Γιάννης Βαρουφάκης : "Yes to compromise. Not to be compromised". (Όμως, τώρα, που, μετά την "ρωσική έκπληξη", παρακαλούν, για μια γρήγορη συμφωνία, ήλθε η ώρα να γράψουμε όλον αυτόν τον συρφετό των ευρωζωνιτών, στα παλαιότερα των υποδημάτων μας).

Ότι οι ευρωζωνίτες σκέπτονται, ενεργούν και συμπεριφέρονται, ως μια γκρούπα σεκταριστών και αρνούνται να διδαχθούν, από την πραγματικότητα, το έχουμε περιγράψει, εδώ και πολύν καιρό - από την αρχή της κρίσης - σε αυτό εδώ το μπλογκ. Έχει καταστεί προφανές ότι οι ευρωζωνικές ελίτ, προτιμούν να ζουν και να διαλέγονται, μέσα στα πλαίσια ενός άλλου "σύμπαντος" ιδεών, αναπτύσσοντας αυτοεπιβεβαιωτικά παραληρήματα , τα οποία λειτουργούν, είτε, ως ιερεμειάδες, όταν αναφέρονται, στην υποτιθέμενη (ή και πραγματική) τύχη όποιου βγει, από το μαντρί της ευρωζώνης, είτε, ως εκτεταμένες ασκήσεις θάρρους, όταν αναφέρονται, στο υποτιθέμενο λαμπρό μέλλον του ευρώ και της ζώνης του.

Όλες αυτές οι παραληρηματικές κατασκευές, βέβαια, μπορεί να λειτουργούν, ως μέσα κατευνασμού του θυμού και της θλίψεως των στελεχών της γερμανικής κυβέρνησης και ευρύτερα, των ευρωζωνικών ελίτ, πλην όμως, είναι αδιάφορες, για τον πολύ κόσμο, αφού η κοινωνία βλέπει, επί του παρόντος, τα πράγματα, εντελώς, διαφορετικά, από τον τρόπο, που τα βλέπουν και τα περιγράφουν οι γραφειοκράτες της ευρωζώνης και της Ε.Ε. Και αυτή η στάση των κοινωνιών της ευρωζώνης και ειδικότερα, της ελληνικής  κοινωνίας, προφανώς, δεν είναι χωρίς εξήγηση. Η ύπαρξη της οποίας εξήγησης, όταν εντοπισθεί, αφού, προηγουμένως, αποκλεισθούν τα τετριμένα και παρηγορητικά σχήματα, καλόν είναι να οδηγήσει, σε έναν στοιχειώδη προβληματισμό, με κάποια - έστω και ελάχιστα - στοιχεία αυτοκριτικής.

Το ζήτημα δεν αφορά την ανοησία αν υπάρχει και η οποία, προφανώς, υπάρχει, αλλά το πώς κάποιος φθάνει εκεί. Και για να φθάσει κάποιος, εκεί, έχουν προϋπάρξει πολλές άλλες ανοησίες, άλλων, οι οποίοι οδήγησαν τα πράγματα, σε αυτήν. Και φυσικά, η σημαντικότερη ανοησία, σε αυτήν την αλυσίδα των διαπραχθεισών ανοησιών, είναι η ανοησία του να πιστεύει κάποιος, στα σοβαρά, ότι ο πληθυσμός μιας χώρας μπορεί, επί μακρόν, να ψηφίζει, υπέρ της εκπτώχυνσής του. Και τούτο, διότι, προφανώς, υπάρχουν πολλοί ανόητοι, σε αυτόν τον κόσμο, που ζούμε, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς μπορούν, σε ένα κάποιο - μικρότερο, ή μεγαλύτερο - βάθος χρόνου, να συγκρίνουν τα επίπεδα της ζωής τους και την διαφοροποίησή τους, εις βάρος των ίδιων των παρατηρούντων, όταν αυτή μακροχρονίζει.

