Από το 1ο Μνημόνιο του Γιώργου Παπανδρέου, στο 3ο Μνημόνιο του Αλέξη Τσίπρα : Μια ανασκόπηση της τεράστιας οικονομικής καταστροφής, που έφεραν οι πολιτικές, που επέβαλαν οι ξένοι δανειστές και οι ζοφερές εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν. (Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ευρωζώνη βλάπτει, σοβαρά, την οικονομία, την κοινωνία και την υγεία).

Τώρα, πια, που υπογράφηκαν και ψηφίστηκαν, σε μια πρώτη φάση, τα σχέδια της νέας δανειακής σύμβασης και του τρίτου Μνημονίου, μέτα την πλήρη και άνευ όρων, υποταγή της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, είναι, απολύτως, χρήσιμη και απαραίτητη η πραγματοποίηση ενός πρώτου απολογισμού των μέτρων και των επιπτώσεων, που θα προκύψουν, από την υλοποίησή τους. Όπως, επίσης χρήσιμη και απαραίτητη είναι και μια μικρή ανασκόπηση όλων όσων έχουν υπάρξει, ως επιπτώσεις, κατά την χρονική διαδρομή των τελευταίων, περίπου, πέντε ετών και την εφαρμογή των δύο προηγούμενων Μνημονίων, τα οποία οδήγησαν, στην παρούσα και συνεχιζόμενη καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. 

Από τον Γιώργο Παπανδρέου, μέχρι τον Αλέξη Τσίπρα και με ενδιάμεσο σταθμό, κατά κύριο λόγο τους σαμαροβενιζέλους, το μέγεθος της καταστροφής, που έχει επέλθει, όλα αυτά τα βασανιστικά χρόνια, είναι τεράστιο και δυσθεώρητο, όπως και αν αυτή η καταστροφή μετρηθεί και από όποια οπτική γωνία και αν παρατηρηθεί.

Ο πίνακας, που, παρακάτω, αναδημοσιεύω, από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, είναι, ικανοποιητικά, παραστατικός, αν και πρέπει να υπενθυμίσω ότι πάσχει, ως προς το τί μετράει και το τί δεν μετράει, ως ΑΕΠ και τούτο διότι αυτό το σημαντικό μακροοικονομικό μέγεθος της ελληνικής οικονομίας, που την καταγράφει, ως συνολική παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, αλλά και ως συνολικό εισόδημα, σταθερά, υποεκτιμάται, τουλάχιστον, κατά 20%, ενώ το πραγματικό μέγεθος της υποεκτίμησης του ελληνικού ΑΕΠ μπορεί να φθάνει, διαχρονικά και το 30% του, επισήμως, καταμετρημένου ύψους του.

Αυτή η εξέλιξη συνέβη, εξ αιτίας των ιδεοληψιών των γραφειοκρατών της Eurostat, επειδή αυτοί αρνούνται, σταθερά και πεισματικά, να συμπεριλάβουν, σε αυτό, μια σειρά από οικονομικές δραστηριότητες, που περιλαμβάνουν αγαθά και υπηρεσίες, οι οποίες μεγεθύνουν το συνολικό ΑΕΠ της χώρας μας, αλλοιώνοντας, έτσι βασικά και κρίσιμα μακροοικονομικά μεγέθη (π.χ. το ποσοστό του δημόσιου ελλείμματος, ως προς το ΑΕΠ, το ποσοστό του δημόσιου χρέους, ως προς το ΑΕΠ και άλλα), τα οποία, εάν είχαν καταμετρηθεί, όπως θα έπρεπε, θα είχαν διαφοροποιήσει, σημαντικότατα, την κατάσταση και φυσικά, θα είχαν οδηγήσει, στην αποφυγή της ελληνικής χρεωκοπίας του 2010, αλλά και στην μη διαιώνισή της, μέσω της επιβολής των Μνημονίων, τα οποία θα ήσαν αχρείαστα, αφού δεν θα είχε υπάρξει η ανάγκη των δανειακών συμβάσεων, τα οποία έφερε αυτή η μεθοδευμένη κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010.

Έχουν περάσει, περισσότερο, από πέντε χρόνια, από τις 2 Μαΐου 2010, που ο, τότε, πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και ο, τότε, υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου ανακοίνωναν την υποταγή της κυβέρνησής τους, στο πρώτο Μνημόνιο, που τους έδωσαν έτοιμο οι ξένοι τοκογλύφοι δανειστές, στους οποίους συμπεριλαμβανόταν και το Δ.Ν.Τ., ύστερα από απαίτηση της Angela Merkel, η οποία υπάκουε, στις απαιτήσεις των Η.Π.Α., τις οποίες, άλλωστε, πρώτος και "καλύτερος" είχε αποδεχθεί και είχε εκφράσει, ήδη, από τον Οκτώβριο του 2009, ο ΓΑΠ.

Το παραπάνω βίντεο, από την ειδησεογραφία εκείνης της ημέρας, περιγράφει, αυθεντικά, τις προθέσεις, τις πεποιθήσεις και τις προβλέψεις των δύο ανδρών, που είχαν το μέλλον της χώρας μας και του πληθυσμού της, στα χέρια τους και φυσικά, το περιεχόμενό του προκαλεί μια μελαγχολική θυμηδία, αφού, τώρα, πλέον, μετά την παρέλευση τόσου χρόνου, όλοι γνωρίζουμε τις δραματικές εξελίξεις, που ακολούθησαν και οι οποίες συνεχίζονται επιδεινούμενες, ως προς την ένταση και την έκτασή τους, διαψεύδοντας, με έναν απόλυτο τρόπο, όλες τις πεποιθήσεις, που επικρατούσαν, εκείνη την εποχή - και για αρκετό καιρό μετά -, καθώς και όλες τις προβλέψεις, που, τότε, είχαν γίνει και είχαν ανακοινωθεί, κατ' εντολήν, των ξένων δανειστών, οι οποίοι, με την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, που είχε συνταχθεί από τους ίδιους, έγιναν οι πραγματικοί κυβερνήτες αυτού του τόπου και δυνάστες του πληθυσμού της χώρας.

Αυτή η θεμελιώδης μεταβολή, στην πολιτειακή και πολιτική συγκρότηση του ελληνικού κράτους και του δημόσιου βίου της χώρας, προέκυψε, ως πραγματική και νομική κατάσταση, με την επιβολή του καθεστώτος της παρούσας και αρρύθμως, λειτουργούσας νομιζόμενης δημοκρατίας, το οποίο, φυσικά, όσο και αν οι ξένοι δανειστές και οι εντόπιοι υποτακτικοί τους, το επιθυμούν, δεν είναι σε θέση και αδυνατεί να συγκαλύψει, έστω και κατ' ελάχιστον, το πασιφανές γεγονός της μετατροπής του προϋπάρχοντος αστικοδημοκρατικού καθεστώτος, σε ένα στυγνό καθεστώς χρεωδουλείας, το οποίο προσδίδει, στην Ελλάδα, την ιδιότητα μιας σύγχρονης αποικίας χρέους της ευρωζώνης και της Ε.Ε., η οποία, θεσμικά, οδηγείται να προσομοιάζει, ολοένα και πιο πολύ, με το καθεστώς του Κοσόβου, όπως και με αυτό της Βοσνίας.

Εργαλεία, για αυτή την κοσμογονική μεταβολή, απετέλεσαν, η ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, η δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο Κατανόησης, που συνόδευσε αυτή την σύμβαση. Χωρίς τον συνδυασμό αυτών των κοινωνικών τεχνουργημάτων, οι ξένοι δανειστές δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν τον σκοπό τους, ο οποίος, χρησιμοποιώντας, ως ενδιάμεσο εργαλείο την μετατροπή της Ελλάδας, σε μια αποικία χρέους,  δεν ήταν άλλος, από την σωτηρία του μπατιριμένου ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος (και μάλιστα, κυρίως, τις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες, που είχαν εκτεθεί, στο ελληνικό δημόσιο χρέος)  και πρωτίστως, του ευρώ και της ζώνης του.

