Ο αλυσιτελής σχεδιασμός του NATO, για την ευρωπαϊκή περικύκλωση της Ρωσίας και η ανατομία των επικίνδυνων γεωστρατηγικών αδυναμιών του, από την Σκανδιναβία και την Βαλτική, μέχρι το Αιγαίο. (Ο Halford Mackinder και τα γεωγραφικά pivot της Ιστορίας, στην σύγχρονη εποχή).

Ο χάρτης αυτός μέσα από την συγκεκριμένη οπτική του γωνία, δείχνει πολύ χαρακτηριστικά, τον κεντρικό ρόλο και την αντίστοιχη θέση της αχανούς Ρωσίας, στον πλανήτη. Ο ίδιος χάρτης δείχνει, επίσης και τις εγγενείς αδυναμίες, που προκύπτουν, για αυτή την στρατιωτική υπερδύναμη, από την παρούσα πολιτική και στρατιωτική γεωγραφία, που έχει προκύψει στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο και ειδικά στην Σκανδιναβία, ύστερα από την κατάρρευση της "Σοβιετικής Ένωσης" και του "σοσιαλιστικού στρατοπέδου". Όμως, πέρα, από αυτά, ο χάρτης αναδεικνύει και το τί δεν πρόκειται η Ρωσία να επιτρέψει να συμβεί, στην Σκανδιναβία και την Βαλτική. Όπως και το τί μπορεί να πράξει, στο Αιγαίο και στην Μεσόγειο...



Την ίδια στιγμή, που η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να κατοχυρώσει την πλήρη ένταξη της χώρας μας, στον κλυδωνιζόμενο δυτικό συνασπισμό και να την προσανατολίσει, σε μια πλατιά αντιρωσική (και αντικινεζική, βεβαίως-βεβαίως) πλανητική συμμαχία, αποδεχόμενη την νομοθέτηση ενός διηνεκούς Μνημονίου, μέσω ενός λεπτομερούς και εξειδικευμένου Δημοσιονομικού Συμφώνου, καθώς και περίπου, όλες τις απαιτήσεις της καθωσπρεπιστικής συμμορίας ληστών, που συγκροτείται από τις ευρωζωνικές ελίτ, γίνεται, ολοένα και περισσότερο, φανερό ότι, καθώς, περνάει ο καιρός, τα βαριά σύννεφα μιας επερχόμενης σύγκρουσης, συσσωρεύονται, στις βορειοανατολικές και στις νοτιοανατολικές απολήξεις της ευρωπαϊκής ηπείρου, από την Σκανδιναβία και την Βαλτική, μέχρι τα Βαλκάνια, το Αιγαίο και την Μικρά Ασία και πυκνώνουν, σε βαθμό, αυξανόμενα, επικίνδυνο.

Οι, προφανώς, συντονισμένες ενέργειες της ηγεμονικής ελίτ, που κατοικοεδρεύει, στην Ουάσινγκτων και της κυβέρνησης του Barack Hussein Obama (ο οποίος, προφανώς, θέλει να προλάβει να διεκπεραιώσει το καταστροφικό έργο του, πριν απέλθει, από την προεδρία των Η.Π.Α.), στο ευρωπαϊκό πεδίο του αμερικανορωσικού ανταγωνισμού, από την Σκανδιναβία και την Βαλτική, μέχρι τα Βαλκάνια, το Αιγαίο, τα Στενά των Δαρδανελίων και την Μικρά Ασία, οδηγούν, σε μια, άκρως, επικίνδυνη κλιμάκωση της νεοψυχροπολεμικής έντασης, η οποία, με αυτόν τον τρόπο, οδηγείται, σε μια κατάσταση, η οποια θυμίζει πλεύση, σε νερά ανεξερεύνητα και ως εκ τούτου, άγνωστα.

Ας δούμε τις πρόσφατες εξελίξεις :

1) Το ΝΑΤΟ, πριν από μερικές ημέρες, ανακοίνωσε την εγκατάσταση αντιπυραυλικού συστήματος, στα ρουμανικά εδάφη, ενώ προγραμματίζει να εγκαταστήσει άλλο ένα τέτοιο σύστημα, στην Πολωνία, το 2018. Με αυτόν τον τρόπο, επιχειρεί να δείξει, στην Ρωσία, ότι την αγνοεί και ότι δεν την φοβάται.

2) Στην σύνοδο του ΝΑΤΟ, που έγινε, στις 19-21 Μαΐου, οι χώρες που είναι μέλη του, έκαναν αποδεκτό το αίτημα της εισόδου του Μαυροβουνίου, στην δυτική συμμαχία, με μόνο εκκρεμές θέμα, την διαδικασία επικύρωσης αυτής της συμφωνίας, από το ίδιο το Μαυροβούνιο και τις 28 χώρες, που μετέχουν, στο ΝΑΤΟ. Ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο, το ΝΑΤΟ, δηλώνει ότι ήλθε, στα Βαλκάνια, με απώτερο σκοπό να διευρυνθεί και φυσικά, να μείνει.

