9-10/4/2014 : Ο τραγέλαφος της, υπό καθεστώς χρεωκοπίας, βιαστικής και ατελώς σκηνοθετημένης "ελληνικής εξόδου στις αγορές", ο πανικός των δανειστών, η υπό κατάρρευση κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου και ο απίθανος Άδωνις.
Στο πολύ καλό αυτό σκίτσο ο τηλεπωλητής Σπυρίδων - Άδωνις Γεωργιάδης σκηνοθετεί και εκπαιδεύει τον κάθιδρο πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, στην παρουσίαση και στην πώληση, ενώπιον του τηλεοπτικού κοινού της, κωμικοτραγικά και στα όρια του πανικού, βεβιασμένης και σκηνοθετημένης "εξόδου" της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές ομολόγων, με ένα πενταετές ομόλογο, ύψους 3 δισ. €, με επιτόκιο 4,95%!
Εκτός από τα σκίτσα και στην πραγματική ζωή, ο Άδωνις έπραξε το "καθήκον" του, υποστηρίζοντας, με τα γνωστά υστερικά του ξεσπάσματα, αυτήν την ψευδεπίγραφη και ατελώς, σκηνοθετημένη "έξοδο της Ελλάδας στις αγορές", αλλά, μετά από 4 χρόνια, "μεταρρυθμίσεων" (περί μαζικών αντιμεταρρυθμίσεων πρόκειται), τα επιτόκια, για τα ελληνικά ομόλογα δεκαετούς διάρκειας, βρίσκονται στο, βαρύτατα, ακριβό και φυσικά, τοκογλυφικό επίπεδο του 6,3%, που αντιστοιχεί, σε 481 μονάδες βάσης - εκεί, περίπου, όπου βρίσκονταν, στην περίοδο της πρώτης σύγχρονης χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους, τον Απρίλιο του 2010.
Η παραπαίουσα κυβέρνηση Σαμαρά και οι διεθνείς δανειστές, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να αποσπάσουν την συγκατάθεση του ΣΥΡΙΖΑ, στην υπογραφή ενός 3ου Μνημονίου - μια υπογραφή, που μετατίθεται, για μετά τις ευρωεκλογές της 25/5/2014 -, προσπαθούν, απεγνωσμένα, να πείσουν ότι αυτή η "έξοδος" του ελληνικού δημοσίου, στις αγορές, αποτελεί μια επιστροφή στην ομαλότητα.
Ομαλή, όμως, είναι μια κατάσταση, όταν μια χώρα, που θέλει να δανειστεί, μπορεί να επιλέξει τον καλύτερο δανειστή, ο οποίος θα πρέπει να της προσφέρει χαμηλό επιτόκιο, με τους καλύτερους όρους αποπληρωμής του δανείου. Με βάση αυτό το κριτήριο, η Ελλάδα δεν έχει κανέναν άλλον δανειστή, εκτός από τον E.S.M.
Ως εκ τούτου, το ελληνικό κράτος δεν βγήκε στις αγορές, υπό ομαλές συνθήκες. Το ίδιο το επιτόκιο του 4,95%, στο πενταετές ομόλογο, που εξέδωσε, αποδεικνύει του λόγου το αληθές, αφού οι δανειστές της χώρας, με επί κεφαλής, την Γερμανία, επιθυμούν να πείσουν τους ψηφοφόρους τους, στις ευρωεκλογές του Μαΐου, για την ορθότητα και την καταλληλότητα των πολιτικών της διάσωσης, που ακολουθήθηκε, όλη αυτήν την περίοδο, που ξεκίνησε, με το Μνημόνιο του Μαΐου του 2010, μέχρι σήμερα.
Αυτή η επιδίωξη των δανειστών, οι οποίοι έβγαλαν, άρον, άρον, το ελληνικό κράτος, στις διεθνείς αγορές, εγγυώμενοι, στους αγοραστές του ομολόγου και την αποπληρωμή του, συμπίπτει, βέβαια και με την αντίστοιχη επιδίωξη του κυβερνητικού διδύμου των Σαμαρά και Βενιζέλου, η οποία είναι, απολύτως, συμβατή, με τις προθέσεις των δανειστών, αφού αυτό που επιδιώκει η παρούσα συγκυβέρνηση είναι να περιορίσει την έκταση της επερχόμενης ήττας, προκειμένου να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της και να αποφύγει την βύθιση του κυβερνητικού σκάφους, σε μία νέα κρίση, η οποία θα αποσταθεροποιήσει και την ίδια την ευρωζώνη, πολύ περισσότερο, τώρα, που αποδεικνύεται η διάψευση όλων των επιθυμητών, για τους ευρωζωνίτες και τους εντόπιους μπράβους τους, σεναρίων, τα οποία έχουν διατυπωθεί, κατά την διάρκεια της τελευταίας τετραετίας, στην οποία σοβεί η ελληνική κρίση.