Από τότε, παρά τα οικονομικά και κυρίως, τα κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα, που, κατά καιρούς, δημιουργήθηκαν, η συνταγή δεν άλλαξε. Τα ίδια εργαλεία, που χρησιμοποίησαν οι ξένοι δανειστές, στην εποχή του ΓΑΠ, τα χρησιμοποίησαν και μετά την κατάρρευση της κυβέρνησής του και στην επόμενη περίοδο, που ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, ως αξιωματική αντιπολίτευση. Οι σαμαροβενιζέλοι, που διαδέχθηκαν, στην εξουσία, τον ΓΑΠ, με ενδιάμεσο σταθμό την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου και οι οποίοι πήραν, επίσημα, την σκυτάλη, τον Ιούνιο του 2012, μαζύ με τον Φώτη Κουβέλη και την ΔΗΜΑΡ, ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο, που τους υπέδειξαν οι ξένοι δανειστές, υπογράφοντας (και στην περίπτωση της ΔΗΜΑΡ, αποδεχόμενοι, εκ των υστέρων) τον Φεβρουάριο του 2012, και εφαρμόζοντας την δεύτερη δανειακή σύμβαση και το δεύτερο Μνημόνιο Κατανόησης, που την συνόδευε.

Με αυτόν τον τρόπο, συνεχίστηκε το εκτρωματικό καθεστώς της νομιζόμενης δημοκρατίας και της νεοαποικιακής χρεωδουλείας, που επιβλήθηκε, στον ελληνικό πληθυσμό - αυτού του πρωτοφανούς και ιστορικά, πρώτου καθεστώτος σύγχρονης πεονίας, που, πειραματικά, έχει δοκιμασθεί και έχει εφαρμοσθεί, σε μιαν αναπτυγμένη χώρα του γραφειοκρατικού καπιταλισμού. Και φυσικά, με αυτόν τον τρόπο, συνεχίστηκε και η πλήρης και λεπτομερής κυριαρχία των ξένων δανειστών, επί του ελληνικού κράτους, της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής κοινωνίας.
 

Αυτό το εξαμβλωματικό καθεστώς της πεονικής χρεωδουλείας και της κυριαρχίας των ξένων δανειστών, μαζύ με την κοινωνική δυστυχία, την οικονομική καταστροφή και τον νεοαποικιακό ζυγό, στον οποίο υποβλήθηκε ο πληθυσμός της χώρας μας, ήταν που θέλησε και που κλήθηκε, από το εκλογικό σώμα, να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, με την κατάργηση των Μνημονίων του παρελθόντος και των υποχρεώσεων, που απέρρεαν, από αυτά, καθώς και με την, επίσης, διακηρυγμένη άρνηση υπογραφής οποιουδήποτε νέου Μνημονίου (σύμφωνα, με τις προεκλογικές διακηρύξεις του κόμματος αυτού και τις επίσημες διαβεβαιώσεις, τις οποίες, με κάθε ευκαιρία, έδιδε και στην συνέχεια, επαναλάμβανε, κατηγορηματικά, ως πρωθυπουργός, μέχρι πρόσφατα, ακόμη και από το βήμα της βουλής, ο Αλέξης Τσίπρας, όπως φαίνεται από το παραπάνω βίντεο, της 5/6/2015), το οποίο θα αναπαρήγαγε το καθεστώς της χρεωδουλείας, την κυριαρχία των ξένων δανειστών και τις καταστροφικές επιπτώσεις όλων αυτών, επί της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. 

Έτσι, αυτός ο μικρός κομματικός σχηματισμός της ριζοσπαστικοφανούς αριστεράς, από την, σταθερά, περιθωριακή θέση του, στην ελληνική πολιτική σκηνή, η οποία θέση τον τοποθετούσε κάπου, ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, οδηγήθηκε, στην άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας και στην ουσιαστική πολιτική παντοδυναμία, μέσα στο ελάχιστο χρονικό διάστημα των δυόμισυ ετών, που διέρευσε, από τις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, μέχρι αυτές της 25/1/2015, τις οποίες ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσαν, με αφορμή την εκλογή νέου προέδρου του κράτους και τις οποίες κέρδισαν, πανηγυρικά, σχηματίζοντας κυβέρνηση, μαζύ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου.

Όμως, παρά την σαφέστατη ψήφο του εκλογικού σώματος, υπέρ της κατάργησης του καθεστώτος της νομιζόμενης δημοκρατίας, της κυριαρχίας των ξένων δανειστών και της πραγματικής τοκογλυφικής χρεωδουλοπαροικίας, που αυτοί έχουν επιβάλει, η επικρατούσα κατάσταση, που έχει διαμορφώσει το καθεστώς της μοντέρνας πεονίας, δεν άλλαξε. Αντίθετα, μάλιστα, η, άκρως, τοξική και νοσηρή αυτή κατάσταση επιδεινώθηκε, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ο Πάνος Καμμένος και η νέα κυβέρνηση, που προέκυψε, από τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, πρόδωσαν την λαϊκή εντολή, που έλαβαν και αποδέχτηκαν τις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, συμφωνώντας μαζύ τους, στις 13/7/2015, για την υπογραφή ενός νέου - του τρίτου, κατά σειρά - Μνημονίου, ως παρακολουθήματος, μιας νέας δανειακής σύμβασης, ύψους 86 δισ. €.

Και όλα αυτά τα έπραξαν, παρά το γεγονός ότι η αρχική εντολή, που τους δόθηκε, από το εκλογικό σώμα, τον περασμένο Ιανουάριο, έγινε, απολύτως, σαφής και ενισχύθηκε, από την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος της 5/7/2015 και το πανηγυρικό ΟΧΙ, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, που είπαν, με την τεράστια πλειοψηφία του 61,3%, οι ψηφοφόροι, οι οποίοι συμμετείχαν, μαζικά, στην δημοψηφισματική διαδικασία. Ένα ΟΧΙ, που ο Αλέξης Τσίπρας το μετέτρεψε, αυθωρεί και παραχρήμα, σε ένα ΝΑΙ, αποδεχόμενος το σύνολο των απαιτήσεων των ξένων δανειστών και την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου, το σχέδιο του οποίου και τα προαπαιτούμενά του, ήδη, έχει ψηφίσει, στην Βουλή και θα συνεχίζει να ψηφίζει όλα όσα προβλέπονται και θα κριθούν απαραίτητα, παρά το γεγονός ότι, με αυτόν τον τρόπο, διέσπασε την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα η ψήφιση όλων αυτών των νομοθετημάτων και των επαχθέστατων μέτρων, που αυτά περιέχουν, καθ' υπαγόρευση των ξένων δανειστών, να καταστεί δυνατή, χάρη, στις ψήφους της Νέας Δημοκρατίας, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ, αφού η κυβέρνηση έχει χάσει την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία και ουσιαστικά, την ίδια την δεδηλωμένη.

		1ο τρίμηνο 2006 - 2ο τρίμηνο 2015 : Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν. (Μη εποχικά διορθωμένα στοιχεία).
		(Σε εκατ. €). Αλυσωτοί δείκτες όγκου Έτος αναφοράς   2010	y-o-y %*	Σε τρέχουσες τιμές	y-o-y %*
2006	Ι	57234	6,1%	49926	9,2%
	II	60109	5,7%	53874	9,9%
	ΙΙΙ	62378	4,4%	55920	8,3%
	IV	63051	7,1%	58111	10,1%
2007	Ι	58584	2,4%	52873	5,9%
	II	63740	6,0%	58261	8,1%
	ΙΙΙ	65168	4,5%	59921	7,2%
	IV	63868	1,3%	61776	6,3%
2008	Ι	59837	2,1%	56017	5,9%
	II	63097	-1,0%	60778	4,3%
	ΙΙΙ	64537	-1,0%	62789	4,8%
	IV	62772	-1,7%	62512	1,2%
2009	Ι	55582	-7,1%	53563	-4,4%
	II	60465	-4,2%	60074	-1,2%
	ΙΙΙ	62030	-3,9%	61072	-2,7%
	IV	61168	-2,6%	62722	0,3%
2010	Ι	55838	0,5%	54490	1,7%
	II	57694	-4,6%	57411	-4,4%
	ΙΙΙ	57355	-7,5%	57570	-5,7%
	IV	55323	-9,6%	56739	-9,5%
2011	I	50049	-10,4%	49139	-9,8%
	II	52804	-8,5%	53152	-7,4%
	ΙΙΙ	53524	-6,7%	53727	-6,7%
	IV	49782	-10,0%	51734	-8,8%
2012	I	46131	-7,8%	45922	-6,5%
	II	48728	-7,7%	49251	-7,3%
	ΙΙΙ	50161	-6,3%	50464	-6,1%
	IV	47591	-4,4%	48567	-6,1%
2013	I	43455	-5,8%	43059	-6,2%
	II	46692	-4,2%	46420	-5,7%
	ΙΙΙ	48848	-2,6%	47722	-5,4%
	IV	46113	-3,1%	45236	-6,9%
2014	I	43235	-0,5%	41394	-3,9%
	II	46852	0,3%	44591	-3,9%
	III	49809	2,0%	48213	1,0%
	IV	46645	1,2%	44884	-0,8%
2015	I	43324	0,2%	41135	-0,6%
	II	47540	1,5%	44568	-0,1%

                

                

---

* Ποσοστιαία μεταβολή ως προς το αντίστοιχο τρίμηνο του προηγούμενου έτους.

