10/6/2014 : Ο ανασχηματισμός των zombies. Από τον λειτουργικά αγράμματο Γιάννη Στουρνάρα, στον λειτουργικά αστοιχείωτο Γκίκα Χαρδούβελη και από εκεί στον πολιτικό αφανισμό.

Ο Γκίκας Χαρδούβελης, ανάμεσα στον Χρήστο Πάχτα και τον Γιάννο Παπαντωνίου, σε στιγμιότυπα της παλιάς "καλής" σημιτικής εποχής, όταν κτιζόταν ο μύθος και η φούσκα, που συνόδευε τον μύθο αυτόν, με τα κατάπτυστα ιδεολογήματα της "ισχυρής Ελλάδας" και της "αειφόρας ανάπτυξης", τα οποία κατέρρευσαν, μαζύ με τον μύθο και την φούσκα, που τα συνόδευε, με την έλευση της ελληνικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010.




Ο σημερινός ανασχηματισμός των ζόμπυ της κυβέρνησης των, πολιτικά, άταφων νεκρών, στην οποία ηγούνται και συγκυβερνούν, υπό τις άτεγκτες και σκληρές οδηγίες των ξένων δανειστών οι Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος, έφερε στην επιφάνεια, από τα αζήτητα των κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη και του Λουκά Παπαδήμου, τον Γκίκα Χαρδούβελη, ο οποίος διαδέχεται, στην θέση του υπουργού Οικονομικών, τον ομογάλακτό του Γιάννη Στουρνάρα, τον οποίο η ελληνική μπατιροτραπεζοκρατία και οι δανειστές προορίζουν να διαδεχθεί τον Γιώργο Προβόπουλο, στην κρισιμότατη θέση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος.

Όπως φαίνεται, ο Αντώνης Σαμαράς, μέσα στα περιορισμένα πλαίσια, που του επιτρέπουν οι ξένοι δανειστές και οι, πλήρως, εξαρτώμενοι, από αυτούς, εντόπιοι μπατιροτραπεζίτες, αυτό που κάνει, στον χώρο της βραχυπρόθεσμης διαχείρισης και της χάραξης του μεσομακροπρόθεσμου σχεδιασμού της ελληνικής οικονομίας, δεν είναι τίποτε περισσότερο, από την ανακύκλωση των πιο άχρηστων και των πιο νοσηρών υλικών, που άφησε πίσω της η ολέθρια περίοδος του Κώστα Σημίτη, η οποία, με την καταστροφική ένταξη της Ελλάδας, στην χαοτική ευρωζώνη, το 2002, έθεσε τις βάσεις, για την παρούσα ελληνική χρεωκοπία, η οποία, μπορεί να άργησε, αρκετά, αφού ήλθε τον Απρίλιο του 2010, αλλά αυτή η αργοπορεία δεν απέτρεψε την κατακλυσμιαία σφοδρότητά της, αφού, έως τώρα, η ελληνική οικονομία έχει απωλέσει, περίπου, το 25% του ΑΕΠ της.

Οι αριθμοί, που είναι αδιάψευστοι μάρτυρες αυτής της καταστροφής, είναι, άκρως καταθλιπτικοί : Το ελληνικό ΑΕΠ, από τα επίπεδα των 233,198 δισ. € που ήταν το 2008, έπεσε, στα 182,054 δισ. €, το 2013. Και η κατρακύλα συνεχίζεται. Με μικρότερους, βέβαια, ρυθμούς, αλλά συνεχίζεται.

Αυτή την κατάσταση, της οποίας άμεσος συνδιαμορφωτής είναι ο Γκίκας Χαρδούβελης, ήλθε ο άνθρωπος αυτός, για να την παραλάβει, από τον φίλο του Γιάννη Στουρνάρα και για να την διαχειριστεί, σύμφωνα, πάντοτε, με τις εντολές των ξένων δανειστών, ως υπουργός Οικονομικών.

