Απρίλιος - Ιούλιος 1974 : Τα παρασκήνια του πραξικοπήματος στην Κύπρο. (Ο σχεδιασμός της CIA, για την ανατροπή του Μακαρίου και η ανοησία του Ιωαννίδη, που έβλεπε την Ένωση, την στιγμή που το NATO και ο Henry Kissinger ετοίμαζαν την διχοτόμηση).

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ", της 20/3/2011, αποκαλύπτει το κείμενο του εγγράφου της ΚΥΠ, για την σύσκεψη, στον Πόρο, όπου ο Δημήτριος Ιωαννίδης και η (φαινομενικά) αλλόκοτη πάρέα του, ολοκλήρωσαν τον τελικό σχεδιασμό του πραξικοπήματος, κατά του Μακαρίου, στην Κύπρο, στις 12/7/1974, τρεις ημέρες, πριν από την πραγματοποίηση του πραξικοπήματος. Όλοι αυτοί, που αποτελούσαν αυτήν την αλλοπρόσαλλη παρέα, ίσως, να έβλεπαν να έρχεται η Ένωση, αλλά ο Henry Kissinger και το NATO είχαν άλλα σχέδια, αφού ετοίμαζαν την διχοτόμηση. Την οποία και επέβαλαν, τελικά, χωρίς ο "αόρατος δικτάτορας" να φέρει οποιαδήποτε αντίρρηση...




Με αφορμή την συμπλήρωση 40 ετών, από τον καυτό Αύγουστο του 1974 και την ολοκλήρωση και παγίωση, με την νέα τουρκική επίθεση, στις 14/8/1974, της εισβολής και κατάκτησης του 40%, περίπου, των εδαφών, στο βορειοανατολικό τμήμα της Κύπρου, ύστερα, από την επιτυχή αεροναυτική πολεμική επιχείρηση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, της 20/7/1974, που, από απόβαση εξελίχθηκε, σε μια εύκολη και ευχερή αποβίβαση και αφού αναφερθήκαμε, εκτενώς, στα γεγονότα αυτά [δείτε το πρόσφατο δημοσίευμα, στο παρόν μπλογκ, με τίτλο : Ιούλιος - Αύγουστος 1974 : Η τουρκική απόβαση, στην Κύπρο, που εξελίχθηκε σε αποβίβαση. (Από την προδοσία της στρατιωτικής ηγεσίας, στην υποκριτική "απολογία" του Henry Kissinger και στο διχοτομικό σχέδιο του Helmut Sonnenfeldt) ], που μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν, χάρη, στην προδοσία της ελληνικής στρατιωτικής ηγεσίας, η οποία, παρέδωσε το νησί και τον ελληνικό πληθυσμό του, στις ορέξεις και τις επιθυμίες του εχθρού, καλόν είναι να πούμε ορισμένα πράγματα, για όσα έγιναν, πριν από την εισβολή, τα οποία, άλλωστε, είναι εκείνα, που έφεραν τους Τούρκους, στην Κύπρο.

Αυτή, μάλιστα, είναι και η συνήθης κριτική, που έχω δεχθεί και εξακολουθώ να δέχομαι, από όχι λίγους καλούς φίλους, οι οποίοι μου "καταλογίζουν" το γεγονός ότι, στο προαναφερθέν δημοσίευμά μου, αναφερόμενος, στην τουρκική εισβολή, παρέλειψα να μιλήσω, για όσα έγιναν, προηγουμένως. Οι φίλοι αυτοί δεν έχουν άδικο, αλλά καλόν είναι να μου επιτρέψουν να καθορίζω εγώ τις όποιες προτεραιότητες των δημοσιεύσεων, στις οποίες προβαίνω. Άλλωστε, πάντοτε, υπάρχει καιρός να μιλήσουμε, για όλα, όσα είναι ενδιαφέροντα. Αρκεί να είμαστε καλά και να μπορούμε να το πράττουμε. Και μετά, από όσα έγραψα, για την τουρκική εισβολή - τα οποία δυσαρέστησαν κάποια τουρκικά sites, που εξέφρασαν, με διάφορους τρόπους, την δυσαρέσκειά τους αυτή - ήλθε η ώρα, για να μιλήσουμε, για όσα έγιναν πριν, από την τουρκική εισβολή. Κυρίως, δηλαδή, για το πραξικόπημα, κατά του Μακαρίου, στις 15 Ιουλίου 1974.

Το ποιοί και πότε, απόφάσισαν το πραξικόπημα, στην Κύπρο είναι, πλέον, εδώ και πολλά χρόνια, γνωστό. 

Την απόφαση, για την ανατροπή του προέδρου Μακαρίου - πράξη η οποία ισοδυναμούσε, με εισβολή, κατά κυρίαρχου κράτους, αφού η υλοποίησή της είχε ανατεθεί στην ΕΛΔΥΚ -, την πήραν ο Φαίδων Γκιζίκης, ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος, ο Γρηγόριος Μπονάνος και πάνω από όλους ο Δημήτριος Ιωαννίδης, που ήταν ο εισηγητής της ενέργειας και ο οποίος, με επιμονή, υποστήριζε ότι ο Μακάριος ήταν, εθνικά, επικίνδυνος. Αυτοί ήσαν εκείνοι, που αποφάσισαν το πραξικόπημα, για την ανατροπή του Μακαρίου.

Η τελική απόφαση ελήφθη, στις 30 Ιουνίου 1974 και η οριστική εντολή δόθηκε, στην διάρκεια σύσκεψης, που έγινε, στις 2 Ιουλίου 1974, μία ημέρα πριν ο Μακάριος παραδώσει την επιστολή του, προς τον πρόεδρο του δικτατορικού καθεστώτος στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη, με την οποία ζητούσε την απομάκρυνση των Ελλήνων αξιωματικών από την Κύπρο, αφού ο Μακάριος έβλεπε ότι το πραξικόπημα, εναντίον του, ήταν, καθ' οδόν. Και  αυτό δεν το έβλεπε χωρίς λόγο, αφού, όπως έχει καταθέσει ο Φαίδων Γκιζίκης, η απόφαση, για την διενέργεια του πραξικοπήματος, είχε ληφθεί, από τον Απρίλιο του 1974. Έτσι, οι διάφοροι ενδοιασμοί κάποιων στρατιωτικών στην Κύπρο, για την διενέργεια του πραξικοπήματος, καθώς και για την συμμετοχή της ΕΛΔΥΚ, σε αυτό, μια συμμετοχή η οποία θα αποτελούσε πρόκληση, για την Τουρκία απορρίφθηκαν, ως αβάσιμοι.

Ο σχεδιασμός της ανατροπής του Μακαρίου, μέσω πραξικοπήματος και της τραγελαφικής επιδίωξης (πραγματικής, ή φαινομενικής), εκ μέρους των, εν Ελλάδι, σχεδιαστών, για την ένωση της Κύπρου, με την Ελλάδα, στην τελευταία του φάση, ως προς τις λεπτομέρειές του, έχει καταστεί, πλέον, γνωστός, εδώ και περισσότερο από τρία χρόνια.

Ο βουλευτής του ΔΗΚΟ Ζαχαρίας Κουλίας, τον Μάρτιο του 2011, αναφέρθηκε, ενώπιον της επιτροπής της κυπριακής βουλής, για τον φάκελλο της Κύπρου, σε ένα έγγραφο, που συντάχθηκε, στην ελληνική ΚΥΠ, αμέσως, μετά την μεταπολίτευση της 24/7/1974 και αποτελούσε μια απόρρητη ενημέρωση, που έγινε, στον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, (προφανώς, μετά από υπόδειξη του ιδίου), για όσα συνέβησαν, πριν το πραξικόπημα, κατά του Μακαρίου και σχετίζονταν, με αυτό.  

Σύμφωνα με το έγγραφο αυτό, το όλο εγχείρημα, εναντίον του προέδρου Μακαρίου, σχεδιάστηκε, στην Αθήνα, από τον συνταγματάρχη Αντώνη Λέκκα, συμμαθητή του, τότε, "αόρατου δικτάτορα" Δημήτριου Ιωαννίδη. Το έγγραφο αυτό, μάλιστα, δημοσιεύτηκε, στις 20 Μαρτίου 2011 και στην εφημερίδα του Μάκη Κουρή "ΤΟ ΠΑΡΟΝ" και είναι αλήθεια ότι τάραξε τα νερά και τις πεποιθήσεις, που, μέχρι τότε, γενικώς, επικρατούσαν, για το τί έγινε και το τί δεν έγινε, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, εκείνες τις θερμές ημέρες του Ιουλίου του 1974, που οδήγησαν, στο ολέθριο πραξικόπημα, που άνοιξε τον δρόμο, στην τουρκική εισβολή.