Εκτός από τα σκίτσα και στην πραγματική ζωή, ο Άδωνις έπραξε το "καθήκον" του, υποστηρίζοντας, με τα γνωστά υστερικά του ξεσπάσματα, αυτήν την ψευδεπίγραφη και ατελώς, σκηνοθετημένη "έξοδο της Ελλάδας στις αγορές", αλλά, μετά από 4 χρόνια, "μεταρρυθμίσεων" (περί μαζικών αντιμεταρρυθμίσεων πρόκειται), τα επιτόκια, για τα ελληνικά ομόλογα δεκαετούς διάρκειας, βρίσκονται στο, βαρύτατα, ακριβό και φυσικά, τοκογλυφικό επίπεδο του 6,3%, που αντιστοιχεί, σε 481 μονάδες βάσης - εκεί, περίπου, όπου βρίσκονταν, στην περίοδο της πρώτης σύγχρονης χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους, τον Απρίλιο του 2010.
Η παραπαίουσα κυβέρνηση Σαμαρά και οι διεθνείς δανειστές, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να αποσπάσουν την συγκατάθεση του ΣΥΡΙΖΑ, στην υπογραφή ενός 3ου Μνημονίου - μια υπογραφή, που μετατίθεται, για μετά τις ευρωεκλογές της 25/5/2014 -, προσπαθούν, απεγνωσμένα, να πείσουν ότι αυτή η "έξοδος" του ελληνικού δημοσίου, στις αγορές, αποτελεί μια επιστροφή στην ομαλότητα.
Ομαλή, όμως, είναι μια κατάσταση, όταν μια χώρα, που θέλει να δανειστεί, μπορεί να επιλέξει τον καλύτερο δανειστή, ο οποίος θα πρέπει να της προσφέρει χαμηλό επιτόκιο, με τους καλύτερους όρους αποπληρωμής του δανείου. Με βάση αυτό το κριτήριο, η Ελλάδα δεν έχει κανέναν άλλον δανειστή, εκτός από τον E.S.M.
Ως εκ τούτου, το ελληνικό κράτος δεν βγήκε στις αγορές, υπό ομαλές συνθήκες. Το ίδιο το επιτόκιο του 4,95%, στο πενταετές ομόλογο, που εξέδωσε, αποδεικνύει του λόγου το αληθές, αφού οι δανειστές της χώρας, με επί κεφαλής, την Γερμανία, επιθυμούν να πείσουν τους ψηφοφόρους τους, στις ευρωεκλογές του Μαΐου, για την ορθότητα και την καταλληλότητα των πολιτικών της διάσωσης, που ακολουθήθηκε, όλη αυτήν την περίοδο, που ξεκίνησε, με το Μνημόνιο του Μαΐου του 2010, μέχρι σήμερα.
Αυτή η επιδίωξη των δανειστών, οι οποίοι έβγαλαν, άρον, άρον, το ελληνικό κράτος, στις διεθνείς αγορές, εγγυώμενοι, στους αγοραστές του ομολόγου και την αποπληρωμή του, συμπίπτει, βέβαια και με την αντίστοιχη επιδίωξη του κυβερνητικού διδύμου των Σαμαρά και Βενιζέλου, η οποία είναι, απολύτως, συμβατή, με τις προθέσεις των δανειστών, αφού αυτό που επιδιώκει η παρούσα συγκυβέρνηση είναι να περιορίσει την έκταση της επερχόμενης ήττας, προκειμένου να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της και να αποφύγει την βύθιση του κυβερνητικού σκάφους, σε μία νέα κρίση, η οποία θα αποσταθεροποιήσει και την ίδια την ευρωζώνη, πολύ περισσότερο, τώρα, που αποδεικνύεται η διάψευση όλων των επιθυμητών, για τους ευρωζωνίτες και τους εντόπιους μπράβους τους, σεναρίων, τα οποία έχουν διατυπωθεί, κατά την διάρκεια της τελευταίας τετραετίας, στην οποία σοβεί η ελληνική κρίση.
