Ελλάδα, Γερμανία και ευρωζώνη : Τα αδιέξοδα της διαπραγμάτευσης, η ανάγκη, για ένα ελληνικό seigniorage και μια πολιτική προστατευτισμού της ελληνικής παραγωγής και η πρόσκρουσή τους στην πολιτική του "ελεύθερου εμπορίου" της γερμανικής ελίτ, επειδή αυτή η ανάγκη αντιστρατεύεται την λειτουργία της νομισματικής ένωσης.

Μετά από μήνες εντατικών συζητήσεων και εν μέσω πολλών και ποικίλων εντάσεων οδηγηθήκαμε, στο δεδομένο και διακηρυγμένο, πλέον, δημοσίως, γεγονός ότι η ίδια η έναρξη και η συνέχιση των διαπραγματεύσεων, ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τους ξένους δανειστές, δεν αφορά το επουσιώδες ζήτημα, που έχει να κάνει, με το "πρόγραμμα - γέφυρα", αλλά με την ίδια την σχέση της Ελλάδας, με την ευρωζώνη και το χρονικό διάστημα, που ξεπερνάει τον ερχόμενο Ιούνιο, ο οποίος υποτίθεται ότι είναι το τέλος αυτής της "γέφυρας", που, επίσης, υποτίθεται ότι συμφωνήθηκε, στο Eurogroup της 20/2/2015.

Όπως φαίνεται, οι διαπραγματευτές της ελληνικής πλευράς έχουν ρίξει όλο το βάρος του ενδιαφέροντός τους, στην ρύθμιση του ελληνικού δημόσιου χρέους, δηλαδή, στην εξουδετέρωσή του, είτε, μέσω μιας ευθείας και ριζικής αναδιάρθρωσής του, με ένα μαζικό κούρεμα, που θα το μειώσει, σε πολύ μεγάλα επίπεδα, είτε, μέσω μιας ακινδυνοποίησής του, με όπλα διάφορα χρηματοπιστωτικά εργαλεία, όπως αυτά των perpetual bonds, για τα οποία είχε κάνει λόγο, στην αρχή της διαπραγμάτευσης, ο Γιάννης Βαρουφάκης. Η αλήθεια είναι ότι, όσο και αν, στην συνέχεια, έπαυσε να γίνεται οποιαδήποτε συζήτηση, γύρω από όλα αυτά, οι, εν λόγω, διευθετήσεις, ή κάποιες άλλες ανάλογες, δεν βγήκαν, από το τραπέζι των συζητήσεων. Έχουν παραμείνει και συζητούνται. Αυτό, που έχει αλλάξει, είναι, απλώς, το ότι δεν συζητούνται, δημοσίως, με προφανή σκοπό το να μην αποδομηθούν.

Βέβαια, το ότι συζητούνται, στο παρασκήνιο όλες αυτές οι διευθετήσεις, γύρω από το ελληνικό δημόσιο χρέος, δεν σημαίνει ότι οι αντίπαλοι διαπραγματευτές - οι ξένοι δανειστές - τις έχουν αποδεχτεί, ή ότι πρόκειται να τις αποδεχθούν. Κάθε άλλο.

Αυτό, που επιδιώκουν το Δ.Ν.Τ., η Ε.Κ.Τ., η Commission και η γερμανική κυβέρνηση είναι να αποφύγουν μια νέα επίσημη ελληνική χρεωκοπία, είτε αυτή είναι οργανωμένη, είτε άτακτη και γι' αυτόν τον λόγο, είναι διατεθειμένοι - με τους δικούς τους όρους - να συνεχίσουν να παρέχουν ρευστότητα, στην ελληνική οικονομία, προκειμένου αυτή να συνεχίσει να τσαλαβουτάει, στην παρούσα ολισθαίνουσα στασιμότητα. Γι΄αυτό και επιμένουν, σε όλα τα μήκη και πλάτη των απαιτήσεών τους, που αφορούν τις μειώσεις, στις συντάξεις, στους μισθούς, στην αύξηση της φορολογίας, με την άνοδο των συντελεστών του ΦΠΑ, την διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, την δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος, στον κρατικό προϋπολογισμό.

