21/4/1967 : Το τοπικό κλιμάκιο της CIA αναλαμβάνει την εξουσία στην Ελλάδα. Το παρασκήνιο ενός πραξικοπήματος, που έγινε, για να εξακολουθήσει η Ελλάδα - όπως και τώρα - να μην ανήκει, στους Έλληνες. (Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο "κομμουνισμός" και η κεντροαριστερά).

Η δικτατορία της 21/4/1967, με αρχηγούς τους Γεώργιο Παπαδόπουλο, Στυλιανό Παττακό, Νικόλαο Μακαρέζο, Γεώργιο Ζωιτάκη, Δημήτριο Ιωαννίδη, Μιχαήλ Ρουφογάλη και μια σειρά, από άλλους μυημένους αξιωματικούς, έχοντας εξασφαλίσει, περίπου, 100 τεθωρακισμένα, στην περιοχή της πρωτεύουσας, επιβλήθηκε, γρήγορα και χωρίς αντίσταση. Οι πραξικοπηματίες κατέλαβαν, αρχικά, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, βάζοντας σε εφαρμογή το σχέδιο έκτακτης ανάγκης του ΝΑΤΟ, με την κωδική ονομασία "Προμηθεύς", που προοριζόταν, για την ανάληψη εξουσίας από το στρατό, με σκοπό την αντιμετώπιση μιας κομμουνιστικής εξέγερσης, σε περίπτωση, εισβολής, στην Ελλάδα, των στρατιωτικών δυνάμεων του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Η μόνη προσπάθεια, που έγινε, για να αντιμετωπιστεί το πραξικόπημα ήταν αυτή του, τότε, υπουργού Δημόσιας Τάξης Γεωργίου Ράλλη ο οποίος προσπάθησε να επικοινωνήσει, με τον ταξίαρχο Ορέστη Βιδάλη, για να κινητοποιήσει το Γ' Σώμα Στρατού, που έδρευε στην Θεσσαλονίκη, αλλά, δεν μπόρεσε να το κάνει, αφού το σχέδιο "Προμηθεύς" είχε, ήδη, τεθεί σε εφαρμογή, με αποτέλεσμα ο ταξίαρχος Βιδάλης να μην λάβει υπόψη του το σήμα του υπουργού.

Αλλά όλοι αυτοί, που έκαναν το πραξικόπημα, δεν είχαν μαζευτεί, τυχαία, στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Τους μάζεψαν, στην Αθήνα, για τον ίδιο λόγο, οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι του συντηρητικού ελληνικού πολιτικού κατεστημένου. Από την μία πλευρά, ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β' και από την άλλη, η υπηρεσιακή κυβέρνηση του αρχηγού της ΕΡΕ Παναγιώτη Κανελλόπουλου, την οποία, έξω από κάθε συνταγματική πρακτική, είχε ορκίσει ο νεαρός Βασιλιάς, με εμφανή σκοπό την διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών της 28/5/1967 - τις οποίες ουδείς, εξ αυτών ήθελε και φυσικά, δεν σκόπευε να πραγματοποιήσει, αφού η θριαμβευτική νίκη της Ένωσης Κέντρου ήταν δεδομένη και επέκειτο - και αφανή σκοπό την διενέργεια ενός πραξικοπήματος, το οποίο, με την μιά, ή την άλλη μορφή, θα απέτρεπε την επάνοδο της Ένωσης Κέντρου και των Παπανδρέου - του ουσιαστικά, απερχόμενου άρρωστου γέροντα πατέρα και του δυναμικού υιού και μελλοντικού ηγέτη της ανερχόμενης κεντροαριστεράς, η οποία είχε, ήδη, κατακυριεύσει και κατακτήσει την ηγεμονία, μέσα στον χώρο του παλαιού κέντρου.

Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β' (η οικογένεια του οποίου ήταν ο καλύτερος πελάτης της CIA, όπως περιγράφει ο Αμερικάνος μεγαλοεκδότης της εποχής Cyrus Schultzberger), σχεδίαζε ένα ελεγχόμενο, από τον ίδιο, πραξικόπημα των στρατηγών, ενώ την ίδια στιγμή, η υπηρεσιακή κυβέρνηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, το βράδυ της 20/4/1967, προωθούσε την δημοσίευση ενός διατάγματος, με το οποίο η χώρα θα ετίθετο, υπό το έκτακτο καθεστώς της καταστάσεως πολιορκίας.

Αυτοί, όμως, δεν ήσαν οι μόνοι, που σχεδίαζαν την συνταγματική εκτροπή. Ο πραγματικός ηγέτης του κόμματος των συντηρητικών - της ΕΡΕ - ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που είχε καταφύγει στο Παρίσι, σχεδίαζε και αυτός, μαζύ με την υπόλοιπη ηγεσία του κόμματος, που είχε αφεθεί στα χέρια του Παναγιώτη Κανελλόπουλου (το οποίο, όμως, ο, κατ' όνομα, αρχηγός του δεν έλεγχε), την δική του συνταγματική εκτροπή, η οποία προσδιοριζόταν, ως μια βραχεία δικτατορία. 

Έτσι, στις 3/10/1966, σε επιστολή που είχε στείλει στον Καραμανλή ο πρώην υπουργός και μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος, του εισηγείτο παρεκτροπή, από το πολίτευμα και μια προσωρινή δικτατορία - ίσως, ενός έτους, αναφέροντας ότι εκείνος, που θα επωμιστεί την παρεκτροπή, πρέπει να την κυρώσει, με δημοψήφισμα και επισημαίνοντας ότι δικτατορίες, χωρίς ονοματισμένο δικτάτορα, δεν κουβεντιάζονται.
 

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, έτσι, χωρίς να το λέει, άμεσα, πρότεινε στον Καραμανλή, την ανάληψη της σχετικής πρωτοβουλίας. Και φυσικά, ο Καραμανλής δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Στις 25/10/1966, απάντησε στον Τσάτσο, γράφοντάς του ότι η εκτροπή θα πρέπει να προληφθεί, ή αν επιχειρηθεί, να χειραγωγηθεί, τόσο από απόψεως διαδικασίας, όσο και από απόψεως σκοπού και ... θα πρέπει δηλαδή να είναι, σχετικώς, νομότυπη, κάπως ελεγχόμενη και να έχει, ως σκοπόν, την αναστήλωση της δημοκρατίας.

Όλα αυτά δεν έμειναν, βέβαια, σε επίπεδο επιστολογραφίας. Δύο μήνες, πριν από το πραξικόπημα της 21/4/1967, κατά την περίοδο, μεταξύ 25 Φεβρουαρίου - 4 Μαρτίου του 1967, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συναντήθηκε, μυστικά, στην Νέα Υόρκη, με τον απόστρατο πτέραρχο Lauris Norstad, από τον οποίο φαίνεται να πληροφορήθηκε λεπτομέρειες, για την ιδέα στρατιωτικής λύσης, στην Ελλάδα και στην συνάντηση αυτή ο Καραμανλής του πρότεινε να εισηγηθεί, στην Ουάσινγκτων, μια στρατιωτική λύση του ελληνικού πολιτικού προβλήματος, με ηγέτη τον ίδιο. 

