Το παρακμιακό περιβάλλον και ο θεσμικός παραλογισμός του καταρρέοντος σύγχρονου "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" και η ελληνική περίπτωση, ως χαρακτηριστικό δείγμα της διανοητικής φτώχειας των ευρωπαϊστικών ελίτ.

Το γεγονός ότι το έκτρωμα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", ως ο σύγχρονος απόγονος του τεθνεώτος "υπαρκτού σοσιαλισμού" (του οποίου θα μπορούσε, ανακριβώς, να περιγραφεί και ως δίδυμος αδελφός) τρώει τα παιδιά του και εσχάτως, τις σάρκες του, είναι γνωστό. Αυτό, άλλωστε, το έχουμε επισημάνει και το έχουμε περιγράψει, πολλές φορές, μέχρι σήμερα. Και φυσικά, με δεδομένες τις εξελίξεις, που συνεχίζουν να λαμβάνουν χώρα και να καθίστανται ακάθεκτες, γίνεται φανερό ότι αυτό το υπερτροφικό γραφειοκρατικό σχήμα των ευρωελίτ, το οποίο έχει εγκατασταθεί, στην ευρωπαϊκή ήπειρο, με την πιο προχωρημένη διαστροφική έκδοσή του, η οποία έχει πάρει την μορφή της ευρωζώνης, σφετερίζεται την ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας, την οποία, ταχύτατα, αποδομεί και καταστρέφει.

Αυτή η, ακραία, διεστραμμένη, ως προς τις εσώτερες και ευρύτερες επιδιώξεις της, γραφειοκρατική ομάδα των έμπρακτων διαμορφωτών του σύγχρονου "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" συνεχίζει, χωρίς ανάπαυλα, τον διαλυτικό της ρόλο, λειτουργώντας, ως μια, οιονεί, κεντρική επιτροπή μιας ασχημονούσας και καταρρέουσας εκδοχής του ευρωπαϊκού γραφειοκρατικού καπιταλισμού, ο οποίος, για πολλοστή φορά, μέσα στην ιστορική του πορεία, έχει βρεθεί, ενώπιον των παραδοσιακών αδιεξόδων του, με πρωταγωνιστές, αφ' ενός, την γερμανική κυβερνητική ελίτ, η οποία υπερασπίζεται, με σθένος και με επιμονή, τα συμφέροντα της γερμανικής μπατιροτραπεζοκρατίας και της ελίτ της τεράστιας εξαγωγικής βιομηχανίας της χώρας της και αφ' ετέρου, την γαλλική ελίτ, η οποία, όσο περνάει ο καιρός καθίσταται ένα συμπληρωματικό παρακολούθημα της γερμανικής πολιτικής, αλλά και την μπατιροτραπεζοκρατία της Φραγκφούρτης, της οποίας ο ρόλος, ούτως, ή άλλως, είναι, θεσμικά, παρακολουθηματικός.

Η περίπτωση της Ελλάδας, μέσα σε αυτό το παρακμιακό περιβάλλον του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", είναι η πιο ακραία και γι' αυτό είναι και η πιο χαρακτηριστική, ως προς τα εξωφρενικά επίπεδα της αυτοκαταστροφικής μανίας, που έχει καταλάβει τα μυαλά των ευρωζωνιτών, η οποία συνοδεύεται, από υπερβολικές δόσεις μιας, ιδεολογηματικού τύπου, τεχνοκρατικοφανούς παραμυθολογίας, η οποία έχει φθάσει και έχει ξεπεράσει τα όρια της μυθομανίας.

Για να αντιληφθούμε, περί τίνος πρόκειται, καθώς και το μέγεθος αυτής της αφύσικης και διεστραμμένης συμπεριφοράς των ευρωελίτ και των εντόπιων ριζοσπαστών αριστερών, που έλαχε να μας κυβερνούν, αλλά και εκείνων των ελαφρόμυαλων "ευρωπαϊστών", που υποτίθεται ότι αντιπολιτεύονται, τους κυβερνώντες, ας δούμε τους αριθμούς και τα σχετικά, μεγέθη, που αφορούν την ελληνική περίπτωση της "δημοσιονομικής προσαρμογής", που σχεδιάστηκε και εφαρμόστηκε, κατά την τελευταία εξαετία, μετά την μεθοδευμένη ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010.

Παρακολουθώντας το κόστος των μέτρων των Μνημονίων, έτσι όπως αυτά καταγράφονται, στον παραπάνω πίνακα μένουμε με μια εικόνα η οποία δεν είναι ολοκληρωμένη. Όχι, τόσο, επειδή αυτή η καταγραφή δεν είναι απεικονιστική των μέτρων, που ελήφθησαν και που επίκειται να ληφθούν, όσο επειδή η καταγραφή αυτή είναι, εντελώς, ανεπαρκής, αφού δεν καταγράφει τις ευρύτερες και απολύτως, καταστροφικές επιπτώσεις αυτών των μέτρων λιτότητας, στην ελληνική παραγωγή και εν γένει, στην ελληνική οικονομία.