Βέβαια, ίσως, η κυβέρνηση, στην οποία εκλήθη να συμμετάσχει ο Γκίκας Χαρδούβελης, να μην  μπορέσει να βγάλει τρίμηνο, όπως λέει, 
εδώ, ο Γιώργος Προκοπάκης σε έναν χθεσινό διάλογό μας. Όμως, η πρόθεση αυτών, που την έκαναν, είναι να βγάλει την τετραετία. Δεν πρέπει να ξεγελάει κανέναν το γεγονός ότι η κυβέρνηση των Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου είναι νεκρή, εδώ και καιρό. Αυτό δεν σημαίνει, κιόλας, ότι θα πέσει. Μπορεί να συνεχίσει να σαπίζει, παραμένοντας, στην εξουσία, όπως κάνει, εδώ και πάνω από έναν χρόνο τώρα. Αυτό, άλλωστε, είναι που επιδιώκουν οι γεννήτορές της, ελπίζοντας, σε ένα θαύμα.

Το τί θα καταφέρουν, μένει να το δούμε. 

Από εκεί και πέρα, όσον αφορά τον Γκίκα Χαρδούβελη, το πρόβλημα, με αυτόν, δεν είναι αν "έκανε, καλά, τα μαθήματά" του, όπως,(ανοήτως) λέει η κ. Μέρκελ. Το πρόβλημα είναι ότι, ακριβώς, επειδή ήταν μέσα στην κυβερνητική ομάδα που "διαπραγματεύτηκε" (δηλαδή που αποδέχτηκε, ασυζητητί), τις ρυθμίσεις του 2ου Μνημονίου και του αναποτελεσματικότατου (και ως εκ τούτου, καταστροφικού) PSI του Μαρτίου του 2012, έκανε, όπως έκανε, τα μαθήματα - λιγότερο ή περισσότερο καλά, αυτό είναι αδιάφορο -, που ήθελαν οι δανειστές, οδηγώντας την ελληνική οικονομία και κοινωνία, σε μια κρίση, της οποίας τα επίπεδα έφθασαν και ξεπέρασαν τα νούμερα της κρίσης, που είχε αντιμετωπίσει η αμερικανική οικονομία, κατά την δεκαετία του 1930 [δείτε το : 2000 - 2012 : Η γοργή άνοδος και η ραγδαία πτώση των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών. (23/4/2010 : Η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους της ευρωζώνης. Ένας απολογισμός, τρία χρόνια μετά) ]. Και φυσικά, αυτή η κατάσταση έχει μέλλον μπροστά της. Πολύ μέλλον.

Αλλά, τί μπορεί να περιμένει κανείς, από έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι, λειτουργικά, αστοιχείωτος, περί τα οικονομικά - και ιδιαίτερα, περί τα χρηματοοικονομικά (έτσι θα τον χαρακτήριζε ο μακαρίτης ο John Maynard Keynes, αν ζούσε και αν αντιμετώπιζε την περίπτωσή του, ως αντικείμενο μαθήματος, για το τί δεν πρέπει να πράττει κάποιος, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης);

Στην πραγματικότητα, δεν μπορεί, παρά να περιμένει τα χειρότερα. Δηλαδή, την άσκηση της ίδιας πολιτικής, η οποία καταβαράθρωσε την ελληνική οικονομία, σύμφωνα, με τις εντολές των ξένων δανειστών, οι οποίοι είναι και οι μόνοι, που έχουν ένα πραγματικό συνεκτικό σχέδιο, για την ελληνική οικονομία και κοινωνία, το οποίο σχέδιο είναι ξεθεμελιωτικό και ανεφάρμοστο, ως προς τους στόχους του, στον βαθμό, που παραπέμπει, σε αυτό, το οποίο λέει, ήδη, λέει ο Γκίκας Χαρδούβελης, ο οποίος γνωρίζοντας, πολύ καλά, το τί θέλουν και το τί επιδιώκουν οι δανειστές, παρουσιάζει, ως δικό του σχέδιο (το οποίο, βέβαια, μπορεί να το ενστερνίζεται και ο ίδιος, ως θεωρία, αλλά γνωρίζει το ανεφάρμοστο του περιεχομένου του), αναφερόμενος, στην περιβόητη ανάγκη για αλλαγή υποδείγματος λειτουργίας και παραγωγικής δομής της ελληνικής οικονομίας. 