3) Οι Αμερικανοί ανακοίνωσαν ότι σκοπεύουν να φέρουν πολλές μονάδες του Πολεμικού Ναυτικού τους, στο Αιγαίο, στο Κρητικό (και προφανώς και στο Λυβικό) Πέλαγος, προκειμένου να ενισχυθεί η παρουσία τους, στην περιοχή και να υποστηριχθεί η παρούσα νατοϊκή ναυτική δύναμη, με το πρόσχημα της αντιμετώπισης των προσφυγικών ροών, από την Λιβύη.

4) Η Σουηδία, πριν μερικές ημέρες ανακοίνωσε την πρόθεσή της να ενταχθεί, στο ΝΑΤΟ, ενώ μια ανάλογη πρόθεση, στο πρόσφατο παρελθόν, είχε επιδείξει και η Φιλανδία.

5) Όμως, αυτό, που κάνει τα πράγματα, ακόμη, χειρότερα, είναι άλλο. Στην ίδια σύνοδο, τα μέλη του ΝΑΤΟ αποφάσισαν να συγκεντρώσουν τον μεγαλύτερο όγκο των στρατιωτικών τους δυνάμεων, στα σύνορα με την Ρωσία, μετά το τέλος της περιόδου του παλαιού Ψυχρού Πολέμου και αυτό, όπως είπε ο γνωστός Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Jens Stoltenberg (τον οποίο ο στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος αποκάλεσε, με σαφέστατη ευτελιστική διάθεση, "αδελφή"), αποτελεί μία "απάντηση, προς το Κρεμλίνο, το οποίο θα πρέπει να μάθει την ισορροπία, μεταξύ της άμυνας και του διαλόγου".

Προφανώς, υπό το πρόσχημα της ρωσικής επιθετικότητας, η αμερικανική ηγεσία επιθυμεί, σε ένα πρώτο στάδιο, να ελέγξει την συμπεριφορά του Βλαντιμίρ Πούτιν και της κυβερνώσας ελίτ, που κατοικοεδρεύει, στην Μόσχα. Και από εκεί και πέρα, εάν αυτό επιτευχθεί, να την καθυποτάξει, τουλάχιστον, τόσο όσο αυτό είχε πραγματοποιηθεί, την παλαιά καλή εποχή, που ένοικοι, στο Κρεμλίνο ήσαν ο Μπορίς Γέλτσιν και η παρέα του.

Οι κινήσεις αυτές της αμερικανικής υπερδύναμης, των νατοϊκών της εταίρων, των μελών του ευρύτερου δυτικού συνασπισμού και της ηγεσίας των πολιτικών μαφιόζων της Ποντγκόριτσα (η οποία επείγεται να εντάξει το Μαυροβούνιο, στο ΝΑΤΟ, ελπίζοντας ότι θα περισώσει την κλυδωνιζόμενη εξουσία της), που, στο σύνολό τους, τελούν, υπό την καθοδήγηση της Ουάσινγκτων, εμπεριέχουν ένα μείγμα πράξεων και απειλητικών προθέσεων, που, είναι σαφές ότι δεν μπορούν να αγνοηθούν. Είναι πολύ σοβαρές, για να αγνοηθούν, αφού, άλλωστε, δεν αποτελούν, μόνο, ένα μείγμα μη πραγματοποιημένων απειλών, που αποσκοπούν, στον εκφοβισμό της ρωσικής ηγεσίας.

Αν οι κινήσεις αυτές ήσαν, μόνο, αόριστες, ή μη πραγματοποιημένες απειλές θα μπορούσαν να αγνοηθούν και από το ευρύτερο κοινό και από τους Ρώσους. Αλλά, εδώ, δεν φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε, με κάτι τέτοιο. Εδώ, έχουμε να κάνουμε, με την έμπρακτη εφαρμογή του αντιπυραυλικού προγράμματος του ΝΑΤΟ, για την εγκατάσταση αντιπυραυλικών συστημάτων, τα οποία είναι βασισμένα στην αμερικανική τεχνολογία και το οποίο πρόγραμμα προβλέπει την σταδιακή εγκατάσταση οπλικών συστημάτων αντιπυραυλικής άμυνας, στην ανατολική Ευρώπη και στην Τουρκία.

Οι, παραπάνω, περιγραφόμενες κινήσεις της Ουάσινγκτων, πέρα από προθέσεις και απειλές, εμπεριέχουν και πράξεις, η σοβαρότερη των οποίων είναι η εγκατάσταση (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), στις 12/5/2016 αντιπυραυλικού συστήματος, στην νατοϊκή βάση του Ντεσεβέλου της Ρουμανίας, παρά το γεγονός ότι η Ρωσία έχει εκφράσει την αντίθεσή της, στην εγκατάσταση, στα σύνορά της, τέτοιων συστημάτων και την παρασκηνιακή προειδοποίηση, που, ουσιαστικά, αποτελεί μια ευθεία απειλή, προς την νατοϊκή συμμαχία ότι, εφ' όσον τέτοια συστήματα εγκατασταθούν, θα τα καταστρέψει, χωρίς άλλη προειδοποίηση.