Στην πραγματικότητα, οι ξένοι δανειστές θέλουν να αποφύγουν το κούρεμα των δανείων τους, γι' αυτό και αδιαφορούν, για την επαναφορά της ελληνικής οικονομίας, σε αναπτυξιακούς ρυθμούς. Εννοείται, βέβαια, ότι οι δανειστές γνωρίζουν, πολύ καλά, ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει την πληρωμή, κάπου 90 δισ. €, κατά την περίοδο 2015 - 2020 και κάπου 201 δισ. €, κατά την περίοδο 2021 - 2030.

Για να πληρωθούν αυτά τα ποσά η ελληνική οικονομία πρέπει να εισέλθει, σε ολοένα και περισσότερο αυξανόμενους ρυθμούς ανάπτυξης, η οποία, όμως, για να πραγματοποιηθεί, απαιτεί την γενναία οικονομική ενίσχυση της χώρας, την οποία πρέπει να χρηματοδοτήσουν οι δανειστές, αφού, προηγουμένως, συμφωνήσουν, σε ένα γενναίο κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Αλλά για να γίνει μια οποιαδήποτε αναπτυξιακή επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας, με ταχείς ρυθμούς, δεν είναι δυνατό το ελληνικό τραπεζικό σύστημα να παραμένει, στην κατάσταση ενός ζόμπυ, όντας φορτωμένο με κόκκινα δάνεια, τα οποία είναι πολύ περισσότερα των 75 δισ. €, για τα οποία γίνεται λόγος, ούτε η καταθετική του βάση να βρίσκεται, ανάμεσα στα 130 - 140 δισ. €, με τον μεγάλο όγκων των ελληνικών αποταμιεύσεων να κατευθύνεται, στο εξωτερικό, ή στα σεντούκια των νοικοκυριών, ούτε, το επίπεδο των επενδύσεων να βρίσκεται μικρότερο, κατά 8 δισ. €, ετησίως, από το ελάχιστο, που θα έπρεπε να είναι και με δεδομένο το γεγονός ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις χρειάζονται, άμεσα, κεφάλαια κινήσεως, της τάξεως των 7, έως 10 δισ. €, τα οποία δεν έχουν, στην μεγίστη πλειοψηφία των περιπτώσεων.

Αυτά τα ποσά - κατ' ελάχιστον - είναι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί εκείνοι, που θα έπρεπε να παράσχουν, στην ελληνική οικονομία (και) με την εκτεταμένη άσκηση και χρήση του δικαιώματος του seigniorage, υπέρ του ελληνικού δημοσίου, προκειμένου αυτή να επανέλθει, σε ταχείς αναπτυξιακούς ρυθμούς. Αν κάτι τέτοιο γινόταν, η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας θα ήταν, περίπου, άμεση και θα πραγματοποιείτο, μέσα σε ελάχιστους μήνες.

Αλλά κάτι τέτοιο είναι έξω από τις προθέσεις των ξένων δανειστών, οι οποίοι έχουν έλθει, με σκοπό να πάρουν και όχι να δώσουν. Η διάθεσή τους αυτή εξαντλείται, έστω, στο να πάρουν ό,τι είναι δυνατόν, όσο λιγότερο και αν αυτό είναι, από τις εμφανιζόμενες, ως απαιτήσεις τους. Και αυτό μπορούν να το συζητήσουν. Και προφανώς, το συζητούν. Αλλά αυτό, που δεν είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν, είναι το να δώσουν, να ενισχύσουν, δηλαδή, με μη δανειακά σχήματα, την ελληνική οικονομία. Αυτό είναι εκτός συζητήσεως.

Αλλά η ευρωζώνη δεν έγινε, για να ενισχύει εκείνες τις χώρες, που βρίσκονται, σε αδύναμη θέση, αφαιρώντας, με αυτόν τον τρόπο, τα υλικά και χρηματικώς, αποτιμημένα κέρδη και πλεονεκτήματα των ισχυρών χωρών, που μετέχουν, σε αυτήν. Η μεταφορά των παραγόμενων και των ανακατανεμημένων πλεονασμάτων, που δημιουργήθηκαν και κατανεμήθηκαν, με βάση τους οικονομικούς κανόνες της ολιγοπωλιακής αγοράς και των οικονομικών μηχανισμών των συγκριτικών πλεονεκτημάτων, που προκύπτουν, από τα κόστη παραγωγής, δεν προκύπτει από την λειτουργία των νομισματικών ενώσεων και δεν βρίσκεται μέσα στην συλλογιστική τους.