Και φυσικά, αυτό είναι που με φοβίζει, αφού, μέσα στο νέο κυβερνητικό σχήμα των πολιτικών πτωμάτων, είναι ο μόνος, που είναι σε θέση να ασκήσει αυτού του είδους την συνεκτική πολιτική, την οποία υπαγορεύουν οι ξένοι δανειστές και την οποία επιβάλλουν, με όπλο την διαχείριση του ελληνικού δημόσιου χρέους και τις ανάγκες εξυπηρέτησής του. Και τούτο διότι ο Γκίκας Χαρδούβελης θα πράξει και θα ασκήσει την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, έτσι όπως επιθυμούν οι δανειστές, οι οποίοι έχουν αλλότριους στόχους και σκοπούς, οι οποίοι είναι απραγματοποίητοι, ως εξωπραγματικοί.

Και μάλιστα, ο Γκίκας Χαρδούβελης θα το πράξει αυτό, κατά την στιγμή, που αυτό που, μάλλον, απαιτείται είναι μια μη συνεκτική πολιτική, η οποία, ίσως, βοηθήσει, στην τόνωση της ζήτησης και στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, μια ανάκαμψη η οποία περνάει, μέσα από την επείγουσα άσκηση του δικαιώματος της νομισματοκοπής - δηλαδή του seigniorage -, από την (όποια) ελληνική κυβέρνηση - την παρούσα, ή την όποια άλλη μέλλουσα.

Θυμίζω ότι αυτό που, από την αρχή της παρούσας κρίσης λέω επίμονα,  και το οποίο έχει να κάνει, με την άσκηση του δικαιώματος νομισματοκοπής, δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο, για την ευρωζώνη, την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ. και την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, αφού τον Ιανουάριο του 2011, η ιρλανδική κυβέρνηση εξέδωσε 51 δισ. €, με τα οποία αποπλήρωσε μέρος από τα χρέη των μπατιριμένων τραπεζών της και εμφάνισε το ποσόν αυτό, στον προϋπολογισμό της, ως προερχόμενο από μη φορολογικά και μη πιστωτικά, "άλλα έσοδα", αφού, εκ των υστέρων, ενημέρωσε την Ε.Κ.Τ., για την ενέργειά της αυτή. Την οποία ενέργεια, η μπατιροταπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ. ενέκρινε.

Θυμίζω ότι, μετά το 1932, ο Ρούζβελτ και ο Μοργκεντάου παίζανε, "στα ζάρια", το καθημερινό ύψος των επιτοκίων. Και αυτό δεν ήταν, πάντα, σε κακό. Πολλές φορές, τους έβγαινε, σε καλό. Η διαφορά, με τους "δικούς" μας είναι ότι ο Ρούζβελτ ήθελε και μπορούσε να το κάνει αυτό. Οι "δικοί" μας και να θέλουν, δεν μπορούν.

Όχι επειδή δεν γίνεται, αλλά επειδή δεν το τολμούν.


Αλλά, σε σχέση με τον, λειτουργικά, αστοιχείωτο, περί τα οικονομικά, Γκίκα Χαρδούβελη, όπως και για τον, λειτουργικά, αγράμματο προκάτοχό του Γιάννη Στουρνάρα, καλόν είναι να μην αφήσω, εδώ, την κριτική, στα πεπραγμένα τους. Χρήσιμο είναι να δούμε και το πρακτικό γνωσιολογικό και γνωσιοθεωρητικό τους επίπεδο. Και αυτό θα το κάνω, μέσα από τα κείμενά τους. Και ιδίως, αυτά, που γράφτηκαν, στην αρχή της κρίσης και της ελληνικής χρεωκοπίας και έχουν να κάνουν, με τις προβλέψεις αυτών των δύο "λαμπρών επιστημόνων", οι οποίοι - υποτίθεται ότι - εκφράζουν και είναι ό,τι το καλύτερο διαθέτει η "ευρωπαϊστική" πολιτικοοικονομική ελίτ του τόπου μας.