Την συνάντηση αυτή και το περιεχόμενό της ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θέλησε να την κρατήσει, μακριά από την δημοσιότητα, σαν επτασφράγιστο μυστικό. Αλλά το μυστικό του Καραμανλή, τελικά, δεν παρέμεινε μυστικό. Πέρα από τις αποκαλύψεις του δημοσιογράφου Ηλία Δημητρακόπουλου, η συνάντηση αυτή και το περιεχόμενό της διασταυρώθηκαν, ως προς την αλήθεια τους, όταν ο Σάιρους Σουλτσμπέργκερ, εκδότης των "New York Times", κατέγραψε, τα περιστατικά αυτά, στα απομνημονεύματά του, που δημοσιεύτηκαν, από τον εκδοτικό οίκο Μακ Μίλλαν, με τίτλο "Υστερόγραφο με κινεζική προφορά".

Ο Σουλτσμπέργκερ,  που είχε στενές σχέσεις, με την βασιλική οικογένεια, ήταν φίλος του Καραμανλή, γνώστης των ελληνικών πολιτικών πραγμάτων, με σύζυγο Ελληνίδα και είχε στενές σχέσεις, με την CIA, όπως αποκάλυψε ο δημοσιογράφος της "Washington Post", Καρλ Μπέρνσταϊν, ο οποίος ήταν ένας από τους δύο ρεπόρτερς που ανακάλυψαν το σκάνδαλο Γουότεργκέητ, αναφέρει, στις σελίδες 276-277, με ημερομηνία "Νέα Υόρκη 5 Σεπτεμβρίου 1973" τα ακόλουθα :
  

"Ο Νόρσταντ (που είχε διατελέσει αρχιστράτηγος του ΝΑΤΟ) μου είπε πως την άνοιξη του 1967, όταν είχε πια αποστρατευθεί και έμενε στη Νέα Υόρκη, είχε λάβει ένα μήνυμα από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τέως πρωθυπουργό της Ελλάδας αυτοεξόριστο τότε στο Παρίσι. Ο Καραμανλής που εκείνες τις ημέρες έκανε τις διακοπές του στο Νασάου, είχε ζητήσει από τον Νόρσταντ να συναντηθούν επειγόντως στην κατοικία του στη Νέα Υόρκη. Πήγε αεροπορικώς στη Νέα Υόρκη, για μια ημερήσια μυστική επίσκεψη και ρώτησε τον Νόρσταντ, αν εκείνος θα μπορούσε να εξασφαλίσει την υποστήριξη από τις Ηνωμένες Πολιτείες ενός πραξικοπήματος στην Ελλάδα εκείνη την άνοιξη. Ο Νόρσταντ είχε προσπαθήσει να ξεφύγει και του είχε πει ότι "πραγματικά δεν μπορούσε να αναμειχθεί σε παρόμοιες δουλειές". Προφανώς, ο Καραμανλής εννοούσε το σχεδιαζόμενο πραξικόπημα από ομάδα Ελλήνων στρατηγών, οι οποίοι συνωμοτούσαν με σκοπό να καταλάβουν την εξουσία εξ ονόματος του βασιλιά και να επιβάλουν ένα ισχυρό συντηρητικό καθεστώς, υπό τον Καραμανλή".

 

Τελικά, όλους αυτούς θα τους προλάβουν οι συνταγματάρχες, υπό τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και η ομάδα τους, που είχαν μετατεθεί στο λεκανοπέδιο της Αττικής, για να πραγματοποιήσουν ένα πραξικόπημα, για λογαριασμό άλλων. Αυτοί θα πραγματοποιήσουν το πραξικόπημα, στις 21 Απριλίου 1967, για τον δικό τους λογαριασμό και για λογαριασμό εκείνων, στους οποίους έδιναν, άμεσα και απ' ευθείας, οι ίδιοι λογαριασμό, εφαρμόζοντας, όπως είπαμε, το σχέδιο "Προμηθεύς", το οποίο ήταν μέρος του ευρύτερου σχεδίου "Κόκκινη Προβιά", δηλαδή του νατοϊκού σχεδίου "Gladio", το οποίο ίσχυε σε όλη την Δυτική Ευρώπη, κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου και το οποίο, όπως, επίσης, έχουμε δει, εξακολουθεί να εφαρμόζεται, στην Ανατολική Ευρώπη και στην Ουκρανία, ακόμη και σήμερα, στρεφόμενο εναντίον της Ρωσίας.

[Για να καταλάβουμε, για ποιό πράγμα μιλάμε, πρέπει να πω, εδώ, κάνοντας μια χρήσιμη παρέκβαση, στα γεγονότα της Ουκρανίας, ότι ο υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας Radosław Sikorski, προσκάλεσε, στην χώρα του, τον Σεπτέμβριο του 2013, πάνω από 80 μέλη του γνωστού "Δεξιού Τομέα" της Ουκρανίας, ο οποίος, όπως έχω πει, ήταν κομμάτι των νατοϊκών παραστρατιωτικών σχηματισμών, στα πλαίσια ενός προγράμματος συνεργασίας μεταξύ πανεπιστημίων. Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί οι "λεβέντες", που συμμετείχαν, δεν ήσαν φοιτητές - άλλωστε, πολλοί, από αυτούς, ήσαν ηλικίας, άνω των 40 ετών. Οι "φοιτητές" αυτοί δεν πήγαν, στο Πολυτεχνείο της Βαρσοβίας, παρά τα όσα προέβλεπε το επίσημο πρόγραμμά τους. Πήγαν στο κέντρο εκπαίδευσης της αστυνομίας στο Λεγκιόνοβο, έξω από την Βαρσοβία. Εκεί, εκπαιδεύτηκαν, εντατικά, επί 4  εβδομάδες, για την διαχείριση του πλήθους, για την αναγνώριση των ατόμων, για τις τακτικές της μάχης, για την διοίκηση και την συμπεριφορά, σε καταστάσεις κρίσης, για την προστασία από αέρια, για την κατασκευή οδοφραγμάτων, και ιδιαίτερα, για πυροβολισμούς, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης των τουφεκίων των ελεύθερων σκοπευτών. Στο αριστερό πολωνικό περιοδικό "Nie" έχουν, μάλιστα, δημοσιευτεί και φωτογραφίες, οι οποίες φαίνεται ότι αποδεικνύουν, την εκπαίδευση των Ουκρανών παραστρατιωτικών, αφού φαίνεται ότι απεικονίζουν τους ίδιους, με ναζιστικές στολές και τους Πολωνούς καθηγητές τους, με πολιτικά. Ο Πολωνός υπουργός Εξωτερικών Radosław Sikorski, που είναι δημοσιογράφος και παλαιός  πολιτικός πρόσφυγας στην Βρετανία, ήταν  μέλος των τριών εκπροσώπων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία), που διαπραγματεύτηκαν και υπέγραψαν την συμφωνία της 21/2/2014, μεταξύ του Ουκρανού προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς και των τριών κύριων ηγετών της Αντιπολίτευσης, την οποία συμφωνία, στην συνέχεια κατήργησαν, με το πραξικόπημα της επόμενης ημέρας. Όπως γίνεται κατανοητό, εάν όλα αυτά ισχύουν, ως έχουν, ο Σικόρσκι και όλη η πολωνική ηγεσία, η οποία συμμετείχε, σε πράξεις, που αντιστοιχούν, σε κήρυξη πολέμου, κατά της γειτονικής της χώρας, πρέπει να περάσουν από δίκη και να τιμωρηθούν, παραδειγματικά, μαζύ με την νατοϊκή ηγεσία, που, προφανώς, έχει διοργανώσει όλα αυτά τα γεγονότα]. 

