Game over. Σαμαροβενιζέλοι τέλος (και πιθανώς, μελλοντικοί κάτοικοι Κορυδαλλού). Οι εκλογές της 25-1-2015 οδηγούν, την ελληνική έκδοση του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", στην ζώνη του λυκόφωτος.
Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν μπόρεσαν να βρουν τους απαραίτητους 180 βουλευτές, για να στηρίξουν την εκλογή του Σταύρου Δήμα, ως νέου προέδρου του κράτους. Έτσι, αυτοδίκαια, η βουλή που προέκυψε, από τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012 και η κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων, η πιο μισητή κυβέρνηση, από την εποχή της δικτατορίας του Δημήτριου Ιωαννίδη, αποτελούν ένα κακό, ένα εφιαλτικό παρελθόν.
Game over, λοιπόν. Έτσι, πέντε, σχεδόν, χρόνια, μετά την ουσιαστική ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, η βαριά σκιά της τιμωρητικής ψήφου και της έλευσης του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγεί την βλαχομπαρόκ ελληνική έκδοση του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", κατ' ευθείαν και χωρίς περιστροφές, στην ζώνη του λυκόφωτος.
Μέσα, στο 2015, είναι πολύ πιθανό το ευρώ να αποτελέσει παρελθόν, για την Ελλάδα.
Όσο και αν μια τέτοια εξέλιξη τρομοκρατεί την ανόητη "ευρωπαϊστική" - και κατ' ουσίαν, κοσμοπολιτική και αντιπατριωτική - πολιτικοοικονομική και "πνευματική" ελίτ του τόπου μας, που διακατέχεται, από μια σωρευμένη και ανεπιτήδευτη επαρχιωτική νοοτροπία, ως προς την στάση της, απέναντι στις άλλες ελίτ της ευρωζώνης, οι εξελίξεις, που θα πυροδοτηθούν, από τις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, είναι, σφοδρότατα, πιθανό να οδηγήσουν την φορά των πραγμάτων, ως προς τις ελληνικές κυβερνητικές επιλογές, προς αυτή την κατεύθυνση.
Ακόμη και αν η χρήση του ευρώ συνδυασθεί - πράγμα το οποίο είναι και το πιο πιθανό -, με, ένα παράλληλο τοπικό νόμισμα, είτε αυτό το, εσωτερικής χρήσεως, νόμισμα θα έχει την μορφή ενός ομολογιακού χρηματόγραφου, είτε όχι, προκειμένου να τονώσει την εσωτερική ζήτηση και να αυξήσει την εσωτερική παραγωγή, για ένα (μικρότερης, ή μεγαλύτερης διάρκειας) χρονικό διάστημα, κατά το οποίο θα εκδοθεί και θα κυκλοφορεί, για την εσωτερική αγορά της ελληνικής οικονομίας, οι επιπτώσεις αυτού του παράλληλου εσωτερικού νομίσματος - όπως και αν αυτό ονομασθεί - θα είναι καταλυτικές, για το ευρώ και την ζώνη του.
Με την θεσμοθέτηση ενός παράλληλου, με το ευρώ, εσωτερικού τοπικού νομίσματος, στην Ελλάδα, η ευρωζώνη θα εισέλθει, στην επίπονη, χρονικά βραχυπρόθεσμη, ή και μεσομακροπρόθεσμη, αλλά και εν πολλοίς, ανεπίστρεπτη διαδικασία της μετατροπής της, από μια ζώνη κοινού νομίσματος, σε μια ζώνη σταθερών και κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Μια τέτοια εξέλιξη θα σημάνει και την επίσημη ληξιαρχική πράξη θανάτου της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης, αφού αυτού του είδους οι ζώνες των σταθερών και των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών είναι βραχύβιες και αργά, ή γρήγορα, ανάλογα, με την συγκυρία, διαλύονται, στα, εξ ων συνετέθησαν.
Αυτό, που δεν έκανε ο μοιραίος ΓΑΠ, τον Δεκέμβριο του 2009, δηλαδή την επιστροφή της χώρας, στο εθνικό της νόμισμα, την δραχμή, αν και αυτό ήταν κάτι που σκέφθηκε, επανέρχεται, στο προσκήνιο, ακολουθώντας, την φυσική φορά των πραγμάτων, την οποία διατάραξε, με καταστροφικές συνέπειες, ο πολιτικός βολονταρισμός της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" πολιτικοοικονομικής και πνευματικής ελίτ, έτσι όπως εκφράστηκε, την περίοδο 1999 - 2002, από το επιτελείο του Κώστα Σημίτη, με την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη.
Όπως έχω, επανειλημμένως, γράψει, η Ελλάδα, ως οικονομία, ρέπει και τείνει προς την δραχμή. Αυτή η πραγματικότητα, όσο και να αγνοείται, όσο και αν γίνεται προσπάθεια να κρυφθεί, κάτω από το χαλί, παραμένει, ως έχει. Και φυσικά, κάνει και θα εξακολουθεί να κάνει εμφανή την παρουσία της.
Με αυτήν την πραγματικότητα, αναμετρήθηκαν όλες οι κυβερνήσεις, που πέρασαν, από αυτόν τον τόπο, από την έλευση της βαθιάς ύφεσης του 2009 και την χρεωκοπία του 2010, μέχρι την έλευση της κυβέρνησης των σαμαροβενιζέλων.
Με αυτήν την ίδια πραγματικότητα, αναμετρήθηκαν ο Αντώνης Σαμαράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και η κυβέρνησή τους, ήδη, από την αρχή της. Από τότε, δηλαδή, που είχε, στις τάξεις της και την "ατυχήσασα" και δοκίμως, ορθώς και ευτυχώς, τερματίσασα τον πολιτικό της βίο, ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, που, τώρα, αναζητεί, μαζύ με τα λοιπά στελέχη του εξαερωθέντος αυτού κόμματος, το φιλί της ζωής, από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η αναμέτρηση αυτή ήταν σκληρή και έλαβε ακραίες διαστάσεις, αφού το κυβερνητικό αυτό σχήμα ακολούθησε μιαν επιθετική πολιτική, για την αναχαίτιση των, δομικώς, εγγενών καταστάσεων της ελληνικής οικονομίας, που την οδηγούν, στο να τείνει και να ρέπει, προς την δραχμή. Η κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων έπραξε ό,τι μπορούσε να πράξει και πολύ περισσότερα από αυτά, υπακούοντας, σχεδόν, κατά γράμμα, σε όλα τα κελεύσματα και τις επιταγές των ξένων δανειστών. Και η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση αυτή δεν υπολόγισε το πολιτικό κόστος. Γι' αυτό και μισήθηκε, περισσότερο, από κάθε άλλη.
