Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τον κατήφορο. Και η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος, αφού εκεί τον οδηγεί το μεγαλύτερο πούλημα της λαϊκής θέλησης, που έχει γίνει, από την εποχή της Βάρκιζας. (Από την ακύρωση του plan b του Γιάννη Βαρουφάκη, στο 3ο Μνημόνιο και στην διαιώνιση της καταστροφής).

Η συμφωνία της 13/7/2015 και η αποδοχή της σύναψης ενός νέου Μνημονίου - του τρίτου κατά σειράν -, δηλαδή, εν τέλει η πλήρης προσχώρηση του Αλέξη Τσίπρα, του Πάνου Καμμένου και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στην λογική και την συλλογιστική των ξένων δανειστών, μετέτρεψε, οριστικά αυτά τα δύο κόμματα και την κυβέρνησή τους, σε αυτό, που, ήδη, από την έναρξη της ελληνικής κρίσης, με την χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου τον Απρίλιο του 2010 και την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου και εν συνεχεία, τον Φεβρουάριο του 2012 του δεύτερου, ήσαν το ΠΑΣΟΚ των ΓΑΠ και Ευάγγελου Βενιζέλου, η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά και ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου μετατράπηκαν, σε ένα κοινοπρακτικό σχήμα εισπρακτικών εταιρειών, οι οποίες έχουν τεθεί, στην υπηρεσία των ξένων τοκογλυφούντων δανειστών, με στόχο την είσπραξη, με κάθε δυνατό τρόπο, από τον ελληνικό πληθυσμό και την απόδοση των δανεικών στους εργοδότες τους, λειτουργώντας, ως μπράβοι και εισπράκτορες.

Με αυτόν τον τρόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τον κατήφορο. Και όπως, πολύ σωστά, έχει πει ο Νίκος Ζαχαριάδης, η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος.

Έτσι, ενώ πολλές φορές ο πρωθυπουργός διαβεβαίωσε, κατηγορηματικά (π.χ. στις 5/6/2015, όπως προκύπτει από το παραπάνω βίντεο), ότι η κυβέρνησή του δεν θα φέρει και η βουλή των εκλογών της 25/1/2015 δεν πρόκειται να ψηφίσει νέο Μνημόνιο, τα γεγονότα, που ακολούθησαν, μετά το δημοψήφισμα της 5/7/2015, οδήγησαν σε άλλες ατραπούς.

Φυσικά, ο Αλέξης Τσίπρας αυτοδιαψεύστηκε. Και μάλιστα, η διάψευσή του αυτή δεν ήταν ένα προϊόν κάποιας ανωτέρας βίας, όπως θέλησε να εμφανίσει τις καταιγιστικές εξελίξεις, που ακολούθησαν και οι οποίες τον οδήγησαν, να προχωρήσει, αυτοβούλως, στην κατεξευτελιστική μετατροπή του ΟΧΙ, που είπε το ελληνικό εκλογικό σώμα, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, σε ένα επονείδιστο ΝΑΙ.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του (Γιάννης Δραγασάκης, Αλέκος Φλαμπουράρης, Δημήτρης Βίτσας, Νίκος Παππάς, Νίκος Φίλης κλπ), που κάνουν κουμάντο στην κυβέρνηση και στο κόμμα, χωρίς όλοι αυτοί να δίνουν λογαριασμό, σε κανέναν, προσέφυγαν, στην δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων, τα οποία η ελληνική κοινωνία και η κομματική βάση του ΣΥΡΙΖΑ κλήθηκαν να αποδεχθούν, εκ των υστέρων και φυσικά, να προσαρμοστούν, σε αυτά.

Το ζήτημα, όπως πολλές φορές έχω γράψει, δεν έχει να κάνει, με την κατανόηση των λόγων, που οδήγησαν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, σε αυτή την οδό της περιφρόνησης της ετυμηγορίας του ελληνικού εκλογικού σώματος, το οποίο δύο φορές ψήφισε, κατά της υπογραφής ενός τρίτου Μνημονίου, με τους ξένους δανειστές. Ο εντοπισμός της αιτίας, για την επίδειξη αυτής της περιφρονητικής ελιτιστικής συμπεριφοράς της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στην ψήφο της μεγίστης πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος και στην λαϊκή βούληση, έχει γίνει και έχει αναδειχθεί.

Οι "ευρωπαϊστικές" αυταπάτες αυτού του εσμού είναι, που τον οδήγησαν έντρομο, στην θανατερή αγκαλιά των ξένων δανειστών, αφού, ως σαφέστατοι λάτρεις του ιδεολογήματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" και των θεσμών, που αυτός δημιούργησε, επέλεξαν να ενεργήσουν και να δράσουν, ως ένα από τα τελευταία αναχώματα υπεράσπισης της παραμονής της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, κατευθύνοντας, με αυτόν τον τρόπο, τον Αλέξη Τσίπρα να πράξει όσα έπραξε, τα οποία αποτελούν ένα πούλημα της λαϊκής ψήφου και της λαϊκής βούλησης, το οποίο είναι πρωτοφανές, στα μεταπολεμικά πολιτικά χρονικά του τόπου μας, ένα πούλημα, τόσο ξεδιάντροπο, που φθάνει και ξεπερνάει τα πεπραγμένα της Βάρκιζας, τον Φεβρουάριο του 1945. Και φυσικά, ένα τέτοιο πούλημα των λαϊκών επιδιώξεων και επιθυμιών μόνον η ελληνική αριστερά θα μπορούσε να το πράξει, ως έχουσα την σχετική τεχνογνωσία.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι πούλημα, με πούλημα, έχει διαφορά. Τότε, ο Γιώργης Σιάντος και το Πολιτικό Γραφείο του Κ.Κ.Ε., πούλησαν την μαχόμενη, για την εξουσία, ένοπλη βάση του Ε.Α.Μ., για χάρη των ευρύτερων γεωπολιτικών συμφερόντων της "Σοβιετικής Ένωσης" και του Ιωσήφ Στάλιν. Τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ και η τσιπροπαρέα, πούλησαν την λαϊκή εντολή, που έχουν και την οποία έλαβαν δύο φορές, για χάρη της ευρωζώνης και της γραφειοκρατίας της Ε. Ε.

Έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας, ως πρωθυπουργός, με την παρότρυνση της γνωστής και σταθερής σταλινικής παρέας του αλήστου μνήμης "Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου" και των δύο αποχρώσεων (των παλαιοσταλινικών και των ευρωσταλινικών), που, παραπάνω, ανέφερα, αποφάσισε να λειτουργήσει, ως σωτήρας του ευρώ και της νομισματικής ένωσης, που χρησιμοποιεί, ως κοινό νόμισμα, αυτόν τον ιδιότυπο και υποκρυπτόμενο μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, ο οποίος, με αυτόν τον τρόπο έχει εισπηδήσει σε νομισματικές αρμοδιότητες και έχει υφαρπάξει τις αντίστοιχες λειτουργίες, καθιστώντας αυτό το, ούτως ειπείν, νόμισμα, άκρως, δυσλειτουργικό.

Από εκεί και πέρα, από την στιγμή, δηλαδή, που ο  πρωθυπουργός πήρε αυτή την κρίσιμη στρατηγική απόφαση όλα έληξαν. Ο κύβος ερίφθη.

Η λαϊκή εντολή και η λαϊκή βούληση, έτσι, όπως αυτές καταγράφηκαν, στην εκλογική αναμέτρηση της 25/1/2015 και πολύ περισσότερο, στο δημοψήφισμα της 5/7/2015, με την πανηγυρική καταψήφιση των απαιτήσεων των ξένων δανειστών, από το 61,3% του εκλογικού σώματος, παρά τους ελέγχους στην κίνηση των κεφαλαίων και στις αναλήψεις χρημάτων, από τις τραπεζικές καταθέσεις, παρά τις κλειστές τράπεζες και παρά τις τεράστιες ουρές μπροστά στα ΑΤΜ, προκειμένου οι προσερχόμενοι να πάρουν 60 ευρώ την ημέρα, ερίφθησαν, χωρίς καμμία αιδώ, από την κυνική ηγεσία των σταλινικών ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ, στον κάλαθο των άχρηστων και επικίνδυνων υλικών.

Το ερώτημα, που προκύπτει, ύστερα από όλα αυτά, είναι το εάν ο Αλέξης Τσίπρας και η λοιπή ηγετική ομάδα, που κανονίζει την κεντρική γραμμή και τις τύχες του ΣΥΡΙΖΑ, έπραξαν, όσα έπραξαν, χωρίς να έχουν αποφασίσει, από πριν, την τελική τους στάση, η οποία, όπως προέκυψε, εκ του αποτελέσματος, είναι η υποταγή στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών και η υπογραφή του τρίτου Μνημονίου. Εάν, δηλαδή, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είχε θέσει, ως έσχατη επιλογή της, την επιστροφή, στην δραχμή.

Η συμφωνία του πρωινού της 13ης Ιουλίου 2015, στις Βρυξέλλες, με την οποία ο Αλέξης Τσίπρας υποτάχτηκε, πλήρως, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών και αποδέχτηκε να υπογράψει, μέχρι τις 20 Αυγούστου, το 3ο Μνημόνιο, δείχνει ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετώπιζε, ως ενδεχόμενο, την επιστροφή, σε ένα εθνικό νόμισμα.

Έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας, μετά το αιφνιδιαστικό, γι' αυτόν και την παρέα του, αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, έσπευσε να μετατρέψει το ΟΧΙ της μεγάλης πλειονοψηφίας του εκλογικού σώματος, σε ΝΑΙ και επιδίωξε να διαπραγματευθεί μια οποιαδήποτε συμφωνία, για την κατάρτιση του νέου Μνημονίου, μπορούσε να επιτύχει. Και τελικά, κατέληξε σε μια τέτοια συμφωνία, με ενδιάμεσο σταθμό συγκεκριμένα προαπαιτούμενα, για ένα πρόγραμμα γέφυρα 7,6 δισ. €, για την πληρωμή, στα τέλη Ιουλίου, των δόσεων του δανείου, από το Δ.Ν.Τ. και των ελληνικών κρατικών ομολόγων, που κατέχει η Ε.Κ.Τ., τα οποία προαπαιτούμενα, ψηφίστηκαν, με την διαδικασία του κατεπείγοντος, με την βοήθεια των ψήφων της Νέας Δημοκρατίας, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ, ενώ η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, διασπάστηκε, αφού η Αριστερή Πλατφόρμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και άλλοι - συνολικά, γύρω στους 39 - καταψήφισαν, ή απείχαν, ή δήλωσαν παρόν, στις σχετικές ψηφοφορίες.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι η ηγετική ομάδα των "ευρωπαϊστών" του ΣΥΡΙΖΑ προέβη στην επεξεργασία ενός δεύτερου σχεδίου, έναντι των ευρωζωνιτών. Δεν προχώρησε, χωρίς την ύπαρξη ενός σχεδίου Β' και απέφυγε να πράξει όσα έπραξαν οι προκάτοχοί της (ΓΑΠ - Παπαδήμος - σαμαροβενιζέλοι), οι οποίοι είχαν, μόνο, ένα σχέδιο, το οποίο ήταν το ευρώ και η ζώνη του και τίποτε περισσότερο από αυτό. Αλλά και αυτό το αποκαλούμενο σχέδιο Β' της ηγετικής ομάδας των συριζαίων είχε τα όριά του, μέσα στο ευρώ και την ζώνη του. Αυτά τα όρια, άλλωστε, ήσαν και η αχίλλειος πτέρνα του.