Όπως έχω πει, επανειλημμένως, η Ελλάδα, εάν θέλει να παραμένει, μέσα στην ευρωζώνη, πρέπει να ανατρέψει τους κανόνες λειτουργίας της. Οφείλει, δηλαδή, το ελληνικό κράτος, έτσι, όπως αυτό εκφράζεται, από την παρούσα κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, να ασκήσει το δικαίωμα του seigniorage και να τυπώσει ευρώ, όχι μόνο για να πληρώσει τα χρέη του, αλλά και για να χρηματοδοτήσει την επαναφορά της ελληνικής οικονομίας, σε ταχείς αναπτυξιακούς ρυθμούς, μέσα από ένα εκτεταμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, αφού οι ευρωθεσμοί αρνούνται να πράξουν κάτι τέτοιο.

Παρά τα όσα λέγονται, μια τέτοια ενέργεια του ελληνικού δημοσίου είναι εφικτή. Αν και οι ευρωσυνθήκες απαγορεύουν την άσκηση του seigniorage, από τα κράτη, που είναι μέλη της ευρωζώνης, στην πραγματικότητα, η άσκηση του δικαιώματος του seigniorage, από τις εθνικές κεντρικές τράπεζες των χωρών αυτής της νομισματικής ένωσης δεν απαγορεύεται. Οι κεντρικές τράπεζες των κρατών της ευρωζώνης μπορούν να εκδίδουν και να τυπώνουν εκείνες τις ποσότητες, που κρίνουν ότι πρέπει να εκδοθούν και να τυπωθούν, αν και είναι υποχρεωμένες να ενημερώνουν την Ε.Κ.Τ., για τις ενέργειές τους αυτές.

Φυσικά οι εθνικές κεντρικές τράπεζες των χωρών της ευρωζώνης μπορούν να προβούν στην άσκηση του seigniorage, υπέρ των κρατών τους και σε συνεννόηση, με τις κυβερνήσεις τους, εφ' όσον το κρίνουν σκόπιμο, ή - εάν αρνηθούν -, εφ' όσον διαταχθούν, από τις εθνικές κυβερνήσεις, να πράξουν κάτι τέτοιο. Παρά το γεγονός ότι προβάλλεται ο αντίλογος ότι η ανεξαρτησία της Ε.Κ.Τ. και των εθνικών κεντρικών τραπεζών κατοχυρώνεται, από τις ευρωσυνθήκες και οι εθνικές κυβερνήσεις δεν δύνανται να υποχρεώσουν την Ε.Κ.Τ., ή τις κεντρικές τους τράπεζες να ασκήσουν το δικαίωμα της νομισματοκοπής, υπέρ των κρατών τους, στην πραγματικότητα, υπάρχει αυτή η θεσμική δυνατότητα, μέσα από την εφαρμογή του Δίκαιου της Ανάγκης, το οποίο αποτελεί ένα θεσμικό πλαίσιο, που είναι τμήμα του Διεθνούς Δικαίου και έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα, διαρρηγνύοντας την σφικτή δόμηση του θεσμικού οικοδομήματος των Συνθηκών, που συγκρότησαν την ευρωζώνη.