  


Με αυτά τα δεδομένα, η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει να τελεί, υπό το ειδικό πολιτικό καθεστώς της νομιζόμενης δημοκρατίας μιας αποικίας της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γεγονός, που σημαίνει ότι δεν είναι μια κυρίαρχη χώρα. Βέβαια την απώλεια της εθνικής του κυριαρχίας, το ελληνικό κράτος την έχει υποστεί, από την εποχή, που έπαυσε να έχει την δυνατότητα να εκδώσει δικό του νόμισμα. Και αυτό συνέβη, από το 2002, δηλαδή από τότε, που εισήλθε, στην ευρωζώνη και αντικατέστησε την δραχμή, με το ευρώ, με αποτέλεσμα να τεθεί, κάτω από την απόλυτη νομισματική κυριαρχία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. 

Όμως, αυτή η απώλεια της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας, που κατέστησε το ελληνικό κράτος ένα κολοβό, μη λειτουργικό κράτος και ουσιαστικά, το μετέτρεψε, σε μη κράτος, δεν είχε καταστεί ορατή, ούτε είχε, επισήμως, ομολογηθεί και διακηρυχθεί, μέχρι την ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, η οποία έχει, ως αιτία, καθ' ολοκληρίαν, την απώλεια της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους, επί του νομίσματός του.

Όπως φαίνεται, παραστατικότατα, από τον πίνακα, με την εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ, ο οποίος προέρχεται, από την τελευταία επεξεργασία των ελληνικών μακροοικονομικών στοιχείων, που έχει κάνει η ΕΛΣΤΑΤ και αφορά την χρονική περίοδο, από το πρώτο τρίμηνο του 2006, έως το δεύτερο τρίμηνο του 2015, η πραγματικότητα, που διαμορφώθηκε, στην ελληνική οικονομία, όλη αυτή την μακρά, πλέον, χρονική διαδρομή, από την επιβολή του πρώτου Μνημονίου, τον Μάϊο του 2010, μέχρι τις πρώτες ημέρες της επιβολής των ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων και στις αναλήψεις μετρητών, από τους καταθετικούς λογαριασμούς, που τηρούνται στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, είναι πολύ περισσότερο, από τραγική, αφού μια ανάλογη συρρίκνωση του ΑΕΠ δεν έχει συμβεί, σε άλλη χώρα του αναπτυγμένου καπιταλισμού, σε ειρηνική περίοδο. 

Παρακολουθώντας την εξέλιξη του ελληνικού ΑΕΠ, σε τρέχουσες τιμές, βλέπουμε την διαδικασία της πτώσης του, μετά το 2008, ως αποτέλεσμα της έλευσης της διεθνούς χρηματοτιστωτικής κρίσης του Σεπτεμβρίου του 2008 και στην συνέχεια, της σαρωτικής κατακρήμνισής του, ως αποτέλεσμα των δύο πρώτων Μνημονίων, που επιβλήθηκαν, από τους ξένους δανειστές, εξ αιτίας της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010, στην επέλευση της οποίας οι ίδιοι συνέβαλαν, τα μέγιστα.

Έτσι, ενώ το 2008 το ύψος του ελληνικού ΑΕΠ είχε διαμορφωθεί, στα 242,096 δισ. €, η έλευση της χρηματοπιστωτικής κρίσης του Σεπτεμβρίου του έτους εκείνου και η βαθιά διεθνής οικονομική ύφεση, που ακολούθησε, το οδήγησε, το 2009, να πέσει, στα 237,431 δισ. € και να παρουσιάσει μια μείωση της τάξεως των 4,665 δισ. €, που αντιστοιχεί σε ποσοστό ίσο, με  -1,93%.

Με την ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010 και την επιβολή του πρώτου Μνημονίου, την στιγμή, κατά την οποία η ελληνική οικονομία είχε αρχίσει, στο 4ο τρίμηνο του 2009 και στο πρώτο τρίμηνο του 2010, να ανακάμπτει, ξεκίνησε η κατακρήμνιση του ελληνικού ΑΕΠ.

Έτσι, το 2010, το ελληνικό ΑΕΠ έπεσε, στα 226,210 δισ. €, χάνοντας 11,221 δισ. €, σε σχέση, με το 2009, ποσόν το οποίο αντιστοιχεί, σε ποσοστό ίσο, με -4,73%.

Το 2011, έτος, κατά το οποίο, κυριολεκτικά, αποσυντέθηκε και διαλύθηκε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, τα αντίστοιχα μακροοικονομικά μεγέθη μας εξηγούν το γιατί συνέβη αυτό. Έτσι, το 2011, το ελληνικό ΑΕΠ γκρεμοτσακίστηκε, στα 207,752 δισ. €, παρουσιάζοντας μια τεράστια απώλεια της τάξεως των 18,458 δισ. €, ποσόν το οποίο αντιστοιχεί, σε ποσοστό, ίσο, με -8,16%.

Το 2012, έτος, κατά το οποίο, στις διπλές βουλευτικές εκλογές, κατέρευσε το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση, το ελληνικό ΑΕΠ τσακίστηκε, στα 194,204 δισ. €, χάνοντας 13,548 δισ. €, ποσόν, το οποίο αντιστοιχεί, σε ποσοστό, ίσο, με -6,52%.

Το 2013, έτος κατά το οποίο αρχίζει το "success story" των σαμαροβενιζέλων, το ελληνικό ΑΕΠ, συνεχίζει την κατακρημνιστική του πορεία, φθάνοντας, στα 182,437 δισ. €, χάνοντας άλλα 11,767 δισ. €, ποσόν, το οποίο αντιστοιχεί, σε ποσοστό, ίσο, με -6,06%.

Το 2014, το ελληνικό ΑΕΠ φρενάρει, ως προς τους ρυθμούς της πτώσης αυτής, αλλά δεν παύει να πέφτει. Κάθε άλλο. Έτσι, παρά τους αγύρτικους πανηγυρισμούς των σαμαροβενιζέλων, το ελληνικό ΑΕΠ διαμορφώνεται, στα 179,082 δισ. €, χάνοντας, ακόμη, 3,355 δισ. €, ποσόν, το οποίο αντιστοιχεί, σε ποσοστό ίσο, με -1,84%.


Αθροίζοντας, τώρα, τα μεγέθη της κατακρήμνισης του ελληνικού ΑΕΠ, από το 2008, μέχρι το 2014, βρισκόμαστε, ενώπιον ενός καταθλιπτικού θεάματος μιας τεράστιας καταστροφής, η οποία παραπέμπει σε συνθήκες ενός πολέμου, ο οποίος έχει ισοπεδώσει την δυστυχή ελληνική κοινωνία, θυμίζοντάς μας αυτό που δεν μπόρεσε να προβλέψει η ανόητη, σε βαθμό προχωρημένης ηλιθιότητας, πολιτική και οικονομική ελίτ του τόπου μας. Ότι δηλαδή η ευρωζώνη βλάπτει, σοβαρά, την οικονομία, την κοινωνία και την υγεία.