Κατ' αρχήν, για να είμαι ακριβής, πρέπει να πω ότι αυτό το σχέδιο Β', δεν αποτελούσε μια πραγματική επεξεργασία των ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ, αφού αυτοί δεν έχουν, καν, το γνωσιολογικό υπόβαθρο, για να καταρτίσουν ένα τέτοιο σχέδιο. Αυτό το σχέδιο Β' αποτελούσε μια δουλεμένη επεξεργασία (με λιγότερες, ή περισσότερες αδυναμίες) του Γιάννη Βαρουφάκη, τον οποίο οι "ευρωπαϊστές" της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ενέταξαν, στον κύκλο τους και του έδωσαν, μέσω του Αλέξη Τσίπρα, την θέση του υπουργού Οικονομικών, προκειμένου να αντιμετωπίσει τους ευρωζωνίτες, ως διαπραγματευτής και για να καταρτίσει ένα εναλλακτικό σχέδιο, με το οποίο η χώρα θα παρέμενε, στην ευρωζώνη, ενώ, παράλληλα, θα ασκείτο η μεγαλύτερη δυνατή πίεση, στην αντίπαλη πλευρά, προκειμένου να υποχωρήσει, στους θεμιτούς εκβιασμούς του Γιάννη Βαρουφάκη και να στέρξει στην υπογραφή μιας αποδεκτής, από την ελληνική κυβέρνηση, συμφωνίας, η οποία θα ήταν ένα προϊόν ενός προωθημένου συμβιβασμού, που θα ξέφευγε από τα καθιερωμένα των προηγούμενων Μνημονίων του Μαΐου του 2010 και του Φεβρουαρίου του 2012.

Σε αυτό το εναλλακτικό σχέδιο, δεν υπήρχε καμμία πρόβλεψη, για επιστροφή της χώρας, σε ένα εθνικό νόμισμα, το οποίο θα αντικαθιστούσε το ευρώ και θα έβγαζε την Ελλάδα από την ευρωζώνη. Υπήρξε, μόνο, ένας πρωτόλειος και επί χάρτου, σχεδιασμός, με τον οποίον ασχολήθηκαν, στο υπουργείο Οικονομικών, τους λίγους μήνες, που ο Γιάννης Βαρουφάκης βρισκόταν, επί κεφαλής, αυτού του υπουργείου, 4, με 5 άτομα, χωρίς να γίνει τίποτε περισσότερο, από αυτό. Ούτε οι "ευρωπαϊστές" της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο Γιάννης Βαρουφάκης πίστευαν, σε μια τέτοια πολιτική. Γι' αυτό και αυτός ο σχεδιασμός, που αφορούσε την επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα της χώρας μας, δεν ξεπέρασε αυτόν τον πολύ μικρό κύκλο ανθρώπων. Και γι' αυτό παρέμεινε, στο χαρτί.

Αυτό που υπήρξε, ως εναλλακτικό σχέδιο, το οποίο παρουσίασε ο Γιάννης Βαρουφάκης και αποδέχτηκαν, πιθανότατα, κάπου στα τέλη του Νοεμβρίου και στις αρχές Δεκεμβρίου του 2014, ο Αλέξης Τσίπρας και η "ευρωπαϊστική" ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αρχικά και μέχρι ένα χρονικό σημείο, το οποίο εξαντλήθηκε, στις 25 Ιουνίου, με την εξαγγελία του δημοψηφίσματος της 5/7/2015, είναι η απειλή - και εν ανάγκη, η υλοποίηση - μιας επιλεκτικής στάσης πληρωμών του ελληνικού δημοσίων, έναντι των δανειστών του, δηλαδή, ουσιαστικά, μια ελληνική κρατική χρεωκοπία, εντός ευρώ.

Αυτός ο σχεδιασμός, που στηριζόταν, σε παλαιές δημόσιες προτάσεις του Γιάννη Βαρουφάκη, από τον Μάρτιο του 2010, οι οποίες, όλα αυτά τα χρόνια, διαρκώς, ανανεώνονταν, έτσι διατυπωμένος, με δεδομένη την οικτρή κατάσταση, στην οποία είχε περιέλθει, κατά την διαδρομή της τελευταίας πενταετίας, η ελληνική οικονομία, το ΑΕΠ της οποίας συρρικνώθηκε, κατά 26,3% και το τραπεζικό σύστημα της χώρας, το οποίο, ουσιαστικά, έχει μπατιρήσει, αφού η καταθετική του βάση, από τα 240 δισ. € του Μαΐου του 2010, έπεσε τον Νοέμβριο του 2014, στα 170 δισ. € (και τον Ιούνιο του 2015 βρέθηκε, περίπου, στα 120 δισ. €), ήταν, προφανώς, ανεπαρκής, αφού η υλοποίηση της απειλής της μπατιροτραπεζοκρατίας της Ε.Κ.Τ., για κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών, με την άμεση στέρηση κάθε ρευστότητας, θα οδηγούσε, σε κατάρρευση την ελληνική οικονομία.

Έτσι, ο Γιάννης Βαρουφάκης, βοηθούμενος από τον, παραπάνω, εικονιζόμενο James Galbraith και ένα άλλο επιτελείο Ελλήνων και ξένων συνεργατών (Έλενα Παναρίτη, Glenn Kim κ.α.) συμπλήρωσε τον εναλλακτικό σχεδιασμό του, στην περίπτωση του σεναρίου της σύγκρουσης, με την ευρωζώνη και τους δανειστές, με την προσωρινή κυκλοφορία χρηματογράφων, σε μορφή IOU, προκειμένου να παρασχεθεί η απαραίτητη ρευστότητα, στην ελληνική οικονομία, για όσο χρόνο θα επικρατούσε ένα κλίμα ρήξης, στις σχέσεις της ελληνικής κυβέρνησης, με τους ευρωζωνίτες και μέχρις ότου να αποκατασταθούν οι ομαλές συνθήκες ρευστότητας, σε ευρώ, στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα και στην ελληνική οικονομία.