Όπως είπαμε, το ΝΑΤΟ, χρησιμοποιώντας την αστεία και βλακώδη δικαιολογία ότι τα αντιπυραυλικά συστήματα, που θα εγκατασταθούν, στις χώρες που βρίσκονται κοντά στα σύνορα της Ρωσίας, στρέφονται κατά πυραυλικής απειλής, από το ... Ιράν - το οποίο, όμως, δεν έχει τέτοιες πυραυλικές δυνατότητες και φυσικά, δεν έχει οποιοδήποτε συμφέρον, για να πραγματοποιήσει μια πυραυλική επίθεση, στην Ευρώπη - και όχι, κατά της Ρωσίας, φαίνεται να αγνοεί τις ρωσικές απειλές και προχώρησε, στην εφαρμογή του διακηρυγμένου σχεδιασμού του, για την οικοδόμηση της αντιπυραυλικής ασπίδας, στην Ευρώπη και ειδικά, στις χώρες εκείνες, οι οποίες, πριν την κατάρρευση της "Σοβιετικής Ένωσης", ήσαν μέλη του διαλυθέντος Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Το γεγονός ότι η Ρωσία αντέδρασε, μέσω του Ντιμίτρι Πεσκώφ, δηλαδή, μέσω του εκπροσώπου του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, λέγοντας ότι, αναμφίβολα, η εγκατάσταση του αντιπυραυλικού συστήματος RPO συνιστά πραγματική απειλή, για την ασφάλεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας και ότι λαμβάνονται μέτρα, ώστε να διασφαλισθεί το αναγκαίο επίπεδο ασφάλειας, για την Ρωσία, δεν είναι κάτι το μη αναμενόμενο.

Προφανώς, αυτά τα μέτρα, που αφορούν την ασφάλεια του ρωσικού κράτους παίρνονται και θα παρθούν. Το ζήτημα, που τίθεται, αφορά την έκτασή τους. 

Η έκταση αυτών των μέτρων, όμως, για τα οποία κάνει λόγο η ρωσική πλευρά, είναι άγνωστη και ουσιαστικά, απρόβλεπτη, αφού οι προειδοποιήσεις του Κρεμλίνου και η ίδια η συγκρότηση του νέου ρωσικού αμυντικού δόγματος, που διακήρυξε ο ίδιος ο Ρώσος πρόεδρος, για την χρήση του ρωσικού πυρηνικού οπλοστασίου, εάν απειληθούν τα ζωτικά συμφέροντα, η ασφάλεια και η ύπαρξη του ρωσικού κράτους, ακόμη και χωρίς να έχει υπάρξει στρατιωτική (συμβατική, ή πυρηνική) επίθεση, κατά της Ρωσίας  - χωρίς να προσδιορίζεται, μάλιστα, ο χρόνος και ο τόπος μιας τέτοιας αντίδρασης -, αφήνουν ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα και τα αντίστοιχα σενάρια, γύρω από το τι μέλλει γενέσθαι, από ρωσικής πλευράς.

Βέβαια, το αντιπυραυλικό σύστημα της βάσης του Ντεσεβέλου θα ενταχθεί, επίσημα, στο αντιπυραυλικό πρόγραμμα του ΝΑΤΟ, τον ερχόμενο Ιούλιο, αλλά αυτό δεν λέει και πολλά πράγματα, διότι η ίδια η πραγματικότητα είναι αυτή που μετράει και όχι οι όποιες επισημότητες. Άλλωστε, ο Ιούλιος δεν είναι μακριά.

Και μπορεί, βέβαια, οι Η.Π.Α. και η Ρουμανία να "έγραψαν ιστορία", όπως, είπε ο Αμερικανός στρατηγός και διοικητής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ, σε Ευρώπη και Αφρική Mark Ferguson, αλλά η ουσία είναι ότι η Ρουμανία βρίσκεται, πλέον, στην ρωσική ατζέντα και μάλιστα, σε θέση υψηλής προτεραιότητας. Η αμερικανονατοϊκή βάση του Ντεσεβέλου, που έχει κοστίσει, γύρω στα 800 εκατομμύρια δολλάρια, δεν αποτελεί πηγή ασφαλείας, για τον πληθυσμό της χώρας αυτής. Αποτελεί μια τεράστια πηγή κινδύνων.

Βέβαια, όσον αφορά την υλοποίηση της νατοϊκής απόφασης, για την συγκέντρωση του μεγαλύτερου αριθμού στρατιωτικών δυνάμεων, από την εποχή του παλαιού Ψυχρού Πολέμου, στις ευρωπαϊκές περιοχές του ΝΑΤΟ, που γειτνιάζουν, με την Ρωσία, αυτή είναι κάτι το, εντελώς, διαφορετικό, από την απλή ανακοίνωσή της. Μεσολαβεί αρκετός χρόνος, για να λάβει σάρκα και οστά. Και φυσικά, η αλήθεια είναι ότι όσο στρατό και αν μαζέψει η Ατλαντική Συμμαχία, στα σύνορα, με την Ρωσία, την Λευκορωσία και την Ουκρανία, λίγα πράγματα θα καταφέρει να επιτύχει. Ο νατοϊκός στρατός θα σαρωθεί, εάν η όποια διεξαγωγή ενός ευρύτερου πολέμου μείνει, στον ευρωπαϊκό χώρο.

