Η Νέα Δημοκρατία και οι "ευρωπαϊστές" ψυχομαχούν και η γη δεν τους τρομάσσει. (Ο ανορθόλογος βολονταρισμός του "εκσυγχρονισμού" και η αυξανόμενη δυναμική, που οδηγεί την κοινωνία να γλυστρά στην δραχμή).

Όλα αυτά τα χρόνια, από το ξέσπασμα της κρίσης του ελληνικού χρέους και την ουσιαστική χρεωκοπία της Ελλάδας και της ευρωζώνης, δεν έχει κανέναν υποστηρικτή, ο οποίος να μπορεί να ισχυρισθεί ότι ξεφεύγει από τα πλαίσια του περιθωριακού γκρουπούσκουλου και να είναι δυνατόν να ισχυρισθεί ότι έχει κάποιες, άξιες λόγου πολιτικές και κοινωνικές αναφορές. Παρ' όλ' αυτά, η δραχμή, το παλαιό καλό soft εθνικό μας νόμισμα, που, αδοκήτως και ανοήτως, αντικαταστάθηκε, το 2002, από το hard ευρώ, είναι, πλέον, πανταχού, παρούσα, αποτελώντας τον πιο φρικτό εφιάλτη των αφελών και ανίκανων να σκεφθούν, στρατηγικά, "ευρωπαϊστών" μας, οι οποίοι ενδύθηκαν την λεοντή ενός υστερικού - στα όρια του γεροντοκορισμού - (ψευδο)εκσυγχρονισμού. Χωρίς καμμιά, πραγματική υποστήριξη, τότε, που - τον Μάϊο του 2010 - ξεκίνησε η κρίση, έχει φθάσει, πλέον, να βρίσκεται στο μυαλό και στην σκέψη ενός ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού Ελλήνων, οι οποίοι όχι μόνο την νοσταλγούν, αλλά και επιθυμούν την επιστροφή, σε αυτήν. Έτσι, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς κανένα σχέδιο, η Ελλάδα γλυστρά στην δραχμή, κάνοντας πολλούς να τρέμουν και μόνο στην σκέψη...



Η Νέα Δημοκρατία, πνέει τα λοίσθια. Κυριολεκτικά, μιλώντας ψοφολογεί. Αυτό, ήδη, πλέον, γίνεται μπροστά στα μάτια όλων, που, λίγο ή πολύ, αναμένουν την έλευση του λυτρωτικού τέλους.

Η Νέα Δημοκρατία ψυχομαχεί, αλλά η γη δεν τηνε τρομάσσει. Και δεν τρομάζει η γη από το ψυχορράγημα της Νέας Δημοκρατίας, απλούστατα, επειδή το κόμμα, που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το 1974, δεν έχει καμμία σχέση με τον Διγενή του μύθου του μεσαιωνικού ελληνισμού.

Όσο περνάει ο καιρός, η διαδικασία της κοινωνικής και πολιτικής εξαέρωσης του παλαιού κόμματος της συντηρητικής παράταξης, το οποίο αποτελεί συνέχεια της Ε.Ρ.Ε., που ιδρύθηκε και αυτή, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και ήλθε, για να διαδεχθεί το "Λαϊκό Κόμμα" του Παναγή Τσαλδάρη και τον "Ελληνικό Συναγερμό" του Αλέξανδρου Παπάγου, γίνεται, ολοένα και περισσότερο, ορατή. Παρά την ακαταπόνητη προσπάθεια της γελοίας και ψοφοδεούς "ευρωπαϊστικής" πολιτικοοικονομικής ελίτ του τόπου αυτού (με πρωταγωνιστές τα συστημικά μέσα ενημέρωσης των "νταβατζήδων του Μπαϊρακτάρη" - για να θυμηθούμε και τον επιτυχέστατο χαρακτηρισμό του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή -, οι οποίοι δίνουν τον αγώνα τον "καλό", προφανώς, για να υπερασπισθούν τα δικά τους συμφέροντα), να στηρίξει την κυβέρνηση των σύγχρονων Quislings, η εργώδης αυτή προσπάθεια και ο μόχθος, που ξοδεύεται σε αυτήν, πηγαίνουν στον βρόντο.

Ο επιθανάτιος ρόγχος της Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά και των κουμανταδόρων του Μαξίμου, που όλοι τους προέρχονται από την αλήστου μνήμης "Πολιτική Άνοιξη", δεν μπορεί πια να αποκρυβεί. Το ψοφολόγημα της Νέας Δημοκρατίας έρχεται στην επιφάνεια και αποτελεί, πλέον, ένα κοινό θέαμα, στο φιλοθεάμον κοινό της ελληνικής κοινωνίας.

Έτσι, όλο αυτό το αφηνιασμένο, αλλά και τρομοκρατημένο, από τις διαφαινόμενες δραματικές εξελίξεις, κουτσό και τυφλό πολιτικό προσωπικό, που αποτελεί την "προίκα" του παλαιού αρχηγού της "Πολιτικής Άνοιξης", ο οποίος στηρίχθηκε και κληρονόμησε την ηγεσία της Ν.Δ., από τους καραμανλικούς (που άνοιξαν, τον Νοέμβριο του 2009, τις πόρτες στην λαϊκή βάση της συντηρητικής παράταξης, προκειμένου να παρακάμψουν την επελεύνουσα Ντόρα Μπακογιάννη και το μητσοτακαίϊκο), μαζύ με το λοιπό πολιτικό προσωπικό της Νέας Δημοκρατίας και τον ίδιο τον Αντώνη Σαμαρά, δεν κάνουν τίποτε περισσότερο, από το να παρακολουθούν τον επερχόμενο θάνατο της Ν.Δ. και να συμπράττουν στην επίσπευσή του.

Έτσι, όπως το πάνε ο Αντώνης Σαμαράς και η χαζοπαρέα της Πολιτικής Άνοιξης, θα κλείσουν και την Νέα Δημοκρατία, που ήταν η ναυαρχίδα της συντηρητικής παράταξης, όπως έπραξαν και με την ΠΟΛΑΝ. Και φυσικά, δεν πρόκειται να αρκεστούν στην Νομαρχιακή των Χανίων...