Έτσι, εάν εξετάσουμε την πορεία της εξέλιξης του ελληνικού ΑΕΠ, με μέτρο σύγκρισης το μέγεθός του, έτσι όπως αυτό καταγράφηκε, το 2009, δηλαδή το τελευταίο έτος, πριν από την ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, βλέπουμε ότι το κόστος των μέτρων λιτότητας των 3 Μνημονίων, μέχρι στιγμής, είναι πολύ μεγαλύτερο και φυσικά, καθίσταται, δυσθεώρητα, υψηλό, αφού, μετρούμενο, σε τρέχουσες τιμές, από το 2009 (το οποίο, ήδη, ήταν ένα έτος βαθιάς ύφεσης), που το ελληνικό ΑΕΠ ήταν στα επίπεδα των 237,534 δισ. €, το 2015 κατακρημνίστηκε, στα 176,023 δισ. €, με αποτέλεσμα να χάσει 61,511 δισ. €, τα οποία, κυριολεκτικά, εξαφανίστηκαν - αν και αυτή, ακόμη, η καταγραφή, ως αριθμητικό μέγεθος, είναι, επίσης, απολύτως, ανεπαρκής να περιγράψει το τεράστιο μέγεθος των απωλειών της ελληνικής παραγωγής και του συνακόλουθου εθνικού εισοδήματος, αφού δεν μετράει το θεόρατο και κυριολεκτικά, εξωπραγματικό μέγεθος των, ανά έτος και των συνολικών πραγματικών αθροιστικών απωλειών, που υπέστη το ελληνικό ΑΕΠ και δι' αυτού, η ελληνική οικονομία.

Ως εκ τούτου, ο παραπάνω πίνακας, όσο χρήσιμος και αν είναι, παραμένει ελλιπής, ως προς αυτό, που καταγράφει, διότι αυτή η καταγραφή δεν αποτελεί το πραγματικό κόστος, που έχει πληρώσει η ελληνική οικονομία και κοινωνία. Αυτή η καταγραφή είναι, μόνο, ένα μέρος του συνολικού κόστους, που κατέβαλαν η ελληνική οικονομία και η κοινωνία της χώρας μας. Και σε αυτό το κόστος, δεν μπορεί να μην προσμετρηθεί και η ιλιγγιώδης πτώση του ελληνικού ΑΕΠ, αφού και αυτή είναι αποτελεί ένα, από τα παράπλευρα μέτρα των Μνημονίων, το οποίο, μάλιστα, είναι και το κυριότερο όλων.

Το αστείο, στην παρούσα φάση και πριν από την ανακοίνωση των "προληπτικών μέτρων", που απαιτεί το Δ.Ν.Τ. και το κουαρτέτο των ξένων δανειστών, παρά τις όποιες διαφωνίες τους, ως προς τα διαδικαστικά, που αφορούν το πώς και από ποιούς θεσμικούς παράγοντες θα ληφθούν αυτά τα μέτρα της παρατεταμένης λιτότητας, είναι ότι τα, ήδη, συμφωνημένα μέτρα, μεταξύ της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και των θεσμικών δανειστών του ελληνικού κράτους, τα οποία υποτίθεται ότι φθάνουν τα 5,4 δισ. €, στην πραγματικότητα, μόνο, από τις περικοπές, στο ασφαλιστικό σύστημα, είναι, ως τάξη μεγέθους, πολύ μεγαλύτερα.

Όπως αναφέρεται, στην σχετική έκθεση Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, που συνοδεύει το ασφαλιστικό νομοσχέδιο του  υπουργού Εργασίας - του απίστευτου "ταξικού αποστάτη" - Γιώργου Κατρούγκαλου, που έχει κατατεθεί, προς ψήφιση, στην βουλή, μόνο, από τον χώρο της κοινωνικής ασφάλισης, οι περικοπές των συντάξεων, φθάνουν τα 6,02 δισ. €, ενώ οι αυξήσεις, στις ασφαλιστικές εισφορές, αγγίζουν τα 2,22 δισ. €, ανεβάζοντας τον συνολικό λογαριασμό των περικοπών, στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, στα 8,24 δισ. €.