Το παραπάνω κείμενο του νέου υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά και του μπουχέσα συγκυβερνήτη, το οποίο αποτελείται από μια σειρά, από "μαργαριτάρια", που αφορούν τις, παταγωδώς, διαψευσμένες, από την σκληρή και ανελέητη πραγματικότητα, προβλέψεις του οικονομικού αυτού "επιστήμονα", δημοσιεύτηκε, την 1η Αυγούστου του 2010, στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", δηλαδή, στο καθημερινό έντυπο, το οποίο αποτελεί την ημιεπίσημη εφημερίδα των νεοκατοχικών κυβερνήσεων και των ξένων δανειστών, που κουμαντάρουν, τον τόπο μας, αμέσως, μετά την έλευση της ελληνικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010.

Ο Γκίκας Χαρδούβελης, τέσσερεις μήνες, μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, την Πρωτομαγιά του 2010, μιλάει, για το θετικό έργο της κυβέρνησης του ΓΑΠ, επαινεί την υπογραφή του Μνημονίου και περιγράφει την πορεία, προς τον "Σεπτέμβριο της ανάπτυξης", αφού το δάνειο των 110 δισ. € δίνει την ευκαρία, στην χώρα να επαναφέρει την οικονομία της, σε αναπτυξιακή τροχιά, έχοντας, ως δεδομένη την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων του 2010, γεγονός το οποίο - πάντα, κατά τον Γκίκα Χαρδούβελη - καθιστά εύκολα τα πράγματα και τις σχετικές εξελίξεις, αφού οι προβλέψεις του προγράμματος για το 2011 έχουν ένα ευχερέστερο προσανατολισμό και οι αντίστοιχοι δημοσιονομικοί στόχοι, για τα ελλείμματα είναι μικρότεροι, από αυτούς του 2010.

Όλα αυτά, λέει ο "ειδικός", περί τα χρηματοοικονομικά, Γκίκας Χαρδούβελης οδηγούν, στο συμπέρασμα ότι, από τον Σεπτέμβριο του 2010 αρχίζει η πορεία, προς την ανάπτυξη, η οποία θα ολοκληρωθεί, μέσα, στο 2011, με την βοήθεια του προγράμματος του πρώτου Μνημονίου.

Το τί, πραγματικά, συνέβη, τώρα, πια, δεν αποτελεί μια πρόβλεψη. Τώρα, πια, το γνωρίζουμε, διότι, απλούστατα, αποτελεί παρελθόν. Και μάλιστα, ένα εφιαλτικό παρελθόν, το οποίο λίγοι, τότε, είχαμε προβλέψει, ως προς το μέγεθος της έκτασής του.

Ο, λειτουργικά, αστοιχείωτος οικονομολόγος μας, όμως, ο κ. Γκίκας Χαρδούβελης, ατύχησε, αφού έπεσε έξω στις προβλέψεις του, οι οποίες κατέρρευσαν, με έναν εκκωφαντικό τρόπο.

Αυτό, που, στην πράξη συνέβη, δεν είναι τίποτε άλλο, από την κατάρρευση της ίδιας της ελληνικής οικονομίας, η οποία εισήλθε, σε μιά διαδικασία όλοένα και βαρύτερης οικονομικής κρίσης, η οποία έλαβε διαστάσεις αντίστοιχες, με εκείνες της αμερικανικής GREAT DEPRESSION της περιόδου 1929 - 1939, η οποία είναι, εν πλήρη εξελίξει και η οποία, ακόμη, δεν έχει φθάσει, στο κατώτατο σημείο της πτώσης της (αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο - και φυσικά, μπορεί να ειπωθεί ότι ένα τέτοιο σημείο υπάρχει, ασχέτως, εάν αυτό δεν μπορεί να προσδιορισθεί).

Ο Γκίκας Χαρδούβελης δεν μπόρεσε να δει - προφανώς, μάλλον δεν θέλησε να δει - το απλούστατο γεγονός της πλήρους, της σαρωτικής, απορρύθμισης της ελληνικής οικονομίας, εξ αιτίας των περικοπών και των "μεταρρυθμίσεων" (που, στην πράξη αποτελούν, στο σημαντικότερο κόμματι τους, "αντιμεταρρυθμίσεις" και των οποίων ο αντίκτυπος λειτουργεί επιβαρυντικά, για την ελληνική οικονομία), που εισήγαγαν το Μνημόνιο, οι δανειστικές συμβάσεις, τα διάφορα μεσοπρόθεσμα και η απλούστατη απαίτηση των ξένων δανειστών να εξασφαλίσουν την επιστροφή, σε πραγματικούς/αποπληθωριστικούς όρους αξίας και όχι σε απλούς χρηματικούς όρους, τουλάχιστον, των κεφαλαίων τους, εν όλω, ή εν μέρει.