Όπως έχω πει και γράψει πολλές φορές, πριν, ακόμη, από την έλευση της ελληνικής κρίσης χρέους και μετά από αυτήν [δείτε, ενδεικτικά, σε αυτό εδώ το μπλογκ τα δημοσιεύματα, που γράφτηκαν, τότε, που έπρεπε και απευθύνονταν, είτε, στην κυβέρνηση του ΓΑΠ, είτε, σε όποια κυβέρνηση σχηματιζόταν, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, είτε, μετά από τις εκλογές αυτές, στην κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων, είτε, παλαιότερα, στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε, πρόσφατα, στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου : ΕΚΛΟΓΕΣ 4/10/2009 - ΠΑΣΟΚ : ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ ΣΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ με τον ίδιο αριθμό ψήφων, που είχε και στις εκλογές του 2004! (Ή ΠΩΣ Η ΝΔ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ) και Greece : It's time to print euros! (Το κρατικό δικαίωμα της νομισματοκοπής, υπό το νομικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης, οι Συνθήκες της ευρωζώνης, η άρση του π.δ. 500/1974, περί γενικής επιστρατεύσεως, ύστερα από απαίτηση της Comission και το παράδειγμα της Ιρλανδίας) και Οι "ευρωπαϊστές" οδηγούν την Ελλάδα σε μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή. (Ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, ο "υπαρκτός ευρωπαϊσμός" του Λεωνίδα Κύρκου και η έμπρακτη αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης) και Let's occupy E.C.B. Let's destroy "deadzone". (Αν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ - ή η όποια άλλη -, που θα διαδεχθεί το παρόν κυβερνητικό πτώμα, δεν ασκήσει το seigniorage θα έχει την κακή τύχη όλων των κυβερνήσεων, που προέκυψαν από την χρεωκοπία του 2010) και Τί πρέπει να κάνει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα; 1) Καταγγελία Μνημονίων και δανειακών συμβάσεων. 2) Παραπομπές στο δικαστικό σύστημα. 3) Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. 4) Έκδοση χρήματος, σε ευρώ και νέα χρηματόγραφα. 5) Νέες βουλευτικές εκλογές ], η ελληνική κυβέρνηση κηρύσσοντας την χώρα, σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με αφορμή την σοβούσα, επί μακρόν, οικονομική κρίση, μπορεί να διατάξει την ελληνική κεντρική τράπεζα - την Τράπεζα της Ελλάδος - να ασκήσει το δικαίωμα της νομισματοκοπής, υπέρ του ελληνικού δημοσίου, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι κατεπείγουσες ανάγκες του, υπό αυτό το αναγκαστικό/υποχρεωτικό νομικό καθεστώς, το οποίο αναγνωρίζεται, από το Διεθνές Δίκαιο και του οποίου η κήρυξη αποτελεί προνόμιο του κράτους, που το ασκεί, χωρίς η πράξη αυτή να επιδέχεται αμφισβήτηση.

Φυσικά, η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος είναι υποχρεωμένη να υπακούσει, στις κυβερνητικές διαταγές, άλλως τα όργανά της, που αρνούνται να πράξουν κάτι τέτοιο, παραβαίνουν τον ποινικό νόμο και η πράξη της ανυπακοής αυτής έχει κακουργηματικό χαρακτήρα. Εννοείται, βέβαια, ότι ενημερώνεται, σχετικά και η διοίκηση της Ε.Κ.Τ., η οποία δεν δικαιούται να αντιλέξει και πράξει κάτι το αντίθετο, αφού είναι αναρμόδια να κρίνει αυτού του είδους τις κυβερνητικές πράξεις, οι οποίες δεν επιδέχονται εκτιμήσεως οποιουδήποτε άλλου διοικητικού οργάνου του εσωτερικού, ή του εξωτερικού.

Μάλιστα, στον βαθμό, που και τα όργανα της Ε.Κ.Τ. ασκούν μια, κατά παραχώρηση, εξουσία, η οποία σχετίζεται με το ελληνικό κράτος, όπως αυτό, που αφορά την άσκηση της νομισματικής πολιτικής, είναι υποχρεωμένα να συνδράμουν, στην εκτέλεση των κυβερνητικών εντολών, τις οποίες οφείλουν και να διευκολύνουν. Και αν τα όργανα αυτά δεν πράξουν ό,τι είναι απαραίτητο, για την εκτέλεση των κυβερνητικών εντολών διαπράττουν και αυτά βαρύτατο ποινικό αδίκημα, κακουργηματικού χαρακτήρα.

Το μόνο, που θα μπορούσε να πράξει η διοίκηση της Ε.Κ.Τ., για να αντισταθεί, στην άσκηση, από το ελληνικό κράτος, μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος, του δικαιώματος της κοπής των απαραίτητων ποσοτήτων ευρώ, θα ήταν να ενεργοποιήσει κάποιες διατάξεις των ευρωσυνθηκών και να προσφύγει στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Επειδή αυτές οι διατάξεις δεν είναι, ευρέως, γνωστές, ας τις δούμε  :

"Άρθρο 35.6.  Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι αρμόδιο, για διαφορές, που αφορούν την εκπλήρωση, εκ μέρους μιας εθνικής κεντρικής τράπεζας, των υποχρεώσεών της, δυνάμει των Συνθηκών και του παρόντος καταστατικού. Αν η ΕΚΤ διαπιστώσει ότι μια εθνική κεντρική τράπεζα έχει αθετήσει υποχρέωσή της, δυνάμει των Συνθηκών και του παρόντος καταστατικού, διατυπώνει αιτιολογημένη γνώμη, επί του θέματος, αφού δώσει, στην ενδιαφερόμενη εθνική κεντρική τράπεζα, την ευκαιρία να υποβάλει τις παρατηρήσεις της. Αν η ενδιαφερόμενη εθνική κεντρική τράπεζα δεν συμμορφωθεί, με την γνώμη ,εντός της προθεσμίας, που ορίζεται από την ΕΚΤ, η ΕΚΤ μπορεί να προσφύγει στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης".