Παρακολουθώντας τον δυστυχή Άδωνι να λέει, όσα λέει, για την "επιτυχή έξοδο της Ελλάδας στις αγορές" και να εκτίθεται, όχι μόνον ως πλασσιέ της ελληνικής γραμματείας, την οποία έχει ξεχάσει, ως προς το ουσιαστικό παιδευτικό της περιεχόμενο, αλλά και ως θλιβερός υπερασπιστής των συμφερόντων της σύχρονης τραπεζικής ελίτ και της ιδεολογίας της, που φυσικά είναι αυτό το απίθανο κράμα νεοφιλελευθερισμού (όταν πρόκειται για την ελευθερία κίνησης αυτής της ελίτ και την διάθεση των προϊόντων της) και κεϋνσιανισμού (όταν πρόκειται για την κρατική ή διακρατική προστασία του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος από τον κίνδυνο της πτώχευσης, που περικλείει αυτή η ελευθερία κίνησης και η διάθεση των τοξικών προϊόντων της), δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι είναι, άκρως, διασκεδαστικός, φθάνοντας στα επίπεδα ενός πραγματικού entertainer όταν υπερασπίζεται, με τον γνωστό φανατισμό του, τα τοκογλυφικά συμφέροντα της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ελίτ, που έχουν στραφεί εις βάρος της χώρας μας, λες και εξελέγη ως βουλευτής από κάποιο λόμπυ τραπεζιτών και χρηματιστών.
Σε αυτό το επίπεδο, ο Άδωνις, είναι πραγματικά απολαυστικός! Δίνει ρεσιτάλ. Έχει ξεπεράσει τον εαυτό του και ταξιδεύει προς νέα επίπεδα ανθρώπινης έκφρασης. Έχει καταφέρει το ακατόρθωτο. Αυτό που ουδείς άλλος έχει πετύχει (ή για να είμαστε ακριβείς, λίγοι άλλοι έχουν πετύχει):
Να καταστήσει αντιπαθή, ακόμα και εκείνα, από όσα λέει, τα οποία είναι σωστά και ως εκ τούτου καταφέρνει να οδηγήσει το κοινό, που τον ακούει, στην πεποίθηση ότι, ακόμα και αυτά, είναι ένα τμήμα ενός, άκρως, διασκεδαστικού/ψυχαγωγικού show και ως εκ τούτου, ανάξια ουσιαστικού λόγου και προσοχής.
Οκτώβριος 2009 - Απρίλιος 2010 : Πίνακας με τις αποδόσεις ομολόγων του ελληνικού δημοσίου. Η μέση διαφορά απόδοσης του δεκαετούς ελληνικού κρατικού ομολόγου, σε σχέση με το αντίστοιχο γερμανικό κρατικό ομόλογο, είχε φθάσει, τον Απρίλιο του 2010, δηλαδή, κατά την περίοδο της χρεωκοπίας, στις 474 μονάδες βάσης, που αντιστοιχεί, σε επιτόκιο της τάξης του 6,3% ενώ το ανώτερο επιτόκιο αγοράς του ίδιου ελληνικού κρατικού ομολόγου έφθασε στα επίπεδα του 8,93% (τιμή η οποία αντιστοιχεί, στις 740 μονάδες βάσης). Παρ' όλ' αυτά, οι επείγουσες προεκλογικές ανάγκες, για την διάσωση της καταρρέουσας κυβέρνησης των στουρνοσαμαράδων και του μπουχέσα συγκυβερνήτη, οδήγησαν τους κυρίαρχους τοκογλυφικούς δανειστές του ελληνικού δημοσίου να πράξουν αυτό, που δεν έπραξαν τον Απρίλιο του 2010 και να στηρίξουν, τώρα, μιαν εικονική "έξοδο" του ελληνικού δημοσίου, στις διεθνείς αγορές. Μωραίνει ο Κύριος, ον βούλεται απωλέσαι...