Ο θάνατος της Νέας Δημοκρατίας δεν αποτελεί κάτι το μη αναμενόμενο, όσο και αν η εντόπια ελίτ και ιδίως, η κομματική ελίτ, που κάνει κουμάντο στις τύχες του κόμματος της συντηρητικής παράταξης του τόπου, αρνήθηκαν, επίμονα, επί μακρύ χρονικό διάστημα - και κάποιοι (όχι λίγοι) αρνούνται ακόμη - να διαγνώσουν και να δουν αυτήν την εξέλιξη. Όσο και αν όλοι αυτοί έτρεφαν την ελπίδα ότι θα απέφευγαν την τύχη του ΠΑΣΟΚ και όσο και αν πίστευαν ότι ένα θαύμα θα έσωζε και το κόμμα τους και τους ίδιους από την καταστροφή, την διάλυση, τον κατεξευτελισμό, αλλά και - για πολλούς από αυτούς - την φυλακή, η οποία ρίχνει την βαριά σκιά της, πάνω τους, αυτή η ελπίδα καθίσταται, όσο περνάει ο καιρός, φρούδα.

Η κομματική ελίτ και το στελεχικό δυναμικό της Νέας Δημοκρατίας θα υποστούν αυτά που πρέπει να υποστούν και θα πιούν το πικρό ποτήρι, μέχρι την τελευταία γουλιά. Μέχρι το ίχνος και της τελευταίας σταγόνας. Και φυσικά, κανείς άλλος δεν θα φταίει, για την τύχη τους, παρά μόνον οι ίδιοι.

Το γιατί ξετυλίσσεται η πορεία, προς αυτή την μοιραία κατεύθυνση, δεν είναι καθόλου δύσκολο να κατανοηθεί. Όλα έχουν να κάνουν, με την προδοτική στροφή του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος, ως ένας νέος Quisling, τον Νοέμβριο του 2011, αντί να ακολουθήσει την σαφέστατη αντιμνημονιακή πολιτική γραμμή, την οποία διακήρυσσε και αντί να έλθει σε ευθεία σύγκρουση, με τους τοκογλύφους δανειστές του ελληνικού δημοσίου, προτίμησε, όχι, απλώς, έναν κάποιο συμβιβασμό, με αυτούς, αλλά την πλήρη και άνευ αντιλογίας, υποταγή του, στα κελεύσματά τους, στηρίζοντας την κυβέρνηση του εκλεκτού μέλους της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας Λουκά Παπαδήμου, παίζοντας την κατεξευτελιστική και διαπομπευτική, για τον ίδιο και το κόμμα του, κωμωδία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, απέναντι σε μια κυβέρνηση, στην οποία, το κόμμα του συμμετείχε, με δικά του στελέχη και για τις αποφάσεις της οποίας είχε τον πρώτο και κύριο ρόλο.

Βέβαια, αυτή την κωμωδία ο Αντώνης Σαμαράς την έπαιξε επειδή το Κ.Κ.Ε., το οποίο εδικαιούτο τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, του επέτρεψε να την παίξει, αφού το κόμμα των Ελλήνων σταλινικών, το οποίο είναι ένας από τους συστημικούς πυλώνες του μεταπολιτευτικού καθεστώτος της χώρας, δεν διεκδίκησε τον ρόλο, που του απένεμε το (ούτως, ή άλλως) κουρελιασμένο Σύνταγμα της χώρας και οι κανόνες και οι αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Και στην πορεία των εξελίξεων το Κ.Κ.Ε. και η νομενκλατούρα του τιμωρήθηκαν, για τον ρόλο τους αυτό.

Με αυτά τα καραγκιοζιλίκια και παίζοντας τον ρόλο του αντιπολιτευόμενου, σε μια κυβέρνηση, στην οποία συμμετείχε και συναποφάσιζε, για τις τύχες της ίδιας και της χώρας ολόκληρης, υπογράφοντας το καταστροφικό δεύτερο Μνημόνιο, της 12/2/2012, ο Αντώνης Σαμαράς πίστευε ότι θα αποφύγει την πολιτική καταστροφή του ιδίου και του κόμματός του. Πίστευε ότι η πρωθυπουργία θα ήταν, γι' αυτόν, ένας εύκολος περίπατος.

Εις μάτην. Οι βουλευτικές εκλογές, που καθυστέρησαν να γίνουν και οι οποίες, τελικά, αντί για τον Φεβρουάριο του 2012, έγιναν στις 6/5/2012, κατέδειξαν το απίστευτο μέγεθος των ερασιτεχνισμών και των βλακειών, που είχε διαπράξει, από τον Νοέμβριο του 2011. Εκείνο το εκπληκτικό 18,9%, που έλαβε η Ν.Δ., σε εκείνες τις εκλογές ήταν ένα ηχηρότατο καμπανάκι, το οποίο ο Αντώνης Σαμαράς αρνήθηκε να λάβει υπόψη του. Και ναι, μεν, η διαρκής ψευδολογία του νεοδημοκρατικού επιτελείου, αλλά και των μελλοντικών του κυβερνητικών εταίρων και η ανωριμότητα του εκλογικού σώματος, του επέτρεψαν, στις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, να ξεπεράσει, κατά κάτι λιγότερο από 3 ποσοστιαίες μονάδες τον ΣΥΡΙΖΑ και να γίνει, κουτσά - στραβά και με δύο δεκανίκια (Ευάγγελος Βενιζέλος και Φώτης Κουβέλης) πρωθυπουργός, αλλά το ποσοστό της Ν.Δ., που δεν κατάφερε να πιάσει, ούτε το 30%, αφού έλαβε, μόλις το 29,66% των ψήφων, ήταν ένα, ακόμη, καμπανάκι, που ο πρωθυπουργός της συμφοράς αρνήθηκε και πάλι, να λάβει, υπόψη του.