Ό,τι και αν λέγεται, σε σχέση με αυτό το ζήτημα, που αφορά την νομισματοκοπή και το ποιος έχει, ή δεν έχει - και υπό ποίες συνθήκες έχει, ή δεν έχει - δικαίωμα, για την έκδοση και τη κοπή του ευρώ, ως νομίσματος, μέσα στην ευρωζώνη, είναι παραπλανητικό και είναι προϊόν άγνοιας, ή σκόπιμης παραπληροφόρησης.

Έτσι, σε κανονικές συνθήκες, προφανώς, αρμόδια είναι η Ε.Κ.Τ. και οι εθνικές κεντρικές τράπεζες, σε συνεννόηση, με την κεντρική διοίκηση της Ε.Κ.Τ., της οποίας οι εθνικές κεντρικές τράπεζες λειτουργούν, ως παραρτήματα. Ως προς αυτό, δεν υπάρχει κάποια σοβαρή αντίρρηση. Αυτό, που, κοινώς, λέγεται, είναι αληθές. Η Ε.Κ.Τ. είναι η μόνη αρμόδια, για την έκδοση και την κυκλοφορία του ευρώ.

Όμως, σε συνθήκες, οι οποίες είναι ανώμαλες, τα πράγματα είναι - ή, ορθότερα, μπορούν να γίνουν -  διαφορετικά, εάν κάποιο κράτος επικαλεσθεί και επιβάλει, στην επικράτειά του, το ειδικό νομικό καθεστώς της έκτακτης ανάγκης, το οποίο, ως αναπόσπαστο τμήμα του εσωτερικού και του διεθνούς δικαίου, είναι υποχρεωτικό και δεν μπορεί να αγνοηθεί, από οποιαδήποτε δημόσια διοικητική αρχή. Και φυσικά, δεν μπορεί να αγνοηθεί, ούτε από την Ε.Κ.Τ. και τα όργανά της, είτε αυτά είναι κεντρικά, είτε περιφερειακά.

Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να αγνοηθεί το πασίδηλο γεγονός της κατακρήμνισης του ελληνικού ΑΕΠ, αφού τα μεγέθη, που δίνει η ΕΛΣΤΑΤ, του υπόδικου και τοποθετημένου, από τους ξένους δανειστές κ. Ανδρέα Γεωργίου, είναι συντριπτικά και εξόχως, καταθλιπτικά, περιγράφοντας, το μέγεθος της καταστροφής, που υπέστη η ελληνική οικονομία όλα αυτά τα χρόνια. Έτσι, το ελληνικό ΑΕΠ, που το 2008 έφθασε, στα επίπεδα των 241,881 δισ. €, κατά το χρονικό διάστημα, που ακολούθησε, μέχρι το 2014, υπέστη ένα συντριπτικό πλήγμα, χάνοντας, 63,180 δισ. €, για να κατακρημνισθεί στα 178,701 δισ. €!

Το μόνο, που μπορεί να κάνει η διοίκηση της Ε.Κ.Τ., στην συγκεκριμένη περίπτωση, που η ελληνική κυβέρνηση κηρύξει την χώρα, σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, λόγω της, επί μακρόν, σοβούσας οικονομικής κρίσης, όπως είδαμε, πιο πάνω, είναι το να προσφύγει, στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, αφού, προηγουμένως, ακούσει τις αιτιάσεις και τους ισχυρισμούς της Τράπεζας της Ελλάδος. Αυτό μπορεί να πράξει και ουδέν άλλο, η Ε.Κ.Τ.