Ως εκ τούτου, όλα τα παραπάνω, αποτελούν μια κακόγουστη αστειότητα, η οποία, φυσικά, είναι απαραίτητο να επισημανθεί και να τονισθεί, επαρκώς, ακριβώς, επειδή, μόνο, τα μέτρα λιτότητας, που αφορούν το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα, μέσα από τον ανώμαλο "μεταρρυθμιστικό" οίστρο των κυβερνώντων ριζοσπαστών αριστερών και των ξένων οπαδών του σύγχρονου νεοσυντηρητικού κεϋνσιανού φιλελευθερισμού, ήδη, οδηγούνται, στο να πλησιάσουν τον στόχο των 9 δισ. € του 3ου Μνημονίου, έτσι όπως αυτός ο στόχος καταγράφεται, στον παραπάνω πίνακα. Και φυσικά, σε αυτά τα μέτρα, θα προστεθούν και όσα προβλέπονται, από τις αλλαγές, στο φορολογικό σύστημα, οι οποίες πρόκειται να ακολουθήσουν.

Από την εποχή, που μιλούσαμε, για το γενικευμένο κατοχικό καθεστώς, το οποίο επέβαλε ο θεσμός του Δημοσιονομικού Συμφώνου, που ενεργοποιήθηκε, σε επίπεδο ευρωζώνης, από την 1/1/2014, έχει περάσει αρκετός καιρός (δείτε το παλαιό, αλλά, πάντα, επίκαιρο, δημοσίευμά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : 2014 : Η αναδιάρθρωση της απασχόλησης, η προλεταριοποίηση του πληθυσμού, η αύξηση της φορολογίας, η δημοσιονομική αστάθεια, το δημόσιο χρέος και η εμβάθυνση των αδιεξόδων της ελληνικής οικονομίας και της ευρωζώνης, ως αποτελέσματα του ισχύοντος Δημοσιονομικού Συμφώνου). Όμως, από εκείνη την εποχή, τίποτε, δεν άλλαξε και φυσικά, απλώς, επιβεβαιώθηκαν, όλα όσα περιγράφαμε, ως αναμενόμενα απορρυθμιστικά και αποδιοργανωτικά αποτελέσματα της εφαρμογής, στην πράξη, αυτού του νέου μηχανισμού, ο οποίος, ως ένα, θεσμοθετημένο και γενικευμένο, σε επίπεδο ευρωζώνης, "Μνημόνιο Δημοσιονομικής Κατανόησης" κανονικοποίησε τις γενικές και ειδικές ρυθμίσεις και τις προβλέψεις των Μνημονίων, που, με αφορμή την κρίση και την χρεωκοπία της ευρωζώνης, επιβλήθηκαν, στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζωνικής περιφέρειας.

Η ευρωζώνη, λειτουργώντας, μέσα, στα πλαίσια του Δημοσιονομικού Συμφώνου των μηδενικών ελλειμμάτων των κρατικών προϋπολογισμών των χωρών της ευρωζώνης, με την προληπτική έγκριση και την κατασταλτική επιτήρηση των δαπανών και των εσόδων τους, από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών, απο την μπατιροτραπεζοκρατία της Φραγκφούρτης και (ως guest star, υπό την μορφή τεχνικού συμβούλου) το Δ.Ν.Τ., πηγαίνει, από το κακό, στο χειρότερο.

Τον πρωταρχικό λόγο, ο οποίος εξηγεί το γιατί συμβαίνει αυτό και όχι το αντίθετό του, ή κάτι διαφορετικό, τον έχουμε, πολλές φορές, προσδιορίσει, από την αρχή της ελληνικής και της ευρωζωνικής χρεωκοπίας, αλλά δεν βλάπτει (και μάλιστα, είναι πολύ χρήσιμο) να τον επαναλάβουμε. Η συμπεριφορά των ευρωζωνικών ελίτ δεν είναι, ούτε ανεξήγητη, ούτε μυστηριώδης. Μπορεί να κινείται, μέσα σε στενούς ορίζοντες και να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συντεχνιακά συμφέροντα, αλλά είναι, εύκολα, ορατή και εξηγήσιμη, ως προς τους στόχους και τις επιδιώξεις των μελών αυτών των ελίτ, που λαμβάνουν τις αποφάσεις.

Η προστασία της αξίας του ευρώ, ως νομίσματος και μάλιστα, ειδικά, ως αποθησαυριστικού μέσου, με εγγυημένη την διατήρηση της αξίας του και των αξιών, που μετρώνται, μέσω αυτού, προκειμένου, με αυτό τον τρόπο, το κοινό νόμισμα της ευρωζώνης να καταστεί παγκόσμιο αποταμιευτικό νόμισμα, αποτελεί τον λόγο αυτής της επίμονης συμπεριφοράς των ευρωζωνικών ελίτ.