Για να επανέλθουμε, στα δικά μας, πρέπει να πω ότι το καθεστώς της κολοβωμένης και επιτηρούμενης, από τον στρατό, δημοκρατίας της περιόδου, που ακολούθησε, ύστερα από το 1949, δηλαδή, μετά την νίκη της κεντροδεξιάς, στον εμφύλιο πόλεμο, φαίνεται ότι κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, στα ξημερώματα της 21/4/1967, ευθύς ως η συνομωτική ομάδα των αξιωματικών, υπό τον συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο, έθεσε σε κίνηση τον δικό της σχεδιασμό, για την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας. Ο σχεδιασμός αυτός υπήρξε, άκρως, επιτυχής, αφού δεν συνάντησε κάποια αντίσταση. Η επικράτηση των πραξικοπηματιών υπήρξε άμεση και κατέστη οριστική, όταν ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β', ο οποίος βρέθηκε, κάτω από ένα καθεστώς ομηρείας, αντελήφθη ότι ο 6ος Αμερικανικός Στόλος δεν επρόκειτο να παρέμβει, για να ανακόψει την επέμβαση των στρατιωτικών, οι οποίοι, άλλωστε, ήσαν, στην μεγάλη πλειοψηφία τους, όργανα, συνεργάτες και πράκτορες της αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών - της CIA - καθώς και άλλων σχηματισμών του αμερικανικού στρατού και του ΝΑΤΟ.

1972 ΥΕΝΕΔ : "Πήτε την αλήθεια", μας έλεγε μια εκπομπή του Νίκου Μαστοράκη, με την πανέμορφη και ικανότατη, στην δουλειά της, Μπέττυ Λιβανού, με την οποία, εκείνη την εποχή, ήσαν ζευγάρι. Η εκπομπή αυτή, την οποία θυμάμαι και με χαρά, βρήκα αυτό το επεισόδιο, συντρόφευσε το τηλεοπτικό κοινό εκείνων των χρόνων, το οποίο μπορεί να ήταν μικρό, αλλά ήταν διαρκώς αυξανόμενο, μέσα από την αλματώδη άνοδο του βιοτικού επίπεδου, κατά την πρώτη εξαετία της δικτατορικής περιόδου. Αξιοσημείωτη είναι η παρουσία των μελών της επιτροπής των κριτών, που συμμετείχαν, μαζύ με την παρουσιάστρια της εκπομπής αυτής. Πέρα από την εντυπωσιακή Ίριδα Χαραμή και τον γνωστό και στις ημέρες μας Δημήτρη Κωνσταντάρα (τον υιό του αξέχαστου Λάμπρου Κωνσταντάρα), η παρουσία του Γιάννη Κακουλίδη, γνωστού μέλους της ελληνικής αριστεράς και της ΔΗΜΑΡ, μας δείχνει ότι η δικτατορία δεν είχε κλείσει τις πόρτες, σε όλους. Σε κάποιους - οι οποίοι δεν ήσαν και λίγοι - τις είχε ανοικτές...




Στην πραγματικότητα, βέβαια, το καθεστώς της επιτηρούμενης δημοκρατίας δεν κατέρρευσε. Απλώς, άλλαξε σχήμα και πήρε, ξανά, τα όπλα, επειδή αυτοί, που αποτελούσαν τους ζωτικούς του μηχανισμούς, θεώρησαν ότι οι προγραμματισμένες, για τον Μάϊο του 1967, βουλευτικές εκλογές, θα άνοιγαν τον δρόμο, για την επικράτηση του "κομμουνισμού" - όπως και αν εννοούσαν το περιεχόμενό του. Και όλοι αυτοί, στην μεγίστη - στην συντριπτική - πλειοψηφία τους, όταν μιλούσαν, για "κομμουνισμό", εννοούσαν την επικράτηση των δυνάμεων εκείνων, οι οποίες ήσαν όργανα της "Σοβιετικής Ένωσης". Δηλαδή της ελληνικής αριστεράς και του παράνομου Κ.Κ.Ε., το οποίο κρυπτόταν και καθοδηγούσε το νόμιμο μετωπικό κομματικό σχήμα της Ε.Δ.Α.

Στα αμερικανικά έγγραφα της περιόδου 1964-1967, που ήλθαν στο φως της δημοσιότητας, υπάρχει συχνή αναφορά στα ονόματα του πτεράρχου Μητσάκου, του συνταγματάρχη Καρύδα, του σμήναρχου Σκαρμαλιωράκη και του υποστράτηγου Νάτσινα, που ανήκαν στην ομάδα του Παπαδόπουλου. Στα ίδια έγγραφα παρελαύνουν και τα ονόματα, όλων των πραξικοπηματιών της πρώτης γραμμής και οι προετοιμασίες τους, για το πραξικόπημα, για τον σχεδιασμό του οποίου ήταν ενημερωμένη η επίσημη αμερικανική διοίκηση, η οποία βολιδοσκοπούσε το Κογκρέσσο και τους άλλους σημαντικούς παράγοντες της αμερικανικής πολιτικής και στρατιωτικής ζωής, από τους οποίους ζητούσε την στήριξη, σε μια τέτοια ενέργεια, όπως έχουν αποκαλύψει, σε συνεντεύξεις τους, στον Ηλία Δημητρακόπουλο, ο γερουσιαστής Στρωμ Θέρμοντ, ο βουλευτής Μέντελ Ρίβερς, ο ναύαρχος Αρλεϊ Μπερκ και ο στρατηγός Λόρις Νόρσταντ - ο τελευταίος των οποίων έκανε λόγο και για την περίφημη συνάντησή του, με τον Καραμανλή, στην Νέα Υόρκη.

Το ποιοί ήσαν αυτοί, που, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, πίστευαν ότι η Ελλάδα διέτρεχε τον κίνδυνο να περάσει, στο στρατόπεδο της "Σοβιετικής Ένωσης", έχει, πλέον, ξεκαθαριστεί, είναι, ιστορικά, καταγεγραμμένο και έχει αποδειχθεί, από τα ντοκουμέντα της εποχής, που έχουν έλθει, στο φως της δημοσιότητας.