 

Ο Ζαχαρίας Κουλίας περιγράφει, με γλαφυρό τρόπο, ενώπιον της κυπριακής βουλής, το περιεχόμενο του εγγράφου της ελληνικής ΚΥΠ και την διενέργεια του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974. Το ελληνικό εκδοτικό κατεστημένο, μέσω του Χρήστου Λαμπράκη, δεν μπορούσε να μην είναι παρόν, στον σχεδιασμό...



Το σχέδιο αυτό, στο οποίο αναφέρεται ο ανώνυμος συντάκτης (ή οι ανώνυμοι συντάκτες) του εγγράφου, που παρέδωσε, στον Μακάριο, μετά την μεταπολίτευση της 24/7/1974, ο, τότε, πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής και το οποίο έγγραφο διέσωσε και κατέθεσε, στην επιτροπή της κυπριακής βουλής, για τον φάκελο της Κύπρου, ο γραμματέας του Μακαρίου Ανδρέας Βωβίδης, δεν ήταν κάτι το νέο. Ούτε αποτελούσε μια καινοτομία. Από την εποχή, που ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν, στα πράγματα, ο διοικητής της ΕΣΑ Δημήτριος Ιωαννίδης, ο αντισυνταγματάρχης Μιχαήλ Πηλιχός, που υπρετούσε, στην ΕΣΑ και ήταν το δεξί χέρι του μετέπειτα "αόρατου δικτάτορα" του καθεστώτος του πραξικοπήματος της 25/11/1973 (και ο οποίος Πηλιχός πρωτοστατούσε, στο κέντρο επιχειρήσεων, στο ελληνικό Πεντάγωνο, που καθοδηγούσε τους πραξικοπηματίες, στην Κύπρο, το πρωΐ της 15/7/1974 και τις επόμενες ημέρες), ο συνταγματάρχης Ανδρέας Κονδύλης, που υπηρετούσε, στην Κύπρο και διάφοροι άλλοι, ήσαν τα νευραλγικά όργανα αυτού του σχεδίου του Αντώνιου Λέκκα. Αυτό, που δεν είχε συμβεί, μέχρι τον Ιούνιο του 1974, ήταν, απλώς, το ότι το σχέδιο αυτό δεν είχε ενεργοποιηθεί. Η προκατασκευασμένη, στην Αθήνα, ρήξη του Μακάριου, με την χούντα, τον Ιούνιο του 1974, ήταν που οδήγησε, στην ενεργοποίησή του.

Όπως προανέφερα, το έγγραφο της ΚΥΠ, που είναι δακτυλογραφημένο, είναι ανώνυμο. Δεν  έχει ούτε σφραγίδα της υπηρεσίας, που το εξέδωσε, ούτε όνομα συντάκτη (ή συντακτών). Και φυσικά, δεν χρειαζόταν να έχει κάποια τέτοια στοιχεία, στον βαθμό, που ο αποδέκτης της ενημέρωσης - ο Κωνσταντίνος Καραμανλής - γνώριζε ποιός (και ποιοί) τον ενημέρωναν, όπως, επίσης και το γεγονός ότι η ανωνυμία, σε εκείνες τις δύσκολες εποχές, καθιστούσε πολύ περισσότερο εύκολη την πραγματική περιγραφή των όσων συνέβησαν, γύρω από τον σχεδιασμό και την πραγματοποίηση του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου.

Ο ίδιος ο Μακάριος, άλλωστε, όταν απέκτησε το έγγραφο αυτό και ενημερώθηκε, για το περιεχόμενό του, δεν θέλησε να το κρατήσει. Ζήτησε, από τον Βωβίδη, να το καταστρέψει, μαζύ με πολλά άλλα, παρά την διαφωνία του γραμματέα του, ο οποίος επικαλέστηκε το αληθές γεγονός ότι αυτά τα έγγραφα αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος της Ιστορίας της Κύπρου. Για την ακρίβεια, ήσαν η ίδια η καταγεγραμμένη Ιστορία της Κύπρου. Ο Μακάριος αντέκρουσε τον Βωβίδη, λέγοντας ότι, εάν τα έγγραφα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, θα ξεσπούσε νέος εμφύλιος πόλεμος.

Φυσικά, ο Μακάριος ήταν υπερβολικός. Μέσα, στον γενικό χαμό, που είχε ακολουθήσει την τουρκική κατάκτηση του καλοκαιριού του 1974 και το βαρύτατο πλήγμα, που είχε υποστεί ο κυπριακός ελληνισμός, δεν υπήρχαν τέτοια περιθώρια. Στην πραγματικότητα, αυτό που θέλησε να κάνει ο παμπόνηρος ηγέτης της ελληνοκυπριακής κοινότητας ήταν το να κατασιγάσει τα πολιτικά πάθη, στο νησί, αλλά και - το κυριότερο - να αποκαταστήσει τις σχέσεις του, με τους εχθρούς του, στην Αθήνα, οι οποίοι δεν ήσαν λίγοι. Και οι οποίοι παρέμεναν ισχυροί.

Τελικά, ο Βωβίδης έκαψε τα έγγραφα, που ήθελε ο Μακάριος να καταστραφούν, πλην επτά εξ αυτών - ένα, εκ των οποίων, ήταν αυτό, που κατέθεσε ο βουλευτής του ΔΗΚΟ Ζαχαρίας Κουλίας, στην κυπριακή Βουλή και πήρε τεράστιες διαστάσεις, αφού αποκαλύπτει ένα μεγάλο κομμάτι, από την σκοτεινή πλευρά των γεγονότων, που αφορούν το πραξικόπημα της 15/7/1974, αφού, στον τελικό σχεδιασμό της ανατροπής του προέδρου της Κύπρου Μακαρίου, μαζύ με τους προαναφερθέντες, συμμετείχαν ο Νίκος Σαμψών - ο οποίος ήταν και η προσωπική επιλογή του Δημήτριου Ιωαννίδη, για την προεδρία της Κύπρου και έπαιξε τον ρόλο αυτόν, μέχρι την παράδοση της εξουσίας, από την χούντα των Αθηνών, στον Κωνσταντίνο Καραμανλή -, ο εφοπλιστής Ανδρέας Ποταμιάνος και ο εκδότης των αθηναϊκών εφημερίδων "Το Βήμα" και "Τα Νέα" Χρήστος Λαμπράκης, ο οποίος εμφανίζεται ότι ήταν ο πολιτικός νους του όλου εγχειρήματος. Και προφανώς, ήταν.

Στις συσκέψεις, που γίνονταν στο ξενοδοχείο των Αθηνών "Εσπέρια", στην Αθήνα, ελάμβανε μέρος και ο επιστήθιος Ελληνοκύπριος φίλος του Ιωαννίδη, ο  Παντελής Δημητρίου, με σκοπό την υλοποίηση του σχεδίου και ο πρέσβης Τζων Σωσσίδης. Όπως λέει το έγγραφο της ΚΥΠ, η σύσκεψη "εγένετο τρεις ημέρας, προ του εγχειρήματος και μετέσχον, εις αυτήν, άπαντες, με συμμετοχή του αφιχθέντος, επίσης, εν συνεχεία Προέδρου κ. Σαμψών. Αύτη επραγματοποίηθη, εις την, εν Πόρω, πολυτελήν έπαυλιν του κ. Χ. Λαμπράκη, εις την οποίαν αρκετάς φοράς εφιλοξενείτο ο ταξίαρχος Δ. Ιωαννίδης". 

Έτσι, λοιπόν, η τελευταία σύσκεψη, για την ανατροπή του Μακαρίου, πραγματοποιήθηκε, στην εξοχική κατοικία του Χρήστου Λαμπράκη, τρεις ημέρες, πριν από την πραγματοποίηση του πραξικοπήματος, δηλαδή στις 12 Ιουλίου 1974, στον Πόρο και συμμετείχαν όλοι :

Ο Δημήτριος  Ιωαννίδης (ο οποίος, στο ενημερωτικό σημείωμα της ΚΥΠ, προς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αποκαλείται ταξίαρχος, αποδεικνύοντας ότι το σημείωμα αυτό συντάχθηκε, μάλλον, πριν από την αποστρατεία του, η οποία έγινε, από τον Ευάγγελο Αβέρωφ, στις 24/8/1974, ο οποίος του απένειμε και τον βαθμό του υποστρατήγου).