Και παράλληλα, όπως έχουμε πει πολλές φορές, στο παρελθόν και θα συνεχίζουμε, το ίδιο, επίμονα, να λέμε και στο μέλλον, αυτός ο λόγος, που προσδιορίζει και συγκεκριμενοποιεί, την προστασία της αξίας του ευρώ, ως μέσου διατήρησης των αξιών και ως μέσου αποθησαυρισμού, προκειμένου αυτό να καταστεί παγκόσμιο αποταμιευτικό νόμισμα, αποτελεί και την αιτία, για την μακροχρόνια και αέναη διατήρηση της κρίσης, στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση και την, παραπέρα, όξυνσή της, στα όρια της αποδιοργάνωσης και της αποσάρθρωσης αυτής της καινοφανούς νομισματικής ζώνης.

Το ευρώ, ως κοινό νόμισμα, δημιουργήθηκε, κατά τέτοιο στρεβλό τρόπο, ο οποίος ουδόλως αντικατοπτρίζει την μέση αξία του, κρατώντας το, σταθερά, υπερτιμημένο, ούτως ώστε να αποτελεί ένα επαρκώς, φθηνό νόμισμα, για την Γερμανία και συνάμα, ένα πολύ ακριβό νόμισμα, για την συντριπτική πλειοψηφία όλων των άλλων χωρών, που συμμετέχουν, στην ευρωζώνη. Αυτή είναι η πικρή και σκληρή αλήθεια, για το ευρώ και την ζώνη του. Όπως και όσο και αν καλλωπισθεί αυτή η επαχθής πραγματικότητα, αυτή η αλήθεια δεν αλλάζει.

Κάτω, από αυτές τις συνθήκες, οι οποίες διαμόρφωσαν το ευρώ, να κινείται και να διατηρείται, μέσα σε ένα συγκεκριμένο και συνάμα, αυθαίρετο πλαίσιο συναλλαγματικών ισοτιμιών, το οποίο ωφελεί - μέχρις ενός ορίου, το οποίο ορίζεται από τα επίπεδα των δημοσίων και των ιδιωτικών χρεών των χωρών της  ευρωπαϊκής νομισματικής ζώνης και ιδίως, από την δυνατότητα της χρηματοδότησής τους - τις  ελίτ των μεγάλων εξαγωγικών χωρών και βλάπτει, σχεδόν, όλα τα κοινωνικά στρώματα, που δραστηριοποιούνται, μέσα στους κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς, που είναι εντεταγμένοι, στις υπόλοιπες, το εγχείρημα της ευρωζώνης δεν είναι βιώσιμο, όπως, άλλωστε, δεν ήταν βιώσιμο, από την αρχή της δημιουργίας της.

Το αστείο και παράλληλα, το τραγικό, στην όλη υπόθεση, είναι ότι  όλος αυτός ο, απίστευτα, βλακώδης και ερασιτεχνικός μηχανισμός κατευθύνεται, από μια Κεντρική Τράπεζα, την Ε.Κ.Τ., η οποία, στην πραγματικότητα, είναι ένα σκέτο φάντασμα και ουδεμία ουσιαστική σχέση έχει, με τις λειτουργίες, τις οποίες επιτελεί μια πραγματική κεντρική τράπεζα, που λειτουργεί, μέσα στα πλαίσια ενός σύγχρονου κράτους.

Βέβαια, η κεφαλαιακή βάση και σύνθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δεν είναι και δεν απεικονίζει την σύμπασα αλήθεια, γύρω από αυτήν, αφού, φυσικά, διαθέτει το εκδοτικό δικαίωμα του νομίσματος, μέσα στην ευρωζώνη, αλλά, ακριβώς, επειδή διέπεται, από κανόνες και βρίσκεται, υπό την ομηρεία του Βερολίνου, δεν μπορεί να αγνοηθεί. Εννοείται, βέβαια, ότι η κεφαλαιακή βάση της Ε.Κ.Τ. είναι πολύ μικρή και ασθενής, αφού το καταβεβλημένο κεφάλαιό της, στα τέλη του 2015, έφθανε, περίπου, τα 7,8 δισ. €, σε ένα συνολικό κεφάλαιο 10,8 δισ. €. Αυτό είναι το πραγματικό συνολικό κεφάλαιο της Ε.Κ.Τ. Αυτό και κανένα άλλο.

Πολλοί νομίζουν ότι το πραγματικό κεφάλαιο της Ε.Κ.Τ. ανέρχεται, στα 98 δισ. €. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανακρίβεια, από αυτόν τον ισχυρισμό. Τα ίδια κεφάλαια της Ε.Κ.Τ., όπως προανέφερα, είναι, μόλις, 10,8 δισ. €. Ούτε λεπτό, παραπάνω. Τα 98 δισ. €, για τα οποία γίνεται λόγος και στα οποία αναφέρονται πολλοί, επειδή νομίζουν ότι αυτό το ποσόν είναι το ποσόν της βάσης των ιδίων κεφαλαίων της Ε.Κ.Τ. δεν έχουν καμμία σχέση, με αυτήν.