Ως εκ τούτου, ο σχεδιασμός της Ουάσινκτων, με εκτελεστικό όργανο το ΝΑΤΟ, για την ευρωπαϊκή περικύκλωση της Ρωσίας καθίσταται αλυσιτελής. Τα γεωγραφικά πίβοτ, στα οποία υπολογίζει η αμερικανική υπερδύναμη, προκειμένου να στρέψει την ροή των γεγονότων, στην κατεύθυνση της υποστήριξης της διηνεκούς κοσμοκρατορίας της, με την βοήθεια του δυτικού συνασπισμού, δεν λειτουργούν, όπως λειτούργησαν, κατά τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Η Κίνα δεν βρίσκεται, πλέον, στο πλευρό της. Έχει πάρει θέση, εναντίον του αμερικανικού γίγαντα, την πρωτοκαθεδρία του οποίου ετοιμάζεται να διεκδικήσει.

Όμως, αυτή η διαπίστωση, η οποία, εξ άλλου θα πρέπει να επιβεβαιωθεί, στα πεδία των μαχών (κάτι, που, βέβαια, θα πρέπει, παντί τρόπω, να αποφευχθεί, αφού οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί, όπως και ο αμερικανικός, πρέπει να αποτρέψουν την διεξαγωγή ενός τέτοιου πολέμου), δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι Η.Π.Α. - πιθανότατα, αναλώμασι των Ευρωπαίων, αφού η ίδια η Ουάσινγκτων δεν φαίνεται διατεθειμένη και μάλλον, δεν θα μπορέσει να στείλει επαρκείς στρατιωτικές δυνάμεις - και το ΝΑΤΟ αντιδρούν, στις ευρύτερες στρατιωτικές κινήσεις των Ρώσων, στην ευρωπαϊκή υποήπειρο, με έναν τρόπο, σαφώς, απειλητικό, απέναντι στο Κρεμλίνο.

Προφανώς, οι άρχοντες του Κρεμλίνου δεν πρόκειται να αγνοήσουν αυτή την νατοϊκή απειλή. Θα παρακολουθήσουν την εξελικτική της πορεία, τον βαθμό και τους ρυθμούς υλοποίησής της και θα πράξουν, αναλόγως, γνωρίζοντας ότι, στο ευρωπαϊκό έδαφος, έχουν το απόλυτο στρατηγικό πλεονέκτημα, έναντι των αντιπάλων τους. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, έναντι των δυτικοευρωπαίων, τις χώρες των οποίων θα μετατρέψουν, σε κόλαση, εάν ξεσπάσει ένας πόλεμος, στην Ευρώπη. Και αυτό θα συμβεί, ακόμη, περισσότερο, εάν, στον πόλεμο αυτόν, χρησιμοποιηθεί το τακτικό πυρηνικό οπλοστάσιο των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, σε μια έκταση, η οποία θα φθάνει (μερικώς, ή καθ' ολοκληρίαν), από την Πολωνία και την Γερμανία, μέχρι τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας.

Εκεί, που τα πράγματα γίνονται, αφόρητα, δύσκολα και καταθλιπτικά, για το ΝΑΤΟ, στον ευρωπαϊκό χώρο, είναι, στον χώρο, που περιέχεται και περιβρέχεται, από την Βαλτική Θάλασσα. Βλέποντας τον χάρτη, αντιλαμβανόμαστε τους λόγους, για τους οποίους αυτή η διαπίστωση αποτελεί μια δυσάρεστη, για τους Αμερικανούς, πραγματικότητα, η οποία, όμως και για τους Ρώσους, αποτελεί μια πηγή κινδύνων, για αυτή καθ' εαυτή την ύπαρξη του κράτους τους.

Το γεγονός ότι η Φιλανδία και η Σουηδία δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ, διασπά την αμυντική ενότητα της Ατλαντικής Συμμαχίας, αφού η Λιθουανία, η Λετονία και η Εσθονία, δηλαδή τρεις χώρες της περιοχής, που είναι μέλη της και οι οποίες, μέχρι την κατάρρευσή της, ήσαν τμήματα της "Σοβιετικής Ένωσης", βρίσκονται να είναι απομονωμένες, από τον κορμό του ΝΑΤΟ. Αυτό το γεγονός, από μόνο του, καθιστά, πολύ δύσκολη, έως, περίπου, αδύνατη την προστασία τους, από μια ρωσική επίθεση. Και φυσικά, αυτή η νατοϊκή αδυναμία, αποτελεί ένα βασικό πλεονέκτημα, για τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, το οποίο ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η ρωσική ηγεσία δεν πρόκειται να απεμπολήσουν.

Αυτός είναι ένας από τους πολύ σημαντικούς λόγους, για τους οποίους, η αμερικανική ηγεσία πιέζει τις ελίτ της Σουηδίας και της Φιλανδίας να προπαγανδίσουν και να προωθήσουν την ένταξη των χωρών τους, στο ΝΑΤΟ. Πέρυσι, τέτοια εποχή, η φιλανδική ηγεσία είχε εκφράσει μια τέτοια πρόθεση. Στις ημέρες μας, ήλθε η σειρά της σουηδικής ηγεσίας να εκφράσει την δική της πρόθεση.