Αυτοί, που πίστευαν ότι τον Απρίλιο του 1967 η Ελλάδα βρισκόταν ενώπιον του άμεσου κινδύνου να αλλάξει στρατόπεδο ήσαν, πρωτίστως, η αμερικανική CIA, στην πρώτη γραμμή, της οποίας βρισκόταν το τοπικό της κλιμάκιο και οι εντόπιοι συνεργάτες και πράκτορες του κλιμακίου αυτού. Όλοι αυτοί ήσαν, που διαμόρφωναν το κλίμα, στα κεντρικά κλιμάκια της υπηρεσίας αυτής και στην συνέχεια, αυτό το κλίμα μεταφερόταν, στην πολιτική ελίτ των Η.Π.Α. και στον, εκάστοτε, Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος, μέσα σε αυτό το κλίμα, έδινε και το τελικό ΟΚ, σε αυτό, που ήταν να γίνει, ή ήταν να μην γίνει, στην Ελλάδα της προδικτατορικής περιόδου, όταν οι αποφάσεις, που επρόκειτο να ληφθούν, για το καθεστώς προτεκτοράτου, το οποίο αντιπροσώπευε η επιτηρούμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία της μετεμφυλιακής περιόδου, ήσαν κρίσιμες και η υπόθεση της λήψης, ή/και της έγκρισής τους έφθανε στα χέρια του, αφού, εν τέλει, ήταν ο μόνος αρμόδιος να αποφασίσει, για το τί πρέπει να γίνει, ή, όταν η απόφασή του ετίθετο, ως εγκριτική ενεργειών, που είχαν, ήδη, ξεκινήσει, για το εάν οι ενέργειες αυτές θα επικυρώνονταν, με την αποδοχή του, μέσα από την επίκληση του "επείγοντος" της καταστάσεως, ή/και μιας κάποιας προέγκρισης, που είχε προϋπάρξει, ή εάν οι ενέργειες αυτές θα ανακαλούνταν.

Ανδρέας Παπανδρέου (5/2/1919 - 23/6/1996). Με το σύνθημα "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες", συνέγειρε τις αποκλεισμένες από την εξουσία κοινωνικές τάξεις και επέβαλε την κυριαρχία της κεντροαριστεράς, στην ελληνική πολιτική σκηνή, παρά το γεγονός ότι η δικτατορία του 1967 διέκοψε αυτή την κοινωνική διαδικασία, επειδή το τοπικό κλιμάκιο της CIA και η αμερικανική διοίκηση θεώρησαν ότι ήταν "κομμουνιστής".  Παρ' όλ' αυτά, η διαδικασία αυτή ολοκληρώθηκε, μετά το 1974, για να λάβει ένα τέλος, με την χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, εξ αιτίας των βλακειών του ευήθους και ανίκανου να διαχειριστεί δυό γαϊδουριών άχυρα γιού του και των απίστευτων στρατηγικών ανοησιών της - μειωμένου πατριωτισμού - ελληνικής "ευρωπαϊστικής"/κοσμοπολιτικής ελίτ, η οποία, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις του δημιουργού της ελληνικής κεντροαριστεράς, ενέταξε την χώρα, στην χαοτική ευρωζώνη, με αποτέλεσμα την χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας, στο σύνολό της και την παράδοσή της, στις ορέξεις και στους εξωφρενικούς και εξωπραγματικούς πειραματισμούς των ξένων δανειστών.



Όλοι αυτοί, εκείνη την εποχή, έβλεπαν ότι ο άμεσος υπεύθυνος, για μια τέτοια εξέλιξη, ήταν ένας άνθρωπος, τον οποίο, στο παρελθόν, θεωρούσαν ότι ήταν ένας δικός τους άνθρωπος. Όχι, βέβαια, με την έννοια ότι ήταν μέλος της CIA, αλλά ότι ήταν ένα μέλος της αμερικανικής πολιτικής ελίτ, που ήλθε, στην Ελλάδα, για να συμβάλει, οικονομοτεχνικά, στον τεχνοκρατικό εκσυγχρονισμό της και στην συνέχεια, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί, με την ενεργό πολιτική, στην Ελλάδα, ως υιός παλαιάς πολιτικής οικογένειας, να συμβάλει και στον πολιτικό εκσυγχρονισμό της, μέσα στα πλαίσια της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, αφού ο ίδιος, πέρα από αναγνωρισμένο μέλος της πανεπιστημιακής ελίτ των Η.Π.Α. υπήρξε και ενεργό μέλος της αμερικανικής πολιτικής ελίτ, στα πλαίσια της ελευθεριάζουσας, της αριστερής πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος, η οποία, με την εκλογή, ως προέδρου των Η.Π.Α., του John Fitzgerald Kennedy, βρέθηκε να ασκεί την κυβερνητική εξουσία, στην μεγάλη αυτή χώρα, χωρίς να χάσει την επαφή της, με αυτήν, ακόμη και μετά την δολοφονία του Κέννεντυ και την ανάληψη της προεδρίας, από τον Lyndon Baines Johnson, ο οποίος ήταν και εκείνος, που έδωσε την τελική έγκρισή του, στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών, το πρωΐ της 21/4/1967.

Ο άνθρωπος, στον οποίο η CIA, οι άνθρωποί της, οι συνεργάτες της και οι πράκτορές της, είχαν χρεώσει όλα αυτά τα "θανάσιμα αμαρτήματα", δεν ήταν άλλος από τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο αντιμετώπιζαν, ως προδότη.

Ο Ελληνοκαναδός Γεράσιμος Τσιγάντες, της γνωστής οικογενείας των Τσιγάντε, που διετέλεσε και υπουργός Πολιτισμού, στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, με το δημοσιογραφικό του όνομα Philippe Deane Gigantes, έχει καταγράψει το παρασκήνιο των ενεργειών των πρακτόρων της αμερικανικής CIA, εντόπιων και ξένων, καθώς και τις αντιδράσεις και την νοοτροπία του κατεστημένου της αμερικανικής ελίτ και της επίσημης διοίκησης, στην Ουάσινγκτων, στο βιβλίο του "I should have die".

Για να αντιληφθούμε το τεράστιο προσωπικό μίσος, που έτρεφαν, εις βάρος του Ανδρέα Παπανδρέου, όχι μόνο οι αποτελούντες τα κλιμάκια της CIA, αλλά και τα άλλα κλιμάκια της επίσημης αμερικανικής διοίκησης, όπως επίσης και ο ίδιος ο αρχηγός του αμερικανικού κράτους, ας  δούμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, από αυτό το βιβλίο, όπου γίνεται αναφορά στο, άκρως, νοσηρό κλίμα της προδικτατορικής περιόδου, το οποίο, όμως, κακά τα ψέματα, δεν έφθασε ποτέ, στα επίπεδα της νοσηρότητας της τρέχουσας περιόδου, την οποία ζούμε, σήμερα :

"Ο πατέρας μου - γράφει ο Τσιγάντες - είχε πάρα πολλούς κουμπάρους, των οποίων είχε βαπτίσει τα παιδιά. Ήταν επίζηλος, για τον ρόλο του νονού, επειδή ήταν διάσημος και επειδή θεωρούσε πολύ σημαντική την σχέση νονού - βαφτισιμιού και ασκούσε την επιρροή του, προς όφελος των κουμπάρων του, των απογόνων τους και των συγγενών τους.

