να κυβερνήσει.

Αυτό, που αναδίδεται, από την γαλλική κοινωνία, είναι ένα κλίμα μιας διογκούμενης διαίρεσης. Αλλά αυτή η διαίρεση, η οποία, σαφέστατα, εκφράζεται, με την λεγόμενη αντισυστημική συμπεριφορά ενός μεγάλου τμήματος του εκλογικού σώματος, βρίσκεται, στα επίπεδα, που βρισκόταν η ελληνική κοινωνία, το 2011. Δηλαδή, στις αρχές της κρίσης. Η διαιρετική διαδικασία, που βρίσκεται, σε εξέλιξη, στην Γαλλία, εκφράζεται, ανοικτά, από το, άνω του 40% του εκλογικού σώματος, που ψήφισε τους υποψηφίους της ριζοσπαστικής (ή ριζοσπαστικοφανούς) δεξιάς και της ριζοσπαστικής (ή ριζοσπαστικοφανούς) αριστεράς.

Και φυσικά, αυτό το αθροιστικό ποσοστό των στρεφόμενων πολιτών, κατά του συστήματος και της κυριαρχίας των ολιγαρχικών ελίτ του χρήματος δεν είναι, καθόλου λίγο. Είναι πολύ και το κυριότερο είναι ότι έχει μια αυξανόμενη δυναμική, η οποία, προκύπτει, ως αποτέλεσμα της αποψίλωσης, έως και της σάρωσης των παλαιών κυρίαρχων πολιτικών σχηματισμών.

 Αλλά αυτό το ογκούμενο κλίμα της κοινωνικής διαίρεσης, που έχει απλωθεί, πάνω από την Γαλλία, δεν έχει, ακόμη, οδηγήσει, στον κοινωνικό διχασμό. Η γαλλική κοινωνία, ακόμη, δεν έχει διχαστεί, αφού ένα, όχι ασήμαντο, τμήμα της, ακούει και δέχεται όσα σερβίρονται, ως ένα προπαγανδιστικό πακέτο, από την γαλλική ολιγαρχία, την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία και τα ΜΜΕ, που, πιστά, τις υπηρετούν. Αυτό το τμήμα των Γάλλων πολιτών είναι που αποδέχτηκε την συστηματική προπαγάνδα των γαλλικών ΜΜΕ, υπέρ του εκλεκτού της μπατιροτραπεζοκρατίας Emmanuel Macron, καθώς και τους άλλους συστημικούς υποψηφίους. 

Μένουν, ακόμη, αρκετά πράγματα να συμβούν, μέχρις ότου το κλίμα της κοινωνικής διαίρεσης, που διευρύνεται, εντός της γαλλικής κοινωνίας, να μετασχηματισθεί, σε έναν ανοικτό κοινωνικό διχασμό. Αυτά ευρίσκονται, καθ' οδόν και είναι, εν εξελίξει. Και το, αν φθάσουν και αν θα πυροδοτήσουν τον ανοικτό διχασμό της γαλλικής κοινωνίας, μπορεί να μην είναι δεδομένο, είναι, όμως, σφοδρότατα πιθανό.

Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, η διαδικασία των γαλλικών προεδρικών και βουλευτικών εκλογών δίνει μια κάποια (μικρότερη, ή μεγαλύτερη, από απόψεως χρόνου) αναστολή, σε αυτή την διχαστική διαδικασία. Αυτό συμβαίνει, λόγω της ίδιας της φύσης των εκλογικών μαχών, οι οποίες, εκ των πραγμάτων και στις περισσότερες των περιπτώσεων, λειτουργούν, εκτονωτικά, στο εκλογικό σώμα και στην κοινωνία, αφού αποτελούν μηχανισμούς επίσημης καταγραφής και απεικόνισης των πολλαπλών και αντιφατικών βουλήσεων μιας κοινωνίας.