Όλα αυτά, βέβαια, δεν μειώνουν την απαράμιλλη αξία του, ως ενός αξεπέραστου διασκεδαστή (θυμάμαι τον αείμνηστο Γιώργο Οικονομίδη, ως προς τον οποίο είναι αλήθεια ότι υστερεί), ως ενός ικανότατου κομφερασιέ (στην μνήμη μου έρχεται ο Κώστας Βενετσάνος) και ως ενός ταλαντούχου ηθοποιού (επιπέδου Φραγκίσκου Μανέλη). Σε αυτό το πεδίο δράσης και λόγου, ουδείς μπορεί να τον συναγωνιστεί – εξαιρουμένου, ίσως, του Νίκου Μουτσινά, ο οποίος, όμως, πρέπει να φάει πολλά ψωμιά, για να φθάσει τον αγαπητό Άδωνι…
Αλλά εκεί που πραγματικά δίνει την ψυχή του ο αγαπητός Άδωνις είναι όταν καταπιάνεται με τα ζητήματα του ελληνικού δημόσιου χρέους, με τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου και την, ντε και καλά και με κάθε θυσία, αποπληρωμή τους, μέχρι το τελευταίο λεπτό, με τα (μη - κατά τον Άδωνι -) τοκογλυφικά επιτόκια των τραπεζών και των funds, καθώς και με τα "δίκια" των "επενδυτών", απέναντι στο ελληνικό δημόσιο.
Ας θυμηθούμε την δομή του ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί, μετά τα δύο κουρέματα, που υπέστη, το 2012, για να καταλάβουμε την έκταση της ανοησιολογίας του Αδώνιδος.
Στο τέλος του 2013, το ελληνικό δημόσιο χρέος φαίνεται να έχει φθάσει στα 321,48 δισ. € (χωρίς το υπουργείο Οικονομικών να υπολογίζει τις εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου, οι οποίες, εάν υπολογισθούν, θα οδηγήσουν το χρέος αυτό, στα επίπεδα των 410 δισ. €), γεγονός, το οποίο, αν συνδυασθεί, με το ότι το ελληνικό ΑΕΠ, κατά το 2013, έφθασε, στα 181,71 δισ. €, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος κατέληξε, στο τέλος του 2013, να αγγίξει τα επίπεδα του 176,92% του ΑΕΠ.
Από αυτό το συνολικό ποσόν του ελληνικού δημόσιου χρέους, των 321,48 δισ. €, τα 213,5 δισ. € έχουν ληφθεί, από τους ευρωπαϊκούς "μηχανισμούς στήριξης", ενώ σε αυτά θα προστεθούν και άλλα 8 δισ. € (και περισσότερα), μέχρι τον ερχόμενο Ιούνιο. Ακόμη και αν αφαιρέσουμε τα ποσά, που διατέθηκαν, από τον δανεισμό της περασμένης εβδομάδας, η αλήθεια είναι ότι, στα μέσα του έτους, τα ποσά, που θα έχει πάρει το ελληνικό κράτος, από τους "μηχανισμούς στήριξης", θα ξεπεράσουν τα 220 δισ. €.
Τα υπόλοιπα ποσά του ελληνικού δημόσιου χρέους, ανέρχονται στα 73 δισ. € και αφορούν ομόλογα (εκ των οποίων, κοντά στα 35 δισ. € και περισσότερα, βρίσκονται στα χέρια της Ε.Κ.Τ. και κρατών της ευρωζώνης), ενώ υπάρχουν και άλλα 15 δισ. €, σε έντοκα γραμμάτια, τα οποία οφείλονται, κυρίως, στις ελληνικές τράπεζες.
Από το ποσόν αυτό των 321,48 δισ. € τα 168,4 δισ. € αφορούν τόκους (και ακόμη περισσότερο, εάν υπολογίσουμε την τοκοφορία του ελληνικού δημόσιου χρέους, πριν από την μετατροπή του, από δραχμικό χρέος, σε χρέος, σε ευρώ).
Το μέσο κόστος της επιβάρυνσης του χρέους αυτού, δηλαδή το μέσο επιτόκιο, έφθασε, στο 3,1%, ενώ την περίοδο, πριν την κρίση του 2010, τα μέσα επιτόκια του ελληνικού δημόσιου χρέους ήσαν στα επίπεδα του 4% και αυτό λέγεται, για να γίνει αντιληπτή η βαρύτητα του κόστους δανεισμού, που προέκυψε, από την σκηνοθετημένη έξοδο στις αγορές, την περασμένη εβδομάδα.