Έχω πολλούς κουμπάρους, στην χωροφυλακή και στην ΚΥΠ. Μερικοί από αυτούς είναι ανώτεροι αξιωματικοί και κάποιοι άλλοι κατώτεροι. Με το πρόσχημα ότι ήθελα να δω τα βαπτιστήρια μου, τους επισκέφθηκα όλους. Πήγα, έχοντας μαζύ μου ένα μπουκάλι κρασί, σοκολάτες και μερικά λουλούδια και όλοι μου είπαν να μείνω, για να φάμε. Μέθυσα και έβγαλα έναν φιλιππικό εναντίον του Παπανδρέου. Τις πρώτες πρωινές ώρες, όταν πια, όλοι μας ήμασταν μεθυσμένοι, κάποιων λύθηκαν τα στόματα. Το πραξικόπημα δεν είναι, πλέον, ένα σχέδιο, για παν ενδεχόμενο. Είναι μια πραγματικότητα. Μόνο η ημερομηνία, που θα γίνει, δεν έχει, ακόμη, καθοριστεί.

Εξακολουθούσα να μην πιστεύω σε αυτά που μου είπε ο πατέρας μου, αλλά αποφάσισα να τα τσεκάρω. Η πρώτη ευκαιρία, που μου δόθηκε, ήταν σε μια δεξίωση, που έγινε στην πρεσβεία των Η.Π.Α. Ένας Αμερικανός με πλησίασε και μου συστήθηκε.

 - "Επισήμως, είμαι ο πρώτος γραμματέας της πρεσβείας, αλλά, στην πραγματικότητα, εργάζομαι, για την CIA. Το προσωπικό μου αποτελείται, από 60 άτομα μόνιμης απασχόλησης, κάτι που με κάνει, πιό σημαντικό και από τον πρέσβη. Εξ άλλου, οποιοσδήποτε μπορεί να το δει. Το επίσημο αυτοκίνητό μου είναι μεγαλύτερο και ακριβότερο, από το δικό του" μου είπε, γελώντας. Μιλούσε μεγαλόφωνα, ενώ τον περιστοίχιζε, μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι, προφανώς, ήσαν υφιστάμενοί του.

Θα πρέπει να σας ανησυχεί η κατάσταση, του είπα. Η ένταση, που πλανάται, στον αέρα, είναι πολύ μεγάλη. Πορείες, για την ειρήνη, διαδηλώσεις, για το Βιετνάμ, αντιαμερικανικά άρθρα, στον Τύπο.

- "Και επιπλέον, υπάρχει και ο Ανδρέας Παπανδρέου, που είναι κομμουνιστής", είπε ένας Αμερικανός συνταγματάρχης.

- "Ο Ανδρέας είναι ένας πραγματικός χαμαιλέοντας", είπε ο άνθρωπος της CIA. "Ένας τροτσκιστής, που έγινε Αμερικανός πολίτης και υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό μας, αλλά, τώρα, απαρνείται την αμερικανική υπηκοότητα και γίνεται αντιαμερικανός".

-"Είναι ένας προδότης", είπε ο Αμερικανός συνταγματάρχης. "Πως είναι δυνατόν να αρνείται κάποιος το προνόμιο να είναι Αμερικανός;" Και προσέθεσε, στα ελληνικά, που μιλούσε, άπταιστα, για να δώσει έμφαση στην άποψή του : "Είναι σαν τον Εφιάλτη, που έδειξε, στους Πέρσες, πώς να περικυκλώσουν τους 300 του Λεωνίδα, που φύλαγαν τις Θερμοπύλες".

Υπερβάλλετε, συνταγματάρχα, είπα.

-"Εννοώ κάθε λέξη, που είπα".

Ποιόν πολιτικό προτιμάτε, τον ρώτησα.

-"Δεν έχω καλή γνώμη, για τους πολιτικούς", μου απάντησε.

Άρα, εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε καμμία ελπίδα. Δεν υπάρχει καμμία πιθανότητα να αποκτήσουμε καλή κυβέρνηση.

-"Όχι από τους πολιτικούς σας, αλλά υπάρχουν και άλλοι, που μπορούν να το κάνουν".

Ποιούς εννοείτε; τον ρώτησα. Επέστρεψα, μετά από πολλά χρόνια απουσίας. Θα ήθελα να μάθω ποιοί είναι αυτοί, στους οποίους μπορούμε να βασιστούμε, για να έχουμε μια καλή κυβέρνηση.

-"Μην ξεχνάτε τον συνταγματάρχη Παπαδόπουλο", μου είπε ο Αμερικανός συνταγματάρχης. "Θα σας κυβερνήσει καλά".

Απομακρύνθηκα και πλησίασα έναν άλλο Αμερικανό "διπλωμάτη", για να του μιλήσω. Βάζω, εντός εισαγωγικών, την διπλωματική του ιδιότητα, επειδή ποτέ δεν έμαθα εάν ήταν, όντως, μέλος της αμερικανικής διπλωματικής υπηρεσίας, ή κάποιας μυστικής υπηρεσίας. (Ίσως, να είναι απλή σύμπτωση, αλλά, λίγο μετά την μετάθεση του, εν λόγω, ανθρώπου, στην Ιταλία, άρχισαν να εξυφαίνονται συνομωσίες, στον ιταλικό στρατό).

Γνώριζα αρκετά χρόνια αυτόν τον "διπλωμάτη". Μιλούσε, άπταιστα, τα ελληνικά και είχε πολύ καλή γνώση της Ελλάδας. Μου μίλησε, επί μακρόν, για την, εξαιρετικά, αρνητική εντύπωση, που προκάλεσε, στο Κογκρέσσο, το γεγονός ότι, μετά την άνοδο των φιλελευθέρων στην εξουσία, το 1963, είχαν αποφυλακισθεί, μερικά "αναπτρεπτικά στοιχεία" και ότι πραγματοποιούνταν, στην Ελλάδα, φοιτητικές διαδηλώσεις, κατά της αμερικανικής ανάμειξης, στον πόλεμο του Βιετνάμ. Επίπλέον, ανησυχούσε, για την σχεδιαζόμενη "πορεία ειρήνης", που θα πραγματοποιούσαν φοιτητές διαφόρων εθνικοτήτων, που είχαν έλθει, στην Ελλάδα. Αυτά δεν συνέβαιναν, πριν ανέλθουν οι φιλελεύθεροι, στην εξουσία. Μου μίλησε, πικρόχολα, για τον Ανδρέα Παπανδρέου.

"Πώς είναι δυνατόν να απαρνείται την αμερικανική υπηκοότητα".


.............................................................................................................

Robert (Bob) Francis Kennedy (20/11/1925 - 6/6/1968) Ο Αμερικανός πρώην υπουργός, που ήταν αδελφός του δολοφονημένου προέδρου Τζων Κέννεντυ και επίδοξος διάδοχος του Λύντον Τζόνσον, δεν πείστηκε και δεν θέλησε, ή δεν μπορεσε, να αντισταθεί, στις διαπιστώσεις της αμερικανικής CIA και της γραφειοκρατίας της διοίκησης των Η.Π.Α., για την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου και τον Ανδρέα, παρά τις εκκλήσεις του Γεράσιμου Τσιγάντε...