 Από εκεί και πέρα, με δεδομένη την πιστή υπακοή, στις εντολές της τρόϊκας των εκπροσώπων των ξένων δανειστών, ενώπιον των οποίων ο Αντώνης Σαμαράς, ευθύς αμέσως, απαίτησε, από όλους τους υπουργούς του, να πέσουν στα τέσσερα, όλα έλαβαν την πορεία που ακολουθεί ένα φυσικό φαινόμενο. (Το αστείο, μάλιστα, είναι ότι οι υπουργοί ερωτήθηκαν και κλήθηκαν, από τον Πόουλ Τόμσεν, να δώσουν εξηγήσεις, για ποιόν λόγο οι πολιτικοί αρχηγοί των 3 κομμάτων της πρώτης συγκυβέρνησης, που προέκυψε, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, είπαν τόσα ψέμματα, στο εκλογικό σώμα και του απέκρυψαν όλα όσα είχαν συνυπογράψει, με τους δανειστές, στα πλαίσια του δεύτερου Μνημόνιου).

 Έτσι, οι εξελίξεις ακολούθησαν αυτή την μοιραία πορεία, με αποτέλεσμα την καταβαράθρωση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία έχει επέλθει, ήδη, από το καλοκαίρι του 2013, οπότε η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, αποχώρησε από την κυβέρνηση. Εκείνη την εποχή η Ν.Δ. είχε υποσκελισθεί από την Χρυσή Αυγή και είχε βρεθεί στην τρίτη θέση και προσπάθησε να εκμεταλλευθεί το θέμα της ΕΡΤ, προκειμένου να ανατρέψει τα πολιτικά δεδομένα, να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και παράλληλα να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών. Η προσπάθεια αυτή απεδείχθη άπελπις.

Στην συνέχεια, το φθινόπωρο, με όπλο την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, από μια συμμορία τραμπούκων της Χρυσής Αυγής και με όργανο το δικαστικό πραξικόπημα, που επεχείρησαν οι Νίκος Δένδιας και Χαράλαμπος Αθανασίου, με την βοήθεια της διορισμένης ηγεσίας του Αρείου Πάγου και το τηλεοπτικό show των συλλήψεων του αρχηγού της Χρυσής Αυγής και των βουλευτών της, η κυβέρνηση προσπάθησε να λεηλατήσει την εκλογική βάση του κόμματος των Ελλήνων νεοναζιστών και να την στρέψει, προς την Νέα Δημοκρατία.

Και η προσπάθεια αυτή υπήρξε άκαρπη. Η Νέα Δημοκρατία, μετά από μια μικρή ανάκαμψη, η οποία, άλλωστε, είναι και αμφιλεγόμενη, ως προς το εάν και κατά πόσον, υπήρξε, βρίσκεται και πάλι, στην τρίτη θέση, πίσω από την Χρυσή Αυγή και κινδυνεύει, μέχρι τον Μάϊο του 2014, που θα γίνουν οι ευρωεκλογές και οι τοπικές εκλογές στην Ελλάδα, να χάσει και την τρίτη θέση. Βέβαια, όπως είπα, είναι προφανές ότι εργάζεται, στο παρασκήνιο, μαζύ με την κυρία Ευτέρπη και την παρέα της, για να θέσει το κόμμα των Ελλήνων νεοναζιστών, εκτός νόμου, ή εκτός εκλογικής διαδικασίας. Και αυτό και τους όποιους υποψηφίους του, αλλά και τους όποιους διαδόχους του.

Είναι προφανές ότι η παιδική χαρά της Πολιτικής Άνοιξης και ο νομιζόμενος, ως πρωθυπουργός, θα το επιχειρήσουν και θα το πράξουν - αν τους επιτραπεί. Αλλά, κάτι τέτοιο, σε όποια του παραλλαγή, δεν πρόκειται να τους ωφελήσει. Δεν πρόκειται να αλλάξει την φορά των πραγμάτων και το τέλος του ψυχορραγήματος του ιστορικού κόμματος της συντηρητικής παράταξης, το οποίο είναι, πλέον, σκιά του εαυτού του. Η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά θα τελευτήσει τον βίο της. Αυτή την πορεία, τίποτε, δεν μπορεί να την κρύψει, πια. Ούτε και να την σταματήσει.

Δεν είναι, μόνον, οι δημοσκοπήσεις, που το δείχνουν. Οι καθεστωτικές εταιρίες των γκάλλοπς της συμφοράς, εδώ και καιρό, δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει κεφάλι. Βέβαια, το κονταίνουν όσο πιο πολύ μπορούν. Αλλά το δείχνουν. Δεν μπορούν, πλέον, να το κρύψουν, στα δεκαδικά της μισής και της μιας μονάδας.

Δεν είναι ούτε  αυτές οι μετρήσεις, που επικαλείται ο Αθανάσιος Δρούγος, για να δείξει αυτό, που πολλοί σκέπτονται, όπως εγώ και οι οποίοι πιστεύουν ότι η δημοσκοπική απόσταση, ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στην Νέα Δημοκρατία, τείνει να λάβει διαστημικές διαστάσεις, καθώς και ότι η Χρυσή Αυγή έχει ξεπεράσει την Νέα Δημοκρατία και ήδη, βρίσκεται στην δεύτερη θέση, πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όλες αυτές οι μετρήσεις, από μόνες τους, δεν λένε τίποτε. Θα μπορούσαν και να ανατραπούν. Δεν είναι αυτές οι μετρήσεις, που έχουν βαρύτητα. 

Αυτό, που προσδιορίζει την φορά των πραγμάτων, είναι το βαρύτατο κοινωνικό κλίμα, το οποίο επιδεινώνεται, ραγδαία, σε βάρος, όχι μόνον της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και εναντίον όλου του λεγόμενου "ευρωπαϊστικού" κύκλου. Εναντίον όλης της αφελούς και ανίκανης "ευρωπαϊστικής" ελίτ, η οποία, λίγο ή πολύ, αντιμετωπίζεται, ολοένα και πιο πολύ, ως ένας εσμός από Quislings.