Παρ' όλ' αυτά, όμως, η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου έχασε την σφοδρότατη αυτή μάχη, όπως και η προηγούμενη του ΓΑΠ. Όπως την έχασε την μάχη αυτή και η άλλη, η βραχύβια κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου.
Η φυσική τάση της ελληνικής οικονομίας, προς την καθιέρωση ενός εθνικού/τοπικού νομίσματος και την αντικατάσταση/υποκατάσταση του ευρώ, από αυτό, οδήγησε και την κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων, στα αδιέξοδα, που τώρα βιώνει, με την κατάρρευσή της, με αφορμή την αδυναμία της εκπλήρωσης των προβλέψεων της συνταγματικής διάταξης, για την εκλογή νέου προέδρου του κράτους, με, τουλάχιστον, 180 βουλευτικές ψήφους.
Όμως, ακόμη και αν δεν υπήρχε αυτή η συνταγματική διάταξη, ακόμη και αν η κυβέρνηση έβρισκε τις 180 ψήφους, στην βουλή, η αντιμετώπιση του εγγενούς αυτού προβλήματος της δυναμικής ροπής της ελληνικής οικονομίας, προς την καθιέρωση ενός εθνικού νομίσματος, θα έπαιρνε μια παράταση χρόνου, κατά ενάμισυ έτος. Δηλαδή, μέχρι την λήξη της θητείας της βουλής, που διαλύεται, σήμερα, ή αύριο, μετά την χθεσινή ήττα της κυβερνήσεως, η οποία έχασε την ψηφοφορία, στην βουλή και απέτυχε να εκλέξει τον Σταύρο Δήμα, ως νέο πρόεδρο του κράτους.
Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου δεν θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει και θα το εύρισκε, πάλι, μπροστά της, σε πολύ χειρότερη θέση, από ό,τι τώρα. Θα ήταν και πάλι ηττημένη, όπως είναι και τώρα. Ηττημένη και παραδομένη, στις δυνάμεις, που ωθούν την ελληνική οικονομία. Έρμαιο, στις κακές διαθέσεις της ελληνικής κοινωνίας, η οποία δεν θα την λυπόταν, καθόλου. Όπως, άλλωστε, συμβαίνει και τώρα.
Εκτός από μια δράκα παρατρεχάμενων και οσφυοκαμπτών, μαζύ με την παλαβωμένη και πανικόβλητη "ευρωπαϊστική" κοινωνική και οικονομική ελίτ του τόπου αυτού, δεν υπάρχουν άλλοι, που λυπούνται, για το κακό και άδοξο τέλος αυτής της κυβέρνησης των μοντέρνων Quislings, οι οποίοι λειτουργούσαν και εξακολουθούν να λειτουργούν, ως ατζέντηδες και ως μπράβοι, που υπηρετούν τα συμφέροντα των ξένων τοκογλύφων.
Ακόμη και εκείνοι, που θα ψηφίσουν, στις βουλευτικές εκλογές, που προγραμματίζονται για την 25η Ιανουαρίου 2015, τον Αντώνη Σαμαρά, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τα παραπαίοντα κόμματα του καταρρεύσαντος κυβερνητικού συνασπισμού και οι οποίοι θα το πράξουν, εξ αιτίας του φόβου, που διασπέρνουν και θα εξακολουθήσουν να διασπέρνουν οι απερχόμενοι συγκυβερνήτες, δεν τους λυπούνται, ακριβώς, επειδή τους σιχαίνονται.
Αυτή η σιχασία, αυτή η γενικευμένη κοινωνική απέχθεια, προς την κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων είναι που εμπόδισε και απέτρεψε την συγκρότηση μιας ευκαιριακής, έστω, ενισχυμένης πλειοψηφίας των 180 βουλευτών, που θα μπορούσε να εκλέξει πρόεδρο του κράτους, από την παρούσα βουλή, η οποία, σήμερα, κλείνει τον κύκλο της, ύστερα από δυόμισυ χρόνια ενός εκθεμελειωτικού βίου.
Τελικά, το έργο της παράτασης της ζωής αυτής της βουλής και αυτής της κυβέρνησης υπήρξε πάρα πολύ μεγάλο, για τους ώμους των βουλευτών εκείνων, οι οποίοι κλήθηκαν να στηρίξουν την εκλογή του Σταύρου Δήμα.
Παρά τις όποιες προσπάθειες του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου, οι οποίες, όπως φαίνεται, δεν ήσαν και πάρα πολλές, αφού οι δύο κυβερνητικοί εταίροι, μετά την δεύτερη ψηφοφορία, στην βουλή, παραδόθηκαν και αφέθησαν, στο να τους οδηγήσει η φορά των εξελίξεων, αντί να τις διαμορφώσουν οι ίδιοι, είτε επειδή δεν μπορούσαν, είτε και επειδή, από ένα σημείο και μετά, δεν ήθελαν κιόλας, αφού, γύρω τους, είχε σχηματισθεί ένας ασφυκτικός κλοιός από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΓΑΠ και τους δανειστές, τον οποίο ήταν αδύνατο να διασπάσουν.
Έτσι, το γεγονός ότι, από την μια πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυσσε ότι δεν αναγνωρίζει καμμία συμφωνία και δεν συμφωνούσε στην εκλογή νέου προέδρου, ζητώντας προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία και από την άλλη ο ΓΑΠ ανέπτυσσε έναν πλήρη σχεδιασμό, για την δημιουργία ενός νέου κόμματος, το οποίο θα διέλυε τον δεύτερο κυβερνητικό εταίρο, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, οδηγώντας, αργά, ή γρήγορα, στην πτώση της κυβέρνησης, ενώ οι δανειστές απαιτούσαν το ξεκαθάρισμα του εσωτερικού πολιτικού τοπίου της χώρας, έδωσε την δυνατότητα, στον Αντώνη Σαμαρά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, να αντιληφθούν ότι, ούτως, ή άλλως, η κυβέρνησή τους ήταν ξοφλημένη και ότι η προσφυγή, σε βουλευτικές εκλογές, ήταν αναπόφευκτη.