Ως εκ τούτου, ουδεμία έκπληξη πρέπει να υπάρχει, για το γεγονός ότι το ελληνικό εκλογικό σώμα ψήφισε, κατά έναν τέτοιο τρόπο, με τον οποίο υπέδειξε, σαφώς και κατηγορηματικώς, ότι αρνείται να συνεχίσει τον δρόμο της διαρκούς πτωχοποίησής του. Και η υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η μετεκλογική συνεχής υποστήριξή του, στην κυβέρνηση, που το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα σχημάτισε, μαζύ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου και μάλιστα, με ποσοστά τα οποία θεωρούνται και είναι θηριώδη, αποτελεί το πιο πρόσφορο όχημα και μέσο, για να δείξει την αμετανόητη παραμονή του, στην άρνηση της πολιτικής, που εκπορεύεται, από το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, την Φραγκφούρτη και την Ουάσινγκτων και η οποία στηρίζεται στην υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού πληθυσμού.

Χαρακτηριστική και απεικονίζουσα, πλήρως, την μετεκλογική κατάσταση, που επικρατεί , στις διαθέσεις του ελληνικού πληθυσμού και στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό είναι η νέα δημοσκόπηση της Metron Analysis του Στράτου Φαναρά, η οποία περιγράφει, ανάγλυφα, την ουσιαστική εξαφάνιση όλων των κομμάτων της φιλομνημονιακής αντιπολίτευσης, την ίδια στιγμή, που κατακρημνίζεται η Νέα Δημοκρατία του θλιβερού κουραμπιέ (περί του Αντωνάκη του πολιτευόμενου τριμηνίτη, ο λόγος), ο οποίος έχει ενδυθεί, κανονικά και χωρίς ίχνος αιδούς τον ρόλο του ακραιφνούς υποστηρικτή και εκφραστή των εντολών της γερμανικής κυβέρνησης, της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και της μπατιροτραπεζοκρατίας της Ε.Κ.Τ. και απαιτεί, άμεσα και κυριολεκτικά, τώρα, την σύναψη μιας συμφωνίας, με τους ευρωζωνίτες, η οποία, βεβαίως-βεβαίως, θα ενσωματώνει όλες τις απαιτήσεις των γραφειοκρατών της.

Με αυτή την πολιτική κατεύθυνση, ο Αντώνης Σαμαράς, ως επικεφαλής του καταψηφισθέντος εταιρικού σχήματος των εισπρακτικών συμμοριών, που έχουν ενδυθεί τον μανδύα των πολιτικών κομμάτων και κυβέρνησαν τον τόπο, για δυόμισυ χρόνια, ως μίσθαρνα όργανα και εντεταλμένοι των ξένων δανειστών, αλλά και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο παλαιός κυβερνητικός του εταίρος, δεν φαίνεται να έχουν - και δεν έχουν - κανένα πολιτικό μέλλον. Αποτελούν, ήδη, ένα ζοφερό παρελθόν και ενεργούν, ως αυτό, που είναι, δηλαδή, ως αποσυνάγωγοι. Το τέλος και των δύο έχει έλθει. Απλώς, αυτοί αρνούνται να αποδεχθούν αυτή την σκληρή, για τους ίδιους, πραγματικότητα, πλην, όμως, θα υποχρεωθούν να την αποδεχθούν, όπως θα αποδεχθούν και την σειρά των γεγονότων, που, εάν ακολουθηθεί η φυσιολογική φορά των πραγμάτων και εφ' όσον αυτά αφεθούν να εξελιχθούν, τα οποία γεγονότα θα τους οδηγήσουν στις αίθουσες των ποινικών δικαστηρίων, στις πολυετείς καταδίκες τους, για ένα τεράστιο πλήθος, από ατιμωτικά αδικήματα και εν τέλει, στα κελιά των διαφόρων σωφρονιστικών καταστημάτων της χώρας.