Πέρα από την ορατή τραγωδία του ΠΑΣΟΚ του μπουχέσα Ευάγγελου Βενιζέλου, το οποίο είναι, ήδη, καταποντισμένο, το βαρύ κλίμα, που έχει διαμορφωθεί, εις βάρος των ανόητων και ανίκανων να μοιράσουν, δυό γαϊδουριών άχυρα, "ευρωπαϊστών", φαίνεται από την παταγώδη αποτυχία της "κίνησης των 58", που έχουν πάρει στις πλάτες τους οι, λειτουργικά, αγράμματοι κομφουζιονιστές Γιάννης Βούλγαρης και Τάσος Γιαννίτσης. Η αποτυχία της κίνησης αυτής, για την ανασυγκρότηση της "Κεντροαριστεράς", δηλαδή, ουσιαστικά, του θνήσκοντος (ψευδο)εκσυγχρονιστικού "ευρωπαϊσμού", που στοχεύει στην πολιτική και κοινωνική στήριξη της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, η οποία, σιγά-σιγά, χάνει τα κοινωνικά της ερείσματα και αποδιαρθρώνεται, δεν προκύπτει, μόνον, από την άρνηση της πλειοψηφίας της ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη να συμμετάσχει στην συγκρότηση αυτού του πολυμπαγιατεμένου "νέου" πολιτικού φορέα.

Δραχμή ή ευρώ; Το ερώτημα έχει απαντηθεί από την ίδια την ζωή. Η Ελλάδα δεν έπρεπε να εγκαταλείψει το εθνικό της νόμισμα και έπρεπε να μείνει εκτός ευρωζώνης, το 2002. Αλλά αυτό, που έπρεπε να πράξει, τότε, δεν αποτελεί ένα εύκολο βήμα, για το σήμερα. Όχι, γιατί δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, ακίνδυνα. Μπορεί. Αλλά αυτό είναι μια θεωρητική υπόθεση, η οποία, για να πραγματοποιηθεί, απαιτεί την ύπαρξη μιας ικανής και αποφασισμένης να προβεί, στις απαραίτητες διαπραγματεύσεις και κινήσεις, εντόπιας ελίτ. Και η παρούσα πολιτικοοικονομική ελίτ της χώρας δεν φημίζεται, για τις ικανότητές της. Κάθε άλλο...  




Η αποτυχία της κίνησης αυτής είναι προϊόν της ίδιας της κατάρρευσης του "εκσυγχρονιστικού ευρωπαϊσμού", που εξέφρασε, στο παρελθόν, ο Κώστας Σημίτης και η παρέα του, η οποία βρίσκεται, ξανά, στην πρώτη γραμμή, για την υπεράσπιση της συμμετοχής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, μαζύ με τον ίδιο τον αρχηγό αυτής της παρέας, ο οποίος επιμένει να συνεχίζει να ταλαιπωρεί την ελληνική κοινωνία, με την περιφορά της ύπαρξής του, στην συνεχή στήριξη τέτοιων κινήσεων, χωρίς, ουδόλως, να τον πτοεί το απλούστατο γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία τον έχει γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της και ότι ο ίδιος αποτελεί μια σκέτη δυσφήμιση, για κάθε τέτοια πρωτοβουλία, η οποία, ακριβώς, εξ αιτίας της παρουσίας του, οδηγείται στην κοινωνική και την πολιτική απαξίωση, με αποτέλεσμα την καταστροφή.  

Το αστείο, με αυτούς τους καταρρακωμένους "ευρωπαϊστές", είναι ότι ηττώνται, κατά κράτος από ένα φάντασμα. Χάνουν το παιχνίδι, από κάτι, που, επίσημα, δεν υπάρχει. Και ακόμη, χειρότερα, οι πιο ικανοί από αυτούς, το αντιλαμβάνονται, με αποτέλεσμα να επιδίδονται, σε ένα κυνήγι μαγισσών, προκειμένου να προσωποποιήσουν αυτό το φάντασμα, δίνοντας του υπόσταση και μορφή.

Το φάντασμα για το οποίο μιλώ είναι η δραχμή. Δηλαδή η έξοδος της Ελλάδας, από το ευρώ και την ζώνη του.   


Στην πραγματικότητα, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, που ξεκίνησε, με την ελληνική χρεωκοπία του 2010, ουδέποτε τέθηκε, επίσημα, ένα τέτοιο θέμα. Ακόμη και μέχρι πρόσφατα, καμμιά αξιόλογη καταγεγραμμένη δύναμη, πλην της ομάδας του Παναγιώτη Λαφαζάνη, στον ΣΥΡΙΖΑ, που, τώρα τελευταία, αρχίζει να εκφράζεται ανοικτά, για το ζήτημα αυτό, δεν το έχει θέσει στην ατζέντα της δημόσιας συζήτησης. Ούτε καν από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, άλλωστε, ηττήθηκε, στις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, ακριβώς, επειδή κατηγορήθηκε ότι θέτει σε αμφισβήτηση την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την θέση της, μέσα στην ευρωζώνη.  

Όμως, μπορεί η δραχμή να μην είχε καμμία πολιτική στήριξη, πέρα από κάποιες περιθωριακές ομάδες, σαν το ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη και πρόσφατα, του Κινήματος της Δραχμής του Θεόδωρου Κατσανέβα, αλλά, παρ' όλ' αυτά, ήταν, πάντα, παρούσα, μέσα στην επιχειρηματολογία των, κάθε είδους και λογής, "ευρωπαϊστών". Και φυσικά, αυτό δεν ήταν, καθόλου, τυχαίο. Ούτε ήταν, μόνο, ένα κυνήγι μαγισσών. Ήταν και αυτό, αλλά δεν ήταν, μόνον, αυτό.