Ο Αντώνης Σαμαράς, τελικά, αποδείχτηκε ότι δεν ήταν διατεθειμένος να αποδεχθεί την απομάκρυνσή του, από την πρωθυπουργία, προς χάρη της δημιουργίας μιας "κυβέρνησης ειδικού σκοπού". Η σχετική πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου και πολλών άλλων παραγόντων της ευρύτερης δημόσιας ζωής του τόπου, όσο και αν συζητήθηκε, δεν έτυχε της αποδοχής του πρωθυπουργού, τον οποίο, άλλωστε, ουδείς τόλμησε να αμφισβητήσει, αφήνοντάς τον να βγάλει αυτός τα κάστανα, από την φωτιά. Όπως έστρωσε θα κοιμηθεί. Και αυτός και η παρακρατική ομάδα των υπογείων του Μαξίμου και ο θλιβερός κολαούζος τους, που, επί του παρόντος, κατοικοεδρεύει, στα γραφεία της οδού Ιπποκράτους.
Όπως φαίνεται, η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ δεν μπορεί, πλέον, να κάνει πολλά πράγματα. Η πενταετία της σαρωτικής κρίσης της αφαίρεσε την δυνατότητα να πάρει εκείνες τις πρωτοβουλίες, που έπαιρνε, μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, μέσα από την απονομιμοποίησή της, στα μάτια του πληθυσμού, ο οποίος την περιφρονεί και την μισεί, βαθύτατα, αντιλαμβανόμενος ότι αυτή είναι εκείνη, που ευθύνεται, για όσα κακά του συμβαίνουν και τα οποία, με την πάροδο του χρόνου, καθίστανται ολοένα και χειρότερα.
Προφανώς, ο δρόμος, προς τις εκλογές του Ιανουαρίου, αν και θα είναι σύντομος, δεν θα είναι εύκολος.
Ο Αντώνης Σαμαράς θα αγωνισθεί, για μια διαχειρίσιμη ήττα, αν και ο ίδιος και το "ανοιξιάτικο" επιτελείο του (ο σταλινοχρύσανθος, που είναι ο βασικός εμπνευστής και οργανωτής του πολιτικού σχεδιασμού της ομάδας, η οποία στελεχώνει τον υπηρεσιακό, πλέον, πρωθυπουργό, ο Δημήτρης Σταμάτης, ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο Γιώργος Μουρούτης) ελπίζουν ότι, μέσα στην προεκλογική εκστρατεία, που, ήδη ξεκίνησε, η Νέα Δημοκρατία μπορεί να επαναλάβει το επίτευγμα των βουλευτικών εκλογών της 17/6/2012, οπότε ανέτρεψε το αρχικό δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ και να ξαναπάρει την πρώτη θέση, κάνοντας την έκπληξη.
Βέβαια, στην ζωή, ουδέν αποκλείεται και με δεδομένη την ιδεολογικοπολιτική ακαμψία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία είναι προϊόν της ριζοσπαστικοφανούς ιδεολογικοπολιτικής του πανσπερμίας και της πολύπλοκης οργανωτικής του δομής, καθώς επίσης και της ουσιαστικής του αδυναμίας να ξεκαθαρίσει, εκ των προτέρων, την στάση του, απέναντι, στους δανειστές, εάν και όταν αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας - αυτή την στάση ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζουν ότι πρέπει να αποφύγουν να την ξεκαθαρίσουν, κατά την σύντομη αυτή προεκλογική περίοδο, ακριβώς επειδή αυτοί, που θα βρεθούν, απέναντί τους, στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, θα πρέπει, μόνο, να εικάζουν και όχι να γνωρίζουν τις προθέσεις και τις επιδιώξεις της όποιας νέας κυβέρνησης σχηματίσει αυτό το κόμμα της ελληνικής Αριστεράς -, οι ελπίδες του Αντώνη Σαμαρά, του σταλινοχρύσανθου και της λοιπής παρέας της ΠΟΛΑΝ δεν είναι, εντελώς, αβάσιμες.
Τουλάχιστον, ως προς την επίτευξη του στόχου τους, για περιορισμό της απόστασης της εκλογικής επιρροής της Νέας Δημοκρατίας, από τον προπορευόμενο ΣΥΡΙΖΑ και για μια διαχειρίσιμη ήττα, η οποία θα επιτρέψει, στον Αντώνη Σαμαρά και την ομάδα του να μείνουν, στην ηγεσία της ναυαρχίδας της συντηρητικής παράταξης της χώρας, ή, έστω, μέσα στο πολιτικό παιχνίδι, που θα εξελιχθεί, μετά την διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών της 25/1/2015, οι ελπίδες αυτές, που διατηρεί ο Αντώνης Σαμαράς, μαζύ με το στενό του επιτελείο, είναι βάσιμες. Και η επίτευξη του στόχου αυτού είναι κάτι, που μπορεί να διεκδικηθεί.
Άλλωστε, πέρα από βάσιμη, αυτή η εκλογική στόχευση του Αντώνη Σαμαρά είναι και απολύτως, αναγκαία, επειδή, στο τέλος της εκλογικής διαδικασίας, η ήττα της Νέας Δημοκρατίας θα ακολουθηθεί, από απηνείς ποινικές διώξεις, που, κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι και πολυπληθείς, σε βάρος του τωρινού πρωθυπουργού, του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως Ευάγγελου Βενιζέλου και των μελών του υπουργικού συμβουλίου και θα κατατείνουν, ανάμεσα, σε πολλές άλλες και στην κατηγορία της εσχάτης προδοσίας - ιδίως εάν ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, ή εάν υπάρξει, μετεκλογικά, μια κυβέρνηση συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου.