Συναντήθηκα με τον Μπομπ Κέννεντυ. Δεν είχε, πια, κανένα κυβερνητικό αξίωμα - ο αδελφός του είχε πεθάνει, αλλά ο Λύντον Τζόνσον τον φοβόταν. Σκέφθηκα ότι ο Ρόμπερτ Κέννεντυ είχε ωριμάσει, εντυπωσιακά, χάρη, στις ευθύνες, που του είχε αναθέσει ο αδελφός του. Παλαιότερα, ήταν υπερεπιθετικός και σε ορισμένες περιπτώσεις, εριστικός. Όμως, οι ευθύνες της εξουσίας και ο θάνατος του αδελφού του τον είχαν κάνει, πιο ευγενικό. Όπως είχαμε προσυμφωνήσει, συναντηθήκαμε, στο σπίτι μιας κοινής φίλης, της Marguerite (Margaret) Higgins, της μακαρίτισσας, πλέον, μεγάλης δημοσιογράφου. Μείναμε μόνοι μας και του μίλησα, για την δημοκρατία, στην Ελλάδα. Του είπα ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν μια μετριοπαθής φιλοδυτική κυβέρνηση, που δεχόταν έντονες πιέσεις, από την Δεξιά, ενώ η αμερικανική πρεσβεία, στην Αθήνα, φαινόταν να μεροληπτεί, εναντίον της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Ο Ρόμπερτ Κέννετυ δεν μου απάντησε αμέσως. Είχε αναπτύξει την ικανότητα να σκέπτεται, πριν μιλήσει.

-"Το γνωρίζω", μου είπε, τελικά. "Γνωρίζω ότι οι άνθρωποί μας στρέφονται, κατά του Παπανδρέου".

Δεν μπορεί κάποιος να τους σταματήσει; τον ρώτησα.

-"Ίσως. Όμως, αυτός ο κάποιος θα πρέπει να πιστέψει ότι οι άνθρωποί μας, στην Ελλάδα, κάνουν λάθος".

Κάνουν λάθος.

-"Αυτή είναι η άποψή σας", μου απάντησε. "Όμως, οι φάκελλοι της CIA, του Πενταγώνου και του Υπουργείου Εξωτερικών δεν λένε αυτό. Οι φάκελλοι αυτοί λένε ότι ο Παπανδρέου και οι άνθρωποί του - φαντάζομαι ότι, σε αυτούς, συμπεριλαμβάνεσθε και εσείς - δεν είναι αξιόπιστοι".

Τί σημαίνει ότι δεν είμαστε αξιόπιστοι;

-"Αξιόπιστοι σύμμαχοι, φαντάζομαι".

Τί πιστεύετε εσείς";

"Μάλλον, όχι. Τουλάχιστον, όχι απολύτως. Όμως, είχα την ευκαιρία να ενημερωθώ, για την ποιότητα των αναφορών, που λαμβάνουμε, από το εξωτερικό. Οι αναφορές αυτές δεν είναι καλύτερες, από τους ανθρώπους, που τις γράφουν και γνωρίζω μερικούς, από αυτούς τους ανθρώπους".

"Εννοείτε - σχεδόν ισχυρίζεσθε - ότι είναι λανθασμένες οι αναφορές, που υποστηρίζουν ότι ο Παπανδρέου δεν είναι αξιόπιστος";

-"Όχι, ακριβώς", μου απάντησε ο Ρόμπερτ Κέννεντυ. "Όταν λέω ότι γνωρίζω τους ανθρώπους, που γράφουν τις αναφορές, υπονοώ ότι γνωρίζω μερικές από τις προκαταλήψεις τους. Έχουν σταδιοδρομίσει, στην Ελλάδα. Ξεκίνησαν, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και βοήθησαν τους Έλληνες να νικήσουν τους κομμουνιστές αντάρτες. Οι ίδιοι Αμερικανοί - ή, τουλάχιστον, κάποιοι, από αυτούς - βρίσκονται, σήμερα, στην Ελλάδα, γράφοντας αναφορές. Εξακολουθούν να βλέπουν την Ελλάδα, υπό το πρίσμα του αγώνα εναντίον των κομμουνιστών. Εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Ελλάδα είναι χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα. Το φιλοκομμουνιστικό και το αντικομμουνιστικό".

Μα, αυτό δεν είναι αλήθεια.

-"Εσείς το λέτε αυτό", μου είπε ο Ρόμπερτ Κέννεντυ. "Όμως, ο όγκος των στοιχείων, στους φακέλλους μας - φάκελλοι, που συσσωρεύθηκαν τα τελευταία 20 χρόνια -, δείχνει, σε μένα και σε οποιονδήποτε άλλον διαβάσει τους φακέλλους, ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες Ελλήνων : Αυτοί που ανήκουν στην Δεξιά, με την οποία έχουμε συνεργασθεί και στους οποίους μπορούμε να βασιστούμε και οι υπόλοιποι, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν έναν δυνητικό κίνδυνο. Αυτό που εννοώ είναι ότι, εάν θέλετε οι Αμερικανοί να σταματήσουν να ευνοούν την Δεξιά, στην Ελλάδα, το έργο σας θα είναι δύσκολο. Θα πρέπει να πείσετε τον Λύντον, ότι εσείς, ένας ξένος, έχετε δίκιο και ότι ένας μεγάλος αριθμός Αμερικανών κάνουν λάθος. Θα πρέπει να βρείτε έναν Αμερικανό να μιλήσει, εκ μέρους σας, κάποιον, τον οποίον ο Λύντον εμπιστεύεται, στις εξωτερικές υποθέσεις".

Ο Αμερικανός πρόεδρος Λύντον Τζόνσον (27/8/1908 - 22/1/1973), χρησιμοποιώντας την γλώσσα ενός Αμερικανού γελαδάρη (όπως, έπραξε πρόσφατα, στην περίπτωση της Ουκρανίας και η Βικτώρια Νούλαντ), γαμούσε τα πάντα. Δεν άφησε τίποτε αγάμητο. Κοινοβούλια, Συντάγματα, δημοκρατικές κυβερνήσεις. Έτσι, έπραξε και με την κολοβωμένη και επιτηρούμενη δημοκρατία της προδικτατορικής περιόδου στην Ελλάδα. (Στην φωτογραφία, που είναι, από την μοιραία επίσκεψη του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, στις Η.Π.Α., ο γηραιός Έλληνας πρωθυπουργός βρίσκεται στο επίσημο βήμα, μπροστά από τον Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος έχει δίπλα του τον, μόλις διακρινόμενο Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο μισούσε, θανάσιμα, χαρακτηρίζοντάς τον, ως προδότη και εξ αιτίας του οποίου επικύρωσε το πραξικόπημα της 21/4/1967, που διοργάνωσε και πραγματοποίησε το κλιμάκιο της CIA στην Αθήνα)...


Μάταιος κόπος. Ο Λύντον Τζόνσον είχε προγράψει, από καιρό, τον Ανδρέα Παπανδρέου. Όπως αναφέρει ο Τσιγάντες, στο βιβλίο του, η Μάργκαρετ Χίγκινς του μετέφερε μια συνομιλία της, με τον ίδιο τον Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος της είχε πει τα εξής :

"Ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει προδώσει την Αμερική. Δεν δώσαμε, σε αυτόν τον μπάσταρδο, την αμερικανική υπηκοότητα; Ήταν Αμερικανός πολίτης, με όλα τα δικαιώματα και τα προνόμια. Ορκίστηκε πίστη, στην σημαία και αποφάσισε να ξαναγίνει Έλληνας. Δεν μπορείς να εμπιστευθείς έναν άνθρωπο, που παραβιάζει τον όρκο πίστης του, στην σημαία των Ηνωμένων Πολιτειών".