Αυτό, που έχει ιδιαίτερη σημασία και το οποίο κάνει ενδιαφέροντα τον σχεδιασμό του Γιάννη Βαρουφάκη (ο οποίος σχεδιασμός, επαναλαμβάνω ότι δεν ήταν, μόνον, δικός του, αφού η ύπαρξη και των άλλων συνεργατών του και ίσως και του Joseph Stiglitz, δείχνει ότι ο σχεδιασμός αυτός είχε άκρες και πέραν του Ατλαντικού), είναι ένα τρίτο σκέλος του εναλλακτικού αυτού σχεδίου, το οποίο ήταν και το περισσότερο ρηξικέλευθο. Ο σχεδιασμός του επιτελείου του Γιάννη Βαρουφάκη περιλάμβανε και την εξαγγελία της άσκησης του seigniorage, όχι μόνο, με την άσκηση, από το ελληνικό κράτος, του ιδιότυπου seigniorage, με έκδοση των προσωρινών χρηματογράφων, με την μορφή των IOUs, έτσι όπως αυτά χρησιμοποιήθηκαν, π.χ., στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α., μέχρις ότου αποκατασταθούν οι ομαλές συνθήκες ρευστότητας, με το δολλάριο, που είναι το επίσημο νόμισμα της χώρας, αλλά και με την εξαγγελία της εκτύπωσης κάποιων ποσοτήτων ευρώ, από το ελληνικό δημόσιο, μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος, αφού, βεβαίως, θα είχε εκδιωχθεί, από την διοίκηση της ελληνικής κεντρικής τράπεζας, ο Γιάννης Στουρνάρας. Και όλα αυτά, μάλιστα, χωρίς την έγκριση της Ε.Κ.Τ.

Το σχέδιο αυτό, πρέπει να είχε καταρτισθεί, πριν από την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Αλέξη Τσίπρα και φυσικά, πριν από τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015. Όπως έχει πει ο Γιάννης Βαρουφάκης, μετά την απομάκρυνσή του, από το υπουργείο Οικονομικών, που έγινε, την επόμενη ημέρα του δημοψηφίσματος, η πρότασή του, για την ενεργοποίηση του σχεδιασμού αυτού, είχε κατατεθεί, από τον περασμένο Φεβρουάριο, προφανώς, πριν από την συμφωνία της 20/2/2015, αλλά, τότε, ο πρωθυπουργός και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, προέκριναν την υπογραφή αυτής της προσωρινής συμφωνίας και θέλησαν, έτσι, να μεταθέσουν την ενεργοποίηση του σχεδιασμού αυτού, για αργότερα, δηλαδή κάπου, γύρω, στον Ιούνιο, προκειμένου να δώσουν χρόνο, για τις διαπραγματεύσεις, με τους ξένους δανειστές.

Επί της ουσίας, όμως, φαίνεται ότι οι "ευρωπαϊστές" της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ προτιμούσαν να αποφύγουν την δημιουργία των συνθηκών εκείνων, που θα οδηγούσαν, στην εφαρμογή αυτού του σχεδιασμού, που προέβλεπε την, εντός της ευρωζώνης, επιλεκτική χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, εις βάρος των ξένων δανειστών, σε συνδυασμό, με την έκδοση ελληνικών χρηματογράφων, σε μορφή IOU και την εκτύπωση ευρώ, από την Τράπεζα της Ελλάδος, χωρίς την έγκριση της Ε.Κ.Τ. Για τον λόγο αυτόν, στην πρώτη φάση, παρέτειναν, χρονικά και επεξέτειναν, στο μέλλον, την εφαρμογή, στην πράξη του σχεδίου αυτού.

Έτσι, τον χρόνο, που ζητούσαν οι "ευρωπαϊστές" της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, τον κέρδισαν και για την ακρίβεια, τους δόθηκε, τον περασμένο Φεβρουάριο, με αμερικανική παρέμβαση και παρά την, περί του αντιθέτου, θέληση της γερμανικής πλευράς, αλλά είχε, πλέον, φανεί η διστακτικότητα της ελληνικής πλευράς. Και πάνω, σε αυτήν την διστακτικότητα ήταν, που στηρίχθηκαν οι ξένοι δανειστές, στην επόμενη φάση των διαπραγματεύσεων.

Στην πραγματικότητα, από όλους αυτούς, με τους οποίους είχαν να κάνουν οι ξένοι δανειστές, τον μόνο, που, πραγματικά, φοβήθηκαν, ήταν τον Γιάννη Βαρουφάκη. Οι υπόλοιποι ήσαν του χεριού τους. Και αυτόν τους τον φόβο τον έδειξαν, ευθύς εξ αρχής και τον εξέφρασαν, ρητά και κατηγορηματικά, απαιτώντας την απομάκρυνσή του, από την θέση του υπουργού Οικονομικών, όχι, φυσικά, για τους λόγους "καλής συμπεριφοράς", που επικαλέστηκαν, δημόσια (αν και είναι προφανές, ότι ήσαν ενοχλημένοι, από την αφ' υψηλού αντιμετώπισή τους, από τον Γιάννη Βαρουφάκη, που πολλές φορές έφθανε στα όρια της αλαζονείας). Δεν ήσαν αυτά τα ζητήματα, που τους απασχολούσαν.

Αυτό, που τους απασχολούσε, είναι το γεγονός ότι οι θέσεις του Γιάννη Βαρουφάκη, για μια επιλεκτική ελληνική κρατική χρεωκοπία, εντός της ευρωζώνης, τους ήσαν γνωστές και διακηρυγμένες, από την αρχή της ελληνικής κρίσης και αυτό ήταν, που τους φόβιζε, διότι, από την θέση του υπουργού Οικονομικών, μπορούσε, τώρα, ο Βαρουφάκης να επιβάλει μια τέτοια πολιτική.

Επίσης, οι ευρωζωνίτες, με προεξάρχουσα την γερμανική κυβέρνηση, γύρω από την οποία συνασπίστηκαν, λίγο ή πολύ, αναγκαστικά, όλοι οι άλλοι, είχαν, εξ αρχής, πολλούς λόγους να πιστεύουν και πολύ γρήγορα, πληροφορήθηκαν ότι αυτή την πολιτική ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών την συνδύαζε, με την κυκλοφορία ενός προσωρινού παράλληλου νομίσματος, υπό μορφή IOU, με στόχο να τους εκβιάσει και να τους υποχρεώσει, στην υπογραφή μια συμφωνίας, η οποία θα ξέφευγε, από τα συνηθισμένα πλαίσια των Μνημονίων, ανατρέποντας το σύνολο της λογικής και της θεσμικής λειτουργίας της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης. Μια τέτοια εξέλιξη η κυβέρνηση της Angela Merkel δεν θα μπορούσε, σε καμμία περίπτωση, να αποδεχθεί.