 

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, σε παλαιές "καλές" εποχές, παρέα με τον Κώστα Σημίτη, τον ολέθριο ηγήτορα, του γηγενούς (ψευδο)εκσυγχρονισμού. Καλό θα ήταν ο θλιβερός, παντός καιρού, συνταγματολόγος, πριν τολμήσει να χαρακτηρίσει την Ελλάδα, ως μία "μη κανονική χώρα" (η οποία, όσο και αν δεν του αρέσει, είναι μια χαρά κανονική) να φρόντιζε να γίνει ο ίδιος ένας "κανονικός άνθρωπος". Και αυτό διότι δεν είναι. Και φυσικά, επειδή λειτουργεί, ως ένας ανοηταίνων τυφλωμένος "ευρωπαϊστής" και σαν νεοφώτιστος πιονιέρος της αλήστου μνήμης Λενινιστικής Κομσομόλ, δεν έχει καταλάβει, ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Καιρός είναι κάποιος να του το πει - όσο και αν είναι δύσκολο να τον πείσει...  



Επίσης, η διαρκής αναφορά των "ευρωπαϊστών", στον "κίνδυνο" της δραχμής, δεν ήταν μια απλή ιδεοληψία, που τους διακατέχει. Δεν ήταν, απλώς, ένα προϊόν του παλαιοσταλινικού "ευρωπαϊστικού" βολονταρισμού τον οποίον, με αμετροεπή ξεροκεφαλιά, επιδεικνύουν, επιμένοντας να υποτάξουν την ελληνική οικονομία και κοινωνία, στα ιδεολογικά/ψευδοσυνειδησιακά μορφώματα, που έχουν κατασταλάξει στο κεφάλι τους και τα οποία έχει εκφράσει, παραστατικότερα όλων τους, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, με την απίστευτη φράση, που διαρκώς, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, εκστομίζει και η οποία συνοψίζεται στο ότι : "Η Ελλάδα πρέπει να γίνει μια κανονική χώρα".  

Βέβαια, αυτό που, πρώτ' απ' όλα, πρέπει να γίνει, είναι κάτι το διαφορετικό και το, εντελώς, αντίθετο.

Πρέπει ο μπουχέσας Βαγγέλης να γίνει ο ίδιος ένας κανονικός άνθρωπος.

Όπως, επίσης, είναι απαραίτητο να γίνουν κανονικοί άνθρωποι οι "ευρωπαϊστές". Αλλά, για να συμβεί κάτι τέτοιο, αποτελεί προϋπόθεση το να απορρίψουν και να αποβάλουν τον σταλινικό βολονταρισμό, από τον οποίον διακατέχονται και να αντιληφθούν ότι δεν είναι η χώρα, που δεν είναι κανονική, αλλά ότι αυτοί οι ίδιοι είναι, που στερούνται, κάθε κανονικότητας, ακριβώς, επειδή υποστηρίζουν έναν πολιτικό και κοινωνικό σχεδιασμό, σαν αυτόν της ευρωζώνης, ο οποίος είναι, εντελώς, ανορθόλογος.  

Αλλά, μια τέτοια συνειδητοποίηση, εκ μέρους των ανόητων "ευρωπαϊστών" μας δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Όπως, επίσης, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, ούτε και η παραδοχή αυτής της πραγματικότητας, ακόμη και όταν αυτή γίνει αντιληπτή και όταν κατανοηθεί. Άλλωστε, πολλοί από τους "ευρωπαϊστές" έχουν συνείδηση των τεράστιων στρατηγικών τους λαθών, που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή, με την ένταξή της στην χαοτική ευρωζώνη. Αλλά, τώρα, πια, δεν επιθυμούν να πράξουν διαφορετικά, διότι δεν θέλουν να αποδεχθούν, δημοσίως, ότι έσφαλαν. Και φυσικά, φοβούνται και δεν επιθυμούν να αλλάξουν πορεία, ακριβώς, διότι η πορεία των πραγμάτων τους οδηγεί, είτε στην σύγκρουση, με την ελίτ της ευρωζώνης, είτε έξω από αυτήν.

   

Η δραχμή, παραμένει, πάντοτε, στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Μιας επικαιρότητας, η οποία δεν μπορεί, πια, να αποκρυβεί. Ο αξέχαστος Μίμης Φωτόπουλος μπορεί να μην έδιδε δραχμές, σε αυτό το ξεκαρδιστικό στιγμυότυπο, αλλά, ουδόλως, αποκλείεται ο σύγχρονος αντίστοιχος Μίμης Φωτόπουλος να δώσει...



Αυτό, λοιπόν, που φοβίζει τους "ευρωπαϊστές", αυτό που τους κάνει, κυριολεκτικά, να τρέμουν το φάντασμα της δραχμής είναι η κοινωνική δυναμική της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα της χώρας. Μια κοινωνική δυναμική, που αναπτύχθηκε, όλα αυτά τα τέσσερα χρόνια, που διαρκεί η ελληνική κρίση, ξεκινώντας, από σχεδόν μηδενική βάση, για να φθάσει, τώρα, χωρίς καμμία ουσιαστική πολιτική στήριξη και με διαρκή πόλεμο, από τα συστημικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, σε τέτοια επίπεδα, τα οποία έχουν διαβρώσει, την παλαιά εδραία και συντριπτικά, πλειοψηφική θέση του ευρώ και της ζώνης του.  


Πράγματι, όσο και αν δεν ομολογείται, όλα αυτά τα χρόνια, η κοινωνία, μέσα από την οδυνηρή εμπειρία της, αποστρέφει το πρόσωπό της και αποσύρει, ολοένα και πιο γρήγορα, την υποστήριξή της, στο ευρώ και την ζώνη του, όχι, απλώς, νοσταλγώντας, αλλά επιθυμώντας την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Αυτή η εξέλιξη, η οποία γίνεται ορατή και αντιληπτή, οδηγεί, εκ των πραγμάτων, την Ελλάδα, εκτός ευρωζώνης, δίκην φυσικού φαινομένου, χωρίς την ύπαρξη κάποιου σχεδιασμού, ή κάποιου οργανωμένου συνασπισμού συμφερόντων, που να την προωθεί. 

