30/7/2014 : Η Αργεντινή υιοθετεί την επιλεκτική στάση πληρωμών και αρνείται να πληρώσει τα τοκογλυφικά vulture funds. Η Cristina Fernández έπραξε αυτό, που έπρεπε να πράξει (και δεν έπραξε), ο ευήθης ανίκανος ΓΑΠ τον Απρίλιο του 2010. Και έπραξε σωστά...

Cristina Fernández de Kirchner. Η πρόεδρος της Αργεντινής έγραψε στα απαλαιότερα των υποδημάτων της τα κοράκια των αμερικανικών vulture funds του Paul Singer και έπραξε άριστα...




Η Αργεντινή της Cristina Fernández de Kirchner δεν δίστασε και προχώρησε στην άρνηση πληρωμής εκείνων των κατόχων κρατικών ομολόγων της, οι οποίοι αρνούνταν να δεχτούν ένα κούρεμα των ομολόγων της, με τους ίδιους όρους, που είχαν αποδεχτεί κάποιοι άλλοι κάτοχοι ομολογιακών δανείων του αργεντίνικου κράτους. Τα διεθνή funds, δηλαδή ουσιαστικά, τα αμερικανικά vulture funds, που λειτουργούν, σαν κοράκια, στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγόρες, αγοράζοντας χρέη, σε μηδαμινό κόστος, για να απαιτήσουν την πληρωμή τους, εις ολόκληρον, θα χάσουν τα "λεφτά τους". Η Αργεντινή της συζύγου του αειμνήστου προέδρου Nestor Kirchner δεν θα τους κάνει το χατήρι και δεν θα πληρώσει τις τοκογλυφικές απαιτήσεις τους. Φυσικά, η κυβέρνηση της χώρας, με επί κεφαλής τον Axel Kicillof, έπραξε πολύ καλά, αρνούμενη να πληρώσει τέτοιου είδους απαιτήσεις.

Για την στάση πληρωμών, στην οποία προέβη η Αργεντινή το 2001 - 2002 και το ιστορικό της έχουμε μιλήσει, σε παλαιότερα δημοσιεύματα [δείτε τα : Αργεντινή 2002 και Ελλάδα 2010 : Πως ο ΓΑΠ αιτιολόγησε στην εφημερίδα "Die Zeit" την άρνησή του να προβεί σε αναδιάρθρωση του χρέους, όταν άρχισε η ελληνική κρίση. (Μια απάντηση στον Κώστα Βεργόπουλο) και Ελλάδα και Ιρλανδία 2010 - 2011 : Ψάχνοντας για έναν Nestor Kirchner. (Θα μπορούσε να είναι ο Αντώνης Σαμαράς; Δύσκολο.) ], σε αυτό εδώ το μπλογκ. Η επανάληψη του περιεχομένου τους είναι περιττή, αφού όποιος επιθυμεί, μπορεί να ανατρέξει, στο περιεχόμενό τους. Στην παρούσα φάση, η οποία αποτελεί ουρά εκείνης της στάσης πληρωμών του αργεντίνικου κράτους, αυτό, που έχει σημασία, είναι να αντιληφθούμε το τί συμβαίνει, τώρα και για ποιόν λόγο, το επάνω χέρι, στην όλη διαδικασία, το έχει η κυβέρνηση της Αργεντινής και όχι τα αμερικανικά κερδοσκοπικά αμοιβαία κεφάλαια του Paul Singer και των ομοίων του.

Ας δούμε, λοιπόν, την σημερινή φάση αυτού του ζητήματος, που έρχεται, από το παρελθόν :

Το πρόβλημα προέκυψε όταν δικαστήριο των Η.Π.Α., υπό το δίκαιο των οποίων τελεί το νομικό καθεστώς, που διέπει αυτά τα κρατικά ομόλογα, αποφάσισε ότι η Αργεντινή δεν μπορεί να πληρώσει τους δανειστές εκείνους, που δέχθηκαν την αναδιάρθρωση (κούρεμα) των ομολόγων, που βρίσκονται, στα χέρια τους, χωρίς να αποπληρώσει τα αμοιβαία κεφάλαια, για το σύνολο του ποσού που αντιπροσωπεύουν, ονομαστικά, αυτά τα ομόλογα. Η συγκεκριμένη απόφαση επικυρώθηκε και από το Ανώτατο Δικαστήριο, γεγονός που μπλοκάρει την πληρωμή των ομολόγων που λήγουν.