Η ρωσική απάντηση, στην περυσινή εκδήλωση της πρόθεσης της φιλανδικής ηγεσίας, για ένταξη της Φιλανδίας, στο ΝΑΤΟ, υπήρξε άμεση και καταλυτική. Ο ίδιος ο Βλαντιμίρ Πούτιν είπε, μέσω του Ρώσου πρέσβη, στο Ελσίνκι, ότι, η ένταξη της Φιλανδίας, στο ΝΑΤΟ θα αποτελέσει την αρχή, για έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ενώ συμβούλευσε την χώρα αυτή (γνωρίζοντας ότι ο πληθυσμός της φοβάται τις περιπέτειες και δεν επιθυμεί την ένταξη της χώρας του, στην Ατλαντική Συμμαχία) "να μην εισέλθει στο ΝΑΤΟ. Στην αντίθετη περίπτωση, η ασφάλεια, στην Ευρώπη θα επιδεινωνόταν, αντί να καλυτερεύσει", για να συμπληρώσει ότι "με τον αντισημιτισμό ξεκίνησε ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ενώ η ρωσοφοβία μπορεί να οδηγήσει, στο ξεκίνημα του τρίτου".

Δεν χρειάστηκαν περισσότερα λόγια, προκειμένου να σταματήσει η φιλανδική ελίτ τις συζητήσεις, για την ένταξη της Φιλανδίας, στο ΝΑΤΟ. Και αν, στο παρασκήνιο, απαιτήθηκε να ειπωθεί κάτι παραπάνω, αυτό, προφανώς, ειπώθηκε. Έτσι, έπαυσε οποιαδήποτε, περαιτέρω, επίσημη επαναφορά της πρόθεσης του φιλανδικού πολιτικού κατεστημένου, για την ένταξη της χώρας αυτής, στην νατοϊκή συμμαχία. Ο φόβος των Φιλανδών, απέναντι, στην Ρωσία, λειτούργησε, καταλυτικά.

Όσον αφορά την πρόσφατη δήλωση βουλήσεως της σουηδικής ηγεσίας, για την ένταξη αυτής της σκανδιναβικής χώρας, στο ΝΑΤΟ, οι εξελίξεις ακολουθούν την ίδια πορεία, με αυτήν της Φιλανδίας. Στην περίπτωση της Σουηδίας, η ρωσική αντίδραση υπήρξε, άμεσα, απειλητική, αφού η ρωσική πλευρά μίλησε, για την λήψη στρατιωτικών μέτρων, εάν αυτή η χώρα αποφασίσει να ενταχθεί, στο ΝΑΤΟ, εννοώντας, με έναν σαφή και προφανή τρόπο, ότι η χώρα αυτή θα υποστεί, τουλάχιστον, έναν ευρύ εδαφικό ακρωτηριασμό, ή και πλήρη κατάληψή της, από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, χωρίς οι Η Π.Α. και η Ατλαντική Συμμαχία να προλάβουν, ή να μπορέσουν να κάνουν ο,τιδήποτε, που θα μπορούσε να αποτρέψει τις μοιραίες, για τον σουηδικό πληθυσμό και την εδαφική επικράτεια της χώρας του, εξελίξεις.

Άλλωστε, όλες οι ενέργειες της ρωσικής πλευράς, με την εξαιρετική ένταση των κατασκοπευτικών δραστηριοτήτων και την συνεχή στρατιωτική επιτήρηση του συνόλου του σουηδικού εδαφικού, εναέριου και θαλάσσιου χώρου, παραπέμπουν, στο γεγονός ότι η Ρωσία ετοιμάζεται, για πόλεμο, με την Σουηδία. Όπως και με την Φιλανδία.

Οι λόγοι, που συμβαίνει αυτό, είναι προφανείς. Η στρατηγική θέση της Σουηδίας και της Φιλανδίας είναι, εκ των πραγμάτων, πολύ μεγάλης αξίας. Βλέποντας τον χάρτη της περιοχής, στην Βαλτική Θάλασσα, αμέσως, αντιλαμβανόμαστε ότι, σε αυτήν, δεσπόζουν τα σουηδικά νησιά Γκότλαντ και Όλαντ, όπως και το νησί Μπόρχολμ, που ανήκει, στην Δανία. 

Αυτά τα τρία νησιά, έχουν κεντρικό ρόλο, στον έλεγχο της Βαλτικής Θάλασσας και αποτελούν, μαζύ με τα Δανικά Στενά, ζωτικούς στρατηγικούς και οικονομικούς παράγοντες, για τις χώρες της Βαλτικής και την Ρωσία, αφού ελέγχουν την οδό, με την οποία οι χώρες αυτές συνδέονται, με την Βόρεια Θάλασσα και κάπου 130.000 πλοία περνούν, από αυτή την οδό, κάθε χρόνο, μεταφέροντας μια σειρά, από προϊόντα και μάλιστα, ειδικά, όσον αφορά την Ρωσία, τα πετρελαϊκά προϊόντα, που αυτή εξάγει. 

Πέραν τούτων, γίνεται κατανοητό ότι, εάν τοποθετηθούν σύγχρονα αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά συστημάτα άμυνας και επίθεσης, τα νησιά αυτά καθίστανται αεροπλανοφόρα και αποκτούν μια κρίσιμη σημασία, όσον αφορά τον έλεγχο της Βαλτικής Θάλασσας. Εάν το ΝΑΤΟ αποκτήσει πρόσβαση, σε αυτή την θαλάσσια περιοχή, η θέση της Ρωσίας θα γίνει απελπιστική και για τις δύο εξόδους, που έχει στην Βαλτική Θάλασσα. Και φυσικά, κάτι τέτοιο η ρωσική ηγεσία δεν θα το επιτρέψει, καθώς είναι σαφές ότι θα πάρει, όπως έχει πει, όλα τα απαραίτητα στρατιωτικά μέτρα, για να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη.