Έτσι βλέπουμε ότι το ελληνικό ΑΕΠ, από το επίπεδο των 242,096 δισ. €, που βρισκόταν το 2008, μέσα σε μια εξαετία, κυριολεκτικά, σαρώθηκε και καταβαραθρώθηκε, στα 179,082 δισ. €, χάνοντας 63,014 δισ. €, ποσόν, το οποίο αντιστοιχεί, σε  ποσοστό, ίσο, με -26,03%!

Αυτή την απολύτως, εφιαλτική και αμείλικτη πραγματικότητα ήλθαν να πραγματοποιήσουν και να απεικονίσουν τα Μνημόνια του παρελθόντος.

Και φυσικά, έπεται συνέχεια, η οποία, εξ αιτίας των απίστευτων ανοησιών της θλιβερής "ευρωπαϊστικής" ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι, πολύ χειρότερη, ως αποτέλεσμα και των ελέγχων, στην κίνηση των κεφαλαίων και τον περιορισμό των αναλήψεων των καταθέσεων, που επιβλήθηκαν, στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα και οι οποίοι, μαζύ με όλα τα υπόλοιπα, θα οδηγήσουν, σε μια, περαιτέρω, μείωση του ελληνικού ΑΕΠ, η οποία, κατά την διετία 2015 - 2016, θα ξεπεράσει, ως συνολικό και ως τελικό άθροισμα, συμπεριλαμβανομένων και των προηγηθεισών μειώσεων, που, ήδη, ανέφερα, το 30% του ΑΕΠ του 2008.

Είπε κανείς ότι όλο αυτό το συνονθύλλευμα των ευρωζωνικών ελίτ και της ευρωγραφειοκρατίας (που δημιούργησε αυτό το εκτρωματικό κατασκεύασμα της ευρωζώνης, ενδύοντάς την, με το προϋπάρχον ιδεολογικό περιτύλιγμα του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", ο οποίος, ως ιδεολόγημα, απέκτησε, έτσι, ένα, άκρως, αποκρουστικό περιεχόμενο, το οποίο ξεπέρασε, κατά πολύ, τα όρια του εμετικού) δεν αποτελείται από ανόητους, οι οποίοι επιμένουν, στο να παραμένουν ανόητοι και να προάγονται, σε βλάκες; Όποιος αρνείται να δει και να διατυπώσει αυτή την πασιφανή διαπίστωση είναι σαφές ότι κινείται, πέραν και εκτός της πραγματικότητας. Ως εκ τούτου, η ίδια η ζωή και όλα όσα πρόκειται να πράξει όλος αυτός ο εσμός, θα τον εκπλήξουν, για το μέγεθος της ηλιθιότητας των μελών του.

Για όσους γνωρίζουν - όπως εγώ - την ποιότητα και το γνωσιολογικό περιεχόμενο αυτών, που, συμβατικά, αποκαλούνται, ως "Ευρωπαίοι", (δηλαδή με αυτόν τον όρο, με τον οποίο προσδιορίζονται οι διάφορες ευρωπαϊκές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές ελίτ), δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει κάποια έκπληξη, για τις παρελθούσες, ή τις παρούσες, όπως και για τις μέλλουσες εκτρωματικές πράξεις αυτών των, άκρως, υποκριτικών και ληστρικών, στην νοοτροπία ομάδων και κέντρων λήψεως αποφάσεων.

Όλοι όσοι συμμετέχουν, σε αυτές και όλες μαζύ, ως σύνολο, θα πράξουν το χειρότερο δυνατόν, μένοντας πιστοί και πιστές, στον ατομικό και στο συλλογικό εαυτό τους και στην Ιστορία τους.

Κάθε τι διαφορετικό, από τα παραπάνω, αυτό είναι, που θα αποτελεί έκπληξη και θα εντάσσεται, μέσα στα πλαίσια μιας κοινωνικοϊστορικής δημιουργίας, η οποία, εάν προκύψει, προφανώς, θα είναι ευπρόσδεκτη.


Με όλα αυτά δεδομένα, αυτό που αποτελεί βεβαιότητα, είναι ότι

αυτή την κατακρημνιστική και διαλυτική διαδικασία είναι που

θα συνεχίσει - και, ήδη, το πράττει και το τρίτο Μνημόνιο, αφού

το ελληνικό νομοθετικό σώμα, η βουλή, δεν είναι αυτή, που,

πραγματικά, νομοθετεί.

Στην ουσία, δεν είναι, πλέον, ούτε η κυβέρνηση, που νομοθετεί. Αυτοί, που, πραγματικά, νομοθετούν, είναι οι ξένοι δανειστές και ειδικότερα, σύμφωνα με το τρίτο Μνημόνιο, ο νεόκοπος Μηχανισμός Ευρωπαϊκής Σταθερότητας, ο E.S.M. και η ειδική επιτροπή του, η οποία κατοικοεδρεύει, στις Βρυξέλλες και μαζύ με το Δ.Ν.Τ. (εάν αυτό, τελικά, συμμετάσχει, σε αυτόν τον νέο δανεισμό, κάτι που παίζεται, αφού δεν έχουν ολοκληρωθεί οι σχετικές διαδικασίες, στον βαθμό, που το Δ.Ν.Τ. έχει τις δικές του ισχυρές αντιρρήσεις, ως προς την εξυπηρετισιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους). Αυτοί οι μηχανισμοί είναι οι πραγματικοί, οι ουσιαστικοί, αλλά και οι τυπικοί, πλέον, νομοθέτες της χώρας, με την ελληνική βουλή να παίζει, πλέον, έναν επικυρωτικό ρόλο, στην όλη διαδικασία των νόμων, που καλείται να ψηφίσει. 

Έτσι, το ελληνικό κράτος χάνει την περιουσία του, η οποία, ως ιδιοκτησία, υπάγεται στην αρμοδιότητα μιας επιτροπής, που διορίζουν και διοικούν οι δανειστές. Με αυτόν τον τρόπο θα πουληθούν (θα "αξιοποιηθούν", με τον έναν, ή τον άλλον τρόπο) τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου και τα ποσά, από τα έσοδα, που θα προκύψουν, θα κατευθύνονται, πρωτίστως, για την χρηματοδότηση των δόσεων των δανείων, που έχουν χορηγηθεί, στο ελληνικό κράτος.

Φυσικά, οι δανειστές θα ελέγχουν, πλήρως και λεπτομερώς, κάθε έσοδο του ελληνικού δημοσίου, είτε αυτό προκύπτει, από την φορολογία, είτε από οπουδήποτε αλλού και τα σχετικά  ποσά θα πηγαίνουν, σε έναν εγγυητικό λογαριασμό και, στην συνέχεια, οι δανειστές θα επιστρέφουν, στο ελληνικό δημόσιο, ό,τι περισσεύει, ύστερα από την εξυπηρέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, ενώ, παράλληλα, θα ελέγχουν, μέχρι ασφυξίας, την ελληνική δημόσια διοίκηση (παραδείγματα είναι η γενική γραμματεία δημοσίων εσόδων, η ΕΛΣΤΑΤ και ο ΣΔΟΕ) και δεν θα επιτρέπουν να χρηματοδοτούνται οι διάφοροι κωδικοί των ελληνικών κρατικών προϋπολογισμών, είτε, καθ' ολοκληρίαν, είτε, με ποσά τα οποία θα υπερβαίνουν ένα συγκεκριμένο ύψος. 

Σε κάθε περίπτωση, οι επιπτώσεις, που θα ακολουθήσουν το τρίτο Μνημόνιο, θα είναι χειρότερες, από αυτές των δύο προηγούμενων, αφού η ελληνική οικονομία και ο πληθυσμός της χώρας μας είναι, σε πολύ χειρότερη θέση, από εκείνες τις θέσεις, στις οποίες βρίσκονταν, κατά την εφαρμογή των δύο προηγούμενων Μνημονίων.