  

Η ατσάλινη βολονταριστική αντίληψη του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν και οι αντίστοιχες πρακτικές του, αναβιώνουν στα μυαλά και στα έργα των σύγχρονων "ευρωπαϊστών". Μπορεί, στο ιδεοληπτικό πάνθεον των υπό εφαρμογή ιδεών, την "οικοδόμηση του σοσιαλισμού" να την έχει αντικαταστήσει η "οικοδόμηση της ευρωζώνης" και η σωτηρία της, αλλά το μοτίβο δεν είναι καθόλου διαφορετικό, αφού και στις δύο περιπτώσεις, οι αντίστοιχες κοινωνίες διατάχθηκαν να προσαρμοσθούν, με βίαιο τρόπο, σε δύο διαφορετικούς, αλλά και αδιαπραγμάτευτους κοινωνικούς σχεδιασμούς, οι οποίοι ουδεμία σχέση είχαν, με την πραγματικότητα και τις ανάγκες των κοινωνιών αυτών. Περιττό να πω ότι η τελική κατάρρευση του σταλινικού βολονταρισμού, που έλαβε χώρα, πριν από δύο δεκαετίες, με την αυτοδιάλυση της "Ε.Σ.Σ.Δ.", παραπέμπει στην κατάρρευση και της σύγχρονης έκδοσης του σταλινικού βολονταρισμού - ήτοι του "ευρωπαϊσμού", όπως αυτός εκφράζεται από τον εκτρωματικό σχεδιασμό της ευρωζώνης. Η διαδικασία αυτή, ίσως και να πάρει χρόνο, αλλά, με δεδομένη την πυροδότηση της εκκίνησής της, με την κρίση, που ξέσπασε το 2008 και μεταλαμπαδεύτηκε, στον χώρο της Ο.Ν.Ε., έναν χρόνο αργότερα, η αποφυγή της ολοκλήρωσής της είναι, περίπου, αδύνατη...


Αυτή η πραγματικότητα, που παίρνει σάρκα και οστά, από την ίδια την ζωή και εμπεδώνει ευρύτερες στάσεις και συμπεριφορές, μέσα στον γενικό πληθυσμό της χώρας, οι οποίες έχουν το ακαταμάχητο πλεονέκτημα ότι δεν είναι θεωρητικές, ή εγκεφαλικές, αλλά στηρίζονται, σε, καθαρά, βιωματικές καταστάσεις, είναι που κάνει τους σταλινικούς βολονταριστές των "ευρωπαϊστικών" ιδεοληψιών να τρέμουν, αφού γνωρίζουν την δυναμική του αφανούς και κοινωνικά διαχεόμενου αντιπάλου τους, ο οποίος είναι σαφές ότι θα αποκτήσει και μια ευπρόσωπη πολιτική υπόσταση, στις ευρωπαϊκές εκλογές του ερχόμενου Μαΐου - και όχι, μόνο, σε αυτές.  

Σε όλους αυτούς τους σύγχρονους εραστές του Ιωσήφ Στάλιν και των πρακτικών του, ουδείς άλλος τους φταίει, πλην του (κακού, του κάκιστου) εαυτού τους.

Δεν πειράζει. Ας πρόσεχαν...  


Φυσικά, πίσω από όλες αυτές τις εξελίξεις, καθώς και πίσω από τις δραματικές εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν, βρίσκεται η, ολοένα και μεγαλύτερη, καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας. Για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, στην τελευταία δεκαετία (2004 - 2013), έχω μιλήσει αρκετές φορές. Αλλά όσα και να πει κάποιος, αυτά είναι, πάντοτε, ελάχιστα και δεν μπορούν να περιγράψουν, όχι μόνον το μέγεθος του εκπληκτικού κατήφορου, που έχει πάρει η χώρα, αλλά ούτε και την ιλιγγιώδη ταχύτητά του. 

Στο δημοσίευμά μου της 22/4/2013, με τίτλο : "2000 - 2012 : Η γοργή άνοδος και η ραγδαία πτώση των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών. (23/4/2010 : Η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους της ευρωζώνης. Ένας απολογισμός, τρία χρόνια μετά)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.gr/2013/04/2000-2012-2342010-greece-colony-of-debt.html  , προσπάθησα να δώσω μια, όσο το δυνατόν, λεπτομερειακή περιγραφή της εξέλιξης των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών, στηριζόμενος στα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. του Ανδρέα Γεωργίου, αλλά η αλήθεια είναι ότι, ακόμη και τα στοιχεία αυτά, δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό που, ήδη, συμβαίνει, στην ελληνική οικονομία και κοινωνία.  

Πάντοτε, σε όλες τις κοινωνίες του καπιταλιστικού κόσμου, οι αριθμοί και τα μακροοικονομικά μεγέθη δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να απεικονίσουν την πραγματικότητα. Αυτό συμβαίνει, όχι μόνον επειδή οι αριθμοί και τα μεγέθη δεν ανταποκρίνονται, σε αυτό που υποτίθεται ότι εκφράζουν, αλλά και επειδή, ακόμη και όταν το εκφράζουν, δεν μπορούν να απεικονίσουν την ένταση του προβλήματος, που δημιουργείται και φυσικά αδυνατούν να εντοπίσουν και να προβλέψουν τις ατομικές και κοινωνικές συμπεριφορές, που θα εκπορευθούν από τους αριθμούς και τα μακροοικονομικά αυτά μεγέθη, τα οποία έχουν άμεσες και συγκεκριμένες επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. 

 Βέβαια, η αδυναμία του εντοπισμού και της πρόβλεψης, δεν σημαίνει ότι είναι αδύνατη η πιθανολόγηση των ατομικών και κοινωνικών συμπεριφορών, που εκλύονται από την πραγματοποίηση των εκάστοτε μακροοικονομικών μεγεθών. Κάθε άλλο. Η πιθανολόγηση των συμπεριφορών αυτών είναι σίγουρη, στον βαθμό, που οι κοινωνικές επιστήμες είναι στην πρώτη γραμμή όλων των αναπτυσσόμενων τακτικών και στρατηγικών των διεθνών και των εντόπιων ελίτ, αλλά η πιθανολόγηση δεν είναι πρόβλεψη. Ουδέποτε ήταν.  