Ως εκ τούτου, λοιπόν, σε αυτή την ευρύτερη οδό, επί της οποίας το ΝΑΤΟ έχει, ήδη, σημαντικά πλεονεκτήματα, πρέπει να θεωρείται, ως δεδομένο, ότι η Ρωσία δεν πρόκειται να επιτρέψει, στις Η.Π.Α. να κυριαρχήσουν. Όμως, η κυριαρχία των Η.Π.Α., στην περιοχή αυτή, είναι ζωτική, εάν η Ουάσινγκτων χρειασθεί να επέμβει, στην Βαλτική Θάλασσα, προκειμένου να αντιμετωπίσει μια ρωσική επιθετική ενέργεια, κατά των χωρών, που είναι μέλη του ΝΑΤΟ.

Και εδώ, είναι, που περιπλέκονται τα πράγματα, επειδή η Ρωσία γνωρίζει την τεράστια στρατηγική σημασία αυτών των νησιών και των Δανικών Στενών και είναι προφανές ότι θα προχωρήσει, στην άμεση κατάληψή τους, όπως και εκτεταμένων ηπειρωτικών εκτάσεων της Σουηδίας και της Φιλανδίας, εάν αυτές αποφασίσουν να προσχωρήσουν, στην Ατλαντική Συμμαχία.

Η ρωσική ηγεσία είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να επιτρέψει την εμφάνιση αντιπυραυλικών συστημάτων και στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ, στα σύνορα της χώρας της, ούτε και στα τρία νησιά της Βαλτικής, για τα οποία κάναμε, ήδη, λόγο. Και φυσικά, μέσω του ρωσικού θύλακα του Καλίνινγκραντ, στον οποίο έχει αναπτύξει 25.000 στρατιώτες, πυραυλικά συστήματα "Ισκεντέρ" και S-400, ελέγχει, πλήρως, τις κινήσεις των νατοϊκών, τα πολεμικά αεροπλάνα των οποίων είναι διαρκώς, στοχευμένα, προς κατάρριψη.

Ως εκ τούτου, χωρίς την εξουδετέρωση του θύλακα του Καλίνινγκραντ, οποιαδήποτε προσπάθεια των Η.Π.Α., για προστασία των χωρών της Βαλτικής, που είναι μέλη του ΝΑΤΟ, όπως και της Πολωνίας, δεν έχει κανένα νόημα. Και τα πράγματα γίνονται χειρότερα, για τους Αμερικανούς, εάν ληφθεί υπόψη ότι, στον θύλακα αυτόν, υπάρχει ρωσικός στόλος, αεροπορικές δυνάμεις και το κυριότερο υπάρχουν εγκαταστάσεις, για τακτικά πυρηνικά όπλα, γεγονός, το οποίο παραπέμπει, στην ύπαρξη και των ανάλογων οπλικών συστημάτων.

Με αυτά τα δεδομένα, γίνεται, απολύτως, κατανοητή η αδήριτη, για τις Η.Π.Α., αναγκαιότητα της ένταξης της Σουηδίας και της Φιλανδίας, στην Ατλαντική Συμμαχία. Και γι' αυτόν τον λόγο, η αμερικανική ηγεσία πιέζει, όσο μπορεί περισσότερο, τις ελίτ των δύο αυτών χωρών να προωθήσουν τις σχετικές διαδικασίες και να πείσουν τους πληθυσμούς τους να αποδεχθούν την ένταξη, στο ΝΑΤΟ, υπερνικώντας την επιφυλακτικότητα και την άρνηση, που αυτοί επιδεικνύουν, σε μια τέτοια ενέργεια, καθώς οι λαοί των δύο χωρών αντιλαμβάνονται την επικινδυνότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος, με δεδομένο τον φόβο τους, για την αντίδραση της Ρωσίας. Μια αντίδραση, η οποία θα είναι σκληρή και θα τους οδηγήσει, σε περιπέτειες.

Με δεδομένη την επιφυλακτικότητα και την ουσιαστική αδυναμία των ηγεσιών των δύο αυτών ουδέτερων σκανδιναβικών χωρών να προωθήσουν την ένταξη τους, στο ΝΑΤΟ, παρά την ενθάρρυνση, που έχουν, από την Ουάσινγκτων, η αμερικανική ηγεσία και οι νατοϊκοί της σύμμαχοι επωμίζονται, εκ των πραγμάτων, την βαριά και ασήκωτη ευθύνη να προχωρήσουν τα σχέδιά τους, για την αμυντική κάλυψη της Λιθουανίας, της Εσθονίας και της Λετονίας, χωρίς να υπολογίζουν, στην βοήθεια της Σουηδίας και της Φιλανδίας. Και φυσικά, αυτό δεν είναι, καθόλου, εύκολο. Στην πράξη, είναι ακατόρθωτο, χωρίς την χρήση πυρηνικών όπλων.