 Ο αντισυνταγματάρχης Μιχαήλ Πηλιχός, ο οποίος, όπως αναφέρεται, στο έγγραφο εκπροσωπούσε "εις πάσαν περίπτωσιν και ομιλών, εξ ονόματος του Αρχηγού (ως έλεγεν, υπονοών τον ταξίαρχον Ιωαννίδην)".

Ο συνταγματάρχης Ανδρέας Κονδύλης, ο οποίος γνώριζε, πολύ καλά, την επικρατούσα κατάσταση, στην Κύπρο, στο επίπεδο των στρατιωτικών δυνάμεων. 

Ο εφοπλιστής  Ανδρέας Ποταμιάνος, ο οποίος, επί πρωθυπουργίας του Γεωργίου Παπανδρέου και με την απόλυτη αποδοχή της κυβέρνησης των Η.Π.Α., είχε μεταφέρει την ελληνική μεραρχία, στην Κύπρο, ήταν γνωστός αντιμακαριακός και φίλος του στρατηγού Γεωργίου Γρίβα.

Ο Χρήστος Λαμπράκης, ιδιοκτήτης και διευθυντής των καθημερινών εφημερίδων των Αθηνών «Βήμα» και «Νέα», ο οποίος, όπως είπαμε, περιγράφεται, στο έγγραφο αυτό, ως "ο πολιτικός νους του όλου εγχειρήματος, μεμυημένος, εις τον, εναντίον του Μακαρίου, σχεδιασμόν υπό αμφοτέρων των προσωπικών του φίλων Α. Ποταμιάνου και Ι. Σωσσίδη, κυρίως δε, του δευτέρου, όστις ήτο και ο διπλωματικός σύμβουλος εις το εγχείρημα Μακαρίου".

Ο Τζων Σωσσίδης, που συμμετείχε και αυτός στην τελική σύσκεψη δεν ήταν κάποιος τυχαίος. Δεν ήταν καθόλου τυχαίος, αφού ήταν διπλωμάτης και στενότατος συνεργάτης του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου και συμμετείχε, στις συνομιλίες της Γενεύης, όταν το καλοκαίρι του 1964 το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών είχε θέσει, προς συζήτηση, το σχέδιο Άτσεσον, για το κυπριακό ζήτημα και το είχε απορρίψει ο Μακάριος, επικαλούμενος ότι είναι σχέδιο διπλής ένωσης και διχοτόμησης της Κύπρου, ενώ ο Σωσσίδης και ο Γεώργιος Παπανδρέου το θεωρούσαν, ως μια μορφή Ένωσης, με αντάλλαγμα την παραχώρηση μιας βάσης στην Τουρκία, στο νησί.

Ο Νίκος Σαμψών, που έφθασε, στον Πόρο, από την Κύπρο και συμμετείχε, στην σύσκεψη, δεν ήταν χωρίς γνώση, για το πραξικόπημα, όπως, εκ των υστέρων, παρουσιάστηκε, όλα αυτά τα χρόνια, που μεσολάβησαν, μέχρι την δημοσιοποίηση αυτού του εγγράφου.

Ο Παντελής Δημητρίου, ο οποίος, όπως είπαμε, ήταν επιστήθιος φίλος του Ιωαννίδη και όπως λέει το έγγραφο της ΚΥΠ "ήταν ο άνθρωπος, που ελάμβανε τας εντολάς του ταξίαρχου Ιωαννίδη και έδιδε τας οδηγίας, εις Κύπρον".

Ο Δημήτριος Ιωαννίδης (13/3/1923 - 16/8/2010), σε στιγμιότυπο, με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, κατά την διάρκεια της πολύκροτης δίκης τους. Ο "αόρατος δικτάτορας" και άμεσο ενεργούμενο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, που ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο, για να βοηθήσει τον αμερικανονατοϊκό σχεδιασμό, για την προστασία του Ισραήλ, με δέλεαρ την πραγματοποίηση της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, δεν έκανε τίποτε άλλο, από το να φέρει την Τουρκία, στην μεγαλόνησο. Από την οποία η ελίτ της γείτονος ουδόλως σκοπεύει να φύγει...



Όλοι αυτοί ήσαν, που πήραν τις τελικές αποφάσεις, για την πραγματοποίηση του πραξικοπήματος της 15/7/1974, το οποίο διηύθυναν, μέσα από μια συνεχή τηλεφωνική επαφή, με το ΓΕΕΦ (το Γενικό Επιτελείο της Εθνικής Φρουράς), ο "Μήτσος", δηλαδή ο Δημήτριος Ιωαννίδης και ο "Μιχάλης", δηλαδή ο Μιχάλης Πηλιχός. Αυτό που ενδιέφερε τον "Μήτσο", εκείνο το πρωϊνό της 15ης Ιουλίου, ήταν το κεφάλι του Μούσκου - του προέδρου και αρχιεπισκόπου Μακαρίου, τον οποίο αποκαλούσε, με το κοσμικό του επώνυμο και ζητούσε να μάθει, εάν πέτυχε η απόπειρα της δολοφονίας του.

Τελικά, ούτε και αυτό δεν κατάφεραν οι άνθρωποι, που εκτελούσαν τις διαταγές του. Οι οποίοι, αργότερα, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι, ισχυρίστηκαν ότι δεν ήθελαν να σκοτώσουν τον Μακάριο...

Το αστείο είναι ότι ο Ιωαννίδης και η παρέα του, αφού έκαναν το πραξικόπημα και αφού, στις 20/7/1974, πραγματοποιήθηκε η τουρκική εισβολή, την οποία αυτοί επέτρεψαν να πραγματοποιηθεί, παραδίδοντας τον κυπριακό ελληνισμό, στα χέρια του εχθρού, είχαν - και εξακολουθούν να έχουν - το απύθμενο θράσος να κατηγορούν τον Μακάριο, ότι αυτός έφερε ... τους Τούρκους, στην Κύπρο, επικαλούμενοι την ομιλία του, στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., η οποία πραγματοποιήθηκε, στις 19 Ιουλίου 1974, μία ημέρα, πριν γίνει η τουρκική απόβαση.

Ας δούμε το κείμενο της ομιλίας του Κυπρίου προέδρου, για να αντιληφθούμε το μέγεθος των ανοησιών, που λένε οι προδότες του κυπριακού ελληνισμού και οι σύγχρονοι πολιτικοί τους απόγονοι :

Μακάριος Γ' (Μιχαήλ Μούσκος : 13/8/1913 - 3/8/1977) Πρόεδρος της Κύπρου και αρχιεπίσκοπος. Έπραξε πολλά, τα οποία ήσαν και αντιφατικά. Πλην, όμως, δεν ήταν εκείνος, που έφερε τους εχθρούς - τους παλαιούς κατακτητές -, στο νησί. Κάθε άλλο...




"Θα ήθελα πρώτα να εκφράσω τις θερμότερες ευχαριστίες μου, προς τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, για το έντονο ενδιαφέρον τους, ως προς την κρίσιμη κατάσταση, που δημιουργήθηκε, στην Κύπρο, μετά το πραξικόπημα, που οργάνωσε το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας και που υλοποίησαν οι Έλληνες αξιωματικοί, που υπηρετούν και διοικούν την κυπριακή εθνοφρουρά. 

Είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων, στο Συμβούλιο Ασφαλείας, για τη συμφωνία του να αναβάλει τη συνεδρίαση αυτή, μέχρι την άφιξή μου, δίνοντάς μου, έτσι, την ευκαιρία να παρουσιασθώ, ενώπιόν του και να αναφερθώ, στα πρόσφατα δραματικά γεγονότα της Κύπρου.