Αυτό το ποσόν των 98 δισ. € αποτελεί την κεφαλαιακή βάση των ενοποιημένων ιδίων κεφαλαίων του ευρωσυστήματος, έτσι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, στο τέλος Απριλίου 2016, με έναν ενοποιημένο ισολογισμό, της τάξης των 2,9 τρισ. €. Και φυσικά αυτό το ποσόν των 98 δισ. € ουδεμία σχέση έχει, με την Ε.Κ.Τ., η οποία είναι ένα μέρος του ευρωσυστήματος, το οποίο λειτουργεί, με ένα πλαίσιο κανόνων, που αφορούν την κατανομή των κερδών και των ζημιών, ανάμεσα στους συμμετέχοντες τραπεζικούς οργανισμούς.

Το ευρωσύστημα δεν είναι νομικό πρόσωπο και αποτελείται από τις Κεντρικές Τράπεζες των χωρών της ευρωζώνης και την ίδια την Ε.Κ.Τ.  η οποία συμμετέχει, σε αυτό και διαφέρει, από το Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικών Τραπεζών, που και αυτό δεν είναι νομικό πρόσωπο και αποτελείται, από τις Κεντρικές Τράπεζες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Με αυτά τα δεδομένα και με την γνώση του γεγονότος ότι η Ε.Κ.Τ. δεν μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα του seigniorage, κατά το δοκούν και κατά τον σχεδιασμό της οικονομικής πολιτικής, μιας κεντρικής κυβέρνησης, η οποία δεν υπάρχει, στην ευρωζώνη, γίνεται αντιληπτός ο πραγματικός αποδιοργανωτικός ρόλος της, ως Κεντρικής Τράπεζας, αφού, στην ουσία, η ασθενής κεφαλαιακή της βάση την καθιστά αδύναμη, ενώ τα πλαίσια, μέσα στα οποία κινείται, της προσδίδουν περισσότερο την ιδιότητα μιας ιδιωτικής εμπορικής τράπεζας, που έχει σφετερισθεί κεντρικές  τραπεζικές λειτουργίες, μέσα σε ένα χαοτικό πολυεθνικό νομισματικό σύστημα και όχι μιας κεντρικής τράπεζας, που λειτουργεί, μέσα στα πλαίσια ενός σύγχρονου κράτους (ομοσπονδιακού, ή μη).  

Ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα όλων αυτών, μπορούσε να είναι, εκ των προτέρων, γνωστό και πάντως, σε κάθε περίπτωση, ήταν προβλέψιμο.  Αυτή η τεράστια και βλακώδης θεσμική ανωμαλία των σύγχρονων ευρωπαϊκών θεσμών έχει ως αποτέλεσμα, σε συνδυασμό, με την άμεση και δραστική συναυτουργία και συνεπικουρία της αποδιοργανωτικής δυναμικής επίδρασης της παγκοσμιοποίησης και της γοργής τεχνολογικής προόδου, στην ευρωζώνη, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την καταστροφή της κοινωνικής στρωματογραφίας των ευρωπαϊκών χωρών, οδηγώντας τα μέλη των καταστρεφόμενων κοινωνικών στρωμάτων των χωρών αυτών, σε ένα παρατεταμένο εργασιακό και προσωπικό αδιέξοδο.

Η κοινωνική καταστροφή, που υλοποιείται, προφανώς, αφορά τις παλαιές κοινωνικές τάξεις, με πρώτη την εργατική, αλλά και τις λοιπές διαστρωματώσεις της κατηγορίας των μισθωτών, που περιόρισαν το εργατικό προλεταριάτο, για το οποίο μιλούσε ο Karl Marx και αγγίζει, πλέον και τα στρώματα της ευρύτατης μεσαίας τάξης, έτσι όπως αυτή σχηματίσθηκε, μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, καταστρέφοντας τις εξειδικευμένες θέσεις εργασίας, όχι, μόνο, όσων ευρίσκονται, στα χαμηλότερα κλιμάκια αυτής της ευρείας κοινωνικής κατηγορίας, αλλά και πολλών από εκείνους, οι οποίοι κατέχουν καλύτερες θέσεις, μέσα σε αυτήν.

Ως εκ τούτου, γίνεται, εύκολα, κατανοητή η ευρύτητα της αντιευρωπαϊστικής διαμαρτυρίας, στον χώρο της ευρωζώνης και της Ε.Ε., αφού οι ευρωμπατιροτραπεζικές ελίτ, η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, οι μεγάλες βιομηχανικές ελίτ και η τεχνοδομή των πολυεθνικών εταιριών, με εργαλείο την κυριαρχία τους, στους σύγχρονους ευρωπαϊκούς θεσμούς και με εφαρμοσμένη πολιτική τους, την αποκαλούμενη, ως "μεταρρυθμιστική" ατζέντα, προωθούν αυτό το συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο δράσεων και κατανομής ισχύος και εισοδήματος, το οποίο οδηγεί, στον αφανισμό αυτών των (χαρακτηριζόμενων, ως "αναχρονιστικών") κοινωνικών διαστρωματώσεων.






Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι τα μέλη αυτών των πολυπληθών κοινωνικών κατηγοριών να οδηγούνται, στην καταστροφή και σε μια μακροχρόνια ανεργία, η οποία θυμίζει και παραπέμπει, στον "εφεδρικό βιομηχανικό στρατό" (δηλαδή τον στρατό των ανέργων), για τον οποίο μιλούσε, επίσης, ο Karl Marx. 

Έτσι, η ευρωπαϊστική δυσανεξία των πληθυσμών, η οποία λαμβάνει την μορφή του αντιευρωπαϊσμού, έχει τις πολύ λογικές εξηγήσεις της, αφού αυτά τα πληθυσμιακά σύνολα, όταν καλούνται, ως ψηφοφόροι, να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, έχουν κάθε λόγο να στρέφονται, κατά όλων εκείνων, οι οποίοι τους επιφυλάσσουν ένα κακό και άσχημο μέλλον, μέσω αυτών των "μεταρρυθμιστικών" πολιτικών, οι οποίες, εκ των πραγμάτων και εκ του κοινωνικού περιεχομένου τους, έχουν ένα βαθύτατο αντιμεταρρυθμιστικό περιεχόμενο.

Μια πολύ χαρακτηριστική εικόνα των, κυριολεκτικά, πεταμένων χρημάτων, που κατασπαταλήθηκαν, στα τρία Μνημόνια, από το 2010, μέχρι σήμερα. Το τοκογλυφικό χρέος, στην διεθνή μπατιροτραπεζοκρατία και η καταρρέουσα ελληνική μπατιροτραπεζοκρατία κατασπάραξαν το 85% των δανείων, που δόθηκαν, έως τώρα, με τα τρία Μνημόνια. Όσον αφορά, την στήριξη των μισθών και των συντάξεων, οι αριθμοί είναι, στην πραγματικότητα, διογκωμένοι. Βέβαια, αυτό "δικαιολογείται", από την προσθήκη, δίπλα, στους μισθούς και στις συντάξεις, αυτού του αναφερόμενου, ως "κτλ", το οποίο είναι απροσδιόριστο, ως προς το τί καταγράφει, καθώς και το μέγεθος, αυτού, που καταγράφει. Παρά ταύτα, ο παραπάνω πίνακας έχει αξία και είναι χρήσιμος και κατατοπιστικός, ως προς το τί - και γιατί - έγινε, με τις χρηματοδοτήσεις των τριών Μνημονίων.



Μέσα σε αυτόν τον νομισματικό ζουρλομανδύα, που λειτουργεί, με ένα εμφανιζόμενο, ως κοινό, νόμισμα - το ευρώ -, το οποίο, στην πραγματικότητα δεν είναι, καν, νόμισμα, αφού δεν επιτελεί τις λειτουργίες των σύγχρονων εθνικών/τοπικών νομισμάτων, αλλά λειτουργεί, ως ένας καινοφανής μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών, η διακατεχόμενη, από επαρχιωτική νοοτροπία και άφρων ελληνική "ευρωπαϊστική" ελίτ αποφάσισε να εντάξει την ελληνική οικονομία, η οποία, μάλιστα, ουδεμία σχέση και επαφή είχε, ως λειτουργούσα οικονομία, με όλες τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, όπως, επίσης, έχουμε τονίσει, πολλές φορές [ενδεικτικά, μπορεί όποιος επιθυμεί να δει το προ τετραμήνου - και πλέον - κείμενό μου, στο παρόν μπλογκ, με τίτλο : Ο πειραγμένος, από την Bundesbank και την Ε.Κ.Τ., μηχανισμός των αυθαίρετων συναλλαγματικών ισοτιμιών του ευρώ και ο θανατηφόρος εγκλωβισμός της ελληνικής οικονομίας, στην ευρωζώνη. (Η ανατροπή της λειτουργίας της θεωρίας των τριών P - Purchasing Power Parity - και η λυτρωτική υποτίμηση του ευρώ που οι ταγοί του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" δεν επιτρέπουν να γίνει)].

