Οι βουλευτικές εκλογές της 25-1-2015, στο μικροσκόπιο. (Η μεγάλη νίκη της ελληνικής αριστεράς, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και οι πίκρες του Jeroen Dijsselbloem και των δανειστών, εν όψει μιας δύσκολης και αβέβαιης διαπραγμάτευσης).

Οι βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 ανέτρεψαν, συθέμελα, το ελληνικό πολιτικό σκηνικό, που, μόλις και μετά βίας, μπόρεσε να αποφύγει την πλήρη κατάρρευση, όταν διεξήχθησαν οι δεύτερες βουλευτικές εκλογές του 2012, αυτές δηλαδή της 17/6/2012 και αφού, προηγουμένως, αυτό το πολιτικό σκηνικό είχε αποδιοργανωθεί, πλήρως, στις, αμέσως, προηγούμενες βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, με την κατάρρευση του παλαιού δικομματισμού, ο οποίος είχε στερεωθεί, στην διάρκεια της μεταπολίτευσης και τον οποίο καταρράκωσε η έλευση της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010 και η σαρωτική οικονομική κρίση, που ακολούθησε, ως αποτέλεσμα της μετατροπής της Ελλάδας, σε μια αποικία χρέους, της οποίας η τύχη προσδιοριζόταν και στην παραμικρή της λεπτομέρεια, από την τρόϊκα των εκπροσώπων των ξένων δανειστών, στους οποίους οι κυβερνήσεις του μοιραίου ΓΑΠ και του Λουκά Παπαδήμου, με την πλήρη συμμετοχή και συμφωνία του Αντώνη Σαμαρά και της Νέας Δημοκρατίας, παραχώρησαν τα κλειδιά της διακυβέρνησης της χώρας και του πληθυσμού, που την κατοικεί.

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, στην οποία συμμετέχουν και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου, με διακηρυγμένο στόχο την εκδίωξη της τρόϊκας των εκπροσώπων των ξένων δανειστών και την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, μετά την άνετη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, μπήκε, αμέσως, στα βαθιά και ξεκίνησε την διαδικασία αντιπαράθεσης, με τους δανειστές και τις προγενέστερες συμφωνίες, που έχουν συνομολογήσει και έχουν καταστήσει, ως κρατικές μνημονιακές υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, οι, έως τώρα, κυβερνήτες του τόπου αυτού, οι οποίοι λειτουργούσαν, ως μέλη μιας κοινοπραξίας μπράβων εισπρακτικών εταιρειών, που είχαν μισθωθεί, από τους ξένους δανειστές.

Η αντιπαράθεση της νέας κυβέρνησης, με τους δανειστές δεν είναι εύκολη. Κάθε άλλο. Ούτε είναι δεδομένο το αποτέλεσμά της. Όσο πιθανή είναι η ρήξη, στις σχέσεις των δύο πλευρών, άλλο τόσο πιθανή είναι και η υποταγή και του νέου κυβερνητικού σχήματος, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών. 

Η διαπραγμάτευση της νέας ελληνικής κυβέρνησης, με τους τοκογλύφους δανειστές θα είναι δύσκολη, θα έχει εντάσεις και θα παραμείνει αβέβαιη. Και μια πιθανή κατάληξή της μπορεί να είναι η επιστροφή της Ελλάδας, στην δραχμή, για την οποία το ελληνικό οικονομικό επιτελείο δείχνει ότι έναι έτοιμο. Μια τέτοια εξέλιξη, εφ' όσον υπάρξει, θα αποδείξει, περίτρανα, ότι η ένταξη στο ευρώ, δεν είναι ένα τετελεσμένο, που δεν μπορεί να ανατραπεί και ότι η διαδικασία αυτή είναι αντιστρέψιμη.

Οι πρόσφατοι διάλογοι του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του νέου υπουργού Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη, με τον πρόεδρο του Eurogroup Jeroen Dijsselbloem υπήρξαν, απολύτως, αποκαλυπτικοί των τεράστιων δυσκολιών, που, ήδη, υφίστανται, με δεδομένη την επίσημη άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης, για κάθε διαπραγμάτευση, με την τρόϊκα των εκπροσώπων των δανειστών, την νομιμότητα της οποίας ο νέος υπουργός Οικονομικών της ελληνικής κυβέρνησης αμφισβήτησε, δημοσίως, υποχρεώνοντας τον Ολλανδό πρόεδρο του Eurogroup να μην μπορεί να συγκρατήσει τις σπασμωδικές αντιδράσεις του, που ήσαν προϊόν ενός θυμού, τον οποίον, με δυσκολία, διαχειρίστηκε.

Ως εκ τούτου, καλόν είναι να περιμένουμε να ξεδιπλωθεί ο κυβερνητικός σχεδιασμός (αν υπάρχει και ο οποίος, λογικά, θα πρέπει να υπάρχει, ανεξάρτητα, από το περιεχόμενό του και την ορθότητά του), για να μπορέσουμε να κρίνουμε και τις επάρκειες, ή τις ανεπάρκειές του, έχοντας, πάντοτε, υπόψη μας ότι πολλά - τα πλείστα -, από αυτόν τον σχεδιασμό, την συνάρθρωση και την σταδιακή του εκτύλιξη, δεν μπορούν και δεν πρέπει να ειπωθούν, δημοσίως, αφού η άλλη πλευρά του τραπεζιού των διαπραγματεύσεων (δηλαδή οι αντίπαλοι, διότι, παντού και πάντοτε, οι δανειστές είναι αντίπαλοι των οφειλετών και όχι συνεργάτες τους, όπως, ανοήτως, θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, οι ίδιοι οι δανειστές και η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ), δεν πρέπει να γνωρίζει τις προθέσεις, τις επιδιώξεις και τις προτεραιότητες του ελληνικού σχεδιασμού. 

Οι αντίπαλοι, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, θα πρέπει να αφεθούν, μόνο, να υποθέτουν όλα όσα αφορούν τον ελληνικό διαπραγματευτικό σχεδιασμό και τις τελικές εναλλακτικές στοχεύσεις του. Και φυσικά, δεν πρέπει να γνωρίζουν τίποτε περισσότερο, από ό,τι η ελληνική πλευρά θέλει και τους επιτρέπει να γνωρίζουν.

Αλλά και πριν, ακόμη, από την συνάντηση του Γερούν Ντάϊσσελμπλουμ, με τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών και τις ευθείες και καθαρές αρνήσεις, που αυτός πήρε, η αλήθεια είναι ότι η νομοθέτηση των κυβερνητικών εξαγγελιών (και δεν ομιλώ, για τις προεκλογικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αυτές δεν τις λαμβάνω, καθόλου, υπόψη μου, αφού αφορούν μιαν άλλη χρονική περίοδο, η οποία πέρασε), οι οποίες, κατά ριπάς, ανακοινώνονται, από τους υπουργούς της νέας κυβέρνησης και εφ' όσον επιβεβαιωθούν, από τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και των άλλων κυβερνητικών στελεχών, στην νέα βουλή, σημαίνει ότι τα δύο κατοχικά Μνημόνια, που υπογράφηκαν, στο παρελθόν, μαζύ με τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα και οι εφαρμοστικοί νόμοι, που ακολούθησαν, κατ' εφαρμογή αυτών των Μνημονίων και των σχετικών δανειστικών συμβάσεων είναι νεκρά, ως ουσία, αφού οι εξαγγελίες αυτές αποτελούν έμπρακτη καταγγελία του περιεχομένου των μνημονιακών υποχρεώσεων, που δεσμεύουν την χώρα και που θεσμοθετήθηκαν, από το 2010 και μετά.

Αυτό, που, προς το παρόν, είναι άξιο προσοχής, είναι η αγχώδης, η πολύ πιεσμένη, αλλά και κατευναστική αντίδραση των ευρωζωνιτών (δεν αναφέρομαι, στους εταίρους του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, οι οποίοι είναι πολύ ενοχλημένοι - και το δείχνουν -, αφού αντιλαμβάνονται ότι αυτοί θα πληρώσουν, τελικά, την "νύφη", μιλώ, για τους υπόλοιπους), την στιγμή, που οι εντόπιοι και οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί κύκλοι έχουν πάρει φωτιά και αντιμετωπίζουν την χώρα, ως έτοιμη να κηρύξει στάση πληρωμών, αφού το εντόπιο χρηματιστήριο παραπαίει και το ελληνικό κρατικό ομόλογο δεκαετούς διάρκειας, έχει ξεπεράσει τις 1000 μονάδες βάσης.

Προφανώς, είναι πολύ νωρίς, ακόμη, για να κρίνουμε το παιχνίδι, που έχει αρχίσει, ήδη, να διεξάγεται. Πρέπει να περιμένουμε, για να δούμε, διότι, η νέα κυβέρνηση διέβη τον Ρουβίκωνα, έμπρακτα, αναγγέλοντας την νομοθετημένη κατάργηση του περιεχομένου τους. Αυτό το έπραξε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, χωρίς επίσημες και ονομαστικές καταγγελίες των Μνημονίων, ως παράνομων, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία της νέας κατάστασης, που διαμορφώνεται, ως αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 25/1/2015.

Η εξέλιξη των διαπραγματεύσεων και η κατάληξή τους είναι, εξαιρετικά, αβέβαιες και φυσικά, είναι δυσοίωνες, αφού η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, όπως και η ελίτ της ευρωζώνης δεν είναι διατεθειμένες να συνεχίσουν την χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας, χωρίς Μνημόνιο και η ελληνική κυβέρνηση δεν φαίνεται - και λογικά, δεν μπορεί - να δέχεται την χρηματοδότηση αυτή, η οποία οδηγεί, στην πυραμιδική αύξηση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Ως εκ τούτου, ουδόλως, πρέπει να αποκλείεται το αδιέξοδο και ένας ξαφνικός και βίαιος επαναπροσανατολισμός της ελληνικής στάσης, ο οποίος μπορεί να οδηγήσει την χώρα μας, εκτός ευρωζώνης.  