Ως εκ τούτου, ακριβώς, επειδή αυτό το εναλλακτικό σχέδιο του Γιάννη Βαρουφάκη στηριζόταν, σε ένα επιτελείο, το οποίο είχε την προέλευσή του, από ένα τμήμα της αμερικανικής ελίτ, οι ευρωζωνίτες, με, επί κεφαλής, τον Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, αντιλαμβάνονταν ότι αυτός ο σχεδιασμός, που θα έφερνε, στα όριά της, την θεσμική συγκρότηση και την ύπαρξη της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης, είχε πολλά περιθώρια και πραγματικές πιθανότητες να τεθεί σε εφαρμογή, εάν ο Αλέξης Τσίπρας, ως πρωθυπουργός, δηλαδή ως ένας θεσμός, που λαμβάνει τις τελικές αποφάσεις, ως προς το τι θα γίνει και ως προς το τι δεν θα γίνει, έμενε, υπό την επιρροή του Γιάννη Βαρουφάκη.

Αυτή η κατάσταση ήταν και το μόνο πρόβλημα των ευρωζωνιτών. Και φυσικά, αυτό το πρόβλημα δεν ήταν μικρό. Κάθε άλλο. Ήταν τεράστιο. Και για τον λόγο αυτόν, έπρεπε ο Γιάννης Βαρουφάκης και το εναλλακτικό του σχέδιο, το οποίο, θεωρητικά, κινείτο, μέσα στα πλαίσια του ευρώ και της ζώνης του, να απαξιωθούν.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι το σχέδιο του Γιάννη Βαρουφάκη, από την φύση του, είχε προβλήματα. Αυτά τα προβλήματα, προφανώς, δεν ήσαν αξεπέραστα, αλλά ήσαν υπαρκτά και σοβαρά. Δεν είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθούμε, το γιατί.

Με δεδομένη την μη ύπαρξη συμφωνίας και την ρήξη των δύο πλευρών, ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών στόχευε, με την προσωρινή κυκλοφορία των νέων ελληνικών χρηματογράφων, υπό μορφή IOU και με την εξαγγελία της εκτύπωσης ευρώ, από την Τράπεζα της Ελλάδος, χωρίς την έγκριση της Ε.Κ.Τ., στην επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, με σκοπό την επίτευξη συμφωνίας, υπό ένα νέο καθεστώς, το οποίο θα ήταν ευνοϊκότερο, για την ελληνική πλευρά. Αυτό ήταν το αισιόδοξο σενάριο της υπόθεσης.

Όμως, στην περίπτωση, που η πλευρά των ευρωζωνιτών, με προεξάρχουσα την γερμανική κυβέρνηση, δεν ενέδιδε, αποδεχόμενη μια μεγάλη χρονική επέκταση αυτής της κατάστασης, διακινδυνεύοντας την ενότητα και την ίδια την συγκρότηση της ευρωζώνης και τα μύρια όσα πολύπλοκα και δαιδαλώδη πραγματικά και νομικά προβλήματα, που αυτή θα έχει δημιουργήσει, η ελληνική πλευρά θα είχε να αντιμετωπίσει την δραματική ανατροπή των δεδομένων του εναλλακτικού σχεδιασμού της, ο οποίος θα περνούσε, από το στάδιο της προσωρινής κυκλοφορίας των χρηματογράφων, με την μορφή IOU, σε μια κατάσταση μιας de facto εξόδου, από την ευρωζώνη, η οποία θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί, όχι, πλέον, με την απλή εξαγγελία της εκτύπωσης ευρώ, από την ΤτΕ, αλλά, με την άμεση εκτύπωση των απαραίτητων ποσοτήτων του κοινού νομίσματος, χωρίς την έγκριση της Ε.Κ.Τ. Και φυσικά, αυτό το γεγονός θα αποτελούσε μια πυρηνική βόμβα, στα θεμέλια της νομισματικής ένωσης.

Έτσι, το σχέδιο του Γιάννη Βαρουφάκη και του επιτελείου του, του οποίου η προέλευση είχε τις ρίζες της, στον αμερικανικό πανεπιστημιακό κόσμο, ουσιαστικά, οδηγούσε, με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο, στην μετατροπή του προσωρινού παράλληλου νομίσματος, το οποίο θα είχε την μορφή χρηματόγραφων IOU, σε ένα, de facto, τοπικό νόμισμα, το οποίο θα είχε όλα τα χαρακτηριστικά της μονιμότητάς του, ως κυκλοφορούντος νομίσματος και το οποίο, στην συνέχεια, σε κάποια στιγμή, στο μέλλον, θα αναγνωριζόταν και de jure, ως μόνιμο εθνικό νόμισμα της Ελλάδας.

Αυτή ήταν η αχίλλειος πτέρνα του εναλλακτικού σχεδιασμού του Γιάννη Βαρουφάκη. Και σε αυτήν στηρίχτηκαν οι ευρωζωνίτες, ούτως ώστε να υποχρεωθεί η "ευρωπαϊστική" ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει πίσω, ενώ την ίδια στιγμή η γερμανική κυβέρνηση είχε τους δικούς της σχεδιασμούς, που ενσωμάτωναν το εναλλακτικό σχέδιο του Βαρουφάκη και οδηγούσαν την Ελλάδα, σε μια "προσωρινή" έξοδο, υπό την μορφή της "άδειας απουσίας", από την ευρωζώνη, η οποία "άδεια απουσίας", στην ουσία, θα μετατρεπόταν, σε μια, επ' αόριστον (και κατ' ουσίαν, σε οριστική), ελληνική έξοδο, από το ευρώ και την ζώνη του, με ανυπολόγιστες συνέπειες, για την ευρωζώνη, τις οποίες, βέβαια, δεν θα ήταν καθόλου εύκολο, στους άλλους ευρωζωνίτες (και κυρίως, τους Γάλλους και τους Ιταλούς και όχι, μόνον, αυτούς) να τις αποδεχθούν.