Αυτή η σαρωτική απορρύθμιση, κεντρικό σημείο της οποίας υπήρξε η κατεδάφιση του κράτους και των μισθών, των εισοδημάτων και των, εν γένει, απολαβών του ιδιωτικού τομέα σε μια οικονομία, η οποία είναι, ουσιαστικά, κλειστή οικονομία και λειτουργεί, με ένα σημαντικό και ως εκ τούτου, αποφασιστικό τμήμα, το οποίο αποτελείται, από μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, στο εμπόριο, στην βιοτεχνία, στην γεωργία και στον τριτογενή τομέα (εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι, σύμφωνα, με τις ευρωπαϊκές και τις αμερικανικές προδιαγραφές, μικρές επιχειρήσεις), ήταν, απόλυτα, φυσικό, να οδηγήσει στην δραστική μείωση της κατανάλωσης.

Αυτό, φυσικά, συνέβη και είχε μεγαλύτερες επιπτώσεις, εξ αιτίας του, επίσης, απλούστατου γεγονότος ότι η ελληνική οικονομία ήταν - και εξακολουθεί να παραμένει - μια οικονομία, η οποία, δομικά και λειτουργικά, προσδιορίζεται και κινείται, με ένα μαλακό νόμισμα, όπως ήταν η δραχμή και όχι με ένα πάνσκληρο νόμισμα, όπως είναι το ευρώ, το οποίο λειτουργεί, ως μια θηλιά, η οποία περισφίγγεται, γύρω από τον λαιμό της ελληνικής οικονομίας και την οδηγεί στον ασφυκτικό θάνατο.

Όλα αυτά απέτυχε να τα δει και να τα διαπιστώσει η "μεγαλοφυΐα" του Γκίκα Χαρδούβελη και των ομοίων του. Και ήταν, απόλυτα, φυσικό, το να μην μπορέσει ο Γκίκας Χαρδούβελης να προβεί σε μια τέτοια διαπίστωση. Και τούτο διότι υπήρξε εκλεκτό μέλος της συμμορίας του Κώστα Σημίτη, μαζύ με τον Γιάννη Στουρνάρα, τον Λουκά Παπαδήμο, τον Νίκο Θέμελη και όλη αυτή την κομπανία, η οποία έβαλε την χώρα, στην ευρωζώνη και με αυτό τον τρόπο, την οδήγησε, στην αφανή - αρχικά - χρεωκοπία, αφού πήραν το δημόσιο χρέος της χώρας, το οποίο, όσο ήταν εκφρασμένο, στο μαλακό τοπικό μας νόμισμα - την δραχμή - μπορούσε, εύκολα και άνετα, να αποπληρωθεί, έστω και αν αυτό αντιστοιχούσε, σε επίπεδα, άνω του 100% του ελληνικού ΑΕΠ, με την άσκηση του δικαιώματος της νομισματοκοπής (seigniorage), αφού το 85% αυτού του χρέους, ήταν εκφρασμένο, σε δραχμές.

Όταν το 1999, το ελληνικό δημόσιο χρέος μετατράπηκε, από δραχμικό χρέος, σε χρέος, σε ευρώ, το χρέος αυτό ήταν αδύνατο να πληρωθεί, αυτοδύναμα, από την ελληνική οικνομία, είτε το χρέος αυτό ισούται με το 100% του ΑΕΠ, είτε και με το 40% του ΑΕΠ, αφού το χρέος αυτό δεν αναλαμβάνει να το  διευθετήσει η Ε.Κ.Τ., ή ένας θεσμός, ο οποίος θα στηρίζεται, τελικά, σε αυτήν. Το αποτέλεσμα, όλων αυτών και με δεδομένη την πλήρη απαξίωση της ελληνικής οικονομίας, η οποία βρέθηκε απροστάτευτη, απέναντι στον ευρωπαϊκό και τον παγκόσμιο ανταγωνισμό, ήταν να οδηγηθούν η ελληνική οικονομία και κοινωνία, στην πλήρη καταστροφή, η οποία ισοδυναμεί, με μια πολεμική ήττα, που απειλεί, ακόμη και την εθνική και την κοινωνική μας συγκρότηση, όπως, επίσης και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. 