Η επάνοδος στο παλαιό εθνικό νόμισμα της χώρας είναι προ των πυλών. Και ουδόλως, αποκλείεται η Ελλάδα να οδηγηθεί, σε νέες γεωστρατηγικές συμμαχίες, με αποτέλεσμα κάποια ημέρα - η οποία μπορεί να μην είναι και πολύ μακρινή - η Ελλάδα να βρεθεί, από την Ευρωπαϊκή, στην Ευρασιατική Ένωση.

Η άλλη πιθανή λύση είναι αυτή της παράδοσης, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών και ενός επονείδιστου συμβιβασμού, ο οποίος, εκ των πραγμάτων, θα είναι επαχθής, για την ελληνική πλευρά και ως εκ τούτου, θα καταστεί πολύ βαρύς και ασήκωτος, για την χώρα μας και τους κατοίκους της, ενώ μια τρίτη λύση, αυτή του, αμοιβαία, επωφελούς συμβιβασμού, δεν φαίνεται πιθανή. 

Ο όποιος συμβιβασμός, δεν θα μπορεί να είναι επωφελής, για όλους. Θα αποτελεί ελληνική ήττα, όπως και αν αυτή καμουφλαριστεί.

Αλλά, είπαμε : Όλα αυτά εξαρτώνται, από τον σχεδιασμό (αν υπάρχει), από το επιτελείο (αν υπάρχει) και από τις συμμαχίες (αν υπάρχουν). Και φυσικά, στο βάθος του ελληνικού σχεδιασμού, πρέπει να βρίσκεται η εναλλακτική λύση της οργανωμένης και λεπτομερώς, μελετημένης επιστροφής, στην δραχμή. 

Στην πορεία του, αμέσως, προσεχούς χρόνου όλα αυτά θα προκύψουν και θα φανούν και έτσι, θα ξεκαθαριστεί το υπαρκτό και το ανύπαρκτο.

Αυτό, που χρειάζεται, τώρα, είναι ψυχραιμία και υπομονή. Όπως, επίσης, χρειάζονται και προτάσεις, οι οποίες δεν μπορούν, εκ των πραγμάτων, να ακολουθούν την πεπατημένη. Οφείλουν να είναι ριζοσπαστικές, όχι για να ικανοποιήσουν κάποιο καπρίτσιο, ή για να γίνει μια επίδειξη ενός τσαμπουκά, αλλά επειδή οι ίδιες οι περιστάσεις, στις οποίες ζούμε, είναι και οι ίδιες ριζοσπαστικά διαφορετικές, από αυτό, που αποκαλούμε ομαλότητα και απαιτούν λύσεις, που να είναι ριζοσπαστικές.

Το τί θα γίνει και το τί δεν θα γίνει, είναι κάτι, που θα το δούμε...

Ο κύβος, λοιπόν, ερίφθη. Αλλά, για να ριφθεί, έπρεπε να διεξαχθούν οι βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015. Χωρίς αυτές, ουδέν θα είχε συμβεί. Αυτές τις εκλογές είναι που θα εξετάσουμε τώρα.Οι βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 ήσαν αυτό, που λέμε εύκολες εκλογές, αφού το αποτέλεσμά τους ήταν, απολύτως, προβλέψιμο, όσον αφορά και τον νικητή και την άνετη επικράτησή του, έναντι του δεύτερου κόμματος.

Τα μόνα ερωτήματα, που ετίθεντο, ως προς τον νικητή των εκλογών αυτών, με την, εξαιρετικά, βραχεία προεκλογική περίοδο, αφορούσαν, κατά πρώτο λόγο, το, εάν το πρώτο κόμμα - ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα - θα αποκτούσε, με την βοήθεια του εκλογικού νόμου και την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία και δευτερευόντως, το εάν το δεύτερο κόμμα - η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά - θα παρουσίαζε συμπτώματα διάλυσης, ανάλογα, με εκείνα, που εμφάνισε το ΠΑΣΟΚ, στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012.

Βέβαια, υπήρχαν και άλλα ερωτήματα, που έθεταν οι εκλογές αυτές και τα οποία δεν ήσαν αμελητέα. Και αυτά τα ερωτήματα είχαν να κάνουν, με το πόσα και ποιά κόμματα δεν θα έφθαναν το όριο του 3% των ψήφων, που θέτει ο εκλογικός νόμος και έτσι, δεν θα εισέρχονταν στην νέα βουλή, καθώς και το συνολικό ποσοστό των, εκτός βουλής, κομμάτων, το οποίο θα προσδιόριζε την επίτευξη, ή μη, της αυτοδυναμίας του πρώτου κόμματος.

Τελικά, όπως προέκυψε, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε άνετη, χωρίς να συνοδευτεί, για λίγες δεκάδες χιλιάδες ψήφους, από την κατάκτηση της απόλυτης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ενώ η Νέα Δημοκρατία δεν κατέρρευσε, όπως εφοβούντο τα στελέχη της. Προς το παρόν, ο φόβος της νεοδημοκρατικής νομενκλατούρας, για την εκλογική κατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας, απομακρύνθηκε.

Από την άλλη πλευρά, οι 149 βουλευτικές έδρες, που κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ και η μη επίτευξη της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας, από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν εμπόδισαν τον Αλέξη Τσίπρα, από το να σχηματίσει κυβέρνηση, αφού η  έτοιμη, από καιρό, συμφωνία του, με τον Πάνο Καμμένο και το πατριωτικό συντηρητικό κόμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, οδήγησε, άμεσα, στον σχηματισμό συμμαχικής κυβέρνησης, με σαφέστατη και διακηρυγμένη αντιμνημονιακή κατεύθυνση, γεγονός, το οποίο δυσαρέστησε, σφοδρότατα, την ανόητη και παντελώς, ανίκανη εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ και τους πάτρωνές της, στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες και το Παρίσι.

Βέβαια, ο βίος αυτής της κυβέρνησης δεν θα είναι ανέφελος. Κάθε άλλο. Πιθανότατα, δεν θα είναι και μακρύς, λόγω της ετεροδοξίας των συγκυβερνώντων κομμάτων, ως προς τις ιδεολογικές και τις πολιτικές τους κατευθύνσεις.

Ο βίος αυτής της κυβέρνησης πιθανώς να μην είναι μακρύς όχι, μόνο, για τους λόγους αυτούς, αλλά και λόγω της συγκυρίας, η οποία πιθανώς, να οδηγήσει τον Αλέξη Τσίπρα μια νέα προσφυγή, στις κάλπες, ύστερα από μερικούς μήνες, με σκοπό την απόσπαση μιας ευχερούς απόλυτης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Πιθανόν είναι επίσης, οι νέες βουλευτικές εκλογές να προκύψουν, ως προϊόν μιας σύγκρουσης με τους δανειστές, ύστερα από ένα αδιέξοδο, στις διαπραγματεύσεις, το οποίο θα συνδυάζεται και με μια νέα χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, με ευθύνη και επιδίωξη της μιας, ή της άλλης πλευράς, ή και των δύο.

Όλα αυτά και τις εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν, οι οποίες θα είναι πλούσιες, ευρίσκονται μέσα στον κύκλο των ρεαλιστικών πιθανοτήτων και ως εκ τούτου, δεν έχουμε, παρά το να περιμένουμε να δούμε την διαμόρφωσή τους. Αλλά, στην παρούσα φάση, δεν θα μας απασχολήσουν. Αυτό, με το οποίο ασχολείται το παρόν κείμενο, είναι οι βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, ως καταγραφή των τάσεων του εκλογικού σώματος. Αυτό είναι που ενδιαφέρει.

Όταν μιλάμε, για τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, γίνεται κατανοητό ότι η εξέτασή τους, δεν μπορεί να γίνει, χωρίς αναφορά, στα δεδομένα των προηγούμενων εκλογών. Ως προηγούμενες εκλογές, προφανώς, νοούνται και οι ευρωεκλογές της 25/5/2014, οι οποίες σηματοδότησαν, για πρώτη φορά και επισήμως, την ανατροπή του ελληνικού πολιτικού σκηνικού, με την αποτύπωση της καθαρής πρωτιάς του ΣΥΡΙΖΑ, έναντι της Νέας Δημοκρατίας, αλλά, εδώ, οι εκλογές αυτές αντιμετωπίζονται, ως ένα ενδιάμεσο στάδιο, σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 (αλλά και δευτερευόντως, τις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, τα αποτελέσματα των οποίων οδήγησαν, σε αδιέξοδο και σε αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης και ως εκ τούτου, σε νέες βουλευτικές εκλογές).

Ως εκ τούτου, βάση σύγκρισης, για τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, αποτελούν τα αποτελέσματα των αντίστοιχων εκλογών της 17/6/2012, με ενδιάμεσο σταθμό τις ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου, προκειμένου να μπορέσουμε να απεικονίσουμε τις τάσεις και τις διαφοροποιήσεις του εκλογικού σώματος τα τελευταία, περίπου, δυόμισυ χρόνια.

Ξεκινώντας από την συμμετοχή των εκλογέων, στην εκλογική αναμέτρηση της 25/1/2015, πρέπει να διαπιστώσουμε ότι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ως προς το μέγεθός της, είναι προϊόν του όγκου των ψηφοφόρων, που συμμετείχαν, σε αυτήν την αναμέτρηση. Και είναι σίγουρο ότι, εάν η συμμετοχή των ψηφοφόρων ήταν μεγαλύτερη, τότε, η νίκη του κόμματος της ριζοσπαστικοφανούς αριστεράς θα ήταν, ακόμη, μεγαλύτερη και θα οδηγούσε τον ΣΥΡΙΖΑ, στην κοινοβουλευτική αυτοδυναμία.