Axel Kicillof : Η σκληρή γραμμή του Αργεντίνου υπουργού Οικονομικών πέρασε και οι Αμερικανοί κερδοσκόποι έμειναν στα κρύα του λουτρού...




Ο υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής Axel Kicillof κατέβαλε την πληρωμή ύψους 530.000.000 $, για τα τοκομερίδια, στους κατόχους των συγκεκριμένων ομολόγων της χώρας, αν και η πληρωμή αυτή δεν έφθασε στους ομολογιούχους, μέχρι τις 30/7, αλλά το αμερικανικό δικαστήριο αποφάσισε ότι η συγκεκριμένη πληρωμή είναι παράνομη και μπλόκαρε την μεταβίβαση των χρημάτων, στους κατόχους των ομολόγων.

Αυτό, που ζητούν τα vulture funds, είναι απλό και κατανοητό. Ζητούν να καταβάλει το αργεντίνικο κράτος, εις ολόκληρον, κρατικά ομόλογα, που είχε εκδώσει και τα οποία, μετά την χρεωκοπία του 2002, είχαν χάσει την αξία τους και οι τωρινοί τους κάτοχοι τα αγόρασαν, σε εξευτελιστικές τιμές. Η απαίτηση των τοκογλύφων, για πληρωμή των αργεντίνικων ομολόγων, εις ολόκληρον, σημαίνει ότι αυτοί - εάν η κυβέρνηση της Αργεντινής αποδεχόταν τις απαιτήσεις τους - θα εισέπραταν ποσά, τα οποία ισούνται, μέχρι και το 16πλάσιο όσων χρημάτων ξόδεψαν, για να τα αγοράσουν, ενώ το αργεντίνικο κράτος αντιπρότεινε και κατέθεσε, προς πληρωμή, ποσά τα οποία ισούνται, με το 3πλάσιο των χρημάτων, που διέθεσαν οι τωρινοί κάτοχοι, για την αγορά αυτών των κρατικών ομολόγων.

Προσωπική μου γνώμη είναι ότι η κυβέρνηση της Αργεντινής, η οποία έχει τα χρήματα, για να πληρώσει όσα ζητούν τα κερδοσκοπικά αμοιβαία κεφάλαια, κακώς, έκανε μια τόσο συμφέρουσα αντιπρόταση. Η καταβολή ενός ποσού, που ισοδυναμεί, με το τριπλάσιο των ποσών που ξόδεψαν τα τοκογλυφικά αμοιβαία κεφάλαια της Νέας Υόρκης, για να αγοράσουν αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι του δημόσιου χρέους της Αργεντινής, αποτελεί υπερβολή. Και ως εκ τούτου, δεν υπάρχει κάποιος ουσιαστικός λόγος, για να γίνει μια τόσο μεγάλη παραχώρηση στους τοκογλύφους. Όλοι αυτοί μπορούν να ζήσουν και με πολύ μικρότερα κέρδη. Πολύ περισσότερο, που αποφάσισαν να παίξουν το παιχνίδι της αδιαλλαξίας, μέχρι το τέλος, με αποτέλεσμα να εισπράξουν την άρνηση της αργεντίνικης κυβέρνησης και να χάσουν αυτά, που θεωρούν, σαν "λεφτά τους".