Δεν συμβαίνει κάτι διαφορετικό, στην τωρινή περίπτωση της Γαλλίας. Οι προεδρικές εκλογές που βρίσκονται, σε εξέλιξη και οι βουλευτικές εκλογές, που, αμέσως, θα ακολουθήσουν, καταγράφουν και απεικονίζουν την επικρατούσα κατάσταση της κοινωνίας της χώρας αυτής και είναι πολύ φυσικό, ευθύς ως ολοκληρωθεί όλος αυτός ο σύνθετος εκλογικός κύκλος, ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας και η νέα κυβέρνηση (όποια και αν είναι αυτή) θα έχουν τα όποια περιθώριά τους, μεγάλα, ή μικρά (και μάλλον αυτά, με δεδομένο τον "μεταρρυθμιστικό" οίστρο της μπατιροτραπεζοκρατίας, δεν θα είναι πολύ μεγάλα, θα ρέπουν, προς το να είναι μικρά), για να αναπτύξουν την κυβερνητική τους ατζέντα.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι πολύ κρισιμότερες, από την προεδρική εκλογή, είναι οι βουλευτικές εκλογές, που θα ακολουθήσουν, τον ερχόμενο Ιούνιο. Ο νέος πρόεδρος, για να κυβερνήσει, χρειάζεται και μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, την οποία ο "αυγουλάς" Emmanuel Macron δεν την έχει δεδομένη, αφού, παρά την υποστήριξη των συστημικών ΜΜΕ και των συναδέλφων του τραπεζιτών, δεν έχει ένα αξιόλογο κόμμα, στο οποίο να στηριχθεί. Φυσικά, μπορεί να σχηματίσει εκλογικές συμμαχίες με τους Ρεπουμπλικάνους, ή/και τους Σοσιαλιστές και να βρει το κατάλληλο κυβερνητικό σχήμα, που χρειάζεται, προκειμένου να εφαρμόσει το οπισθοδρομικό πρόγραμμά του. Αυτή είναι μια πιθανότητα, η οποία δεν μπορεί να αγνοηθεί, με δεδομένη την στήριξη, που έχει και από τους δύο υποψήφιους κυβερνητικούς του εταίρους και με, επίσης δεδομένη την διαίρεση, που υφίσταται, στις τάξεις των ψηφοφόρων, που ψήφισαν τους (εμφανιζόμενους ως) αντισυστημικούς υποψηφίους και η οποία διαίρεση, πιθανότατα, θα ευνοήσει την όποια πιθανή εκλογική συνεργασία των συστημικών κομμάτων, με το νεαρό και μη, επαρκώς, στελεχωμένο κόμμα "En Marche", που στηρίζει τον Emmanuel Macron. Κάπως έτσι, μπορεί, παρά τον βαρύτατο τραυματισμό του, να ανασυσταθεί, προσωρινά, το γαλλικό πολιτικό σκηνικό.

Όμως, το κλίμα της ογκούμενης κοινωνικής διαίρεσης, που υπάρχει και το οποίο η ίδια η εκλογική διαδικασία καταγράφει, σε επίπεδα, άνω του 40%, μπορεί να ανατρέψει τους όποιους εκλογικούς σχεδιασμούς και τα παρασκήνια. Ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου δεν μπορεί, σε καμμία περίπτωση, να προεξοφληθεί, αφού και αυτό εξαρτάται, από ένα σύστημα δύο γύρων, σε μονοεδρικές περιφέρειες, στις οποίες, για να εκλεγούν οι υποψήφιοι, από τον πρώτο γύρο, θα πρέπει να λάβουν το 50% + 1 των ψήφων, αλλιώς, οι έδρες διεκδικούνται, στον δεύτερο γύρο, από τους δύο πρώτους υποψήφιους, σε κάθε μονοεδρική περιφέρεια. Και φυσικά, σε αυτή την περίπτωση, με αυτό το διαιρετικό κλίμα, που έχει, πλέον, καταγραφεί και με δεδομένη την αποδυνάμωση των παραδοσιακών κομμάτων, ουδέν μπορεί να προβλεφθεί.