Φυσικά, η Ε.Κ.Τ. θα χάσει την δίκη, που θα γίνει. Και θα την χάσει, διότι η κήρυξη του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, σε μια χώρα, αποτελεί κρατικό προνόμιο, το οποίο ασκεί η κυβέρνηση. Και αυτή η πράξη δεν είναι αντικείμενο δικαστικής εκτίμησης, σύμφωνα, με το Διεθνές Δίκαιο - εκτός, εάν, με αυτήν διαπράττονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. (Κάτι, που ουδείς εχέφρων άνθρωπος θα μπορεί να ισχυρισθεί, στα σοβαρά).

Αλλά και αν η ελληνική κυβέρνηση, παρ' ελπίδα, χάσει την δίκη, για λόγους ουσίας, τότε, μπορεί να προσφύγει, στην Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε., όπως, επίσης, έχει και άλλες νομικές δυνατότητες, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν τα φυσικά πρόσωπα, που ασκούν διοίκηση, στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα (εν προκειμένω, στην Ε.Κ.Τ.), ενώπιον των διεθνών ποινικών δικαστηρίων, για εγκλήματα, κατά της ανθρωπότητας.

Όμως, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα χρειασθεί κάτι τέτοιο. Και μόνη η κήρυξη της χώρας, σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με την άσκηση του seigniorage και την εκτύπωση των απαραίτητων ποσοτήτων ευρώ, για την κάλυψη των επειγουσών αναγκών του ελληνικού κράτους, θα παραλύσει την ευρωζώνη και θα οδηγήσει την Ε.Κ.Τ. και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σε έναν άμεσο συμβιβασμό, με την ελληνική κυβέρνηση, ο οποίος θα μπορούσε να είναι και η ελληνική έξοδος, από την νομισματική αυτή ένωση, με μια διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους και μια σημαντική οικονομική βοήθεια, για τον πρώτο καιρό, μέχρις ότου η νέα δραχμή εμπεδωθεί, ως θεσμός, στις συνειδήσεις όλων.

Δυστυχώς, οι ευρωπαϊστικές αυταπάτες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν οδηγούν, προς αυτή την κατεύθυνση. Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ, βοηθούσης και της σαρωτικής κυριαρχίας τους, έναντι όλων των πολιτικών τους αντιπάλων, στο εσωτερικό, όπως προκύπτει, από την παραπάνω δημοσκόπηση, αλλά και από όλες τις άλλες, που έχουν γίνει, όλον αυτόν τον καιρό, φαίνεται ότι έχουν εγκλωβισθεί, σε μια λογική, που λέει ότι πρέπει να αποσπάσουν, όσο το δυνατόν περισσότερες υποχωρήσεις, από τους ξένους δανειστές και να υπογράψουν μια συμφωνία, με αυτούς, η οποία αρκεί, απλώς, να είναι - πολύ, ή αρκετά, ή έστω λίγο - καλύτερη, από εκείνην, που θα υπέγραφαν οι Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος, συνοδευόμενη και από μια ρύθμιση του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία θα προβαίνει, σε μια γενναία μείωσή του, ή θα το ακινδυνοποιεί.

Σκεπτόμενοι, με αυτόν τον τρόπο σφάλλουν. Το πρόβλημα, όπως έχουμε, πολλές φορές πει, δεν είναι, απλώς, το ελληνικό δημόσιο χρέος και η ρύθμισή του. Αν ήταν, μόνο, αυτό το πρόβλημα, που έχει να αντιμετωπίσει η ελληνική οικονομία, τότε, αυτό θα είχε λυθεί.

Άλλωστε, η Ελλάδα μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα της νομισματοκοπής, όχι με την έκδοση και την κυκλοφορία των απαραίτητων ποσοτήτων ευρώ, αλλά, με την έκδοση και την εκτύπωση ενός παράλληλου εσωτερικού νομίσματος, δηλαδή μιας νέας δραχμής, κρατώντας και το ευρώ, ως νόμισμα. Και φυσικά, η κυβέρνηση μπορεί να ορίσει την πληρωμή των ελληνικών δημοσίων χρεών και με την χρήση αυτής της νέας δραχμής, υποχρεώνοντας τους δανειστές της να αποδεχθούν την πληρωμή τους, σε αυτό το νέο νόμισμα.


Το πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία είναι το ίδιο το ευρώ και η ένταξή της, στην ζώνη του.

Και για να είμαι, ακόμη, περισσότερο ακριβής, το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας έχει να κάνει με την συμμετοχή της, στο ευρωπαϊκό και στο διεθνές ελεύθερο εμπόριο.