Η αλήθεια είναι ότι, με την πάροδο του χρόνου, αυτή την πραγματικότητα, που αφορούσε τον εναλλακτικό σχεδιασμό του Έλληνα υπουργού Οικονομικών και τα προβλήματα, που αυτός παρουσίαζε, εάν προχωρούσαν, στην υλοποίησή του, την αντιλήφθηκαν, πρώτος και πολύ νωρίτερα, από όλους, ο ίδιος ο ιδιότυπος ριζοσπάστης "ευρωπαϊστής" Γιάννης Βαρουφάκης, όπως, στην συνέχεια και οι σταλινογενείς "ευρωπαϊστές" της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτή η συνειδητοποίηση του μεγέθους του προβλήματος οδήγησε αυτές τις δύο πλευρές, οι οποίες, στην αρχή, είχαν ενιαία στάση, σε, εκ διαμέτρου, αντίθετες, σε, ριζικά, διαφοροποιημένες τοποθετήσεις και συμπεριφορές, ως προς την αντιμετώπισή του.

Έτσι, η παρέα των σταλινογενών γραφειοκρατών οδηγήθηκε, μετά την εφαρμογή των πρώιμων σταδίων του εναλλακτικού σχεδίου, που είχαν την αφετηρία τους, τον Ιούνιο, με την μη πληρωμή της δόσης του δανείου, στο Δ.Ν.Τ., στην λογική της απόρριψης της συνέχισης της υλοποίησης των, περαιτέρω, σταδίων του εναλλακτικού σχεδιασμού του Γιάννη Βαρουφάκη και στην, άνευ όρων, υποχώρηση στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, για χάρη της σωτηρίας του ευρώ και της ζώνης του και της παραμονής, πάση θυσία, της Ελλάδας, στην ευρωζώνη.

Ο Γιάννης Βαρουφάκης, από ό,τι φαίνεται, ακολούθησε την αντίθετη κατεύθυνση, από τον Γιάννη Δραγασάκη και την λοιπή ηγετική ομάδα των "ευρωπαϊστών" του ΣΥΡΙΖΑ. Επέμεινε, στην εφαρμογή του εναλλακτικού του σχεδίου, αποδεχόμενος, ακόμη και την σφοδρή πιθανότητα της επιστροφής, μέσω της θέσπισης των χρηματογράφων, με την μορφή IOU, σε ένα μόνιμο εθνικό νόμισμα και στην, απολύτως, σκανδαλώδη, για τους σταλινογενείς "ευρωπαϊστές" της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης, αλλά και πολύ περισσότερο, για τους ευρωζωνίτες, εξαγγελία της εκτύπωσης ποσοτήτων ευρώ, από την Τράπεζα της Ελλάδος, χωρίς την έγκριση της Ε.Κ.Τ.

Έχοντας να επιλέξει, ανάμεσα σε αυτές τις δύο απόψεις, ο Αλέξης Τσίπρας, επέλεξε να ακολουθήσει τις υποδείξεις εκείνων, που γνώριζε, ως καθοδηγητές του, από παλιά, από την εποχή της Κ.Ν.Ε. και της νεολαίας του ενιαίου Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου και του πρώιμου ΣΥΡΙΖΑ και όχι τον νεοφερμένο Γιάννη Βαρουφάκη. Και σαν μια τελική προσπάθεια εκβιασμού των ευρωζωνιτών και παράλληλα, ως μια δίοδο διαφυγής, από την σκληρή πραγματικότητα και τα αμείλικτα δεδομένα της απόφασής του, για υποταγή στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, κατέφυγε στην διεξαγωγή του δημοψηφίσματος.

Τότε, ήταν, βέβαια, που ένας στενός κύκλος ευρωζωνιτών επιβεβαίωσε ως πεποίθηση, αυτό, που ελάχιστοι αντελήφθησαν, στην Ελλάδα, ευθύς ως υποχρέωσαν την ελληνική κυβέρνηση να προβεί, σε εκτεταμένο έλεγχο των κινήσεων των κεφαλαίων, εντός και εκτός της χώρας, κλείνοντας, παράλληλα, τις ελληνικές τράπεζες, μέσω της απόλυτης χρηματοδοτικής ασφυξίας.

Ο κύβος είχε ριφθεί. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν έτοιμος να παραδοθεί, αφού αρνήθηκε να εγκρίνει την πρόταση του Γιάννη Βαρουφάκη να προχωρήσει, στην, παραπέρα, υλοποίηση του εναλλακτικού σχεδίου, κρατώντας τις τράπεζες ανοικτές, με πληρωμές, σε χρηματόγραφα IOU, με παράλληλη εξαγγελία εκτύπωσης κάποιων ποσοτήτων ευρώ, από την ΤτΕ, χωρίς την έγκριση της Ε.Κ.Τ. και χωρίς τον Γιάννη Στουρνάρα, ως διοικητή της ελληνικής κεντρικής τράπεζας.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, προκήρυξαν το δημοψήφισμα της 5/7/2015, για λόγους επιβίωσης, εν όψει της, οριστικά, ειλημμενης απόφασής τους, για την αποδοχή των απαιτήσεων των ξένων δανειστών και την υπογραφή ενός τρίτου Μνημονίου. Εκείνες τις ημέρες είχα την γνώμη ότι, με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επεδίωκε να αφήσει ανοικτή την πόρτα της εξόδου της, από τις κυβερνητικές ευθύνες. Θεωρούσα, δηλαδή, ότι ο Αλέξης Τσίπρας και οι περί αυτόν, επιχειρούσαν να δραπετεύσουν, από την κυβέρνηση, με συντεταγμένο τρόπο, προκειμένου να σώσουν το κόμμα τους.

Τελικά, η αλήθεια είναι ότι έκανα λάθος. Παρά το γεγονός ότι, κατά την προεκλογική εβδομάδα του δημοψηφίσματος, ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε ότι δεν είναι πρωθυπουργός παντός καιρού και ότι δεν μπορεί να υπηρετήσει ένα ενδεχόμενο ΝΑΙ του εκλογικού σώματος, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, στην πραγματικότητα, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καμμία διάθεση να αφήσει την κυβερνητική εξουσία. Αντίθετα, μάλιστα, ο σκοπός της ήταν να διαχειριστεί ένα πιθανό ΝΑΙ, ή ένα πιθανότερο οριακό ΟΧΙ των ψηφοφόρων, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, με την δικαιολογία ότι δεν μπορεί να αγνοήσει την πλειοψηφία των εκλογέων, που συμμετείχαν, στην ψηφοφορία, ή μια πολύ μεγάλη μειοψηφία, μιας εκλογικής διαδικασίας, η οποία υπήρξε οριακή και αμφίβολη, ως προς τις πραγματικές προθέσεις της ελληνικής κοινωνίας.