Αυτό θα συμβεί, για πολλούς λόγους, ο κυριότερος των οποίων είναι ότι τα εισοδήματα του γενικού πληθυσμού θα υποστούν, περαιτέρω, μειώσεις, οι οποίες θα είναι σοβαρότατες, αφού η γενική αγοραστική δύναμη θα υπονομευθεί, δραματικά, από την μεγάλη αύξηση της φορολογίας, η οποία θα κτυπήσει, κυρίως, τα χαμηλότερα εισοδήματα, και θα σαρώσει τα εισοδήματα των αγροτών, οι οποίοι θα δουν την φορολογησή τους να διπλασιάζεται, ενώ οι μειώσεις των συντάξεων θα συνεχιστούν, τουλάχιστον, έως το 2018, φθάνοντας, σε ποσοστά, που θα κυμανθούν, από το 5%, έως το 25%. Ειδικά, μάλιστα, στους αγρότες, το ποσοστό της μείωσης των συντάξεών τους, θα φθάσει το 50%.

Όλα αυτά θα συμβούν, με την προϋπόθεση ότι θα εξαφανισθούν τα ελλείμματα και θα πιαστούν οι στόχοι, για τα επιδιωκόμενα πλεονάσματα. Και επειδή αυτό είναι αμφίβολο να συμβεί, στην περίπτωση, που οι στόχοι αυτοί δεν γίνουν κατορθωτοί, τότε, οι μειώσεις θα αυτοματοποιηθούν, είτε ως αποτέλεσμα του κανόνα, για μηδενικά ελλείμματα, είτε προκειμένου να επιτευχθούν τα πρωτογενή πλεονάσματα, που έχουν στοχοθετηθεί.

Αλλά, ακόμη και αν οι στόχοι του τρίτου Μνημονίου, ως προς τα πρωτογενή πλεονάσματα και την επάνοδο στην ανάπτυξη, επιτευχθούν, το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν πρόκειται να πέσει, κάτω από 215% του ΑΕΠ, εάν δεν υπάρξει μια τεράστια απομείωσή του, την οποία, όμως, δεν είναι διατεθειμένες να δεχθούν η γερμανική κυβέρνηση και οι άλλες κυβερνήσεις της ευρωζώνης. Και αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο είναι αμφίβολη η συμμετοχή του Δ.Ν.Τ., στο τρίτο Μνημόνιο.

Από ό,τι διαφαίνεται, είναι προφανές ότι θα υπάρξει κάποια αναδιάρθωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, κάπου μέσα στο ερχόμενο φθινόπωρο, αλλά αυτό που έχει αξία, στην όλη υπόθεση, είναι η έκταση αυτής της αναδιάρθρωσης και το πόσο μεγάλη θα είναι η μείωση της παρούσας αξίας του χρέους αυτού, το οποίο, όπως είναι, πλέον, ομολογημένο, δεν είναι διαχειρίσιμο - κάτι το οποίο, πρέπει να πούμε ότι αποτελεί μια προσωπική επιτυχία του Γιάννη Βαρουφάκη, ο οποίος επέβαλε, στην ατζέντα των επίσημων συζητήσεων, το ζήτημα της μη διαχειρισιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους, την στιγμή, κατά την οποία όλοι προσπαθούσαν, συνεχώς, να το αποκρύψουν, με πρώτους και χειρότερους όλων τους εντόπιους υποτακτικούς των ξένων δανειστών, χείριστος των οποίων υπήρξε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, του οποίου είναι γνωστές και λίαν πρόσφατες οι μακροσκελείς δημηγορίες του, υπέρ της διαχειρισιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία (υποτίθεται, κατά τον αμετροεπή πρώην υπουργό Εξωτερικών και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, ότι) καθιστά επουσιώδη, αχρείαστη και βλαπτική οποιαδήποτε συζήτηση, για την μείωση του χρέους αυτού, πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν αυτή η συζήτηση γίνεται χωρίς την αποδοχή των ξένων δανειστών.

Αυτό το ζήτημα του ελληνικού δημόσιου χρέους και της δυνατότητας του να εξυπηρετηθεί είναι, που χωρίζει τους ξένους δανειστές και μέχρι τώρα, έχει κρατήσει, έξω από το τρίτο Μνημόνιο, το Δ.Ν.Τ., το οποίο έχει, σαφέστατα προσδιορίσει, με επίσημη έκθεσή του, ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει καταστεί μη εξυπηρετίσιμο, κάπου, μέσα στο 2014 (και πάντως, πριν από τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, στην κυβέρνηση). Και φυσικά, αυτό το ζήτημα δεν θα λυθεί εύκολα. Κάθε άλλο.

Η λύση του προβλήματος του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι δύσκολη, διότι αυτό, για να καταστεί - προσωρινά, πάντα - ικανό να εξυπηρετηθεί, πρέπει να μειωθεί σε επίπεδα, που το ύψος του χρέους, που θα απομείνει, προς εξυπηρέτηση, από το ελληνικό δημόσιο, να κυμαίνεται, κάτω από τα 100 δισ. € και μάλιστα, κατά την γνώμη μου, πολύ κάτω, από το ύψος αυτό, το οποίο δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 70 - 80 δισ. €. Και βέβαια, αυτό το ποσόν θα πρέπει να είναι, χρονικά, τοποθετημένο και ποσοτικά ισορροπημένο, ούτως ώστε οι χρονοσειρές της εξυπηρέτησής του να μην δημιουργούν πρόβλημα, στην εξόφληση των υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους, που θα απορρέουν, από το χρέος αυτό και την χρονική του διάρθρωση.

Οποιεσδήποτε άλλες λύσεις θα ήσαν λιγότερο, ή περισσότερο κακές. Και φυσικά, η χειρότερη όλων θα είναι, ιδιαίτερα, εκείνη, που φαίνεται πολύ πιθανό να επικρατήσει, ως συμβιβασμός, ανάμεσα στους δανειστές και η οποία θα προβλέπει μια αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία θα το επαναφέρει, στο επίπεδο, που ήταν το 2013 και το οποίο, τότε, είχε κριθεί, ως, οριακά, διαχειρίσιμο.

Έτσι, εάν το Δ.Ν.Τ. δεν προχωρήσει, σε έναν ευκαιριακό συμβιβασμό, με τους ευρωζωνίτες και επιμείνει, στην ανάγκη μιας ευρείας και μαζικής μείωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, με την μορφή του ευθέως κουρέματός του, θα οδηγήσει, σε βαρύτατες αναταράξεις, στον ευρωπαϊκό χώρο και ιδιαίτερα, στην Γερμανία, όπου οποιαδήποτε συζήτηση, για μια τέτοια ενέργεια θεωρείται, ως αδιανόητη. Όμως, το Δ.Ν.Τ., όπως έχουν αποδείξει οι ενέργειές του, ιδιαίτερα, κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα, με την δημοσιοποίησή της έκθεσής του, για την μη διαχειρισιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως, επίσης και με την διαπίστωσή του ότι υπάρχει ανάγκη να διερευνηθεί η περίπτωση αναθεώρησης των πολιτικών και του πλαισίου δανειοδότησης του Ταμείου, προκειμένου να ληφθούν καλύτερα υπόψη οι ιδιαίτερες περιστάσεις των νομισματικών ενώσεων (η οποία διαπίστωση έγινε, στα πλαίσια της εξέτασης των αποτελεσμάτων του πρώτου ελληνικού Μνημονίου, αλλά, προφανώς και των Μνημονίων των άλλων χωρών της ευρωζώνης), αλλά και παλαιότερα, με την μελέτη, για τον εσφαλμένο πολλαπλασιαστή, με βάση τον οποίο έγιναν οι, παντελώς, αποτυχημένες μακροοικονομικές και δημοσιονομικές προβλέψεις της τρόικας, κατά την περίοδο 2010 - 2012, δεν επηρεάζεται, πλέον, από τις όποιες εσωτερικές σκοπιμότητες, που επικρατούν, στην πολυσχιδή πολιτική ζωή των χωρών της ευρωζώνης και της Γερμανίας.


Είναι προφανές, βέβαια, ότι, εδώ, έχουμε να κάνουμε, με ένα, ακόμη, πεδίο σύγκρουσης, ανάμεσα, στην Γερμανία, στην ευρωζώνη και στις Η.Π.Α. 