Το τραγικό, μάλιστα, αστείο ήταν ότι και ο γαλλογερμανικός άξονας, που αποφάσιζε, εκείνη την εποχή (το 1999), για το ποιος θα εισέλθει, στην Ο.Ν.Ε., έκανε αποδεκτό το σχετικό αίτημα, που είχε υποβάλει η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, παρά το γεγονός ότι αυτοί, που έλαβαν την απόφαση (οι κυβερνήσεις του Lionel Jospin και του Gerhard Schroeder), γνώριζαν ότι η ελληνική οικονομία δεν εκπληρούσε κανένα, από τα κριτήρια, που είχαν τεθεί, για να γίνει δεκτή μια χώρα, στην σχεδιαζόμενη ευρωζώνη, αλλά και ότι η οικονομία αυτή των μικρών παραγωγών, ούτε και ως παραγωγικό σύνολο, μπορούσε να σταθεί, μέσα στα πλαίσια των κανόνων της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης.

Η πρωτοφανής καταστροφή, που ακολούθησε, την ένταξη της Ελλάδας, την 1/1/2002, στην ευρωζώνη, ως αποτέλεσμα της αφανούς κρατικής χρεωκοπίας, την οποία υπέστη η ελληνική οικονομία, μια καταστροφή, η οποία άργησε να φανεί, αλλά, ακριβώς, επειδή ήταν αναμενόμενη, τελικά, ήλθε και κατέστη φανερή, με όλη της τραγικότητα, τον Απρίλιο του 2010.

Αυτή η εξωφρενική, ως προς το θεόρατο μέγεθός της, καταστροφή υπήρξε, απολύτως, φυσιολογική, αφού η οικονομία της χώρας μας, ως μια οικονομία, η οποία στηρίζεται, στην εσωτερική ζήτηση και στην δραστηριοποίηση των ατομικών και των μικρών και μεσαίων εταιρικών επιχειρήσεων, που απασχολούνται, με την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, ουδεμία συνάφεια και σχέση έχει, με τις μεγάλες βιομηχανικές οικονομίες του ευρωπαϊκού βορρά, αλλά και τις άλλες οικονομίες των χωρών της ευρωζώνης, οι οποίες, ακόμη και όταν προσομοιάζουν, με την ελληνική οικονομία, το δομικό και λειτουργικό στίγμα τους είναι, αισθητά, διαφοροποιημένο και διακριτό, από το δικό της.

Αυτή η σκληρή πραγματικότητα, που προσδιορίζει την ελληνική οικονομία, ως μια οικονομία, η οποία είναι ασύμβατη, με οποιαδήποτε νομισματική ένωση, δυστυχώς, αγνοήθηκε. Κυριολεκτικά, ετέθη στο περιθώριο, από την ανόητη εντόπια ελίτ, όπως και από τον γαλλογερμανικό άξονα, ο οποίος έλαβε και την τελική απόφαση να συμπεριλάβει την Ελλάδα, στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση.

Αλλά, όπως συμβαίνει, συνήθως, στην ζωή, όταν, στους ευρείς κοινωνικούς και οικονομικούς σχεδιασμούς, η πραγματικότητα αγνοείται και δεν λαμβάνεται υπόψη, οι επιπτώσεις αυτής της άγνοιας των υφιστάμενων κινδύνων και τα αποτελέσματα, που έρχονται, ως επακόλουθα φαινόμενα, αυτής της ανεύθυνης θεσμικής συμπεριφοράς, αποκτούν μια καταστροφική δυναμική, η οποία λειτουργεί, σαρωτικά και αποσαρθρωτικά, για το σύνολο του σχεδιασμένου κοινωνικοοικονομικού συγκροτήματος.

Αυτό είναι, που συνέβη και εξακολουθεί να συμβαίνει, με την ευρωζώνη. Και φυσικά, δεν θα μπορούσε να συμβεί, αλλιώς, όταν ο σχεδιασμός συνδέει, με ένα κοινό νόμισμα, χώρες και οικονομίες, σαν αυτές της Ελλάδας και της Γερμανίας, οι οποίες, όχι, μόνο, δεν έχουν κανένα κοινό χαρακτηριστικό, αλλά, ως οικονομικές κατασκευές και ως λειτουργίες, βρίσκονται, σε μια, περίπου, απόλυτη αντίθεση και αντιπαράθεση, όσον αφορά τα γενικά μέτρα και τις, επί μέρους, ειδικές προβλέψεις και ρυθμίσεις, που αφορούν την εφαρμοσμένη οικονομική πολιτική, που πρέπει να ακολουθηθεί, ούτως, ώστε οι οικονομίες αυτές να μπορούν να λειτουργούν, σύμφωνα, με την δική τους δυναμικότητα και τις αγορές, στις οποίες απευθύνονται.

Στα πλαίσια αυτά, οι θεσμικοί δανειστές του ελληνικού κράτους, έρχονται να επιβάλουν μέτρα λιτότητας, τα οποία, μέσα σε ένα διαστροφικό σχήμα "κανονικών" και "προληπτικών" μέτρων και ρυθμίσεων θα φθάσουν, στα 12 δισ. € (και πιθανότατα, θα τα ξεπεράσουν), προκειμένου να επιτύχουν, το 2018, ένα πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα της τάξεως του 3,5% του ελληνικού ΑΕΠ.