Δυστυχώς, για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, η δυναμική, που είχε ο εκλογικός αγώνας και η ριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, οδήγησαν, με το άνοιγμα των καλπών, το βράδυ του δημοψηφίσματος της 5/7/2015, σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα, το οποίο ήταν μη αναμενόμενο - αν και από την Παρασκευή άρχισε να φαίνεται η διαφορά - και άκρως, απογοητευτικό, για όλη την έντρομη και στα όρια του πανικού, ευρισκόμενη "ευρωπαιστική" πολιτική και οικονομική ελίτ του τόπου (συστατικό στοιχείο της οποίας είναι και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ), αφού το εκλογικό σώμα ψήφισε, μαζικά, κατά των απαιτήσεων των ξένων δανειστών, δίνοντας, στο ΟΧΙ, ένα ποσοστό της τάξεως του 61,3%.

Η έκταση αυτή της νίκης του ΟΧΙ δυσχέρανε, πάρα πολύ, τους πολιτικούς χειρισμούς του Αλέξη Τσίπρα και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και γι' αυτόν τον λόγο, εκείνο το βράδυ της ημέρας του δημοψηφίσματος ο Γιάννης Βαρουφάκης βρέθηκε, μέσα σε ένα γενικό κλίμα κατήφειας, όταν επισκέφθηκε το μέγαρο Μαξίμου. Η ηγετική ομάδα και ο πρωθυπουργός τα είχαν βάψει μαύρα, αφού η επιλογή του δημοψηφίσματος και η απρόσμενη έκταση της νίκης του ΟΧΙ δεν τους επέτρεπαν αξιοπρεπείς χειρισμούς.

Παρ' όλ' αυτά, ούτε για μια στιγμή, δεν σκέφθηκαν να τα παρατήσουν και να φύγουν. Η εξουσία είναι πολύ γλυκειά. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν, εκ των πραγμάτων, δεν υπάρχει αντίπαλος. Ήσαν και είναι αποφασισμένοι να μείνουν. Με κάθε κόστος, το οποίο, άλλωστε, νομίζουν ότι είναι διαχειρίσιμο. Και επί του παρόντος, είναι.

Με αυτά τα δεδομένα, ο Αλέξης Τσίπρας, έχοντας αποφασίσει να περιφρονήσει την λαϊκή εντολή του ΟΧΙ, πετώντας την, στον κάλαθο των αχρήστων και να την μετατρέψει, σε ΝΑΙ, με την υπογραφή ενός νέου Μνημονίου και προκειμένου να δικαιολογήσει την απόφασή του αυτή, ζήτησε, από τον Γιάννη Βαρουφάκη, να του εγγυηθεί ότι η εφαρμογή του εναλλακτικού του σχεδίου, για την κυκλοφορία του "παράλληλου νομίσματος", με τα χρηματόγραφα των IOU, θα είναι επιτυχής. Εννοείται, βέβαια, ότι οποιαδήποτε και αν ήταν η απάντηση του Βαρουφάκη, ο πρωθυπουργός είχε, ήδη, αποφασίσει (περισσότερο από μια εβδομάδα, πριν) να απορρίψει την συνέχιση της εφαρμογής του plan B' του υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησής του και να τον απομακρύνει, εάν επέμενε, στην συνέχιση της υλοποίησης του σχεδίου του.

Η απάντηση του Γιάννη Βαρουφάκη, έτσι όπως ο ίδιος ο Βαρουφάκης την έχει δώσει, στην δημοσιότητα και η οποία ήταν ότι "Αλέξη, δεν εγγυώμαι πως μπορούμε να διαχειριστούμε την κατάρρευση μιας νομισματικής ένωσης χωρίς εξωτερική βοήθεια, αλλά έχουμε τον ελληνικό λαό μαζί μας και πρέπει να τολμήσουμε", έκλεισε και τυπικά την υπόθεση της εφαρμογής του εναλλακτικού σχεδίου, που είχε ετοιμασθεί, αφού ο πρωθυπουργός απέρριψε κάθε σκέψη, για την ολοκλήρωσή του και προχώρησε, ταχύτατα και χωρίς δεύτερες σκέψεις, στην υποταγή, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών. Για τον Γιάννη Βαρουφάκη, δεν έμεινε, παρά ο δρόμος της παραίτησης, την οποία και υπέβαλε το πρωί της επόμενης ημέρας.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορούσε να κάνει αυτό, που του είπε ο Γιάννης Βαρουφάκης. Ο πρωθυπουργός και η "ευρωπαϊστική" ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν την θέληση να διαχειρισθούν την κατάρρευση της ευρωζώνης και την εξαφάνιση του ευρώ. Δεν ήσαν διατεθειμένοι να πράξουν κάτι τέτοιο, παρά το γεγονός ότι η εκφρασμένη βούληση του ελληνικού εκλογικού σώματος τους ωθούσε, προς αυτή την κατεύθυνση. Ο πληθυσμός της χώρας ήταν έτοιμος και είχε αποδεχθεί την έξοδο της χώρας, από το ευρώ και την ζώνη του. Αλλά αυτό, που είχε αποδεχθεί ο πληθυσμός του τόπου μας, δεν το είχε αποδεχθεί ο πρωθυπουργός. 

Με τον τρόπο αυτόν, ο Αλέξης Τσίπρας  και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, έσωσαν το ευρώ και την ζώνη του, από την καταστροφή, επιλέγοντας να οδηγήσουν, σε αυτήν, τον πληθυσμό της χώρας μας. 

Αλλά η ίδια η ύπαρξη του εναλλακτικού σχεδίου, που εκπόνησαν ο Γιάννης Βαρουφάκης και το επιτελείο του, έχει, εκ των πραγμάτων, περιορίσει, με έναν τρόπο δραστικό και δραματικό τις πιθανότητες επιβίωσης του ευρώ, στην επόμενη κρίση, μέσα στην ευρωζώνη, ή εξ αιτίας κάποιας σοβαρής μελλοντικής αναταραχής, στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές.