Όλοι αυτοί κινδυνεύουν - ή, έστω, αισθάνονται ότι κινδυνεύουν -, εξ αιτίας της, απροκάλυπτα, εγκληματικής συμπεριφοράς τους, να γίνουν, επί μακρόν, για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα (ίσως και μόνιμοι) κάτοικοι Κορυδαλλού, όπως, άλλωστε, με μπόλικη χαιρεκακία, φώναζαν, στον, εμφανώς, ευρισκόμενο, σε κακή ψυχολογική κατάσταση, Αντώνη Σαμαρά και στους υπουργούς του, Νίκο Δένδια, Χαράλαμπο Αθανασίου, Βασίλη Κικίλια και σε όλους τους υπόλοιπους, που, με μπόλικο σκεπτικισμό, άκουγαν αυτές τις κραυγές, μετά την χθεσινή ψηφοφορία, στην βουλή, από τα έδρανα των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, οι προφυλακισμένοι βουλευτές του νεοναζιστικού αυτού κόμματος.
Απέναντι, σε αυτές τις ποινικές διώξεις, οι οποίες θα έχουν και την, περίπου, ομόθυμη στήριξη του πληθυσμού της χώρας, ο Αντώνης Σαμαράς και η κυβερνητική νομενκλατούρα της Νέας Δημοκρατίας - όπως, άλλωστε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος και τα ρετάλια του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, μαζύ με το απόλυτο troll, τον Γιώργο Παπανδρέου, που έφερε την παρούσα κυβέρνηση, σε αδιέξοδο και την υποχρέωσε να παραίτηθεί, πρόωρα, με την απειλή της δημιουργίας ενός νέου κόμματος - σκοπεύουν να δημιουργήσουν ένα ικανό κομματικό και εκλογικό ανάχωμα, το οποίο θα χρησιμοποιήσουν, ως ασπίδα προστασίας, απέναντι, στις πολύ κακές προθέσεις των αντιπάλων τους.
[Ή (ακόμη, καλύτερα, για τον Αντώνη Σαμαρά και την παρέα του) και να μπορέσουν να "κλέψουν" την πρωτιά από τον ΣΥΡΙΖΑ, έστω και για λίγο].
Αλλά το 2015 δεν είναι 2012...
Σχόλια
Έχει συνδεθεί με την "αποστασία" του 1993 κατά του Μητσοτακουλα όπου οι νεοδημοκράτες τον έβριζαν. Αφού το απόκομμα της ΠΟΛΑΝ γρήγορα ξεφτυσε,
κοίταζε τα ταβανια ( του ψυχιατρείου?) επί 15 χρόνια, για να επέστρεψει δριμύτερος ως αρχηγός της ΝΔ κερδίζοντας τη Ντόρα Μητσοτάκη. Το έπαιξε " αντιμνημονιακος" για κάμποσο διάστημα έως ότου εκλέχθηκε πρωθυπουργός μαριονέτα στη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Τώρα τον βρίζουν όλοι οι ελληνες ( νεοδημοκράτες και μη) και κινδυνεύει να χάσει την αρχηγία της ΝΔ από κάποια αποστασία που θα οργανώσουν οι μητσοτακηδες. Ποιος ξέρει ? Μπορεί να ξανά γυρίσει να κοιταζει ταβάνια ( αυτή τη φορά στο Κορυδαλλό) για τα επόμενα 15 χρόνια και κάπου στα 80 (να αποφυλακιστεί) και να κάνει come back ως υποψήφιος πρόεδρος της δημοκρατίας το 2030. Ίσως ασχοληθεί με το να ανοίξει αλυσίδα εστιατορίων πίτσας ανταγωνιστικά στη πίτσα χατ. Το know how το κατέχει....
Όμως, αυτή η κατάληξη δεν είναι μοιραία. Μπορεί να αποφευχθεί. Μπορεί, επίσης, τελικά, να καταστεί αναγκαία και να συμφωνηθεί.
Αλλά, πριν καταλήξουμε, στην δραχμή, έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε και πολλά άλλα φλέγοντα ζητήματα να ρυθμίσουμε και τα οποία δεν μπορεί να μείνουν εκκρεμή. Π.χ. το ζήτημα του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο δεν μπορεί να μείνει στο ύψος που τώρα είναι. Και φυσικά, δεν μπορεί να εξακολουθήσει να εκφράζεται σε ευρώ, εάν η Ελλάδα βγει, από την ευρωζώνη και εφ' όσον η ευρωζώνη επιβιώσει - και για όσο επιβιώσει -, μετά από την ελληνική έξοδο.
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι η άσκηση του seigniorage υπέρ του ελληνικού δημοσίου, από την Ε.Κ.Τ., ή η άσκησή του, απ' ευθείας, από το ελληνικό κράτος, με την κοπή χρήματος (ευρώ) από την Τράπεζα της Ελλάδος, με εντολή της ελληνικής κυβέρνησης, εάν η μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ. αρνηθεί να τυπώσει τις απαραίτητες ποσότητες ευρώ, για την εξυπηρέτηση των δανειακών και λοιπών αναγκών του ελληνικού κράτους. Για το ζήτημα αυτό, έχω γράψει εκτεταμένα. Ενδεικτικά, δες : ΕΚΛΟΓΕΣ 4/10/2009 - ΠΑΣΟΚ : ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΗΤΤΑ ΣΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ με τον ίδιο αριθμό ψήφων, που είχε και στις εκλογές του 2004! (Ή ΠΩΣ Η ΝΔ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ)
και Greece : It's time to print euros! (Το κρατικό δικαίωμα της νομισματοκοπής, υπό το νομικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης, οι Συνθήκες της ευρωζώνης, η άρση του π.δ. 500/1974, περί γενικής επιστρατεύσεως, ύστερα από απαίτηση της Comission και το παράδειγμα της Ιρλανδίας) .
Οι ευρωζωνίτες θα φωνάξουν, θα χτυπηθούν, σαν τις μαυτοφορεμένες χήρες, θα απειλήσουν και θα σηκώσουν γή και ουρανό, αφού αυτή ηδιαδικασία θα θέσει το άμεσα αναγκαίο ζήτημα της "δραχμοποίησης" του ευρώ - δηλαδή της μετατροπής του κοινού νομίσματος, από ένα πολύ σκληρό νόμισμα, σε ένα μαλακό νόμισμα.