Φυσικά, η κυβέρνηση της χώρας αυτής ξέρει πολύ καλύτερα, από εμένα, το τί συμφέρει και το τί δεν συμφέρει την Αργεντινή και τους πολίτες της, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι άλλοι - οι τρίτοι και οι ξένοι - παρατηρητές, δεν έχουν, το δικαίωμα να έχουν διαφορετική γνώμη, για όσα γίνονται και αποφασίζονται, γύρω από το θέμα αυτό. Και η αλήθεια είναι ότι οι παραχωρήσεις του διδύμου Fernández και Kicillof, στα αμερικανικά κερδοσκοπικά funds, είναι υπερβολικές και αχρείαστες - ακόμη και αν ληφθούν, ως χειρονομία "καλής θέλησης", προς τους ξένους επενδυτές.

Έτσι κι' αλλιώς, όμως, τα κερδοσκοπικά αμοιβαία κεφάλαια, που θέλησαν να τοκογλυφίσουν, πάνω στο αργεντίνικο δημόσιο χρέος, την πάτησαν. Η κυβέρνηση της χώρας αρνήθηκε να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους, για αποπληρωμή των ομολόγων, που κατείχαν, προβαίνοντας, αντί για την καταβολή των ποσών των ομολόγων, εις ολόκληρον, σε στάση πληρωμών. Δηλαδή σε επιλεκτική χρεωκοπία, παρά το γεγονός ότι μπορούσε, εύκολα, να καταβάλει τα ποσά αυτά.

Ο Paul Singer την πάτησε. Πίστεψε ότι η κυβέρνηση της Αργεντινής θα έκανε πίσω και θα τον πλήρωνε, εις ολόκληρον, για τα κρατικά της ομόλογα, που κατέχει το vulture fund, που ο ίδιος διευθύνει. Η Cristina Fernández και ο Axel Kicillof, όμως, τον άφησαν, στα κρύα του λουτρού. Ας πρόσεχε...


Εν πάση περιπτώσει, είτε έπραξε σωστά, είτε όχι, με την αντιπροσφορά της, στα αμερικανικά κερδοσκοπικά αμοιβαία κεφάλαια, η ουσία είναι ότι, για την Αργεντινή, το 2014 δεν είναι 2001, τότε, δηλαδή, που χιλιάδες άνθρωποι εξεγέρθηκαν και οδήγησαν, στην φυγή, τον πρόεδρο Αλφόνσο ντε λα Ρούε και τους διαδόχους του, μέχρι που ήλθε ο Νέστωρ Κίρτσνερ και έδιωξε το Δ.Ν.Τ. και τους δανειστές, κηρύσσοντας την χώρα, σε κατάσταση στάσης πληρωμών.

Με τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας να φθάνουν τα 30 δισ. $, η κυβέρνηση της Αργεντινής, μπορούσε, πολύ εύκολα, να πληρώσει τις απαιτήσεις των κερδοσκοπικών αμοιβαίων κεφαλαίων, αλλά αποφάσισε να μην δεχτεί τα κόλπα του Paul Singer, του επί κεφαλής, της "Elliott Capital Management", αφού, εάν ο Axel Kicillof πλήρωνε τα μικροποσά, που απαιτούσαν οι κερδοσκόποι, τότε οι κάτοχοι όσων ομολόγων είχαν κουρευτεί, θα μπορούσαν να επικαλεστούν την ρήτρα RUFO (Rights Upon Future Offers) και να ζητήσουν περισσότερα χρήματα, που μπορεί να έφθαναν, μέχρι τα 100 δισ. $. Κάπως, έτσι, η αργεντίνικη κυβέρνηση εμφανίζει την πολιτική της επιλεκτικής χρεοκοπίας και της μη καταβολής των απαιτήσεων του Paul Singer, ως μονόδρομο, αφού - υποτίθεται ότι - δεν είχε άλλα περιθώρια ελιγμών.