Αυτή η διαπίστωση δεν γίνεται τυχαία, αφού, στην πολιτική συγκυρία της εποχής, έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε, μετά την οξύτατη και μακροχρόνια κρίση, που έφερε η ελληνική κρατική χρεωκοπία του 2010, αυτοί, που απέχουν, από την κάλπη, είναι οι απογοητευμένοι. Αυτοί που δεν πιστεύουν, ή που οδηγούνται στο να μην πιστεύουν ότι οι εκλογές θα αλλάξουν την φορά των πραγμάτων. Και οι απογοητευμένοι είναι, πάντοτε, αντικυβερνητικοί.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι, πάντοτε, σε όλες τις εκλογές, οι απογοητευμένοι (τους οποίους δεν πρέπει να συγχέουμε, με τους, γενικώς, αδιάφορους, για τις εκλογικές αναμετρήσεις) δεν ψηφίζουν. Η διαφορά, στην συγκεκριμένη περίπτωση, που αφορά την περίοδο της ελληνικής κρίσης, η οποία προηγείται, από την χρεωκοπία του 2010 και αρχίζει, από το 2009, είναι ότι η έλευση της κρίσης αυτής και η μακροβιότητά της, πολλαπλασίασε τον αριθμό των απογοητευμένων, με αποτέλεσμα η συμμετοχή στις εκλογικές αναμετρήσεις να κινείται, σε χαμηλά επίπεδα. Και προφανώς, αυτή η αρνητική εκλογική συμπεριφορά επηρεάζει, σε καθοριστικό βαθμό, τα εκλογικά αποτελέσματα.

Για να καταλάβουμε, για ποιό πράγμα μιλάμε, πρέπει να πω ότι, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, οι οποίες είναι και οι δεύτερες μαζικότερες εκλογές της τελευταίας τριετίας, οι ψηφίσαντες ανήλθαν, στους 6.330.957 εκλογείς, την στιγμή, που, στις βουλευτικές εκλογές της 22/9/1996, είχαν ψηφίσει 6.978.656 εκλογείς, στις βουλευτικές εκλογές της 9/4/2000 είχαν ψηφίσει 7.026.527 εκλογείς, ενώ, στις βουλευτικές εκλογές της 16/9/2007, που ήσαν οι τελευταίες, που διεξήχθησαν, πριν από την κρίση, ψήφισαν 7.355.026 εκλογείς.

Ακόμη και στις βουλευτικές εκλογές της 4/9/2009 οι ψηφοφόροι ξεπέρασαν τα 7 εκατομμύρια. Οι εκλογές αυτές ήσαν οι τελευταίες, που διεξήθησαν, με ένα καθεστώς ελπίδας, που συντηρούσαν ο ΓΑΠ και το επιτελείο του και είχαν συμμετοχή 7.044.606 εκλογέων. Από τότε, ο αριθμός των 7 εκατομμυρίων, όσον αφορά το μέγεθος των ψηφοφόρων, που συμμετέχουν, σε γενικές εκλογές είναι άπιαστος. Και από ό,τι φαίνεται, αυτή η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει.

Πράγματι, συγκρίνοντας την συμμετοχή των εκλογέων, στις εκλογικές αναμετρήσεις, από το 2012 και μετά, βλέπουμε ότι ένα πολύ σημαντικό μέγεθος των ψηφοφόρων, αποφάσισε την αποχή του, από την εκλογική διαδικασία. Δηλαδή, αποφάσισε την έξοδό του, από την εφαρμοσμένη, από την πρακτική πολιτική.

Έτσι, ενώ, στις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, συμμετείχαν 6.476.818 εκλογείς, η προσφυγή, σε νέες εκλογές, στις 17/6/2012, οδήγησε  σε μια μεγάλη μείωση της συμμετοχής των ψηφοφόρων, ο αριθμός των οποίων έπεσε στους 6.216.798 εκλογείς, ως αποτέλεσμα της απογοήτευσης, που προέκυψε, εξ αιτίας του αδιεξόδου, για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Αυτή η αποχή των 260.020 ψηφοφόρων ήταν, που βοήθησε, τα μάλα, την Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά να μπορέσει να αποσπάσει την πρωτιά, από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Εάν οι άνθρωποι αυτοί είχαν συμμετάσχει στην εκλογική διαδικασία, το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ διαφορετικό. Κατά πάσα βεβαιότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατακτούσε την πρωτιά.

Η διαπίστωση αυτή δεν είναι καθόλου αυθαίρετη, αφού η αποχή αυτών των ψηφοφόρων ήταν προϊόν της απογοήτευσης και λειτούργησε, υπέρ του Αντώνη Σαμαρά και της Νέας Δημοκρατίας. Άλλωστε και όλα τα δημοσκοπικά δεδομένα, που προέκυψαν, αμέσως, μετά την διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών της 17/6/2012, κατέγραφαν, επί ένα εξάμηνο, ένα συνεχές και άνετο μετεκλογικό δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο διατηρήθηκε, μέχρι τις αρχές του Δεκεμβρίου του 2012. 

Από εκεί και πέρα, η παραμονή του Αντώνη Σαμαρά, στην πρωθυπουργία, με την βοήθεια του ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου και της ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, έδωσε μια ώθηση στήριξης, στην κυβέρνηση αυτή, με την αμμέριστη βοήθεια των ΜΜΕ της εντόπιας ολιγαρχίας, μέσα από την παρουσίαση μιας εναλλαγής της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ, σε όλες τις δημοσκοπήσεις, που ακολούθησαν τις εκλογές αυτές και οι οποίες επέμεναν να καταγράφουν, ένα δημοσκοπικό ντέρμπυ, το οποίο υποτίθεται ότι διεξαγόταν και αφορούσε μια απόσταση, ανάμεσα στα δύο αυτά κόμματα (η οποία έφθανε σε κάποια δέκατα της μονάδας), κατά πλειοψηφία, υπέρ της Ν.Δ., μέχρι τις ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου, οπότε, αναγκαστικά, οι μάσκες έπεσαν και αποκαλύφθηκε, αυτό που πάντοτε, πίστευα ότι η κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων ήταν ένα ζωντανό πτώμα.

Αλλά εκτός από την μειωμένη συμμετοχή, στις βουλευτικές εκλογές σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο αριθμός των άκυρων και των λευκών ψήφων, ο οποίος δεν υπήρξε αμελητέος. Οι ψήφοι αυτοί, που είναι ψήφοι επιλογής (λιγότερο οι άκυρες και πλήρως οι λευκές) είναι και αυτές ψήφοι απογοήτευσης, οι οποίες ρίχνονται, για λόγους διαμαρτυρίας και φυσικά είναι και αυτές, πρωτίστως, αντικυβερνητικές, αν και στην πράξη εξουδετερώνονται, αφού δεν προσμετρώνται, ως αντικυβερνητικές, επειδή στρέφονται κατά του συνόλου του πολιτικού συστήματος της χώρας. Δηλαδή, πρακτικά, κατά της επικρατούσας κομματοκρατίας.

Οι άκυρες και οι λευκές ψήφοι, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, υπήρξαν ουκ ολίγες, αφού πλησίασαν τις 150.000 (114.704 και 34.809 ψήφοι, αντιστοίχως). Σε σχέση, με τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 είναι πολύ αυξημένες, αφού, σε εκείνες τις εκλογές, ο αριθμός τους ήταν πολύ μικρότερος (35.961 και 25.373 ψήφοι, αντιστοίχως), ενώ στις ευρωεκλογές της 25/5/2014 έφθασαν, στις 114.769 και 37.913 ψήφους, αντιστοίχως. Αυτό σημαίνει ότι, με την εξέλιξη, την εμβάθυνση και την χρονική διαιώνιση της οικονομικής κρίσης, στην χώρα μας, διευρύνθηκε και η συμμετοχική, δηλαδή η πολιτικοποιημένη αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος της χώρας.

Η εξέλιξη αυτή δεν είναι καθόλου αιφνιδιαστική. Είναι, απολύτως, αναμενόμενη και θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί ότι δεν πήρε και την διάσταση εκείνη, που θα μπορούσε να πάρει και να απεικονισθεί, στα αριθμητικά μεγέθη. Και από ό,τι φαίνεται, αυτό συνέβη, επειδή το μεγαλύτερο μέρος εκείνων, που θα μπορούσαν να προσέλθουν, στις κάλπες και να ρίξουν άκυρες, ή λευκές ψήφους, προφανώς, κατέφυγαν, στην αποχή από τις ψηφοφορίες.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, απολύτως, αναμενόμενη και θα μπορούσε να πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις, εάν το κόμμα αυτό της ριζοσπαστικοφανούς αριστεράς, με τις κομμουνιστικές καταβολές, δεν κουβαλούσε, τις πολιτικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις, που ένας τέτοιος χώρος έχει. Έτσι, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα έφθασε στον αριθμό των 2.246.124 ψήφων και στο ποσοστό του 36,34% και βρέθηκε μια ανάσα, πριν από την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 151 εδρών και πήρε 149 βουλευτικές έδρες, κάνοντας περίπατο και ενώ, μόλις, τέσσερα χρόνια και τρεις μήνες, νωρίτερα, το ποσοστό του, έφθανε, στο 4,6%.

Η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε τεράστια, ακόμη και εάν ξεκινήσουμε, με βάση εκκίνησής του, τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, στις οποίες είχε πάρει 1.655.022 ψήφους και ποσοστό 26,89%, με ενδιάμεσο σταθμό τις ευρωεκλογές της 25/5/2014, όπου έλαβε 1.518.608 ψήφους και ποσοστό 26,57% οπότε και για πρώτη φορά, παραγκώνισε και επισήμως, στην δεύτερη θέση, την Νέα Δημοκρατία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αύξησε, θεαματικά, τις ψήφους του, σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, κατά 591.102 ψήφους και θα μπορούσε να φθάσει σε πολύ μεγαλύτερα επίπεδα, εάν φρόντιζε να καταστήσει περισσότερο ελκυστική την ψήφο του και σε άλλα ακροατήρια του εκλογικού σώματος, τα οποία ήσαν διατεθειμένα να τον ακούσουν. Εάν, δηλαδή, φρόντιζε - χωρίς εκπτώσεις, στο πρόγραμμά του - να κάνει εκείνες τις συμμαχίες, που θα καθιστούσαν ευκολότερο το πέρασμα της φωνής του, σε αυτά.

Το πόσο θεαματικά αυξήθηκε η εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ καταγράφεται, πλήρως, εάν, ως βάση σύγκρισης των ψήφων και των ποσοστών του θέσουμε τις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, στις οποίες, αυτή η, έως τότε, μικρή χαλαρή εκλογική συμμαχία της ριζοσπαστικοφανούς αριστεράς εκτινάχθηκε, στον αριθμό των 1.061.928 ψήφων και στο ποσοστό του 16,79%. Έτσι σε λιγότερο από τρία χρόνια οι ψήφοι του ΣΥΡΙΖΑ αυξήθηκαν, κατά 1.184.196 ψήφους, δηλαδή, υπερδιπλασιάστηκαν και μάλιστα κατά πολύ και ενώ, στις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009 το κόμμα αυτό είχε λάβει 315.665 ψήφους και 4,60%!