Παρά ταύτα, οι ευρωζωνικές ελίτ δεν φαίνονται διατεθειμένες να βγουν, από την παραληρηματική τους μπουρδολογία και εξακολουθούν να επιμένουν, σαν κακομαθημένα παιδιά, στις βλακώδεις απαιτήσεις τους, για την συνέχιση της πολιτικής της σκληρής λιτότητας, ως συνέχειας των μέτρων, που περιλαμβάνονται, στο e-mail του Γκίκα Χαρδούβελη και στην αλληλογραφία της τρόϊκας των εκπροσώπων των ξένων δανειστών, οι οποίοι ξεπερνούσαν, κατά πολύ, τα μέτρα αυτά.

Το αστείο είναι ότι οι ξένοι δανειστές θέλουν να παρουσιάζουν, σύμφωνα, με όσα αφήνουν να διαρρεύσουν, ότι δεν τους ενδιαφέρει το εάν η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορέσει να ανταποκριθεί, στις υποχρεώσεις της, απέναντι στους ιδίους και απέναντι στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους του ελληνικού κράτους, ισχυριζόμενοι ότι αποτελεί ένα εσωτερικό πολιτικό ζήτημα, που αφορά την κυβέρνηση των Αθηνών, εντοπίζοντάς το, στην όποια αδυναμία καταβολής των μισθών και των συντάξεων. 

Εννοείται, φυσικά, ότι οι εκπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης ανταπαντούν, στους ξένους δανειστές, ότι αδυναμία καταβολής των υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους, σε μισθούς και συντάξεις, δεν υπάρχει και ότι, εάν η κυβέρνηση βρεθεί, προ ενός τέτοιου διλήμματος, αυτοί, που δεν θα πληρωθούν, δεν θα είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι του ελληνικού δημοσίου, αλλά οι ξένοι δανειστές, οι οποίοι και θα πληρώσουν τα σπασμένα, τα οποία δεν τα πλήρωσαν, τότε, που έπρεπε να τα πληρώσουν, εννοώντας, φυσικά, την εποχή της ουσιαστικής ελληνικής χρεωκοπίας, τον Μάϊο του 2010.

Αυτή η κατάσταση είναι που οδηγεί τους ευρωζωνίτες, στην απογοήτευση, η οποία έχει, ως βάση της, την άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να προχωρήσει, στα αποκαλούμενα "μεταρρυθμιστικά μέτρα", αφού, όπως διαρρέουν οι εκπρόσωποι των ευρωζωνιτών και του Δ,Ν,Τ., η κυβέρνηση των Αθηνών δεν ήταν έτοιμη και δεν επιθυμεί να μιλήσει για μείωση των συντάξεων, που καταβάλλει το ελληνικό δημόσιο, δείχνοντας την ποιότητα του ευρωζωνικού "μεταρρυθμισμού" και το τι εννοεί όλος αυτός ο ευρωζωνικός συρφετός, όταν κάνει λόγο, για "μεταρρυθμίσεις".

Δεν πειράζει. Οι ευρωζωνίτες θα συνηθίσουν και θα πιούν όλο το πικρό ποτήρι των απογοητεύσεων, εάν και εφ' όσον η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου εννοεί όσα λέει και εφ' όσον συνεχίσει να είναι ανυποχώρητη, στις θέσεις της. Αρκεί να επιμείνει, σε αυτές και να μην οπισθοχωρήσει. Διότι, εάν οπισθοχωρήσει, αυτό, που θα ακολουθήσει, είναι η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και της ιδίας.

Αλλά μια τέτοια οπισθοχώρηση, επί του παρόντος και μετά την (αναμενόμενη) ρωσική "έκπληξη", που κρύβει το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα, στην Μόσχα και η συνάντησή του, με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, δεν φαίνεται πιθανή.

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της βλακείας, που κατοικοεδρεύει, στα μυαλά των ευρωζωνιτών και των στελεχών του Δ.Ν.Τ., θα θυμίσω τα, προσφάτως (πριν από δύο, ή τρεις ημέρες), λεχθέντα, από τον Manuel Barroso, τον Πορτογάλο, πρώην πρόεδρο της Commission και την Christine Lagarde, την τωρινή γενική διευθύντρια της Δ.Ν.Τ. (και υπουργό Οικονομικών της γαλλικής κυβέρνησης, την εποχή της ελληνικής χρεωκοπίας, τον Απρίλιο του 2010). Και οι δύο ισχυρίστηκαν ότι, τώρα, η ευρωζώνη είναι προστατευμένη, σε σχέση, με την περίοδο 2010 - 2013 και ότι, τώρα, μπορεί να αντέξει μια ελληνική έξοδο, από το ευρώ και την ζώνη του.