Τα όσα συμβαίνουν στην Κύπρο, από την περασμένη Δευτέρα το πρωί, είναι μία πραγματική τραγωδία. Το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας παραβίασε, κατάφωρα, την ανεξαρτησία της Κύπρου. Χωρίς ίχνος σεβασμού, για τα δημοκρατικά δικαιώματα του κυπριακού λαού, χωρίς ίχνος σεβασμού, για την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Δημοκρατίας της Κύπρου, η ελληνική χούντα επεξέτεινε την δικτατορία, στο κυπριακό έδαφος. Είναι γεγονός, ότι, εδώ και λίγο καιρό, η πρόθεσή τους είχε γίνει φανερή. Ο κυπριακός λαός είχε την αίσθηση, εδώ και πολύ καιρό, ότι ετοιμαζόταν πραξικόπημα, από την ελληνική χούντα και η αίσθηση αυτή έγινε, ακόμη, εντονότερη τις τελευταίες εβδομάδες, όταν η τρομοκρατική οργάνωση "ΕΟΚΑ Β", υποκινούμενη από την Αθήνα, πολλαπλασίασε τις βιαιότητές της. Ανέκαθεν γνώριζα, ότι η παράνομη αυτή οργάνωση είχε τις ρίζες και τις πηγές ανεφοδιασμού της, στην Αθήνα. 

Εδώ και καιρό αντιλήφθηκα, ότι οι Έλληνες, που υπηρετούσαν και διοικούσαν την εθνοφρουρά, στρατολογούσαν μέλη της οργάνωσης αυτής και την υποστήριζαν με διάφορους τρόπους, μέχρι που την βοηθούσαν να έχει πρόσβαση, στις αποθήκες πυρομαχικών της εθνοφρουράς. Στα στρατόπεδα της εθνοφρουράς, οι Έλληνες αξιωματικοί έκαναν ανοικτή προπαγάνδα, υπέρ της παράνομης αυτής οργάνωσης, και μετέτρεψαν την εθνοφρουρά, από κρατικό όργανο, σε όργανο ανατροπής της εξουσίας. Κάθε φορά που, κατά καιρούς, παραπονέθηκα, στην Αθήνα, για την ανάρμοστη συμπεριφορά των Ελλήνων αξιωματικών της εθνοφρουράς, η απάντηση ήταν ότι, εάν παρουσίαζα ισχυρές αποδείξεις, οι ένοχοι θα ανακαλούντο, στην Ελλάδα. Από την όλη στάση της, μου δημουργήθηκε η ορθή εντύπωση, ότι η μόνιμη απάντησή της αποτελούσε προσποίηση αθωότητας. Εδώ και λίγες ημέρες έφθασαν έγγραφα, στα χέρια της αστυνομίας, που αποδεικνύουν, σαφέστατα, ότι η "ΕΟΚΑ Β" δεν ήταν, παρά ένα παράρτημα του καθεστώτος των Αθηνών.

Η κυβέρνηση των Αθηνών χορηγούσε οικονομική βοήθεια, για την συντήρηση της οργάνωσης, και της έδινε λεπτομερείς οδηγίες, για τις δραστηριότητές της. Θεώρησα αναγκαίο να στείλω μία επιστολή, στον πρόεδρο της Ελλάδας, στρατηγό Γκιζίκη, ζητώντας του να δώσει εντολή, για την κατάπαυση της βίας και της αιματοχυσίας και για την διάλυση της "ΕΟΚΑ Β". Επίσης, του ζήτησα να ανακληθούν οι Έλληνες της κυπριακής εθνοφρουράς, προσθέτοντας ότι σκοπεύω να μειώσω την αριθμητική δύναμη του σώματος αυτού και να το μετατρέψω, σε κρατικό όργανο. Είχα την εντύπωση, ότι το καθεστώς των Αθηνών δεν επιθυμούσε την μείωση των μελών της εθνοφρουράς, ούτε, βέβαια, την απομάκρυνση των Ελλήνων αξιωματικών.

Ακολούθως, με επισκέφθηκε ο Έλληνας πρεσβευτής στην Κύπρο, κατόπιν εντολής της κυβερνήσεώς του, για να μου εξηγήσει, ότι η αριθμητική μείωση των μελών της εθνοφρουράς, ή η αποχώρηση των Ελλήνων αξιωματικών, θα οδηγούσαν, στην εξασθένιση της κυπριακής άμυνας, σε περίπτωση τουρκικού κινδύνου. Αυτό το επιχείρημα, παρόλο που φαινόταν λογικό, δεν ήταν, καθόλου, πειστικό, διότι γνώριζα, ότι, πίσω από αυτό, εκρύβοντο άλλα συμφέροντα. Απάντησα ότι, όπως έδειχναν να εξελίσσονται τα πράγματα, θεωρούσα τον τουρκικό κίνδυνο πιο ασήμαντο, από τον ελληνικό. Και όπως αποδείχθηκε, οι φόβοι μου ήσαν δικαιολογημένοι.

Το Σάββατο, 13 Ιουλίου, πραγματοποιήθηκε, στην Αθήνα, συνάντηση, υπό την προεδρία του στρατηγού Γκιζίκη, η οποία διήρκεσε πολλές ώρες. Παρόντες ήσαν ο Έλληνας διοικητής των ενόπλων δυνάμεων, ο πρεσβευτής της Ελλάδας, στην Κύπρο, ο διοικητής της Εθνοφρουράς και άλλοι αξιωματούχοι. Σκοπός της συνάντησης αυτής ήταν να συζητηθεί το περιεχόμενο της επιστολής μου. Το σχετικό ανακοινωθέν, που εξεδόθη, στο τέλος της συνάντησης, ανέφερε ότι η συνάντηση θα επαναληφθεί, στις 15 Ιουλίου, ημέρα Δευτέρα. Αυτή η αναφορά ήταν παραπλανητική. Διότι, ενώ την Δευτέρα περίμενα την απάντηση, στην επιστολή μου, η απάντηση, που ήρθε, ήταν το πραξικόπημα.

Την ημέρα εκείνη επέστρεψα, από την εξοχική μου κατοικία, στο βουνό Τρόοδος, όπου βρισκόμουν το Σαββατοκύριακο, και στις 8:00 π.μ., έφθασα στο γραφείο μου, στο προεδρικό μέγαρο. Μισή ώρα αργότερα, υποδέχθηκα, στην αίθουσα δεξιώσεων μία ομάδα αγοριών και κοριτσιών, μελών της Ελληνικής Ορθόδοξης Νεολαίας Καΐρου, που είχαν έρθει, στην Κύπρο, ως προσκεκλημένοι μου, για λίγες ημέρες. Καλά-καλά, δεν πρόλαβα να τους καλωσορίσω, όταν ακούσθηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, οι πυροβολισμοί πολλαπλασιάσθηκαν, και ένα μέλος της προεδρικής φρουράς, με πληροφόρησε ότι τεθωρακισμένα άρματα και οχήματα είχαν περάσει την έξω πύλη και ευρίσκοντο, ήδη, στο προαύλιο του προεδρικού μεγάρου, που εσείετο, από τους βομβαρδισμούς. Σύντομα, η κατάσταση έγινε κρίσιμη. Προσπάθησα να συνδεθώ, τηλεφωνικά, με το κτίριο της Κυπριακής Ραδιοφωνίας, για να στείλω ειδική ανακοίνωση ότι γινόταν επίθεση, στο προεδρικό μέγαρο, αλλά αντιλήφθηκα ότι οι τηλεφωνικές γραμμές είχαν διακοπεί. Οι πυροβολισμοί αυξάνοντο, συνεχώς. Νομίζω, ότι σώθηκα, ως εκ θαύματος της θείας πρόνοιας. Όταν, πλέον, βρέθηκα, στην περιοχή της Πάφου, απέστειλα ραδιοφωνικό μήνυμα, στον λαό, από έναν τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό, πληροφορώντας τον ότι είμαι ζωντανός και ότι θα αγωνισθώ, μαζί του, ενάντια στην δικτατορία, που προσπαθεί να επιβάλει το ελληνικό καθεστώς.

Δεν σκοπεύω να απασχολήσω περισσότερο τα αξιότιμα μέλη του Συμβουλίου, με την προσωπική μου περιπέτεια. Απλώς, θα ήθελα να προσθέσω, ότι την δεύτερη ημέρα της ένοπλης επίθεσης τα τεθωρακισμένα κατευθύνθηκαν, προς την Πάφο, ενώ, ταυτόχρονα, ένα μικρό πολεμικό πλοίο της εθνοφρουράς άρχισε να βομβαρδίζει την μητρόπολη της Πάφου, όπου έμενα. Υπ'αυτές τις συνθήκες, θεώρησα φρονιμότερο να εγκαταλείψω την Κύπρο, παρά να πέσω, στα χέρια της ελληνικής χούντας.