Έχοντας όλα αυτά τα δεδομένα, μπροστά στα μάτια μας, μπορούμε, τώρα, να κατανοήσουμε, πλήρως, την τεράστια επίδραση, που έχει η βαρύτατη οικονομική κρίση, στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα, στο εκλογικό σώμα, μέσα σε ένα, σχετικά, μικρό χρονικό διάστημα. Γέννημα και αποτέλεσμα αυτής της κρίσης είναι η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ, σε αυτά τα ποσοστά και σε αυτά τα δυσθεώρητα μεγέθη των ψήφων, που δεν μπορούσε, υπό ομαλές συνθήκες, να φαντασθεί, ούτε και στα καλύτερα όνειρά του.

Υπ' αυτές τις συνθήκες της πλήρους κατάρρευσης του ελληνικού πολιτικού σκηνικού, η εντόπια πολιτική τάξη και η οικονομική ολιγαρχία, που την στήριξε, ήσαν πολύ τυχερές, που απέφυγαν την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ήδη, από τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012. Αυτές ήσαν τυχερές και η ελληνική κοινωνία πολύ άτυχη, ακριβώς, επειδή, τότε, ήταν πολύ πιο εύκολη η αποκόλληση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, με πολύ ευνοϊκότερες συνθήκες, από αυτές, που, τώρα, επικρατούν. Εκείνη την εποχή, με την ευθεία παραπλάνηση και την ασύστολη ψευδολογία, περί της επαναδιαπραγμάτευσης του  Μνημονίου, οι, μετέπειτα, συγκυβερνήτες Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος, μαζύ, με τον Φώτη Κουβέλη, κατάφεραν να υφαρπάξουν, με πολλές δυσκολίες, την ψήφο του μισού σχεδόν εκλογικού σώματος και να μείνουν, στην κυβέρνηση, μέχρι την κατάρρευσή της, στις εκλογές της 25/1/2015.

Όμως, αυτά τα δυόμισυ και κάτι περισσότερο, χρόνια της συγκυβέρνησης των σαμαροβενιζέλων, από την οποία, τον Ιούνιο του 2013, αποχώρησαν ο Φώτης Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ, δεν άφησαν κανένα περιθώριο, στα συγκυβερνώντα κόμματα να ελπίσουν ότι θα μπορούσαν να συνεχίσουν απρόσκοπτα την κυβερνητική τους θητεία. Η συνέχιση της μεγέθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ καταγράφηκε, αρχικά, στις ευρωεκλογές της 25/5/2014, μέσα από τις ιδαιτερότητες αυτής της εκλογικής διαδικασίας, την οποία το εκλογικό σώμα την αντιμετωπίζει, ως δεύτερης τάξεως εκλογές, σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές.

Έτσι, μπορεί, στις ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου, ο ΣΥΡΙΖΑ να εμφάνισε, σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, μια πτώση στον απόλυτο αριθμό των ψήφων του,  ίση με 136.414 ψήφους, αφού έλαβε 1.518.608 ψήφους, αλλά, με δεδομένο το γεγονός ότι αυτός ο αριθμός αφορούσε ευρωεκλογές και όχι βουλευτικές εκλογές, ήταν φανερό και από το ποσοστό του, το οποίο έφθανε στα επίπεδα του 26,57% και ήταν κατά τι λιγότερο, από εκείνο των εκλογών του Ιουνίου του 2012, αλλά και από το γεγονός ότι είχε αφήσει αρκετά πίσω του την Νέα Δημοκρατία, από την οποία απέσπασε την πρώτη θέση, ότι η δυναμική του, όταν θα γίνονταν βουλευτικές εκλογές, θα οδηγούσε, για πρώτη φορά, στην ιστορία της ελληνικής κομμουνιστικής αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι, απλώς, στην πρώτη θέση, με ένα νέο ρεκόρ ψήφων, αλλά και στην κυβέρνηση. 

Το αστείο, στην όλη υπόθεση, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συρρίκνωσε τον υπόλοιπο χώρο που, παραδοσιακά, καλύπτει το Κ.Κ.Ε. Αυτό, που κατάφερε, είναι να συρρικνώσει τον χώρο, που καλύπτει η λοιπή ριζοσπαστική εξωκοινοβουλευτική αριστερά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ), όπως, επίσης και τον χώρο, στον οποίο κινούνται οι οικολόγοι. Η τεράστια αύξηση των ψήφων του ΣΥΡΙΖΑ προήλθε από τον χώρο της κεντροαριστεράς, ενώ ικανοποιητική συμμετοχή, στο μερίδιο των νέων ψηφοφόρων του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα, είχαν και οι χώροι της κεντροδεξιάς, με άντληση ψήφων, άμεσα, από την Νέα Δημοκρατία, που, όπως φαίνεται, έφθασαν, γύρω στο 10% των ψήφων, που είχε λάβει η Ν.Δ. στις εκλογές του Ιουνίου του 2012, αλλά και της παραδοσιακής δεξιάς, με μετακίνηση ψήφων, από τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου και την Χρυσή Αυγή του Νίκου Μιχαλολιάκου.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι οποίες ήσαν, εδώ και καιρό, διαμορφωμένες, στην ελληνική κοινωνία, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να αποτραπεί, παρά το γεγονός ότι το απελθόν κυβερνητικό σχήμα των σαμαροβενιζέλων ήθελε να πιστεύει ότι μπορούσε να αποτρέψει αυτή την νίκη - αν και στο τέλος, περιορίστηκε, στο να ελπίζει ότι μπορούσε να ανακόψει την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, σε τέτοιο μέγεθος, που ο Αλέξης Τσίπρας να μην μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση και με προσφυγή, σε νέες βουλευτικές εκλογές, να ανατραπεί η πρωτοπορεία του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τον φόβο της αβεβαιότητας, που θα απλωνόταν, στην ελληνική κοινωνία.

Ανοησίες και ελπίδες φρούδες, οι οποίες ήσαν προϊόν της ευτυχούς, για την αφελή και πανικόβλητη "ευρωπαϊστική" ελίτ του τόπου μας, κατάληξης των διπλών εκλογών του 2012. Τότε, δηλαδή, που η απειρία του εκλογικού σώματος και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών του, επέτρεψε, στην πολιτικοοικονομική ελίτ να ανατρέψει, στις δεύτερες βουλευτικές εκλογές του 2012 - αυτές του Ιουνίου -, το δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ και να κερδίσει η Νέα Δημοκρατία την πρώτη θέση και το bonus των 50 εδρών στην βουλή, κυριολεκτικά, την τελευταία στιγμή και πάνω, στο νήμα.

Όμως, αυτό, που έγινε το 2012, δεν μπορούσε να επαναληφθεί, τώρα. Αυτό, που θα μπορούσε να γίνει - και δεν έγινε - ήταν το να διευρυνθεί η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά, το ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη, αυτό αποτελεί ευθύνη του επιτελείου του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ και κανενός άλλου.

Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 και ο Αλέξης Τσίπρας σχημάτισε κυβέρνηση, πραγματοποιώντας έναν άθλο, για την ελληνική κομμουνιστική αριστερά, αφού ουδέποτε, στο παρελθόν, συνέβη κάτι ανάλογο.

Το τί θα κάνει η νέα κυβέρνηση, με την λαϊκή εντολή, που έχει πάρει και το τί θα ακολουθήσει, αυτό είναι άδηλο και αφορά μια άλλη συζήτηση.

Όσον αφορά την Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, αυτή, παρά τα όσα λέγονται, κατάφερε να επιτύχει να αποφύγει - έστω και προς το παρόν - αυτό που το εκλογικό της επιτελείο φοβόταν περισσότερο, από όλα και το οποίο αρνιόταν να το ομολογήσει. Δηλαδή την εκλογική συντριβή και την διάλυση, ακολουθώντας την τύχη του ΠΑΣΟΚ.

Βέβαια, οι ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου είχαν δείξει ότι το εκλογικό ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας είχε αραιώσει, αλλά, με δεδομένη την χαλαρότητα της ψήφου, στις ευρωεκλογές, ο αριθμός των ψήφων και το ποσοστό, που πήρε η κομματική ναυαρχίδα της συντηρητικής παράταξης της χώρας, έδειχναν ότι η κοινωνική και η εκλογική βάση της είχαν αντοχές, οι οποίες ήσαν αξιοσημείωτες και δεν μπορούσαν να αγνοηθούν.

Την ύπαρξη αυτών των αντοχών της κοινωνικής και της εκλογικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας, παρά τον σαρωτικό ορυμαγδό των μέτρων λιτότητας, που έπληξαν την ελληνική κοινωνία και την οικονομία της χώρας, βυθίζοντάς την στην χειρότερη οικονομική κρίση, που έχει βιώσει, σε ειρηνική περίοδο, επιβεβαίωσαν και οι βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015. Αν δούμε τα εκλογικά μεγέθη της Νέας Δημοκρατίας, αντιλαμβανόμαστε του λόγου το αληθές. Η Νέα Δημοκρατία άντεξε.

Έτσι, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, η Νέα Δημοκρατία πήρε 1.718.883 ψήφους, που αντιστοιχούν, σε ποσοστό 27,81% και 76 βουλευτικές έδρες, ενώ στις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 είχε πάρει 1.825.497 ψήφους και ποσοστό 29,66%, με ενδιάμεσο σταθμό τις ευρωεκλογές της 25/5/2014, όπου η Ν.Δ. πήρε 1.298.713 ψήφους και ποσοστό 22,72%, αποδεικνύοντας τις κοινωνικές και εκλογικές αντοχές της, οι οποίες, βέβαια, οφείλονται, στο γεγονός ότι, πάντοτε και σε όλες τις κοινωνίες οι συντηρητικοί κοινωνικοί χώροι και οι πολιτικές τους εκφράσεις παρουσιάζουν μεγάλες αντοχές, ακριβώς επειδή οι αξίες και οι ιδέες τους συνδέονται, άρρηκτα, με αυτό που υπάρχει και έτσι, όπως αυτό είναι, την ύπαρξη του οποίου υπερασπίζονται.