Δεν θα σταθώ, εδώ, στο γεγονός ότι και τα δύο αυτά στελέχη των ευρωζωνικών θεσμών και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος υποδεικνύουν και επισημαίνουν, ουσιαστικά, την προδοτική στάση του ΓΑΠ, του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Αντώνη Σαμαρά, οι οποίοι δεν λειτούργησαν, ως εκφραστές του ελληνικού εκλογικού σώματος, που τους εξέλεξε, αλλά, ως εκφραστές των συμφερόντων των ευρωζωνικών ελίτ και της διεθνούς μπατιροτραπεζοκρατίας, αφού, όχι μόνο, απέφυγαν, αλλά και αρνήθηκαν να χρησιμοποιήσουν τα βαριά χαρτιά, που είχαν, στην διάθεσή τους, ως διαπραγματευτικά όπλα και τα οποία συνίσταντο, στην απειλή της καταστροφής της ευρωζώνης και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ο, ανοικτά, προδοτικός ρόλος όλων αυτών είναι δεδομένος και φυσικά, δεν περιμέναμε τον Manuel Barroso και την Christine Lagarde, για να μας πιστοποιήσουν την υφή των πεπραγμένων και την ποιότητα του χαρακτήρα  των πρώην κυβερνητών αυτής της χώρας. Κάθε άλλο. Το μόνο, που μπορούμε να ελπίζουμε ότι όλοι αυτοί, που κυβέρνησαν τον τόπο, θα κληθούν να δώσουν λόγο, για όσα έπραξαν, για όσα δεν έπραξαν και ιδίως, για όσα επέλεξαν να αρνηθούν να πράξουν και ότι θα υποστούν την δέουσα τιμωρία, από το δικαστικό σύστημα της χώρας.

Αυτό, που έχει σημασία, λοιπόν, σε όλα αυτά, είναι η βλακεία του περιεχομένου των ισχυρισμών του Manuel Barroso και της Christine Lagarde. Και το βλακώδες περιεχόμενο των ισχυρισμών τους δεν έχει, ούτε αρχή, ούτε τέλος. Ό,τι και να λένε, η ευρωζώνη δεν έχει μέλλον, εάν η Ελλάδα αποχωρήσει, από την ευρωζώνη.

Το αστείο είναι ότι η Christine Lagarde ισχυρίστηκε, δημόσια, αλλά και ενώπιον του Γιάννη Βαρουφάκη, ότι η Ελλάδα θα περάσει πολύ άσχημα, εάν βγει, από την ευρωζώνη. Μάλιστα, είχε την ανόητη ιδέα να πει τα ίδια, στην πρόσφατη συνάντησή της, στις 5 Απριλίου, με τον Γιάννη Βαρουφάκη και να του επισημάνει ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει να επιδιώξει, ή να επιτρέψει την έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, διότι η Ελλάδα θα είναι χαμένη από αυτή την διαδικασία. Προφανώς, η διευθύντρια του Δ.Ν.Τ. εξέφρασε την επιθυμία της, την οποία έχει εκλάβει - ή θέλει οι άλλοι  να εκλάβουν -, ως πραγματικότητα.

Η απάντηση του Γιάννη Βαρουφάκη υπήρξε σαφής και κατηγορηματική. Μια ελληνική έξοδος, από την ευρωζώνη θα είναι πολύ επώδυνη, για όλους. Δεν θα είναι αναίμακτη η κατάσταση για κανέναν.  Και για την ευρωζώνη και για το Δ.Ν.Τ., είπε στην Christine Lagarde. Και γι' αυτό, καλόν είναι να αφήσουν τις ανοησίες και να κοιτάξουν, όλοι αυτοί, να πείσουν την Ε.Κ.Τ. του Mario Draghi να πάψει να ασκεί το μαρτύριο της σταγόνας, στην ελληνική οικονομία και να επιτρέψει την ομαλή χρηματοδότησή της.