Είμαι ευγνώμων στη βρετανική κυβέρνηση, που μου χορήγησε ελικόπτερο, το οποίο με μετέφερε, από την Πάφο, στις βρετανικές βάσεις και αεροπλάνο από τις βάσεις στο Λονδίνο, μέσω Μάλτας. Είμαι, επίσης, ευγνώμων, στον ειδικό αντιπρόσωπο του Γενικού Γραμματέα και στον διοικητή των ειδικών ειρηνευτικών δυνάμεων του Ο.Η.Ε., στην Κύπρο, για το ενδιαφέρον, που έδειξαν, για την ασφάλειά μου. Η παρουσία μου, στην αίθουσα αυτή, κατέστη δυνατή χάρις, στην βοήθεια της βρετανικής κυβέρνησης και των εκπροσώπων του Γενικού Γραμματέα, δρος Βαλντχάϊμ. Το ενδιαφέρον τους, για το άτομό μου, και για την κρίσιμη κατάσταση, στην οποία βρίσκεται η Κύπρος, με συγκινεί, ως τα μύχια της ψυχής μου.

Δεν γνωρίζω, ακόμη, όλες τις λεπτομέρειες της κρίσης, που δημιούργησε η ελληνική στρατιωτική κυβέρνηση, στην Κύπρο. Φοβούμαι, ότι ο αριθμός των νεκρών είναι μεγάλος και οι υλικές φθορές ανυπολόγιστες. Ωστόσο, πρωταρχικό μας μέλημα, την στιγμή αυτή, είναι να δοθεί ένα τέλος, στην τραγωδία.

Όταν έφθασα στο Λονδίνο, πληροφορήθηκα το περιεχόμενο της ομιλίας του εκπροσώπου της ελληνικής χούντας, στα Ηνωμένα Έθνη. Εξεπλάγην, με τον τρόπο που προσπαθούν να εξαπατήσουν την παγκόσμια κοινή γνώμη. Χωρίς καν να κοκκινίζει, από ντροπή, η ελληνική χούντα προσπαθεί να απλοποιήσει την κατάσταση, ισχυριζόμενη ότι δεν έχει ανάμειξη, στην ένοπλη επίθεση και ότι οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών αποτελούν ενδοκοινοτική υπόθεση των Ελληνοκυπρίων. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι, που πιστεύουν τους ισχυρισμούς αυτούς. Το πραξικόπημα δεν έγινε υπό συνθήκες τέτοιες, που να το καθιστούν εσωτερικό ελληνοκυπριακό ζήτημα. Πρόκειται, σαφώς, για εισβολή, εκ των έξω, μαζί με κατάφωρη παραβίαση της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας της Δημοκρατίας της Κύπρου. Το λεγόμενο πραξικόπημα είναι δημιούργημα των Ελλήνων αξιωματικών, που αποτελούν και διοικούν την εθνοφρουρά. Πρέπει, επίσης, να τονίσω το ότι η ελληνική δύναμη, που αποτελείται, από 950 αξιωματικούς και στρατιώτες, οι οποίοι βρίσκονται, στην Κύπρο, δυνάμει της Συνθήκης Συμμαχίας, διεδραμάτισε πρωταρχικό ρόλο, στην επιθετική αυτή ενέργεια, κατά της Κύπρου. Η κατάληψη του αεροδρομίου έγινε, από αξιωματικούς και στρατιώτες της ελληνικής δύναμης, που έχει το στρατόπεδό της, κοντά στο αεροδρόμιο. Αρκεί να πούμε, στο σημείο αυτό, πως ορισμένες φωτογραφίες, που δημοσίευσε ο παγκόσμιος τύπος, έδειχναν τεθωρακισμένα, που ανήκουν στην ελληνική δύναμη. Από την άλλη πλευρά, Έλληνες αξιωματικοί, που υπηρετούσαν στην εθνοφρουρά, διηύθυναν τις επιχειρήσεις. Στις επιχειρήσεις αυτές στρατολογούσαν μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης "ΕΟΚΑ Β", τα οποία εξόπλιζαν, με όπλα της εθνοφρουράς.

Εάν δεχθούμε πως δεν είχαν ανάμειξη οι Έλληνες αξιωματικοί της εθνοφρουράς, τότε πώς εξηγείται το γεγονός ότι, μεταξύ των νεκρών, υπήρχαν και Έλληνες αξιωματικοί, που η σορός τους μεταφέρθηκε και κηδεύθηκε, στην Ελλάδα; Εάν δεχθούμε πως το πραξικόπημα δεν έγινε, από Έλληνες αξιωματικούς, πώς εξηγούνται οι νυκτερινές πτήσεις των ελληνικών αεροσκαφών, που μετέφεραν, στην Κύπρο, προσωπικό, με πολιτικά και επέστρεφαν, με νεκρούς και πληγωμένους; Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι το πραξικόπημα οργανώθηκε, από την ελληνική χούντα και εκτελέστηκε, από αξιωματικούς και στρατιώτες της ελληνικής δύναμης, στην Κύπρο. Άλλωστε, όλος ο παγκόσμιος τύπος περιέγραψε το πραξικόπημα, ακριβώς, έτσι.

Το πραξικόπημα προκάλεσε μεγάλη αιματοχυσία και αφαίρεσε την ζωή πολλών ανθρώπων. Αντιμετωπίσθηκε, με την αποφασιστική αντίσταση των νομίμων δυνάμεων ασφαλείας και του ελληνοκυπριακού λαού. Μπορώ να πω, με βεβαιότητα, ότι η αντίσταση και η αντίδραση του ελληνοκυπριακού λαού, ενάντια στους συνωμότες, θα συνεχισθεί, μέχρι να αποκατασταθούν η ελευθερία και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Ο κυπριακός λαός ποτέ δεν θα υποκύψει, στην δικτατορία, ακόμη κι αν, προς το παρόν, υπερισχύει η βάρβαρη βία των τεθωρακισμένων.

Μετά το πραξικόπημα, οι πράκτορες του ελληνικού καθεστώτος, στην Κύπρο, διόρισαν πρόεδρο έναν πασίγνωστο κακοποιό, τον Νίκο Σαμψών, ο οποίος, με τη σειρά του, διόρισε υπουργούς γνωστά κακοποιά στοιχεία και οπαδούς της τρομοκρατικής οργάνωσης "ΕΟΚΑ Β".

Μπορεί να ισχυρίζονται μερικοί ότι όσα συνέβησαν, στην Κύπρο, αποτελούν επανάσταση, και ότι η νέα κυβέρνηση σχηματίστηκε, με βάση τον επαναστατικό νόμο. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Δεν υπήρξε επανάσταση, στην Κύπρο, που θα μπορούσε να θεωρηθεί εσωτερική υπόθεση. Υπήρξε εισβολή, που παραβίασε την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και η εισβολή συνεχίζεται, και θα συνεχίζεται, όσο θα υπάρχουν Έληνες αξιωματικοί, στην Κύπρο. Οι συνέπειες της εισβολής αυτής θα είναι καταλυτικές, για την Κύπρο, εάν δεν επανέλθουμε, στην συνταγματική ομαλότητα και εάν δεν αποκατασταθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες.

Με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της παγκόσμιας κοινής γνώμης, το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας ανακοίνωσε, χθες, την βαθμιαία αντικατάσταση των Ελλήνων αξιωματικών της εθνοφρουράς. Το θέμα, όμως, δεν είναι η αντικατάστασή τους, αλλά η αποχώρησή τους. Η κίνηση αντικατάστασής τους σημαίνει παραδοχή, ότι οι Έλληνες αξιωματικοί, που υπηρετούν, τώρα, στην εθνοφρουρά, είναι οι ίδιοι, με εκείνους, που έκαναν το πραξικόπημα. Όμως, οι αξιωματικοί αυτοί δεν ενήργησαν, με δική τους πρωτοβουλία, αλλά κατόπιν εντολής των Αθηνών, και η αντικατάστασή τους θα γίνει, πάλι, με εντολή της ελληνικής κυβέρνησης. Κατ'αυτόν τον τρόπο, η εθνοφρουρά θα παραμείνει, για πάντα, όργανο του ελληνικού στρατιωτικού καθεστώτος. Είμαι βέβαιος, ότι τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας αντιλαμβάνονται το τέχνασμα αυτό.