Όλη αυτή η εκστρατεία της καλλιέργειας του φόβου, από το επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά, πέρα από την συσπείρωση ενός σημαντικού αριθμού του συντηρητικού κόσμου της παραδοσιακής δεξιάς, στόχευε και κατάφερε να ενεργοποιήσει και να φέρει, στην κάλπη της Νέας Δημοκρατίας και ένα ευάριθμο ακροατήριο, από τον συντηρητικό κόσμο της ευρύτερης "ευρωπαϊστικής" παράταξης, ο οποίος διαχέεται, στον πολιτικό χώρο του κέντρου, της κεντροαριστεράς και της αριστεράς και τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ φοβίζει, με επίκεντρο όλων των, επί μέρους, φόβων, που διακατέχουν αυτήν την μερίδα του εκλογικού σώματος, την έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη και την επιστροφή, στην δραχμή.

Αυτό το κομμάτι του εκλογικού σώματος ήταν φυσικό να συμπεράνει ότι η μόνη αποτελεσματική ψήφος, για να ανακοπεί η φρενήρης πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, προς την εξουσία, ήταν η ψήφος, υπέρ της Νέας Δημοκρατίας, ούτως, ώστε αυτή να κατακτήσει την πρώτη θέση, να αποσπάσει το bonus των 50 εδρών και να σχηματίσει κυβέρνηση, με τα λοιπά "ευρωπαϊστικά" κόμματα. Με αυτή την συλλογιστική, ένα σημαντικό τμήμα παλαιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και του Ποταμιού, στράφηκαν, προς την Νέα Δημοκρατία, με αποτέλεσμα να αποκαταστήσουν ένα σημαντικό μέρος από τις ζημιές, που αυτή υπέστη, από τις άμεσες απώλειες παλαιών ψηφοφόρων της, οι οποίοι στράφηκαν, προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, την Χρυσή Αυγή και το Ποτάμι.

Αυτή η πραγματικότητα είναι που βοήθησε, μαζύ με την εκλογική καμπάνια του επιτελείου του Αντώνη Σαμαρά, την Νέα Δημοκρατία να επιβιώσει και να αποφύγει την εκλογική κατάρρευση. 

Έτσι η Νέα Δημοκρατία βρέθηκε να χάνει, ανάμεσα στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012 και σε αυτές της 25/1/2015, συνολικά 106.614 ψήφους, την ίδια στιγμή, που οι απώλειές της, στις ευρωεκλογές ήσαν πολύ μεγαλύτερες, αλλά, παράλληλα, έδειχναν ότι και τα ιστορικά χαμηλά της ήσαν ανθεκτικά, αφού ο αριθμός των ψήφων της, στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014, ήταν πολύ μεγαλύτερος από αυτόν των βουλευτικών εκλογών του Μαΐου του 2012, στις οποίες οι ψήφοι και τα ποσοστά, που έλαβε η Ν.Δ. (1.192.103 ψήφοι και 18,85%), αποτελούν το δικό της ιστορικό χαμηλό. Και σε εκείνη την φάση, η τυχαία πρωτιά της Νέας Δημοκρατίας - η οποία δεν ήταν δεδομένη, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ εμφάνιζε, κατά την προεκλογική περίοδο και ιδιαίτερα, την τελευταία εβδομάδα, πριν τις εκλογές, μια μεγάλη δυναμική, για την κατάκτηση της πρώτης θέσης - και στην συνέχεια, η επανάληψη των εκλογών, στις 17/6/2012 ήταν, που έσωσε την Νέα Δημοκρατία, από την περαιτέρω συρρίκνωση.

Η ανάμνηση αυτού του απίστευτου ιστορικού χαμηλού ψήφων και ποσοστών, που έλαβε η Νέα Δημοκρατία, στις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, είναι που έκανε το εκλογικό επιτελείο της Ν.Δ. να φοβάται την εκλογική κατάρρευση του κόμματος, την ίδια στιγμή, που πάλευε, για να αποτρέψει την πρωτοκαθεδρία, ή έστω, την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι φόβοι αυτού του επιτελείου δεν ήσαν αβάσιμοι. Η Νέα Δημοκρατία άντεξε και υπήρχαν αξιόπιστες αποδείξεις, για το ότι θα άντεχε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η αντοχή της ήταν δεδομένη και σταθερή. Και εδώ, ήταν που έπαιξε καθοριστικό ρόλο η εκλογική καμπάνια της διαχείρισης της διασποράς και της καλλιέργειας του φόβου και του πανικού, στο εκλογικό σώμα και η οποία υπήρξε, άκρως, επιτυχής, αφού στόχευε, σε ένα ευάριθμο ειδικό κοινό, το οποίο είναι γεγονός ότι φοβάται τα χειρότερα.

Ο Αντώνης Σαμαράς, λοιπόν και το επιτελείο του, πέτυχαν να αποτρέψουν την εκλογική κατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας, έστω και προς το παρόν. Αυτό, φυσικά, το έκαναν και για, καθαρά, προσωπικούς λόγους, αφού ο πρώην πρωθυπουργός και το υπουργικό του συμβούλιο χρειάζονται μια πολιτική ασπίδα προστασίας, ενώπιον των δικαστικών περιπετειών, στις οποίες θα εμπλακούν, όταν συγκροτηθεί, σε σώμα η νέα βουλή, η οποία θα προωθήσει, προς δικαστική και λοιπή διερεύνηση, όλες τις εκκρεμούσες υποθέσεις, που αφορούν, τουλάχιστον, την τελευταία πενταετία και ιδιαίτερα, την περίοδο της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά. Οι κατηγορίες, που πρόκειται να αντιμετωπίσουν όλοι αυτοί θα είναι βαριές και ατιμωτικές, με αυτή της εσχάτης προδοσίας να είναι η κυριότερη - εκτός εάν η νέα κυβέρνηση τους χαριστεί. 

Αλλά, πέρα από το τί θα πράξει, σε δικαστικό επίπεδο η νέα κυβέρνηση και τους λόγους, για τους οποίους το επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά έδρασε, όπως έδρασε, κατά την προεκλογική περίοδο, η αλήθεια είναι ότι η προεκλογική της καμπάνια υπήρξε αποτελεσματική, ως προς την διάσωση της Νέας Δημοκρατίας. Όλα τα άλλα, που λέγονται και επιδιώκουν να εξαφανίσουν, από την ατζέντα της πολιτικής συζήτησης, αυτή την πραγματικότητα, είναι άνευ αντικειμένου και αναληθή. Η πολιτική κατάσταση, στην χώρα, είναι τέτοια, που ο κίνδυνος της κατάρρευσης της Νέας Δημοκρατίας, ή του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού, είναι, πάντα, παρών.

Όμως, υπάρχουν ζητήματα, τα οποία είναι, άκρως, σημαντικά, στα οποία η προεκλογική εκστρατεία της Νέας Δημοκρατίας και του εκλογικού επιτελείου του Αντώνη Σαμαρά απέτυχαν, παταγωδώς. Αυτό συνέβη διότι δεν πραγματοποιήθηκε ο βασικός στόχος τους, που ήταν η εκμηδένιση, ή, έστω, η συρρίκνωση και η αφομοίωση όλου του πολιτικού χώρου, ο οποίος βρίσκεται, στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και ο οποίος εκφράστηκε, από την Χρυσή Αυγή του Νίκου Μιχαλολιάκου, τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου και τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό του Γιώργου Καρατζαφέρη.

Παρά τις όποιες, επί μέρους, επιτυχίες του, σε αυτή του την προσπάθεια, η οποία οργανώθηκε και συστηματικοποιήθηκε, αμέσως, μετά τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012, το επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά, τελικά, απέτυχε, παταγωδώς, αφού ο χώρος αυτός, συνολικά, κατάφερε και απέσπασε 745.552 ψήφους και ποσοστό 12,06%.

Η Νέα Δημοκρατία, παρά τις κοινωνικές αντοχές της, εξακολουθεί να κινδυνεύει, με εκλογική κατάρρευση, εάν ο Αλέξης Τσίπρας προσφύγει, σε νέες βουλευτικές εκλογές, στο, αμέσως, προσεχές διάστημα, εάν καταφέρει να διαχειριστεί, με επιτυχία, την αντιπαράθεσή του, με τους δανειστές και εφ' όσον πάρει στα χέρια του τον κρατικό μηχανισμό, το τραπεζικό σύστημα και την πληροφόρηση, μέσα από την υποταγή των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Με αυτά τα όπλα, στα χέρια τους, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να καταφέρουν να διαλύσουν, εκλογικά, την Νέα Δημοκρατία, ακόμη και εάν προκηρύξουν εκλογές, μέσα, από μια όξυνση της κρίσης, με τους ξένους δανειστές.

Έτσι, ο κίνδυνος, για την συντριβή της Νέας Δημοκρατίας, δεν παρήλθε, με το τέλος των βουλευτικών εκλογών της 25/1/2015. Είναι, σταθερά, παρών και εξαρτάται, άμεσα, από τις πολιτικές εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν και οι οποίες θα είναι πυρακτωμένες.

Από την άλλη πλευρά, ο Αντώνης Σαμαράς, το "ανοιξιάτικο" επιτελείο του και ευρύτερα, η ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, πέρα από τους φόβους τους, θεωρούν δεδομένο ότι θα κληθούν, πολύ γρήγορα, ίσως και άμεσα, να κυβερνήσουν την χώρα, επειδή ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση θα καταρρεύσουν, μέσα από την αντιπαράθεσή τους, με τους ξένους δανειστές, την σκληρή στάση των οποίων, δεν θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν. Σε αυτό το σενάριο είναι που στηρίζονται ο Αντώνης Σαμαράς και το επιτελείο του, για να αποκρούσουν κάθε αμφισβήτηση της θέσης του, ως αρχηγού του κόμματος, αφού θέλουν να πιστεύουν - δηλαδή, να ελπίζουν - ότι οι εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν, είναι δυνατόν να επαναφέρουν τον Αντώνη Σαμαρά, στην πρωθυπουργία, ακόμη και σε δύο μήνες, από τώρα, ή και νωρίτερα.