Θα αντιδράσουν, με πολλούς τρόπους, λοιπόν, οι εταίροι και δανειστές, αλλά, εάν η ελληνική πλευρά επιμείνει και κρατήσει τις θέσεις της αμετακίνητες, στο τέλος, θα κάτσουν, στο τραπέζι των συζητήσεων και των διαπραγματεύσεων, σαν δαρμένα σκυλιά.
Βέβαια, μέσα από την διαπραγμάτευση, που θα προκύψει, μπορεί, στο τέλος, να χρειασθεί και να πρέπει να συμφωνηθεί να βγει η χώρα μας από την ευρωζώνη. Και αυτό μπορεί να γίνει με κοινή συμφωνία των δύο πλευρών, με την οποία θα ομαλοποιείται η μεταβατική περίοδος της επιστροφής της Ελλάδας, σε εθνικό νόμισμα.
Και γι' αυτό το ζήτημα έχω γράψει. Ενδεικτικά, δες : Οι "ευρωπαϊστές" οδηγούν την Ελλάδα σε μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή. (Ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, ο "υπαρκτός ευρωπαϊσμός" του Λεωνίδα Κύρκου και η έμπρακτη αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης) .
Αλλά, όλα αυτά είναι θέματα, προς συζήτηση και διαπραγμάτευση.
Λύσεις υπάρχουν. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα...
Υπάρχει ζωή και εκτός ΕΕ.
Έχουμε δυνατότητες ως χώρα και λαός.
Εξαλλου η παραμονή στην ΕΕ οδήγησε στην αποβιομηχάνιση και τη καταστροφή της παραγωγικής βάσης ενώ τα τελευταία χρόνια οδήγησε και σε γενοκτονία.
Εξάλλου δεν θα είμαστε οι μοναδικοί. Σε Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία , Αγγλία εχουν εμφανιστεί δυνάμεις που αμφισβητουν την ΕΕ και το ευρώ.
Πέραν της πολιτικής λογοδοσίας, στην οποία θα προβεί, στις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, ο Αντώνης Σαμαράς θα πρέπει να υποστεί και την βάσανο της δικαστικής διερεύνησης των πεπραγμένων του και να λογοδοτήσει και στο δικαστικό σύστημα της χώρας, αφού οι πράξεις και οι παραλείψεις του, ως κρατικού λειτουργού έχουν έντονο ποινικό ενδιαφέρον.
Άλλωστε, εκκρεμούν σχετικές δικογραφίες, στην βουλή και μετά την διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών του ερχόμενου Ιανουαρίου, όλες αυτές οι υποθέσεις, μαζύ με όποιες άλλες προκύψουν, στην πορεία, θα πρέπει να εξετασθούν, διεξοδικά και με κάθε λεπτομέρεια.
Εννοείται, βέβαια, ότι, αυτό πρέπει να συμβεί, επειδή, εκτός από την συνεχή εξαπάτηση του εκλογικού σώματος, ο Αντώνης Σαμαράς και τα μέλη του υπουργικού του συμβουλίου, έχουν προβεί και σε πολλά άλλα πεπραγμένα, τα οποία πρέπει να διερευνηθούν, ως προς την ποινική τους διάσταση και ιδιαίτερα αυτά, που προσιδιάζουν, στην νομοτυπική μορφή του εγκλήματος της εσχάτης προδοσίας.
Όλα αυτά είναι απαραίτητο να τεθούν, κάτω από τον φακό της εξονυχιστικής δικαστικής διερεύνησης. Και να αποδοθούν οι όποιες ευθύνες, εκεί που - και σε όποιον - πρέπει.
Και σε αυτή την δικαστική διαδικασία, ο Αντώνης Σαμαράς έχει κεντρικό ρόλο, ως κορυφαίος κρατικός λειτουργός, που ήταν - και εξακολουθεί να είναι -, κατά την επίμαχη χρονική περίοδο, από το 2010, μέχρι τώρα, η οποία περίοδος πρέπει να τεθεί, υπό εξέταση, από τις δικαστικές αρχές.
Οψόμεθα...
Το γεγονός ότι το ευρώ υπάρχει, σε συνδυασμό, με το ότι, ως χώρα, η Ελλάδα εισήλθε, στην ζώνη του, είναι αυτά, που δυσκολεύουν τα πράγματα.
Αν η Ελλάδα δεν είχε υιοθετήσει, σαν νόμισμά της, το ευρώ, η ελληνική οικονομία, μετά την βαθιά διεθνή ύφεση του 2009, θα είχε εισέλθει και θα διένυε, από το 2010, μια ταχύρρυθμη οικονομική μεγέθυνση, η οποία θα είχε προσθέσει, στο τωρινό της ΑΕΠ, ένα ποσοστό της τάξεως του 50%.
Δυστυχώς, όμως, η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ, με την άπειρη βλακεία της, φρόντισε να εντάξει την χώρα μας, στην ευρωζώνη, με αποτέλεσμα να καταστήσει την ελληνική οικονομία ανάπηρη και να προλεταριοποιήσει ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, το ο οποίο και πτωχοποίησε.
Βέβαια, το τεράστιο αυτό σφάλμα, αυτή η ηλιθιώδης αστοχία δεν αποτελούν καταστάσεις, που είναι ανεπίστρεπτες. Παίρνουν επιδιόρθωση. Οι βλάβες, που έχουν προξενηθεί, μπορεί να είναι βαριές, αλλά μπορούν να αποκατασταθούν και να επανέλθει η κανονικότητα, στην λειτουργία της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Μια τέτοια διόρθωση των σφαλμάτων, που έγιναν, απαιτεί άμεσες πρωτοβουλίες, οι οποίες έχουν τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος.
Το θέμα είμαι ποιός θα πάρει τις πρωτοβουλίες αυτές. Εδώ, είναι το πρόβλημα. Και αυτό το πρόβλημα είναι τεράστιο...
Οποιος και να ειναι στην εξουσια, η σταση πληρωμων ειναι νομοτελειακα αναποφευκτη.