Και φυσικά, η εξέλιξη της παρούσας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης έχει μέλλον μπροστά της.

Ο Γκίκας Χαρδούβελης, ως επιφανές μέλος της ομάδας του Κώστα Σημίτη, που έβαλε την Ελλάδα, στην χαοτική ευρωζώνη, ως μη ώφειλε, μέσα από την απίστευτη λειτουργική απαιδευσία του ιδίου και όλων τους, έχει άμεσες και βαρύτατες ευθύνες, για τις εξελίξεις αυτές. Πολύ περισσότερο, που, όπως είπα, ήταν και μέλος της ομάδας, που επί πρωθυπουργίας του Λουκά Παπαδήμου, οδήγησε την χώρα, στο καταστροφικό δεύτερο Μνημόνιο του Φεβρουαρίου του 2012 και στο αναποτελεσματικό και ολέθριο PSI του Μαρτίου του 2012.

Αλλά, όπως είπα, τα σχετικά "μαργαριτάρια" και οι συνακόλουθες ανοησίες δεν αφορούν, μόνο, τον Γκίκα Χαρδούβελη, τον διάδοχο του Γιάννη Στουρνάρα, στο υπουργείο Οικονομικών. Αφορούν και τον προκάτοχο του Γκίκα Χαρδούβελη - δηλαδή τον Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος προορίζεται - κακή τη τύχη, για την Ελλάδα -, για Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας (και τον οποίον η όποια επόμενη κυβέρνηση πρέπει να τον απομακρύνει, χωρίς δεύτερη κουβέντα).

Το παραπάνω κείμενο του Γιάννη Στουρνάρα, με τις προβλέψεις και τις εκτιμήσεις του, οι οποίες πήγαν όλες στράφι και υπήρξαν καταστροφικές, για την Ελλάδα και την οικονομία της είναι χαρακτηριστικό. Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε, πριν από 4 χρόνια, την 6/6/2010, στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" και αποτελεί μνημείο και πλήρη απόδειξη της λειτουργικής αγραμματοσύνης, που διακατέχει τον επίδοξο Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος.

Ο άνθρωπος αυτός την στιγμή, που η ευρωζώνη χρειαζόταν και χρειάζεται κατεδάφιση και αντικατάστασή της, από ένα σοβαρό κρατικό ομοσπονδιακό σχήμα, το οποίο να στηρίζεται, σε μια εκλεγμένη, από το ευρωπαϊκό εκλογικό σώμα, κεντρική κυβέρνηση, η οποία να θέσει, υπό τον έλεγχό της, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, προκειμένου να μπορεί να ασκεί, την νομισματική, την δημοσιονομική, την εισοδηματική και την δασμολογική πολιτική της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, κάνει λόγο και ομιλεί, για την μετατροπή των πρόχειρων δανειστικών σχημάτων της ευρωζώνης, σε ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα, στα πρότυπα του Δ.ΝΤ., δηλαδή σε εκείνα τα σχήματα, τα οποία οδηγούν, στην αντίθετη κατεύθυνση και στην πλήρη αποικιοποίηση των κρατών και των οικονομιών της ευρωζώνης, οι οποίες έχουν πέσει θύματα του ανηλεούς ανταγωνισμού και της σύστοιχης μεταφοράς πόρων, από την περιφέρεια (τον ευρωπαϊκό νότο και όχι μόνο), προς το κέντρο (την Γερμανία και όχι μόνο) και έχουν χρεωθεί, εξ αιτίας και αυτής της διαδικασίας (αν και όχι μόνον αυτής), μετατρεπόμενες, σε αποικίες χρέους - είτε με τον ωμότερο δυνατό τρόπο, είτε με περισσότερο μαλακές και ανεκτικές διαδικασίες.

Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα, μέχρι τώρα, οι ευρωζωνίτες δεν έστησαν, καθ' ολοκληρίαν. Έστησαν τον ESM, ο οποίος, βέβαια, προσιδιάζει σε κάτι που μοιάζει, με κάτι σαν ΕΝΣ. Και όσο μοιάζει, με ΕΣΝ, τόσο αποφεύγεται, από τα σοβαρά κράτη της ευρωζώνης, τα οποία προτιμούν τα νομισματικά προγράμματα και τις δηλώσεις του Mario Draghi, για παρεμβάσεις και για νομισματική χαλάρωση και όχι την προσφυγή, σε μηχανισμούς, σαν τον ESM.

Άλλωστε, αυτές οι δηλώσεις προθέσεων του κεντροπταπεζίτη της Ε.Κ.Τ., κόντρα, στην γερμανική μπατιροτραπεζοκρατία είναι που πάγωσαν, σε έναν βαθμό, τις διαδικασίες αποσύνθεσης της ευρωζώνης, οι οποίες, όμως, συνεχίζονται και θα εξακολουθήσουν να συνεχίζονται, όσο η ευρωζώνη, δεν δίνει την θέση της σε μια ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία, με κεντρική κυβέρνηση.

Σε αυτήν την κατεύθυνση του κεντρικού τραπεζίτη της Ε.Κ.Τ. και ακόμη, περισσότερο, ήσαν, άλλωστε και όλες οι αμερικανικές παρεμβάσεις, οι οποίες απέτρεψαν την διάλυση της ευρωζώνης, ακριβώς, επειδή η Ευρωπάϊκή Ένωση και η ευρωζώνη αποτελούν κεντρικές κατευθύνσεις των Η.Π.Α., οι οποίες δημιούργησαν αυτούς τους σχηματισμούς, για να τους χρησιμοποιήσουν, ως εργαλεία κυριαρχίας, στην ευρύτερη Ευρασία και στην παρούσα και μέλλουσα αντιπαράθεσή τους, με την Κίνα και την Ρωσία, για την παγκόσμια κυριαρχία. Και γι' αυτό τον λόγο δεν επιτρέπουν, από την Γερμανία να αποκολληθεί, από την ευρωζώνη, την οποία, στην παρούσα φάση, την προτιμούν, από ένα ευρωπαϊκό κρατικό ομοσπονδιακό σχήμα, το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει, αυτόνομα και ανταγωνιστικά, προς τα συμφέροντα των Η.Π.Α.

Ακόμη, χειρότερα, την στιγμή, που το ευρώ είναι απαραίτητο να "μαλακώσει", ο Γιάννης Στουρνάρας προτείνει την εφαρμογή ενός "τροποποιημένου χρυσού κανόνα", εξασφαλίζοντας, έτσι, την μεθοδευμένη σκληρότητα του ευρώ, σε εξωπραγματικά επίπεδα, τα οποία συντηρούν το ευρώ, σε ισοτιμίες οι οποίες είναι λαιμητομικές, για την συντριπτική πλειοψηφία των χωρών της ευρωζώνης και πολύ περισσότερο, για την χώρα μας, αφού η τωρινή ισοτιμία του ευρώ, με το δολλάριο κυμαίνεται κάπου στο 1,35 €/1,00 $, έναντι της πραγματικής ισοτιμίας του μέσου ευρώ, προς το δολλάριο, η οποία κυμαίνεται, κάπου στο 1,00 €/0,85 $ και ενώ η πραγματική αντιστοιχία του "ελληνικού" ευρώ κυμαίνεται, σε ακόμη, χαμηλότερα επίπεδα και πιθανότατα, αντιστοιχεί, στο 1,00 €/0,70 $.

Προφανώς, από όλα τα παραπάνω, προκύπτει, αβίαστα, για όποιον έχει ελάχιστες γνώσεις, περί τα οικονομικά (και ειδικά, περί τα νομισματικά) και είναι, λειτουργικά, επαρκώς, εγγράμματος, ότι η ελληνική οικονομία, κάκιστα, εισήλθε, στην ευρωζώνη και ότι πρέπει, το ταχύτερο, να αποχωρήσει, από αυτήν, όσο αυτή επιφυλάσσει, για το ευρώ, μια πολιτική σκληρού νομίσματος. 