Το σενάριο αυτό, που θέλει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να καταρρέει, δεν αποτελεί, μόνο, μια ελπίδα του Αντώνη Σαμαρά και της ηγετικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας. Η σύγκρουση του ΣΥΡΙΖΑ, με τους ξένους δανειστές, μπορεί να έχει μια τέτοια κατάληξη, η οποία μπορεί να έλθει, είτε σύντομα, με την πλήρη ήττα και την παραίτηση της κυβέρνησης, είτε λίγο, αργότερα, εάν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υποταχθεί, στα κελεύσματα των ξένων δανειστών και έλθει, σε σύγκρουση, με την ριζοσπαστική κοινωνική και κομματική του βάση, όπως και με την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος. Και στην μια και στην άλλη περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να σταθεί και θα διαλυθεί, στα εξ ων συνετέθη - αν και αυτό δεν σημαίνει ότι η ηγετική ομάδα του δεν θα προσπαθήσει να αποφύγει, ή, έστω, να καθυστερήσει μια τέτοια εξέλιξη.

Στην πραγματοποίηση αυτού του σεναρίου είναι, που στηρίζεται ο Αντώνης Σαμαράς και η ομάδα του, μαζύ, με την λοιπή νομενκλατούρα της Νέας Δημοκρατίας. Το εάν θα τους βγει και εάν πραγματοποιηθεί το σενάριο αυτό, σε διάφορες εκδοχές και παραλλαγές, δεν μπορούμε, λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης, να το αποκλείσουμε. Όσο και αν, τώρα, δεν είναι το επικρατέστερο, η πορεία της διαπραγματευτικής αντιπαράθεσης της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, με την ευρωζώνη είναι, εξαιρετικά, απρόβλεπτη. Ως εκ τούτου, πρέπει να περιμένουμε τα γεγονότα, για να δούμε το τί θα γίνει.

Στην τρίτη θέση του εκλογικού χάρτη της 25/1/2015 εμφανίστηκε η Χρυσή Αυγή του προφυλακισμένου, από τον Σεπτέμβριο του 2013, Νίκου Μιχαλολιάκου, η οποία έλαβε 388.452 ψήφους, ποσοστό 6,28% και 17 έδρες. Για να είμαστε ακριβείς, πρέπει να πούμε ότι, την θέση του τρίτου κόμματος δεν την κατέλαβε, για πρώτη φορά, τώρα, το κόμμα των Ελλήνων νεοναζιστών. Την είχε καταλάβει και στις ευρωεκλογές της 25/5/2014, στις οποίες πήρε 536.910 ψήφους και ποσοστό 9,39%.

Με δεδομένη την χαλαρότητα της ψήφου, στις ευρωεκλογές, ο σκληρός πυρήνας των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, η οποία έδωσε και τους δύο αυτούς εκλογικούς αγώνες, με προφυλακισμένη την ηγεσία της, σχεδόν στο σύνολό της, έμεινε, περίπου, ανέγγιχτος, αφού, στις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, το κόμμα αυτό είχε πάρει 426.025 ψήφους και ποσοστό 6,92% και στις βουλευτικές εκλογές της 6/5/1012 είχε λάβει 440.966 ψήφους και ποσοστό 6,97%.

Αυτή η διαπίστωση, όσον αφορά την πραγματικότητα, γύρω από την κοινωνική και την πολιτική βάση της Χρυσής Αυγής και τον σκληρό της πυρήνα, δεν μπορεί να αγνοηθεί. Το κόμμα αυτό, όσο απεχθές και αν είναι, είναι ένα νέο κόμμα στην πολιτική ζωή του τόπου και ήλθε, ως προϊόν της βαρύτατης οικονομικής κρίσης, που πλήττει τον πληθυσμό αυτής της χώρας, για να μείνει. Δεν ήλθε, ως διάττων αστέρας, με σκοπό να αποχωρήσει.

Δεν πρέπει, ποτέ να ξεχνάμε ότι η Χρυσή Αυγή, ως παραστρατιωτική πολιτική οργάνωση, δεν είναι νέα. Είναι παλαιά και πάντοτε, μέχρι το 2012, φυτοζωούσε, στον χώρο της σεκταριστικής εξωκοινοβουλευτικής ακροδεξιάς, με διαρκή συμμετοχή, στις βουλευτικές εκλογές και με ποσοστά, τα οποία, πάντοτε, διακυμαίνονταν, λίγο πάνω, από το μηδέν. Χαρακτηριστική των αμελητέων μεγεθών της Χρυσής Αυγής είναι η περίπτωση των βουλευτικών εκλογών της 4/10/2009, στις οποίες η πολιτική έκφραση των Ελλήνων νεοναζιστών έλαβε 19.624 ψήφους και ποσοστό 0,29%.

Παρ' όλ' αυτά, η έλευση της ελληνικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010, την κατέστησε κόμμα, με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και μεγάλο πολιτικό και εκλογικό ακροατήριο, με έναν σκληρό πυρήνα ψηφοφόρων, οι οποίοι μένουν πιστοί, παρά τις, όχι λίγες, αλλά πάρα πολλές αντιξοότητες, που είναι αποτέλεσμα της παραστρατιωτικής δράσης της Χρυσής Αυγής, η οποία είναι, ανοικτά, εγκληματική και έδωσε την αφορμή και την ευκαιρία, στην παραπαίουσα κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά να εξαπολύσει ένα κύμα απηνών ποινικών διώξεων, σε βάρος της ηγεσίας του κόμματος και οι οποίες, εν πολλοίς, στηριζόμενες πάνω σε μια πραγματική βάση, στήθηκαν, από την κυβέρνηση και ένα μέρος του δικαστικού συστήματος της χώρας, με σκοπό την πολιτική εξαφάνιση του κόμματος των Ελλήνων νεοναζιστών και την λεηλασία του εκλογικού του ακροατηρίου, από την Νέα Δημοκρατία.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τον Σεπτέμβριο του 2013, από μια συμμορία χρυσαυγιτών, την στιγμή, που η δημοσκοπική απήχηση της Χρυσής Αυγής καταγραφόταν, στο 15% του εκλογικού σώματος, υπήρξε μοιραία, για την απήχηση του κόμματος αυτού, στην ελληνική κοινωνία, αφού δεν του επέτρεψε να διεκδικήσει και να παραγκωνίσει την Νέα Δημοκρατία, από την δεύτερη θέση. Οι διώξεις, που ακολούθησαν, με τις προφυλακίσεις του αρχηγού και μερίδας των βουλευτών της και τα περιοριστικά μέτρα εναντίον άλλων, εξ αυτών,  καθήλωσαν την Χρυσή Αυγή, σε ποσοστά, τα οποία είναι πολύ μικρότερα, από αυτά, που μπορούσε να καταγράψει, στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, που ακολούθησαν, μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Όμως, παρά την λυσσαλέα προσπάθεια του Αντώνη Σαμαρά και των μηχανισμών, που εξαπέλυσε, εναντίον των χρυσαυγιτών, ο σκληρός πυρήνας του κόμματός τους, απεδείχθη και ανθεκτικός και μεγάλος. Τελικά, οι καθαρές απώλειες της Χρυσής Αυγής, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, σε σύγκριση, με τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, ήσαν μικρές και αμελητέες, αφού ο αριθμός των ψήφων της μειώθηκε, μόλις, κατά 37.573 ψήφους, παρά τον ορυμαγδό των διώξεων, που υπέστη. Και ενώ, από την άλλη πλευρά, έχει ως απόθεμα και τις, επί πλέον, 148.458 ψήφους, που έλαβε, στις ευρωεκλογές της 25/5/2014, οι οποίες μπορεί να κατευθύνθηκαν, αλλού, την προπερασμένη Κυριακή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να επανακάμψουν.

Η Χρυσή Αυγή, λοιπόν, άντεξε τις διώξεις και δεν πρόκειται να φύγει από το ελληνικό πολιτικό σκηνικό, περιμένοντας την αποτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, προκειμένου να τραφεί, κοινωνικά, πολιτικά και εκλογικά, από την διαιώνιση της κρίσης. Η εξέλιξη αυτή είναι πολύ πιθανή, ακόμη και αν το ελληνικό δικαστικό σύστημα κηρύξει την Χρυσή Αυγή, ως εγκληματική οργάνωση και απαγορεύσει την λειτουργία της. Ο χώρος της ελληνικής ακροδεξιάς, με τον - ανοικτό, ή κεκαλυμένο - νεοναζιστικό μανδύα, θα παραμείνει, στην ελληνική πολιτική σκηνή, με άλλο κόμμα. Το πώς θα ονομάζεται το κόμμα αυτό είναι δευτερεύον και αδιάφορο.

Ο Αντώνης Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία, ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα της συντηρητικής παράταξης της χώρας, με αυτόν, ως αρχηγό, ή κάποιον άλλο, δεν πρόκειται να αποφύγουν την παρουσία, στα δεξιά τους, ενός μαζικού κόμματος του ακροδεξιού νεοναζιστικού χώρου. Οι Έλληνες νεοναζιστές θα τους κόβουν ψήφους και την πορεία τους, προς την εξουσία. Και θα αποσταθεροποιούν την παραμονή τους, σ' αυτήν.

Ερχόμενοι, τώρα, στο Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, βλέπουμε ότι το σαθρό αυτό κόμμα της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" παρασιτικής ολιγαρχίας, που δημιουργήθηκε, από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τα αφεντικά τους, απέτυχε να υλοποιήσει τον σκοπό, για τον οποίο δημιουργήθηκε και ο οποίος ήταν να ανακόψει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, προς την εξουσία, ή έστω να τον εγκλωβίσει, μέσω της μη επίτευξης μιας αυτοδύναμης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, σε μια κυβερνητική συμμαχία, με το κόμμα αυτό των εντόπιων ολιγαρχών, η οποία θα τον καθιστούσε όμηρό τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε τους Ανεξάρτητους Ελληνες και άφησε το Ποτάμι και τα αφεντικά του ολιγομαθούς υπηρέτη τους, στα κρύα του λουτρού.