Δεν ήσαν μόνον αυτές οι κατηγορίες, που βάρυναν, στον πρόεδρο Τζόνσον, προκειμένου αυτός να αποδεχθεί το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Η στάση του Γεωργίου Παπανδρέου, στο Κυπριακό, η οποία, φυσικά, υποδαυλιζόταν από τον Ανδρέα, έπαιξε και αυτή τον ρόλο της, αφού ο Αμερικανός πρόεδρος γνώριζε, πολύ καλά, την επιρροή του γιού, στον πατέρα.

Το ξέσπασμα της οργής του αθυρόστομου Αμερικανού προέδρου, όπως αυτό εκδηλώθηκε το καλοκαίρι του 1964, ενώπιον του πρεσβευτή της Ελλάδας, στην Ουάσινγκτων Αλέξανδρου Μάτσα, είναι παροιμιώδης και είναι χαρακτηριστική, έτσι, όπως έχει διασωθεί, από τον Τσιγάντε :

"Then listen to me, Mr Ambassador, fuck your Parliament and fuck your Constitution. America is an elephand and Cyprus is a flea. Greece is a flea. If those two fleas continue itching the elephant, they may just get whacked by the elephants trunk, whacked good... We are spending a lot of money for Greece, Mr Ambassador... If your Prime Minister give me talk about Democracy, Parliament and Constitution, he, his Parliament and his Constitution may not last long"...

Κάπου εκεί, η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου είχε αρχίσει να φθάνει στο τέλος της. Μαζύ με αυτήν μετρούσε τον καιρό της και η κολοβωμένη δημοκρατία της προδικτατορικής περιόδου...

Η Χίγκινς είπε και πολλά άλλα, στον Τσιγάντε. Του ανέφερε ότι :

-"Ο φίλος σου δεν μοιάζει, για κομμουνιστής, όμως οι άνθρωποί μας, στην Ελλάδα λένε ότι είναι κομμουνιστής".

Ο δεξιός τύπος τον χαρακτηρίζει κομμουνιστή, Μάργκαρετ. Ακόμη και εμένα με χαρακτηρίζουν κομμουνιστή.

-"Οι πηγές μας δεν επικαλέστηκαν τον ελληνικό τύπο, αλλά μερικούς από τους καλύτερους συνδέσμους τους, στις ελληνικές υπηρεσίες πληροφοριών".

Ποιός είναι ο καλύτερος σύνδεσμος με μια υπηρεσία πληροφοριών; Ένας χαφιές, που πουλάει πληροφορίες και στα δύο μέρη; Ένας άνθρωπος, που σου λέει αυτό που θέλεις να ακούσεις";

-"Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι χαφιέδες. Είναι Έλληνες αξιωματικοί των υπηρεσιών πληροφοριών, στους οποίους έχουμε διδάξει όλα όσα γνωρίζουμε. Μου είπαν ότι είναι πολύ καλοί, στην δουλειά τους. Είναι επαγγελματίες".

Ονόματα και παραπέρα λεπτομέρειες η Μάργκαρετ Χίγκινς δεν θέλησε να δώσει, εκείνη την στιγμή, στον Τσιγάντε, επειδή φοβήθηκε την διαρροή τους. Αμέσως μετά, ο Τσιγάντες επικοινώνησε, με τον Ρόμπερτ Κέννεντυ. Ο διάλογος, που ακολούθησε, ήταν ο εξής :

"Στην Ουάσινγκτων, φθάνουν, κάθε είδους, αβάσιμες πληροφορίες. Οι άνθρωποί σας, στην Ελλάδα, παρουσιάζουν, ως κομμουνιστές, τους Έλληνες, που συμπαθούν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Οι Η.Π.Α. κινδυνεύουν να παραπλανηθούν, από πληροφορίες, που έρχονται, από την Αθήνα".

-"Δεν μπορώ να κάνω κάτι, γι' αυτό. Ο Λύντον δεν πρόκειται να με ακούσει", είπε ο Ρόμπερτ Κέννεντυ.

Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι, που εργάζονταν, για τον αδελφό σας και τώρα, εργάζονται, για τον Τζόνσον. Ίσως, αυτοί να σας ακούσουν.

-"Και πώς μπορώ να ξέρω ότι δεν προσπαθείτε να με παραπλανήσετε;" απάντησε ο Ρόμπερτ Κέννεντυ.

Νόμιζα ότι με εμπιστευόσασταν.

-"Σας εμπιστευόμουν, ως δημοσιογράφο. Μπορώ να σας εμπιστεύομαι, τώρα, που εργάζεστε και για την ελληνική κυβέρνηση;"

Όντως, εργάζομαι, για την ελληνική κυβέρνηση κύριε Κέννεντυ. Και αυτή η κυβέρνηση δεν είναι παράλογη. Δεν είναι κομμουνιστική. Δεν είναι αντιαμερικανική. Απλώς, ζητεί μεγαλύτερη αξιοπρέπεια, στην σχέση της με την Αμερική. Ούτε καν διανοούμαι να σας απειλήσω ότι η Ελλάδα θα στραφεί, στην Ρωσία, αν οι Αμερικανοί συνεχίσουν να μας αντιμετωπίζουν, με τον σημερινό τρόπο. Είμαστε φίλοι και σύμμαχοί σας και θα παραμείνουμε σύμμαχοί σας. Θα ήθελα να παραμείνουμε και φίλοι σας.

-"Δεν μπορώ να κάνω κάτι, δεν μπορώ να κάνω κάτι. Λυπάμαι", απάντησε ο Ρόμπερτ Κέννεντυ."


Πολύ αργότερα, λίγες ημέρες, μετά την ανατροπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, από τον Βασιλιά Κωνσταντίνο Β', η Μάργκαρετ Χίγκινς, τηλεφώνησε στον Τσιγάντε και άνοιξε το στόμα της, λέγοντάς του, όσα δεν του είπε, στην προηγούμενη συνομιλία τους. Ιδού τί του είπε :

"Σου ζητώ συγγνώμη, που δεν σου είπα αυτό, που γνώριζα, την τελευταία φορά, που συναντηθήκαμε. Ήθελα να σου πω τρία ονόματα : Παπαδόπουλος, Μακαρέζος και Ρουφογάλης. Είναι Έλληνες αξιωματικοί, που, με τον έναν, ή τον άλλον τρόπο, συνδέονται, με τις υπηρεσίες πληροφοριών. Είναι οι πιο πολύτιμες πηγές μας, στην Ελλάδα. Εάν σου το είχα πει, ίσως, ο πρωθυπουργός σας να είχε κάνει κάτι"...


Έτσι, άνοιξε ο δρόμος, που οδήγησε, μεθοδικά και σκοπούμενα, στην ανάληψη και της επίσημης εξουσίας, από το τοπικό κλιμάκιο της CIA, στην Αθήνα, το οποίο, με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, σχημάτισε την κυβέρνηση, αφού η αμερικανική κυβέρνηση αρνήθηκε την αποστολή του 6ου αμερικανικού στόλου, στον Πειραιά, προκειμένου να υποχρεώσει τους πραξικοπηματίες να τεθούν, υπό τις διαταγές του Βασιλιά Κωνσταντίνου Β'.