Αλλά και στην περίπτωση, που ο Emmanuel Macron (εφόσον εκλεγεί ως πρόεδρος του γαλλικού κράτους, στον β' γύρο των προεδρικών εκλογών της 7ης Μαΐου) καταφέρει να σχηματίσει μια κυβέρνηση συνασπισμού, η οποία να είναι - ή να μην είναι - της αρεσκείας του, τότε, είναι, που θα αρχίσουν τα δύσκολα, αφού θα πρέπει να εφαρμόσει την γνωστή αντιμεταρρυθμιστική και οπισθοδρομική οικονομική και κοινωνική του ατζέντα.

Αυτή η ατζέντα, οι εμπνευστές και οι εφαρμοστές της θα βρουν μπροστά και απέναντί τους, εκτεταμένα τμήματα της γαλλικής κοινωνίας, η οποία θα αντισταθεί, στις προθέσεις, στις επιδιώξεις και στην στοχοθεσία του "αυγουλά" και των όποιων συνεταίρων του. Και φυσικά, η επιμονή, στην εφαρμογή αυτής της ατζέντας, μαζύ με την συνεχιζόμενη διεθνή και εσωτερική υποβάθμιση της γαλλικής παραγωγής και οικονομίας, που συνοδεύεται, από μια μακροχρόνια οικονομική στασιμότητα, με υψηλή ανεργία (που φθάνει πάνω από 10% του εργατικού δυναμικού της χώρας) και το κλείσιμο και τον εκπατρισμό ενός μεγάλου τμήματος των γαλλικών επιχειρήσεων, δεν θα είναι χωρίς επιπτώσεις, οι οποίες θα τείνουν να λάβουν δραματικές επιπτώσεις.

Κάπου εκεί, ανοίγονται οι θύρες, για την μετατροπή της αυξανόμενης κοινωνικής διαίρεσης, σε έναν ανοικτό κοινωνικό διχασμό, τον οποίο η γαλλική κοινωνία, δύσκολα, θα αποφύγει. Και με δεδομένη την ανοικτή δυσαρέσκεια, της πληθυσμιακής ομάδας των νέων, που "απολαμβάνουν" μια ανεργία, της τάξεως του 20% και άνω, η έλευση ενός νέου ορμητικού και χαοτικού "Μάη", αρχίζει να αχνοφαίνεται, στον ορίζοντα. Στην πραγματικότητα, ο νέος "Μάης", που θα θυμίζει εκείνον του 1968, αλλά δεν θα έχει καμμία σχέση με αυτόν, ήδη, βρίσκεται, καθ' οδόν, χωρίς να είναι βέβαιη η ημέρα και η ώρα της άφιξής του.

Με δεδομένη την σωτηρία της γαλλικής αριστεράς, από το σχήμα, που στήριξε τον πρώην τροτσκιστή Jean-Luc Mélenchon, ο οποίος υποστηρίχθηκε, από ένα πλήθος ψηφοφόρων, το οποίο, πριν από λίγα χρόνια, ούτε και ο ίδιος θα μπορούσε να φαντασθεί, στην θέση αυτού του "Μάη", θα μπορούσε να έλθει κάτι άλλο, το οποίο θα είναι δυνατόν να θυμίζει την Κομμούνα του Παρισιού, χωρίς, φυσικά, να έχει οποιαδήποτε σχέση, με αυτήν.

Η γαλλική ολιγαρχία και οι παντοειδείς υπηρέτες της, δεν βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν τον κίνδυνο, ενώπιον του οποίου ευρίσκονται. Αλλά και αν τον καταλαβαίνουν, φροντίζουν να το κρύβουν. (Είναι αυτό που λένε : "Ο κόσμος τόχει τούμπανο κι' αυτοί κρυφό καμάρι"). Δεν πειράζει. Θα τον καταλάβουν, πολύ γρήγορα και πολύ εύκολα, εάν και όταν έλθει η ώρα.

Βέβαια, το τί θα συμβεί και το τί δεν θα συμβεί, όσον αφορά τις εξελίξεις, στην γαλλική κοινωνία, είναι κάτι, που θα το δούμε.

Αλλά, προς το παρόν, ας δώσουμε ένα ραντεβού τον Ιούνιο. Ούτως, ή άλλως, θα είναι, ως προς τις, μετέπειτα, εξελίξεις, σημαντικός...