Ερχόμενοι, τώρα, στα όσα εξελίσσονται, στο Αιγαίο, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα αποτελεί, στα πλαίσια του σύγχρονου γεωστρατηγικού παιγνίου, που αφορά τις Η.Π.Α., που αγωνίζονται, για να διατηρήσουν, εις το διηνεκές την πλανητική πρωτοκαθεδρία τους και την Ρωσία, που επανακάμπτει, στο παγκόσμιο προσκήνιο, έναν κρίσιμο και καθοριστικό παράγοντα, για την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.

Το γιατί συμβαίνει αυτό, μας το έμαθε ο αείμνηστος γεωστρατηγικός και γεωπολιτικός αναλυτής Halford Mackinder, για τα γεωγραφικά πίβοτ της Ιστορίας, ο οποίος εξέφρασε την πεποίθηση ότι, εάν η Ελλάδα ελεγχθεί, με οποιονδήποτε τρόπο, υπό οποιοδήποτε σχήμα και με οποιαδήποτε μορφή, από την δύναμη "Heartland" (δηλαδή, ουσιαστικά, την Ρωσία), αυτή η νέα γεωπολιτική πραγματικότητα, πιθανότατα, θα οδηγήσει αυτή την στρατιωτική υπερδύναμη, στην κατάκτηση της πλανητικής πρωτοκαθεδρίας και στον έλεγχό της υφηλίου, την οποία, στις ημέρες μας, πιθανότατα, θα μοιραστεί - άγνωστο για πόσο χρονικό διάστημα -, με την Κίνα.

Η ίδια η συγκρότηση της Ελλάδας, ως μιας νησιωτικής χώρας, που ελέγχει την θάλασσα του Αιγαίου, σε συνδυασμό, με την τουρκική κυριαρχία, στα Δαρδανέλια και τον ρωσοτουρκικό και αμερικανορωσικό ανταγωνισμό, προσδιορίζει την ανεκτίμητη στρατηγική αξία της χώρας μας, αλλά και τους κινδύνους, που αυτή η αξία συνεπάγεται, όσον αφορά την εδαφική της ακεραιότητα, αφού τα διάφορα σενάρια, που κυκλοφορούν και τα οποία σχετίζονται, με τον διαμελισμό της, με την ανεξαρτησία της Θράκης, αλλά και της Κρήτης, δεν είναι, καθόλου, τυχαία.

Ως εκ τούτου, η Ελλάδα δεν πρόκειται να εκδιωχθεί, από την ευρωζώνη (ή την Ε.Ε.), ό,τι και αν λέει ο Wolfgang Schäuble. Μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να προκύψει, μόνον, εάν η εντόπια ελίτ το αποφασίσει. Και φυσικά, κάτι τέτοιο δεν είναι, επί του παρόντος, ορατό, αν και πέρυσι αντιμετωπίστηκε το σενάριο της εθελούσιας εξόδου της χώρας μας, από την ευρωζώνη, το οποίο απορρίφθηκε, οριστικά, από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, με την αποδοχή της ψήφισης και (τώρα) και της εφαρμογής του 3ου Μνημονίου. Γι' αυτό, άλλωστε και η χώρα μας αποικιοποιείται, στο όνομα της υπεράσπισης του ευρώ και της μπατιροτραπεζοκρατίας της βόρειας Ευρώπης, όπως, πρόσφατα και πολύ επιτυχημένα, είπε ο Paul Craig Roberts, αυτό το "κακό παιδί" της αμερικανικής ελίτ. 

Αλλά αυτή η ηττοπαθής στάση και η συναφής εξέλιξη, που ήλθε, ως αποτέλεσμα της εθελοδουλείας των εντόπιων ηγεμονευουσών "ευρωπαϊστικών" ελίτ, που καθορίζουν την πορεία της χώρας μας, δεν είναι, ούτε μονόδρομος, ούτε μοιραίες. Αποτελούν μια συγκεκριμένη στρατηγική επιλογή της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ. Μια επιλογή, που είναι, καταφανώς, εσφαλμένη και η οποία, φυσικά, θα μπορούσε - και μπορεί - να είναι, εντελώς, διαφορετική. 

Από εκεί και πέρα, με δεδομένη την πολλαπλότητα των διαφοροποιημένων και ενδιάμεσων επιλογών, που έχει η ελληνική πλευρά, δεν είναι τυχαίες και οι όποιες "φιλόφρονες" κινήσεις της ρωσικής ηγεσίας και προς την παρούσα ελληνική κυβέρνηση, αλλά και τις διάφορες άλλες κυβερνήσεις του παρελθόντος, άσχετα από τον μικρότερο, ή μεγαλύτερο βαθμό ανταπόκρισης, που έτυχαν οι κινήσεις αυτές, από την ελληνική πλευρά.

Η ρωσική πλευρά φαίνεται ότι σκοπεύει να εκμεταλλευθεί τα όποια, όχι ασήμαντα, αλλά και αυξανόμενα ερείσματα έχει, στην ελληνική κοινωνία και δρα, προς αυτή την κατεύθυνση, χωρίς να δεσμεύεται, από τους ιδεολογικούς περιορισμούς του παρελθόντος, όπως αυτοί είχαν διαμορφωθεί, κατά την διάρκεια της "σοβιετικής" περιόδου.