Όλα αυτά, όπως είπαμε, συνέβησαν την Κυριακή του Πάσχα των Καθολικών, στην έδρα του Δ.Ν.Τ., στην Ουάσινγκτων. Και ξαφνικά, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας βρισκόταν, στην Μόσχα, την επόμενη της συνάντησής του με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, στην οποία ειπώθηκαν, δημόσια, αρκετά, με τα οποία έγιναν πολλοί υπανιγμοί και ανακοινώθηκαν πολύ λιγότερα, από όσα, πίσω από το φως της δημοσιότητας, συμφωνήθηκαν, η Ε.Κ.Τ. είδε το φως το αληθινό και αποφάσισε να αυξήσει το όριο χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών, μέσω του E.L.A., κατά 1,2 δισ. € φθάνοντας τα 73,2 δισ. €, την στιγμή, που η Τράπεζα της Ελλάδος είχε ζητήσει 900 εκατομμύρια ευρώ.

Με τον τρόπο αυτόν, η Ε.Κ.Τ., για πρώτη φορά, μετά τον περασμένο Φεβρουάριο, οπότε είχε βάλει την θηλιά, στην ελληνική οικονομία, ικανοποίησε, πλήρως και υπερκέρασε τα αιτήματα της ελληνικής πλευράς, ενώ, μόλις μια εβδομάδα πριν, η Τράπεζα της Ελλάδος είχε ζητήσει αύξηση του ορίου, στα 3,5 δισ. € και είχε λάβει το 1/5 του ποσού αυτού, δηλαδή 0,7 δισ. €. Αυτή η εξέλιξη δεν ήταν, καθόλου, τυχαία. Κάθε άλλο.

Ο Μάριο Ντράγκι υπήρξε "γαλαντόμος", όχι επειδή τον έπιασε ο πόνος, για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Προφανώς, οι αυξανόμενες εκροές καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες δημιουργούν σοβαρότατο πρόβλημα, στην ελληνική μπατιροτραπεζοκρατία, αλλά δεν ήταν αυτή η κατάσταση, που φόβισε την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία. Άλλωστε, αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα όλων των ενεργειών της Ε.Κ.Τ., που ξεκίνησαν, από τον περασμένο Φεβρουάριο και οι οποίες έγιναν, μόνο και μόνο, για να βρεθεί η νέα ελληνική κυβέρνηση, σε ένα πραγματικό χρηματοπιστωτικό αδιέξοδο, υπό την άμεση απειλή ενός πιστωτικού γεγονότος.

Η "γαλαντομία" του Ιταλού ηγέτη της Ε.Κ.Τ. υπήρξε προϊόν της (πραγματικής, ή φαινομενικής) αδιαφορίας, που επέδειξε η ελληνική κυβέρνηση, μπροστά, στον επαπειλούμενο κίνδυνο ενός πιστωτικού γεγονότος και της διακηρυγμένης, από τον ίδιο τον Γιάννη Βαρουφάκη, πολιτικής, που έχει, ως άξονά της, την απειλή μιας επιλεκτικής ελληνικής στάσης πληρωμών, εις βάρος των ξένων δανειστών, εντός της ευρωζώνης.

Αυτή η απειλή του Γιάννη Βαρουφάκη απέκτησε ένα ρεαλιστικό υπόβαθρο, με την επίσημη επίσκεψη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, στις 8 Απριλίου, στην Μόσχα και με όσα ανακοινώθηκαν, καθώς και με όσα δεν ανακοινώθηκαν, μετά την συνάντησή του, με τον Βλαντιμίρ Πούτιν.