Αυτή την σύγκρουση, άλλωστε, την είδαμε να εξελίσσεται και στο επίπεδο της άμεσης αντιπαράθεσης της ελληνικής κυβέρνησης και του, ευθέως, αμερικανικού επιτελείου του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη, με τον Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε και το σύνολο της ευρωζώνης. 

Σε αυτό το επίπεδο, βέβαια, οι φόβοι των "ευρωπαϊστών" της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η υλοποίηση του plan B, του Γιάννη Βαρουφάκη και του αμερικανικού επιτελείου του (με την κυκλοφορία ενός προσωρινού παράλληλου νομίσματος και την αναγγελία εκτύπωσης κάποιων ποσοτήτων ευρώ, από την Τράπεζα της Ελλάδος, χωρίς την έγκριση της Ε.Κ.Τ., προκειμένου να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα της ρευστότητας, που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και για να εξυπηρετηθούν οι άμεσες ανάγκες του ελληνικού κράτους) οδηγούσε σε και καθιστούσε, άμεσα, επικείμενη την έναρξη μιας διαδικασίας εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, την οδήγησαν, στην άμεση εγκατάλειψη αυτού του σχεδιασμού και στην υποταγή της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, αλλά, για την αμερικανική διοίκηση, το ζήτημα της φθοράς του ευρώ, ως ανταγωνιστικού, προς το δολλάριο, αποθεματικού νομίσματος, στην παγκόσμια οικονομία, δεν έχει λήξει.

Όπως έχουμε επισημάνει και στο παρελθόν η αμερικανική κυβέρνηση και οι ελίτ, που την στηρίζουν, δεν πρόκειται να επιβάλουν, στην ελληνική κυβέρνηση να πράξει περισσότερα, από όσα η ίδια θέλει να πράξει, μέσα στα πλαίσια της στήριξης της όποιας ασκούμενης πολιτικής, που συμπίπτει, με τα αμερικανικά συμφέροντα. Θα την αφήσουν να προχωρήσει, μέχρι εκείνο το σημείο, που η ίδια η ελληνική κυβέρνηση θέλει, ή μπορεί να προχωρήσει και φυσικά, ως εκφραστές μιας πλανητικής υπερδύναμης, που είναι, θα συνεχίσουν, από άλλες θέσεις, με άλλους συμμάχους και με άλλα όργανα και εργαλεία, την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, έτσι όπως οι ελίτ αυτές και η κυβέρνηση των Η.Π.Α., κάθε φορά, τα αντιλαμβάνονται. 

Έτσι, έπραξαν και τώρα, με την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, τον Γιάννη Βαρουφάκη και το επιτελείο του, μέχρι πρόσφατα, υπουργού Οικονομικών, του οποίου επιτελείου (Τζαίημς Γκαλμπραίηθ, Γκλεν Κιμ, Έλενα Παναρίτη κλπ) οι προθέσεις και οι σχεδιασμοί ήσαν, σε πλήρη γνώση της αμερικανικής διοίκησης και προφανώς, είχαν, σε ένα γενικό επίπεδο, την έγκρισή της, πέρα από τις όποιες, επί μέρους, διαφοροποιήσεις, όσον αφορά τα ζητήματα τακτικής.

Η αμερικανική κυβέρνηση βοήθησε το επιτελείο αυτό - οι λεπτομέρειες, που κάποια στιγμή, στο μέλλον, θα έλθουν στην επιφάνεια, θα είναι συγκλονιστικές - και σχημάτισε, μάλιστα και ειδική ομάδα, που παρακολουθούσε την πορεία της ελληνικής κρίσης. Αλλά, όταν η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισαν να σταματήσουν την σύγκρουση, με την ευρωζώνη και να αποδεχθούν τις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, η αμερικανική διοίκηση δεν ήταν διατεθειμένη να πιέσει την ελληνική κυβέρνηση να πράξει αυτό, που δεν ήθελε, ή που, από κάποιο σημείο και μετά, έπαυσε να θέλει να πράξει.

Από εκεί και πέρα, η αμερικανική διοίκηση είχε και έχει άλλους διαύλους, για να πιέσει την ευρωζώνη και ειδικότερα, την Γερμανία. Ένας, από αυτούς τους διαύλους, ο οποίος είναι τόσο καθοριστικός, όσο απαιτούν τα αμερικανικά συμφέροντα, είναι το Δ.Ν.Τ., το οποίο έχει προχωρήσει, σε βαρύτατα, κτυπήματα, τα οποία αφορούν την καρδιά, τον κεντρικό πυρήνα της γερμανικής χρηματοπιστωτικής ελίτ και κατ' επέκταση, της ίδιας της γερμανικής οικονομίας.

Τα κτυπήματα, αυτά, στα οποία αναφέρομαι, αφορούν το τεράστιο και ακανθώδες ζήτημα της Deutsche Bank και τις σκιώδεις, αποσταθεροποιητικές και τοξικές πρακτικές, που αυτή χρησιμοποιεί και οι οποίες ερευνώνται, από την αμερικανική ρυθμιστή αρχή - την SEC -, αφού η ναυαρχίδα της γερμανικής μπατιροτραπεζοκρατίας, πέρα από τράπεζα του αποκαλούμενου επίσημου τομέα του τραπεζικού συστήματος, λειτουργεί και ως μέλος του αποκαλούμενου σκιώδους τραπεζικού συστήματος, δηλαδή, ως κερδοσκοπικό hedge fund, λαμβάνοντας υπερβολικά ρίσκα, με, εντελώς, αδιαφανείς και ανεξέλεγκτες πρακτικές, στην αγορά των παραγώγων και πιθανότατα, όχι, μόνο, σε αυτήν. 

Στην ουσία, όλη αυτή η υπόθεση αφορά το σύνολο της γερμανικής μπατιροτραπεζοκρατίας, αφού συνδέεται, με το ζήτημα της τραπεζικής ενοποίησης, στην ευρωζώνη, την οποία υποστηρίζει το Δ.Ν.Τ. και στην οποία αντιστέκεται η γερμανική κυβέρνηση, η οποία γνωρίζει, πολύ καλά, ότι οι γερμανικές τράπεζες, είτε αυτές βρίσκονται στο κεντρικό τραπεζικό σύστημα, είτε είναι τράπεζες των γερμανικών ομοσπονδιακών περιφερειών, είτε είναι ταμιευτήρια (τα οποία είναι όμιλοι, που τελούν, κάτω από το καθεστώς των δημόσιων εγγυήσεων των ομοσπονδιακών περιφερειών)  είναι, ουσιαστικά, χρεωκοπημένες. 

Και εάν η αμερικανική κυβέρνηση, μετά την χρηματοπιστωτική κρίση του Σεπτεμβρίου του 2008, μπόρεσε να βάλει, κουτσά-στραβά, μια τάξη, στα του οίκου της και να ανακεφαλαιοποιήσει την αμερικανική μπατιροτραπεζοκρατία, στην Ευρώπη δεν έχει συμβεί, κάτι ανάλογο. Εδώ, οι κυβερνήσεις προτίμησαν να κουκουλώσουν, κακήν-κακώς, την πραγματική χρεωκοπία των ευρωπαϊκών τραπεζών, οι οποίες είναι, έντονα, υποκεφαλαιοποιημένες και χρειάζονται, επειγόντως, μια γενναιόδωρη ανακεφαλαιοποίηση. 

Ως εκ τούτου, η γερμανική κυβέρνηση και η γερμανική μπατιροτραπεζοκρατία, δεν επιθυμούν να βρεθούν, κάτω από έναν εξωγενή και μη ελεγχόμενο μηχανισμό ελέγχου, ο οποίος, προφανώς, σε έναν βαθμό, θα υπάρξει, εάν προχωρήσει και ολοκληρωθεί η ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση, για την οποία γίνεται λόγος, αφού αυτή η αφανής χρεωκοπία του ευρύτερου γερμανικού τραπεζικού συστήματος, θα έλθει, στο φώς, με όλες τις τραγικές συνέπειες, που θα ακολουθήσουν, μια τέτοια - έστω και μερική - αποκάλυψη.