Βέβαια, τα πράγματα είναι περισσότερο πολύπλοκα. Η κυβέρνηση της Cristina Fernández δεν φοβήθηκε, τόσο, μια τέτοια διαδικαστική δυνατότητα των κατόχων των κουρεμένων ομολογιακών της τίτλων, αφού το αμερικανικό δικαστήριο της επέβαλε την διαδικασία να αποπληρώσει, πρώτα τα ακούρευτα και μετά τα κουρεμένα. Άλλωστε, θα είχε όλες τις δικαστικές δυνατότητες να αποκρούσει μια πιθανή απαίτηση των κατόχων των κουρεμένων ομολόγων της και να κερδίσει την σχετική δίκη, στα αμερικανικά δικαστήρια. Και στο τέλος, θα μπορούσε, με το, έτσι θέλω, να μην πληρώσει οποιαδήποτε ποσά, πέραν των ποσών του κουρέματος, εάν τα αμερικανικά δικαστήρια δικαίωναν τους κατόχους των ομολόγων αυτών.

Με λίγα λόγια, η αργεντίνικη κυβέρνηση έγραψε, στα παλαιότερα των υποδημάτων της τα κερδοσκοπικά κεφάλαια και έπραξε ό,τι δεν έπραξε, τον Απρίλιο του 2010, στην περίπτωση της ελληνικής χρεωκοπίας, η προδοτική κυβέρνηση του ευήθους ΓΑΠ και ότι δεν πράττει, ακόμη και τώρα, η κυβέρνηση των Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου, αφού και οι δύο κυβερνήσεις, όπως και όλες οι άλλες, που προέκυψαν, μετά την ελληνική χρεωκοπία του 2010, λειτουργούν, ως μπράβοι των δανειστών.

Η Αργεντινή δεν χρειάζεται τις διεθνείς ομολογιακές αγορές, από τις οποίες, άλλωστε, έχει αποκλειστεί, εδώ και 13 χρόνια, χωρίς αυτό να την εμποδίζει να αναπτύσσεται, με ταχύτατους ρυθμούς, αφού το ΑΕΠ της χώρας αυτής έχει αυξηθεί ταχύτατα, όλα αυτά τα χρόνια, με τελευταίους ρυθμούς ανάπτυξης 8,9% του 2011, 1,9% το 2012 και 3,5% το 2013, παρά τον αποκλεισμό της από τις διεθνείς αγορές ομολόγων.

Η ουσία, στην όλη υπόθεση, είναι ότι η Αργεντινή έχει βρει, επί του παρόντος, στους BRIC's και συγκεκριμένα, στην Κίνα και στην Ρωσία, άλλους χρηματοδότες των επενδυτικών της σχεδίων. Έχει βρεί άλλους συμμάχους, γεγονός, που την απομακρύνει, από την αμερικανική επιρροή. Έτσι, η κυβέρνηση της Cristina Fernández προτίμησε την σύγκρουση και όχι την παράδοση της χώρας και του πληθυσμού της, στις επιθυμίες των χειρότερων εκπροσώπων των διεθνών ομολογιακών αγορών. Όπως, επίσης, προτίμησε και την σύγκρουση, με τις ίδιες τις διεθνείς και τις αμερικανικές χρηματοπιστωτικές αγορές.

Και φυσικά, η μεγάλη αυτή χώρα μπορεί να αγνοήσει τις αγορές αυτές. Αυτό, άλλωστε, πράττει.

Και το πράττει καλώς. Όσο και αν σκούζουν και φωνάζουν οι, εν Ελλάδι, υπηρέτες των ξένων τοκογλύφων δανειστών και επικυρίαρχων, που μετέτρεψαν την χώρα μας, σε μια αποικία χρέους.

Ας φωνάζουν όσο θέλουν οι εγχώριοι μπράβοι των ξένων τοκογλύφων. Αυτό, άλλωστε, που φοβούνται (και κυριολεκτικά, τρέμουν) είναι το γεγονός ότι υποψιάζονται, ολοένα και πιο πολύ, ότι πλησιάζει η ώρα, κατά την διάρκεια της οποίας οι Έλληνες πολίτες, ως εκλογικό σώμα, θα τους απομακρύνουν, από τις κυβερνητικές θέσεις και θα ξεκινήσουν την αμείλικτη διαδικασία του καταμερισμού των ευθυνών και του καταλογισμού των ποινών.

Και πράττουν καλώς, που φοβούνται...