2014 - 2030 : Η κατανομή του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι δυσοίωνη, έτσι, όπως παρουσιάζεται, από τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος και του κρατικού προϋπολογισμού - αν και τα αντίστοιχα στοιχεία του ΟΔΔΗΧ είναι ακόμη, περισσότερο δυσοίωνα, αφού, για το 2014, οι τόκοι υπολογίζονται, στα 8,7 δισ. €, ενώ, για το 2015, οι τόκοι φθάνουν στα 9,8 δισ. € και το 2016, αγγίζουν τα 10,5 δισ. €. Αλλά και στα συνολικά ποσά υπάρχουν μεγάλες διαφορές, ανάμεσα στους δύο υπολογισμούς, διότι, κατά τον ΟΔΔΗΧ, το σύνολο των τοκοχρεωλυσίων, το 2014, φθάνει στα 39,9 δισ. € ενώ το 2015, ανέρχεται στα 16,1 δισ. €
Έτσι, ακόμη και αν, κατά την περίοδο 2014 - 2016, το πρωτογενές πλεόνασμα του κρατικού προϋπολογισμού φθάσει, στα ιλιγγιώδη επίπεδα, στα οποία έχει υπολογισθεί (για το 2014 ο Γιάννης Στουρνάρας κάνει λόγο για πρωτογενές πλεόνασμα 2,8 δισ. €, και για το 2015, για πρωτογενές πλεόνασμα 5,7 δισ. €), αυτό το πλεόνασμα είναι, απολύτως, ανεπαρκές, για να καλύψει τους τόκους του ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως και αν αυτοί υπολογισθούν. Έτσι, το πρωτογενές πλεόνασμα των κρατικών προϋπολογισμών της χώρας, θα πρέπει να ξεπεράσει, σε σταθερή βάση, το 5% του ΑΕΠ, δηλαδή να υπερβεί τα 10 δισ. €, ετησίως, προκειμένου να ανακοπεί ο συνεχής δανεισμός.
Με λίγα λόγια, το ελληνικό δημόσιο χρέος, όχι μόνο δεν είναι βιώσιμο, αλλά δεν είναι ούτε, καν, εξυπηρετίσιμο. Ούτε, από την ελληνική οικονομία, αλλά ούτε και από τις διεθνείς αγορές, οι οποίες δεν είναι διατεθειμένες να το χρηματοδοτήσουν, παρά μόνο με πολύ ακριβό επιτόκιο.
Εδώ, σε αυτά τα ζητήματα, ο Άδωνις, κατ' εντολήν, του εργοδότη του (του Αντώνη Σαμαρά) είναι σαφής, κατηγορηματικός και άτεγκτος - όπως ο ΓΑΠ :
Όταν καλείται να επιλέξει το κούρεμα των απαιτήσεων των δανειστών, ή το κούρεμα των μισθών και των εν γένει εισοδημάτων του ελληνικού πληθυσμού, η επιλογή του είναι υπέρ του κουρέματος των μισθών και των εισοδημάτων του ελληνικού πληθυσμού και όχι υπέρ του κουρέματος των τοκογλυφικών απαιτήσεων (γι' αυτόν οι απαιτήσεις αυτές δεν είναι τοκογλυφικές, ή και όσες από αυτές είναι, αν είναι, αυτό του είναι αδιάφορο) των δανειστών.
Το αστείο και παράλληλα, το τραγικό (δηλαδή το κωμικοτραγικό) είναι ότι έχει εκλεγεί με ψήφους του ελληνικού πληθυσμού - εκτός και αν κάνω λάθος στο σημείο αυτό, κάτι που ουδόλως αποκλείω - και όχι των τραπεζιτών, των οποίων προστατεύει τις απαιτήσεις, με όσα λέει και πράττει.