Το Ποτάμι, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 πήρε 373.922 έδρες, ήτοι ποσοστό 6,05% και 17 βουλευτικές έδρες, αλλά απέτυχε, όπως είπαμε, να κάνει πράξη την στόχευση των αφεντικών του. Η αποτυχία του, άκρως, συστημικού Σταύρου Θεοδωράκη και όλου αυτού του "ευρωπαϊστικού" νεοφιλελεύθερου εμετού, που έχει συγκεντρώσει, γύρω του και που υπερασπίζει, με φανατισμό, όλες τις θέσεις των ξένων τοκογλυφικών δανειστών,  απευθυνόμενοι από κοινού, σε ένα κοινό, το οποίο έχει χαλαρές πολιτικές αναφορές, είναι χαρακτηριστική. 

Μετά την εναρκτήρια και υποθετικά, ορμητική παρουσία του Ποταμιού, στις ευρωεκλογές της 25/5/2014, στις οποίες έλαβε 377.438 ψήφους και ποσοστό 6,60%, η συμμετοχή του, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, με όλες τις προσχωρήσεις κομμάτων και στελεχών, από πολυπληθείς πολιτικούς χώρους, από αυτόν της ΔΗΜΑΡ, με τον Σπύρο Λυκούδη, την Ντόρα Τσικαρδάνη και άλλους, μέχρι την Φιλελεύθερη Συμμαχία και τον Θεόδωρο Σκυλακάκη, την Αντιγόνη Λυμπεράκη, την Μιράντα Ξαφά (στις ευρωεκλογές είχαν κατεβεί, χωριστά και είχαν πάρει αξιόλογα ποσοστά και ψήφους - π.χ., οι Φιλελεύθεροι είχαν πάρει 0,91% και 51.749 ψήφους), πήρε 373.922 ψήφους και ποσοστό 6,05%.

Όπως είπαμε, βέβαια, οι ευρωεκλογές είναι δεύτερης τάξεως εκλογές και σε αυτές υπάρχει χαλαρότητα, στην ψήφο των εκλογέων, αλλά τα όρια του πολιτικού αυτού πυροτεχνήματος είναι αυτά. Δεν είναι μεγαλύτερα. Και φυσικά, δεν έχει μέλλον, ως αυτόνομος κομματικός χώρος. Πολύ γρήγορα, θα διαλυθεί, ή θα συγχωνευθεί, σε ένα άλλο ευρύτερο σχήμα, του οποίου το στίγμα δεν είναι, προς το παρόν, εμφανές.

Το Κ.Κ.Ε., με τον Δημήτρη Κουτσούμπα, στην ηγεσία του, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, αυτό, που κατάφερε, ήταν το να επιβιώσει και να αυξήσει τις δυνάμεις του, έστω και λίγο, μέσα σε συνθήκες, οι οποίες ήσαν, για το κόμμα αυτό, αντίξοες, αφού η ορμητική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και το σύνθημα, για μια κυβέρνηση της αριστεράς, ήταν ελκυστικό, για τους ψηφοφόρους του Κ.Κ.Ε.

Στις εκλογές αυτές το Κ.Κ.Ε. απέσπασε 338.139 ψήφους, ποσοστό 5,47% και 15 βουλευτικές έδρες, αυξάνοντας τις ψήφους του, σε σχέση, με τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, οπότε είχε λάβει 277.227 ψήφους και ποσοστό 4,50%. Βέβαια, αυτή η αύξηση των ψήφων του απέχει μακράν, από τις 536.105 ψήφους και το ποσοστό του 8,48%, που είχε λάβει, στις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012 και βρίσκεται πίσω και από τις 349.255 ψήφους και το ποσοστό 6,11%, που είχε πάρει στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014, αλλά επιτρέπει, στην ηγεσία του κόμματος αυτού να μένει, μέσα στο πολιτικό παιχνίδι, με κάποια κοινοβουλευτική παρουσία και να αναμένει την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, για να δρέψει κάποιες, από τις ψήφους, που το, νυν, κυβερνόν κόμμα θα χάσει, όταν διεξαχθούν νέες εκλογές. Αρκεί, βέβαια, αυτές να αργήσουν να γίνουν.

Πολλοί χαρακτηρίζουν την πολιτική, που ακολούθησε, το Κ.Κ.Ε., απέναντι, στον ΣΥΡΙΖΑ, όλον αυτόν τον καιρό και πριν από την προεκλογική περίοδο, ως αδιέξοδη, στείρα και αυτιστική. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Η πολιτική, που ακολούθησε το Κ.Κ.Ε., απέναντι, στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε αποτελεσματική, αφού το πρόβλημα, που αντιμετώπιζε το Κ.Κ.Ε., αφορούσε την ίδια του την επιβίωση, ως κοινοβουλευτικού κόμματος, αφού η συνθηματολογία, η στόχευση και οι προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγούσαν, στην αφαίμαξη της εκλογικής βάσης του Κ.Κ.Ε. Μια αφαίμαξη, η οποία απειλούσε να πάρει τέτοιες διαστάσεις, που να οδηγήσει το εκλογικό ποσοστό του κόμματος αυτού, κάτω από το όριο του 3% και έτσι, να το θέσει, εκτός βουλής.

Αυτή η εξέλιξη, τελικά, απετράπη. Και η εκλογική καμπάνια του Κ.Κ.Ε., όπως και όλη η πολιτική αντιμετώπιση, που η ηγεσία του κόμματος αυτού επιφύλαξε, στον ΣΥΡΙΖΑ, αμέσως, μετά τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012, το αποτέλεσμα των οποίων υπήρξε ένα σοκ, γι' αυτήν, υπήρξε αποτελεσματική, επιτρέποντας την εκλογική επιβίωση του Κ.Κ.Ε.

Όλα αυτά, βέβαια, δεν προδικάζουν τίποτε, για το μέλλον. Οι εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν και οι οποίες είναι απρόβλεπτες, εύκολα, μπορεί να οδηγήσουν στην κοινοβουλευτική εξαφάνιση του Κ.Κ.Ε., όπως, επίσης, μπορεί να φέρουν την άνοδο της εκλογικής του επιρροής, η οποία, όμως, θα είναι και χωρίς ιδιαίτερη σημασία, επειδή η όλη πολιτική παρουσία του κόμματος αυτού είναι, για την μεγάλη μάζα του εκλογικού σώματος, αδιέξοδη, αφού δεν έχει να προσφέρει συγκεκριμένες και άμεσα εφαρμόσιμες προτάσεις, που να απαντούν, στα προβλήματα, που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Πάνου Καμμένου υπήρξαν, ομολογουμένως, η μεγάλη έκπληξη των βουλευτικών εκλογών της 25/1/2015. Το κόμμα αυτό, ύστερα από τις ευρωεκλογές της 25/5/2014, φαινόταν ότι δεν θα είχε καμμία τύχη και θα εξαφανιζόταν, αφού όλες οι πιθανότητες έλεγαν ότι δεν θα καταφέρει να εξασφαλίσει την παραμονή του στην βουλή, όποτε και αν διεξάγονταν οι επόμενες βουλευτικές εκλογές, οι οποίες, τελικά, έγιναν τον περασμένο μήνα.

Και όμως, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 έλαβαν 293.397 ψήφους και ποσοστό 4,75% (ξεπερνώντας, μάλιστα και το ΠΑΣΟΚ!) και εισήλθαν, στην βουλή, με 13 βουλευτές, την στιγμή, που όλοι - ή σχεδόν, όλοι - τους είχαν ξεγραμμένους. Η πτώση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων είναι τεράστια, σε σχέση, με τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, στις οποίες οι ΑΝΕΛ είχαν πάρει 462.406 ψήφους και ποσοστό 7,51%. 

Αν δούμε, μάλιστα, ότι, στις ευρωεκλογές της 25/5/2014, οι ΑΝΕΛ είχαν λάβει 197.701 ψήφους και ποσοστό 3,46%, αντιλαμβανόμαστε την αιτία αυτής της πεποίθησης, που φαινόταν να έχει εδραιωθεί, στις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας και της εντόπιας πολιτικής ελίτ και η οποία διακήρυσσε τον πολιτικό θάνατο του κόμματος του Πάνου Καμμένου. Και είναι γεγονός ότι αυτή η πεποίθηση εμφανιζόταν, ως αληθής, επειδή στηριζόταν, στο απόλυτο δεδομένο όλων των αναμετρήσεων των ευρωεκλογών του παρελθόντος, που δίδασκε ότι όλα τα μκρά κοινοβουλευτικά κόμματα, που έχαναν ψήφους, στις ευρωεκλογές, στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, για το ελληνικό κοινοβούλιο, έχαναν και την κοινοβουλευτική τους παρουσία.

Στηριζόμενο, σε αυτό το δεδομένο και θεωρώντας το, ως, περίπου, φυσικό φαινόμενο, το εκλογικό επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, για να εξαφανίσει το κόμμα του Πάνου Καμμένου, με όλες τις μεθόδους, που μπορούσε να μεταχειριστεί και οι οποίες περνούσαν, από την οργάνωση των αποστασιών, εντός του χώρου αυτού, ακόμη και τον χρηματισμό βουλευτών του, όπως και την μεθοδευμένη παρουσίαση δημοσκοπικών αποτελεσμάτων, που έλεγαν ότι οι ΑΝΕΛ θα μείνουν, εκτός βουλής.

Η πραγματικότητα και ενώ οι ΑΝΕΛ βρίσκονταν, μέχρι την προεκλογική περίοδο, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας (μια κατάσταση, η οποία υπήρξε και εξ αιτίας προσωπικών συγκρούσεων, στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος, όπως αυτή, που οδήγησε στην απομάκρυνση της Ραχήλ Μακρή) εξελίχθηκε διαφορετικά. Η "ευρωπαϊστική" ολιγαρχία και το επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας απέτυχαν, παταγωδώς, στην προσπάθειά τους να εξαφανίσουν τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Οι ΑΝΕΛ, παρά τις απώλειές τους, σε σχέση, με τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, που ήσαν σημαντικές και οι οποίες, σε σημαντικό βαθμό, στράφηκαν, εκτός από την Νέα Δημοκρατία και στον ΣΥΡΙΖΑ, επιβίωσαν, εισήλθαν, στην νέα βουλή, άνετα και βοήθησαν, αμέσως, στον σχηματισμό κυβέρνησης, ως εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ, με τον Πάνο Καμμένο να αναλαμβάνει την θέση του υπουργού της Εθνικής Άμυνας.