Βλέποντας, λοιπόν, την εξέλιξη των μακροοικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας, καταλαβαίνουμε ότι η προβλεπόμενη (για την ακρίβεια, η πιθανολογούμενη) εξέλιξη του ελληνικού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, κατά το τρέχον έτος, που, σε λίγες ημέρες κλείνει τον κύκλο του, θα το οδηγήσει, σε επίπεδα μικρότερα του 2004. Έτσι, το 2013, το ελληνικό ΑΕΠ υπολογίζεται να κλείσει στα επίπεδα των 182,911 δισ. €, ένα ποσόν το οποίο υπολείπεται, κατά πολύ, από το αντίστοιχο επίπεδο των 185,266 €, στο οποίο είχε κλείσει, το 2004. Για να έχουμε, μάλιστα, ένα ενδιάμεσο μέτρο σύγκρισης, απαραίτητο είναι να θυμηθούμε ότι το 2008, το ελληνικό ΑΕΠ έφθασε στα 233,198 δισ. €.  

Η τελική καταναλωτική δαπάνη του ελληνικού πληθυσμού, στην ίδια περίοδο, δεν ήταν καθόλου καλύτερη, παρά το γεγονός ότι φαίνεται έτσι. Από τα επίπεδα των 162,201 δισ. €, στα οποία έφθασε η τελική καταναλωτική δαπάνη, κατά το 2004, το ίδιο μακροοοικονομικό μέγεθος οδηγείται, το 2013, στα 166,449 δισ. €. Έτσι, η τελική καταναλωτική δαπάνη το 2013, έπεσε κάτω από τα επίπεδα του 2005, στο οποίο είχε φθάσει, στα 169,662 δισ. € και αν κρατήθηκε, σε επίπεδα μεγαλύτερα του 2004, αυτό οφείλεται, στις αποσύρσεις των τραπεζικών καταθέσεων -, για τις οποίες θα μιλήσουμε πιο κάτω, στις οποίες αποσύρσεις προέβη ο ελληνικός πληθυσμός, προκειμένου να μπορέσει να συγκρατήσει την σαρωτική πτώση του βιοτικού του επιπέδου. Αρκεί και μόνο να θυμηθούμε ότι η τελική καταναλωτική δαπάνη στην ελληνική οικονομία, το 2008 βρισκόταν στα 210,982 δισ. €.  

Αλλά και η πορεία του ακαθάριστου σχηματισμού κεφαλαίου, στην ελληνική οικονομία, όλα αυτά τα χρόνια, είναι τραγικός. Από τα επίπεδα των 41,697 δισ. € (με ακαθάριστο σχηματισμό πάγιου κεφάλαιου, στα 40,788 δισ. €), που ήταν το 2004, θα κλείσει, τώρα, το 2013, στα 22,315 δισ. €. Αρκεί και μόνο, να θυμηθούμε ότι το 2008, ο ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου, στην ελληνική οικονομία, βρισκόταν, στα 55,996 δισ. € (με ακαθάριστο σχηματισμό παγίου κεφαλαίου, στα 52,607 δισ. €). 


Με λίγα λόγια, οι επενδύσεις στην ελληνική οικονομία έχουν, κυριολεκτικά, σαρωθεί. Από το 30,2%, που βρίσκονταν το 2004, κατρακύλησαν, στο 12,2% του ΑΕΠ, το 2013 (!!!) και ενώ το 2008, βρίσκονταν, στο 24% του ΑΕΠ της χώρας. Με δεδομένη την κατακρήμνιση των επενδύσεων, η κατακλυσμιαία πτώση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού έχει οδηγήσει και στην αντίστοιχη δραματική πτώση της καταθετικής βάσης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, το οποίο, ακριβώς, επειδή δεν μπορεί να αναποκριθεί, στις υποχρεώσεις του, βρίσκεται ενώπιον ενός bail in, το οποίο θα συνοδευτεί και από ένα κούρεμα των καταθέσεων, το οποίο, ήδη, έχει αρχίσει, να πραγματοποιείται, υπέρ του δημοσίου, με τις άμεσες κατασχέσεις, από τους τραπεζικούς λογαριασμούς των οφειλών, προς το δημόσιο και με την αποπληρωμή των δυσβάστακτων φόρων, οι οποίοι δεν είναι δυνατόν να πληρωθούν από τα τρέχοντα εισοδήματα.  

Με δεδομένο ότι οι καταθέσεις, οι οποίες έχουν ποσά, άνω των 100.000,00 € είναι το 0,5% του συνόλου των καταθέσεων και με επίσης, δεδομένο ότι οι καταθέσεις των νοικοκυριών, από τα 2.000,00 €, μέχρι το ποσόν των 100.000,00 €, φθάνουν, στο 18,1% του συνόλου των καταθέσεων, εκ των οποίων, το 81,4% φθάνει, μέχρι τα 2.000,00 €, γίνεται κατανοητό ότι η "εγγύηση", για το ότι το κούρεμα (δηλαδή η κατάσχεση) των καταθέσεων δεν θα αγγίξει όσες είναι, κάτω των 100.000,00 €, δεν έχει καμμία υπόσταση. Ούτως, ή άλλως, δεν είχε υπόσταση, αλλά η σκληρή πραγματικότητα, που αφορά τα ποσά, που περιέχονται, στο σύνολο των καταθετικών τραπεζικών λογαριασμών των Ελλήνων, δεν αφήνε πολλά περιθώρια. Η κατάσχεση των καταθέσεων, όταν αποφασιστεί, θα ξεκινήσει, από πολύ χαμηλά ποσά, προκειμένου να είναι αποτελεσματική. Ίσως και από το πρώτο ευρώ. 