Αυτό, που είναι άξιο προσοχής είναι το γιατί αυτός ο άνθρωπος υπερασπίζεται με τόσο φανατισμό το "δίκιο” των ραντιέρηδων (για να θυμηθούμε μια παλιά λέξη την οποία χρησιμοποίησε ο αείμνηστος John Maynard Keynes το μακρινό 1924, για να περιγράψει τους αργόσχολους εισοδηματίες και για να μιλήσει για την αναγκαιότητα της ευθανασίας τους, δια του πληθωρισμού των εισοδημάτων τους, προκειμένου να αποφευχθεί η πρόκληση αχρείαστου πόνου, στις κοινωνίες και για να μπορέσουν να λειτουργήσουν, ομαλά, οι λειτουργίες της απρόσκοπτης χρηματοδότησης των καπιταλιστικών οικονομιών, οι οποίες λειτουργίες, περιοδικά, μπλοκάρονταν από την αδυναμία του χρηματοπιστωτικού συστήματος να μετατρέψει τις αποταμιεύσεις σε επενδύσεις, γεγονός το οποίο ο Κέϋνς, ορθώς, απέδιδε, στην συγκέντρωση πλούτου, στα χέρια των ραντιέρηδων και στην σύστοιχη πτώση της κατανάλωσης, που ακολουθούσε την, κατ’ αυτόν τον τρόπον, ακραία ανισοκατανομή του εισοδήματος), εναντίον των συμφερόντων του ελληνικού κράτους, το οποίο είναι υπερχρεωμένο, σε αυτούς τους ραντιέρηδες.
Φυσικά, το ελληνικό κράτος (δηλαδή οι πολιτικοί ταγοί της εντόπιας ελίτ, που το διοικούν) μπορεί να έχει κάνει τα μύρια όσα λάθη.
Μπορεί να έχει τις μύριες όσες αδυναμίες, που, προφανώς, πρέπει να διορθωθούν.
Μπορεί να έχει γίνει υποχείριο των όποιων οικονομικών, ή κοινωνικών ελίτ.
Μπορεί να ευθύνεται για χίλια δυό και πολύ περισσότερα, πράγματα.
Γιατί, όμως, ο Άδωνις επιμένει ότι το ελληνικό κράτος πρέπει να αφεθεί έρμαιο, στα χέρια των ραντιέρηδων (ξένων και εντόπιων), οι οποίοι πρέπει να διαμοιράσουν την περιουσία του και να την καρπωθούν, αντί πινακίου φακής;
Γιατί ο Άδωνις μάχεται, λυσσαλέα, για τα συμφέροντα των τραπεζιτών και των λοιπών ραντιέρηδων ομολογιούχων, αλλά και της Ε.Κ.Τ. και των κρατών της ευρωζώνης, που απαιτούν την, εις ολόκληρον και άνευ εκπτώσεως, πληρωμή τους, από το ελληνικό κράτος, του οποίου κατέχουν τα ομόλογα;
Γιατί ο Άδωνις επιμένει να μάχεται, δημοσίως, με τον γνωστό φανατισμό του, για πείσει ότι τα επιτόκια δανεισμού του ελληνικού δημοσίου (και παλαιά και τώρα) δεν είναι τοκογλυφικά – ενώ είναι πασιφανές ότι είναι τοκογλυφικά επιτόκια (ακόμα και αυτά του Δ.Ν.Τ., όταν ήσαν πολύ μικρότερα, από εκείνα της ευρωζώνης), διότι όταν δανείζεις, έναν υπερχρεωμένο, με επιτόκιο 2,8%, ή 1,5%, ή και με οποιοδήποτε άλλο μικρότερο επιτόκιο, σε έναν καιρό, που τον υποχρεώνεις, σε μια δραματική ύφεση και παράλληλα, δεν του επιτρέπεις, ή δεν τον βοηθάς, να υποτιμήσει το νόμισμά του, τότε, δεν κάνεις τίποτε περισσότερο, από το να τον υπερχρεώνεις, να τον θέτεις, υπό ένα μοντέρνο καθεστώς μιας αέναης πεονίας, καθιστώντας, έτσι το επιτόκιο δανεισμού του, αυτοδικαίως και εκ των πραγμάτων, τοκογλυφικό.
Με όλα αυτά δεδομένα, γιατί ο Άδωνις επιμένει ότι το ελληνικό δημόσιο πρέπει όλα αυτά να τα πληρώσει, προφανώς, χωρίς την χρήση του seigniorage; (Καταλήγοντας στην, εξ ορισμού, εθελόδουλη θέση ότι, ως εκ τούτου, οι δανειστές μας και η τρόϊκα, απλώς, μας διευκολύνουν και πρέπει να τους ευγνωμονούμε, γι’ αυτό)!