Πέραν τούτων, οι επιπτώσεις του τρίτου Μνημονίου, στο ελληνικό ΑΕΠ, θα είναι και θα παραμείνουν, επί μακρόν, δραματικές. Το ελληνικό ΑΕΠ, που, έως τώρα, έχει υποστεί μία θηριώδη μείωση, της τάξεως του 26%, θα συνεχίσει να μειώνεται και θα ξεπεράσει το 30%, πέφτοντας, ίσως και σε ένα ποσοστό ίσο με το 6%, κάτω και από τα επίπεδα του ΑΕΠ της χώρας, το έτος 2001, δηλαδή κάτω και από τα επίπεδα, που βρισκόταν, πριν την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη.

Οι εξελίξεις, στην ανεργία, θα είναι το ίδιο κακές. Αυτή είναι πολύ πιθανό να ξεπεράσει το 27%, φθάνοντας, έως το 30% του εργατικού δυναμικού της χώρας. Το μέλλον του σφρηγιλότερου τμήματος αυτού του δυναμικού - των νέων - εξακολουθεί, πάντοτε να προδιαγράφεται, έντονα, αρνητικό. Και στην πορεία του χρόνου, θα καταστεί πολύ χειρότερο, αφού αυτό θα συνεχίσει να επωμίζεται το βάρος της εξελισσόμενης οικονομικής κρίσης, προκειμένου να πέσει, ακόμη, περισσότερο, το εργατικό κόστος και να αυξηθεί, ακόμη, πιο πολύ, η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, γεγονός, το οποίο θα επιδεινώσει την χείριστη κατάσταση, στην οποία αυτή βρίσκεται και φυσικά, δεν πρόκειται να χρησιμεύσει, σε τίποτε.

Εννοείται, βέβαια, ότι, μέσα σε αυτό το, βαρύτατα, ασθενές και πνιγηρό οικονομικό περιβάλλον, οι πραγματικές περιουσιακές αξίες, οι οποίες, από τότε, που ξεκίνησε η χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας, τον Απρίλιο του 2010, είχαν, σε επίπεδο τιμών, υποστεί μια σαρωτική καταβαράθρωση, κατά, περίπου, 50%, θα συνεχίσουν την ακάθεκτη πτώση τους, η οποία, πιθανότατα, θα οδηγήσει τις ακίνητες περιουσίες, στο να καταρρεύσουν, υποβιβαζόμενες, στο 20% της αξίας τους, το 2008. 

Υπό το φως αυτών των ζοφερών προοπτικών, οι ευρωζωνίτες, με δεδομένη και την ρευστότητα, που επικρατεί, στην ελληνική πολιτική σκηνή και τώρα, είναι προϊόν του πρωτοφανούς πουλήματος, που υπέστη η εκφρασμένη βούληση του ελληνικού εκλογικού σώματος, από τον Αλέξη Τσίπρα και την "ευρωπαϊστική" ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ενέκριναν και θα προχωρήσουν, κυριολεκτικά, με το μαρτύριο της σταγόνας, την εκταμίευση των δόσεων του τρίτου ελληνικού Μνημονίου, αν και αυτό δεν έχει επισημοποιηθεί, παραμένοντας, σε επίπεδο σχεδίου, όπως προκύπτει και από τις διατάξεις του ν. 4336/14-8-2015, με τον οποίο ψηφίστηκε - όπως και με τις γνωστές απαξιωτικές και τραγελαφικές διαδικασίες, που ψηφίστηκε -, στις 14//8/2015, από την ελληνική βουλή.

Και φυσικά, για κάθε δόση, που θα εκταμιεύεται, θα έχει προηγηθεί ένας εξονυχιστικός έλεγχος της υλοποίησης των όσων περιέχονται, ως ελληνικές συμβατικές υποχρεώσεις, στο νέο Μνημόνιο, έτσι, ακριβώς, όπως συνέβαινε, με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, του ΓΑΠ, του Λουκά Παπαδήμου και των σαμαροβενιζέλων. Και όλα αυτά θα γίνουν, ξεκινώντας την πρώτη διαδικασία ελέγχου των πεπραγμένων της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, μέσα στον Νοέμβριο. 

Έτσι, από τα 26 δισ. €, που ο Ευκλείδης Τσακαλώτος επιθυμούσε να λάβει, μέχρι σήμερα 19/8/2015, στην πραγματικότητα, θα έχει, στην διάθεσή του 13 δισ. €, εκ των οποίων τα 12,5 δισ. €, θα αφορούν τις άμεσες και τις λίαν προσεχείς δανειακές υποχρεώσεις της χώρας, προς τους ξένους δανειστές και μόνον, τα υπόλοιπα 500 εκατομμύρια ευρώ θα διατεθούν, για την πληρωμή διάφορων εσωτερικών ληξιπρόθεσμων οφειλών του ελληνικού δημοσίου. Αναλυτικότερα, αυτά τα ποσά αφορούν τις εξής υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους :

α) Την εξόφληση, αύριο (20 Αυγούστου), 3,2 δισ. €, που οφείλονται, στην Ε.Κ.Τ.

β) Την πληρωμή 500 εκατομμυρίων €, που αφορούν προσεχείς τόκους.

γ) Την καταβολή 1,7 δισ. €, που αφορούν οφειλόμενες δόσεις δανείων, που έχει χορηγήσει το Δ.Ν.Τ. και πρέπει να εξοφληθούν, μέσα στον Σεπτέμβριο.

δ) Την εξόφληση των 7,16 δισ. € του δανείου – γέφυρας που χορηγήθηκε τον περασμένο μήνα, από τον EFSF, ποσόν, το οποίο πρέπει να καταβληθεί, μέχρι τις 17 Οκτωβρίου, αλλά το πιθανότερο είναι να αποπληρωθεί νωρίτερα και μάλιστα, άμεσα, όταν εκταμιευθεί.

 
Επίσης - υποτίθεται ότι - άμεσα, θα χορηγηθούν και άλλα 10 δισ. €, για την ανακεφαλαιοποίηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, αλλά η υλοποίηση αυτής της παροχής τελεί, υπό την δαμόκλειο σπάθη των δανειστών, οι οποίοι, προφανώς, για να την πραγματοποιήσουν, θα περιμένουν να δουν την άμεση πορεία των πολιτικών εξελίξεων και θα πράξουν, αναλόγως, με το εάν η παρούσα κυβέρνηση παραμείνει, στην θέση της, ή εάν θα αντικατασταθεί, από άλλη, με διευρυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, χωρίς την παρουσία των διαφωνούντων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και το, εάν πραγματοποιηθούν νέες βουλευτικές εκλογές, γεγονός το οποίο οι ξένοι δανειστές δεν επιθυμούν και φυσικά, η διεξαγωγή τους θα λειτουργήσει, ανασταλτικά, σε οποιαδήποτε χορήγηση ποσών, προς το ελληνικό δημόσιο, η οποία θα κριθεί, από αυτούς, ως μη αναγκαία και ως μέσο πίεσης, προς τον Αλέξη Τσίπρα, για την αποφυγή νέων εκλογών, με σκοπό τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης, με διευρυμένη πλειοψηφία, στην παρούσα βουλή.

Όσον αφορά το υπόλοιπο πόσον των 3 δισ. €, αυτό θα εκταμιευθεί κάποια στιγμή, μέσα στο φθινόπωρο, πιθανότατα, σε μια σειρά, επί μέρους, υποδόσεων, προκειμένου να παρακολουθηθεί η διαδικασία της εφαρμογής των μνημονιακών υποχρεώσεων της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, οι οποίες θα υποστούν, περαιτέρω, εξειδίκευση, από τους ξένους δανειστές και με αυτή την διαδικασία θα προχωρήσει η στενή παρακολούθηση του κυβερνητικού έργου, μαζύ με την εκταμίευση των δόσεων, για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών και την εξόφληση των ληξιπρόθεσμων οφειλών του ελληνικού δημοσίου, προς το εσωτερικό. 

Έτσι, η ελπίδα και η προσδοκία της κυβέρνησης, για μια, εφ' άπαξ, λήψη του ποσού των 26 δισ. €, πήγε περίπατο. Οι ευρωζωνίτες δεν ήσαν διατεθειμένοι, για μια τέτοιας έκτασης παροχή, που δεν θα τους επέτρεπε να παρακολουθήσουν, να ελέγξουν και να καθορίσουν τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, στην αποικιοποιημένη Ελλάδα της εποχής μας.