Όμως, όπως είπα, η καταθετική βάση των νοικοκυριών, στις ελληνικές τράπεζες, είναι ασθενική και φθίνουσα. Ήδη, κατά τον τρέχοντα τελευταίο μήνα του 2013, οι καταθέσεις των νοικοκυριών, στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, υπολογίζεται, με την αποπληρωμή των φόρων, να πέσει, στα 132,5 δισ. €, από 134,8 δισ. €, που ήσαν τον περασμένο Οκτώβριο και ενώ, τον Μάρτιο του 2013, ήσαν, στα επίπεδα των 138,3 δισ. € (και για να έχουμε ένα μέτρο πρόσφατης σύγκρισης, πρέπει να πούμε ότι τον Δεκέμβριο του 2011, ήσαν στα 144,9 δισ. €, για να πέσουν, στο κατώτερο σημείο τους, τον Ιούνιο του 2012, όταν λόγω των βουλευτικών εκλογών της 17/6/2012 και του φόβου του ΣΥΡΙΖΑ, είχαν φθάσει στο κατώτερο, έως τώρα, σημείο πτώσης τους, ήτοι στα 127,4 δισ. €).  

Αλλά και όλη αυτή η προπαγανδιστική πολυλογία, για το ανύπαρκτο πρωτογενές πλεόνασμα, δεν κρύβει τον ζόφο, που κουβαλάει και ο οποίος, πλέον, επιδεικνύεται, σε όλη του την έκταση. Έτσι, το ταμειακό πρωτογενές έλλειμμα των 4 δισ. €, που υπολογίζεται να παρουσιάσει ο ελληνικός κρατικός προϋπολογισμός, με το κλείσιμο του 2013, μετατρέπεται, σε μια μαγική εικόνα πρωτογενούς "πλεονάσματος", αφού αφαιρεθούν 5,6 δισ. €, τα οποία έχουν να κάνουν, με την αποφυγή πληρωμής ληξιπρόθεσμων οφειλών του ελληνικού δημοσίου και αφού προστεθούν έσοδα, της τάξης του 1,5 δισ. €, τα οποία προέρχονται, από επιστροφές αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων, που κατέχουν οι κεντρικές τράπεζες των κρατών της ευρωζώνης.  

Όμως και πάλι ο υπολογισμός αυτός είναι εσφαλμένος, απλούστατα, επειδή το ταμειακό πρωτογενές έλλειμμα, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα εξελιχθεί, έτσι, όπως προβλέπεται. Θα ξεπεράσει τα 4 δισ. € και από ό,τι φαίνεται το τελικό δημοσιονομικό έλλειμμα, με όλους τους αλχημικούς υπολογισμούς του οικονομικού επιτελείου του Γιάννη Στουρνάρα, θα φθάσει στα 0,7 δισ. €. Αν, μάλιστα, αφαιρέσουμε τις αλχημείες του Στουρνάρα, τότε, το πραγματικό πρωτογενές έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού του 2013 θα ξεπεράσει τα 2,5 δισ. €, αφού ληφθούν, υπόψη και οι αυξημένες εισπράξεις φόρων, στο τελευταίο δίμηνο του τρέχοντος έτους. Το αστείο, μάλιστα, είναι ότι και το γενικό δημοσιονομικό έλλειμμα θα ξεπεράσει το ποσόν των 23 δισ. € και θα αντιστοιχεί στο 12,6% του ελληνικού ΑΕΠ, παραμένοντας, σε πολύ υψηλά επίπεδα, παρά το τεράστιο μέγεθος της οικονομικής προσαρμογής της ελληνικής κοινωνίας, το ΑΕΠ της οποίας υπολογίζεται ότι, σε σχέση, με το 2008, έχει πέσει, περισσότερο από 50 δισ. €.       

Αλλά εκεί, που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα, είναι, σε σχέση με την εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου χρέους, το μέγεθος του οποίου, ουσιαστικά, αποκρύπτεται. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι, το 2013, θα καταλήξει να είναι 321 δισ. €. Ο ισχυρισμός είναι, προδήλως, ψευδής. Το ελληνικό δημόσιο χρέος πρέπει να βρίσκεται, στα επίπεδα των 380 δισ. €, χωρίς να υπολογίζουμε τις εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου, οι οποίες, εάν υπολογισθούν, θα εξακοντίσουν το χρέος αυτό, σε επίπεδα, πολύ πάνω, από τα 600 δισ. €. Αλλά και αν, ακόμη, αποδεχθούμε τους κυβερνητικούς υπολογισμούς, το ελληνικό δημόσιο χρέος φθάνει, το 2013, στο 175,49% του ΑΕΠ, ενώ το 2014, με υπολογισμένες πληρωμές τόκων, χρεωλύσιων και λοιπών αναγκών δανεισμού, οι οποίες θα ξεπεράσουν, όλες μαζύ, "αισίως", τα 70 δισ. €, το ύψος του χρέους αυτού, το χρέος αυτό θα πλησιάσει το 200% του ΑΕΠ - εάν δεν το ξεπεράσει.  


Αυτές και μόνο οι εξελίξεις δείχνουν τις αιτίες και τους λόγους της κατακρήμνισης του ουσιώδους θεωρητικού, πολιτικού και ιδεολογικού περιεχομένου της σαθρής και εξωπραγματικής ιδεοληπτικής μονομανίας του "εκσυγχρονιστικού ευρωπαϊσμού", ο οποίος στηρίζεται σε έναν, κατ' εξοχήν, ανορθολογικό βολονταρισμό, ο οποίος γίνεται, ολοένα και περισσότερο, απάνθρωπος, ακριβώς, λόγω της τραγικής πρακτικής του αποτυχίας.  

Όλα αυτά περιγράφουν, πλήρως και παραστατικότατα, το υπόβαθρο του ψυχορραγήματος της Νέας Δημοκρατίας, όπως, ακριβώς, συνέβη και με το ΠΑΣΟΚ. 

Αυτό το υπόβαθρο, άλλωστε, είναι το ίδιο υπόβαθρο, που οδηγεί στην εξαέρωση και του ιδεοληπτικού λόγου του σύγχρονου "ευρωπαϊσμού", ο οποίος, ταυτιζόμενος, με την, κατ' εξοχήν, ανορθλογική κατασκευή της ευρωζώνης, πνέει τα λοίσθια.

Και επί του παρόντος, δεν φαίνεται να υπάρχει αντίρροπη δύναμη, η οποία να μπορεί να ανατρέψει την όλη διαδικασία....