Εδώ, τα πράγματα είναι απλά :

Η Ελλάδα δεν μπορεί να λειτουργήσει, χωρίς μηχανισμούς, που να προστατεύουν την εσωτερική της παραγωγή. Κακώς, τους κατήργησε και τώρα, οφείλει να τους επαναφέρει. Και φυσικά, όσο η ελληνική κυβέρνηση δεν επαναφέρει εκείνο το θεσμικό πλαίσιο, που προστατεύει την ελληνική παραγωγή, δεν υπάρχει τρόπος, για την επαναφορά της ελληνικής οικονομίας, στην οδό της βιώσιμης ανάπτυξης. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια.

Αλλά αυτή την αλήθεια είναι, που θέλει να αποφύγει, πάση θυσία, η γερμανική ελίτ, η οποία είναι εκείνη, που στηρίζεται, σε μια παραγωγή, η οποία έχει ως κύριο και βασικό ενδιαφέρον της, τις δραστηριότητές της, στις εξαγωγές (εξάγοντας αγαθά και υπηρεσίες, ίσες, με όσα καταναλώνει ο γερμανικός πληθυσμός), οι οποίες, κατά 50%, στρέφονται προς τις ευρωπαϊκές χώρες και στην δημιουργία ενός ογκώδους πλεονάσματος, το οποίο υπάρχει, ακριβώς, επειδή, οι χώρες, που μετέχουν, στην όλη επιχείρηση της διεξαγωγής του ευρωπαϊκού ελεύθερου εμπορίου, μέσα στην ευρωζώνη (και έξω από αυτήν, εντός της Ε.Ε., αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο), έχουν απεκδυθεί από τους μηχανισμούς προστασίας της παραγωγής τους, είτε αυτοί είναι δασμολογικοί, είτε φορολογικοί, είτε άλλοι.

Με αυτά τα δεδομένα, η Ελλάδα, χάνοντας την νομισματική της κυριαρχία, έχασε και το πολύτιμο, γι' αυτήν, όπλο της εξισορρόπησης των οικονομικών της μειονεκτημάτων και το συγκριτικό πλεονέκτημα, που της έδιδε η διολισθητική (αλλά κάποιες φορές και η ευθεία και δια μιάς) υποτίμηση της παλαιάς δραχμής, πριν αυτή αντικατασταθεί, από το σκληρό ευρώ, το οποίο, ανοήτως, πράττουσα η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, απεδέχθη να είναι εξουθενωτικά, ανατιμημένο για την ελληνική οικονομία, στα επίπεδα των 340,75 δραχμών, την στιγμή κατά την οποία η πραγματική ισοτιμία του ελληνικού νομίσματος ήταν μεγαλύτερη, και στην πορεία κατέληξε να είναι, ακόμη, περισσότερο μεγαλύτερη, κάπου στις 600, ή 700 - και παραπάνω - παλαιές δραχμές.

Μάλιστα, κατά την διάρκεια της περιόδου 1997 - 2001, κατά την οποία οργανώθηκε η προετοιμασία, για την ένταξη της Ελλάδας, στην ΟΝΕ η δραχμή υποτιμήθηκε, έναντι του δολαρίου, γύρω στο 30%, ενώ, παράλληλα, συνέχιζε να υποτιμάται, έναντι και των άλλων σκληρών εθνικών νομισμάτων, δείχνοντας ότι και η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη χρησιμοποιούσε, μέχρι την τελευταία στιγμή, το όπλο της υποτίμησης, ενώ οδηγούσε την ελληνική οικονομία, στην ένταξή της, σε μια νομισματική ένωση ενός άκαμπτου νομίσματος.

Και όλα αυτά, ενώ, από το 1981, μέχρι το 2001, δηλαδή, για πάνω από 30 χρόνια, η δραχμή υποτιμήθηκε, έναντι του αμερικανικού δολλαρίου, περισσότερο, από 80%, επειδή η επιβίωση της ελληνικής οικονομίας, ως οικονομίας μαλακού νομίσματος, απαιτούσε - και εξακολουθεί να απαιτεί - την άσκηση μίας νομισματικής πολιτικής, η οποία να είναι προσαρμοσμένη στις ιδιαιτερότητές της, οι οποίες της επιβάλλουν να στηρίζεται, σε ένα, διαχρονικά, φθηνό και υποτιμήσιμο νόμισμα, το οποίο της επιτρέπει την ρύθμιση και την εξομάλυνση των δημοσιονομικών, των συναλλαγματικών και των εμπορικών ανισορροπιών της, όπως, επίσης και τον έλεγχο του δημόσιου (αλλά και του ιδιωτικού) χρέους της. 