Ο άνθρωπος αυτός είναι εκλεγμένος βουλευτής, από τον ελληνικό λαό, όχι για να υπερασπισθεί τα συμφέροντα των δανειστών, αλλά για να υπερασπισθεί τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους – ακόμα και αν αυτό έχει διαπράξει μύρια σφάλματα και αδυναμίες. Αυτή είναι η εντολή που έχει από το εκλογικό σώμα.
Γιατί, όμως, αυτός ο άνθρωπος παραβιάζει αυτή την εντολή;
Γιατί υπερασπίζεται τα συμφέροντα των αντιδίκων του ελληνικού κράτους, ενώ γνωρίζει ότι η θέση αυτή είναι μια εξόχως αντιπατριωτική θέση, αφού έτσι βλάπτει τα συμφέροντα του ελληνικού δημοσίου και κατ’ επέκταση του ελληνικού εκλογικού σώματος και του πληθυσμού που κατοικεί σε αυτόν τον τόπο, αφού γνωρίζει πολύ καλά (και δεν μπορεί να πει ότι δεν το γνωρίζει, διότι αυτό το γνωρίζουν και τα μικρά παιδιά) ότι η θέση αυτή δυσχεραίνει την πραγματική και την διαπραγματευτική θέση της χώρας;
Αυτή η στάση του Αδώνιδος, μπορεί να οφείλεται σε ιδεολογικούς λόγους;
Πιθανώς. Μπορεί. Δεν το αποκλείω. Είναι πολύ φανατικός και ξεροκέφαλος και ως εκ τούτου, αυτή του η στάση δεν αποκλείεται να είναι προϊόν του φανατισμού και της ξεροκεφαλιάς του, αλλά η εκδοχή αυτή αποδυναμώνεται, διότι πρέπει να μην ξεχνάμε ότι, στον πολιτικό χώρο, που ο Άδωνις (λέει ότι) εκφράζεται, ο πατριωτισμός είναι μια κυρίαρχη και βασική συνιστώσα του ιδεολογικού οπλοστασίου αυτού του χώρου. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο πατριωτισμός φαίνεται ότι αγνοήθηκε, όπως, αβίαστα, προκύπτει, από την, ήδη, περιγραφείσα τοποθέτηση του Αδώνιδος, την οποία έχει εκφράσει, από την εποχή της υπερψήφισης του πρώτου Μνημονίου της ντροπής και της μοντέρνας μεταναζιστικής Κατοχής, τον Μάϊο του 2010.
"ΤΑ ΝΕΑ" της 26/3/2010 πανηγυρίζουν, για την "ανάσα" του σχεδιαζόμενου πρώτου Μνημονίου. Και τότε, ο κυρ-Σταύρος είχε τους λόγους του να στηρίζει τον εύηθη ΓΑΠ, στο "ευάρεστο" έργο του να πετάξει την Ελλάδα στα σκυλιά των τοκογλύφων δανειστών. Κάποια στιγμή ίσως, έλθει η ώρα του απολογισμού και της λογοδοσίας. Οψόμεθα...
Η τοποθέτηση αυτή του Αδώνιδος έρχεται, σε ευθεία σύγκρουση, με τον πατριωτισμό, αυτήν την βασική ιδεολογική συνιστώσα του συντηρητικού χώρου, στις ακραίες παρυφές του οποίου (υποτίθεται ότι) κινείται ο Σπυρίδων - Άδωνις Γεωργιάδης. Μπορεί η στάση του να οφείλεται στην προσωπική πολιτική τύφλωση του ανδρός, ως απόρροια του σφάλματος, που διέπραξε, με την υπερψήφιση των Μνημονίων και λόγω της ξεροκεφαλιάς που τον διακρίνει, αρνούμενος να παραδεχθεί ότι έπραξε εσφαλμένα στην συγκεκριμένη περίπτωση; (Ο Άδωνις είναι από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις εκείνων των ανθρώπων, που ουδέποτε, στην ζωή τους, έχουν παραδεχθεί ότι έχουν σφάλλει).