Φαίνεται ότι ο Πούτιν και η ρωσική κυβέρνηση έχουν την διάθεση να υποστηρίξουν, έμπρακτα και με συγκεκριμένα μέτρα, τα οποία δεν έχουν ανακοινωθεί, αλλά, μόνον, υπαινικτικά, ακροθιγώς και εμμέσως, θιγεί, την ελληνική κυβέρνηση, σε μια πιθανή ρήξη της, με την ευρωζώνη. Και αυτό, προφανώς, στην ευρωζώνη, ως φόβος, μετράει πολύ. Πάρα πολύ.

Βέβαια, μένουν πολλά, ακόμη, να γίνουν, ώστε ο Αλέξης Τσίπρας να αποδείξει, στην ρωσική ελίτ, που διοικεί, τώρα, το Κρεμλίνο και έχει, στα χέρια της, τις τύχες αυτής της μεγάλης χώρας, ότι αυτός και η κυβέρνησή του δεν είναι εργαλεία της αμερικανικής πολιτικής, αλλά, επί του παρόντος, φαίνεται ότι, στις ευρωζωνικές ελίτ, στην Φραγκφούρτη, στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες, όπως και στην έδρα του Δ.Ν.Τ., στην Ουάσινγκτων, το μήνυμα ελήφθη.

Αυτός είναι ο πραγματικός συνδυασμός των λόγων, που ώθησαν τον Μάριο Ντράγκι να ανησυχήσει, από το επίπεδο εκροών της ελληνικής μπατιροτραπεζοκρατίας, το οποίο είναι, όντως, μεγάλο. Μια ρωσική βοήθεια, στην Ελλάδα (προφανώς, με το αζημίωτο), στην σύγκρουσή της, με την ευρωζώνη, θα ελαχιστοποιήσει τις επιπτώσεις αυτής της σύγκρουσης και θα επιτρέψει, στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα να μην υποκύψει στους ευρωζωνικούς εκβιασμούς, οι οποίοι, εάν πιάσουν τόπο, θα ελαχιστοποιήσουν το κόστος των ευρωζωνιτών, από μια ελληνική απόπειρα στάσης πληρωμών, εντός ευρωζώνης.

Όμως, μια ρωσική βοήθεια, στην ελληνική κυβέρνηση, σε μια τέτοια σύγκρουση, με την ευρωζώνη, θα επιτρέψει, στον Αλέξη Τσίπρα να εφαρμόσει την πολιτική του, πολύ ευκολότερα, από ό,τι χωρίς αυτή την βοήθεια και θα μεταφέρει όλο το καταθλιπτικό, τεράστιο και ασήκωτο βάρος του κόστους μιας ελληνικής στάσης πληρωμών, εντός του ευρώ, καθώς και μιας ελληνικής εξόδου, από την ευρωζώνη, στους ώμους των ευρωζωνικών θεσμών, οι οποίοι δεν θα αντέξουν ένα τέτοιο βάρος.