Μπορεί να λεχθεί, πως η κυπριακή κυβέρνηση ήταν αυτή, που ζήτησε από τους Έλληνες αξιωματικούς να επανδρώσουν την εθνοφρουρά. Μετά λύπης μου, ομολογώ, ότι ήταν λάθος μου να τους εμπιστευθώ τόσο πολύ, διότι έκαναν κατάχρηση της εμπιστοσύνης μου αυτής και αντί να βοηθήσουν, στην προάσπιση της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου, έγιναν οι ίδιοι εισβολείς.

Επί μακρό χρονικό διάστημα, διεξήχθησαν συνομιλίες μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, με σκοπό την εξεύρεση ειρηνικής λύσης για το Κυπριακό, πράγμα, που, επανειλημμένως, έχει απασχολήσει το Συμβούλιο Ασφαλείας και την ολομέλεια των Ηνωμένων Εθνών. Ο αντιπρόσωπος του Γενικού Γραμματέα και δύο συνταγματολόγοι, από την Ελλάδα και την Τουρκία, παρακολούθησαν τις συνομιλίες αυτές. Το Συμβούλιο Ασφαλείας δύο φορές τον χρόνο ανανέωσε την θητεία της ειρηνευτικής δύναμης του Ο.Η.Ε., στην Κύπρο, εκφράζοντας, κάθε φορά, την ελπίδα του, για την σύντομη εξεύρεση λύσεως του προβλήματος. Δεν μπορούμε να πούμε, ότι, μέχρι σήμερα, σημειώθηκε ικανοποιητική πρόοδος, στις συνομιλίες. Πώς μπορούσε, όμως, να υπάρξει πρόοδος, όταν η πολιτική της Αθήνας, για την Κύπρο, ήταν διπρόσωπη; Όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη είχαν συμφωνήσει, πως οι συνομιλίες διεξήγοντο, με βάση την ανεξαρτησία. Το καθεστώς των Αθηνών συμφώνησε σε αυτό, και επανειλημμένα, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών δήλωσε ότι η θέση της Ελλάδας, στο ζήτημα, είναι σαφής.

Αν αυτό ήταν αλήθεια, γιατί, τότε, το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας δημιούργησε και υποστήριξε την τρομοκρατική οργάνωση "ΕΟΚΑ Β", που είχε στόχο την ένωση της Κύπρου, με την Ελλάδα και της οποίας τα μέλη αυτοαποκαλούντο "ενωτικοί"; Στα στρατόπεδα της εθνοφρουράς, οι Έλληνες αξιωματικοί, με κατηγορούσαν, συνεχώς, πως, ενώ η Ένωση ήταν δυνατή, εγώ υπονόμευα την πραγματοποίησή της. Όταν κάποιος τους υπενθύμιζε ότι η Ελλάδα είχε ξεκαθαρίσει την θέση της, πάνω σε αυτό το θέμα, και ότι υποστήριζε την ανεξαρτησία, η απάντησή τους ήταν ότι δεν πρέπει να δίνει κανείς σημασία, στα λόγια των διπλωματών. Υπό τοιαύτας συνθήκας, πώς μπορούσαν οι συνομιλίες να φθάσουν, σε θετικό αποτέλεσμα; Η διπρόσωπη πολιτική του ελληνικού καθεστώτος ήταν ένα, από τα σημαντικότερα εμπόδια, στην πρόοδο των συνομιλιών.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, που επικρατούν στην Κύπρο, δεν δύναμαι να προβλέψω το μέλλον των συνομιλιών. Θα έλεγα, μάλλον, πως δεν υπάρχει μέλλον. Οποιαδήποτε συμφωνία, που θα μπορούσε να επιτευχθεί, δεν θα ήταν έγκυρη, διότι δεν υπάρχει εκλεγμένη ηγεσία, για να χειρισθεί το θέμα. Το πραξικόπημα του στρατιωτικού καθεστώτος της Ελλάδας αποτελεί ανάσχεση της πορείας των συνομιλιών, προς μία λύση. Επίσης, θα δημιουργήσει μία μόνιμη πηγή ανωμαλίας, στην Κύπρο, οι συνέπειες της οποίας θα είναι βαθύτατες και μακρόχρονες, εάν επιτραπεί η κατάσταση αυτή να συνεχισθεί, έστω και για βραχύ χρονικό διάστημα.

Καλώ τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε να τεθεί ένα τέλος, στην αφύσικη αυτή κατάσταση, που δημιουργήθηκε, με το πραξικόπημα των Αθηνών. Καλώ το Συμβούλιο Ασφαλείας να κάνει χρήση όλων των τρόπων και μέσων, που διαθέτει, ώστε να αποκατασταθούν, χωρίς καθυστέρηση, η συνταγματική τάξη και τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού της Κύπρου.

Όπως ανέφερα, ήδη, τα γεγονότα της Κύπρου δεν αποτελούν εσωτερική υπόθεση των Ελληνοκυπρίων. Αφορούν και επηρεάζουν και τους Τουρκοκυπρίους. Το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας αποτελεί εισβολή και οι συνέπειές του πλήττουν ολόκληρο τον κυπριακό λαό, Έλληνες και Τούρκους.

Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν εγκαταστήσει μία ειρηνευτική δύναμη, στην Κύπρο. Η παρουσία της δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική, υπό συνθήκες πραξικοπήματος. Το Συμβούλιο Ασφαλείας πρέπει να καλέσει το ελληνικό στρατιωτικό καθεστώς να αποσύρει τους Έλληνες αξιωματικούς, που υπηρετούν, στην κυπριακή εθνοφρουρά, και να θέσει τέλος, στην εισβολή τους, στην Κύπρο.

Πιστεύω, με όσα στοιχεία παρέθεσα, ενώπιόν σας, να σας έδωσα μία ολοκληρωμένη εικόνα της κατάστασης. Δεν έχω αμφιβολία, πως μία αρμόζουσα απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας θα θέσει τέλος, στην εισβολή, και θα αποκαταστήσει την παραβιασμένη ανεξαρτησία της Κύπρου και τα δημοκρατικά δικαιώματα του κυπριακού λαού".



Παρά τα όσα λέγονται, εύκολα, από όσους δεν έχουν διαβάσει το κείμενο του λόγου του Μακαρίου, στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει, ούτε μία, έστω, αναφορά, του Μακαρίου, στην αναγκαιότητα οποιασδήποτε στρατιωτικής, ή άλλης επέμβασης, της Τουρκίας, στην Κύπρο,  μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974.

Ο Μακάριος μπορεί να είχε πολλά μειονεκτήματα, τα οποία, προφανώς, ενισχύθηκαν, από την, περίπου, πλήρη και σχεδόν, απόλυτη εξουσία, που είχε, στο νησί, η οποία ενισχυόταν και από την πνευματική εξουσία, που ασκούσε, ως θρησκευτικός ηγέτης των Ελλήνων της Κύπρου.

Η αλήθεια, επίσης, είναι ότι, στα νειάτα του, ο, μετέπειτα, ποιμενάρχης του κυπριακού ελληνισμού είχε ένα, αρκετά, "σκοτεινό" παρελθόν, αφού, όπως έχει γραφεί, όταν έμενε στο Θησείο, κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής, στην Ελλάδα, είχε καθημερινές επαφές, ως κληρικός, με τον εφημέριο της Μονής Πετράκη "Πατέρα Δημήτριο", ο οποίος ήταν Βρετανός κατάσκοπος και υπαρχηγός της SIS (Special Inteligence Service) στην Ελλάδα, (πρόκειται, για τον λόρδο David Balfour), ενώ, παράλληλα, εξομολογούσε τα μέλη του ΕΔΕΣ, στην Αθήνα, πριν ανεβούν, στα βουνά, προκειμένου να αναλάβουν ανταρτική δράση, αλλά πολλοί, από τους εξομολογούμενους έπεφταν, στην συνέχεια, αμέσως, στα χέρια των Γερμανών, οι οποίοι, προφανώς, δεν θα είχαν αφήσει να περάσει απαρατήρητη η παρουσία, στην κατεχόμενη Αθήνα, ενός νεαρού κληρικού, ο οποίος σπούδαζε Θεολογία και ήταν υπήκοος του βρετανικού στέμματος, που κυριαρχούσε, σε μια περιοχή (όπως συνέβαινε, τότε, με την Κύπρο), η οποία βρισκόταν, υπό αποικιοκρατικό καθεστώς.