Αυτός ο ασφυκτικός κλοιός των ελέγχων, στους οποίους, ήδη, υποβάλλουν και θα συνεχίσουν να υποβάλουν, με εξαντλητικό τρόπο, την κυβέρνηση και το έργο της, ως προς την υλοποίηση των προαπαιτούμενων και των δράσεων, που προβλέπονται, από το τρίτο Μνημόνιο, εξαντλεί τα οποιαδήποτε περιθώρια κινήσεων του Αλέξη Τσίπρα και προφανώς, τον εμποδίζει και λειτουργεί, αποτρεπτικά, στις όποιες σκέψεις και προσπάθειές του να προσφύγει, ξανά και μάλιστα, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, στην λαϊκή ετυμηγορία, προκειμένου να αναβαπτισθεί και να κερδίσει μια νέα θητεία, χωρίς τα βάρη των διαφωνούντων βουλευτών του, οι οποίοι, σε σταθερή βάση, φθάνουν, περίπου, στους 30.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προτιμούν την προσφυγή, σε ταχύτατες βουλευτικές εκλογές - αν ήταν δυνατόν, ακόμη και μέσα στον Αύγουστο, κάτι, που, βέβαια, δεν μπορεί να γίνει -, πριν, ακόμη, το εκλογικό σώμα και ο πληθυσμός της χώρας αντιληφθούν την απίστευτη σφοδρότητα των μέτρων, που έρχονται, ως αποτέλεσμα της υποταγής της κυβέρνησης, στις εντολές των ξένων δανειστών, με την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου και των, σαρωτικά, καταστροφικών επιπτώσεων, που θα συνοδεύσουν και θα ακολουθήσουν, για μακρύ και απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, αυτά τα μέτρα, τα οποία θα αποκτήσουν έναν διαρκή χαρακτήρα.

Όμως, αυτές τις βουλευτικές εκλογές - εξπρές, που επιθυμεί να διεξαγάγει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν τις επιθυμούν οι ξένοι δανειστές, οι οποίοι δεν πρόκειται να χρηματοδοτήσουν το 3ο Μνημόνιο, εάν ο Αλέξης Τσίπρας προβεί σε μια τέτοιου είδους εκλογική περιπέτεια. Αυτό θα το πράξουν οι ευρωζωνίτες, επειδή, μέσα σε ένα ανασφαλές κλίμα, που είναι αποτέλεσμα της περιφρονητικής και ανοικτά, απαξιωτικής, για την εκφρασμένη λαϊκή βούληση, μνημονιακής στροφής του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ και παρά τα όσα λέγονται, οι εκπλήξεις παραμονεύουν και το εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι δεδομένο. 

Οι εκλογές αυτές δεν θα είναι περίπατος, για τον νεομνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ και αυτή η διαπίστωση θα είναι ολοένα και περισσότερο ισχυρή και δεδομένη, όσο περνούν οι ημέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες, χωρίς την διεξαγωγή τους και όσο ο πληθυσμός θα συνειδητοποιεί την συμφορά, που φέρνει, για την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας, το τρίτο Μνημόνιο και τα μέτρα του.

Ως εκ τούτου, αυτό, που επιθυμούν οι δανειστές και αυτό, που θα επιχειρήσουν να επιβάλουν, είναι η συγκρότηση μιας νέας κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, ή οποιουδήποτε άλλου επιλεγεί, από το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό της χώρας, την οποία θα στηρίζει η παρούσα σύνθεση της βουλής και στην οποία, μαζύ με την φιλομνημονιακή μερίδα της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, θα μετέχουν, ή/και θα στηρίζουν τα κόμματα της μνημονιακής κοινοβουλευτικής "αντιπολίτευσης", δηλαδή η Νέα Δημοκρατία, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ, περιορίζοντας, ασφυκτικά και σε αριθμητικό και σε πολιτικό επίπεδο, την αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, στους διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ, στο Κ.Κ.Ε. και στην Χρυσή Αυγή.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ δύσκολο να αρνηθούν να ικανοποιήσουν αυτή την επιθυμία των ξένων δανειστών, τα συμφέροντα των οποίων, πλέον, έχουν αποδεχθεί να εξυπηρετούν. Οι ευρωζωνίτες έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι και δεν πρόκειται να δεχθούν οποιαδήποτε διακινδύνευση των σχεδιασμών τους και των χρημάτων, που θα δώσουν. Και με δεδομένο το γεγονός ότι η μνημονιακή "αντιπολίτευση" δεν θέλει την διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, επειδή αντιλαμβάνεται ότι η ίδια δεν θα έχει καμμία τύχη, εάν αυτές διεξαχθούν, οι ξένοι δανειστές δεν θα επιτρέψουν τέτοιους τακτικισμούς, στον Αλέξη Τσίπρα.

Με δεδομένη την ευχερή δυνατότητα συγκρότησης μιας ευρύτατης μνημονιακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, με την παρούσα σύνθεση της βουλής, αυτό με το οποίο θα είναι, πλήρως, ικανοποιημένοι, είναι η συγκρότηση μιας νέας κυβέρνησης, που θα στηρίζεται, σε αυτή την ευρύτατη πλειοψηφία, η οποία θα κληθεί να φέρει, σε πέρας, με κάποιες πιθανότητες επιτυχίας, το, εξαιρετικά, δυσχερές πρόγραμμα του τρίτου Μνημονίου.

Έτσι, εάν ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίσει, αυτές τις ημέρες, να προσφύγει, στις κάλπες, αυτή του η πράξη θα είναι μια πράξη απελπισίας.

Και, όπως είπαμε, όσο περνούν οι ημέρες, το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα αντιστρέφεται. Ως εκ τούτου, το τί θα βγάλει η κάλπη δεν είναι κάτι, που μπορεί να προβλεφθεί. Η κοινωνία, συνειδητοποιεί, με ταχείς ρυθμούς, το τί πρόκειται να ακολουθήσει, την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου. Και αυτή η συνειδητοποίηση του επικείμενου ζοφερού παρόντος και μέλλοντος, κατά το, αμέσως, προσεχές χρονικό διάστημα, θα οδηγήσει τον Αλέξη Τσίπρα και τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, σε μια περιφανή ήττα, παρά το γεγονός ότι θα έχουν κρατήσει την πρώτη θέση, στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων - αν και αυτό δεν είναι κάτι το απόλυτο και εξαρτάται, από τους αντιπάλους τους.

Και όταν αναφέρομαι, στους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, δεν εννοώ τα γνωστά φθαρμένα κόμματα του Μνημονίου, δηλαδή, την Ν.Δ., το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ.

Εννοώ το όποιο κόμμα ξεπηδήσει, μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ή τα όποια κόμματα ξεπηδήσουν, μέσα από αυτόν, αφού δεν αποκλείεται η επικείμενη διάσπαση του σημερινού κύριου κυβερνητικού εταίρου να οδηγήσει, στην δημιουργία νέων κομματικών σχηματισμών, τα οποία θα είναι περισσότερα του ενός.

Και αν κάτι τέτοιο πραγματοποιηθεί, τότε το πολιτικό παιχνίδι θα ανοίξει και για τα άλλα κόμματα του αποκαλούμενου αντιμνημονιακού χώρου, τα οποία, έως τώρα, κινήθηκαν, σε ποσοστά, που δεν τους επέτρεψαν να ξεπεράσουν το πολιτικό περιθώριο.

Αλλά, οποιαδήποτε πρόβλεψη, γύρω από τις όποιες εκλογικές εξελίξεις, που είναι προφανές ότι θα ευνοήσουν την Χρυσή Αυγή και το Κ.Κ.Ε., ως τους μεγαλύτερους πολιτικούς χώρους, που κινούνται, γύρω από το αντι-Μνημόνιο, προϋποθέτει την προκήρυξη και την διεξαγωγή νέων βουλευτικών εκλογών, κατά το προσεχές χρονικό διάστημα των επόμενων μηνών.

Και αυτό δεν είναι, καθόλου, βέβαιο...