Όπως έχουμε, πολλές φορές, πει (δυσαρεστώντας ουκ ολίγους γνωστούς και άγνωστους φίλους και αναγνώστες), εάν η Ρωσία μπορέσει να αποκτήσει ερείσματα, μέσα στην ιθύνουσα τάξη της Ελλάδας, η μετατροπή της χώρας μας, μέσα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, ως μιας "γκρίζας"  και ασαφούς περιοχής, μπορεί να αποτελέσει μια γεωπολιτική πραγματικότητα (όπως, άλλωστε, συνέβαινε, κατά την πρώτη περίοδο των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου) και εκ των πραγμάτων, θα μπλοκάρει τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων της Συμμαχίας.

Ένα τέτοιο γεγονός, το οποίο θα μπορούσε να προκύψει, από έναν άτυπο (ή, ακόμη και τυπικό) σχηματισμό μιας αντιτουρκικής συμμαχίας, με την Ρωσία, όπως, επίσης, έχουμε ξαναπεί, θα αποδομούσε, σε σοβαρό βαθμό, την ενότητα του ΝΑΤΟ, θα διέλυε την νοτιοανατολική του πτέρυγα και θα έδινε την δυνατότητα, στην Ρωσία, να αποκτήσει, μέσω της αιφνιδιαστικής αποσυναρμολόγησης του τουρκικού κράτους - το οποίο κινδυνεύει, όπως έχουμε πει, ουκ ολίγες φορές, από μια άμεση πολυδιάσπαση, ως συνέπεια ενός σχεδιασμένου και συνάμα αστραπιαίου ρωσοτουρκικού πολέμου -, τέτοια και τόσα πλεονεκτήματα, ιδίως, στην Θάλασσα του Μαρμαρά, στα Δαρδανέλια και στο Αιγαίο, τα οποία, κατά την διάρκεια του παλαιού Ψυχρού Πολέμου, δεν θα μπορούσε, ούτε να τα φανταστεί. 

Έτσι, π.χ. μια πιθανή επίσκεψη του ρωσικού στόλου, στην Σούδα της Κρήτης και η στάθμευσή του, στα νερά της μεγαλονήσου, όπου βρίσκεται η πολύ σημαντική αμερικανική βάση, ή μια ελληνορωσική συμφωνία, για την (όχι μόνο) στάθμευση του ρωσικού στόλου, κάπου, στο Αιγαίο και στις άλλες ελληνικές θάλασσες, θα δημιουργούσε ένα τεράστιο και ανυπέρβλητο πρόβλημα, στην αμερικανική ηγεσία, η οποία βρίσκεται, στα όρια του πανικού, όπως και στο ΝΑΤΟ, ακριβώς, επειδή η χώρα μας κατέχει αυτή την βάση, η οποία, μαζύ με αυτήν του Ιντσιρλίκ, στην Τουρκία, είναι οι μεγαλύτερες, στην νοτιοανατολική πτέρυγα της Ατλαντικής Συμμαχίας και αποτελεί ένα κρίσιμο κλειδί, για την αμερικανική κυριαρχία, στην Μέση Ανατολή, στην Μεσόγειο, αλλά και στην μακρινή εκστρατεία των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, στο Αφγανιστάν.

Υπό το φως αυτών των δεδομένων, είναι, απολύτως, χρήσιμο, για την χώρα μας, να επαναπροσδιορίσει την εξωτερική και την αμυντική της πολιτική, με την απαραίτητη σύνεση, αλλά και με αποφασιστικότητα και να αναδιατάξει τις συμμαχίες της, αφήνοντας τον πρέποντα χώρο, στην ρωσική στρατιωτική υπερδύναμη, προκειμένου να μπορέσει να απεγκλωβισθεί, από τον ασφυκτικό κλοιό των ξένων δανειστών και παράλληλα, να μπορέσει να αντιμετωπίσει την τουρκική προκλητικότητα και τα συμφέροντά της, στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Είναι σαφές, βέβαια, ότι, όπως έχουμε πει, επανειλημμένως, το παρόν ψοφοδεές ελληνικό πολιτικό κατεστημένο δεν θέλει - και επειδή δεν θέλει, συνάμα, δεν μπορεί - να πραγματοποιήσει, τέτοιου είδους κινήσεις, οι οποίες, αν και ομολογουμένως, εμπεριέχουν υψηλό ρίσκο, μπορούν, με τους κατάλληλους χειρισμούς, να απεγκλωβίσουν τον ελληνικό πληθυσμό, από την προκρούστεια κλίνη των τοκογλυφούντων ξένων θεσμικών δανειστών του ελληνικού δημοσίου και της εξαρτημένης από αυτούς εντόπιας μπατιροτραπεζικής τεχνοδομής.

Αλλά, όπως έχουμε πει, η ίδια η ζωή και οι ανάγκες, που, εκ των πραγμάτων δημιουργούνται, αποτελούν παράγοντες, που μπορούν να αλλάξουν το υπάρχον καταθλιπτικό πολιτικό σκηνικό, που έχει διαμορφωθεί και έχει επικαθήσει, στον σβέρκο των πολιτών αυτής της χώρας.

Οψόμεθα...