Σημασια δεν εχει αν θα εχουμε ευρω ή δραχμη, αλλα να ασκειται ορθη οικονομικη πολιτικη. Και η "δεξια", "φιλελευθερη", "καπιταλιστικη" οικονομικη πολιτικη ειναι η μονη ορθη.
Η Κυβερνηση ΣΥΡΙΖΑ θα ειναι εξαιρετικα βραχυβια και θα καταρρευσει πολυ συντομα. Λυσεις θα δωσει η Κυβερνηση που θα ελθει μετα.
Αυτό, που εγώ λέω, είναι ότι, στο τέλος της διαδρομής, η θέση του Αντώνη Σαμαρά και του συνόλου των μελών του τωρινού υπουργικού συμβουλίου, είναι στο εδώλιο, που κάθονται οι κατηγορούμενοι. Όλοι αυτοί πρέπει να περάσουν από την διαδικασία του "λόγον διδόναι" και να δικαστούν, για τα έργα και τις παραλείψεις τους.
Δεν επιθυμώ να τους δικάσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ή οποιοσδήποτε άλλος, πλην του ελληνικού δικαστικού συστήματος, το οποίο, όμως, πρέπει να αποκαθαρισθεί, από τα βαρύδια, με τα οποία το έχει φορτώσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα, προκειμένου να ελέγχει τους δικαστές.
Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση και η όποια άλλη κυβέρνηση, η οποία δεν θα ελέγχεται, από αυτούς, που πρέπει να ελεγχθούν και από τους ξένους δανειστές, μπορεί να βοηθήσουν την διαδικασία διευκολύνοντας το δικαστικό σύστημα να λάβουν τις αποφάσεις, που πρέπει, αφαιρώντας τα συνταγματικά και άλλα εμπόδια, που η μεταπολιτευτική πολιτική τάξη έχει θέσει, προκειμένου να εξσφαλίζει την, εσαεί, ατιμωρησία των μελών της και των όποιων συνεργών τους.
Έτσι, η όποια επόμενη κυβέρνηση μπορεί να διεξαγάγει ένα δημοψήφισμα, για την αναδρομική κατάργηση των διατάξεων του νόμου περί ευθύνης υπουργών, που αφορούν την δικαστική δικαιοδοσία, όσον αφορα τα εγκλήματα, που διαπράττουν οι υπουργοί, την ειδική δωσιδικία, που υφίσταται, σε αυτές τις περιπτώσεις και την πολύ σύντομη ειδική παραγραφή των αδικημάτων τους και την αποσβεστική τους προθεσμία.
Όλη αυτή η διαδικασία πρέπει να παραπεμφθεί, στον πραγματικό φυσικό δικαστή των υπουργών και των συμμετόχων τους. Και αυτός ο φυσικός δικαστής δεν είναι άλλος από τα μικτά ορκωτά δικαστήρια των ποινικών υποθέσεων, επί κακουργημάτων.
Με την διεξαγωγή ενός τέτοιου δημοψηφίσματος, θα διευκολυνθεί η νομιμοποίηση μιας τέτοιας ρύθμισης, εφ' όσον ορισθεί και ένα συγκεκριμένο πλαφόν μιας αυξημένης ειδικής πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, που θα εγκρίνει την συνταγματική αυτή μεταβολή, η οποία θα πρέπει να πάρει, αρχικά, την μορφή της συντακτικής πράξης και στην συνέχεια, αφού κυρωθεί, από αυτή την αυξημένη ειδική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος (π.χ. το 90%) να καταστεί συνταγματική διάταξη, άμεσα, εφαρμόσιμη.
Εάν, πάλι, δεν συγκεντρωθεί αυτή η ειδική πλειοψηφία, τότε, η συνταγματική μεταβολή θα πρέπει να επέλθει, με τις συνήθεις διαδικασίες, που ορίζει ο συνταγματικός χάρτης και όλοι αυτοί να δικαστούν, από το προβλεπόμενο ειδικό δικαστήριο, περί ευθύνης υπουργών, με οδηγό, βέβαια, την λαϊκή ψήφο.
Γιατί μιλώ, για ένα τέτοιο, κατ' ουσίαν, συνταγματικό δημοψήφισμα; Επειδή πρέπει να σπάσει η ατιμωρησία, την οποία έχει επιβάλει η πολιτική τάξη της χώρας, με την ειδική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου, περί ευθύνης υπουργών και την, εξαιρετική βραχεία, ειδική παραγραφή των αδικημάτων, που αυτοί έχουν διαπράξει.
Εάν κάτι τέτοιο γίνει - εάν, δηλαδή, διεξαχθεί ένα τέτοιο, ή ένα παρόμοιο δημοψήφισμα, ή πλειοψηφία, που θα συγκεντρωθεί, υπέρ αυτής της μεταβολής, θα είναι συντριπτική και ουδείς θα μπορεί να αντιτείνει οποιοδήποτε επιχείρημα, το οποίο θα μπορεί να βρει κάποιο σοβαρό κοινωνικό έρεισμα. Όποιοι αντιταχθούν, σε κάτι τέτοιο θα καταστούν καταγέλαστοι και θα απομονωθούν, από την κοινωνία, η οποία δεν θα τους πάρει, στα σοβαρά.
Όλα αυτά, βέβαια, είναι, απλώς, δικές μου σκέψεις. Αυτοί, στον ΣΥΡΙΖΑ δεν νομίζω να τις έχουν καν στο μυαλό τους. Μακάρι να έχω άδικο και να τις έχουν σκεφθεί. Και μακάρι - ακόμη περισσότερο - να τις πραγματοποιήσουν. Αν και εμένα θα μου αρκούσε να κινηθούν οι προβλεπόμενες διαδικασίες, περί ευθύνης υπουργών, χωρίς σταματημό.
Λες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποκύψει, στους δανειστές. Έχω πει ότι, ουδόλως, το αποκλείω. Αλλά και δεν το θεωρώ δεδομένο.
Αν, όμως, το πράξει - εάν δηλαδή υποταχθεί στις επιθυμίες των ξένων δανειστών - θα εξαερωθεί.