Προφανώς, ο Μακάριος υπήρξε πατριώτης - έτσι όπως αντιλαμβανόταν εκείνος τον πατριωτισμό, τον οποίον, σε έναν μεγάλο βαθμό, ταύτιζε, με την δική του προσωπική και πολιτική θέση, μέσα στο όποιο κρατικό σχήμα του ελληνισμού επρόκειτο να υπηρετήσει. Όσο η προσωπική του διαδρομή, για μια μορφή ενεργού πολιτικής εθναρχίας, στην Ελλάδα, ήταν, εκτός συζητήσεως, επειδή το ελλαδικό πολιτικό κατεστημένο δεν ήθελε να του παραχωρήσει, μια ανάλογη θέση, με εκείνην, που παραχώρησαν, το 1910, στον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο στρατηγός Νικόλαος Ζορμπάς και η ηγεσία του "Στρατιωτικού Συνδέσμου", ύστερα, από το κίνημα στο Γουδή, το 1909, ο Μακάριος, ο οποίος δεν συμβιβαζόταν, με τον ρόλο του ηγέτη, της ελλαδικής, ή της κυπριακής εκκλησίας, περιοριζόταν, στον ρόλο του ηγέτη του κυπριακού ελληνισμού και της Κύπρου, κάνοντας, πάντοτε, εκείνες τις συμμαχίες, που ενίσχυαν τον ίδιο. Και αυτό το έπραττε, χωρίς δισταγμό.

Γι' αυτόν τον λόγο και παρά τις όποιες συγκρούσεις του, με τους Βρετανούς, πάντοτε, είχε την εύνοιά τους, αφού είναι προφανές ότι, σε κάποια φάση (ή, ορθότερα, κάποιες φάσεις) της ζωής του, όπως αυτή, που προηγουμένως, περιέγραψα και ο ίδιος ο Μακάριος υπηρέτησε τα βρετανικά συμφέροντα, πιθανότατα, ακόμη και από θέσεις, οι οποίες να τον ενέταξαν, στο payroll της βρετανικής κατασκοπείας. Το πόσο αγαπημένος υπήρξε των Βρετανών, το αποκαλύπτει η γνωστή φράση του τελευταίου αποικιακού κυβερνήτη της Κύπρου, Baron Caradon Hugh Foot, ο οποίος δήλωσε, ξεκάθαρα, ότι "η κύρια προσπάθεια μας ήταν να βρούμε λύση, που να προβλέπει την επαναφορά του Μακαρίου, στο νησί και την απομάκρυνση του στρατηγού Γρίβα".

Πολλά ήσαν, λοιπόν, τα μειονεκτήματα, που είχε και απίστευτες υπήρξαν οι υπόγειες και σκοτεινές διαδρομές, που ακολούθησε ο Μακάριος. 

Ανόητος, όμως, δεν ήταν. Γνώριζε, πολύ καλά, ότι οποιαδήποτε πρόσκληση, στην Τουρκία να επέμβει, στην Κύπρο, ως εγγυήτρια δύναμη, πέρα από το γεγονός ότι θα αντιμετωπιζόταν, ως (και θα ήταν) προδοσία, θα υπονόμευε την εξουσία του, στο νησί και θα τον καθιστούσε όμηρο της τουρκικής ελίτ, μαζύ με το σύνολο του κυπριακού ελληνισμού. Ως εκ τούτου, ήταν αδύνατο να απευθύνει μια τέτοια πρόσκληση, στην Τουρκία. Και φυσικά, μια τέτοια πρόσκληση ουδέποτε την απηύθυνε, ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε.

Όλα τα άλλα, τα οποία είπε, ο Μακάριος, στο Συμβούλιο Ασφαλείας, όσο και αν δεν είναι αρεστά, αποτελούσαν μιαν αδυσώπητη πραγματικότητα.

Το ελληνικό δικτατορικό καθεστώς, το οποίο δυστυχώς, εκπροσωπούσε, διεθνώς, το ελληνικό κράτος, το οποίο και δέσμευε, με τις πράξεις της, η ελληνική κυβέρνηση εκείνης της εποχής, όπως και τα όργανά της, στην Κύπρο, παραβίασε, κάθε διεθνή κανόνα και χρησιμοποίησε τις ελληνικές δυνάμεις, που βρίσκονταν, στο νησί, για να ανατρέψει την νόμιμη κυβέρνηση του τόπου, πραγματοποιώντας, μιαν αντισυμβατική στρατιωτική εκτροπή, η οποία εμπεριέχει όλα τα στοιχεία της εξωτερικής εισβολής, κατά του κυπριακού κράτους.

Για την πραγματοποίηση αυτού του στρατιωτικού εγχειρήματος, το οποίο ισοδυναμούσε, με κήρυξη πολέμου, όπως είναι φυσικό, δεν είχε ερωτηθεί - γι' αυτό και το πραξικόπημα του Ιωαννίδη, κατά του Μακαρίου, εστερείτο οποιασδήποτε λαϊκής νομιμοποίησης - και δεν είχε συμφωνήσει η ελληνική κοινότητα της Κύπρου, η οποία ενεπλάκη, σε έναν αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος, μαζύ με τις βαρβαρότητες, που διέπραξαν οι πραξικοπηματίες, κατά των Τουρκοκυπρίων, βοήθησε, τα μάλα, στην απρόσκοπτη πραγματοποίηση της τουρκικής εισβολής, πέντε ημέρες, μετά το πραξικόπημα, καθώς και στην εδραίωση και επέκταση του, αρχικά, μικρού προγεφυρώματος των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων - μαζύ, φυσικά, με την προδοτική απόφαση της ελληνικής στρατιωτικής ηγεσίας, εκείνης της εποχής, να μην αποτρέψει, με την χρήση στρατιωτικών μέσων, την τουρκική αεροναυτική απόβαση και να μην καταβυθίσει το σύνολο του τουρκικού στόλου, που επιχειρούσε την απόβαση, στην Κύπρο. Μια αποτροπή και μια καταβύθιση, που, η δικτατορική κυβέρνηση των Αθηνών, μπορούσε να τις πράξει, με ευχέρεια.

Αλλά, όπως έχουμε πει, η στρατιωτική ηγεσία εκείνης της εποχής ήταν υπηρέτρια άλλων συμφερόντων. Εξυπηρετούσε και πρακτόρευε τα αμερικανικά συμφέροντα και τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, τα οποία περιγράφονται, πολύ καλά, από το παραπάνω έγγραφο του ΝΑΤΟ, το οποίο αποδίδεται στον, τότε, Γενικό του Γραμματέα, τον Γιόζεφ Λουνς και το οποίο, πριν, ακόμη, από το πραξικόπημα, κατά του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή, ήδη, από την 12η Ιουλίου 1974, περιγράφει και τις δύο αυτές ενέργειες (την τουρκική εισβολή και την απομάκρυνση του Μακαρίου, από την εξουσία), ως εγκεκριμένες, από την Συμμαχία.

Όσο και αν αμφισβητείται το παραπάνω έγγραφο, ακόμη και αν είναι προϊόν κατασκευής και πλαστογραφίας, η ουσία της πολιτικής της νατοϊκής συμμαχίας δεν αλλάζει, αφού αυτή η πολιτική ήταν, που εξυπηρετήθηκε, από όλα όσα συνέβησαν την περίοδο Ιουλίου - Αυγούστου 1974. Και φυσικά, εξακολουθεί αυτή η πολιτική - έστω και αν είναι διαφοροποιημένη, σε, επί μέρους, στοιχεία της -, ακόμη, να εξυπηρετείται, αφού η Κύπρος βρίσκεται, υπό την ουσιαστική κατοχή δυνάμεων χωρών, οι οποίες είναι ουσιώδη μέλη της νατοϊκής συμμαχίας.

Και όταν μιλώ, για ουσιώδη μέλη της νατοϊκής συμμαχίας, δεν αναφέρομαι, στο ελληνικό κράτος, το οποίο, ως μπανανία και ως αποικία χρέους, που έχει καταντήσει, μετά την χρεωκοπία του, τον Απρίλιο του 2010, δεν μπορεί - και πλέον, δεν επιθυμεί - να ασκεί οποιονδήποτε έλεγχο, στην Κύπρο. Ομιλώ, για την Τουρκία, η οποία είναι ο, περίπου, απόλυτος κυρίαρχος, στο νησί και την Βρετανία, η οποία, με τις στρατιωτικές βάσεις της, στο Ακρωτήρι και την Δεκέλεια, ασκεί, για χάρη του ΝΑΤΟ, κάποια (όχι ασήμαντα) υπολείμματα της παλαιάς αυτοκρατορικής της πολιτικής.