Αυτή είναι η παρακαταθήκη, που αφήνει, πίσω του, ο Γιάννης Βαρουφάκης και η οποία είναι, ουσιαστικά, κοσμογονική, αφού θα διαμορφώσει την πορεία της οικονομίας της  ευρωζώνης τα επόμενα πολλά χρόνια, επισημοποιώντας την πεποίθηση ότι το ευρώ είναι αναστρέψιμο, όπως προκύπτει από την ύπαρξη του εναλλακτικού ελληνικού σχεδίου, για ένα "παράλληλο νόμισμα", με την μορφή των χρηματογράφων IOU, από το επιτελείο του πρώην υπουργού Οικονομικών της ελληνικής κυβέρνησης και μάλιστα, με την έγκριση του ίδιου του πρωθυπουργού.

Και βέβαια, αυτό δεν αφορά μόνον την Ελλάδα και την κυβέρνησή της, αλλά και τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, οι οποίες, προφανώς - και με πρώτη την γερμανική κυβέρνηση - θα πρέπει να έχουν προχωρήσει, σε σχεδιασμούς, για την δημιουργία εθνικών νομισμάτων και εναλλακτικών νομισματικών συστημάτων.

Έτσι, επανερχόμαστε, για μία, ακόμη, φορά, σε αυτό, που, εδώ και χρόνια, επισημαίνουμε :

 Το ευρώ δεν είναι ένα κοινό νόμισμα, παρά το γεγονός ότι οι κατασκευαστές του το έχουν εμφανίσει, ως τέτοιο. Το ευρώ, αντιθέτως, είναι ένα ιδιότυπο και συνάμα καταστροφικό καθεστώς σταθερών, αρχικά, συναλλαγματικών ισοτιμιών, που αποσταθεροποιείται και το οποίο, στο μέλλον, πρόκειται να γίνει, ακόμη, λιγότερο σταθερό, με τελικό αποτέλεσμα, ή την πλήρη απονομισματοποίησή του και την διάλυση της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης, ή την πλήρη νομισματοποίησή του και την αντικατάσταση της ευρωζώνης, από μια πλήρη ομοσπονδιακή ένωση κρατών, με κοινή κεντρική κυβέρνηση.

Όμως, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έσωσε, μόνο, το ευρώ και την ζώνη του. Έσωσε, παράλληλα και το εναλλακτικό σχέδιο του Γιάννη Βαρουφάκη, αφού δεν του επέτρεψε να εφαρμοστεί.

Αυτό το σχέδιο, βέβαια, μπορεί να είχε - και είχε - λειτουργικές αδυναμίες, αυτές, όμως, μπορούσαν να ξεπεραστούν και να καταστούν αποτελεσματικές, οδηγώντας τους ευρωζωνίτες μετά από την παρέλευση ικανού χρόνου και εν όψει των σοβαρών επιπτώσεων, που θα είχε η εφαρμογή του, στην ευρωζώνη (η αναφορά του Γιάννη Βαρουφάκη, στην διαχείριση της κατάρρευσης μιας νομισματικής ένωσης, δεν ήταν ένα απλό σχήμα λόγου), ξανά, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Πολύ περισσότερο αυτές οι αδυναμίες του εναλλακτικού σχεδίου του Γιάννη Βαρουφάκη μπορούσαν να ξεπεραστούν, αφού ο πρώην υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα είχε αποδεχθεί, ως ενδεχόμενη και πραγματοποιήσιμη την προοδευτική και εξελικτική μετατροπή του σχεδιασμού του αυτού, σε μια μετάβαση σε ένα νέο εθνικό νόμισμα.

Αυτή την εξέλιξη είναι που, δυστυχώς, απέτρεψαν, ο Αλέξης Τσίπρας και η σταλινογενής "ευρωπαϊστική" ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, με την ξεδιάντροπη και επιδεικτική περιφρόνηση της διπλής λαϊκής ετυμηγορίας των εκλογών του Ιανουαρίου και του δημοψηφίσματος του Ιουλίου και την πλήρη υποταγή τους, στα κελεύσματα των ξένων δανειστών, με γνωστά, πλέον, τα καταστροφικά αποτελέσματα, για την ελληνική οικονομία, αφού, όπως φαίνεται, μέχρι το τέλος του 2016, η ελληνική οικονομία θα έχει συρρικνωθεί, τουλάχιστον, κατά 30% (μέχρι και -5%, εφέτος και -2,5%, το 2016), σε σχέση, με τα επίπεδα, που βρισκοταν το 2007 και, πιθανότατα, θα μειωθεί, κατά, περισσότερο, από 6%, σε σχέση, με το μέγεθός του ελληνικού ΑΕΠ, πριν από την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη.

Με αυτά τα δεδομένα, το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ είναι, άκρως, δυσοίωνο. Το κόμμα αυτό θα οδηγηθεί, στην πλήρη εξαέρωσή του. Αυτή θα είναι η τύχη του.

Όσο και αν αυτό δεν φαίνεται, τώρα. Ακόμη και αν, προσωρινά, καταφέρει να αποφύγει τον καταποντισμό, μέσα από μια πρόωρη προσφυγή, στις κάλπες, προκειμένου να εκμεταλλευθεί το όποιο πολιτικό κεφάλαιο του έχει απομείνει. Και το οποίο μειώνεται, όσο ο καιρός περνάει. Και θα μειώνεται, ακόμη περισσότερο, όσο θα εφαρμόζει τις πολιτικές του 3ου Μνημονίου, που ετοιμάζεται να υπογράψει.

Έτσι, συμβαίνει, σε αυτές τις περιπτώσεις.

Όταν πάρει κανείς τον κατήφορο, ακολουθεί την λογική του. Και η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος. Ο Νίκος Ζαχαριάδης είχε δίκιο, σε αυτή του την διαπίστωση.

Το μόνο, που έχω εγώ να προσθέσω, είναι ότι στο τέλος του πάτου, βρίσκεται ο απόπατος...