Έτσι, η CIA μπόρεσε να κάνει όλες της τις δουλειές. Και κατά την διάρκεια του αραβοϊσραηλινού πολέμου του καλοκαιριού του 1967, αλλά και στην προσπάθειά της, για τη επανεκλογή του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον, τον Νοέμβριο του 1968, οπότε η CIA χρηματοδότησε τον προεκλογικό αγώνα του Αμερικανού προέδρου, μέσω της κυβέρνησης των συνταγματαρχών, με ενδιάμεσο κρίκο τον Τομ Πάπας, έναν πλούσιο  και πανίσχυρο Ελληνοαμερικανό, που, εκτός από κολλητός του Γεώργιου Παπαδόπουλου, ήταν και στενός φίλος του Νίξον. Έτσι, δόθηκε, για χάρη του προεκλογικού αγώνα του Νίξον, ένα τεράστιο, για εκείνη την εποχή, ποσόν, ύψους 549.000 $. Το ποσόν αυτό κατεβλήθη, σε τρεις δόσεις, από τον υπαρχηγό της ΚΥΠ Μιχαήλ Ρουφογάλη, στον Πάπας, ο οποίος το προώθησε, στον υπεύθυνο της προεκλογικής εκστρατείας του Αμερικανού προέδρου, τον Τζων Μίτσελ, αν και η χρηματοδότηση ενός Αμερικανού υποψηφίου, από μια ξένη κυβέρνηση, ήταν παράνομη.

Αλλά τα χρήματα  αυτά, που προέρχονταν από τον προϋπολογισμό της ΚΥΠ, δεν ήσαν, ουσιαστικά, δικά της χρήματα, αφού η ελληνική ΚΥΠ δεχόταν ένα πλήθος από  οικονομικές ενισχύσεις, κυρίως, από τη CIA, γεγονός το οποίο παραπέμπει, σε έμμεση χρηματοδότηση του προεκλογικού αγώνα, για την επανεκλογή του Αμερικανού προέδρου, από την CIA.

Η κυβέρνηση αυτή του ελληνικού κλιμακίου της CIA, πέρα από τα οποιαδήποτε πρόσωπα, που την αποτελούσαν, είτε ως πρωθυπουργοί, είτε ως υπουργοί και με την οποία, από το παρασκήνιο, συγκυβερνούσε ο περιβόητος "Mr Dirty", ο πράκτορας της CIA Gust Lascaris Avrakotos και η λοιπή κουστωδία του, στην πραγματικότητα - με την εξαίρεση της ολιγοήμερης κυβέρνησης του Σπύρου Μαρκεζίνη, η οποία ανατράπηκε, με ένα νέο πραξικόπημα, από τον άλλο πράκτορα της CIA, τον Δημήτριο Ιωαννίδη - ουδέποτε έπαυσε να ασκεί την εξουσία, στο όνομα αυτής της ξένης Υπηρεσίας Πληροφοριών και κατασκόπων, που την ανέβασε, στην εξουσία. Και παρέμεινε, στην εξουσία, μέχρι την στιγμή, που το καθοδηγημένο, από την ίδια, πραξικόπημα, κατά του Μακαρίου και η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974, υποχρέωσαν τους εντόπιους πράκτορες να παραδώσουν την κυβέρνηση στους πολιτικούς, με αντάλλαγμα την προσωπική αμνηστεία όλων εκείνων, που συνέργησαν, στην ομαλή και αδιατάρακτη παράδοσή της.

25/12/1944 : ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ : "Η Ελλάδα ανήκει, στους Έλληνες" διακηρύσσει, σε πρωτοσέλιδο άρθρο του ο Γιάννης Ζεύγος. Τώρα, μέσα στις πιο μαύρες ημέρες της νέας ευρωγερμανικής Κατοχής, ο γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Ε. Δημήτρης Κουτσούμπας, κατηγορεί τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, για επίδειξη "εθνικισμού", επειδή θυμήθηκε και ανέφερε το ίδιο, πάντα, επίκαιρο σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου, του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ, πριν αυτό το τελευταίο καταντήσει, σε αυτό, που είναι σήμερα - δηλαδή σε μια σύγχρονη έκδοση της κατοχικής ΕΣΠΟ. Οι σταλινικοί της χώρας μας ουδέποτε έπαυσαν να μην είναι προβλέψιμοι. Ήσαν, είναι και θα εξακολουθήσουν να είναι προβλέψιμοι. Και ως εκ τούτου, πάντοτε, εκτός πραγματικότητας. Κάτι το οποίο δεν είναι προϊόν τύχης. Είναι προϊόν της δικής τους πολιτικής επιλογής... 



Φυσικά, η αιτία του πραξικοπήματος δεν ήταν μόνον ο κίνδυνος του "κομμουνισμού", ό,τι και αν αυτός σήμαινε, για εκείνους, που πραγματοποίησαν αυτό το πραξικόπημα. Ο σκοπός όλων αυτών ήταν, επίσης και το να μην παύσει η Ελλάδα να είναι μια ετερόφωτη μπανανία.

Και τότε, όπως και τώρα, η Ελλάδα δεν έπρεπε να ανήκει στους Έλληνες. Δεν έπρεπε να μπορεί να επιλέγει τους φίλους, τους συμμάχους και τους όποιους εχθρούς και αντιπάλους της, οι οποίοι έπρεπε και τότε, όπως και τώρα, να είναι δεδομένοι.

Αυτή η στυγνή πραγματικότητα, που, τότε, είχε επιβληθεί και μέσα από τις ερπύστριες των τανκς, κάποια στιγμή κατέρρευσε, στα εξ ων συνετέθη, έστω και αν αυτό συνέβη, χωρίς την λαϊκή παρέμβαση. Έστω και αν συνέβη, μέσα από την αυτοκατάρρευση της δικτατορίας και τον κίνδυνο μιας στρατιωτικής αναμέτρησης με την Τουρκία. Έστω και αν συνέβη, λόγω του φόβου ενός κοινωνικού ξεσπάσματος, που μπορούσε να προκύψει, μέσα από μια πολεμική περιπέτεια.

Έτσι όπως κατέρρευσε η στυγνή πραγματικότητα του καθεστώτος της κολοβωμένης και επιτηρούμενης δημοκρατίας και της ανοικτής δικτατορίας, που προσπάθησε να συντηρήσει τους πυλώνες του καθεστώτος της προδικτατορικής μπανανίας, έτσι πρέπει να καταρρεύσει και το σύγχρονο καθεστώς της κατοχικής πεονίας των ξένων δανειστών και των εντόπιων πρακτόρων τους, αυτών της "ευρωπαϊστικής" ελίτ του τόπου, η οποία έχει παραδώσει τον ελληνικό πληθυσμό, στις πειραματικές ορέξεις των σύγχρονων ξένων εξουσιαστών του.

Αυτό είναι το επιτακτικό έργο των σύγχρονων γενεών, που συντρίβονται, κάτω από το πέλμα των μοντέρνων μεταναζιστών κατακτητών.

Και αυτό το έργο, καλόν είναι, να ολοκληρωθεί σύντομα. Και όσο το συντομότερο, τόσο καλύτερα...