Και εάν αφήσει τον Αντώνη Σαμαρά και όλους αυτούς, χωρίς να κινήσει τις προβλεπόμενες νόμιμες διαδικασίες και χωρίς να τους θέσει, υπό κατηγορία και δικαστική διερεύνηση, αυτή η εξαέρωση θα έλθει, ακόμη, πιο σύντομα...
Αυτο ειναι μια καλη αρχη, αλλα τι οικονομικη πολιτικη θα ακολουθησει στη συνεχεια; Αν ασκησει δεξια φιλελευθερη οικονομικη πολιτικη, που ειναι η μονη που οδηγει στη σωτηρια, θα εξαγριωσει τους αριστερους οπαδους του, και προφανως παλι θα εξαερωθει.
Αν ασκησει την αριστερη οικονομικη πολιτικη που εξαγγελει, η Ελλαδα θα βουλιαξει και θα γινει Κουβα. Και παλι θα εξαερωθει.
Αν παλι απλως προσκυνησει τους δανειστες, παλι θα εξαερωθει!
Με δυο λογια, οι ΣΥΡΙΖΑίοι ειναι μπροστα σε ενα no-win condition.
Αλλα αυτα ειναι υποθεσεις, διοτι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εχει αυτοδυναμια. Η αναγκαστικη συγκυβερνηση, μαλλον με τη ΝΔ, θα ειναι το αλλοθι για τη Μεγαλη Κωλοτουμπα, οπως ψιλοπαραδεχθηκε και ο Αλεξης Μητροπουλος:
http://www.news.gr/politikh/esoterikh-politikh/article/191795/mhtropoylos-o-syriza-isos-synehisei-mnhmonia-an.html
ΥΓ: Χρονια πολλα αγαπητε.
Η οικονομία δεν πρέπει να γινει θρησκεία με "σωτηρία" και "μετα θάνατο ζωή".
Η δεξιά φιλελεύθερη πολιτική λοιπόν σε τι οδηγεί στη σωτηρία ? Mονο τΑ κέρδη των πολυεθνικών και ελίτ ευνοεί....
Μπορεί και πρέπει να ακολουθηθεί ενα μείγμα πολιτικών υπερ λαϊκών και εθνικών συμφερόντων που θΑ έχει ως στόχο την ανασυγκρότήση της παραγωγικής βάσης, τον προστατευτισμο και την ενίσχυση της τοπικης (βιομηχανικης & αγροτικής) παραγωγής , τη κοινωνική προστασία και την αυξηση των εισοδημάτων , την ενίσχυση των μικρομεσαιων ιδιωτικών επιχειρήσεων ( με δραστική μείωση φορολογίας και γραφειοκρατιας κλπ), έμφαση στο R&D, αλλα και εθνικοποιήσεις φυσικών μονοπωλίων και στρατηγικών επιχειρήσεων, όπως και ριζική αναδιοργάνωση του δημοσίου τομέα και εκκαθάριση του από το παλαιό διεφθαρμένο καθεστώς κλπ
Όλα αυτά απαιτούν αποχώρηση από την ΕΕ και το ευρώ αφού εντός ΕΕ δεν έχουμε εθνική κυριαρχία να ακολουθήσουμε αυτόνομες οικονομικές πολιτικές.
Οικονομική πολιτική Κούβας είναι αδύνατη όχι μόνο εντός ΕΕ αλλα και εκτός. Δεν βλεπω πως είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να επιβάλλει κεντρικό σχεδιασμό και να κρατικοποιησει το 90% της οικονομίας εντός ΕΕ ! Αλλα και εκτός ΕΕ, αυτό θα ήταν αδύνατο να γινει βραχυπροθεσμα και μεσοπροθεσμα. Και δεν είναι καθόλου κατάλληλο τόσο για την ελληνική περίπτωση ούτε είναι και επιτυχημένο όπως έδειξαν άλλες περιπτώσεις. Ενώ βρισκόμαστε και σε ενα εξωτερικό περιβάλλον όπου (δυστυχώς) κυριαρχεί το σύστημα της (νεοφιλελεύθερης) παγκοσμιοποίησης
Θα μπορούσε βέβαια να γινει πειραματισμός με τοπικές συναιτεριστικες επιχειρήσεις όπου θα υπάρχει εργατικός έλεγχος αλλα και σε μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις που χρεοκόπησαν να επαναλειτουργουν υπό εργατικό έλεγχο ( όπως στην Αργεντινη με τα fabricas recuperadas).
Τώρα όλα αυτά δεν έχω ιδέα ποιος θα μπορούσε η θα ήθελε να τα κάνει ...
Οι ανεπάρκειες του καπιταλιστικού συστήματος, που εκδηλώνονται, στους σύγχρονους καιρούς, με την έλευση της βαθιάς διεθνούς ύφεσης, τον Σεπτέμβριο του 2008, στα παράγωγα αποτέλεσμα τα της οποίας ζούμε, σήμερα, δεν είναι κάτι το νέο. Είναι γνωστές από παλαιά και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν αφορούν, μόνο, τον καπιταλισμό, ως οικονομικό σύστημα και δεν είναι προϊόν του τρόπου παραγωγής, που αναδείχτηκε από αυτόν.
Αυτές οι ανεπάρκειες του οικονομικού συστήματος, οι οποίες οξύνονται από τις διανεμητικές διαδικασίες, με τις οποίες λειτούργησε, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και εξακολουθεί να λειτουργεί το σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο γραφειοκρατικό καπιταλιστικό σύστημα εντοπίζονται στην ανεπάρκεια της συναθροιστικής ζήτησης και έχουν περιγραφεί, πλήρως, από συντηρητικούς οικονομολόγους, όπως είναι ο John Maynard Keynes. Έχω μιλήσει, γι' αυτές [ενδεικτικά : Η χρησιμότητα της θεωρίας του Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς, για την πτώση της οριακής και της μέσης ροπής προς κατανάλωση (marginal and average propensity to consume) στην εξέταση της παρούσας καπιταλιστικής ύφεσης. (Η ανισοκατανομή του εισοδήματος και η ανάγκη για την "ευθανασία των εισοδηματιών") και 1890 - 2013 : Η ακραία ανισοκατανομή του εισοδήματος, ως αιτία των οικονομικών κρίσεων. Ένα οδοιπορικό στις ακραίες εισοδηματικές ανισότητες στην αμερικανική κοινωνία, πριν και μετά τις κρίσεις του 1929 και του 2008 και η περίπτωση της Ελλάδας ].