Για το γεγονός αυτό, που έχει να κάνει, με την εμπλοκή του ΝΑΤΟ, στην κυπριακή τραγωδία δεν υπάρχει αμφιβολία. Δεν είναι, μόνο, το γεγονός του χάρτη, που σχεδίασε η CIA, στις 13 Αυγούστου 1974, με την διχοτομημένη Κύπρο και το σχέδιο Sonnenfeldt, για την ανεμπόδιστη νέα επίθεση του τουρκικού στρατού, στην Κύπρο, για τα οποία μιλήσαμε, στο δημοσίευμά μου, της 20/7/2014. 

Στις 30 Ιουλίου 1974, δεκαπέντε ημέρες, πριν από την νέα τουρκική επίθεση, στο νησί, που ολοκλήρωσε και παγίωσε, εδώ και 40 χρόνια, την τουρκική κατάκτηση, ο, τότε, πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής ζήτησε, απεγνωσμένα, την έκτακτη σύγκληση του συμβουλίου των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ, για να αποτρέψει αυτή την επίθεση, η οποία θα επέκτεινε και θα στερέωνε την τουρκική κατοχή, στα εδάφη της Κύπρου. Ο Joseph Luns, όμως και η νατοϊκή ηγεσία, άλλα σχεδίαζαν και άφησαν την ελληνική κυβέρνηση, στα κρύα του λουτρού, αφού ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ αρνήθηκε την σύγκληση του συμβουλίου, επειδή ο ίδιος δεν θα παρευρισκόταν, αφού θα αναχωρούσε ... για διακοπές και δεν θα παρίσταντο, επίσης, οι περισσότεροι υπουργοί Εξωτερικών, λόγω άλλων απασχολήσεών τους, ή λόγω ... διακοπών, όπως ειπώθηκε, στον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Τίποτε, από όλα αυτά, δεν ήταν μη αναμενόμενο. Η νατοϊκή συμμαχία, ως κομπάρσος των Η.Π.Α., έκανε αυτό, που επιθυμούσε ο Henry Kissinger και το επιτελείο του. Άλλωστε, η CIA, μαζύ με τις μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ, στην Αθήνα, από τον Μάρτιο του 1974, είχαν προβεί, σε όλες τις προπαρασκευαστικές ενέργειες, έτσι ώστε, έναν μήνα, μετά - όπως κατέθεσε ο πρόεδρος του δικτατορικού καθεστώτος στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης -, να ληφθεί η πρώτη απόφαση, για την διενέργεια του πραξικοπήματος, στην Κύπρο.

Μετά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του Οκτωβρίου του 1973, κατέστη σαφές ότι το Ισραήλ δεν είχε την δυνατότητα να διεξαγάγει νικηφόρους πολέμους κατά των συνασπισμένων αραβικών κρατών. Σε εκείνον τον πόλεμο, μάλιστα, εάν δεν είχε την άμεση και ενεργή υποστήριξη των Η.Π.Α., θα κατέρρεε και διαλυόταν, στα εξ ων συνετέθη (μια κατάσταση, η οποία παραμένει τέτοια, ακόμη και σήμερα και δεν πρόκειται να αλλάξει, στο μέλλον, εκτός, ίσως, εάν η ισραηλινή ελίτ καταφύγει, σε πολλαπλά πυρηνικά κτυπήματα - εάν τα μπορεί). Η αλήθεια, για το Ισραήλ είναι, ακόμη, χειρότερη, διότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, έστω και με δύο, μόνο, αραβικά κράτη, όπως είναι η Αίγυπτος και η Συρία, παρά το γεγονός ότι έχει καλύτερο πολεμικό εξοπλισμό, αμερικανικής προελεύσεως, έναντι του μετρίου σοβιετικού πολεμικού εξοπλισμού, που είχαν αυτές οι δύο αραβικές χώρες, το 1973 και ο οποίος, έκτοτε, έχει αλλάξει, προς το πολύ καλύτερο, αφού, κυρίως, η Αίγυπτος, έχει διαφοροποιήσει τις πηγές της προέλευσής του.

Για τον λόγο αυτόν, χρειαζόταν η Κύπρος, ως σταθερό ορμητήριο, ενώ η Ελλάδα, μετά την άρνηση του Γεώργιου Παπαδόπουλου και του Σπύρου Μαρκεζίνη, να επιτρέψουν την χρησιμοποίηση του ελληνικού εναέριου χώρου, από τις Η.Π.Α., για τον ανεφοδιασμό του Ισραήλ, στον πόλεμο του Οκτωβρίου του 1973, είχε επανέλθει, στην πλήρη υποταγή, στα κελεύσματα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, με το πραξικόπημα, που διενήργησε, το τοπικό κλιμάκιο της CIA, υπό τον διαβόητο Gust Avrakotos, στην Αθήνα, στις 25/11/1973, με όργανο τον Δημήτριο Ιωαννίδη.

Έτσι, ο Μακάριος, ο οποίος και αυτός δεν δεχόταν την μετατροπή ολόκληρης της Κύπρου, σε νατοϊκή βάση, έπρεπε να βγει, από την μέση. Το υπουργείο Εξωτερικών και το υπουργείο Άμυνας των Η.Π.Α. (Henry Kissinger και James Schlesinger), παρά τις όποιες διαφορές τους, που προέκυψαν, στην τελική φάση υλοποίησης του σχεδίου και την τελική επικράτηση των απόψεων του Henry Kissinger - αφού ο, υπό κατάρρευση, λόγω του σκανδάλου του Watergate, πρόεδρος των Η.Π.Α. Richard Nixon, ενδιαφερόταν, μόνο, για την προσωπική του τύχη και είχε παραδώσει τα κλειδιά της εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας της χώρας, στον Henry Kissinger - εξετέλεσαν το σχέδιό τους, καθοδηγώντας τον Δημήτριο Ιωαννίδη να προβεί στην ενίσχυση της ΕΟΚΑ Β' και να σχεδιάσει και να υλοποιήσει την ανατροπή του Μακαρίου.

Όπως φαίνεται, εκείνη την εποχή, οι σχετικές επαφές έγιναν, στον "Κυανό Σταυρό", μια κλινική, που βρίσκεται, απέναντι από την αμερικανική πρεσβεία, στην Αθήνα και ανήκε, στον εβραϊκής καταγωγής Ζακ Αλαζράκη, που είχε παντρευτεί την αδελφή του Ιωαννίδη. Μέσα, από εκείνες τις επαφές, προέκυψε μια συμφωνία, η οποία προέβλεπε, τον εξοπλισμό και την υποστήριξη της ΕΟΚΑ Β', από την ΕΛΔΥΚ, την ανατροπή του Μακαρίου και την ένωση της Κύπρου, με την Ελλάδα, στην οποία η Τουρκία - υποτίθεται ότι - δεν θα αντιδρούσε, παρά μόνον, για τους τύπους.


Μετά, από όλα αυτά, ο αμερικανονατοϊκός σχεδιασμός πήρε μπροστά. Έτσι, λήφθηκε, τον Απρίλιο του 1974, η απόφαση, για την ανατροπή του Μακαρίου, η οποία υλοποιήθηκε, στην πορεία, αμέσως, μόλις δόθηκε (κατασκευάστηκε) η πρώτη ευκαιρία.

Μόνο, που η Τουρκία βρήκε, έτσι και την δική της ευκαιρία να εισβάλει, στην Κύπρο, χωρίς να βρεθεί κανείς να την σταματήσει. Όταν, μάλιστα, στις 20 Ιουλίου 1974, δηλαδή την ημέρα της τουρκικής απόβασης, στο νησί, ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας James Schlesinger αποφάσισε να στείλει τον 6ο Στόλο, στα θαλάσσια νερά, μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας, για να εμποδίσει την τουρκική απόβαση - ανταποκρινόμενος, προφανώς, στον αρχικό σχεδιασμό, που είχε συμφωνηθεί, με τον Ιωαννίδη - ο Henry Kissinger, με δική του παρέμβαση, ανέτρεψε αυτή την ενέργεια, με αποτέλεσμα, ο επί κεφαλής του 6ου αμερικανικού στόλου να διατάξει αλλαγή πορείας.

Η τύχη της Κύπρου είχε κριθεί...