Όσο και αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο Γιάννης Βαρουφάκης αρνούνται να δουν και να αντιμετωπίσουν αυτήν την πραγματικότητα, αυτή δεν είναι διατεθειμένη να εξαφανισθεί. Παραμένει και θα παραμένει, ως έχει.

Ως εκ τούτου, η γερμανική ελίτ δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί την ύψωση προστατευτικών τειχών, υπέρ της ελληνικής παραγωγής, αφού, ακόμη και για την αγροτική παραγωγή της Ε.Ε. οι επιδοτήσεις βαίνουν μειούμενες, όπως συμβαίνει και με τα αναπτυξιακά προγράμματα, για τα οποία ο κοινοτικός προϋπολογισμός έχει, κατά πολύ, μειωθεί. Και με δεδομένη την νίκη του ευρωσκεπτικιστικού Συντηρητικού Κόμματος του David Cameron, στις βρετανικές βουλευτικές εκλογές της 7ης Μαΐου, αυτή η τάση δεν πρόκειται να  αλλάξει. Ο κοινοτικός προϋπολογισμός θα μείνει, στην καλύτερη περίπτωση, στάσιμος. Και στην πραγματικότητα, το πιθανότερο είναι ότι θα μειωθεί και άλλο.

Φυσικά, δεν είναι ο ανθελληνισμός, που ωθεί την γερμανική ελίτ, σε αυτή την συμπεριφορά, έστω και αν εκφράζεται, πολλές φορές, έτσι. Είναι τα συμφέροντά της, που θέλει να υπερασπίσει, αρνούμενη κάθε ύψωση προστατευτικών τειχών, υπέρ της ελληνικής παραγωγής. Αν δεχθεί μια τέτοια προστατευτική πολιτική, για την Ελλάδα, θα πρέπει, στην συνέχεια, να δεχθεί και να επιδείξει ανάλογη συμπεριφορά και σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Και αν πράξει κάτι τέτοιο, θα βλάψει τα δικά της συμφέροντα, ως εξαγωγική υπερδύναμη, που είναι.

Έτσι, δεν είναι μια ελληνική έξοδος από την ευρωζώνη το πρόβλημα της Γερμανίας. Αυτό είναι ένα μερικό πρόβλημα, το οποίο παραπέμπει, στο κεντρικό. Και το κεντρικό πρόβλημα, για την γερμανική ελίτ , είναι  η αναφυόμενη ανάγκη, για την πολιτική προστατευτισμού των εθνικών οικονομιών και της εθνικής παραγωγής των ελλειμματικών χωρών της ευρωζώνης. Αλλά αυτός ο προστατευτισμός αντίκειται, στην κυρίαρχη πολιτική του ελεύθερου εμπορίου, στην οποία στηρίζεται η γερμανική οικονομία και η ελίτ, που την διοικεί.

Ως εκ τούτου, η Γερμανία δεν πρόκειται να στέρξει, σε οποιαδήποτε στήριξη των αναγκαίων πολιτικών, για την προστασία της ελληνικής παραγωγής. Η Γερμανία είναι Γερμανία και η Ελλάδα είναι Ελλάδα.

Ως εκ τούτου, οι συριζαίοι και οι εταίροι τους, στην κυβέρνηση ματαιοπονούν. Καιρός είναι να αλλάξουν πολιτική και να διαπραγματευθούν - αν δεν το κάνουν, ήδη, στο παρασκήνιο - μια οργανωμένη (προσωρινή, ή οριστική - το πώς θα την ονομάσουν είναι αδιάφορο) έξοδο από την ευρωζώνη, ή την αναστολή της παραμονής της Ελλάδας, στην νομισματική αυτή ένωση.

Αλλιώς, η καταστροφή είναι όλη μπροστά τους και μπροστά μας. Ακόμη και αν αυτή πάρει την μορφή μιάς μακρόχρονης στασιμότητας, στο, ήδη, κακό παρόν...