Με δεδομένα, μάλιστα, τα χάλια της ευρωζώνης, όπως αυτά, προκύπτουν, από τον παραπάνω πίνακα, που έχει παρουσιάσει ο "Economist" και ο οποίος πίνακας περιγράφει την πορεία του ευρωζωνικού ΑΕΠ, σε αντιπαραβολή, με το αμερικανικό ΑΕΠ, κατά την περίοδο 2007 - 2014, αφού, με σημείο εκκίνησης το 2007, η ευρωζωνική οικονομία δεν έχει, ακόμη, ανακάμψει, από την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση και την βαθιά διεθνή οικονομική ύφεση του 2008, που ακολούθησε την κρίση αυτή, γίνεται κατανοητό ότι η ελληνική οικονομία δεν έχει κάτι το καλό να περιμένει, από την παραμονή της, στην ευρωζώνη. Αυτό, που έχει να περιμένει, είναι μόνο κακό και τίποτε άλλο, εκτός από αυτό.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και στην "καλύτερη", σε αυτή, δηλαδή, κατά την οποία η ελληνική οικονομία δεν θα βρεθεί, κάτω, από την δαμόκλειο σπάθη ενός νέου Μνημονίου, θα βρεθεί κάτω από τον βαρύτατο βραχνά των κανόνων του Δημοσιονομικού Συμφώνου, με τις απαιτήσεις, για (τουλάχιστον) ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και θα ψάχνει, για, έναν δανεισμό, από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, ο οποίος και όταν υπάρξει, όσο μικρά και αν είναι τα επιτόκια δανεισμού, θα είναι, ούτως, ή άλλως, ακριβός, αφού η ελληνική οικονομία, εκ συστάσεως, δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει, αφού η παραγωγική της βάση, πέρα από την διάλυση που έχει υποστεί, τα τελευταία πέντε χρόνια, αλλά και σε όλη την περίοδο, από το 2002, που η Ελλάδα εισήλθε, στην ευρωζώνη, αλλά και πριν από αυτήν, δεν μπορούσε να λειτουργήσει, χωρίς εκτεταμένες δημόσιες επενδύσεις (οι οποίες έχουν, κυριολεκτικά, εξαϋλωθεί) και με ένα σκληρό νόμισμα, σαν το ευρώ, το οποίο, ως λειτουργία και ως αναπτυξιακό εργαλείο, κινείται, στην αντίθετη κατεύθυνση, από αυτήν της ελληνικής οικονομίας, η οποία, λόγω της δομής της, μπορεί να λειτουργήσει, με ένα μαλακό νόμισμα.

Αφού, λοιπόν, η ελληνική οικονομία, με την συγκεκριμένη παραγωγική βάση, η οποία, μάλιστα, έχει διαλυθεί, χωρίς ελπίδα ανάταξης, με δεδομένο ότι, εντός ευρωζώνης, δεν πρόκειται να υπάρξουν οι απαραίτητες δημόσιες επενδύσεις, που θα στηρίξουν αυτή την ανάταξη και με την βεβαιότητα ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, όσο παραμένει εκφρασμένο, σε ευρώ, θα εξακολουθεί να είναι μη διαχειρίσιμο, καθίσταται σαφές η Ελλάδα ουδεμία θέση έχει, στην ευρωζώνη, όσο η ευρωζώνη δεν αλλάζει και όσο οι κατασκευαστές αυτής της νομισματικής ζώνης δεν αποφασίζουν να αποδεχθούν την σκληρή, γι' αυτούς, πραγματικότητα, η οποία συνίσταται, στο γεγονός ότι η ευρωζώνη είναι ένα άταφο πτώμα, ένα ζόμπυ, το οποίο κατατρώει τις σάρκες των οικονομιών των χωρών, που την απαρτίζουν - της Γερμανίας μη εξαιρουμένης.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ριζοσπάστης, για να καταλήξει, σε αυτό το συμπέρασμα, το οποίο είναι η βασική μου θέση, πολύ πριν ξεκινήσει η κρίση της ευρωζώνης, με την έλευση της ελληνικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010. Χρειάζεται, μόνο, το να είναι, στοιχειωδώς, λογικός.

Ο μόνος τρόπος, για να εισέλθει η ελληνική οικονομία, σε μια διαδικασία ταχύτατης ανάπτυξης είναι να βγει από την ευρωζώνη. Σε λιγότερο από δύο χρόνια, από την έξοδό της, από το ευρώ και την ζώνη του, η Ελλάδα θα αποκτήσει μια, ταχύτατα, αναπτυσσόμενη οικονομία, η οποία θα μπορέσει να φθάσει σε ιαπωνικούς ρυθμούς ανάπτυξης της δεκαετίας του 1970, ενώ, παράλληλα, θα εκμηδενίσει και την ανεργία. 

Προφανώς, αυτή η διαδικασία δεν θα είναι άμεση, ούτε, αυτοματοποιημένα, εύκολη, αλλά οι δυσκολίες θα ελαχιστοποιηθούν, εάν αυτή η έξοδος πραγματοποιηθεί, από ένα σοβαρό επιτελείο και με ένα μελετημένο, στις λεπτομέρειές του, σχέδιο μετάβασης, από το ευρώ, στο νέο εθνικό νόμισμα της χώρας, μέσα σε ένα πλαίσιο εσωτερικών κοινωνικών και διεθνών συμμαχιών, που θα στηρίξουν αυτό το εγχείρημα.