Ο Γιάννης Στουρνάρας, αρνείται, πεισματικά, να αποδεχθεί την απίστευτη ανοησία, που διέπραξε, εντάσοντας την Ελλάδα, στην ευρωζώνη, ως κεντρικός διαπραγματευτής αυτής της διαδικασίας, από ελληνικής πλευράς. Και αρνείται, ομοίως, πεισματικά, να διορθώσει αυτό το λάθος, είτε προτείνοντας την έξοδο της Ελλάδας, από το ευρώ και την ζώνη του, είτε, προτείνοντας - και εκβιάζοντας - την άσκηση των αναγκάιων ριζοσπαστικών πολιτικών, οι οποίες θα βοηθήσουν, στην άμεση και γοργή μετεξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε ένα διάδοχο ομοσπονδιακό κρατικό σχήμα, με πυρήνα τις χώρες της ευρωζώνης, ή όσες, εξ αυτών, όπως και όσες άλλες, επιθυμούν έναν τέτοιο αναπροσανατολισμό.

Από την άλλη πλευρά, οι ιθύνοντες της ευρωζώνης, οι οποίοι την αντιμετωπίζουν, έτσι, όπως είναι και έτσι, όπως θέλουν να την διατηρήσουν - δηλαδή ως νομισματική ένωση -, αυτό που κάνουν, είναι να διατηρούν το κοινό νόμισμα, το ευρώ, ως σκληρό νόμισμα, διότι, εάν παύσουν να πράττουν κάτι τέτοιο, τότε θα μετασχηματίσουν την νομισματική αυτή ζώνη, σε κάτι διαφορετικό, το οποίο θα είναι και το αντίθετό της.

Φυσικά, από όλα όσα τα λίγα και ανεπαρκή προτείνει ο Γιάννης Στουρνάρας, για την "θεραπεία" των ανισορροπιών των εξωτερικών και των ενδοευρωζωνικών συναλλαγών και των νομισματικών ανισορροπιών, που προξενούνται, από αυτές (αλλά και από άλλες αιτίες) - ο οποίος, ανοήτως, θεωρεί (ψευδόμενος, προφανώς) ότι η ελληνική οικονομία των μικρομεσαίων μπορεί να επιβιώσει, μέσα στην ευρωζώνη, με το σκληρό ευρώ -, οι Γερμανοί τα έχουν γράψει, στα παλαιά τους υποδήματα. Και θα εξακολουθήσουν να τα έχουν γραμμένα, εκεί, όσο ουδείς διεκδικεί, την ριζική, την ριζοσπαστική, την δραστική αλλαγή των κανόνων, στην πράξη.

Η πικρή, σκληρή και ωμή αλήθεια είναι ότι, έτσι, είναι οι νομισματικές ζώνες. Έτσι, λειτουργούσαν, στο παρελθόν - γι' αυτό και δεν επέζησαν και βρίσκονται όλες, στα αζήτητα της παγκόσμιας νομισματικής Ιστορίας. 

Έτσι εξακολουθεί να λειτουργεί και η ευρωζώνη. Και αν και όταν θα παύσει να λειτουργεί, έτσι, τότε, ή δεν θα υφίσταται, ή θα παύσει να είναι νομισματική ζώνη.

Αυτή την πικρή, σκληρή και ωμή αλήθεια ο Γιάννης Στουρνάρας, ο Γκίκας Χαρδούβελης, ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Γιάννος Παπαντωνίου, ο Κώστας Σημίτης και όλη αυτή η συμμορία, που έβαλε την χώρα, μέσα στην ποντικοπαγίδα της ευρωζώνης όφειλαν να την ξέρουν.

Πλήν, όμως, δεν την ήξεραν, ή την αγνόησαν.

Με αποτέλεσμα, αυτή την λειτουργική αγραμματοσύνη τους, να την πληρώσει η ελληνική κοινωνία. Στην οποία, κάποια στιγμή, οφείλουν να δώσουν λογαριασμό...