Σε έναν βαθμό, ναι, αυτό πρέπει να συμβαίνει, αλλά πρέπει να πούμε ότι μια τέτοια εξήγηση, ίσως, να επεξηγεί, εν μέρει, τα όσα συνέβησαν, μετά το αρχικό σφάλμα. Δεν επεξηγεί όμως το ίδιο το αρχικό σφάλμα, το οποίο μένει ανεξήγητο (περί της ψήφισης του πρώτου Μνημονίου ο λόγος). Και σίγουρα, δεν επεξηγεί τον φανατισμό του Αδώνιδος, στην υπεράσπιση των συμφερόντων των ραντιέρηδων του ελληνικού, του ευρωπαϊκού και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Στο μυαλό μου έρχεται μια τρίτη σκέψη, η οποία πρέπει να διερευνηθεί. Δεν γνωρίζω εάν ισχύει, για τον Άδωνι. Μπορεί να μην τον αφορά, αλλά πρέπει να μπει στο τραπέζι, προς συζήτηση, ευρύτερα, για ένα μεγάλο τμήμα της εντόπιας πολιτικής και οικονομικής ελίτ.
Πρέπει να ξέρουμε ότι πολλοί από τους πολιτικούς ταγούς της χώρας, όπως και πολλά μέλη της οικονομικής και “πνευματικής” ελίτ του τόπου, έχουν επενδύσει σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου και πολλοί, από αυτούς, κάηκαν, με το PSI του Μαρτίου του 2012. Όλοι αυτοί ήταν (και είναι) λογικό να μην επιθυμούσαν και να μην επιθυμούν, το κούρεμα του ελληνικού χρέους.
Πολλοί, επίσης, έχουν επενδύσει και σε διάφορα τραπεζικά και άλλα ομόλογα ή/και σε διάφορα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, τα οποία συνδέονται, με την παρούσα κρίση χρέους του ελληνικού δημοσίου και του χρέους της ευρωζώνης και φυσικά, δεν κάνουν τίποτε περισσότερο, από το να υπερασπίζονται τα άμεσα προσωπικά τους συμφέροντα, τα οποία ο “Μηχανισμός Στήριξης της Ελληνικής Οικονομίας”, που ψευδεπιγράφως, δημιούργησαν τα Μνημόνια της ντροπής και οι δανειστικές συμβάσεις, (πρόκειται περί Μηχανισμού Στήριξης του Ευρωπαϊκού Χρηματοπιστωτικού Συστήματος και όχι της ελληνικής οικονομίας, αφού όλα τα χρήματα του Μηχανισμού αυτού πηγαίνουν στις τράπεζες και όχι στην ελληνική οικονομία) προστατεύει, είτε άμεσα, με την πληρωμή των ομολόγων του ελληνικού κράτους, στην ώρα τους, είτε, έμμεσα, με την αποφυγή της μερικής στάσης εξωτερικών πληρωμών του ελληνικού δημόσίου, μια μερική στάση εξωτερικών πληρωμών, που θα συμπαρέσυρε, μέσα από μια κίνηση ντόμινο, όλα αυτά τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ευρωζώνη και όλες οι περιοχές και χώρες του αναπτυγμένου γραφειοκρατικού καπιταλισμού της εποχής μας είναι υπερχρεωμένες. Το 2013 τα δημόσια χρέη, στην ευρωζώνη έφθασαν στο 95,5% του ΑΕΠ της. Στις Η.Π.Α. το ποσοστό αυτό έφθασε στο 104% του ΑΕΠ τους. Στην Ιαπωνία έχει πάει, στο 227% του ΑΕΠ της. Στην Βρετανία προσέγγισε το 94,3% του ΑΕΠ της χώρας αυτής.
Οι αναπτυγμένες χώρες της Δύσης είναι υπερχρεωμένες, με αποτέλεσμα, όσο περνάει ο καιρός, η υπερχρέωση αυτή να φουσκώνει, σαν το ζυμάρι, το οποίο, κάποια στιγμή, θα σκάσει. Εάν δεν προτιμηθεί η λύση του seigniorage, δηλαδή η εκτύπωση χρήματος, για την αποπληρωμή των δημοσίων (αλλά και των ιδιωτικών, που, ομοίως, φουσκώνουν) χρεών, τότε, αυτό που θα συμβεί, δεν θα είναι κάτι άλλο, από ένα γενικό χρεωστάσιο και την πλήρη χρεωκοπία του δυτικού καπιταλισμού.
Καλόν είναι , λοιπόν, όλα αυτά - τα οποία ουδόλως είναι είναι αρεστά, στους κατόχους των ομολόγων και των λοιπών χρηματοπιστωτικών τίτλων - να τα έχουμε υπόψη μας, διότι οι καιροί ου μενετοί…