Η διαφαινόμενη ρωσική βοήθεια - η οποία, όπως είπαμε και όπως είναι φυσικό, θα γίνει, με το αζημίωτο - είναι ένα ενθαρρυντικό δείγμα, για το ότι μια τέτοια εξέλιξη είναι πιθανή και πραγματοποιήσιμη. Αρκεί να ληφθούν οι ανάλογες πρωτοβουλίες και να τηρηθούν οι δεσμεύσεις, που αυτές οι πρωτοβουλίες συνεπάγονται.

Ως εκ τούτου και με δεδομένο ότι το ευρωζωνικό καράβι είναι φουνταρισμένο, όσο και αν οι καπετάνιοι, το πλήρωμα και οι επιβάτες αρνούνται να αποδεχθούν αυτή την πραγματικότητα, η ευρωζώνη θα οδηγηθεί, στην διάσπαση, ή στην πλήρη διάλυση, αφού η Γερμανία δεν πρόκειται να αποδεχθεί την ενίσχυση του εσωτερικού της πληθωρισμού, στα επίπεδα του 5%, ώστε να απορροφήσει τα εμπορεύματα των άλλων χωρών της ευρωζώνης και να τους επιτρέψει να αποκτήσουν πλεονασματικό ισοζύγιο, σε σχέση με αυτήν, αλλά ούτε και να αποδεχθεί την μη δανειστική παροχή κεφαλαίων, προς τις αδύναμες χώρες της Ευρώπης, γεγονός, το οποίο θα επιτείνει το τωρινό χάος, με αποτέλεσμα, να μην μπορούν να εξασφαλισθούν, ούτε η συμμόρφωση των χωρών αυτών, προς τους δανειστές τους, αλλά ούτε και οι όροι των δανειστών, προς τους οφειλέτες, ενώ η συνέχιση της διαδικασίας της εσωτερικής υποτίμησης, θα κρατήσει την ανεργία, σε πολύ υψηλά επίπεδα, χωρίς αποτέλεσμα, ως προς την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας των οικονομιών αυτών, αφού η πτώση των μισθών θα είναι επίμονη και αναποτελεσματική και θα αλληλοαναιρείται, από τις επάλληλες και αλληλοδιάδοχες μειώσεις των μισθών, στις χώρες αυτές, που θα εξουδετερώνουν η κάθε μία τις άλλες. 

Με αυτά τα δεδομένα, μπορούμε να αφήσουμε όλον αυτόν τον συρφετό των ευρωζωνικών ελίτ να βιάζεται να ζητάει μια νέα συμφωνία. Και φυσικά, αφού τους πάρουμε ό,τι είναι απαραίτητο, να τους γράψουμε, στα παλαιότερα των υποδημάτων μας.

Καλό θα τους κάνουμε και όχι κακό.

Και σίγουρα, δεν θα τους βλάψουμε, αφού, στο τέλος της διαδικασίας, θα αντιληφθούν ότι δεν θα έπρεπε - όπως και η χώρα μας - να εισέλθουν, σε αυτή την δολοφονική και θανάσιμη ποντικοπαγίδα. Την οποία θα καταστρέψουν και από τα ερείπια της οποίας θα απομακρυνθούν, τάχιστα.

Και στην συνέχεια, κάποια στιγμή, ίσως, σκεφθούν να οικοδομήσουν, στην θέση της, ένα, ρεαλιστικά, εφικτό κοινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ένα ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό μόρφωμα, το οποίο δεν θα αποκλείει καμμία χώρα, που μοιράζεται και θέλει να μετέχει του κοινού ευρωπαϊκού μας πολιτισμού, σε έναν ευρύτερο ευρασιατικό χώρο, ο οποίος θα εκτείνεται, από την Λισαβώνα, έως το Βλαδιβοστόκ...