Για τον λόγο αυτόν, το πακέτο των "μεταρρυθμίσεων" θα στηριχθεί, στην αύξηση της φορολογίας και πολύ περισσότερο, στις δραστικές και συνεχείς μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, οι οποίες θα συνεχισθούν, για πολλά χρόνια, μετά το 2018, προκειμένου να επιτυγχάνεται, κάθε έτος, ο στόχος του 3,5% του πρωτογενούς δημοσιονομικού ελλείμματος - αν και ο Poul Tomsen, η Christine Lagarde και η λοιπή γραφειοκρατία του Δ.Ν.Τ. αναγνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο.

Η ελληνική περίπτωση είναι, απολύτως χαρακτηριστική της διανοητικής φτώχειας, που διακρίνει τις πολιτικές και τις τεχνοκρατικές ελίτ, που αποφασίζουν, για τις εξελίξεις, στην ευρωζώνη, όπως και για τις τύχες της δυτικής εκδοχής του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, ο οποίος έχει υποστεί, μέχρι τώρα, ανεπανόρθωτα, το βαρύτατο κτύπημα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του Σεπτεμβρίου του 2008 και της έντονης και χρονίζουσας, στην συνέχεια, διεθνούς ύφεσης, που ακολούθησε.

Έτσι, η αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης και η ενσυνείδητη ώθησή της, στο να μετατραπεί, σε κρατική χρεωκοπία, όπως και η επίμονη πολιτική των αλληλοδιαδόχων Μνημονίων και τα συνεχή αδιέξοδα, που προέκυψαν και προκύπτουν, όλα αυτά μαζύ, δείχνουν το τεράστιο μέγεθος της τεχνοκρατικοφανούς και της πολιτικής ασυναρτησιολογίας των ευρωζωνικών ελίτ, ο παραλογισμός των οποίων καθίσταται, απόλυτα, εμφανής, σε κάθε περίπτωση, για οποιονδήποτε, ψύχραιμο και λογικά, σκεπτόμενο άνθρωπο.

Το τραγικό, στην όλη υπόθεση, είναι ότι οι γραφειοκρατικές ελίτ, που αποφασίζουν, για την τύχη της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αδυνατούν να σκεφθούν, με λογικούς και συλλογικούς όρους, επιμένοντας, στις, επί μέρους, θεωρήσεις των μερικών και συντεχνιακών συμφερόντων,  τα οποία εξυπηρετούν, παρά το γεγονός ότι αυτές οδηγούν, σε θεσμικούς παραλογισμούς και σε αποτελέσματα, τα οποία στερούνται οποιουδήποτε ορθολογισμού.

Με αυτά τα δεδομένα, το μέλλον του, ταχέως, αποδιοργανούμενου και καταρρέοντος "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" είναι, απολύτως, σκοτεινό.

Αυτό το κακό και ζοφερό μέλλον του σύγχρονου "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", ο οποίος οδηγείται, στον ίδιο δρόμο, που βάδισε και ο τεθνεώς "υπαρκτός σοσιαλισμός", έχει δρομολογηθεί, από τα ίδια τα εξωπραγματικά και έμπλεα παραλογισμού έργα των "ευρωπαϊστικών" ελίτ των μεγάλων χωρών της ευρωζώνης και όσων από τις άλλες είναι πλεονασματικές, οι οποίες, με προεξάρχουσα, την γερμανική κυβερνητική, χρηματοπιστωτική και βιομηχανική ελίτ, χρησιμοποιούν, αυτόν τον (ψευδεπίγραφο) ευρωπαϊσμό τους, προκειμένου να μεταμφιέσουν την πολιτική, που ακολουθούν και η οποία εξυπηρετεί τα εθνικά  συμφέροντα των χωρών τους και τα ιδιαίτερα συμφέροντα των ελίτ, που τις κυβερνούν, βεβαίως - βεβαίως.

Και φυσικά, ουδείς (πέραν κάποιων ολιγάριθμων ιδεοληπτικών, όπως και όσων έχουν κάποια συμφέροντα να υπερασπίσουν) πρόκειται να κλάψει, για την κακή τύχη του βαμπιρικού οικοδομήματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού".

Δεν υπάρχει κανένας λόγος, για οποιοδήποτε κλάμα και για οποιονδήποτε θρήνο.

Αντιθέτως, θα πρόκειται, για μια λύτρωση, η οποία, όσο και αν καθυστερήσει, τελικά, ούτως, ή άλλως, θα αποδειχθεί ότι υπήρξε συνεπής, στο ανοικτό ιστορικό ραντεβού της...