Η προεκλογική εκστρατεία του Πάνου Καμμένου και των ΑΝΕΛ υπήρξε πολύ καλή, με αποτέλεσμα, όπως φάνηκε, από τα μέσα της προεκλογικής περιόδου - και ιδιαίτερα, μετά από αυτή την επινοητική διαφήμιση, με τον Πάνο Καμμένο, τον μικρό Αλέξη και το τραινάκι -, να επαναφέρει ψήφους στην κάλπη του κόμματος και να προσθέσει καινούργιες, από παλαιούς ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι κάποια στιγμή, προς το τέλος της προεκλογικής εκστρατείας αντιλήφθηκαν ότι η Νέα Δημοκρατία ήταν ένα πολιτικό ψοφίμι και θα έχανε, "πανηγυρικά", τις εκλογές, με αποτέλεσμα να ανταποκριθούν, στο κάλεσμα του Πάνου Καμμένου να του επιτρέψουν να λειτουργήσει, ως ανάχωμα, στην μέλλουσα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.



Για το ΠΑΣΟΚ του αμετροεπούς Ευάγγελου Βενιζέλου, οι βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 υπήρξαν καταστροφικές, βοηθούσης και της διάσπασης, την οποία έκανε ο διαλυτικός ΓΑΠ. Στις εκλογές αυτές, το ΠΑΣΟΚ έπεσε, στα χαμηλότερα επίπεδα της πολιτικής του ιστορίας, λαμβάνοντας 289.493 ψήφους, ποσοστό 4,68% και 13 έδρες, καθιστώντας κάθε σύγκριση, με το παρελθόν, άνευ σημασίας.

Για την ιστορία, πάντως, πρέπει να πούμε ότι το καταρρεόν κόμμα, που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, στις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 είχε πάρει  756.024 ψήφους και ποσοστό 12,28%, ενώ, στις ευρωεκλογές της 25/5/2012, είχε λάβει 458.403 ψήφους και ποσοστό 8,02%, αν και τότε, είχε κατέλθει, με το σχήμα της "Ελιάς". 

Πάντως, παρά την πτώση του ΠΑΣΟΚ, στις ευρωεκλογές, ο Ευάγγελος Βενιζέλος πίστεψε, λόγω της συνήθους χαλαρότητας της ψήφου, που επικρατεί, σε αυτού του είδους τις εκλογικές αναμετρήσεις, ότι το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να περισωθεί, στις βουλευτικές εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνονταν, παρά το γεγονός ότι, κατά την περίοδο της συγκυβέρνησης με τον Αντώνη Σαμαρά, το ΠΑΣΟΚ είχε μετατραπεί, σε παράρτημα και παρακολούθημα της Νέας Δημοκρατίας και συνέχιζε να υπηρετεί, με πλήρη προθυμία, τους ξένους δανειστές.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έσφαλε. Η λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ - όση του είχε απομείνει - μετακόμισε, σε άλλες κατευθύνσεις. Πήγε, είτε στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε στο Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών, που ίδρυσε ο ΓΑΠ, αμέσως, μετά την προκήρυξη των εκλογών, είτε στράφηκε, κατά ένα μέρος, προς την Νέα Δημοκρατία, υπό το κράτος της λογικής, για την ανακοπή του ΣΥΡΙΖΑ και την παραμονή της Ελλάδας, στην ζώνη του ευρώ.

Υπ' αυτές τις συνθήκες, είναι ευτύχημα, για την εναπομείνασα νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ, το γεγονός ότι το κόμμα τους μπόρεσε να εισέλθει, στην νέα βουλή, αν και σε αυτήν, το περιμένουν πολλές περιπέτειες, όπως και όλους τους, αφού θα κληθούν να δώσουν λόγο, για όλα τα ανομήματα, που διέπραξαν, κατά την τελευταία πενταετία.

Το τί θα ακολουθήσει και ποιά θα είναι η τύχη του κόμματος αυτού, μετά την αναγγελία του Ευάγγελου Βενιζέλου ότι θα παραιτηθεί από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και θα μείνει, μέχρι το συνέδριο, το οποίο θα διεξαχθεί τον ερχόμενο Μάϊο και στο οποίο δεν πρόκειται να διεκδικήσει την επανεκλογή του, μένει να το δούμε.

Το ΚΙΔΗΣΟ, που ίδρυσε ο Γιώργος Παπανδρέου, διασπώντας και πλήττοντας, καιρία, το ΠΑΣΟΚ, δεν είχε χρόνο να αναπτύξει την δραστηριότητά του και την επιχειρηματολογία του, αφού συγκροτήθηκε, στις αρχές της προεκλογικής περιόδου. Έτσι, οι 152.257 ψήφοι και το ποσοστό του 2,46%, που απέσπασε, δεν είναι αμελητέα μεγέθη. Κάθε άλλο. 

Είναι σημαντικά και συγκροτούν ένα λυπηρό φαινόμενο, για αυτήν την μερίδα του εκλογικού σώματος, η οποία έτεινε ευήκοο ούς, σε αυτόν και την ομάδα του, που, συνολικά, ευθύνονται, για την χρεωκοπία και την κατάντια, στην οποία περιήλθε η χώρα μας.

Και αυτού του κόμματος το μέλλον είναι άδηλο, όπως και όλου του χώρου της λεγόμενης κεντροαριστεράς.

Ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, έκλεισε, ουσιαστικά, τον πολιτικό του κύκλο. Έλαβε 63.703 ψήφους και ποσοστό 1,03% και έμεινε, εκτός βουλής.

Στην πραγματικότητα, το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη είχε κάποιες ελπίδες, για καλύτερα αποτελέσματα, αφού, οι δημοσκοπήσεις, πριν από την προεκλογική περίοδο του έδιναν ποσοστά, πάνω από 2%, αλλά οι αποκαλύψεις, για τις offshore εταιρείες του Γιώργου Καρατζαφέρη, με πολλά εκατομμύρια και με εμπλοκή του, σε διάφορα εξοπλιστικά προγράμματα και μίζες - οι οποίες διακινήθηκαν, από το επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά -, επέφεραν ένα βαρύτατο ηθικό και πολιτικό πλήγμα, στον ίδιο τον αρχηγό του ΛΑΟΣ και στο κόμμα του, με αποτέλεσμα τον εκλογικό τους αφανισμό, ο οποίος, πιθανότατα, τροφοδότησε, σε έναν βαθμό την Νέα Δημοκρατία και τους ΑΝΕΛ. 

Η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, αυτή η εξαμβλωματική παραφυάδα του αλήστου μνήμης ευρωκομμουνισμού του Λεωνίδα Κύρκου, κυριολεκτικά, καταποντίστηκε και εξαφανίστηκε, από τον εκλογικό χάρτη. Η τύχη της υπήρξε προδιαγεγραμμένη, πολύ πριν, από την στιγμή, που θέλησε, στην έναρξη της προεκλογικής περιόδου, να επιβάλει όρους συνεργασίας, στον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι, φυσικά, δεν έγιναν δεκτοί, από τον Αλέξη Τσίπρα.

Έτσι, η Δημοκρατική Αριστερά συνεργάστηκε, με ένα κομμάτι των Οικολόγων και υπέστη μια κατεξευτελιστική συντριβή, αφού, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, έλαβε 30.074 ψήφους και ποσοστό 0,49% και ενώ, στις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, είχε λάβει 384.986 ψήφους και ποσοστό 6,25%.

Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ, στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και η αποχώρησή της, από αυτήν, τον Ιούνιο του 2013, της στέρησε και τα δύο ακροατήρια, στα οποία απευθυνόταν. Στην πρώτη φάση, έχασε το αντιμνημονιακό κοινό της αριστεράς, που την ακολουθούσε και στην δεύτερη φάση, απομακρύνθηκαν και όσοι μνημονιακοί "ευρωπαϊστές" την είχαν στηρίξει.

Οι ευρωεκλογές της 25/5/2014 κατέγραψαν, πλήρως, την διαλυτική κατάσταση, που επικράτησε, στην Δημοκρατική Αριστερά, αφού, σε αυτές, το κόμμα του Φώτη Κουβέλη έλαβε 68.873 ψήφους και ποσοστό 1,20%.

Η πλήρης και παντελής καταβύθισή της, από εκεί και πέρα, ήταν αναπόφευκτη και επήλθε, τάχιστα...

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το κόμμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που κατέβηκε, με κάποιες αξιώσεις, στις εκλογές, πιέστηκε, αφόρητα, εκλογικά, από τον ΣΥΡΙΖΑ και περιορίστηκε, στις 39.476 ψήφους και ποσοστό 0,64%, αν και πήγε καλύτερα, από ό,τι πήγε, στις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, οπότε πήρε 20.416 ψήφους και ποσοστό 0,33%.

Στις ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου, τα είχε πάει πολύ καλύτερα, αφού έλαβε 41.307 ψήφους και ποσοστό 0,72%, αλλά, όπως είπαμε, στις εκλογές αυτές λειτούργησε, σε έναν βαθμό, η λογική της χαλαρής ψήφου.


Το παρόν δημοσίευμα, για τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 δεν θα μπορούσε να κλείσει, χωρίς αναφορά, σε δύο άλλες εκπλήξεις αυτών των εκλογών.

Η μία έκπληξη αφορά τον Βασίλη Λεβέντη και την Ένωση Κεντρώων, που έλαβαν 110.834 ψήφους και ποσοστό 1,79%.

Η δεύτερη έκπληξη έχει να κάνει, με την Τελεία του γνωστού ηθοποιού και δήμαρχου Στυλίδας Απόστολου Γκλέτσου, η οποία πήρε 109.487 ψήφους και 1,77%.

Όμως και οι δύο αυτές οι εκπλήξεις αποτελούν προϊόντα της συγκυρίας. Προφανώς, δεν θα έχουν συνέχεια.


Αλλά οι ουσιαστικές εκπλήξεις είναι όλες, μπροστά μας. Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015 το εγγυώνται...