Αυτές οι ανεπάρκειες, οι οποίες είναι προϊόν της αποσταθεροποιητικής διαδικασίας, που αφορά την ανισοκατανομή του εισοδήματος, που δημιουργείται, μέσα στα πλαίσια του οικονομικού συστήματος, οξύνονται, από τις αποκαλούμενες φιλελεύθερες προτάσεις, ακριβώς επειδή αυτές έχουν, ως εργαλείο τους, την στήριξη και την διεύρυνση των εισοδηματικών ανισοτήτων. Γι' αυτό και στην παρούσα φάση, αυτές οι προτάσεις, όχι μόνο δεν είναι χρήσιμες, αλλά και οξύνουν το πρόβλημα, που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το οποίο είναι, όπως προείπα, η ανεπάρκεια της συναθροιστικής ζήτησης.
Όσο οι κοινωνίες πλουτίζουν, η οριακή ροπή για κατανάλωση, η οποία προσδιορίζεται από το ποσόν, που καταναλώνεται από μια πρόσθετη χρηματική μονάδα εισοδήματος και το οποίο κυμαίνεται μεταξύ του μηδενός και της μονάδας πέφτει, όπως, επίσης, πέφτει και η μέση ροπή κατανάλωσης, η οποία προσδιορίζεται από τον λόγο της κατανάλωσης προς το εισόδημα, όσο το εισόδημα αυξάνεται και όσο περισσότερο αυτό το εισόδημα ανισοκατανέμεται.
Αιτία αυτής της κατάστασης, που οδηγεί, σε ανισορροπία το οικονομικό σύστημα είναι η αποταμίευση, η οποία εκδηλώνεται, ως υπερβάλλουσα αποταμίευση, η οποία λειτουργεί, ως αιτία αυτής της φθίνουσας μέσης ροπής προς κατανάλωση.
Μάλιστα, το τμήμα της αποταμίευσης, που ευθύνεται για την υπεραποταμίευση είναι αυτό των ανώτερων εισοδηματικών κατηγοριών του πληθυσμού, αφού αυτές οι κατηγορίες αποταμιεύουν πολύ μεγαλύτερο μέρος από τα εισοδήματά τους από ό,τι οι κατώτερες κατηγορίες, γεγονός, που δημιουργεί και επιτείνει το πρόβλημα, διότι μεγαλώνοντας την οριακή ροπή, προς αποταμίευση, οδηγούν σε πτώση την οριακή ροπή προς κατανάλωση και φυσικά την μέση ροπή κατανάλωσης.
Στις περιόδους οικονομικών υφέσεων και κρίσεων, όπως η σημερινή, δεν είναι οι φιλελεύθερες προτάσεις, που δίνουν λύσεις. Αυτές μπορούν να δώσουν λύσεις, σε άλλες καταστάσεις και περιόδους, οι οποίες έχουν να κάνουν, με οικονομίες, που αναπτύσσονται.
Ως εκ τούτου, αλλού πρέπει να ψάξουμε, για την λύση των προβλημάτων μας…
(Καλή χρονιά)...
Αλλα εχουμε καποιο χρονο μεχρι τοτε:
New York Times: Οι ΣΥΡΙΖΑίοι θα προσκυνησουν τους δανειστες!
http://www.zougla.gr/kosmos/article/nea-dimosievmata-amerikanikon-me-gia-tin-elada
Σε προηγουμενο σχολιο αποκαλεσα τους ΣΥΡΙΖΑιους «φοβισμενα κοτοπουλα», και τον Λυκανθρωπο Σόιμπλε «μεγαν Αετόν».
Για να γινω παρστατικοτερος , θα παραφρασσω μια ομηρικη παρομοιωση:
«Οπως χυμαει γαντζόνυχος αϊτος καμαρομύτης απ’ τ’ ακροβούνια στα πουλιά, κι εκείνα φοβισμένα τα νέφη αφήνουν, κι ως πετα στον κάμπο, τ’ αφανίζει και δεν μπορούν αντίσταση να κάμουν ή να φύγουν και το κυνήγι βλέποντας διασκεδάζει ο κόσμος, έτσι και ο Σόιμπλε θα χυμηξει στους ΣΥΡΙΖΑίους, θα τους σκορπισει εδω και εκει , και εκεινοι τρεμοντας θα προσκυνησουν, και θα ξεχασουν τα παχια τα λογια τα μεγαλα».
Θα έχουμε ενα νέο εθνικό νόμισμα και θα μπουν έλεγχοι κεφαλαίων ενώ σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας θα πρέπει να γίνουν εθνικοποιήσεις . Ενώ θα υπάρχουν και δασμοί στις εισαγωγές.
Βέβαια θα πρέπει να τονωθεί η εσωτερική επιχειρηματικοτητα και να βοηθηθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Λιγότερη γραφειοκρατία, δραστική μείωση των φόρων κλπ. Τα μνημόνια καταστρεφουν τις ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαγράψει χρέος και θα εισάγει νέο εθνικό νόμισμα είτε θα προσκυνήσει .
Είμαστε σε οριακή κατάσταση και στο σημερινό πλαίσιο με μνημόνια εντός ΕΕ - ευρωζώνης δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών παρά η ανατροπή και η ρήξη.
Εδώ η Ουγγαρία (μέλος ΕΕ και ΝΑΤΟ) με δικό της νόμισμα και επειδή η κυβέρνηση Ορμπαν ακολουθεί μια πιο ανεξάρτητη και φίλο-Ρωσική πολιτική, έχει στοχοποιηθει από τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Έχουν επιβληθεί κυρώσεις και τα δυτικα άρθρα εφημερίδων γράφουν για το " φασίστα δικτάτορα Ορμπαν".
Με λίγα λόγια, εαν θέλουμε να σωθούμε πρέπει να φύγουμε από ΕΕ και ευρω. Καμιά διαπραγμάτευση δεν μπορεί να γινει. Δεν υπάρχει μέση οδός .